ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΥΤΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΑΞΙΜΟ;

Άρθρο  από τους  ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ  ΠΑΤΕΡΕΣ

Τ.Θ. 76 - ΚΑΡΥΑΙ

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ (ΜΟΝΟΘΕΛΗΤΙΣΤΩΝ-ΜΟΝΟΕΝΕΡΓΗΤΩΝ) ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΑΥΤΩΝ.

 ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΥΤΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ

 ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΑΞΙΜΟ;

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Τα πρώτα χρόνια

O Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη την βασιλίδα των Πόλεων, στα τέλη του 6ου αιώνα γύρω στο 580 μ. X. από ευγενείς και ευσεβείς γονείς. Από μικρό παιδί αγαπούσε πολύ τον Θεό. Οι γονείς του, λόγω του ότι ήταν πολύ εύποροι, φρόντισαν και του έδωσαν πλούσια παιδεία. Ο Άγιος Μάξιμος σπούδασε πολλές επιστήμες, όπως ρητορική, φιλοσοφία, γραμματική, μουσική, ποίηση και άλλες πολλές τέχνες της εποχής εκείνης. Τόσο πολύ δε διαδόθηκε η φήμη του, τα χαρίσματά του, το τάλαντό του, η ρητορεία του, τα γραπτά του, η ευσέβειά του και γενικά η όλη προσωπικότητα του Αγίου Μαξίμου, όπου γρήγορα ο βασιλεύς Ηράκλειος, που ήταν Αυτοκράτορας την εποχή εκείνη, τον συμπάθησε, τον αγάπησε και τον πήρε κοντά του για να τον έχει ως αρχιγραμματέα του και σύμβουλό του, στα διάφορα θέματα του.

Όμως, ο Άγιος Μάξιμος, ενώ είχε τα πάντα δίπλα στον Αυτοκράτορα, και παρ’ όλες αυτές τις δόξες, τις τιμές και τα μεγαλεία που είχε, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν στάθηκαν ικανά να τον συγκινήσουν, και να τον δελεάσουν, για να παραμείνει κοντά στην κοσμική και υλική αυτή ζωή. Αλλά, εγκαταλείποντάς τα όλα, έφυγε από τα ανάκτορα για να πραγματοποιήσει αυτό το οποίο ήθελε και επιθυμούσε από μικρό παιδί και ήταν, το να προσέλθει κοντά στο Θεό, και να τον υπηρετήσει. Να απαρνηθεί τα εγκόσμια, τα υλικά και προσωρινά αγαθά, και να αγωνιστεί για τα πνευματικά και αιώνια αγαθά. Έτσι λοιπόν, αφού πήρε την άδεια από τον Αυτοκράτορα, έφυγε και πήγε και έγινε Μοναχός, σ’ ένα Μοναστήρι απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, στην Χρυσούπολη, στο σημερινό Σκούταρι, (Ουσκουδάρι, στὰ τουρκικά). Εκεί λοιπόν εκάρη Μοναχός (δηλαδή έγινε μοναχός) και μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα έφτασε σε πολύ υψηλά μέτρα αγιότητας, μέσα από μεγάλη άσκηση. Τόσο, που οι Μοναχοί οι οποίοι ήταν στο μοναστήρι τον αγάπησαν και τον σεβάστηκαν τόσο πολύ, που τον παρακαλούσαν συνέχεια να δεχθεί να γίνει ο Πνευματικός τους Πατέρας και Καθηγούμενός τους, για να τους καθοδηγεί «εις εύδιον λιμένα».

O Άγιος Mάξιμος όμως από ταπείνωση δεν ήθελε να δεχτεί, αλλά αρνιόταν αυτή την πρόσκληση και την τιμή, ώσπου κάποια στιγμή συγκινήθηκε από την αγάπη των αδελφών του, των μοναχών και σκέφτηκε ότι, δεν έχει το δικαίωμα να κρύπτει όλη αυτή τη χάρη και την ευλογία την οποία του είχε χαρίσει ο Θεός και τα χαρίσματα και όλες αυτές τις αρετές, αλλά έπρεπε, όπως τοποθετούμε το φως πάνω στο τραπέζι και φωτίζει όλο το δωμάτιο, έτσι και εκείνος έπρεπε να φωτίσει τον κόσμο ολόκληρο και να σταθεί ψηλά, ως άλλος Άτλας θα λέγαμε, ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, και να σώσει εκείνη τη περίοδο την Εκκλησία από την ύπουλη, φοβερή και τρομερή αίρεση των Μονοθελητών και Mονοενεργητών.

Η αίρεση των Mονοθελητών και Mονοενεργητών

και η διδασκαλία της

Τι ακριβώς συνέβει εν συντομία;

Τον 7ο αιώνα, το 617 περίπου, ο βασιλεύς Ηράκλειος γνώριζε κάποιον μεγάλο, επίσημο αρχιερέα στην Αντιόχεια, του οποίου είχε μολυνθεί η καρδιά, με την αίρεση αυτή των Μονοθελητών και Mονοενεργητών. Tί είναι αυτή η αίρεση; Eίναι εκείνοι οι αιρετικοί οι οποίοι πρέσβευαν ότι ο Xριστός μας είχε μόνο μία θέληση και μόνο μία ενέργεια. Όπως ξέρουμε ο Xριστός είχε δύο Φύσεις. Την Θεία και την Ανθρώπινη. Ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Λίγο πιο πριν, τον 5ο αιώνα υπήρχε η αίρεση των Mονοφυσιτών, που έλεγαν ότι ο Xριστός είχε μόνο μία Φύση. Και άλλοι μέν από τους Mονοφυσίτες έλεγαν ότι είχε μόνον την Ανθρώπινη Φύση, άλλοι δε έλεγαν ότι είχε μόνο την Θεϊκή Φύση, και ότι τελικά η Θεία Φύση Του απορρόφησε την Ανθρώπινη και έμεινε μόνο η Θεϊκή.

Aυτή λοιπόν η αίρεση των Mονοφυσιτών, εκλόνησε και ταλαιπώρησε την Εκκλησία για πολλά χρόνια, δημιουργώντας πολλά και διάφορα προβλήματα, σε όλη την Αυτοκρατορία. Επειδή λοιπόν υπήρχε μεγάλη αντιπαράθεση μεταξύ των πιστών, κληρικών και λαϊκών, κάποιοι "σοφοί" κληρικοί και λαϊκοί, κυρίως όμως αρχιερείς, για να κατευνάσουν δήθεν τα πνεύματα και για να ηρεμήσουν τις παρατάξεις αυτές, τους ορθοδόξους και τους αιρετικούς, βρήκαν αυτή την δοξασία, αυτό το ψευδό-δόγμα, του Μονοθελητισμού και Μονοενεργητισμού.

Έλεγαν λοιπόν, ότι:  Εντάξει! Δεχόμαστε, συμβιβαζόμαστε ότι ο Χριστός είχε δύο Φύσεις, ήταν και τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος. Το πιστεύουμε αυτό το δόγμα. Μην μας λέτε όμως ότι είχε και δύο θελήσεις και δύο ενέργειες, ως Θεός και ως Άνθρωπος. Ότι είχε δηλαδή και την θεϊκή θέληση και την ανθρώπινη θέληση και ότι είχε την θεϊκή ενέργεια και την ανθρώπινη ενέργεια και ότι ενεργούσε και σαν Θεός, ενεργούσε και σαν άνθρωπος. Αυτό δεν το δεχόμαστε με τίποτε! Και έτσι γεννήθηκε, δημιουργήθηκε, η μεγάλη αυτή αίρεση των Μονοθελητών και των Mονοενεργητών που πίστευαν δηλαδή μόνο σε μία θέληση και μία ενέργεια του Χριστού. Και βέβαια, το δόγμα αυτό ήταν τελείως βλάσφημο και ξένο με την Αλήθεια και την Ορθοδοξία. Ήταν δε ταυτόχρονα τόσο ανόητο και αστείο, που ο Άγιος Μάξιμος τους αποστόμωνε μόνο με μία του φράση. Δεν σας λέμε πολλά γιατί δεν είναι επί του παρόντος, επειδή ο χρόνος κυλάει, μόνο αυτό να θυμηθείτε που τους είπε ο Άγιος Mάξιμος:

«Oὐκ ἔστι φύσις ἀνενέργητος καί ἐνέργεια ἄνευ φύσεως». Δηλαδή, «δεν υπάρχει καμμία φύση που δεν έχει ενέργεια και ούτε πάλι μπορεί να υπάρξει καμμά ενέργεια χωρίς φύση».

