ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ. Όχι "προσκυνημένοι" στην Παναίρεση του Βατικανού!

Η ελευθερία και η εθνική αξιοπρέπεια  δεν κατακτώνται χωρίς θυσίες , ούτε και χαρίζονται από δήθεν συμμάχους και μάλιστα άλλης θεολογίας.

Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή την υπογραφή των λεγομένων μνημονίων και την παράδοση της Πατρίδας μας αμαχητί στα χέρια των ξένων τοκογλύφων, έρχονται τα γεγονότα και τα πρόσωπα της Άλωσης, να μας δώσουν το δικό τους μήνυμα , να φωτίσουν τις διάνοιές μας και να μας διδάξουν ότι η ελευθερία και η εθνική αξιοπρέπεια  δεν κατακτώνται χωρίς θυσίες, ούτε και χαρίζονται από δήθεν συμμάχους και μάλιστα άλλης θεολογίας.

Το παραπάνω μήνυμα, μας το στέλνει, μέσω επιστολής του

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ:

«Έσχατος κριτής επί θεμάτων πίστεως είναι η συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας».

Εκτενή επιστολή για τους προβληματισμούς και τις αντιρρήσεις των Αγιορειτών για τα θέματα της Πανορθόδοξης Συνόδου έστειλε μετά από μακρές συνεδριάσεις κατά την εβδομάδα των Μυροφόρων η Έκτακτη Σύναξη των Ηγουμένων και Αντιπροσώπων των 20 Ιερών Μονών του Αγίου Όρους στον Οικουμενικό Πατριάρχη. Μάλιστα αποφασίσθηκε η επιστολή να κοινοποιηθεί σε όλες τις Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Στην επιστολή τονίζεται ότι ο όρος «Εκκλησία» δεν μπορεί να λέγεται για τους ετερόδοξους. Επίσης εκφράζεται η αντίθεση του Αγίου Όρους για τις συμπροσευχές και τις λειτουργικές πράξεις με τους ετερόδοξους. Ο «έσχατος κριτής» για θέματα πίστεως είναι η συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας, που μπορεί να εκφράζουν ακόμα και μεμονωμένα πρόσωπα, αναφέρουν οι Αγιορείτες, και όχι μόνο οι Σύνοδοι όπως γράφει το κείμενο της Πανορθόδοξης. (Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ανέτρεψε μόνος του τις αποφάσεις της Συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας).

Είναι αναγκαία η αναγνώριση ως Οικουμενικών των Συνόδων επί Μεγ. Φωτίου και αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, που έδωσαν απάντηση σε όλες τις κακοδοξίες του Παπισμού (φιλιόκβε, παπικό πρωτείο κλπ.), αναφέρεται στην επιστολή. Μόνο σοβαρές αλλαγές στα κείμενα της Πανορθόδοξης μπορεί να αναπαύσουν όλους τους Ορθοδόξους, γράφουν οι Αγιορείτες. Διαφορετικά, μπορεί η Σύνοδος να γίνει αφορμή για νέα σχίσματα.

Παρακάτω αναφέρονται μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα της επιστολής:

   α. «...η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος ... να αποφύγη τον όρον «Εκκλησία» δια τους ετεροδόξους, χρησιμοποιούσα αντ᾽ αυτού τους όρους «χριστιανικά δόγματα και ομολογίαι».

   β. «...η έννοια της ενότητος της Εκκλησίας χρήζει ωσαύτως διασαφήσεως ...εις την ενότητα Αυτής ανήκουν μόνον τα μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ως Σώμα Χριστού ... Περί τούτων μόνον λέγεται το «ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς εν εσμέν», κατά την ερμηνείαν των θεοφόρων Πατέρων».

   γ. «...Ο τρόπος διεξαγωγής και η πορεία των θεολογικών διαλόγων δεν αναπαύει το σύνολον του πληρώματος της Εκκλησίας, η δε καθ’ ημάς Ιερά Κοινότης κατά καιρούς και εις διαφόρους περιστάσεις έχει εκφρασθή δι᾽ επισήμων κειμένων κατά θεολογικών συμφωνιών μετά των ετεροδόξων και έχει διαμαρτυρηθή δια συμπροσευχάς και άλλας λατρευτικάς πράξεις (λειτουργικούς ασπασμούς κ.λπ.), δι’ ων δίδεται η εικών ψευδούς ενώσεως μετ’ αυτών ... δέον να αποσαφηνισθή ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία ουδόλως δύναται να δεχθή την ενότητα της Εκκλησίας ως τινα διομολογιακήν προσαρμογήν η ως συμμετοχήν εις συμπροσευχάς και ετέρας λατρευτικάς πράξεις».

 δ. «...δεν δυνάμεθα να μη εκφράσωμεν τον έντονον προβληματισμόν και τας ευλόγους αντιρρήσεις ημών δια την περαιτέρω συμμετοχήν των Ορθοδόξων εις το «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών» (Π.Σ.Ε)».

  ε. «...η εκκλησιαστική παράδοσις αναγνωρίζει ως έσχατον κριτήν επί θεμάτων πίστεως την συνείδησιν του πληρώματος της Εκκλησίας, την οποίαν εκφράζουν ενίοτε μεμονωμένα πρόσωπα η σύνοδοι ιεραρχών η ο πιστός λαός και η οποία επικυρούται δια συνοδικών αποφάσεων».

   στ. «...δέον να περιληφθή αναφορά και εις τας μετά την αγίαν Ζ´ Οικουμενικήν μεγάλας Συνόδους της Ορθοδόξου Εκκλησίας ...καθ' όσον δια της αναφοράς εις αυτάς τας συνόδους αι δογματικαί και εκκλησιολογικαί διαφοραί μετά των ετεροδόξων (περί το Φιλιόκβε, την κτιστήν Χάριν, το παπικόν πρωτείον κ.λπ.) αποσαφηνίζονται πλήρως».

