Επιστολή προς μη ομοφρονούντες εν Χριστώ!

Ο Ανεπανάληπτος των ημερών μας Εθνικὸς και Θρησκευτικὸς Ηγέτης του 20ου και 21ου αιώνος

Πηγή "Κατάνυξις

Σταχυολογήματα ανεκτιμήτων διδαγμάτων του πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνου

Ὁ ἀνεπανάληπτος ἰδανικὸς ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, πρώην Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης, σήμερον ἤδη ὑπερεκατοντούτης, δὲν ἦτο «καλοπερασάκιας», ὅπως οἱ περισσότεροι τῶν σημερινῶν Ἐπισκόπων.

Παρ’ ὅλον ποὺ οὔτε τὴν ἱκανότητα, οὔτε τὸν χρόνον καὶ χῶρον ἔχομεν διὰ νὰ συγγράψωμεν τόμους διὰ τὸν αὐστηρόν, ἀσκητικὸν βίον καὶ πολιτείαν, καθὼς καὶ διὰ τοὺς σωτηρίους ἀνεκτιμήτους ἀγῶνας του ὡς καὶ διὰ τὰ πολυτιμότατα διδάγματά του, ἐν τούτοις ἐπιβάλλεται νὰ παραθέσωμεν χάριν τῶν ἀναγνωστῶν μας Σταχυολογήματα ἀνεκτιμήτων διδαγμάτων τοῦ πρώην Φλωρίνης Αὐγουστίνου.

Ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος δὲν ἐπίστευσεν ποτὲ χρυσόν, ἀλλὰ πάντοτε τὸν Χριστὸν καὶ δὲν ἔζησεν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν∙ ὄχι μόνον δὲν μετέβαινεν εἰς δεξιώσεις, ἑορτὰς καὶ

Η Σύναξη Ιεραρχών στο Φανάρι και η Πανορθόδοξος του 2016 δίνει τέλος στις προφάσεις ή την αδιακρισία της άλλης "Σύναξης" των αντι-Οικουμενιστών και των θεολογούντων!

  

 Στὶς συχνὲς συζητήσεις μας μὲ πατέρες καὶ ἀδελφοὺς ὡς πρὸς τὸ θέμα τῆς Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν καὶ εἰδικὰ στὴν ἀπορία μας, γιατί δὲν ἐφαρμόζουν τὴν Πατερικὴ στάση περὶ ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, ποὺ καὶ οἱ ἴδιοι ἐπὶ χρόνια μᾶς δίδασκαν, ἀκούγαμε συνήθως νὰ ἐπικαλοῦνται καὶ τὴν ἑξῆς δικαιολογία:

Δὲν ἀποτειχιζόμαστε, γιατὶ πρέπει πρῶτα νὰ εὐαισθητοποιήσουμε, νὰ ἐνημερώσουμε καὶ νὰ προετοιμάσουμε τὸ λαό, ὁ ὁποῖος ἀγνοεῖ τὸ πρόβλημα.

Πέρασαν ἀπὸ τότε δέκα περίπου χρόνια. Οἱ ἐξελίξεις δείχνουν ὅτι ἡ δικαιολογία-πρόφαση δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν πραγματικότητα. Οἱ ὁμιλίες καὶ ὁ χαρτοπόλεμος στὸν ὁποῖο ἀρκέστηκαν ―ἀθετοῦντες καὶ ἐγκαταλείποντες τὴν Ἱ. Παράδοση περὶ Διακοπῆς Μνημοσύνου― δὲν ἔφερε κανένα ἀποτέλεσμα. Οὔτε ὁ λαὸς ἐνημερώθηκε, οὔτε οἱ Οἰκουμενιστὲς σταμάτησαν τὶς κακόδοξες διδασκαλίες καὶ δράσεις τους. Ἀντίθετα προχωροῦν γρηγορότερα καὶ θρασύτερα στὴν ἐφαρμογὴ τῶν σχεδίων τους, ὁ δὲ λαὸς τοῦ Θεοῦ, ἀδρανοποιήθηκε, ναρκώθηκε, προσβλήθηκε ἀπὸ τὸν ἰὸ τοῦ μιθριδατισμοῦ καὶ στὸ σύνολό του ἀδιαφορεῖ πλέον γιὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Σ’ αὐτὸ συνετέλεσε ἡ παράλληλη δράση τῶν Νεοταξικῶν δυνάμεων καὶ δράσεων (πολεμικῶν, πολιτικῶν, οἰκονομικῶν), ποὺ σπέρνουν τὴν σύγχυση καὶ τὴν ἀπογοήτευση στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, προετοιμάζουν δὲ τὸν κόσμο καταλλήλως, ὥστε καὶ διὰ τοῦ οἰκονομικοῦ ἀποκλεισμοῦ, τοῦ φόβου καὶ τοῦ τρόμου ποὺ μὲ ποικίλες σατανικὲς μεθόδους ἐνσπείρεται στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, νὰ ἐξουδετερώσουν τὴν θεόσδοτη ἐλευθερία, νὰ τὸν ὑποτάξουν τελικὰ στὶς ἀντίχριστες δυνάμεις τοῦ σκότους.