Εύστοχα παραδείγματα εναντίον της αιρέσεως

από τον Άγιο Μάξιμο

Βρείτε μου, τους έλεγε ο Άγιος Μάξιμος, μία φύση η οποία να είναι «ἀνενέργητος» δηλαδή, ανενεργός. Δεν υπάρχει καμμιά περίπτωση. Οποιοδήποτε πράγμα πάρετε επί της γης, γήινο, που έχει μία ουσία, αποτελείται από μία ουσία, ταυτόχρονα έχει και κάποια ενέργεια. H φωτιά παραδείγματος χάριν. Η φύση, η ουσία της φωτιάς είναι αυτή που γνωρίζουμε, δηλαδή η ελεγχόμενη καύση για την παραγωγή ενέργειας. Ποια όμως είναι η ενέργεια; H ενέργεια της φωτιάς είναι το φως, η ζέστη, είναι το κάψιμο και άλλα παράγωγα που βγαίνουν από τη φωτιά, και την ενέργεια της. Έχουμε το νερό. Η φύση του νερού είναι αυτή που γνωρίζουμε, είναι η ένωση του υδρογόνου και του οξυγόνου. Έχει όμως και την ενέργεια του. Τρέχει, κυλάει, ανεβαίνει, κατεβαίνει, είναι δροσερό, κρύο, ζεστό, πικρό, γλυκό, αλμυρό κ.λπ. Έτσι και η ανθρώπινη φύση, η δική μας φύση. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μία φύση, μία ουσία. Αυτή η φύση-ουσία λοιπόν, έχει και ενέργεια. Ποια είναι η ενέργεια; Μιλάμε, ενεργούμε. Γράφουμε, ενεργούμε. Προχωράμε, ενεργούμε. Τρώμε, ενεργούμε. Χτυπάμε παλαμάκια, ενεργούμε, και άλλα πολλά που πράττει και ενεργεί ο άνθρωπος στην ζωή του.

Έτσι λοιπόν, τους έλεγε ο Άγιος Μάξιμος, δεν μπορεί να υπάρξει φύσις ανενέργητος δηλαδή, ανενεργός. Και άρα λοιπόν, αφού δέχεστε ότι είχε δύο φύσεις, πρέπει να δεχθείτε ότι είχε και δύο θελήματα και δύο ενέργειες. Εάν δεν δέχεστε ότι είχε δύο θελήσεις και δύο ενέργειες δεν μπορείτε να λέτε και να δέχεστε ότι είχε και δύο Φύσεις.  Ή δέχεσθε λοιπόν και τα μεν και τα δε, ή μην δεχτείτε τίποτε από τα δύο και πηγαίνετε στην ευχή του Θεού. Αυτό όμως, δυστυχώς δεν ήθελαν να το καταλάβουν όλοι οι τότε αρμόδιοι και υπεύθυνοι. Και τι έγινε; Προσέξτε τι έγινε. Μιλάμε τώρα για φοβερά πράγματα, τα οποία ίσως να τα βρούμε μπροστά μας και γι’ αυτό σας τα λέμε αυτά τα πράγματα, γιατί θα τα βρούμε μπροστά μας και σύντομα και ίσως γι’ αυτό να σας κουράζουμε. Μπορεί να έχετε ορισμένοι κουραστεί, αλλά δεν πειράζει, εμείς θα συνεχίσουμε σήμερα. Αλλά αυτά όμως που θα ακούσετε θα είναι πολύ σημαντικά και όσοι θέλετε κάποια στιγμή θα τα χρησιμοποιήσετε και θα τα εφαρμόσετε, προς ωφέλεια πνευματική και σωτηρία της ψυχής σας. Όσοι δεν θέλετε είναι δικαίωμά σας. Tί έγινε, προσέξτε! Μιλάμε τώρα για φοβερές εξελίξεις, αφού όλα τα τότε Πατριαρχεία, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, τα Πατριαρχεία Aλεξανδρείας, Aντιοχείας, Iεροσολύμων και το Πατριαρχείο Pώμης, όταν η Ρώμη ήταν ενωμένη με την Ανατολή, τα πέντε τότε Πρεσβυγενή Πατριαρχεία, αυτά ήταν τα μόνα Πατριαρχεία τότε, όλα λοιπόν αυτά τα Πατριαρχεία με τους Πατριάρχες τους, με τους αρχιερείς τους, με τους κληρικούς τους, με τον λαό τους, όλα μα όλα είχαν πέσει στην αίρεση αυτή!

Η αίρεση μάστιζε το πλήρωμα της Εκκλησίας

επί εξήντα ολόκληρα χρόνια

Όλα, τα Πατριαρχεία και οι κατά τόπους Εκκλησίες, - για κάποιο διάστημα εξαιρείτο μόνο το Πατριαρχείο της Ρώμης με τον Πάπα τον Άγιο Μαρτίνο που θα πούμε πώς έγινε αυτό - έπεσαν στην αίρεση. Όλοι στην αίρεση λοιπόν, προσέξτε, όλοι στην αίρεση, όλοι οι Πατριάρχες, όλοι οι κληρικοί, όλοι οι λαϊκοί, ασπάσθηκαν και δέχθηκαν την αίρεση αυτή και έγιναν αιρετικοί. Όχι για ένα χρόνο, όχι για δύο, όχι για τρία, όχι για δέκα, όχι για είκοσι, όχι για τριάντα, όχι για σαράντα, αλλά για 60 ολόκληρα χρόνια! Εξήντα ολόκληρα χρόνια όλα τα Πατριαρχεία όλες οι εκκλησίες επί της γης, ήταν αιρετικές. Mα θα μου πείτε: Εάν πράγματι ήταν έτσι τότε πού ήταν η Εκκλησία του Χριστού την εποχή εκείνη; Έπαψε να υπάρχει; Και τότε πώς ο Κύριός μας λέγει· «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», δηλαδή· «και οι πύλες του Άδη δε θα υπερισχύσουν εναντίον της.»;  (Ματθ. ΙΣΤ΄, 18). E! Εδώ είναι η ουσία. Εδώ είναι όλη η ουσία του θέματος και ο λόγος που σας αναφέρουμε όλα τα ανωτέρω. Γιατί; Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν εσφαλμένη ιδέα και εντύπωση για το τι είναι ΕΚΚΛΗΣΙΑ του Χριστού!

Στην Εκκλησία του Χριστού είναι και ανήκουν όλοι όσοι είναι μέσα στην Αλήθεια και τηρούν ανόθευτη την διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Δυστυχώς, σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των πιστών νομίζουν και πιστεύουν ότι Εκκλησία είναι οι παπάδες και οι δεσποτάδες, οι κατά τόποι ιερές Σύνοδοι, τα κτήρια, οι Αρχιεπισκοπές, οι Μητροπόλεις τα Πατριαρχεία κλπ. Όλα αυτά ή κάποια απ’ αυτά, νομίζουν ότι είναι Εκκλησία. Και όταν οι πιστοί δεν ανήκουν ή δεν είναι μέσα σε μια τέτοια Εκκλησία ή δεν βρίσκονται κάτω κάποια ιερά Σύνοδο ή κάποιο Πατριάρχη, Αρχιεπίσκοπο, Αρχιερέα ή Ιερέα, ή δεν έχουν κάποιο Ναό νομίζουν και πιστεύουν ότι είναι και βρίσκονται εκτός Εκκλησίας. Φυσικά και δεν είναι έτσι τα πράγματα! Και βέβαια όσοι πιστεύουν κάτι τέτοιο κάνουν μεγάλο λάθος, όπως αποδεικνύεται μέσα από την Εκκλησιαστική ιστορία, αλλά και την ζωή του Αγίου Μαξίμου.

Εάν ήταν έτσι τα πράγματα -όπως πιστεύουν όλοι αυτοί- τότε για ποιόν λόγο ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής επί 40 ολόκληρα χρόνια (από το 620-660 μ.Χ. που κοιμήθηκε) δεν ήταν μέσα σ’ αυτή την εκκλησία;  Για ποιο λόγο αρνιόταν να επικοινωνήσει πνευματικά μαζί με όλους αυτούς; Γιατί όλους αυτούς τους αιρετικούς κληρικούς και μάλιστα πριν ακόμη καταδικαστούν ή τους καταδικάσει κάποια Οικουμενική Σύνοδο δεν τους αποδεχόταν ως αληθινούς ιερείς και αρχιερείς της Εκκλησίας του Χριστού; Και εάν είχαμε περισσότερο χρόνο θα μπορούσαμε να σας πούμε πολλά πράγματα για την ιστορία του Αγίου Μαξίμου και τους διαλόγους που έγιναν μεταξύ του Αγίου και όλων των αιρετικών Πατριαρχών και Βασιλέων καθώς και των αντιπροσώπων τους για να δείτε και να διαπιστώσετε τι χρήσιμα, ωφέλιμα και σωτήρια διδάγματα βγαίνουν μέσα από εκεί! Εάν λοιπόν είχαν έτσι τα πράγματα, τότε ο Άγιος Μάξιμος δεν ανήκε και δεν ήταν μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, και κακώς είπε όλα αυτά που είπε, και κακώς έπραξε όλα αυτά που έπραξε! Και βέβαια κατ’ επέκταση κακώς πράττουμε που τον τιμάμε και τον εορτάζουμε ως Άγιο και μάλιστα τρεις φορές τον χρόνο. Μία στις 21 Ιανουαρίου, ημέρα της Κοιμήσεώς του, μία στις 12 Αυγούστου, ημέρα της ανακομιδής των λειψάνων του, και μία στις 20 Σεπτεμβρίου, τιμής ένεκεν, μαζί με τον Πάπα Μαρτίνο και τους δύο μαθητές του, τους Αναστάσιους. Γιατί ή είναι Άγιος και όλα αυτά που είπε και που έκανε καλώς τα είπε και τα έκανε και γι’ αυτό τον τίμησε η Εκκλησία μας και τον κατέταξε στον Χορό των Αγίων, ή όχι και κακώς, τον τιμούμε ως Άγιο και μάλιστα ως Ομολογητή.