η συνέχεια εδώ

Πηγή

Δημόσιες σχέσεις οικουμενιστικής λογικής στο Κόβεντρυ

Σχόλιο Ιστολογίου Κατάνυξις: "Συνειδήσεις σε καταστολή" στο ετήσιο συνέδριο κληρικών και λαϊκών της Ι.Αρχ. Θυατείρων. Η εθυμοτυπία και οι δημόσιες σχέσεις επέβαλλαν δείπνα και ξεναγήσεις μετά των αιρετικών Αγγλικανών και άλλων ομολογιών της πόλης, προβάροντας το οικουμενιστικό κουστούμι της πανθρησκείας και του συγκρητισμού. 

Ούτε ένας εκ των συνέδρων δεν αναρωτήθηκε και δεν ερώτησε αν ο οικουμενισμός είναι παναίρεση; Ως πότε θα αρκούνται σε εισηγήσεις που

"Βάζουν την «ουρά στα σκέλια» και παραιτούνται, για να μπορέσουν οι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ να βγάλουν ΟΜΟΦΩΝΗαπόφαση!"

   Έχουν όμως κληθεί να συμμετέχουν ως μέλη της αντιπροσωπίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και Μητροπολίτες που «και καλά» στα λόγια δηλώνουν αντι-οικουμενιστες, όπως ο Πειραιώς Σεραφείμ, ο Κηφισίας Κύριλλος, αλλά και πολλοί άλλοι.

Μόνο που η πράξη τους, διαφέρει από τα λόγια τους όπως και των πολιτικών!!!!!

Γιατί και αυτοί κοροϊδεύουν τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, ενώ στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τα σχέδια των Οικουμενιστών, προδίδοντας και αυτοί την Ορθοδοξία.

Και αυτό φαίνεται, επειδή αντί να παραστούν στην Σύνοδο, για να υπερασπιστούν την ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, όπως την ορίζουν οι κανόνες ΤΟΥ ΠΗΔΑΛΙΟΥ, αυτοί βάζουν την «ουρά στα σκέλια» και παραιτούνται, μόνο και μόνο για να μπορέσουν οι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ να βγάλουν …ΟΜΟΦΩΝΗ… απόφαση!!!!!!!

Και μετά αυτοί οι προδότες, να μας το παίζουν «Ορθόδοξοι» και να λένε: «πως δεν συμφωνούν με την απόφαση που βγήκε από την Σύνοδο»!!!!!

Α βρε ΑΘΕΟΦΟΒΟΙ και ΘΕΟΜΠΑΙΧΤΕΣ.

Πηγή: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=53201

ΑΝΑΚΑΤΑ, ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ! Οι Αλήθειες των λαϊκών, και η παραπληροφόρηση των Κληρικών!

  Πρὶν ἀπὸ ἑνάμισυ μήνα, Ὀρθόδοξοι Κρῆτες, ἔστειλαν μιὰ Ὁμολογιακὴ Ἀνοικτὴ Ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης ποὺ δημοσιεύτηκε στὸ τελευταῖο ἀξιόλογο διπλὸ τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ «Θεοδρομία».

  Προχθὲς οἱ ἱερεῖς τοῦ «Συνδέσμου Κληρικῶν Κρήτης» ἔπραξαν τὸ ἀντίθετο. Ἐξέδωσαν Ἀνακοίνωση στὴν ὁποία ἀνακατώνουν τὴν Ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα, γιὰ νὰ προπαγανδίσουν ἀληθοφανῶς ὡς Ἁγία τὴν Οἰκουμενιστικὴ Σύνοδο ποὺ τὴν προετοίμασαν Οἰκουμενιστές, μεθόδευσαν τὴν διοργάνωση καὶ τὸν Κανονισμό της μὲ οἰκουμενιστικὲς πονηρίες καὶ θὰ τὴν πραγματοποιήσουν κάτω ἀπὸ τὸν ἀσφυκτικὸ ἔλεγχο τῶν Οἰκουμενιστῶν Προκαθημένων. Στὴν Ἀνακοίνωσή τους οἱ Κληρικοί, ταυτίζουν τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ποὺ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀποφάσιζαν, μὲ τοὺς συγχρόνους Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι εἴτε εἶναι βαμμένοι Οἰκουμενιστές, εἴτε ἀποδέχτηκαν διὰ τῆς σιωπῆς ἐν δειλίᾳ τὴν διεξαγωγὴ τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου μὲ προειλημμένες κακόδοξες ἀποφάσεις καὶ φασιστικὸ Κανονισμὸ ποὺ δὲν ἐπιτρέπει νὰ «περάσει» ὁποιαδήποτε ὀρθόδοξη φωνὴ Ἐπισκόπου θὰ τολμήσει νὰ διαφοροποιηθεῖ! Καὶ μᾶς πληροφοροῦν, οἱ καλοί, ὅτι «αἰσθάνονται εὐτυχεῖς καὶ εὐλογημένοι» γιὰ τὸ γεγονὸς ποὺ θὰ πραγματοποιηθεῖ, χάρις εἰς τὴν «ἀγάπη καὶ εὐλογία» τοῦ ἀρχι-αιρεσιάρχη Πατριάρχη.

Δημοσιεύουμε καὶ τὰ δύο κείμενα.

 Ὀρθόδοξοι Κρῆτες

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

              Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς,

    Απευθυνόμαστε σε Σας, τους Ποιμένες της Εκκλησίας μας, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και ως μέλη του Σώματος του Χριστού και θα θέλαμε να σας γνωστοποιήσουμε την έντονη ανησυχία μας, καθώς και την αντίθεσή μας για τα όσα έχουν συμβεί, συμβαίνουν η επίκειται να συμβούν, όσον αφορά στα θέματα της Πίστεώς μας, στα πλαίσια της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, καθώς και για τις επικίνδυνες ενέργειες του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου που τον στηρίζουν και τον προωθούν. Η δική σας απουσία και αφωνία στα τεκταινόμενα μας θλίβει βαθύτατα, καθώς δίνει την εντύπωση συμπορεύσεώς σας με την παναίρεση του Οικουμενισμού, που μαστίζει εδώ και δεκαετίες την Εκκλησία μας.