Ἤδη, αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἡ ἡγετικὴ ὁμάδα τῶν Οἰκουμενιστῶν στὸ Φανάρι, συγκέντρωσε ἕνα μεγάλο ἀριθμὸ Ἐπισκόπων ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς ἐνημερώσεως καὶ συζητήσεως τῶν προβλημάτων ποὺ ἀπασχολοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία! Στὴν πραγματικότητα, ὅμως, ὁ σκοπός τους εἶναι νὰ διαμηνύσουν στοὺς λίγους ἄτολμους Ποιμένες ―ποὺ δὲν ἔδωσαν ἀκόμα «γῆν καὶ ὕδωρ» ― ὅτι τὸ παιχνίδι εἶναι χαμένο καὶ νὰ τοὺς ἀποθαρρύνουν! Μὲ τὴν Πανορθόδοξη Σύνοδο τοῦ 2016, ὅλα τελειώνουν!

Λυπούμαστε γιατὶ οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ποιμένες πῆραν στὸ λαιμό τους λαὸν πολύ, ποὺ ὑπὸ τὴν καθοδήγησή τους μποροῦσαν (ἀνθρωπίνως) νὰ ἀνασχέσουν τὸν καλπασμὸ τῆς οἰκουμενιστικῆς λαίλαπας.

Ὅσοι ἀκόμα ἔχουν διάθεση ἀντιδράσεως, ὑπακοῆς στὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του κι ὄχι στοὺς «μισθωτοὺς» ἤ, ἀκόμα χειρότερο, στοὺς προδότες ψευδοποιμένες, ἂς συνειδητοποιήσουν ὅτι τὰ περιθώρια ἔχουν στενέψει, ἔχουν σχεδὸν ἐξαντληθεῖ. Εἶναι μὲν ἤδη ἀργά, ἀλλὰ ἔστω καὶ τὴν δωδεκάτη ὁ Κύριος μᾶς περιμένει.

Π.Σ.

Eμπόδια για την επίσκεψη της Θείας Χάριτος στον άνθρωπο

 

Κατά τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο
   Κάθε αμαρτία ως επανάσταση εναντίον του Θεού αντιστρατεύεται το έργο της Θείας Χάριτος. Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος επισημαίνει πως υπάρχουν και μερικές αδυναμίες που αποτελούν φράγματα και παρεμποδίζουν την έλευση της Θ. Χάριτος.
        Και αυτά είναι:
– Η ΑΜΕΛΕΙΑ για την μετάνοιά μας. Θα καταδικαστούμε όχι γιατί αμαρτήσαμε, αλλά γιατί δεν μετανοήσαμε, δεν ζητήσαμε το έλεος του Θεού για να λυτρωθούμε από την ψυχική μας ασθένεια.
– Η ΡΑΘΥΜΙΑ που παραλύει τις ψυχικές μας δυνάμεις και τις ακινητοποιεί. Χωρίς σκληρούς αγώνες δεν ενεργοποιείται η Χάρη του Θεού. Όχι γιατί ο Θεός χρειάζεται τους κόπους του μετανοούντος ανθρώπου, αλλά για να μην λάβει ο άνθρωπος τη Χάρη του Θεού χωρίς κόπο και την καταφρονήσει όπως παλαιότερα.
– Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ. Αν δέχθηκες, λέγει, ο ιερός πατέρας τη Χάρη του Αγ. Πνεύματος και φωτίσθηκες, πρόσεξε μην νομίσεις πως είναι δικός φωτισμός, γιατί αν το νομίσεις αυτό, τότε θα αναχωρήσει και θα πάθεις χειρότερα από πρώτα.
– Η ΑΣΠΛΑΧΝΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ. Αυτή σβήνει τον φωτισμό της ψυχής. Γιατί εκείνος που θα βρει τη σωτηρία του με την ευσπλαχνία του προς τους αδελφούς του, πάλι με το δικό του έλεος προς τους αδελφούς του θα μπορέσει να φανεί άξιος της χάριτος του Θεού και να πετύχει τη σωτηρία του.

Πηγή: kantonopou

Επικήδειος λόγος στον αείμνηστο Αυγουστίνο Καντιώτη, του Νικολάου Πανταζή

Ας με συγχωρέσει η Δέσποινα μας Υπεραγία Θεοτόκος, που δανείζομαι τα άγια λόγια από την Ένδοξη Κοίμησή της, χωρίς να τολμώ βέβαια να εξυψώσω τον Άγιο Επίσκοπό μας, στο Ηλιοστάλακτο, βασιλικό και Πλατυτεριακό της ύψος. Ο Υιός και Θεός της, και Θεός ημών, είπε: «Τους δοξάσαντάς με δοξάσω».

Ο πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος, δόξασε σε όλη του την ζώη τον Τριαδικό μας Θεό, για αυτό το λόγο και τώρα, μετά την όντως

Κακοί και καλοί γεωργοί, π. Αυγουστίνος Καντιώτης

Κυριακὴ ΙΓ΄ Ματθαίου (Ματθ. 21,33-42)

«Κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν».

ΠΕΡΙ γεωργῶν, ἀγαπητοί μου, περὶ γεωργῶν ὁμιλεῖ σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Οἱ γεωργοί, ποὺ ὁ Θεὸς τοὺς ἐμπιστεύθηκε τὸ ἀμπέλι του, ἀποδείχθηκαν κακοί· δὲν ἀπέδωσαν τοὺς καρποὺς ποὺ περίμενε. Γι᾿ αὐτὸ στὸ τέλος τῆς παραβολῆς λέει, ὅτι τοὺς κακοὺς γεωργοὺς θὰ τοὺς τιμωρήσῃ ὅπως τοὺς ἀξίζει, καὶ θὰ παραδώσῃ τὸ ἀμπέλι σὲ ἄλλους γεωργούς, καλοὺς γεωργούς, ποὺ θ᾿ ἀποδώσουν τοὺς καρποὺς στὸν οὐράνιο ἰδιοκτήτη.

