Η απομάκρυνση από τους αιρετικούς έχει σχέση με τη σωτηρία μας

Ἀγαπητέ (πῶς νὰ σὲ ὀνομάσω;) Ἀνώνυμε.

Εἶδα τὴν τελευταία σου ἀπάντηση σὲ σχόλιο, σχετικὰ μὲ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν λαϊκῶν (καὶ τῶν κληρικῶν) ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Στὴν προηγηθεῖσα τοῦ σχολίου σου παρέμβασή μου, εἶχα καταθέσει τὴν οὐσία τοῦ πράγματος, αὐτοῦ δηλαδὴ ποὺ ὀνομάσαμε ἀποτείχιση, ἢ διακοπὴ κοινωνίας, ἢ παύση Μνημοσύνου (ἢ ὅπως ἀλλιῶς μποροῦμε νὰ τὸ ἐκφράσουμε), ἐλπίζοντας ὅτι ἀποδίδω μὲ σαφήνεια τὴν θέση τῆς Πατερικῆς διδασκαλίας καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως, ὡς πρὸς τὴν στάση μας ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς, ποὺ δὲν τὸ ἔλαβες ὑπ' ὄψιν σου. Ἐπανέρχομαι λοιπόν.

 Ἡ Ἐκκλησία μᾶς παροτρύνει, μᾶς διδάσκει, ἐντέλλεται τὴν ἄμεση ἀπομάκρυνση ἀπὸ ἀνθρώπους ἀσεβεῖς, ἀδίκους, αἱρετικούς, ὅποιοι κι ἂν εἶναι. Συνήθεις ἐκφράσεις τῆς Γραφῆς: «ἐξέλθετε..., ἀφορίσθητε..., ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε..., ἀπόστητε... (ἀπὸ) ψευδοδιδασκάλους, λύκους βαρεῖς, χαίρειν αὐτοῖς μή λέγητε..., αἱρετικὸν ἄνθρωπον ...παραιτοῦ..., μακάριος ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν» κ.λπ. Παρόμοια λέγουν καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες.

Αὐτὴ λοιπόν εἶναι μιὰ γενικὴ στάση ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὴν Π. Διαθήκη, συνεχίζεται διὰ τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου στὴν Καινή, ἀκολουθεῖται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ τοὺς πιστοὺς στὴν ἱστορικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας.

Κάποιες πτυχές της, τώρα, ἐκφράζονται μερικῶς σὲ εἰδικὲς περιπτώσεις ἀπὸ συγκεκριμένους Κανόνες, οἱ ὁποῖοι, βέβαια, δὲν ἐξαντλοῦν ὅλο τὸ περιεχόμενο τῆς γενικῆς αὐτῆς θέσεως καὶ στάσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀκριβῶς δέ, ἡ ὑπενθύμηση αὐτῆς τῆς Παραδόσεως στοὺς εἰδικοὺς αὐτοὺς Κανόνες, κυρίως στὸν ΙΕ΄, δείχνει τὴν φροντίδα τῶν Πατέρων καὶ τὴν σημασία ποὺ ἔδιδαν στὸ θέμα τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ψευδοδιδασκάλους.

Μποροῦσαν οἱ Πατέρες νὰ μὴ ἀναφέρουν τὰ τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς στὴν τριάδα αὐτὴ τῶν Κανόνων (ΙΓ΄, ΙΔ΄, ΙΕ΄), ἀφοῦ ἄλλο ἦταν τὸ θέμα τους· ὅμως κάνουν θεοφώτιστα τὴν εἰδικὴ αὐτὴ ἀναφορὰ περὶ ἀποτειχίσεως στὸν ΙΕ΄ Κανόνα, γιατὶ γνωρίζουν πόσο ὁ πειρασμὸς τῆς ἐξουσίας γυροφέρνει τοὺς ἔχοντας τὰ πρωτεῖα, γνωρίζουν πόσο τὸ διακόνημα αὐτὸ μπορεῖ νὰ μετατραπεῖ σὲ ἐξουσιαστικὴ μανία καὶ καταδυνάστευση τῶν πιστῶν, ὅπως ὁ Βαλσαμών, ἑρμηνεύοντας ἄλλον Κανόνα (κθ΄/λζ΄ τῆς Καρθαγένης) παρατηρεῖ: «Εἰ γὰρ δοθῇ, εὐκαίρως ἢ ἀκαίρως ἔχειν ἐπ’ ἀδείας τὸν ἐπίσκοπον ἀφορίζειν λαϊκούς τε καὶ κληρικούς, καὶ ἔχειν πρὸς ἀνάγκης τοὺς ἀφοριζομένους φυλάττειν τὸν ἀφορισμόν, κατατολμήσουσι τυραννίδος οἱ ἐπίσκοποι, καὶ παντὸς πράγματος κατακυριεύσουσι, καὶ οὐδεὶς ἔσται ὁ ἀντιπίπτων αὐτοῖς διὰ τὸν φόβον τοῦ ἀφορισμοῦ· ἴσως δὲ καὶ τῆς εὐσεβείας αὐτῆς κατορχήσονται, καὶ πολλῶν κακῶν παραίτιοι οἱ θεῖοι κανόνες γενήσονται, ὅπερ ἄτοπον» (Μπούμη Π., Τὰ Ἀναθέματα Ρώμης-Κων/πόλεως…, σελ. 64-65).