  Η Αγιωτάτη Εκκλησία της Κρήτης μας, καλείται σε λίγο καιρό να φιλοξενήσει την «Αγία και Μεγάλη σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας» για τις αποφάσεις της οποίας -υπάρχουν σοβαρές υποψίες- ότι θα είναι αλλότριες προς την Ορθόδοξη Πίστη και την Αγιοπατερική Παράδοση. Σ’ αυτή την ανησυχία μας οδηγούν τα κείμενα των Προσυνοδικών Διασκέψεων που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και θα τεθούν προς ψήφιση στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο. Σ’ αυτά υπάρχει πλήθος αντορθοδόξων και αντικανονικών θέσεων, που υπογραμμίζονται σ’ ένα πλήθος άρθρων και εμπεριστατωμένων μελετών που έχουν γραφεί στην υπόλοιπη Ελλάδα από Σεβασμιωτάτους μητροπολίτες, όπως ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος, ο Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο Λεμεσού κ. Αθανάσιος, καθώς και από εγκρίτους θεολόγους, όπως ο κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Γεώργιος Μεταλληνός και πολλοί άλλοι.

   Οι κριτικές όλων για τα Κείμενα αυτά, είναι πολύ αρνητικές και οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Σύνοδος αυτή θα είναι μάλλον ληστρική και όχι Ορθόδοξη.

  Καλό θα ήταν ως Επίσκοποι και Ποιμένες, να ενημερωθείτε, αν δεν είσαστε ήδη ενήμεροι, για όλα αυτά και να προβάλετε αντίσταση στα σχέδια των Οικουμενιστών, έτσι ώστε να μη υπάρξει κίνδυνος για σχίσματα μέσα στην Εκκλησία μας.

   Προς επίρρωσιν των ανωτέρω σας επισυνάπτουμε σχετικώς, ένα έντυπο της Συνάξεως Ορθοδόξων Ρωμηών «Φώτης Κόντογλου» και ένα ανάτυπο απομαγνητοφωνημένης συνεντεύξεως του Καθηγητού κ. Δημ. Τσελεγγίδη, με τίτλο «″Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας″ μία σύνοδος με έλλειμμα συνοδικότητας και Ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας», στην οποία καταφαίνεται περίτρανα το αντιπατερικό πνεύμα των προσυνοδικών κειμένων που αποφασίσθηκαν, καθώς συμπεραίνουν και οι ανωτέρω θεολόγοι.

    Από την μελέτη των παραπάνω ανακοινώσεων προκύπτει ότι η μέλλουσα να συνέλθει Μεγάλη και Αγία Σύνοδος:

-Κινείται σε αντικανονικά και αντορθόδοξα πλαίσια.

-Έχει -ίσως εσκεμμένα- περιορισμένη εκπροσώπηση και συμμετοχή των επισκόπων των τοπικών Εκκλησιών (θα συμμετέχουν μόνο 24 από κάθε μία Εκκλησία και θα έχουν μόνο μία ψήφο) κάτι που είναι τελείως αλλότριο της συνοδικής παραδόσεως της Εκκλησίας μας.

-Επιχειρεί να νομιμοποιήσει τον αντιπατερικό Οικουμενισμό, τους οικουμενιστικούς και συγκρητιστικούς διαλόγους των τελευταίων δεκαετιών και τα τελείως απαράδεκτα κείμενα του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» (ΠΣΕ), στο οποίο συμμετέχουμε, ως μη ώφειλε, ως μία από τις «Εκκλησίες του Χριστού», αρνούμενοι την μοναδικότητα και αυθεντικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

-Επιχειρεί μια ανατροπή της ορθόδοξης εκκλησιολογίας, αφού αναγνωρίζει ως «Εκκλησίες» τις αιρέσεις, νομιμοποιεί τα «μυστήριά» τους με την λεγόμενη «Βαπτισματική Θεολογία» και αποδέχεται ότι όλες αποτελούν «οδούς σωτηρίας».

     Εμείς, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, διατρανώνουμε πως δεν πρόκειται να αποδεχτούμε και να ακολουθήσουμε καμμιά απόφαση αντιπατερική η «μεταπατερική», η απόφαση που δεν θα συμφωνεί και δεν θα ακολουθεί τις αγίες και Οικουμενικές Συνόδους, τις κατά τόπους Ορθόδοξες Συνόδους και την Ιερά Παράδοση της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας μας. Πιστεύουμε έως άρτι και φυλάμε ασάλευτον στις καρδιές μας τον Παύλειον λόγον «Αλλά και εάν ημείς η άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζεται υμίν παρ ὅ ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω» (Γαλ. Α΄, 8).

   Ένας ολόκληρος αιώνας έχει στιγματιστεί από διαρκώς αυξανόμενες πράξεις ψευδοοικονομίας και ψευδούς αγαπολογίας με αιρετικούς και αλλοθρήσκους, που έχουν σαν μόνο μολυσμένο καρπό την άμβλυνση του ορθοδόξου κριτηρίου του πληρώματος της Εκκλησίας μας, κληρικών και λαϊκών.

  Δηλώνουμε λοιπόν ότι οι συνειδήσεις μας δεν ανέχονται άλλη συμπόρευση με την κακοδοξία και τους κακοδόξους που περιφέρονται με «κώδιον προβάτου». Σας καλούμε με αυτήν την υστάτη παράκληση, να προασπίσετε καθηκόντως την Ορθόδοξη Παρακαταθήκη που παραλάβαμε από τους Αγίους Πατέρες και τις Αγίες Συνόδους. Να προστατέψετε το ποίμνιό Σας από τους υπερασπιστές των ποικίλων αιρέσεων και του επάρατου Οικουμενισμού, που ομογενοποιεί τις κακοδοξίες με την Ορθοδοξία και δημιουργεί μεταλλαγμένη θεολογία και παράδοση.

   Δεν θα δεχτούμε: «...εκτραπέντες της οδού της αληθείας και της οδηγίας των Αγίων να θέλετε να χαράξετε δικό σας δρόμο κατά τα θελήματά σας…».

   Δεν θα δεχτούμε ως: «…υπερόπτες να μη ακολουθήσετε τους νόμους, αλλά να επινοείτε δικό σας δρόμο δικαιοσύνης και ευσεβείας»¹.

   Δεν θα δεχτούμε, και Σας προσκαλούμε να μη γίνετε «δικηγόροι της αιρέσεως»².

  «Δεν είναι παντού η ομόνοια καλό πράγμα, γιατί και οι ληστές συμφωνούν μεταξύ τους»³. «Όταν πάντες ομοίως πιστεύομεν τότε ενότης εστίν»⁴.