Στὸ ἀμπέλι λοιπὸν τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ στὴν Ἐκκλησία, ἄλλοι εἶνε κακοὶ γεωργοὶ καὶ ἄλλοι καλοί. Καὶ ποιοί εἶνε οἱ γεωργοί; Γεωργοὶ εἶνε οἱ ἐργάτες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ κληρικοί. Γι᾿ αὐτὸ κ᾿ ἐμεῖς θὰ μιλήσουμε γιὰ τοὺς κληρικούς· πρῶτα γιὰ τοὺς κακούς, καὶ ἐν συνεχείᾳ γιὰ τοὺς καλοὺς κληρικούς.

* * *

Ὑπάρχει μιὰ τρομερὰ προφητεία, ποὺ τὴν εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, καὶ στὶς μέρες μας ἐκπληρώνεται. Τὸν ρώτησαν· Ποιά εἶνε τὰ σημάδια ὅτι ἔρχεται ἡ καταστροφὴ τοῦ κόσμου; Καὶ ἀπήντησε· Ἦταν ἐποχὴ ποὺ οἱ κληρικοὶ ζοῦσαν σὰν ἄγγελοι· δὲν ἀγαποῦσαν τὰ λεφτά, δὲν ἀγαποῦσαν τὴ δόξα, δὲν εἶχαν πάθη, στέκονταν ψηλὰ μέσα στὴν κοινωνία· καὶ τότε οἱ λαϊκοὶ ζοῦσαν σὰν ἄνθρωποι. Θὰ ἔρθουν ὅμως, λέει, χρόνια κατηραμένα, ποὺ θὰ πέσῃ καὶ θὰ ἐξευτελισθῇ ὁ κλῆρος. Καὶ τότε, ὅταν οἱ παπᾶδες θὰ ζοῦν σὰν τοὺς λαϊκούς, οἱ λαϊκοὶ θὰ ζοῦν σὰν τὰ κτήνη· καὶ τότε θὰ ἔρθῃ τὸ τέλος τοῦ κόσμου.

Τί ἐννοεῖ ὅταν λέει, ὅτι οἱ παπᾶδες θὰ ζοῦν σὰν τοὺς λαϊκούς;

Η αίρεση είναι πνευματικός αποκεφαλισμός!

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΙΣ

     ΚΑΙ ΑΠΟΚΟΠΗΣ ΑΝΑΛΥΣΙΣ

         

“Καὶ αὐτός ἐστιν ἡ Κεφαλὴ τοῦ Σώματος τῆς ἐκκλησίας!”

                                                               (Κολ. 1, 18). 

Μέγα ερμηνευτικό σφάλμα να νομίζει κανείς πως αυτό το αρχικό “και” είναι απλώς συνδετικό της προηγουμένης προτάσεως. Είναι όχι μόνο εμφατικό, μα συγκριτικό, υπερθετικό και υπερυψωτικό συνάμα!

Πάνω απ’ όλα και από όλους, τους ηγέτες τους δεσποτοκρατικούς, τους μεγάλους τίτλους τους εντυπωσιακούς μα απολύτως σχετικούς, τις θέσεις και τα αξιώματα τα εξουσιαστικά, πάνω από όλα τα πρόσωπα τα ηγετικά, τις επίγειες αρχές και τις ύψιστες “κεφαλές”, είναι ΑΥΤΟΣ, ο Θεάνθρωπος Δεσπότης Χριστός, η Μόνη κατ’ ουσίαν, κατ’ αξίαν ΚΕΦΑΛΗ.

ΜΙΑ είναι η Κεφαλή!

ΕΝΑΣ ειν’ ο Κύριος.

ΜΙΑ ειν’ η Εκκλησία.

ΕΝΑ είναι το Σώμα Του.

ΜΙΑ και η Πίστις η Αληθινή.

ΕΝΑ ειν’ το Βάπτισμα.

ΜΙΑ και η Ομολογία.

ΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.

ΜΙΑ η Ουσία

της Αγίας Τριάδος.

ΈΝΑΣ ο Σωτήρας Χριστός,

Ο Ενανθρωπήσας ΘΕΟΣ!

Ορατή και Αόρατη

Κεφαλή μας ΑΥΤΟΣ.

Η όλη έμφαση βρίσκεται στην Αντωνυμία “Αυτός”. “Καὶ ΑΥΤΟΣ ἐστιν ἡ Κεφαλὴ τοῦ Σώματος, τῆς ἐκκλησίας!” Μη μιλάτε για άλλες κεφαλές της Ορθοδοξίας. ΑΥΤΟΣ αποκλειστικώς η Κεφαλή μας. Δεν είναι ο επίσκοπος ή ο Πατριάρχης. Αυτοί είναι ανθρώπινες, συμβολικές, διοικητικές κεφαλές. Σχετικές πάντα και υποκειμενικές. Κατά χάριν, μυστηριακές. Λειτουργικές.

