"Εθνομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης", Ιερομονάχου Ευθ. Τρικαμηνά

Από τον Πρόλογο...

Η Παναίρεση του Οικουμενισμού εδραιώνεται και επαναλαμβάνεται! ---Και οι ποιμένες επαναλαμβάνουν την σιωπή τους!

Το Φανάρι “ευαγγελίζεται”,  η Ελλαδική Εκκλησία θα ακολουθήσει;   Ποια η σχέση με τους Ευαγγελιστές-Λουθηρανούς;

Του Μανώλη Κείου

Μετά την “αδελφολογία” με τον Πάπα και την εξαρτημένη σχέση με το Βατικανό το Φανάρι παίζει περίεργο παιχνίδι και με τους Ευαγγελιστές.
Το ταξείδι του Οικουμενικού Πατριάρχη ήταν η κορύφωση μιας ολοένα και στενότερης επαφής με τους Ευαγγελιστές-Λουθηρανούς.
Και μιλάμε για τον ίδιο Πατριάρχη ο οποίος ακόμη περιμένουμε να μας ενημερώσει τι έγινε με εκείνη την γυναίκα-επίσκοπο που ανέβασε ο Ορθόδοξος Μητροπολίτης στην Φινλανδία για να συλλειτουργήσουν προ διετίας!
Στο ταξείδι του στην Γερμανία ο Ορθόδοξος Πατριάρχης έκανε πολύ περίεργες δηλώσεις θαυμασμού για τον Μαρτίνο Λούθηρο και το έργο του, εκφράζοντας την άποψη πως “η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ενεργό και αυξανόμενο ενδιαφέρον για το πρόσωπο και τα έργα του Λούθηρου τον τελευταίο καιρό”.

Η ομιλία του στο πανεπιστήμιο Tübingen της Γερμανίας στις 30 Μαΐου, μετά την παραλαβή του τιμητικού διδακτορικού διπλώματος για το έργο του στην προώθηση του ορθόδοξου-προτεσταντικού διαλόγου, στο πλαίσιο των εορτασμών της 500ης επετείου της προτεσταντικής μεταρρύθμισης προκαλεί ανησυχίες για τα νέα οικουμενιστικά του ανοίγματα.

Ανοίγματα που πάντως δεν είναι καινούρια απλά τώρα αποκαλύπτεται το εύρος της απειλής για την Ορθοδοξία μας.

Άλλωστε δεν είναι ένας χρόνος από την επίσκεψη στο Οικουμενικό

Ψεύδη και διαστροφή της αλήθειας από Τελεβάντο, τα οποία καταρρίπτουν

ὁ π. Θ. Ζήσης και ὁ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς

      

     Ἀσφαλῶς εἶναι ἄχαρος καὶ ἐπώδυνος ὁ ρόλος ἐκείνου ποὺ ἀναγκάζεται νὰ ἀνασκευάζει κακόδοξες θέσεις ἀνθρώπων, μετὰ τῶν ὁποίων μάλιστα, πρὶν κάποια χρόνια, συνδεόταν φιλικὰ ἢ καὶ συνεργαζόταν. Ἀλλὰ τοῦτο, δυστυχῶς, καθίσταται ἀναγκαῖο ἰδιαίτερα σήμερα, καθὼς ἀντιμετωπίζουμε τὴν σύγχυση ποὺ προκαλεῖται ἐξ αἰτίας ἐσχατολογικῶν καταστάσεων καὶ βέβαια ἐκ τῆς ἐπεκτάσεως τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ σιωποῦμε καὶ νὰ ἀφήνουμε νὰ διαδίδονται καὶ νὰ ἐπικρατοῦν οἱ φθοροποιὲς ἰδέες τῶν κακόδοξων.