   Πρώτα προσβάλλεται η κοινή Πίστη –η Αλήθεια– και μετά πλήττεται η κοινωνία. Αν Εσείς αποφασίσετε να ακολουθήσετε το ψεύδος και την νοθεία, εμείς δεν θα Σας ακολουθήσουμε. Μη επιλέξετε να ανήκετε: «το μεν σχήματι τοις σωζομένοις, το δε πράγματι εν τοις κατακεκριμένοις»⁵, γιατί: «Αλλοίμονο σε όσους μολύνουν την Αγία Πίστη με αιρέσεις η συγκαταβαίνουν στους αιρετικούς»⁶.

    Ακολουθώντας τον Μέγα Βασίλειο δεν θα δεχθούμε: «Ούτε για λίγη ώρα σχέση με αυτούς που κουτσαίνουν ως προς την πίστη …ακόμα κι αν αυτοί μας φαίνονται πολύ γνήσιοι και επίσημοι»⁷.

   Για εμάς: «ο αγών δεν είναι πλέον στα λόγια, αλλά στα έργα. Ούτε είναι καιρός για ρητά και έγγραφες αποδείξεις»⁸. «Για να μη χαθούν στις μέρες μας όσα διατηρήθηκαν από τους Ορθοδόξους από την αρχή μέχρι σήμερα και για να μη ζητηθούν από εμάς όσα μας εμπιστεύτηκαν οι Άγιοι πατέρες, θα κινηθούμε διότι είμαστε “Διαχειρισταί των μυστηρίων του Θεού”⁹, που «τα αρπάζουν ασεβείς και ξένοι»¹⁰.

     Σεβασμιώτατοι, Άγιοι Αρχιερείς,

   δεν Σας γράφουμε με προπέτεια και αναίδεια αλλά με πολύ σεβασμό απέναντι στα σεπτά πρόσωπά Σας, με πολύ πόνο ψυχής και με διακαή πόθο να παραμείνουμε πιστά τέκνα της Ορθοδόξου και Αγίας Εκκλησίας του Χριστού.

Ευελπιστώντας στην άμεση κινητοποίηση και διαμαρτυρία Σας προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, καθώς και την μη αποδοχή σας σε ο,τι ξένο και αιρετικό προσ­παθούν να μας εισαγάγουν, αναμένουμε την δυναμική σας αντίδραση προς καταισχύνη των κακοδόξων και ευφροσύνη των Ορθοδόξων.

Διατελούντες μετά τιμής και σεβασμού

Ορθόδοξοι Κρήτες

Ακολουθούν οι υπογραφές:

Γεώργιος Βλαμάκης, Νικόλαος Κουκουράκης, Στυλιανός Δοξάκης, Σταμάτης Κουριδάκης.

____________________

1.Μ. Βασιλείου, Όροι κατ ἐπιτομήν, ερωτ. 56. 2. Ε.Π.Ε. 10, κεφ. 7, 2. 3. Ι. Χρυσοστόμου, Εις Ματθαίον, ΙΕ , Ε.Π.Ε. 10, 492. 4. Ε.Π.Ε 20, σελ. 696-698. 5. Μ. Βασιλείου, Λόγος ασκητικός εν ω παραίνεσις περί αποταγής βίου… 6. Αγ. Εφραίμ του Σύρου, Λόγος Εις την δευτέραν παρουσίαν του Χριστού. 7. Μ. Βασιλείου, Κεφάλαια των Όρων κατ Ἐπιτομήν, ερώτ. ριδ . 8. Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας, Ι. Μ. Οσ. Γρηγορίου Αγ. Όρους, σελ. 297. 9. Α Κορ. 4, 1. 10. Μ. Αθανασίου, Εγκύκλιος επιστολή, Ε.Π.Ε. 9, κεφ. 1, 4. 12. Αποστολικαί Διαταγαί, Βιβλ. Η´ κεφ. 19.

Οι κληρικοί της Κρήτης για τη Μεγάλη Σύνοδο

Τα μέλη της Ένωσης Συνδέσμων Κληρικών Κρήτης χαιρετίζουν με ιδιαίτερη χαρά την απόφαση της Μητρός Εκκλησίας για την σύγκληση και πραγματοποίηση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο νησί μας την Κρήτη.

Σε ανακοίνωση τους αναφέρουν:

"Τα διάφορα γεγονότα εις την πορείαν της ζωής την ανθρωπότητας, είναι εκείνα τα οποία της προσδίδουν αξίαν πολιτιστικήν και αναπτυξιακήν.

Η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας, είναι η ΜΙΑ─ΑΓΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ, στηρίζεται στο ΣΥΝΟΔΙΚΟ της σύστημα, που μέσα από αυτό προσδιορίστηκε η ουσία της πίστεως μας, εγράφησαν ως παρακαταθήκαι τα Σύμβολα της πίστεως μας, και κατετροπώθησαν, οι αιρετικοί.

Οι επτά Οικουμενικοί Σύνοδοι –έδωσαν την Εκκλησιολογικήν Αλήθειαν– βασιζόμεναι εις την αυθεντικήν διδασκαλίαν Του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αλλά και δια της επιφοιτήσεως Του ζοωδότου τελεταρχικού Αγίου Πνεύματος, εις τους Αγίους Πατέρας οίτινες δια της ομολογίας τους «Ἔδοξεν τῷ Ἁγίω Πνεύματι καὶ ὑμῖν» πάντοτε αποφάσιζαν Θεολογικώς Χριστολογικώς Πνευματοφόρως.

