Ἡ σπανιότητα ἀποστολικῶν ποιμένων

Πῶς θὰ εὕρομεν πνευματικὸν ὁδηγόν

ΥΠΑΚΟΗ ΣΕ ΠΟΙΜΕΝΕΣ,

ΑΛΛ’ ΟΧΙ ΣΕ ΨΕΥΔΟ-ΠΟΙΜΕΝΕΣ

(Ἁγ. Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, Ἅπαντα, Ἐκδ. Β. Ρηγόπουλου)

Στὴν σύγχυση τῆς ἐποχῆς μας γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τῆς ὑπακοῆς στοὺς ποιμένες, παραθέτουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ ἕνα καθοριστικὸ λόγο (τὸν 13^ο) τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, ποὺ δίνει πολυσήμαντες ἀπαντήσεις.

Θεωρεῖ τοὺς ποιμένες ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ, στοὺς ὁποίους ὀφείλουμε ὑπακοή, καθόσον ὅμως αὐτοὶ ἔχουν ἀποστολικὸ ἦθος, ἐφαρμόζουν τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, καὶ γνωρίζουν τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγ. Γραφῆς καὶ τὰ Δόγματα τῆς Ἐκκλησίας. Διαφορετικά, δὲν πρόκειται περὶ ποιμένων, ἀλλὰ περὶ ψευδοποιμένων καί, σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση, δὲν πρέπει νὰ ξεγελαστοῦμε νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε.

ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

α) Ὁ ὁποῖος ἐγράφη εἰς ἕνα του μαθητὴν κοσμικόν, καὶ διαλαμβάνει μὲ ποῖον τρόπον δύναται τινάς νὰ γνωρίση ἅγιον ἄνδρα.

β) Καὶ πῶς, ἢ τί νὰ κάμνῃ, διὰ νὰ τὸν εὕρῃ.

γ) Καὶ ἀφ' οὗ τὸν ἐπιτύχῃ, πῶς πρέπει νὰ τὸν ἔχῃ.

 Ὦ ἀγαπητέ μοι ἐν Κυρίῳ· ἐγὼ σὲ ἐδέχθηκα μέσα εἰς τοὺς κόλπους μου, ὅταν ἦλθες εἰς ἐμέ, καὶ μὲ ζέσιν πολλὴν σὲ ἔκαμα μαθητὴν διὰ τῆς διδασκαλίας, καὶ μὲ κόπους πολλοὺς σὲ ἀνεμόρφωσα μὲ τὴν μορφὴν τοῦ Χριστοῦ διὰ τῆς μετανοίας, καὶ σὲ ἀνεγέννησα τέκνον πνευματικὸν διὰ πολλῆς ὑπομονῆς, καὶ πόνων σφοδρῶν, καὶ καθημερινῶν δακρύων, ἀγκαλὰ καὶ σὺ δὲν ἐγνώρισες κανένα ἀπὸ τοῦτα ὁποῦ ἐδοκίμασα ἐγὼ διὰ σέ (σελ. 69).

Μαύρες σελίδες στην ιστορία της, γράφει η Ι.Μ. Ξενοφώντος

                     (Όταν δίνεις δικαιώματα και σε κρατούν στο χέρι για κάτι ...υποκύπτεις στο θέλημά τους!)

Οι σχισματικοί της Ουκρανίας πανηγυρίζουν για άλλη μία νίκη επί του Αγίου Όρους. Το δημοσίευμα είναι στα Ουκρανικά από ιστοσελίδα των Ουκρανών σχισματικών γι’ αυτό θα περιοριστώ σε λίγα. Αναφέρει ότι την 9η Αυγούστου, ημέρα εορτής του Αγίου Παντελεήμονος (παλαιό ημερολόγιο), μία ομάδα προσκυνητών της «επισκοπής» Ρίβνε και Όστρο μαζί με «κληρικούς» συμμετείχαν στην Θεία Λειτουργία της Ι.Μ. Ξενοφώντος όπου χοροστάτησε ο Ηγούμενος της Μονής Αλέξιος. Μαζί με την αδελφότητα του Μοναστηριού συμμετείχε και «κληρικός» της «επισκοπής» Λβιβ.