Άραγε γιατί η Εκκλησία μας του χάρισε τον τίτλο του Ομολογητή; Έτσι για τα μάτια ή τυχαία; Φυσικά και όχι, αλλά γιατί ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ την ΑΛΗΘΕΙΑ και την γνήσια πίστη του Χριστού! Ποια; Ότι η αλήθεια δεν ήταν αυτή που δήλωναν όλοι οι Πατριάρχες και οι αρχιερείς και ιερείς και οι κατά τόπους εκκλησίες, ότι δηλαδή ο Χριστός είχε ΜΙΑ ενέργεια και ΜΙΑ θέληση, αλλά η αλήθεια ήταν ότι ο Χριστός είχε ΔΥΟ θελήσεις και ΔΥΟ ενέργειες. Αυτή ήταν και είναι η Αλήθεια και γι’ αυτό ονομάστηκε ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ!

Τα μέσα που μηχανεύεται ο Διάβολος,

για να αλλάξει τη γνώμη των Αγίων

Ας δούμε όμως τί απάντησε ο Άγιος Μάξιμος για το θέμα ακριβώς αυτό, όταν πήγαν και τον βρήκαν -στην εξορία και στην φυλακή που τον έβαλαν ο Αυτοκράτορας και ο Πατριάρχης- δύο απεσταλμένοι τους. Ο ένας μάλιστα εκ των δύο ήταν και Αρχιερέας. Στην αρχή προσπάθησαν με κολακείες και έπειτα με εκφοβισμούς και απειλές να τον κάνουν να αλλάξει γνώμη, αλλά δεν τα κατάφεραν. Στην συνέχεια του έταξαν πολλά δώρα, χρήματα, τιμές, να τον κάνουν Δεσπότη και άλλα πολλά, αλλά και πάλι δεν τα κατάφεραν. Έπειτα αφού είδαν ότι ο Άγιος δεν δεχόταν με τίποτε να δεχθεί τα όσα αιρετικά πίστευαν αυτοί, ούτε δεχόταν να επικοινωνήσει πνευματικά και εκκλησιολογικά μαζί τους, άρχισαν να τον ειρωνεύονται και να τον κοροϊδεύουν λέγοντάς του: «Είσαι καλά Μάξιμε; Μήπως έχεις τρελαθεί και δεν το ξέρεις; Δηλαδή, θέλεις να μας πεις, μετά απ’ όλα αυτά που συζητήσαμε, ότι εσύ ένας φτωχός και ταπεινός καλόγερος, (γιατί εκτός των άλλων, ήταν απλός Μοναχός, δεν ήταν καν ιερομόναχος ο Άγιος Μάξιμος, παρ’ όλο που ήταν και ηγούμενος) εσύ λοιπόν ένας απλός Μοναχός, ΜΟΝΟΣ σου χωρίς κανένα άλλον μαζί, έχεις την αλήθεια και μείς όλοι οι άλλοι, όλα τα Πατριαρχεία και όλες οι κατά τόπους εκκλησίες, όλοι οι Πατριάρχες, οι αρχιερείς, όλοι οι κληρικοί, όλος ο λαός, όλη η οικουμένη είναι στην πλάνη και στην αίρεση και είμαστε εκτός Εκκλησίας; Δηλαδή εσύ μόνο σε όλη την οικουμένη έχεις την αλήθεια; Εσύ μόνος σου είσαι η Εκκλησία; Τρελάθηκες τελείως; Για έλα στα συγκαλά σου, και έλα γρήγορα μαζί μας, πριν είναι πολύ αργά, για να ανήκεις και συ στην Εκκλησία του Χριστού, γιατί τώρα, αφού δεν επικοινωνείς μαζί μας, είσαι έξω από την εκκλησία, και σίγουρα θα χαθείς έτσι που πας». 

Τι όμως τους απάντησε σε όλα αυτά τα φληναφήματα και ψευτοδιλήμματα ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής; «Εκκλησία, όπως είπε ο Χριστός μας, δεν είναι ούτε τα κτίρια, ούτε τα ντουβάρια, ούτε οι κληρικοί, ιερείς και αρχιερείς, ούτε τίποτε άλλο. Αλλά Εκκλησία τι είναι; Είναι ο ίδιος ο Χριστός και η Αλήθειά Του, το Ευαγγέλιο Του, η Ορθή Πίστη, η ορθή δόξα. Αυτή είναι η Εκκλησία! Και όπου υπάρχει αυτή η αλήθεια, η ορθή δόξα, εκεί είναι και η Εκκλησία του Χριστού. Όπου δεν υπάρχει αυτή η ορθή δόξα, η ορθή ομολογία και η αλήθεια, εκεί δεν υπάρχει ούτε Εκκλησία του Χριστού».
Γι’ αυτό λέγει και ένας άλλος μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (σπουδαίος Πατέρας, άφθαρτα τα λείψανά του στην Θεσσαλονίκη), τι λέει, μετά από τόσους αιώνες από τον Άγιο Mάξιμο, 7ος αιώνας ο Άγιος Mάξιμος, 14ος αιώνας ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Mετά από 6-7 αιώνες λέει περίπου τα ίδια πράγματα. Tι; Ακούστε: «Καί γάρ οἱ τοῖς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσίν, οἱ δέ μή ὄντες τῆς ἀληθείας οὐδέ τοῖς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσίν». Δηλαδή, «Αυτοί που είναι μέσα στην αλήθεια είναι και μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Ενώ αυτοί που είναι έξω από την αλήθεια δεν είναι ούτε μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, αλλά είναι έξω από αυτήν». 

Και πώς το απέδειξε αυτό ο Άγιος Mάξιμος ο Oμολογητής, τα λόγια που σας είπαμε προηγουμένως που είναι τα ίδια με του Aγίου Γρηγορίου; Έφερε απόδειξη μέσα από το Ευαγγέλιο. Και τι είπε;  «Θυμάστε, -λέει ο Άγιος Μάξιμος-  τι είπε ο Κύριός μας, στους μαθητές Του σαν απάντηση όταν τους ρώτησε, τί πιστεύουν και τι λένε οι άλλοι άνθρωποι γι’ Αυτόν; Και άλλοι μεν λέγανε, ότι είναι ένας προφήτης, άλλοι δε κάποιος διδάσκαλος, άλλοι το ένα και άλλοι το άλλο. Και τότε είπε ο Χριστός στους Μαθητές Του; Εσείς, τι λέτε ότι είμαι εγώ; Και πετάχτηκε ο Πέτρος και είπε: «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος».  Δηλαδή, «Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Μεσσίας, ο κεχρισμένος, ο Yιός του ζώντος Θεού, του αληθινού-πραγματικού Θεού, αφού δεν υπάρχει άλλος θεός και όλοι οι άλλοι είναι ανύπαρκτοι θεοί». Μέσα σε λίγες λέξεις όλη η Θεολογία της Πίστεώς μας. Και τότε τι είπε ο Χριστός στον Πέτρο; Εδώ προσέξτε τώρα!  «Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ᾿ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».
Ακούσατε τι λέγει ο ίδιος ο Κύριός μας; Ότι την Εκκλησία Του την οικοδόμησε επάνω σε μία πέτρα. Ποια πέτρα; Την πέτρα της πίστεως. Τον ίδιο τον Χριστόν και την Αλήθειά Του. Την πέτρα της ομολογίας του Πέτρου. Σ’ αυτή την πέτρα λέει, της ομολογίας, σ’ αυτή την αλήθεια που είπες τώρα, ότι εγώ είμαι ο Yιός του Θεού του ζώντος, εκεί πάνω εγώ θα στηρίξω την Εκκλησία μου και αυτή θα είναι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, και αυτήν την Εκκλησία κανείς δεν θα μπορέσει να εξαφανίσει και να καταργήσει, ούτε ο ίδιος ο Άδης και ο Διάβολος!» (Ματθ. ΙΣΤ΄ 13-19)

Ο Χριστός και η διδασκαλία Του,

είναι η ορθή Πίστη και η ορθή Δόξα

Να λοιπόν ποια είναι και τι είναι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού! Ο ίδιος ο Χριστός και η Αλήθεια Του! Η Ορθή Πίστη και Δόξα! Δεν είναι ούτε τα ντουβάρια, ούτε οι μήτρες, ούτε οι πατερίτσες, ούτε οι αρχιερείς ούτε οι πατριάρχες ούτε κανένας. Κανείς, απ’ όλους αυτούς, εκτός εάν έχουν μαζί τους τον Χριστό και την Αλήθεια Του! Αν λοιπόν δεν έχουμε την αλήθεια και δεν είμαστε μέσα στην Ορθοδοξία, δεν είμαστε ούτε μέσα στην Εκκλησία άσχετα αν πηγαίνουμε σε ναούς, άσχετα αν κάνουμε μνημόσυνα, λειτουργίες, κοινωνάμε, βγάζουμε λόγους και κάνουμε οτιδήποτε. Προσέξτε λοιπόν αυτή την σημαντική λεπτομέρεια, γιατί θα έρθουν δύσκολες μέρες, και δεν θα μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε καταστάσεις. Θα μπερδευτούμε, θα υπάρχει μεγάλη σύγχυση, γιατί οι περισσότεροι θα ακολουθούν τους πολλούς, είναι το σύνδρομο της μάζας βλέπετε, πού πάει ο πολύς κόσμος. Γιατί θα λένε όλοι, είναι δυνατόν, όλοι αυτοί να έχουν άδικο και μόνο ένας ή δύο ή μια χούφτα άνθρωποι να έχουν δίκαιο;