Τα μέλη της Ένωσης Συνδέσμων Κληρικών Κρήτης αλλά και ο λαός της Κρήτης, νοιώθουμε ευτυχείς και ευλογημένοι. Διότι με την χάρη του Θεού και δια της Πατριαρχικής αγάπης και ευλογίας, θα υποδεχτούμε μετά από τόσους αιώνες φέτος το 2016 μ.χ. εις την νήσον μας Κρήτη, το μέγιστο γεγονός της επαναλειτουργίας του Συνοδικού Θεσμού σε πανορθόδοξο επίπεδο, προκειμένου να ασχοληθούν και να συναποφασίσουν για θέματα που χρειάζονται λύσεις από πλευράς των Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Ευγνωμονούμε τον Πανάγαθο Θεό, για την ευλογία αυτή και παρακαλούμε προσευχόμενοι όπως φωτίσει τα μέλη της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, ακολουθούντες το παράδειγμα των Αγίων Πατέρων, να βοηθήσουν, δια των αποφάσεων τους το Χριστεπώνυμο Ορθόδοξο πλήρωμα.

ekriti.gr

π. Άγγελου: «Ο διάλογος του Κυρίου με την Σαμαρείτιδα και οι σύγχρονοι οικουμενιστικοί διάλογοι»

ἢ ἡ ἀδιανόητη ἀνακολουθία τῶν συγχρόνων ἀντι-Οἰκουμενιστῶν!

   Ποιό νόημα ἔχει γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἡ πρακτικὴ τῆς ἁπλῆς καταθέσεως μιᾶς διαφωνίας; Ὑπάρχει στὴν Ὀρθοδοξία κάποιο δόγμα «διαφωνία γιὰ τὴν διαφωνία»; Τί νόημα ἔχει μιὰ διαφωνία, ὅταν κοινωνῶ, συνυπάρχω καὶ συμπορεύομαι μὲ ἐκείνους, μετὰ τῶν ὁποίων διαφωνῶ σὲ καίρια καὶ σωτηριολογικὰ σημεῖα τῆς Πίστεως;

        Ὁμολογεῖ στὸ παρὸν ἄρθρο του ὁ π. Ἄγγελος:

   «Τό “Παγκόσμιον Συμβ. Ἐκκλησιῶν” ἤ μᾶλλον Αἱρέσεων, ἀποτελεῖ τὸν κύριο ἐκφραστὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ θεολογική ταυτότης τοῦ “Π.Σ.Ε.” παραμένει σαφῶς προτεσταντική… Τά Πάνσεπτα Πατριαρχεῖα Γεωργίας καί Βουλγαρίας ἀπεχώρησαν ἐκ τοῦ “Π.Σ.Ε.”, ὡς ἔχοντα ἀρνητικήν γνώμην περί τοῦ ἔργου τοῦ “Π.Σ.Ε.” καί οὕτω δέν συμμετέχουν εἰς τάς ὑπ᾽ αὐτοῦ καί τῶν ἄλλων ὀργανισμῶν δραστηριότητας».

    Ἐφ’ ὅσον τὸ Π.Σ.Ε. εἶναι Συμβούλιον ΑΙΡΕΣΕΩΝ, πῶς ὁ π. Ἄγγελος συνεχίζει νὰ ἀνήκει σ’ αὐτό; Γιατί παραμένει μέλος τοῦ Π.Σ.Ε. ποὺ «ἀποτελεῖ τὸν κύριο ἐκφραστὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»; Γιατί δὲν ἐνσωματώνεται στὰ «Πάνσεπτα Πατριαρχεῖα Γεωργίας καί Βουλγαρίας ποὺ ἀπεχώρησαν ἐκ τοῦ “Π.Σ.Ε.”», καὶ τὰ ὁποῖα εἶναι «πάνσεπτα» ὡς ἀποχωρήσαντα ἐκ τοῦ “Π.Σ.Ε.”;

  Ἡ Μητρόπολη Πειραιῶς –στὴν ὁποία ἀνήκει– πόσο «πάνσεπτη» εἶναι, ὡς ἐντεταγμένη καὶ παραμένουσα συνειδητὰ στὸ Παναιρετικὸ Σῶμα τοῦ  Π.Σ.Ε. τὸ ὁποῖο –κατὰ τὸν π. Ἄγγελο– «διασπᾶ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν πιστῶν»;

Ἐν Πειραιεῖ   28-5-2015

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑ, ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΚΑΙ Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΣΕΩΣ ΤΟΥΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ «ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ»

Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος,

ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς 

          ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

.

   Σήμερα, Κυριακή Ε΄ ἀπό τοῦ Πάσχα, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν ἑορτή τῆς Σαμαρείτιδος...

  Συγκρίνοντας τόν διάλογο τοῦ Κυρίου μας μετά τῆς Σαμαρείτιδος μέ τούς συγχρόνους οἰκουμενιστικούς θεολογικούς διαλόγους μεταξύ Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν, διαπιστώνουμε ὅτι οἱ σύγχρονοι οἰκουμενιστικοί διάλογοι διαφέρουν ριζικά ἀπό τούς διαλόγους τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἁγίων, γιατί διεξάγονται μέ βάση τίς οἰκουμενιστικές ἀρχές τῆς δῆθεν «διευρυμένης ἐκκλησίας» καί τοῦ «δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ». Γι' αὐτόν τόν λόγο ἀποδεικνύονται ὅτι εἶναι ἀνορθόδοξοι καί ἄκαρποι, ἀνειλικρινεῖς καί μή ἐλεγκτικοί, ὑποκριτικοί καί ἀνθρωπάρεσκοι.

  Τά κυριότερα σημεῖα τῆς παθολογίας τῶν συγχρόνων οἰκουμενιστικῶν διαλόγων εἶναι ἡ ἔλλειψη ὀρθοδόξου ὁμολογίας ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ ἀποσύνδεση τῆς ὁμολογίας ἀπό τήν ἀσκητικότητα, ἡ ἔλλειψη εἰλικρινείας ἐκ μέρους τῶν ἑτεροδόξων, ὁ ὑπερτονισμός τῆς ἀγάπης καί ὁ ὑποτονισμός τῆς ἀληθείας, ἡ πρακτική τοῦ νά μή συζητοῦνται αὐτά, πού χωρίζουν, ἀλλά αὐτά, πού ἑνώνουν, ἡ ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων, ἡ ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος, ὁ διάλογος ἐπί ἴσοις ὄροις, ἡ ὑπογραφή κοινῶν αντορθοδόξων κειμένων καί οἱ ἀντικανονικές συμπροσευχές^[4].