Στην περίπτωση όμως, που μία ιεραρχική, δεσποτοκρατική κεφαλή, κηρύσσει αίρεση απωλείας δημοσίως, όπως την Παναίρεση του Οικουμενισμού, τότε αυτομάτως, ακαριαίως, αυτοστιγμή, αποκόπτεται από την Θεία, Αγία Κεφαλή. Δεν ανήκει πλέον στο Αληθινό, Διαχρονικό Σώμα του Χριστού. Έστω κι αν είναι αυτός Πατριάρχης, η “υψίστη κεφαλή”. Έστω και εάν δεν έχει ακόμη Συνοδικώς καταδικασθεί. Κόβεται από μόνος του από την Θεϊκή Κεφαλή.

Όσοι από την άλλη, για λόγους Πίστεως αποκόβονται από αυτήν την αιρετική, ήδη αποκομμένη κεφαλή, εξ’ αιτίας της αιρέσεως την οποία αυτός κηρύττει “γυμνή τη κεφαλή”, τότε ΔΕΝ αποκόβονται από τον Χριστό, την Θεϊκή Κεφαλή, αλλά από την επίγεια κεφαλή, η οποία είναι ΗΔΗ αποκεφαλισμένη, αποκεκομμένη, διακεκομμένη και πετσοκομμένη από τον Χριστό τον Ίδιο!

Το να είσαι αρχιερατική κεφαλή και να είσαι ο ίδιος αποκομμένος από την Θεϊκή Κεφαλή, και την ίδια στιγμή να κατηγορείς όσους κόβονται από σένα ως “αποκομμένους από την Κεφαλή”, ως “εκτός Σώματος Χριστού” και εκτός της Κιβωτού”, αυτό είναι:

* θεολογική Σχιζοφρένεια,

* Εκκκησιολογική Παράνοια και

* φοβερή θεομπαιξία!

Η αίρεση είναι πνευματικός αποκεφαλισμός. Εκούσιος δογματικός

Τραγική αντίθεση!

 

Ἡ ἱστορία τοῦ σήμερα ἑορταζομένου ἁγίου Ἀλεξάνδρου (Πατριάρχου Κων/πόλεως) ἀποκαλύπτει ὅλη τὴν τραγικότητα τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, τῆς πονηρᾶς συνοδείας του καὶ ὅσων συνεδριάζουν σήμερα στο Φανάρι μαζί του!

• Ὁ πατρ. ἅγιος Ἀλέξανδρος, «ζήλῳ πυρπολούμενος τῷ θείῳ ὡς ἄλλος Ἠλίας νοητῶς, κατέσφαξε τὸν βλάσφημον  Ἄρειον» (γιὰ ὅποιον δὲν γνωρίζει τὸ γεγονός, μπορεῖ νὰ τὸ πληροφορηθεῖ ἀπὸ τὰ κείμενα ποὺ παραθέτουμε στὴ συνέχεια).

• Ὁ πατρ. Βαρθολομαῖος πυρπολούμενος ζήλῳ κακοδόξῳ ἐναγκαλίζεται, τιμᾶ καὶ “συλλειτουργεῖ” μὲ τοὺς συγχρόνους Ἀρείους καὶ προδρόμους τοῦ Ἀντιχρίστου Πάπες!

• Ὁ πατρ. ἅγιος Ἀλέξανδρος, παρὰ τὴν πίεση πολιτικῶν προσώπων καὶ Ἐπισκόπων, καὶ παρὰ τὴν γραπτὴ ὁμολογία τοῦ Ἀρείου ὅτι πιστεύει Ὀρθόδοξα(!) ἀρνήθηκε τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Ἀρείου στὸ ναό, παρακαλώντας τὸν Θεὸ νὰ τὸν πάρει ἀπ’ αὐτὴν τὴν ζωή, παρὰ νὰ συλλειτουργήσει μὲ τὸν αἱρετικό.  

• Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, παρὰ τὶς διαμαρτυρίες τῶν Ὀρθοδόξων καὶ παρὰ τὶς γραπτὲς “ὁμολογίες” τῶν Παπῶν ὅτι θὰ συνεχίσουν νὰ πιστεύουν κακόδοξα, εἰσάγει στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ τοὺς αἱρετικούς, ἐμπαίζοντας τὸν Θεό, καὶ μὴ φοβούμενος μήπως ὁ Θεὸς τοῦ ἐπιφυλάσσει τὴν τύχη τοῦ Ἀρείου!

Παραθέτουμε μερικὰ ἀπὸ τὰ τροπάρια τοῦ Ὄρθρου, καὶ τὴν παρουσίαση τοῦ βίου τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου.

[Ἐντύπωση προκαλεῖ τὸ γεγονός, ὅτι οἱ γνῶστες καὶ σύγχρονοι συγγραφεῖς τοῦ γεγονότος, ἀντὶ νὰ μιμηθοῦν τὸν ἅγιο Ἀλέξανδρο, κοινωνοῦν μὲ τὸν κ. Βαρθολομαῖο καὶ τοὺς κοινωνοῦντας μὲ αὐτόν!].

Ἀπὸ τὰ τροπάρια τοῦ ὄρθρου

Ζήλῳ πυρπολούμενος τῷ θείῳ ὡς ἄλλος Ἠλίας νοητῶς, κατέσφαξας τὸν βέβηλον καὶ βλάσφημον ζῶντα Ἄρειον ὥσπερ κἀκεῖνος τε ποτέ, τοὺς τῆς αἰσχύνης εἰργάσατο.