   Ἕνας ἀπὸ τὰ τάχα ἀντι-Οἰκουμενιστικὰ ἱστολόγια ποὺ συμβάλλουν στὴν ἐπικράτηση τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι καὶ τὸ ἱστολόγιο «Τελεβάντος» (ὅπως πολλὲς φορὲς ἔχουμε καταδείξει) διότι ἀντιστρατεύεται καὶ διαστρέφει πεισμόνως καὶ ἀμετανοήτως τὴν Ἁγιοπατερική μας Παράδοση ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

     Τὰ σχόλια καὶ ἄρθρα του εἶναι πολλά, σχεδὸν καθημερινά, γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι δυνατὸν συνεχῶς νὰ ἀσχολούμαστε μαζί του. Σήμερα παρουσιάζουμε
   α) Ψεύδη του σχετικὰ μὲ τὴν θέση του ὡς πρὸς τὸν π. Θεόδωρο Ζήση τὸν ὁποῖο ψευδῶς μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι τὸν ἐκτιμᾶ ὑπερβαλλόντως, ἀποκρύβοντάς μας ὅτι αὐτὸ τὸ κάνει -κολακεύοντάς τον- ὅταν συμπορεύεται ὁ π. Θεόδωρος μὲ τὶς ἰδέες του. Ἀντίθετα, ἄλλοτε (καὶ συγκεκριμένα τὸ 2012) τὸν ὕβριζε καὶ τὸν ἀποκαλοῦσε "ἀνίκανο"! καὶ
   β) Τὴν διαστροφή τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας ποὺ διαπράττει σχετικὰ μὲ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὸν μολυσμὸ ποὺ λαμβάνουμε κοινωνοῦντες μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές.

    Ἀκολουθοῦν ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως μᾶς τὴν παρουσιάζουν ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, ποὺ τὴν μελέτησε ἐπισταμένως καὶ ἔγραψε καὶ εἰδικὲς πρωτότυπες μελέτες, οἱ ὁποῖες στηρίζονται στὰ Πατερικὰ κείμενα, κι ὄχι στὸν ὀρθολογισμὸ καὶ τὴν ἴδια γνώμη, ὅπως ὁ Τελεβάντος.

ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΤΕΛΕΒΑΝΤΟΥ

Ἀπὸ τὰ πρόσφατα ἄρθρα Τελεβάντου:

Ο π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ ΚΑΙ Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

 Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

ΓΙΑΤΙ ΘΕΩΡΩ ΤΟΝ π. ΘΕΟΔΩΡΟ ΖΗΣΗ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ;

________

Ορισμένοι, πατέρες και αδελφοί, που έχουν σχισματικό φρόνημα ή που συνδέονται με τον π. Βασίλειο Βολουδάκη, είναι σκανδαλισμένοι μαζί μου 1.) επειδή -κατά την άποψή τους- υπολήπτομαι υπερβαλλόντως τον π. Θεόδωρο Ζήση, 2.) επειδή τον θεωρώ αδιαμφισβήτητο ηγέτη του αντιοικουμενιστικού αγώνα, και 3.) επειδή τον προβάλλω συστηματικά με λίαν επαινετικά άρθρα. 

Για να άρω τον σκανδαλισμό τους διευκρινίζω καταρχήν ότι δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να γνωρίσω τον π. Θεόδωρο Ζήση επειδή σπούδασα στην Αθήνα και έτσι δεν γνωρίζω τους Καθηγητές της Θεσσαλονίκης. Ούτε και έχω οποιαδήποτε επικοινωνία μαζί του, ούτε και προσδοκώ το παραμικρό από τον π. Θεόδωρο. 

Τότε γιατί τον υποστηρίζω και τον προβάλλω τόσο θετικά; 

Μόνον επειδή είναι ένας ακατηγόρητος, ανιδιοτελής και αδιάβλητος κληρικός και ένας ακαδημαϊκός θεολόγος σπάνιας θεολογικής εμβέλειας;

Όχι μόνο, αλλά πρωτίστως επειδή συνειδητοποιεί όσο κανείς άλλος τον κίνδυνο για τη σωτηρία μας εξαιτίας της παναίρεσης του Οικουμενισμού. 

Γι' αυτό και αγωνίζεται, μέρα και νύχτα, για δεκαετίες τώρα, με νύχια και με δόντια, με τα κυριακάτικά του κηρύγματα, με τα περισπούδαστα άρθρα και τα βιβλία του, με τις Ημερίδες που διοργάνωσε, με τη Σύναξη κληρικών και μοναχών, με την επίσκεψή του σε διάφορες Ορθόδοξες Εκκλησίες κτλ. να βοηθήσει τους εκκλησιαστικούς ηγέτες και τους πιστούς γενικά να συνειδητοποιήσουν πόσο επικίνδυνος είναι ο δριμύς χειμώνας του Οικουμενισμού που έχει ενσκήψει στην Εκκλησία τον τελευταίο αιώνα.