Ἡ δική μας ἀναφορὰ στὸν ΙΕ΄ Κανόνα, δὲν ἦταν προτίμησή μας. Ὅ,τι γράψαμε, ὅσα ἐνεργήσαμε δὲν τὰ κάναμε μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ τὰ λέει ὁ 15ος Κανόνας, ἀλλὰ ἐπειδὴ αὐτὴ εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ὅλη συζήτηση περὶ τοῦ 15ου Κανόνος εἶχε ἤδη ξεκινήσει, πρὶν ἀπό μᾶς, μὲ τὶς Κανονικὲς προδιαγραφὲς ποὺ ἀπαιτεῖ ὁ ΙΕ΄ Κανόνας περὶ ἀποτειχίσεως, δηλαδὴ ἀπὸ κληρικούς, (νὰ ἀναφέρω ἐδῶ ὡς πρόσφατο παράδειγμα τὴ “Σύναξη κληρικῶν καὶ μοναχῶν”)· ἐνετάθη δὲ ἡ συζήτηση, ἐπειδὴ κάποιοι ἀμφισβήτησαν τὸ ὑποχρεωτικὸ τοῦ Κανόνος καὶ ὄχι τὸ ἂν καὶ οἱ λαϊκοὶ ἔχουν ὑποχρέωση νὰ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Οἱ λαϊκοί, ὄχι μόνο ἔχουν τὴν ἴδια ὑποχρέωση, ἀλλὰ καὶ ὡς πιό ἀδύνατοι (κατὰ τεμκμήριο) στὴν Πίστη, πρέπει νὰ ἀπομακρύνονται, τουλάχιστον ἀπὸ τοὺς διαπιστωμένα αἱρετικούς.

Ὑποστηρίχτηκε, λοιπόν, τὸ ὑποχρεωτικό, ὡς ζήτημα ἀρχῆς, ἀφοῦ αὐτὴ εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὄχι γιὰ νὰ παρέμβουμε στὴν ἐλευθερία τῆς συνειδήσεως κάθε πιστοῦ. Ἡ ἐφαρμογὴ ἀπὸ κάθε πιστὸ τῶν Ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, εἶναι δική του εὐθύνη. Εἶναι, δηλαδή, θέμα γνώσεως τῆς ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως, συνειδητοποιήσεως τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς δύναμης ποὺ κρύβει εἰς τὸ νὰ ἀλλοιώνει καὶ καταστρέφει τὴν Πίστη· εἶναι θέμα κατανοήσεως, ὑπερβάσεως κατεστημένων νοοτροπιῶν, συζητήσεως καὶ ζυμώσεως ὅλων αὐτῶν στόν ἐκκλησιαστικὸ περίγυρο καὶ στὴ συνείδηση ἑκάστου, προσευχῆς, καταφυγῆς καὶ ἀναζητήσεως διευκρινήσεων καὶ ἐπί μέρους ἀπαντήσεων σὲ κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων, μιᾶς πρώτης ἀποφάσεως τὴν ὁποία περικυκλώνουν καὶ χτυποῦν κύματα δισταγμῶν καὶ ἀμφιβολιῶν, καὶ ἄλλων σταδίων ὅπως παλινδρομήσεις ἐξ αἰτίας τῆς ρηχῆς μας Πίστεως καὶ πολλῶν παρομοίων παραγόντων κ.λπ.