Θάμβος ἦν θεάσασθαι σὲ τὸν σοφόν, ὑπὸ θυσιαστήριον κείμενον καὶ ἀοράτως κατασφάττοντα δεινῶς, τῇ πρὸς Θεὸν ἐντεύξει σου, Ἄρειον ἀλλόφρονα ἔνδοξε.

Μανέντος διήλεγξας, σοφίσματα τὰ δόλια Ἀρείου Συνόδῳ ἐν τῇ πρώτῃ, μὴ καθυπήξας ταῖς τοῦ κρατοῦντος ὁρμαῖς, προστάττοντος αὐτῷ συλλειτουργεῖν. Ὅθεν τῇ ἐντεύξει σου ἀόρατος κατέσφαξας.

Νεύματι ἄνακτος, ἔκλινας, ὑπ᾿ αὐτοῦ συλλειτουργεῖν βιαζόμενος τῷ δολιόφρονι, ὅθεν ἐν θλίψει ἐβόησας, ὡς Ἰωνᾶς Κυρίῳ λυτρωσαμένῳ σε.

Ξένα, θεόφρων θαυμάσια, τὰ σὰ ἃ θείῳ κράτει ἀπέδειξας, κατὰ τοῦ δυσσεβοῦς, ὅθεν ἐν χώρω ἀπέκτεινας, δυσωδεστάτῳ αὐτὸν τροπωσάμενος.

Τὸν δυσσεβῆ προσευχῇ τῇ παναλκεῖ σου, Ἄρειον κτείνας Ἀλέξανδρε θεόφρον, ἐν τοῖς βεβήλοις τόποις, ὑβρίσαντα ἠμύνω, βροχίσας ὡς Ἰούδαν.

Ὁ θεομάχος Χριστοῦ χιτῶνα ῥήξας, ὡς ὁ προδότης πρηνὴς λακήσας μέσον, νῦν θρηνεῖ ἐν ᾍδῃ, ψυχῶν ἀδίκων μόρον, θανάτῳ τῷ δικαίῳ.

Ο ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Αλέξανδρος, ο αιρετικός Άρειος και οι σύγχρονοι Οικουμενιστές

 

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης

 

Την Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011 στο κυριακάτικο κήρυγμά του στον ιερό ναό Αγίου Αντωνίου Θεσσαλονίκης ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης αναφέρθηκε στον εορτάζοντα άγιο Παύλο τον Ομολογητή προχωρώντας σε συγκρίσεις με τη σημερινή εκκλησιαστική κατάσταση. Αναφερόμενος στο βίο του αγίου ο π. Θεόδωρος μίλησε για τον διδάσκαλο του αγίου Παύλου Αρχιεπίσκοπο Αλέξανδρο και τη στάση του απέναντι στον Άρειο, τονίζοντας μεταξύ άλλων:

«Όταν επίεσε ο Κωντσάντιος, ο Αρειανός αυτοκράτωρ τον Πατριάρχη Αλέξανδρο να δεχθεί σε συμπροσευχή τον Άρειο δηλ. να δεχθεί να πάει μέσα στο ναό την Κυριακή ο Άρειος και να λειτουργήσει μαζί με τον Πατριάρχη, ο αιρετικός μαζί με τον Ορθόδοξο, τι έκανε ο Πατριάρχης Αλέξανδρος; Αυτό που κάνουν σήμερα οι δικοί μας οι Πατριάρχες και συμπροσεύχονται και συνυπάρχουν μαζί με τους Παπικούς, μαζί με τους Προτεστάντες, μαζί με τους Μονοφυσίτας, ακόμη και μαζί με τους ετεροθρήσκους, μαζί με τους Βουδιστάς και τους Μουσουλμάνους, μαζί με το φύραμα όλων αυτών των πλανών των διαμονικών;... 

Αυτές τις ημέρες ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος συμπροσευχήθηκε στην Ασίζη όχι μόνο μαζί με τον Πάπα και τους Προτεστάντες και τον Αγγλικανό «Αρχιεπίσκοπο», αλλά μαζί και με Βουδιστάς, με Μουσουλμάνους, με ειδωλολάτρας. Προσεύχονται, συμπροσεύχονται και συλλειτουργούν. Ξεχάσαμε ότι υποδέχτηκαν τον Πάπα στην Κωνσταντινούπολη θυμιάζοντάς τον και λέγοντας «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»; Και τον τιμήσαμε. Και τον τίμησαν και φοιτητές της Θεολογικής Σχολής δίνοντάς του τιμητικό μετάλλιο.

Έπρεπε να κάνει και ο Πατριάρχης Αλέξανδρος το ίδιο; Να δεχθεί τον Άρειο μέσα στο ναό και να συμπροσευχηθεί και να συλλειτουργήσει; Όχι. Τι έκαμε; Δεν μπορώ, λέει. Το απαγορεύουν οι Κανόνες. «Επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος καθαιρείσθω». Όποιος επίσκοπος ή παπάς ή διάκος προσευχηθεί με αιρετικούς, πολύ περισσότερο με αλλοθρήσκους, να καθαιρείται. Γι΄ αυτό και ο Πατριάρχης Αλέξανδρος είπε, δεν μπορώ το απαγορεύουν οι Κανόνες. Αλλά οι πολιτικοί έχουν δύναμη, όπως και σήμερα. Και εξαναγκάζουν και Αρχιεπισκόπους να ακολουθούν το δικό τους το δρόμο, και σήμερα στην Ελλάδα. Πολλές φορές και οι δικοί μας κάνουν αυτά που θέλει η κυβέρνησις.