Με αυτά τα δεδομένα δεν θα ήμουν αναπολόγητος στο Χριστό αν δεν ύψωνα τη φωνή μου να υποστηρίξω τον π. Θεόδωρο; 

http://panayiotistelevantos.blogspot.gr/2017/05/blog-post_570.html

ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΗΚΑΝ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

ΟΙ αποτειχισμένοι οφείλουν «καταρχήν -ανυπερθέτως- να αντιληφθούν ότι ο ΙΕ΄ Κανόνας της ΑΒ΄ Συνόδου είναι δυνητικός. Δηλαδή αφήνει στη διακριτική ευχέρεια των πιστών την απόφαση αν θα διακόψουν το μνημόσυνο του οικείου ιεράρχη, όταν κηρύσσει γυμνή τη κεφαλή κατεγνωσμένη αίρεση, αλλά δίνει τη διακριτική ευχέρεια, επίσης, στους πιστούς να μη διακόψουν το μνημόσυνο αιρετίζοντος ιεράρχη μέχρι την καταδίκη του από Σύνοδο.

Το δεύτερο που χρειάζεται να αντιληφθούν είναι ότι η διακοπή του μνημοσύνου δεν γίνεται για τον δήθεν κίνδυνο μολυσμού από την αίρεση, αλλά σαν ένδειξη διαμαρτυρίας για τις αιρετικές θέσεις και ενέργειες που προβαίνει ο αιρετίζων επίσκοπος.

Το τρίτο που πρέπει να έχουν υπόψη, όσοι διέκοψαν το μνημόσυνο, είναι ότι άλλο πράγμα είναι η διακοπή του μνημοσύνου και εντελώς διαφορετικό η ακοινωνησία με όλη την Εκκλησία. Το πρώτο είναι κανονικό δικαίωμα των πιστών, ενώ το δεύτερο είναι σχίσμα.

Το τέταρτο που χρειάζεται να αντιληφθούν όσοι αποτειχίστηκαν είναι ότι τα μυστήρια των οικουμενιστών επισκόπων πριν τη συνοδική καταδίκη και καθαίρεσή τους είναι απολύτως έγκυρα και επομένως βλασφημούν το Άγιο Πνεύμα όσοι διαμφισβητούν την εγκυρότητά τους.

Με αυτά τα δεδομένα εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι αυτοί που πρέπει να κάνουν συμφιλιωτική κίνηση δεν είναι οι τρεις πρωτοπρεσβύτεροι π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Νικόλαος Μανώλης και π. Φώτιος Βεζύνιας, οι οποίοι κινούνται μέσα στα πλαίσια των Ιερών Κανόνων, αλλά όσοι (ευτυχώς όχι όλοι) εκ των Αγιορειτών πατέρων που αποτειχίστηκαν, επιδιώκουν ακοινωνησία με όλη την Εκκλησία, δηλαδή σχίσμα, επειδή πλανεμένα θεωρούν τον ΙΕ΄ Κανόνα της ΑΒ΄Συνόδου υποχρεωτικό και όχι δυνητικό.

Αναμένουμε, λοιπόν, χωρίς χρονοτριβή την έμπρακτη μετάνοια όσων κινούνται έξω από τα πλαίσια των Ιερών Κανόνων ώστε η αποτείχισή τους να είναι κατά Θεόν, αλλά και για να αφαιρέσουν από τους Οικουμενιστές το πρόσχημα να τους καθαιρέσουν, να τους αποσχηματίσουν και να τους εξορίσουν από τον Άθωνα.