Το κακό και η σύγχυση που προκαλούν ο π. Θεόδωρος Ζήσης και η ομάδα του όσο επιμένουν στα περί οικονομίας και υπάρξεως ακόμα ευσεβών επισκόπων

Τοῦ  Ἀδαμάντιου  Τσακίρογλου

Τὸ σχίσμα τῆς Οὐκρανίας –ἀντιθέτως μὲ τὴν γνώμη τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση–  ὄχι μόνο δὲν σταμάτησε τὴν αἵρεση καὶ τὴν πλάνη, ἀλλὰ ἀντιθέτως τὴν μεγιστοποίησε. Τώρα μάλιστα, στὴν μεγιστοποίηση αὐτή, τὴν κυρία εὐθύνη δὲν φέρουν οἱ οἰκουμενιστές, ἀλλὰ οἱ ἀντιοικουμενιστές, καὶ δὴ αὐτοὶ ποὺ μιλοῦν γιὰ οἰκονομία καὶ γιὰ τὴν ὕπαρξη ἀκόμα εὐσεβῶν ἐπισκόπων, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὀρθοδοξία τοῦ ρωσικοῦ πατριαρχείου, παρουσιάζοντάς το ὡς νέο πόλο ἀντίστασης ἐνάντια στὸν αἱρετικὸ Βαρθολομαῖο!

Τὸ πόσο κακό ἔχουν κάνει αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι μὲ τὶς λάθος ἐκτιμήσεις τους καὶ τὶς παλινωδίες τους, προσπαθώντας μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια νὰ ἀποτρέψουν τὸ ποίμνιο ἀπὸ μία ξεκάθαρη ἀποτείχιση καὶ σκληρὴ στάση ἀπέναντι στοὺς οἰκουμενιστές, φαίνεται στὴν περίπτωση τοῦ μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱεροθέου.

          Παρὰ τὰ ὅσα ἀποδεικτικὰ εἶχαν γραφτεῖ γιὰ αὐτὸν τὸν λόγιο μέν, ἀλλὰ φιλόδοξο καί, παράλληλα, δειλὸ καὶ δίγλωσσο ἐπίσκοπο αὐτοὶ ἐπέμεναν νὰ τὰ ἀγνοοῦν πεισματικά (κατηγορώντας μας μάλιστα ὅτι τάχα καταδικάζουμε ὁλόκληρη τὴν ἐκκλησία), καὶ τὸν παρουσίαζαν ὡς εὐσεβῆ καὶ ὀρθοτομοῦντα ἐπίσκοπο. Ἔγραφαν καθιστάμενοι ἀπὸ τότε γραφικοὶ καὶ «αὐλοκόλακες(;):

«Συμφωνοῦμε καθ’ ὅλα μὲ τὶς διαπιστώσεις ἀμφοτέρων τῶν καλῶν μας ἀρχιερέων (σσ. Ναυπάκτου καὶ Πειραιῶς), τῶν ὀρθοτομούντων τὸν λόγον τῆς ἀληθείας»! (π. Θεόδωρος Ζήσης, ἐδῶ).

Τώρα ποὺ ὁ Ναυπάκτου ἔχει ἄλλη γνώμη γιὰ τὸ οὐκρανικό, οἱ πρώην ὑμνωδοί του τὸν κατηγοροῦν ὡς ἀναληθῆ καὶ ξεχνώντας τὰ ὅσα ὑμνητικὰ ἔγραφαν πρὶν γιὰ αὐτόν, ξεχνώντας τὶς κατηγορίες τους ἐναντίον ὅσων διαφωνοῦσαν καί, κυρίως, χωρίς –γιὰ πολλοστὴ φορά– νὰ ζητήσουν ἔστω καὶ μία συγγνώμη γιὰ τὴν λάθος ἐκτίμησή τους καὶ νὰ ἀλλάξουν πρύμνη στὴν κακὴ Ρότα ποὺ ἔχουν πάρει.