Προσέξτε όμως τώρα! Πείτε π.χ. ότι ζούσατε εκείνη την εποχή, του Αγίου Μαξίμου του Oμολογητού,  τον 7ο αιώνας, γύρω στο 650 (το  660 πέθανε ο Άγιος Μάξιμος) και σας έλεγε ο Άγιος Μάξιμος όλα αυτά τα πράγματα και βλέπατε λοιπόν να είναι μόνος του και όλοι οι άλλοι να είναι ενωμένοι, τι θα λέγατε τότε; Tι θα λέγατε; Ποιος θα είχε το δίκιο, ο ένας; Λογικό δεν είναι; Πολύ δύσκολο να πει κανείς ότι ο ένας, ένας καλόγερος είχε το δίκιο και όλοι οι άλλοι είχαν την πλάνη και ήταν μέσα στην αίρεση. Κι όμως τελικά αποδείχθηκε ότι ο Άγιος Μάξιμος είχε το δίκιο. Μετά από 60 ολόκληρα χρόνια από τότε που ξεκίνησε η αίρεση αυτή, και 20 ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατο του Αγίου το 660 κοιμήθηκε, το έτος 681 μ.Χ. έγινε η 6η Οικουμενική Σύνοδος η οποία αναθεμάτισε όλους τους αιρετικούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, τον Σέργιο, τον Πύρρο, Παύλο, Πέτρο, αναθεμάτισε τον Πατριάρχη Αντιοχείας τον Κύρο, αναθεμάτισε τον Πατριάρχη Αντιοχείας τον Αθανάσιο, αναθεμάτισε τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, αναθεμάτισε όλους εκείνους οι οποίοι πρέσβευαν αυτές τις πλάνες και αυτές τις αιρέσεις και δικαίωσε και μεγάλυνε και λάμπρυνε τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Πότε όμως; Μετά από 20 χρόνια από την κοίμησή του και 60 χρόνια από το ξεκίνημα του μοναχικού και μεγάλου αγώνα του!

Πρέπει να φυλάξουμε την Πίστη μας ανόθευτη και ως κόρην οφθαλμού. 
Τι δίδαγμα βγαίνει λοιπόν από τον Άγιο Μάξιμο; Ότι πρέπει να φυλάξουμε, σαν κόρη οφθαλμού, όπως μας λέει αλλού ο ίδιος «το πρώτο και μέγα της σωτηρίας ημών φάρμακο, την καλή λέγω της πίστεως κληρονομία». Και μετά όλα τ’ άλλα και αν είμαστε μέσα στην αλήθεια, αν είμαστε μέσα στην Ορθοδοξία τότε δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε έστω κι αν είμαστε μόνοι μας, θυμηθείτε και τους Τρεις Παίδες εν τη καμίνω. Τρεις ήταν μόνο εκείνοι που δεν προσκύνησαν την εικόνα του Ναβουχοδονόσορα. Όλοι οι άλλοι προσκύνησαν και φρονούσαν τα ίδια. Μόνο αυτοί οι τρεις αντιστάθηκαν να μην προσκυνήσουν το άγαλμα του Nαβουχοδονόσορα, όλοι οι άλλοι είχαν προσκυνήσει, μόνο αυτοί οι τρεις αντιστάθηκαν. Σκεφτείτε επίσης την εποχή του Νώε, πόσοι σώθηκαν; Μόνο 8 άτομα, όλους τους άλλους  τους πήρε ο κατακλυσμός και εξαφανίστηκαν. Μην σας ξεγελάει λοιπόν το πλήθος αλλά να κοιτάτε πού βρίσκεται η αλήθεια. Ποιος έχει την ΑΛΗΘΕΙΑ!

Αυτό το σπουδαίο και μεγάλο μήνυμα και δίδαγμα βγαίνει από τη ζωή και το βίο του Αγίου Μαξίμου. Κλείνοντας θα θέλαμε σαν επίλογο να υπενθυμίσουμε στην αγάπη σας ότι ζούμε σε εσχατολογικά και ίσως σε χρόνια του Αντίχριστου. Ίσως, δεν είμαστε Θεός δεν είμαστε προφήτης, δεν γνωρίζουμε, ο Θεός γνωρίζει, πάντως τα σημεία των καιρών βοούν, ότι είμαστε πολύ κοντά. Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας, ας είμαστε πάντοτε σε εγρήγορση, ας μην παρασυρόμαστε από μεγάλα λόγια, ας μην παρασυρόμαστε από το πλήθος, δεν βρίσκεται πάντοτε η αλήθεια μέσα στο πλήθος, ας μην μας τρομάζει ότι κάποιοι είναι μεγάλοι και τρανοί, είτε πολιτικοί, είτε εκκλησιαστικοί ηγέτες, και πώς είναι δυνατόν αυτοί δεν θέλουν να σωθούν, και δεν γνωρίζουν;

Σας θέτουμε και εμείς αμέσως το ερώτημα: Καλά, τότε στην εποχή των αιρέσεων, δεν ήθελε να σωθεί ο μεγάλος αιρεσιάρχης Άρειος ο Αλεξανδρινός και οι άλλοι αιρετικοί κληρικοί; Δεν ήθελαν να σωθούν οι  Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως που αναφέραμε προηγουμένως, ο Σέργιος, Πέτρος, Παύλος κ.λπ.; Αυτοί δεν ήθελαν να σωθούν, αυτοί δεν ήξεραν, δεν είχαν μόρφωση; Κι όμως ήταν αιρετικοί, κι όμως καταδικάστηκαν, όπως καταδικάστηκαν και τόσοι άλλοι αιρετικοί. Ας μην μας φοβίζει  λοιπόν και μας δελεάζει το πλήθος, ή οι μεγάλοι ηγέτες, είτε θρησκευτικοί, είτε πολιτικοί. Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας. Ας προσπαθούμε να είμαστε πάντοτε κοντά στο Θεό και πάντοτε κοντά στην αλήθεια και ας προσευχόμαστε όλοι, μέρα νύχτα, ο Θεός να μας κρατάει κοντά του, να μας κρατάει μέσα στην Εκκλησία Του, μέσα στην ΑΛΗΘΕΙΑ Του, μέσα στην ορθή δόξα, γιατί χωρίς Ορθοδοξία, χωρίς την αληθινή Πίστη μας, χωρίς την Αλήθεια του Χριστού μας, δεν υπάρχει καμία ελπίδα σωτηρίας.

Ταῖς τοῦ Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Εγκωμιάζουν στους Ναούς τον Άγιο, αλλά κάνουν τα αντίθετα!

Εἶναι γνωστὸν ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος ἐναντιώθηκε καὶ ἀντιμετώπισε τοὺς Πατριάρχες καὶ Ποιμένες τῆς ἐποχῆς του, οἱ ὁποῖοι ἦσαν αἱρετικοὶ καὶ συμπορευόμενοι μὲ τὴν αἵρεση (ὅπως ἀκριβῶς σήμερα ὁ Βαρθολομαῖος καὶ οἱ ἄλλοι Πατριάρχες καὶ οἱ Ἕλληνες Ἐπίσκοποι ποὺ ἀποδέχονται τὴν αἵρεση ἢ σιωποῦν). ΠΡΙΝ δηλαδὴ οἱ Πατριάρχες αὐτοὶ καταδικαστοῦν ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο —ἀφοῦ αὐτοὶ τότε κατεῖχαν τὴν θεσμικὴ ἐξουσία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου καὶ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ αὐτο-καταδικαστοῦν— ὁ Ἅγιος ἀπεδείχθη Ὁμολογητὴς τῆς Πίστεως, ὄχι μόνο θεολογῶν (ἡ θεολογικὴ ἀναίρεση τῶν κακοδοξιῶν εἶναι γιὰ λίγους, κι ὄχι γιὰ τοὺς πολλούς, ὅπως κάποιοι ἀτυχῶς ἐπιμένουν νὰ γράφουν), ἀλλὰ καὶ ἀπομακρυνόμενος διὰ τῆς ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς μὴ καταδικασμένους αἱρετικούς. Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς κακόδοξους καὶ ἡ μὴ κοινωνία μαζί τους, αὐτὴ εἶναι ἡ ἐνδεδειγμένη ὀρθόδοξη ὁμολογιακὴ στάση τῶν πολλῶν, κάτι ποὺ οἱ σύγχρονοι χριστιανοὶ τὸ διαγράφουν, ἀφοῦ ὁ ἰὸς τοὺ Οἰκουμενισμοῦ μᾶς ἔχει πλήξει καὶ σκοτίσει τὸν νοῦν, ὥστε νὰ μὴ διακρίνουμε τὰ αὐτονόητα.

   Ἂς δοῦμε τὴν στάση τοῦ Ἁγίου Μαξίμου ἀπέναντι στοὺς αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του, ὅπως ἀποτυπώνεται στὰ τροπάρια τῆς ἑορτῆς.