Όλοι μας πρέπει να ξέρουμε τα μέτρα μας. Δεν είναι δυνατόν μοναχοί άμοιροι θεολογικής παιδείας να επιδιώκουν να ποδηγετήσουν τον π. Θεόδωρο Ζήση, θεολόγο ολκής πανορθόδοξου κύρους, που ηγείται του αντιοικουμενιστικού αγώνα με τόση επιτυχία για τόσες δεκαετίες.
Ερωτώ κάθε καλόπιστο άνθρωπο: Πόσοι θεολόγοι της εμβέλειας του π. Θεόδωρου Ζήση υπάρχουν σήμερα; 
Ας κάνουν, λοιπόν, υπακοή, αντί να θέλουν να κάνουν το δάσκαλο, στον π. Θεόδωρο Ζήση.

http://panayiotistelevantos.blogspot.gr/2017/06/blog-post_14.html

Ἀπὸ ὁμιλία τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση στὸν Σοχὸ περὶ τῶν ''συγκοινωνούντων δοχείων'', ποὺ ἀποδεικνύει κακόδοξες καὶ ξεθεμελιώνει τὶς θέσεις Τελεβάντου:

«...Στο θέμα τών σχέσεων πού υπάρχουν ανάμεσα στούς Πατριάρχας, τούς Επισκόπους και σε εμάς τούς Κληρικούς και σε εσάς τους Χριστιανούς, αυτές οι σχέσεις αποδίδονται με την εικόνα των “συγκοινωνούντων δοχείων”. Δηλαδή. Όταν ο Πατριάρχης συμπροσεύχεται με τoν πάπα και είναι υπόλογος απέναντι των αγίων Κανόνων, γιατί οι άγιοι Κανόνες λένε “Επίσκοπος, αιρετικοίς συνευξάμενος καθαιρήσθω” και υπάρχει και ένας άλλος Κανόνας, ο οποίος λέει “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”. Αυτός ο οποίος κοινωνεί, ο Πατριάρχης δηλαδή που κοινωνεί με τον ακοινώνητο –τόν αιρετικό, πρέπει και αυτός να είναι ακοινώνητος, τότε θα πρέπει και οι υπό τον Πατριάρχη Αρχιεπίσκοποι – Επίσκοποι, να κάνουν τον Πατριάρχη ακοινώνητο. Να μην επικοινωνούν. Να κόψουν το μνημόσυνο.

...Αφού οι Επίσκοποι μνημονεύουν τον Πατριάρχη και επομένως υπόκεινται και αυτοί στον κανόνα: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”. Και εγώ όμως κοινωνώ με τον Επίσκοπό μου ο οποίος κοινωνεί. Και εγώ μνημονεύω τον Επίσκοπό μου, ο οποίος μνημονεύει τον Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί με τον Πάπα. Και εσείς οι λαϊκοί έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τον Επίσκοπο και κοινωνάτε και με αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά του παραπτώματος που αρχίζει από τον Πατριάρχη, αρχίζει σιγά–σιγά σαν συγκοινωνούν δοχείον, να φθάνει σαν ευθύνη μέχρις εμάς! Γι΄ αυτό λένε οι Άγιοι: “Σέ θέματα πίστεως, δεν πρέπει να πείς, εγώ τί είμαι; Το λέει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης. Εγώ τί είμαι; Εγώ είμαι λαϊκός. Εγώ είμαι Επίσκοπος. Εγώ; Τί είμαι εγώ; Αυτοί έχουν την ευθύνη. Όχι. Οι λίθοι κεκράξονται και συ σιωπάς;”. Αλλά ποιός από τον κόσμο τα ξέρει αυτά; Οι περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θα πούν: “Μα, αφού το κάνει ο Πατριάρχης, αφού το κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. Φταίς κι εσύ!

Ἱερομονάχου π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

Τό ἐπιχείρημα ὅτι δέν μολυνόμεθα, οὔτε συμμετέχομε εἰς τήν αἵρεσι, ἄν δέν ἀποτειχισθοῦμε, ἐφ’ ὅσον ἔχομε ὀρθόδοξο φρόνημα.