Προσευχήθηκε λοιπόν ο Πατριάρχης Αλέξανδρος την προηγουμένη ημέρα και παρακάλεσε στο Θεό να μην επιτρέψει να συμπροσευχηθεί μαζί με τον Άρειο. Και ο Θεός τον γλίτωσε με θαύμα. Την άλλη μέρα πηγαίνοντας ο Άρειος στο ναό, κατά οικτρό τρόπο, μέσα σε δημόσιο αποχωρητήριο πέθανε. Και γλίτωσε ο Πατριάρχης Αλέξανδρος αυτή την παράβαση των Κανόνων, τη συμπροσευχή με τον αιρετικό Άρειο.

Φαντασθείτε σήμερα τους σημερινούς Πατριάρχας και Αρχιεπισκόπους. Όχι απλώς δεν σκέφτονται να μην συμπροσευχηθούν ή πώς να αποφύγουν τους αιρετικούς αλλά με χαρά πηγαίνουν μαζί τους και κάνουν συμπόσια και φιέστες».

Κλείνοντας δε το κήρυγμά του ο π. Θεόδωρος κάλεσε τους πιστούς να αποκτήσουν το ζήλο των αγίων Πατέρων που καταδίκασαν τις μεγάλες αιρέσεις του Αρειανισμού, του Μονοφυσιτισμού, του Παπισμού, του Πορτασταντισμού ώστε να καταδικάσουμε την παναίρεση του Οικουμενισμού. Διερωτήθηκε μάλιστα: «Που είναι οι Αρχιερείς σαν τον Αλέξανδρο που θα παρακαλέσουν το Θεό να μην επιτρέψει να προσευχόμαστε με αποστάτες από την Πίστη;»

 

Άγιος Αλέξανδρος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας και ο Άρειος.

Πηγή: «fdathanasiou»

Ἡ ἀρειανική αἵρεση καί ἡ ἀντιπαράθεσή του μέ τόν Ἄρειο

Ἡ ἀρειανική αἵρεση, παρά τήν ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί παρ’ ὅλες τίς προσπάθειες γιά τή διάδοση τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς, δέν εἶχε ἐξαλειφθεῖ καί ἔμελε νά ταλαιπωρήσει τήν Ἐκκλησία γιά πολύ καιρό ἀκόμη. Ἡ ὁμάδα τῶν ἐπισκοπῶν, πού ὑπεστήριξαν τόν Ἄρειο στή Σύνοδο, παρ’ ὅλο πού προσυπέγραψαν τίς ἀποφάσεις της, δέν ἡσύχασαν πότε. Ἡ ὁμάδα αὐτή εἶχε ἐν τῷ μεταξύ διευρυνθεῖ, ἡγέτης της ἦταν ὁ φιλόδοξος Εὐσέβιος Νικομηδείας, ὁ ὁποῖος εἶχε μεγάλη ἐπιρροή στόν αὐτοκράτορα. Ἀκόμη πολλοί κρατικοί λειτουργοί καθώς καί πρόσωπα ἀπό τό οἰκογενειακό περιβάλλον τοῦ αὐτοκράτορα εἶχαν προσχωρήσει στήν αἵρεση, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ Βασιλίνα, μητέρα τοῦ τελευταίου εἰδωλολάτρη αὐτοκράτορα Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου.