    Μέ κάθε εἰλικρίνεια, ἀνιδιοτέλεια καί μετριοπάθεια θά πρέπει νά τονιστεῖ ὅτι δέν εἴμαστε ἐναντίον τῶν διαλόγων μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῶν αἱρετικῶν ἤ τῶν ἀλλοθρήσκων, μέ τήν βασική προϋπόθεση,  ὅμως, οἱ διάλογοι αὐτοί θά πρέπει νά στηρίζονται σέ σωστές ἐκκλησιολογικές, θεολογικές καί ποιμαντικές ἀρχές καί δόγματα.

  Ὁ διάλογος θά πρέπει νά εἶναι διάλογος ἀγάπης ἀπό τή μιά πλευρά, ἀλλά καί ἀληθείας ἀπό τήν ἄλλη. «Ἀγαπῶντες ἐν ἀληθεία καί ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπη». Ὁ διάλογος ὀφείλει νά ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἦταν καί θετικός, ἀλλά καί ἀρνητικός στόν διάλογο. Πρῶτος ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας διαλέχθηκε μέ τούς ἁμαρτωλούς, π.χ. ὅπως ἀναφέραμε μέ τήν Σαμαρείτιδα. Ἀλλά, ταυτόχρονα, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας ἦταν αὐτός, πού ἀρνήθηκε τόν διάλογο, π.χ. μέ τόν Πιλάτο καί τούς Ἀρχιερεῖς. Ἐπιπροσθέτως, ὁ διάλογος θά πρέπει νά εἶναι σύμφωνος μέ τίς ἐπισημάνσεις τοῦ Ἀπ. Παύλου καί τήν τακτική τῶν ἁγίων Πατέρων. Ἑπομένως, συμφωνοῦμε μέ τόν σωστό, ὀρθόδοξο διάλογο, ἀλλά διαφωνοῦμε μέ τόν οἰκουμενιστικό διάλογο. [σ.σ.: Ποιό νόημα ἔχει γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἡ πρακτικὴ τῆς ἁπλῆς καταθέσεως μιᾶς διαφωνίας; Ὑπάρχει στὴν Ὀρθοδοξία κάποιο δόγμα «διαφωνία γιὰ τὴν διαφωνία»; Τί νόημα ἔχει μιὰ διαφωνία, ὅταν κοινωνῶ, συνυπάρχω καὶ συμπορεύομαι μὲ ἐκείνους, μετὰ τῶν ὁποίων διαφωνῶ σὲ καίρια καὶ σωτηριολογικὰ σημεῖα τῆς Πίστεως;].

  Οἱ οἰκουμενιστές ἰσχυρίζονται  ὅτι στούς διαλόγους δίνουν μαρτυρία πίστεως. Ἄς μᾶς δείξουν,  ὅμως, ἕνα τουλάχιστον καρπό μετανοίας καί μεταστροφῆς αἱρετικοῦ ἤ ἀλλοθρήσκου μέσῳ τῶν διαλόγων.  Μετά ἀπό 100 καί πλέον χρόνια διαξαγωγῆς τῶν διαλόγων οὔτε ἕνας αἱρετικός ἤ ἀλλόθρησκος δέν ἐπέστρεψε στήν Ὀρθοδοξία. Εἶναι φοβερή ἡ καταγγελία τοῦ ἐπί 20ετίας συμπροέδρου τῆς Μικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ, ὁ ὁποῖος χαρακτήρισε τόν διάλογο «ἀνόσιο παίγνιο»^[5].

Μᾶς κάνει ἐπίσης ἐντύπωση ὅτι, ἐνῶ ἔγιναν καί γίνονται ἐπί ἑκατό χρόνια περίπου οἱ διάλογοι αὐτοί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν αἱρετικῶν καί τῶν ἑτεροδόξων, δέν ἔγινε καί δέν γίνεται κανένας διάλογος ἐνδοορθόδοξος. Γιατί ἄραγε; Ὅλος ὁ διάλογος ἐξαντλεῖται πρός τούς αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους καί παραθεωρεῖται ὁ διάλογος μέ τούς Ὀρθοδόξους.

   Ἡ μέλλουσα νά συνέλθει τόν ἑπόμενο μήνα στήν Κρήτη λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος», ἡ ὁποία οὐσιαστικά εἶναι μία διευρυμένη Σύναξη τῶν Προκαθημένων τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, μέ τό ἐπίσημο κείμενό της ὑπό τόν τίτλο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον»^[6], ἀποπειρᾶται νά νομιμοποιήσει, νά θεσμοθετήσει καί νά κατοχυρώσει ὡς ἐπίσημη γραμμή τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα μέ συνοδική ἀπόφαση τούς συγχρόνους οἰκουμενιστικούς διαλόγους καί τήν συμμετοχή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σ’αὐτούς. Λέει, λοιπόν, τό κείμενο στις παραγράφους 5 ἕως 15(*).

    Οἱ παραπάνω παράγραφοι τοῦ κειμένου εἶναι ἀπαράδεκτοι καί θά πρέπει κανονικά νά διαγραφοῦν. Κατ’ οἰκονομίαν, ὅμως, μποροῦν νά γίνουν ἀπαραίτητες καί ἀναγκαῖες διορθώσεις. Ἐμεῖς προτείνουμε οἱ παραπάνω παράγραφοι νά γραφοῦν ὡς ἑξῆς:

  Ἡ §5: «Οἱ σύγχρονοι διμερεῖς θεολογικοί διάλογοι τῶν κατά τόπους Ἁγιωτάτων Ἐκκλησιῶν, ὡς καί ἡ συμμετοχή αὐτῶν εἰς τήν Οἰκουμενιστικήν Κίνησιν, δέον νά ἐρείδονται ἐπί τῆς συνειδήσεως ταύτης τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ οἰκουμενικοῦ αὐτῆς πνεύματος. Ἡ Ἐκκλησία συµµετέχει εἰς τούς διαλόγους µετά τῶν αἱρετικῶν, διά τήν ἐπαναφοράν των εἰς τήν πίστιν, τήν παράδοσιν καί τήν ζωήν αὐτῆς. Ὅμως, ὡς διαπιστοῦται τελευταίως, οἱ διμερεῖς θεολογικοί διάλογοι τῆς Ἐκκλησίας μέ τούς αἱρετικούς ἔχουν ἀναντιρρήτως καὶ πανθομολογουμένως ἀποτύχει, διό καὶ ἐπιβάλλεται ἡ διακοπή τους».