      Μέ αὐτό τό ἐπιχείρημα δηλώνεται ὅτι ἡ πίστις μας εἶναι προσωπική καί δέν ἔχει ἐκκλησιαστικές διαστάσεις, οὔτε φυσικά εἴμεθα μέλη ἑνός σώματος ὁμοπίστου καί ὁμοτρόπου, ἀλλά εἶναι σάν νά ἀνήκωμε σέ ἕνα σύλλογο ἤ τό πολύ-πολύ σέ μία προτεσταντική ὁμάδα εἰς τήν ὁποία ὁ καθένας καί εἰδικά ὁ Ἐπίσκοπος δύναται νά πιστεύη ὅ,τι θέλει, χωρίς νά ἐπηρεάζη ἡ πίστις του τούς ἄλλους. Αὐτό ὅμως κατ’οὐσίαν εἶναι αἵρεσις, διότι εἰς τήν Ὀρθοδοξία ὑπάρχει ἑνότης πίστεως καί μάλιστα ἀποστολικῆς καί ὀρθοδόξου, ὑπάρχει Παράδοσις ἀπό τήν ὁποία ὅποιος παρεκκλίνει καθίσταται πάλι αἱρετικός, ὑπάρχουν οἱ ἱεροί Κανόνες καί οἱ ἅγιοι πού καθορίζουν τό πότε μολυνόμεθα καί πότε καί πῶς συμμετέχομε εἰς τήν αἵρεσι. Εἶναι ὡσάν νά λέγη κάποιος ὅτι ἐγώ πιστεύω, καί δέν μπορεῖς νά μέ κατηγορήσης ὅτι ἐγώ ἀρνοῦμαι τόν Θεό ἤ ἀποδέχομαι τήν αἵρεσι παρά μόνον ἄν τό διακηρύξω μέ τά λόγια. Οἱ Πατέρες ὅμως καθώρισαν ὅτι ἀρνούμεθα τόν Θεόν ἤ ἀποδεχόμεθα κάτι ὄχι μόνον διά τῶν λόγων ἀλλά καί διά τῶν ἔργων, ἀκόμη καί δι’ ἑνός νεύματος καί διά τῆς σιωπῆς. Ἔτσι, μπορεῖ νά μήν ἀρνούμεθα λεκτικά τήν πίστι ἤ τόν Θεό, ἀλλά διά τῶν πράξεών μας, πού εἶναι τό ἴδιο. Συνεπῶς τό νά καθορίζη κάποιος ἰδιωτικῶς ἤ ἰδιορρύθμως καί μάλιστα διά σοβαρά θέματα πίστεως, εἶναι καθαρός Προτεσταντισμός.

    Ἐπί πλέον δέ τό νά καθορίζη κάποιος κάτι τό ὁποῖον δέν ἀποτελεῖ μέν Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, πλήν ὅμως αὐτό τό

Τιμή Αγίου - μίμησις Αγίου

   

14 Ιουνίου, τιμούμε την  μνήμη του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς (+1979).

Γεννήθηκε στην Σερβία στις 25/3/1894.

Εντρύφησε εμπειρικά στα έργα των πατέρων της Εκκλησίας καθώς πίστευε πως «η Ορθοδοξία δεν είναι βιβλιοθήκη, την οποία μπορείς να μελετήσεις, αλλά βίωμα το όποιο καλείσαι να ζήσεις.

Η Ορθοδοξία είναι πρώτιστα βιοτή και μάλιστα οσία βιοτή και ύστερα διδαχή και μάλιστα διδαχή ζωής, χάριτος, η οποία δεν έχει τίποτε από την νέκρα του σχολαστικισμού και τον ορθολογισμό του προτεσταντισμού. Η Ορθοδοξία έχει την δική της μεθοδολογία και παιδαγωγική, τους Βίους των Αγίων».

Τον διέκρινε η αγάπη του για το πρόσωπο του “Θεανθρώπου Χριστού”.

Ελεγε· «Ο σκοπός τού θεοειδούς όντος που λέγεται άνθρωπος είναι ένας: να γίνει σταδιακά τέλειος, όπως ο Θεός Πατήρ, να γίνει Θεός κατά χάριν, να επιτύχει τη θέωση, τη Θεοποίηση, τη Χριστοποίηση, την Τριαδοποίηση. Δίχως θεάνθρωπο και έξω από τον θεάνθρωπο, ο άνθρωπος πάντα –συνειδητά ή όχι– μεταλλάσσεται σε υπάνθρωπο, σε ομοίωμα ανθρώπου, σε υπεράνθρωπο, σε διαβολάνθρωπο. Απόδειξη για τούτο, όλη η ιστορία τού ανθρωπίνου γένους» και η μέριμνά του στο να μην αποκλίνει από την αλάνθαστη γραμμή των θεοφόρων πατέρων της ορθοδόξου ανατολής.