Κατά τό τριακοστό ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (τό 335) καί κατόπιν πιέσεων ἀπό τόν κύκλο αὐτῶν πού ὑπεστήριζαν τόν αἱρεσιάρχη, κλήθηκε ὁ Ἄρειος ἀπό τόν αὐτοκράτορα στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά ἐρωτηθεῖ καί νά ὁμολογήσει «εἰ τήν πίστιν τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας ἔχοι», ἄν ἔχει τήν πίστη, δηλαδή ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὀρθή πίστη. Ὁ ἐρχομός τοῦ αἱρεσιάρχη στήν πρωτεύουσα ἀναζωπύρωσε τή διαμάχη τῶν δύο μερίδων τοῦ λαοῦ, τῶν ὀρθοδόξων καί τῶν αἱρετικῶν, καί πάλι ἐπαναλήφθηκαν ταραχές στήν Πόλη. Ὁ Ἄρειος, χωρίς πότε νά ἔχει μετανοήσει ἤ νά ἔχει ἀλλάξει κάτι στίς αἱρετικές του δοξασίες, βασιζόμενος μόνον στή μεγάλη δύναμη πού εἶχαν οἱ ὑποστηρικτές του, ὡμολογησε μπροστά στόν βασιλιά ὅτι πιστεύει τήν κοινή πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἔδωσε μάλιστα γραπτή ὁμολογία τῆς πίστεώς του. Ἡ ὁμολογία αὐτή ἦταν διατυπωμένη μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε, παίζοντας μέ τίς λέξεις, χρησιμοποιώντας χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί παραλείποντας ὅ,τι δέν τόν ἐξυπηρετοῦσε, τίς ἐνδεικτικές φράσεις δηλαδή τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ὅπως τήν εἶχε διατυπώσει ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, καί αὐτές τῆς αἱρετικῆς του διδασκαλίας, νά κρύβεται ἡ κακοδοξία του, γιά τήν ὁποία εἶχε καταδικασθεῖ ἀπό τή Σύνοδο. Ἔτσι παρουσίασε ὅτι ἡ πίστη τοῦ ἦταν ἴδια μέ τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας «ὑποκρινόμενος καί αὐτός, ὡς ὁ διάβολος τά τῶν Γραφῶν ρήματα», ὅπως σχολιάζει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος δέχθηκε τήν ὁμολογία του καί τόν ἔστειλε στόν πατριάρχη Ἀλέξανδρο λέγοντας του ὅμως: «Εἰ ὀρθή σου ἡ πίστις ἐστί, καλῶς ὤμοσας, εἰ δέ ἀσεβής ἐστιν ἡ πίστις σου καί ὤμοσας, ὁ Θεός ἐκ τοῦ οὐρανοῦ κρῖναι τά κατά σέ», θέλοντας ἔτσι νά ἐκδηλώσει τήν ἐπιφυλακτικότητά του γιά τήν εἰλικρίνεια τοῦ Ἀρείου καί νά τόν καταστήσει ὑπεύθυνο τῶν πράξεών του. Μέ τό δόλιο αὐτό τρόπο καί διά τῶν συνηθισμένων σ’ αὐτούς πιέσεων οἱ φιλικά προσκείμενοι στόν Ἄρειο ἐπίσκοποι καί κοσμικοί ἄρχοντες θέλησαν νά εἰσαγάγουν τόν Ἄρειο στήν ἐκκλησιαστική κοινωνία. Ἡ δολιότητα καί ὁ ἐκβιασμός ἔγκειται στό γεγονός ὅτι ἐφ’ ὅσον ὁ Ἄρειος εἶχε κριθεῖ ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο καί εἶχε ἀποκοπεῖ ἀπό τήν κοινωνία τῆς μιᾶς καθολικῆς Ἐκκλησίας θά ἔπρεπε πάλι ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο νά κριθεῖ, ὥστε νά ἐλεγχθεῖ λεπτομερῶς ἡ πίστη του καί ἡ μετάνοιά του δέν ἦταν δυνατόν μία βασιλική ἀπόφαση ἡ μία ἁπλή ὁμολογία πίστεως τοῦ αἱρεσιάρχη ν’ ἀνατρέψει ἀπόφαση τῆς Οἰκουμενικῆς Συνοδοῦ. Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος στίς μεθοδεύσεις αὐτές μέ παρρησία ἀντέτασσε ὅτι δέν εἶναι σωστό ἔτσι ἁπλά νά δεχθοῦμε σέ κοινωνία «τόν τῆς αἱρέσεως εὑρετήν». Ὁ Εὐσέβιος Νικομηδείας ὡς ἀπάντηση στήν ἄρνηση τοῦ πατριάρχη μεταξύ ἄλλων τόν ἀπειλοῦσε ὅτι θά προκαλοῦσε τήν καθαιρεσή του καί τήν ἐξορία του, ἄν δέν δεχόταν τόν Ἄρειο σέ κοινωνία, ὅποτε οὕτως ἤ ἄλλως ὁ διάδοχός του θά δεχόταν τόν Ἀρειο. Τόν ἅγιο Ἀλέξανδρο βέβαια δέν τόν ἀπασχολοῦσε τόσο ἡ ἀπειλή τῆς καθαιρέσεως, ὅσο ἡ ἀνάγκη νά τηρηθεῖ ἀπαρασάλευτη ἡ πίστη πού διακήρυξε ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος τῆς Νικαίας. Βλέποντας λοιπόν ὅτι στή φάση αὐτή τοῦ ἀγώνα ἡ θεολογική συζήτηση καί ἡ ἀπροκάλυπτη ἔρευνα τῆς ἀλήθειας δέν εἶχαν καμία δύναμη, ἄφησε κατά μέρος τήν προσπάθεια νά πείσει τούς αἱρετικούς γιά τό λάθος τους καί κατέφυγε στόν παντεπόπτη Θεό. Μέ νηστεῖες καί προσευχές, νύκτα καί ἡμέ­ρα παρακαλοῦσε τόν Θεό. Σύχναζε μάλιστα στήν ἐκκλησία τήν ἀφιερωμένη στήν Ἁγία Εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εὑρίσκεται πολύ κοντά στή Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας (πού τότε χτιζόταν), ὅπου μόνος «ὑπό τήν ἱεράν τράπεζαν ἑαυτόν ἐπί στόμα ἐκτείνας ηὔχετο δακρύων»: ἄν μέν οἱ πεποιθήσεις καί τά σχεδία τοῦ Ἀρείου εὐοδωθοῦν, νά μήν εὑρεθεῖ στήν ἀνάγκη νά τόν συναντήσει κατά πρόσωπον, ἄν ὅμως ἡ πίστη τῆς ἐκκλησίας εἶναι ὀρθή, τότε ὁ Θεός ἄς ἀποδώσει τό δίκαιο καί ἄς μήν ἐπιτρέψει ἡ αἵρεση νά νομι­σθεῖ ὡς εὐσέβεια. Στήν ἀγωνία του ὁ ἅγιος εἶχε συμπαραστάτη τόν πρεσβύτερο Μακάριο, γνωστό τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος καί τόν ἐνημέρωσε γιά τά συμβάντα στήν Κωνσταντινούπολη.