Τώρα, γιατί ἐσεῖς (ἀνώνυμε) καὶ κάποιοι ἀκόμα, προσπαθεῖτε νὰ ὑπαγάγετε καὶ νὰ ἐξαντλήσετε τὸ ὅλο θέμα τῆς ἀποτειχίσεως μόνο στὶς λέξεις ἐκεῖνες τοῦ β΄ μέρους τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος, μόνο τὸ «γράμμα» τοῦ ΙΕ΄ κανόνος, ἀποσιωπώντας τὸ «πνεῦμα», τὴν ὅλη Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας; Δὲν εἶναι αὐτὸ περίεργο; Καθόσον

Β΄ Μια Απολογία-Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού (που το κόστος της ήταν η "καθαίρεση"), συκοφαντείται συνειδητά από γνωρίζοντας, και κακοποιείται από τους αγνοούντας

Β΄ ΜΕΡΟΣ

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΝ  ΥΠΟΜΝΗΜΑ

ΠΡΟΣ ΤΟ  ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟΝ  ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ

ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτη π. Εὐθύμιου  Τρικαμηνᾶ

    Προλογικὸ σημείωμα ἀπὸ τὴν «Πατερικὴ Παράδοση»

                        

Πρόσφατα, γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ἐπανῆλθαν στὸ φῶς τῆς δημοσιότητος τὰ ψεύδη ποὺ διαδίδονται στὴν Μητρόπολη Δημητριάδος (ἐκεῖ ὅπου λειτουργεῖ πλέον ὁ ἀδίκως καθαιρεθεὶς π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς), ἀλλὰ καὶ στὴ Μητρόπολη Λαρίσης (ὅπου ἐξομολογεῖ ὁ π. Εὐθύμιος) σχετικά μὲ τὴν διάτρητη καταδικαστικὴ ἀπόφαση τοῦ πρωτοβάθμιου και δευτεροβάθμιου ἐκκλησιαστικοῦ δικαστηρίου· καὶ ἐπανῆλθαν στὴν δημοσιότητα διὰ γραφίδος Βολιώτισσας δημοσιογράφου, ἡ ὁποία ἔτσι συμμετέχει στὴ διασπορὰ ἀνακριβειῶν καὶ ἀναπαραγωγὴ ψευδῶν εἰδήσεων.  Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἀποφασίσαμε νὰ δημοσιοποιήσουμε τὸ Ἀπολογητικὸ Ὑπόμνημα τοῦ π. Εὐθύμιου, ὥστε νὰ παύσουν οἱ κακοθελητὲς νὰ χρησιμοποιοῦν ἀνυπόστατες πληροφορίες, κατασκευασμένες κατηγορίες κλπ.

Ἡ ἀπόφαση αὐτή,  μὲ τὴν ὁποία  ἐπέβαλε τὸ Συνοδικὸ Δικαστήριο τὴν ποινὴ τῆς καθαιρέσεως στὸν Ἀρχιμανδρίτη π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, προσεβλήθη στὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο τοῦ Κράτους, στὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, διὰ ὑποβολῆς ἐκ μέρους του Αἴτησης Ἀκύρωσης, στὴν ὁποία περιλαμβάνονται οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Ἱερομόναχος ζήτησε τὴν ἀκύρωση τῆς ἐπιβληθείσης ποινῆς.

Μὲ τὸ Ὑπόμνημα του ὁ π. Εὐθύμιος ἀπαντᾶ μὲ ἀτράνταχτα στοιχεῖα στὶς ψευδέστατες, κακόβουλες καὶ στημένες κατηγορίες ποὺ τοῦ ἀπηύθηναν. Εἶναι ἀναγκαῖο νὰ τονίσουμε ὅτι ὁ κ. εἰσηγητὴς τῆς ὑποθέσεώς του (τοῦ Δ’ Τμήματος τοῦ ΣτΕ) διετύπωσε τὴν ἄποψή του ἐπ’ ἀκροατηρίῳ, ἀπευθυνόμενος ἀπό τὴν ἕδρα του πρὸς τὸν Πρόεδρο του ΣτΕ καὶ ἀναλύοντας τοὺς λόγους τῆς αἰτήσεως ἀκυρώσεως, ὅτι οἱ τέσσερεις τουλάχιστον λόγοι ἔπρεπε νὰ γίνουν δεκτοὶ καὶ κατὰ συνέπεια νὰ ἀκυρωθεῖ ἡ καταδικαστικὴ συνοδικὴ ἀπόφαση τῆς καθαιρέσεως, ἐὰν βεβαίως ξεπερνοῦσε τὸ ΣτΕ τὸ παραδεκτὸ τῆς κρινομένης ὑποθέσεως.