Ανυποχώρητος στα της πίστεως και ζηλωτής της εκκλησιαστικής τάξεως θεολόγος συνέγραψε την γνωστή δογματική του “Ορθόδοξος φιλοσοφία της Αληθείας” .

Θεωρούσε τον ορθολογισμό αμαρτωλό και τον οικουμενισμό αίρεση.

Όταν ο οικουμενιστής πατριάρχης της Σερβίας κ. Γερμανός συμφώνησε, στα πλαίσια του παγκοσμίου συμβουλίου εκκλησιών (ΠΣΕ) πως οι χριστιανικές κοινότητες αποτελούν μέρος μιας μεγάλης χριστιανικής εκκλησίας, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς έπαυσε κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με τον κακόδοξο πατριάρχη και παρέμεινε έγκλειστος στο ησυχαστήριό του προσευχόμενος στον Θεό υπέρ της εκκλησίας.   

      Στο βιβλίο του “Ορθόδοξος Εκκλησία και οικουμενισμός”, που αποτελεί πιστή αποτύπωση της Ορθοδόξου Πατερικής διδασκαλίας μέσα απ τον προσωπικό του τρόπο βιώσεως του μυστηρίου της Εκκλησίας, ομολογεί την στερεά πίστη του προς οικοδομή του σώματος της Εκκλησίας και προφυλάσσει το ευαγγελικό μήνυμα από κάθε νοθεία.

Μιλά για το πρόβλημα του ανθρώπου και της κοινωνίας, αρνούμενος τον άνθρωπο του πολιτισμού, της επιστήμης, της εμπειρίας και της εξέλιξης, πιστεύοντας ότι η Εκκλησία κατέχει εντός της την δυνατότητα ικανοποιήσεως όλων των αιτημάτων του ανθρώπου.

Η ορθόδοξος πίστις και ο πλούτος της Παραδόσεώς της, με κέντρο τον Θεάνθρωπο Ιησού, δεν είναι, για τον άγιο Ιουστίνο, αφηρημένες ηθικές αρχές και αξίες αλλά ο αληθινός ρυθμός της ζωής του σύμπαντος, ο πυρήνας των ανθρώπων και των κτισμάτων, ο σκοπός και το νόημά τους έως το τέλος τους.

Υποστηρίζει πως η δύση με την θρησκεία της, τον πολιτισμό της, την παιδεία της και την φιλοσοφία της σέβεται και λατρεύει το κτίσμα και όχι τον δημιουργό, βεβηλώνει και υποκαθιστά τον ευαγγελικό τρόπο ζωής.

Αναφερόμενος στις αιρέσεις, λέει πως αυτές, σύμφωνα με την διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Θεανθρώπου Χριστού που διατυπώθηκε απ τους αγίους αποστόλους, αγίους πατέρες και αγίες συνόδους δεν είναι Εκκλησία, δεν μπορούν να έχουν τα άγια μυστήρια και ιδιαιτέρως το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας διότι η Θεία Ευχαριστία είναι η ίδια η Εκκλησία, αυτός ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός.

Η κοινωνία με τους αιρετικούς εν τοις αγίοις μυστηρίοις, είναι η πλέον αναίσχυντος προδοσία του Κυρίου.

Στην ορθόδοξη διδασκαλία περί της Εκκλησίας, το μοναδικό μυστήριο είναι η Εκκλησία, το σώμα του Θεανθρώπου Χριστού και είναι η μόνη πηγή και το περιεχόμενο όλων των μυστηρίων.

Τα μυστήρια δεν μπορούν να αναβιβάζονται υπεράνω της Εκκλησίας ούτε να θεωρούνται έξω από το σώμα της Εκκλησίας.

Τέλος, χαρακτηρίζει τον  οικουμενισμό παναίρεση διότι περικλείει όλες τις αιρέσεις  που απομάκρυναν τον Θεάνθρωπο τοποθετώντας στην θέση του τον ευρωπαίο άνθρωπο.

Οδηγεί στον πνευματικό θάνατο επειδή δεν οδηγεί τον άνθρωπο στο θεανθρώπινο σώμα του Χριστού δια της μετανοίας και μιλά για αγάπη χωρίς να εννοεί την σωτηριώδη “Αγάπη της Αληθείας”.