    Ὁ ἅγιος ἦταν ὁ «κήρυξ,  ἔρεισμα τῆς Πίστεως, ὁ ἀποφράττων μιαρῶν, τὰ ἀπύλωτα στόματα» ποὺ ἐκήρυτταν τὴν αἵρεση «ἐπηρείᾳ διαβόλου, τοῦ τὴν κακίαν τεκτήναντος».

    Σὺ ἅγιε Μάξιμε, γράφει ὁ ὑμνογράφος του, «θεομάχον αἵρεσιν καταστρέφεις, καθεῖλες τῶν αἱρέσεων θράσος, ἀπεδίωξας ἅπασαν αἵρεσιν»· μὲ τὴν ἀκλόνητο δὲ δογματικὴ πίστη ποὺ ἐξέφερες τὸν Πατριάρχην «Πύρρον Πάτερ ἀπέπνιξας, ληρῳδοῦντα Μάξιμε τὸν κακόφρονα, καὶ διωγμοὺς ἐκαρτέρησας, καὶ θλίψεις». Τὸν κακόφρονα Βαρθολομαῖο, ὅμως, οἱ σύγχρονοι Ποιμένες τὸν ἀνέχονται, καὶ οὔτε ποὺ τολμοῦν νὰ τὸν κατονομάσουν ὡς αἱρετικό, γιατὶ αὐτὸ θὰ τοὺς στοιχίσει θλίψεις καὶ διωγμούς. (Εἶναι γνωστὸν ὅτι οἱ διωγμοὶ ἔχουν ξεκινήσει στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ στὴν Κρήτη κατὰ μοναχῶν καὶ ἱερέων ποὺ ἀντιστέκονται στὴν αἵρεση).

   Στὸ Ἀπολυτίκιο ἀποκαλεῖ ὁ ὑμνογράφος τὸν ἅγιο Μάξιμο «Ὀρθοδοξίας ὁδηγό», ἀφοῦ διὰ τῶν «διδαχῶν» του «πάντας ἐφώτισε» καὶ «ὤφθη πῦρ καιόμενον κατὰ τῶν αἱρέσεων, ὡς καλάμην ταύτας» κατακαίων «ζήλῳ τοῦ Πνεύματος». Μὲ τὸ κήρυγμά του «ξηραίνεται αἱρέσεων πηγή, βορβορώδης ἅπασα, φραττομένη τῇ ἰσχύϊ τῆς γλώττης» του. Αὐτὸ εἶναι τὸ καθῆκον τῶν Ποιμένων· νὰ φωτίζουν καὶ νὰ μὴν ἀφήνουν τὸ ποίμνιο στὰ σκοτάδια καὶ στὴν σύγχυση τῆς αἱρέσεως, ὅπως κάνουν σιωπῶντες οἱ σύγχρονοι Ποιμένες.

    Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ ἅγιος Μάξιμος ἐπαινεῖται, διότι «ἀπηνοῦς τυράννου, δυσσεβῆ ὠμότητα οὐ κατεπλάγη, ἀλλ' ὡς πύργος ἔστη, ἀκλινὴς ἀκράδαντος ὀρθοδοξίας», ἐν ἀντιθέσει μὲ τοὺς συγχρόνους Ποιμένες ποὺ συνθηκολόγησαν, φοβηθέντες διώξεις καὶ «ὠμότητα δυσσεβοῦς τυράννου» Βαρθολομαίου καὶ ἔτσι, σέρνουν μαζί τους τοὺς πιστοὺς ποὺ ἄκριτα τοὺς ἀκολουθοῦν.

     Αὐτὰ ἀπὸ τὴν ἀκολουθία τῆς ἑορτῆς.

   Τὰ παρακάτω, ὅμως, μᾶς δείχνουν τί ὁ ἴδιος ἔπραξε καὶ ἔγραψε στὸ θέμα τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς ἐπισκόπους τῆς ἐποχῆς του ποὺ εἴτε δίδασκαν τὴν αἵρεση, εἴτε κοινωνοῦσαν μὲ τοὺς αἱρετικούς.

 Τὸν ἐπισκέφθηκε -σταλμένος ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Πέτρο, ὁ ἐπίσκοπος Θεοδόσιος.  Καὶ τὸν ρωτᾶ νὰ μάθει ποιά εἶναι ἡ αἰτία ποὺ ἔχει ἀποτειχισθεῖ, ποὺ δὲν ἔχει δηλ. κοινωνία μὲ τὸν νόμιμο Πατριάρχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Διὰ πολλῶν ὁ Ἅγιος τοῦ ἐξηγεῖ καὶ ἀνάμεσα στὰ ἄλλα τοῦ λέει:

   «Με συμβουλεύετε επίσης να έλθω να κοινωνήσω με την Εκκλησία στην οποία τέτοια κηρύσσονται, ε­νώ έχω άλλα γραμμένα στο βιβλίο της καρδιάς μου, και να γίνω κοινωνός μ' αυτούς που νομίζουν ότι στρέφονται εναντίον του διαβόλου με την βοήθεια του Θεού, ενώ στην πραγματικότητα στρέφονται ενα­ντίον του Θεού; Να μη δώση ο Θεός» νὰ τὸ κάνω αὐτό. Στὴ συνέχεια τοὺς ὑπενθυμίζει (ὅπως σήμερα θὰ ὑπενθύμιζε τὰ ἴδια στοὺς Ἐπισκόπους μετὰ ὅσα συνοδικῶς ἀποφασίστηκαν στὸ Κολυμπάρι): Γνωρίζετε, τοὺς λέει, «τις άλλες αλλοιώσεις, τις προσθήκες και τις αφαιρέσεις, που έγιναν συνοδικά από τους προεδρεύσαντας στην Εκκλησία των Βυζαντινών».

   Αὐτὰ κι ἄλλα πολλὰ λέγει ὁ Ἅγιος ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ διαβάσει ἐδῶ.

Ο Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής, και η αποτείχιση του.

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ

Διάλογος με τον Θεοδόσιο, τον επίσκοπο Καισαρείας Βιθυνίας,κατά την πρώτη του εξορία

στο φρούριο της Βιζύης της Θράκης.

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, μέγας θεολόγος και Πατήρ της Εκκλησίας, ωμολόγησε την Ορθόδο­ξο Πίστι σε μία εποχή που παρουσιάζει πολλές ο­μοιότητες με την ιδική μας...

Η πολιτική των τότε αυ­τοκρατόρων απέβλεπε σε πολιτικοκοινωνικές ενοποιήσεις σαν τις σημερινές. Ως πρόσφορο μέσον για την πραγματοποίησί τους θεωρήθηκε η υποστήριξις της αιρέσεως του Μονοθελητισμού. Είχαν χρησιμοποιη­θή και εκκλησιαστικοί άνδρες, οι οποίοι υποστήριζαν την αίρεσι χάριν των κοσμικών αυτών σκοπιμοτήτων. 

Είχαν πιστεύσει ότι ασκούν τάχα κάποια εκκλησια­στική οικονομία. Δυστυχώς, όλοι σχεδόν οι πατριαρ­χικοί θρόνοι είχαν πέσει στην αίρεσι του Μονοθελη­τισμού. Η Ορθόδοξος Πίστις ζούσε μόνο στην συνεί­δησι του πιστού λαού και εκφραζόταν με το στόμα των ελαχίστων Ομολογητών, οι οποίοι την εστερέω­σαν με το μαρτύριό τους.

Την εποχή αυτή ο άγιος Μάξιμος είχε διαδραμα­τίσει πρωτεύοντα ρόλο για την συγκρότησι της ορθο­δόξου τοπικής Συνόδου της Ρώμης (649), η οποία κα­τεδίκασε τον Μονοθελητισμό. Για τον λόγο αυτό ευρίσκεται εξόριστος στην Βιζύη της Θράκης. 

Έχει διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία με τους πα­τριαρχικούς θρόνους της Ανατολής, επειδή έχουν εκ­πέσει στην αίρεσι...

Η αναφορά του είναι στην ορθο­δοξούσα τότε Ρώμη και στον Ομολογητή άγιο Πάπα Μαρτίνο.

Με σκοπό να μεταβάλλουν την γνώμη του και να τον προσεταιρισθούν, ο επίσκοπος Θεοδόσιος και οι αυτοκρατορικοί απεσταλμένοι τον επισκέπτονται στην Βιζύη και διεξάγουν τον κατωτέρω διάλογο...

Ο Άγιος με αταλάντευτη σταθερότητα διακρίνει την αλήθεια από την αίρεσι, το φως από το σκότος, και με γνώμονα την διδασκαλία των αγίων Αποστόλων και Πατέρων ανασκευάζει τα επιχειρήματα των μονοθελη­τών συνομιλητών του. 