Ἴσως, ἐὰν κριθεῖ  ἀπαραίτητο, δημοσιεύσουμε ἐν συνεχείᾳ καὶ μέρος τῆς δικογραφίας τῆς κρινομένης ὑποθέσεως τοῦ π. Εὐθυμίου, ὥστε νὰ κατανοηθεῖ καὶ ἀπὸ τὸν πιὸ ἁπλὸ πιστό, τὸ στημένο τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Δικαστηρίου, τῶν Συνοδικῶν Δικαστηρίων κλπ.

«Πατερικὴ Παράδοση»

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΝ ΥΠΟΜΝΗΜΑ

ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ

ΔΙΑ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥΣ, ΔΙΑΚΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΥΣ

ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

 ΕΠΙ ΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟΥ

 Β΄ ΜΕΡΟΣ

3)  Διά τήν γ' κατηγορίαν (ἐπί τυρείᾳ καί φατρίᾳ)  δέον νά ληφθοῦν ὑπ' ὄψιν τά ἀκόλουθα:

Κατ' ἀρχάς ὁ ἀγών τῶν Λαρισαίων διά τήν δικαίωσιν του κανονικοῦ των Μητροπολίτου  κ. Θεολόγου, εἶχε ἀρχίσει πολύ πρίν ἔλθω ἐγώ στήν Λάρισα, παίρνοντας ἀπολυτήριο ἀπό τήν Μητρόπολι Δημητριάδος. Ἐγώ ἁπλῶς ἐρχόμενος συμμετεῖχα σ' αὐτόν, ἐπειδή εἶχα διαπιστώσει ὅτι ὄχι μόνον εἶναι δίκαιος, ὄχι μόνον εἶναι σύμφωνος μέ ὅλη τήν ὀρθόδοξο Παράδοσι, τό νά συμμετέχη δηλαδή καί ὁ λαός καί νά ἔχη τόν τελικό λόγο γιά τό ποιός θά εἶναι ὁ ποιμένας του, ἀλλά ἐπί πλέον τήν πάσης φύσεως  ἀφύπνησι τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ τήν θεωρῶ ὡς τήν τελευταία ἐλπίδα στόν κατήφορο τόν ὁποῖο ἔχουν ὁδηγήσει οἱ Ἐπίσκοποι τήν Ἐκκλησία, γιά τόν ὁποῖο καί θά ἀναφερθῶ ἐκτενῶς κατωτέρω στό θέμα τῆς μνημονεύσεως.  Ὅσον ἀφορᾶ τό ὅτι εἶναι παράδοσις ὀρθοδοξότατη ὁ λαός νά ἀντιδρᾶ ὅταν προσπαθοῦν νά τοῦ ἐπιβάλλουν ποιμένες οἱ ὁποῖοι δέν τόν ἐκφράζουν, ἤ τούς θεωρεῖ κατευθυνόμενους καί προσπαθοῦν νά ἐπιβληθοῦν μέ τήν βοήθεια τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, καθώς ἐπίσης ἐξεγέρσεις καί κινητοποιήσεις τοῦ λαοῦ ὅταν ἐπιβουλεύονται τήν ὀρθόδοξο πίστι του, κοιτᾶξτε τόν βίο τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τόν βίο τοῦ ἁγ. Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου καί ὅλη τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, ἡ ὁποία εἶναι κυριολεκτικά γεμάτη ἀπό τέτοιες περιπτώσεις. Θά σᾶς καταγράψω ἐνδεικτικά δύο–τρία  τέτοια περιστατικά ἐπεμβάσεων τοῦ λαοῦ, πέραν ἀπό τούς βίους τῶν δύο προαναφερθέντων μεγάλων ἁγίων μας, τούς ὁποίους σχεδόν καθημερινά ὑπεράσπιζε ὁ λαός ἀπό τίς εἰς βάρος των ἐπιβουλές καί ἀδικίες, γιά νά καταδειχθῆ ὅτι οἱ ἐπεμβάσεις αὐτές τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκ τῆς Θείας Προνοίας καί ἄν δέν ὑπῆρχαν, δέν θά ὑπῆρχε πρό πολλῶν αἰώνων ἡ Ὀρθοδοξία, τήν ὁποία ἐσεῖς σήμερα ξεπουλήσατε στήν Εὐρώπη καί τήν θυσιάσατε στόν βωμό τῆς ἐκκοσμικεύσεως καί τῆς