   Ἡ §6: «Κατά τήν ὀντολογικήν φύσιν τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἑνότης αὐτῆς εἶναι ἀδύνατον νά διαταραχθῇ. Ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει ὅτι ταυτίζονται τά χαρισµατικά µέ τά κανονικά ὅριά της, καθώς ἐπίσης γνωρίζει ὅτι ὑπάρχουν αἱρέσεις, αἱ ὁποῖαι ἀπεκόπησαν ἐξ αὐτῆς καί δέν εὑρίσκονται ἐν κοινωνίᾳ µετ' αὐτῆς. Πιστεύει ὅτι αἱ πρός ταύτας σχέσεις αὐτῆς πρέπει νά στηρίζωνται ἐπί τῆς ὑπ’ αὐτῶν ὅσον ἔνεστι ταχυτέρας καί ἀντικειμενικωτέρας ἀποσαφηνίσεως τοῦ ὅλου ἐκκλησιολογικοῦ θέματος καί ἰδιαιτέρως τῆς γενικωτέρας παρ’ αὐταῖς διδασκαλίας περί μυστηρίων, χάριτος, ἱερωσύνης καί ἀποστολικῆς διαδοχῆς. Οὕτω, ἦτο εὔνους καί θετικῶς διατεθειμένη τόσον διά θεολογικούς, ὅσον καί διά ποιμαντικούς λόγους, πρός θεολογικόν διάλογον μετά διαφόρων αἱρέσεων καί πρός τήν συμμετοχήν γενικώτερον εἰς τήν Οἰκουμενιστικήν Κίνησιν τῶν νεωτέρων χρόνων, ἐν τῇ πεποιθήσει ὅτι διά τοῦ διαλόγου δίδει δυναμικήν μαρτυρίαν τοῦ πληρώματος τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καί τῶν πνευματικῶν αὐτῆς θησαυρῶν πρός τούς αἱρετικούς, μέ ἀντικειμενικόν σκοπόν τήν προλείανσιν τῆς ὁδοῦ τῆς ὁδηγούσης πρός τήν ἐπιστροφήν των εἰς τήν Ἐκκλησίαν».   

   Ἡ §7: «Ὑπό τό ἀνωτέρω πνεῦμα, αἱ πλεῖσται κατά τόπους Ἁγιώταται Ἐκκλησίαι συμμετέχουν σήμερον ἐνεργῶς εἰς ἐπισήμους θεολογικούς διάλογους, ἡ δέ πλειονότης ἐξ αὐτῶν καί εἰς διαφόρους ἐθνικούς, περιφερειακούς καί διεθνεῖς ὀργανισμούς, παρά τήν προκύψασαν βαθεῖαν κρίσιν εἰς τήν Οἰκουμενιστικήν Kίνησιν. Ἡ πολυσχιδής αὕτη δραστηριότης πηγάζει ἐκ τοῦ αἰσθήματος ὑπευθυνότητος καί ἐκ τῆς πεποιθήσεως ὅτι ἡ ἀμοιβαία κατανόησις, ἡ συνεργασία καί αἱ κοιναί προσπάθειαι πρός ἐπιστροφήν τῶν αἱρετικῶν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τυγχάνουν οὐσιώδεις, «ἵνα μή ἐγκοπήν τινα δῶμεν τῷ Εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 9, 12)».

   Ἡ §8: «Βεβαίως, ἡ Ἐκκλησία, διαλεγομένη μετά τῶν αἱρετικῶν, δέν παραγνωρίζει τάς δυσκολίας τοῦ τοιούτου ἐγχειρήματος, κατανοεῖ ὅμως ταύτας ἐν τῇ πορείᾳ πρός τήν κατανόησιν ἐκ μέρους τῶν αἱρετικῶν τῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας καί ἐπί τῇ ἐλπίδι ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὅπερ «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας» (στιχηρόν ἑσπερινοῦ πεντηκοστῆς), θά «ἀναπληρώσῃ τά ἐλλείποντα» (εὐχή χειροτονίας). Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, ἡ Ἐκκλησία εἰς τάς σχέσεις αὐτῆς πρός τούς αἱρετικούς δέν στηρίζεται μόνον εἰς τάς ἀνθρωπίνας δυνάμεις τῶν διεξαγόντων τούς διάλογους, ἀλλ’ ἀπεκδέχεται πρωτίστως τήν ἐπιστασίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν τῇ χάριτι τοῦ Κυρίου».

   Οἱ §9 ἕως 15 πρέπει νά διαγραφοῦν καί νά γραφεῖ: «Θέματα ἀφορῶντα τήν μεθοδολογίαν τῶν διαχριστιανικῶν σχέσεων θά ἐπανεκτιμηθοῦν μετά τήν λῆψιν τῶν ἀποφάσεων τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου».

   Τέλος, ἡ §11: «Ἡ κατά τήν διεξαγωγήν τῶν θεολογικῶν διαλόγων ἀκολουθουμένη μεθοδολογία ἀποσκοπεῖ εἰς τήν λύσιν τῶν κακοδόξων καί αἱρετικῶν παρεκκλίσεων ἀπό τήν διδασκαλίαν τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν ἐννέα Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, προϋποθέτει δέ τήν σχετικήν πληροφόρησιν τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τῶν διαφόρων ἐξελίξεων τῶν διαλόγων. Ἐν περιπτώσει ἀδυναμίας ἐπιλύσεως συγκεκριμένης τινός θεολογικῆς διαφορᾶς ὁ θεολογικός διάλογος δέν δύναται νά συνεχίζηται, καταγραφομένης τῆς διαπιστωθείσης ἐπί τοῦ συγκεκριμένου θέματος θεολογικῆς διαφωνίας καί ἀνακοινουμένης τῆς διαφωνίας ταύτης πρός πάσας τάς κατά τόπους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας διά τά ἐφεξῆς δέοντα γενέσθαι».