Είναι συγκινητική η ταπείνω­σις του Αγίου που συνοδεύει όλες τους τις εκφράσεις και κινήσεις, ακόμη και την ώρα που η αδικία εναντίον του είναι κατάφωρη. Προφανώς, ο φόβος του Θεού, η

Ο Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής

          

Ὁ Ὅσιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς καταγόταν ἀπὸ ἐπιφανὴ οἰκογένεια καὶ γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ ἔτος 580 μ.Χ. Ἔλαβε τὴ συνήθη ἐγκυκλοπαιδικὴ μόρφωση καὶ ἐπιδόθηκε ἰδιαίτερα στὴ σπουδὴ τῆς φιλοσοφίας. Ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου (610–641 μ.Χ.) προσελήφθη ὡς ἀρχιγραμματεὺς αὐτοῦ. Παρέμεινε στὴ θέση αὐτὴ γιὰ λίγα μόνο χρόνια, ἀλλὰ διατήρησε τὶς σχέσεις του καὶ ἀλληλογραφία μὲ πρόσωπα τοῦ δημόσιου βίου. 

Ἀφοῦ παραιτήθηκε, τὸ 614 μ.Χ., ἀπὸ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχιγραμματέως, ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο καὶ ἀκολούθησε τὸν μοναχικὸ βίο. Ἀσκήτεψε σὲ μονὴ τῆς Χρυσουπόλεως, ποὺ

Πρός τό ιστολόγιο «Εν Τούτω Νίκα»: Ερωτήσεις σχετικές μέ δημοσιευθέντα κείμενα.

Πρὸς τὸ ἱστολόγιο «Ἐν Τούτῳ Νίκα»:

Ἐρωτήσεις σχετικές μέ δημοσιευθέντα κείμενα.

   Ἀγαπητοί ἀδελφοί τοῦ ἱστολογίου «Ἐν Τούτῳ Νίκα»,

          Χαίρετε ἐν Κυρίῳ.

Ἐζήτησα νά μοῦ ἀποσταλοῦν ἀπό τούς ἀδελφούς τά κείμενα τά ὁποῖα δημοσιεύσατε εἰς ἀπάντησι δικῶν μου δημοσιεύσεων πρός τόν κ. Μάννη καί  τό ἱστολόγιο «Κρυφό Σχολειό» καί ἀφοῦ τά ἐμελέτησα ἔχω νά σᾶς προτείνω τό ἑξῆς. Ἀντί νά πελαγοδρομοῦμε μέ ἀτέλειωτες συζητήσεις καί κείμενα, εἰς τά ὁποῖα θά ἠδυνάμην καί ἐγώ νά ἀπαντήσω λεπτομερῶς μέ ἄλλα τόσα κείμενα, ἔχω νά σᾶς προτείνω αὐτό τό ὁποῖο ἐπρότεινα καί στόν κ. Μάννη, καί ὁ ὁποῖος τελικά ἀρνήθηκε αὐτοῦ τοῦ εἴδους τόν διάλογο καί θέλησε νά τόν σταματήση. Νά γίνεται δηλαδή ὁ διάλογος βάσει συγκεκριμένων ἐρωτήσεων, τίς ὁποῖες θά θέτη ἡ κάθε πλευρά καί ἡ ἄλλη θά εἶναι ὑποχρεωμένη νά ἀπαντήση. Δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου θά συζητοῦμε καί θά ἀπαντοῦμε ὄχι ἐκεῖ ὅπου μᾶς ἐξυπηρετεῖ, ἀλλά ἐκεῖ ὅπου θά μᾶς κατευθύνη ἡ ἐρώτησις τοῦ ἄλλου. Ἀπαραίτητη προϋπόθεσις νομίζω ὅτι πρέπει νά εἶναι τίς ἐρωτήσεις καί ἀπαντήσεις ἑκάστης πλευρᾶς νά τίς δημοσιεύουν καί τά δύο ἱστολόγια, δηλαδή τό «Ἐν Τούτῳ Νίκα» καί ἡ «Πατερική Παράδοσις», μέ την γραμμή τοῦ ὁποίου ἔχω δηλώσει ὅτι συμφωνῶ ἀπολύτως καί ἔχω πνευματική ἐπικοινωνία μέ τούς διαχειριστές του.

   Μέ βάσι τά ἀνωτέρω θά σᾶς ὑποβάλλω λοιπόν τρεῖς ἐρωτήσεις, στηριζόμενος μάλιστα στά γραφόμενά σας. Φυσικά, ἄν δέν δέχεσθε καί ἐσεῖς αὐτοῦ τοῦ εἴδους τόν διάλογο, δύνασθε νά μήν ἀπαντήσετε στίς ὑποβληθεῖσες ἐρωτήσεις, πλήν ὅμως εἰς αὐτήν τήν περίπτωσι δέν δύναμαι ἐγώ νά ἀσχοληθῶ μέ διαλόγους ἀπέραντους, οἱ ὁποῖοι κατ’ οὐσίαν δέν ἔχουν κανένα ἀποτέλεσμα καί οὔτε φυσικά ἐξυπηρετοῦν τήν ἀναζήτησι τῆς ἀληθείας, ἐφ’ ὅσον ὁμιλοῦμε, κατά τό δή λεγόμενο, «περί ἀνέμων καί ὑδάτων» καί ἀναμασοῦμε αὐτά τά ὁποῖα πολλάκις ἔχουν εἰπωθῆ.

   1. Θέλουμε νά μᾶς πῆτε ἄν, τό «δυνάμει καί ἐνεργείᾳ», τό ὁποῖο προϋποθέτει τήν ἐνέργεια τῆς Συνόδου διά νά ἰσχύση μία ποινή καί εἶχε πρωτοεισηγηθῆ, διά τούς νεοημερολογίτες Ἐπισκόπους καί τά μυστήριά των, ὁ νεοανακηρυχθείς ἀπό τούς Γ.Ο.Χ. ἅγιος πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, ἰσχύει καί διά τα θέματα τῆς πίστεως.

Σᾶς ἐφιστοῦμε τήν προσοχή διά τήν ἀπάντησί σας, διότι ἐπισυνάπτομε,  ἄν τό «δυνάμει καί ἐνεργείᾳ» ἰσχύει καί διά τά θέματα τῆς πίστεως, τότε δέν ἰσχύει τίποτε ἀπό αὐτά τά ὁποῖα γράφετε στά κείμενά σας περί ἀναθεμάτων ἀπό τό Σιγγίλιο τοῦ 1583 τοῦ Νεοσκητιώτου μοναχοῦ Ἰακώβου, ἔστω καί ἄν αὐτό δέν ἦταν πλαστό· δέν ἰσχύει ἡ ἀπόφασις τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1848 διά τούς «νεωτερίζοντας ἤ αἱρέσει ἤ σχίσματι» και, βεβαίως, δέν ἰσχύουν τά ἀναθέματα, διά θέματα πίστεως, τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί ὅλων τῶν Συνόδων, ἐφ’ ὅσον πρέπει νά ἐνεργοποιηθοῦν τρόπον τινα ὑπό τῆς Συνόδου διά τά συγκεκριμένα πρόσωπα καί τό συγκεκριμένο θέμα τῆς πίστεως (στήν προκειμένη περίπτωσι τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου).

   Ἄν ἐκ τοῦ ἀντιθέτου δέν ἰσχύει τό «δυνάμει καί ἐνεργείᾳ» διά τά θέματα τῆς πίστεως, τότε μέ τό νά ἀποδεχθῆ ὁ πρώην Φλωρίνης καί ὅλοι οἱ Παλαιοημερολογίτες (πλήν τῶν Ματθαιϊκῶν) ὅτι ἰσχύει, ἀπεδέχθησαν ἐν τῇ πράξει ὅτι ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου τό 1924 δέν ἦτο θέμα πίστεως. Ἄν τώρα ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου δέν εἶναι θέμα πίστεως, ἐφ’ ὅσον διά τούς ὑπευθύνους ἰσχύει τό περιβόητο «δυνάμει καί ἐνεργείᾳ» σημαίνει, ὅπως καταλαβαίνετε, ὅτι ἡ ἀποτείχισις διά τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου δέν δικαιολογεῖται, πολύ δε περισσότερο ἡ δημιουργία Συνόδων κλπ.

   Παραδόξως στά κείμενά σας, τά ὁποῖα μοῦ ἀπεστάλησαν καί ἐμελέτησα, φαίνεται ὅτι ἀποδέχεσθε τήν περίπτωσι ὅτι τό «δυνάμει καί ἐνεργείᾳ» δέν ἰσχύει διά τά θέματα τῆς πίστεως.  Σᾶς ἐπισυνάπτω κάποια ἀπό τά λόγια σας τοῦ τετάρτου τμήματος τῶν ἀπαντήσεών σας:

«Σέ ὅλους τούς καινοτόμους Νεοημερολογίτες ἀπευθύνεται ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1848 στήν Κωνσταντινούπολη, ὅταν σφραγίζει τήν Πίστιν καί τήν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καί ἀναθεματίζει τούς νεωτεριστές καί τούς ἀποστάτες».  Καί ἐπίσης: «2. Στή Σύνοδο τοῦ 1583 ἀναθεματίσθηκε ὅποιος τολμήσει νά   ἀκολουθήσει   τό   Νέον   Πασχάλιον   καί   τό νέον Μηνολόγιον, πού εἰσήγαγε ἡ παπική ἐκκλησία τό 1582. Ὅπου οἱ Σύνοδοι μιλᾶνε γιά Καλενδάριον ἤ Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον, ὅπως εἶναι αὐτονόητο, δέν ἐννοοῦν μόνον τό Πασχάλιον, ὅπως διαστρεβλώνουν τά πράγματα οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Θεόκλητοι Διονυσιάτες».