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΧΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΕΝΤΑΚΙΣΧΙΛΙΩΝ

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. 14,14-22)

                       

               «Ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν ἐν πλοίῳ εἰς ἔρημον τόπον κατ᾿ ἰδίαν· καὶ ἀκούσαντες οἱ ὄχλοι ἠκολούθησαν αὐτῷ πεζῇ ἀπὸ τῶν πόλεων (:όταν λοιπόν τα άκουσε αυτά ο Ιησούς, αναχώρησε από εκεί με πλοίο σε κάποιον ερημικό τόπο, για να μείνει μόνος Του με τους μαθητές Του. Και όταν άκουσαν τα πλήθη του λαού ότι αποχώρησε σε ερημικό τόπο, Τον ακολούθησαν πεζοί από τις πόλεις)» (Ματθ. 14,13).

     Πρόσεξε το ότι ο Κύριος σε κάθε περίπτωση αναχωρεί, και όταν παραδόθηκε ο Ιωάννης και όταν αποκεφαλίστηκε και όταν πληροφορήθηκαν οι Ιουδαίοι ότι οι μαθητές Του γίνονται όλο και περισσότεροι· διότι θέλει τα περισσότερα να τα τακτοποιεί κατά τρόπο πιο ανθρώπινο και να κινείται ως επί το πλείστον μέσα στα ανθρώπινα πλαίσια, επειδή δεν ήταν ακόμη καιρός να αποκαλύψει με σαφήνεια τη θεότητά Του. Για τον λόγο αυτόν και στους μαθητές Του έλεγε να μην πουν σε κανένα ότι Αυτός είναι ο Χριστός· διότι ήθελε αυτό να γίνει περισσότερο γνωστό μετά την Ανάστασή Του. Για τον λόγο αυτόν δεν ήταν αρχικά πολύ αυστηρός προς τους Ιουδαίους εκείνους που έδειξαν δυσπιστία, αλλά ήταν περισσότερο επιεικής.

«Η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ 44ο ΨΑΛΜΟ»

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου (13-8-1988)

     Η εορτή μνήμης της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αγαπητοί μου, μας δίδει την αφορμή να δούμε εγκατάσπαρτη μέσα στην Αγία Γραφή την παναγία μορφή της και το ουρανόμηκες μεγαλείο της.

      Ο 44^ος Ψαλμός θα λέγαμε ότι είναι το θαυμάσιο εκείνο ποίημα, που αναφέρεται στον Μεσσία και την Κυρία Θεοτόκο. Στο πρώτο ήμισυ του ποιήματος εξυμνείται ο Υιός του Θεού, με όλα τα θεανθρώπινα γνωρίσματά Του και στο δεύτερο ήμισυ του ίδιου ποιήματος εξυμνείται η Εκκλησία, που η επιτομή της Εκκλησίας είναι η Παναγία Θεοτόκος. Με όλα εκείνα τα θαυμάσια γνωρίσματά της, σαν άμεσος κτίσις του Θεού.

     Ο ιερός συντάκτης, αγαπητοί μου, αυτού του θαυμασίου ψαλμού, σημειώνει στον συντομότατο πρόλογό του, που αποτελείται μόνο από έναν στίχο: «Ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν, λέγω ἐγὼ τὰ ἔργα μου τῷ βασιλεῖ, ἡ γλῶσσά μου κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου». Δηλαδή «ξεχείλισε η καρδιά μου και αναπήδησε από αυτήν ποίημα υψηλό. Και τούτο μου το ποίημα το αφιερώνω στον βασιλέα Χριστό. Η γλώσσα μου καλάμι γραμματέως γρήγορο, θα καταγράψει τα συναισθήματά μου».