  Ἐπίσης, τό προαναφερθέν κείμενο τῆς Συνόδου στίς παραγράφους

Κυριακή της Σαμαρείτιδος

Ἡ δύναμι τῆς γυναίκας

†Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου

Πηγή

Κυριακή της Σαμαρείτιδος - Ἡ δύναμι τῆς γυναίκας (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου).pdf by aktines

Κυριακή της Σαμαρείτιδος, Ομιλία εις τον Απόστολον της εορτής

ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΗΓΟΡΗΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ

Μητροπολίτου Αὐγουστίνου Καντιώτη

«Διασπαρέντες οἱ ἀπόστολοι ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ…» (Πράξ. 11,19)

  Ὅλοι, ἀγαπητοί μου, σ᾽ αὐτὴ τὴ ζωὴ ζητοῦν ἕνα πρᾶγμα· τὴν εὐτυχία. Ἐν τούτοις ἡ εὐτυχία εἶνε πουλὶ ἄπιαστο. Τὸ κυνηγοῦν, μὰ δὲν πιάνεται.
    Ἂς πᾶμε νὰ ρωτήσουμε κάθε ἄνθρωπο, εἶ­νε εὐτυχής; Μπαίνω σὲ μιὰ καλύβα κι ἀκούω· «Πεινῶ…». Μπαίνω στὰ μεγάλα σπίτια μὲ τὶς ἀ­νέσεις, κι ἀκούω ἕναν ἄρρωστο νὰ μοῦ λέῃ· «Που­λῶ τὸ παλάτι, δός μου τὴν ὑγειά μου. Προτι­μῶ νὰ κατοικῶ σὲ τσαντίρι, παρὰ νὰ πάσχω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἀρρώστια…». Φεύγω ἀπὸ ᾿κεῖ, συναν­τῶ στὸ δρόμο ἕναν καὶ μοῦ λέει· «Στενοχωριέμαι· σπίτι δὲν ἔφτειαξα, οἰκογένεια δὲν ἔ­χω, ὁλομόναχος εἶμαι, σύντροφο ζητάω, δυσ­­τυχισμένος εἶμαι…». Συναντῶ παρακάτω κάποιον ἄλ­λο ποὺ εἶνε παντρεμένος, καὶ τὸν ρωτῶ· Εἶ­σαι εὐτυχισμένος; Μοῦ λέει· «Καταραμένη ἡ μέρα ποὺ παντρεύτηκα. Κόλασι ἔ­χω μέσα στὸ σπίτι…». Συναντῶ κάποιο ἀν­τρόγυνο ποὺ δὲν ἔχει παιδιὰ κι ἀναστενάζει. Συναντῶ ἕναν ἄλλο ποὺ ἔχει παιδιά, ἀλλὰ κλαίει γιατὶ τὰ παιδιά του κάθε μέρα τὸν ποτίζουν φαρμάκι…
   Ποῦ νὰ πάω; Στὰ ἐργοστάσια ἀναστενάζουν οἱ ἐργάτες, στὰ καράβια ὑποφέρουν οἱ ναυτικοί, στὰ νοσοκομεῖα βογγοῦν οἱ ἄρρωστοι… Ὅποιον ἄνθρωπο κι ἂν βρῶ, ὁπουδήποτε κι ἂν πάω, συναντῶ μιὰ δυστυχία ἀπερίγραπτη, ἕνα πόνο καὶ μιὰ θλῖψι ἀφόρητη.
    Λένε γιὰ κάποιο βασιλιᾶ, ὅτι εἶπε στὸν ὑ­πασπιστή του· Ἐγὼ παρὰ τὰ πλούτη μου δὲν εἶμαι εὐτυχισμένος. Γύρισε τὸ βασίλειο, καὶ ἂν βρῇς κάποιον εὐτυχισμένο, πάρε τὸ πουκάμισό του νὰ μοῦ τὸ φέρῃς. Γυρίζει ὁ ὑπασπι­στὴς παντοῦ, ἀλλὰ δὲ βρῆκε κανέναν ἀ­πόλυτα εὐτυχισμένο. Μόνο σὲ μιὰ καλύβα βρῆκε κάποιον ποὺ τοῦ εἶπε, πὼς εἶνε εὐτυχισμένος. Λέει ὁ ὑπασπιστής· –Δόξα τῷ Θεῷ! δός μου τὸ πουκάμισό σου νὰ τὸ πάω στὸ βασιλιᾶ. –Μὰ δὲν ἔχω πουκάμισο, ἀπαντᾷ ὁ φτω­χός. Καταλάβατε; ἕνας βρέθηκε εὐτυχισμένος, κι αὐτὸς δὲν εἶχε οὔτε πουκάμισο…
   Ἡ εὐτυχία, λοιπόν, εἶνε πόθος πανανθρώπινος. Τὴν ἀναζητοῦν ὅλοι. Ἐν τούτοις δὲν τὴ βρίσκουν. Ἡ θλῖψι καὶ ἡ δυστυχία εἶνε ὁ καθημερινὸς σύντροφος. Γι᾿ αὐτὸ περὶ θλίψεων θὰ μιλήσουμε κ᾿ ἐμεῖς.

* * *

   Μὴ νομίσετε, ἀγαπητοί μου, ὅτι οἱ θλίψεις εἶνε μόνο τιμωρία τῶν ἁμαρτωλῶν. Ὄχι. Ἀπὸ τὴ θλῖψι δὲν ἐξαιροῦνται οὔτε οἱ ἅγιοι. Μπορεῖ νὰ γίνῃς καὶ ἅγιος καὶ θαυματουργός, ἀλ­λὰ ἡ θλῖψι θὰ σὲ ἀναγκάζῃ πάντοτε νὰ πονᾷς. Ἀπόδειξις ἡ ζωὴ τῶν θείων ἀποστόλων καὶ τῶν πρώ­των Χριστιανῶν, τῶν ἁγίων ἐκείνων ἀν­θρώπων, ποὺ λόγῳ τῶν διωγμῶν ζοῦσαν καθημερινῶς μὲ τὴν ἀπόφασι τοῦ θανάτου. Ἀ­κούσατε τί λένε σήμερα οἱ Πράξεις τῶν ἀ­ποστόλων· «Οἱ μὲν οὖν διασπαρέντες ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ…» (Πράξ. 11,19).
   Μέσα στὴ θλῖψι ἦταν κι αὐτοὶ οἱ ἀπόστολοι. Ποιά θλῖψι; Ἐκεῖ