Αὐτό, ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε, ἔρχεται σέ ὀξεία ἀντίθεσι μέ τόν νεοκηρυχθέντα ἅγιο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο καί τήν πλειοψηφία τῶν Γ.Ο.Χ. Ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος ὅμως τοῦ 1848, τήν ὁποία ἀναφέρετε στά κείμενά σας, ὄντως ἀπροκάλυπτα καί ξεκάθαρα ἀποδέχεται ὅτι γιά τά θέματα τῆς πίστεως δέν ἰσχύει τό «δυνάμει καί ἐνεργείᾳ», ἐφ’ ὅσον ἀναφέρει ὅτι ὁ τολμῶν ἤ πρᾶξαι, ἤ συμβουλεῦσαι, ἤ διανοηθῆναι νεωτερισμό ἤ ἀλλοίωσι τῆς πίστεως «ἤδη ἠρνήθη τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἐκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τό αἰώνιον ἀνάθεμα κλπ.», χωρίς δηλαδή τήν ἐπιπρόσθετη συγκεκριμένη ἀπόφασι κάποιας Συνόδου  καί ἐπί πλέον ἐφ’ ὅσον «Ἅπαντες οἱ νεωτερίζοντες ἤ αἱρέσει ἤ σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν κατάραν ὡς ἱμάτιον, κἄν τε Πάπαι κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε κληρικοί, κἄν τε λαϊκοί, κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ».  Ὁ ἀόριστος δηλαδή χρόνος «ἐνεδύθησαν» σημαίνει κάτι τετελεσμένο (π.χ. ἔφαγαν, ἐφόνευσαν, ἐφυλακίσθηκαν κλπ.) καί τό «ἐκουσίως» τό ὁποῖο ὡς ἐπιρρηματικός προσδιορισμός συνοδεύει τό «ἐνεδύθησαν κατάραν ὡς ἱμάτιον» σημαίνει ὅτι καταδικάζονται ἀπό τήν ἴδια τήν πρᾶξι των, χωρίς δηλαδή περαιτέρω ἀπόφασι Συνόδου.

   Τελειώνοντας μέ τήν πρώτη ἐρώτησι σᾶς ἐπισημαίνομε ὅτι ἡ ὑπ’ ἀριθμ. (1) παράγραφος ἀποτελεῖ τήν ἐρώτησι καί τά ὑπόλοιπα εἶναι ἐπεξηγηματικά καί ἄν θέλετε τά λαμβάνετε ὑπ’ ὄψιν σας, διά νά μήν βγῆτε ἐκτός θέματος.

   

2. Πῶς ἰσχυρίζεσθε ὅτι τό Σιγγίλιο τοῦ Νεοσκητιώτου μοναχοῦ Ἰακώβου εἶναι γνήσιο, ὅτι οἱ Νεοημερολογίτες ὑπεστήριξαν ὅτι εἶναι πλαστό καί ὅτι κανείς δέν ἐτεκμηρίωσε τήν  περί πλαστότητος κατηγορία σέ σοβαρή πηγή κλπ., τήν στιγμή κατά τήν ὁποία οἱ ἴδιοι οἱ Γ.Ο.Χ. στήν μεγαλύτερη πλειοψηφία τους, ὄχι μόνο ἀμφισβητοῦν τήν ἐγκυρότητα αὐτοῦ τοῦ Σιγγιλίου, ἀλλά καί μέ εἰδική μελέτη ἀποδεικνύουν τήν πλαστότητά του καί τήν περί αὐτοῦ ἀπάτη;

   Γράφετε στό τέταρτο τμῆμα τῶν ἀπαντήσεών σας τά ἑξῆς:

«Προσπαθώντας νά ἀποφύγουν τήν βαρειά ἀπειλή τοῦ ἀναθέματος οἱ Νεοημερολογίτες ὑποστήριξαν ὅτι τά Σιγγίλια τοῦ 1583 καί 1593 πού ἀναφέρονται στόν ἀναθεματισμό ὅσων ἀκολουθήσουν Νέον Καλεντάριον καί Πασχάλιον εἶναι τάχα πλαστά!

Τά λεγόμενα περί πλαστογραφίας μέ βάση ὅσα ἔχουν σημειωθεῖ ἀνωτέρω εἶναι ἕνας ἄχαρος μῦθος, πού προσφέρεται ὡς παυσίπονο σέ ὅσους τρέμουν τά ἐκκλησιαστικό αὐτό ἀνάθεμα»· καί ἐπίσης κατωτέρω: «Κανένας δέν ἔνιωσε τήν ἀνάγκη νά τεκμηριώσει τήν κατηγορία σέ σοβαρή ἱστορική πηγή. Ποῦ νά βρεθεῖ ὅμως τέτοια σοβαρή μαρτυρία!».

   Πρός  ἀπόδειξιν τῶν λεγομένων σᾶς προσκομίζομε τήν εἰδική αὐτή μελέτη τῶν Ἐνισταμένων τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου ἀπό τήν περιοδική ἔκδοσί τους «Ὀρθόδοξος Μαρτυρία καί Ἔνστασις» τοῦ μηνός Δεκεμβρίου του ἔτους 2011, ἀρ. 5, κάποια τμήματα τῆς ὁποίας θά παρακαλοῦσα τούς ἀδελφούς πού διαχειρίζονται τό ἱστολόγιο «Πατερική Παράδοσις» νά δημοσιεύσουν πρός ἐνημέρωσι τῶν ἐνδιαφερομένων Ὀρθοδόξων. (Δημοσιεύεται στὸ τέλος τῆς ἀνάρτησης). Νομίζω ὅτι ἡ ἄποψις αὐτή, περί τῆς πλαστότητος τοῦ Σιγγιλίου αὐτοῦ, θά εἶναι ἀποδεκτή καί ἀπό τήν Σύνοδο τοῦ Καλλινίκου, ἐπειδή ἑνώθηκαν τώρα οἱ δύο αὐτοί Σύνοδοι καί ἀσφαλῶς στήν δεκατετράμηνη πορεία τῶν συζητήσεων διά τήν ἕνωσι αὐτή τῶν δύο Συνόδων θά συζητήθηκε  αὐτό τό σοβαρό ζήτημα.

   Μία σημαντική θέσις τῶν Ἐνισταμένων τοῦ Π. Ἡμερολογίου εἶναι καί αὐτή πού καταγράφουν στήν 6^η σελίδα τοῦ ἐν λόγῳ περιοδικοῦ:

«2. Στήν ἱεράν ἔνστασιν κατά τῆς ἐκκλησιολογικῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἐμπεριέχει τὸ Ἡμερολογιακόν, τὸ δῆθεν «Σιγγίλιον» τοῦ 1583 οὐδὲν οὐσιαστικῶς προσφέρει, ἐφ’ ὅσον καὶ ἐὰν ἀκόμη ἦταν γνήσιο, δὲν θὰ ἐνεργοῦσε αὐτομάτως καὶ ἀκαριαίως, ἐκβάλον πάραυτα τοὺς Καινοτόμους ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, διότι τὸ ἀνάθεμα, προκειμένου νὰ ἐνεργοποιηθῆ, ἀπαιτεῖ εἰδικὴν συνοδικὴν κρίσιν, βάσει τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς τάξεως».

Οἱ πατέρες λοιπόν οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν στους Ἐνισταμένους τοῦ Π. Ἡμερολογίου δέχονται ὅτι διά τά θέματα τῆς πίστεως ἰσχύει τό «δυνάμει καί ἐνεργείᾳ» τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί φέρνουν ὡς συνήγορο καί ὑπερασπιστή αὐτῆς τῆς θεωρίας στήν ὑποσημείωσι καί τόν μεγάλο θεολόγο τῆς ἐποχῆς μας, Ἀριστ. Δελήμπαση.

   Οἱ Ἐνιστάμενοι πατέρες τοῦ Π. Ἡμερολογίου ἀναφέρουν ἐπίσης ὅτι τό Γρηγοριανό (Νέο) Ἡμερολόγιο κατεδικάσθη ἀπό τίς Συνόδους τοῦ ΙΣΤ΄ αἰῶνος λόγῳ τοῦ Πασχαλίου ὡς ἀντιπίπτον δηλαδή εἰς τόν Ζ΄ Ἀποστολικό Κανόνα.