Ὁ θάνατος τοῦ Ἀρείου

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ ἦρθε πράγματι ἄμεση. Τήν παραμονή τῆς ἡμέρας, κατά τήν ὁποία ὁ Ἄρειος ἐπρόκειτο νά γίνει δεκτός στήν ἐκκλησιαστικη κοινωνία καί ἐνῶ περιεφέρετο στήν ἀγορά τῆς Κωνσταντινουπόλεως συνοδευόμενος, ὡς συνήθως, ἀπό πλῆθος ὀπαδῶν του, πέρασε ἀπό τά δημόσια ἀποχωρητήρια γιά κάποια σωματική ἀνάγκη. Ἐκεῖ μέσα βρῆκε οἰκτρό θάνατο «τοῖς σκυβάλοις μέν τά ἔντερα, τοῖς ἐντέροις δέ τήν ψυχήν ὁ δείλαιος συναποβάλλει». Τό γεγονός αὐτό, ὅπως εἶναι φυσικό, προεκάλεσε ἰδιαίτερη αἴσθηση σέ ὅλους. Τό μέρος αὐτό γιά πολλά χρόνια δείχνονταν ἀπό τούς κατοίκους τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἀποφεύγονταν ἡ χρήση του, μέχρις ὅτου κάποιος ἀρειανόφρων ἀγόρασε τό χῶρο, γκρέμισε τά δημόσια ἀποχωρητήρια καί ἔκτισε μιά οἰκία ὥστε νά ξεχαστεῖ τό γεγονός. Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος σχολιάζοντας τόν ἀπροσδόκητο θάνατο τοῦ Ἀρείου μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ θάνατος εἶναι τό κοινό τέλος ὅλων μας καί δέν εἶναι συνετό νά εὐχόμαστε τό θάνατο κανενός, ἀκόμη κι ἄν εἶναι ἐχθρός, ἀφοῦ δέν γνωρίζουμε πότε, ἄν θά μᾶς βρεῖ τό βράδυ ζωντανούς ὁ θάνατος ὅπως τοῦ Ἀρείου ἔγινε κάτω ἀπό τέτοιες συνθῆκες πού προκαλεῖ τήν ἔκπληξη καί τόν θαυμασμό μας. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὅταν ἔμαθε γιά τό θάνατο τοῦ Ἀρείου, ἔμεινε ἐκπληκτος καί αὐτός γιά τό πῶς ἐλέγχθηκε ὁ αἱρεσιαρχής ὡς ἐπίορκος καί, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, μετά τό γεγονός αὐτό ἐξασθένησε κατά πολύ ἡ ἐπιρροή τῶν ἀρειανῶν ἐπισκοπῶν καί κοσμικῶν ἀρχόντων στόν αὐτοκράτορα. Τήν ἑπομένη ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος καί ὁ ὀρθόδοξος λαός τῆς Κωνσταντινουπόλεως συνάχθηκαν στήν Ἁγία Εἰρήνη καί εὐχαρίστησαν τόν Θεό, ὄχι διότι χάρηκαν γιά τό θάνατο τοῦ αἱρεσιάρχη, ἀλλά διότι ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει τό λαό του καί ἀποδίδει τό δίκαιο, παρά τά ἄδικα σχέδια καί τίς ἄδικες κρίσεις τῶν ἀνθρώπων. Στήν Κωνσταντινούπολη ἐπανῆλθε ἡ εἰρήνη. Οἱ αἱρετικοί ντροπιάστηαν καί περιορίστηκαν. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅσο ζοῦσε ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος, ἀπολάμβανε τήν εἰρήνη πού οἱ εὐχές καί οἱ ἀρετές τοῦ ἁγίου τῆς χαριζαν.

 Ἡ μαρτυρία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου

Τή θαυματουργική ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, μετά τίς προσευχές τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου, θυμᾶται πενήντα χρόνια ἀργότερα καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, τό 381, ὅταν ἦταν καί αὐτός πατριάρχης τῆς Κωνσταντινουπόλεως σέ ἐποχή ταραγμένη πάλι ἀπό τήν αἵρεση τῶν πνευματομάχων καί προετοίμαζε τήν Ἐκκλησία γιά τή Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἀπευθύνεται στό λαό τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τούς λέγει ὅτι «ἔχουν παράδοση ὀρθοδοξίας ἀκολουθώντας ὡς μαθητές τόν πρῶτο ἐπίσκοπο τῆς Νέας Πόλεώς τους, τόν Ἀλέξανδρο (τόν πολύ τόν ξακουστό), μεγάλο ὑπέρμαχο καί κήρυκα τῆς ἁγίας Τριάδος, ὁ ὁποῖος μέ λόγους καί μέ ἔργα ἐξαφάνισε τήν ἀσέβεια ἀπό τήν Ἐκκλησία» καί τούς θυμίζει τή δύναμη τῆς προσευχῆς του, πού κατά τά ἀποστολικά πρότυπα «κατέλυσε τόν ἀρχηγό τῆς ἀσέβειας σέ χῶρο ἀντάξιο τοῦ βορβόρου πού ἔρρεε ἀπό τό στόμα του καί ἔτσι ἡ ὕβρις ἀντιστάθηκε στήν ὕβρι καί ὁ δίκαιος θάνατος (τοῦ Ἀρείου) στηλίτευσε τόν ἄδικο θάνατο πολλῶν ψυχῶν», πού παρασύρονταν ἀπό τίς αἱρετικές διδασκαλίες του.