   Τέλος σᾶς μεταφέρομε ἀπό τόν Δοσίθεο Ἱεροσολύμων καί ὁλόκληρον τόν Η΄ Κανόνα τῆς Συνόδου τοῦ 1593 διά νά ἐπιβεβαιωθῆ καί ὁ κάθε δύσπιστος ὅτι ὁ Κανών ὁμιλεῖ καί καταδικάζει τήν ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου τῶν Δυτικῶν καί οὐδέν ἕτερον:

«Κανών ὄγδοος: Ἀσάλευτον διαμένειν βουλόμεθα τό τοῖς Πατράσι διορισθέν περί τοῦ ἁγίου καί σωτηρίου Πάσχα, ἔχει καί οὕτως. ἅπαντας τούς τολμῶντας παραλύειν τούς ὅρους τῆς ἁγίας καί οἰκουμενικῆς μεγάλης Συνόδου, τῆς ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσης, ἐπί παρουσίᾳ τῆς εὐσεβείας τοῦ θεοφιλεστάτου βασιλέως Κωνσταντίνου περί τῆς ἁγίας ἑορτῆς τοῦ σωτηριώδους πάσχα ἀκοινωνήτους καί ἀποβλήτους εἶναι τῆς ἐκκλησίας ἐπιμένοιεν φιλονεικότερον ἐνισταμένους πρός τά καλῶς δεδιδαγμένα, καί ταῦτα εἰρήσθω περί τῶν λαϊκῶν. εἰ δέ τις τῶν προεστώτων τῆς ἐκκλησίας ἐπίσκοπος, ἤ πρεσβύτερος, ἤ διάκονος, μετά τόν ὅρον τοῦτον τολμήσειεν ἐπί διαστροφῇ τῶν λαῶν καί ταραχῇ τῶν ἐκκλησιῶν ἰδιάζειν, καί μετά τῶν Ἰουδαίων ἐπιτελεῖν τό Πάσχα, τοῦτον ἡ ἁγία Σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε τῆς ἐκκλησίας. δεῖ    στοιχεῖν τῷ τῶν πατέρων κανόνι μέχρι καί σήμερον Θεοῦ χάριτι, ὅ,  καθ’ ὅ δή καί τά λοιπά ἡ Θεοῦ ἐκκλησία διαφυλάττει» (Τόμος Ἀγάπης κατά Λατίνων σελ. 547).

Σημειώνομε καί ἐδῶ, δοθείσης τῆς εὐκαιρίας, ὅτι καί ὁ Κανόνας τῆς Ἀντιοχείας, τόν ὁποῖο ἐπικαλοῦνται οἱ πατέρες τῆς Συνόδου τοῦ 1593 καί αὐτολεξεί ἀναφέρουν, καταδικάζει μέ τήν ποινή τοῦ ἀφορισμοῦ καί τούς μετά ταῦτα παραβάτας τοῦ Κανόνος, χωρίς δηλαδή ἄλλη διαδικασία καί ἀπόφασι Συνόδου, ἐνάντια δηλαδή στόν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο, στούς Ἐνισταμένους τοῦ Π. Ἡμερολογίου καί φυσικά στόν Ἀριστ. Δελήμπαση.

   Ἀπό τά ἀνωτέρω μόνο ἡ ὑπ’ ἀριθμ. (2) παράγραφος ἀποτελεῖ τήν ἐρώτησι, τά δε ὑπόλοιπα ἐτέθησαν πρός ἐνημέρωσι καί διευκρίνησι καί προκειμένου νά μήν ἀπαντήσετε ἐκτός θέματος.

   3. Θέλουμε νά μᾶς ἀναφέρετε ἀδελφοί, διατί οἱ τρεῖς αὐτές Σύνοδοι τοῦ ΙΣΤ΄ αἰῶνος, οἱ ὁποῖες εἶχαν τόσο σημαντικές ἀποφάσεις καί ἀναθέματα κατά τήν ἄποψί σας, δέν ἀναφέρονται οὔτε ἔστω ἀκροθιγῶς, οὔτε κἄν ὑπονοοῦνται στό Πηδάλιο ἀπό τόν Ἅγ. Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη; Ἐφ’ ὅσον δηλαδή διά ἐσᾶς ἔχουν τόσο μεγάλη σημασία, παρουσιάζετε τό Πηδάλιο ὡς ἐλλιπές καί ἐπί πλέον δημιουργεῖτε ἕνα νέο «Πηδάλιο» διευρημένο καί τρόπον τινά πληρέστερο.

   Ὡς γνωστόν, ὁ Ἅγ. Νικόδημος ἔζησε δύο αἰῶνες μετά τίς Συνόδους τοῦ ΙΣΤ΄ αἰῶνος, ἦταν γνώστης ὅλων τῶν Κανονικῶν Διατάξεων, εἶχε μελετήσει τόν Δοσίθεο Ἱεροσολύμων, ὅπως φαίνεται ἀπό ἀναφορές του στό Πηδάλιο καί εἶναι, κατά κοινή ὁμολογία, ὁ ἄριστος ἑρμηνευτής τῶν ἱερῶν Κανόνων. Εἶναι ἐντυπωσιακό ὡς ἐκ τούτου ὅτι, ὄχι μόνον δέν ἀναφέρει ἀπολύτως τίποτα διά τίς Συνόδους αὐτές, τούς Κανόνες καί τά ἀναθέματά των, ὥστε νά προστατεύση τούς Ὀρθοδόξους, ἀλλά καί ἀντιθέτως πρός τίς ἰδέες καί ἀντιλήψεις τῶν σημερινῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ἀναφέρει τό περίφημο καί καταλυτικό διά τό θέμα αὐτό, τό ὁποῖο στίς ἀναφορές τους πάντοτε τό παρακάμπτουν τεχνηέντως μέ τά ἀποσιωπητικά (τελίτσες) οἱ ἀκολουθοῦντες τό Π. Ἡμερολόγιο. Ὅτι, δηλαδή, δέν εἶναι ἁμαρτία τό νά ἑορτάση κανείς τό Πάσχα αὐτόν τόν καιρό ἤ ἐκεῖνο, σύμφωνα μέ τόν ὀρθόδοξο ὁρισμό ἤ μέ τόν παπικό, ἀλλά εἶναι μεγίστη ἁμαρτία καί ἀσυγχώρητη τό νά κάνη σχίσμα δι’ αὐτόν τόν λόγο τῶν ἑορτῶν, νά φιλονικῆ κάι νά ἀποκοπῆ ἀπό τή Σύνοδο (ὑποσημ. εἰς Ζ΄ Ἀποστ. Κανόνα). Φυσικό εἶναι, ἀδελφοί, ὅλα αὐτά νά ἔρχωνται σέ ὀξεία ἀντίθεσι μέ τίς ἀποφάσεις τῶν ἐν λόγῳ Συνόδων καί νά παρουσιάζετε ἔτσι τόν Ἅγ. Νικόδημο ὡς διδάσκαλο τῆς παρανομίας καί μάλιστα μεγίστης παρανομίας, σέ θέματα πίστεως καί μέ ἐπιτίμιο τό ἀνάθεμα.

   Σημειώνω καί ἐδῶ τελειώντας, ὅτι τήν τρίτη ἐρώτησι τήν ἀποτελεῖ ἡ ὑπ’ αριθμ. (3) παράγραφος μόνο καί τά ὑπόλοιπα ἐτέθησαν πρός διευκρίνησι διά τούς ἰδίους ὡς ἄνω λόγους.

   Ἀναμένοντας τίς ἀπαντήσεις καί φυσικά τίς ἰδικές σας ἐρωτήσεις, ἐφ’ ὅσον θελήσετε νά διεξαχθῆ δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου ὁ μεταξύ μας διάλογος καί εὐχόμενος τά βέλτιστα διά τήν κατ’ ἄμφω ὑγεία, σᾶς χαιρετῶ μέ τήν ἐν Κυρίῳ ἀγάπη.

                                           

  20/1/2017                                    

Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς

  

______________________________________________________________________________________________

†Ἐπισκόπου Ὠρεῶν Κυπριανοῦ

Ἀναπληρωτοῦ Προέδρου

τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Ἐνισταμένων

Τὸ «Σιγγίλιον» τοῦ 1583 κατὰ «τοῦ καινοτομηθέντος καλενταρίου παρὰ Λατίνων»

Μῦθος ἢ πραγματικότης;

Α. Ἡ τριπλῆ συνοδικὴ ἀποβολὴ τοῦ νέου Καλενταρίου

Β. Οἱ Τόμοι τῶν συνοδικῶν ἀποβολῶν

Γ. Τὰ Αγιορειτικὰ ἀντίγραφα τοῦ Μοναχοῦ Ιακώβου

Δ. Μία ἄσκοπος διαμάχη

Ε. Παράρτημα

α. Τὸ πλαστὸ «Σιγγίλιον»

β. Ὁ «Τόμος» Κυρίλλου Λουκάρεως

Φυλὴ Ἀττικῆς 13η Μαΐου 2011 ἐκ.ἡμ.

Τὸ «Σιγγίλιον» τοῦ 1583 κατὰ «τοῦ καινοτομηθέντος καλενταρίου παρὰ Λατίνων»*

Μῦθος ἢ πραγματικότης;

Α. Ἡ τριπλῆ συνοδικὴ ἀποβολὴ τοῦ νέου Καλενταρίου

 1. Ὁ πάπας Γρηγόριος ΙΓ (1502-1585) μετερρύθμισε τὸ Εκκλησιαστικὸ Ημερολόγιο καὶ εἰσήγαγε τὸν ἐπικληθὲν Γρηγοριανὸ Ημερολόγιο τὴν 5η Οκτωβρίου 1582, ἡ ὁποία ἀριθμήθηκε ὡς 15η Οκτωβρίου.

2. Ἐν συνεχείᾳ, ὁ πάπας Γρηγόριος παρεκάλεσε, μέσῳ τριῶν εἰδικῶν Αντιπροσωπειῶν, τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμία Β τὸν Τρανὸν