Διδάγματα από την Κυριακή των Αγ. Πατέρων, π. Ευθ. Τρικαμηνά

       Σήμερα μία ἑβδομάδα πρίν τήν Πεντηκοστή ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τούς θεοφόρους Πατέρες τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά καταθέσω στούς ἀδελφούς αὐτές τίς σκέψεις πρός προβληματισμό ὅλων μας. Ὁ λόγος εἶναι  ὅτι ἐπίκειται ἡ λεγομένη Πανορθόδοξος Σύνοδος καί πρέπει νά συνειδητοποιήσωμε ὅλοι τό πόσο ἔχουμε ἀπομακρυνθῆ ἀπό τήν γραμμή καί Παράδοσι τῶν Πατέρων καί βεβαίως αὐτό ὁφείλεται βασικά  εἰς τό ὅτι ἔχομε ὑποπέσει καί ἀκολουθοῦμε τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

         Ἐπικειμένης λοιπόν τῆς λεγομένης Πανορθοδόξου Συνόδου πρέπει νά προσδιορίσωμε τά κριτήρια μιᾶς Συνόδου, ὥστε νά ἐξακριβώσωμε ὄχι ἄν εἶναι Πανορθόδοξος ἀλλά ἄν εἶναι ὄντως Ὀρθόδοξος Σύνοδος. Ἡ ἔκφρασις «Πανορθόδοξος Σύνοδος» μὲ τὴν ἔκφρασι «Οἰκουμενικὴ Σύνοδος» νομίζω δέν διαφέρει στήν ἔννοια τήν γραμματική, ἀλλά στήν διάστασι πού δίδει ἡ Ὀρθόδοξος Παράδοσις. Δηλαδή μία Σύνοδος δέν βαπτίζεται ἁπλῶς καί μάλιστα ἐκ τῶν προτέρων, ὡς «Πανορθόδοξος» ἤ «Οἰκουμενική», οὔτε οἱ ὅροι ἐξαρτῶνται ἀπό τό πλῆθος τῶν Ἐπισκόπων, ἤ τήν ἐκ παντός τόπου συνάθροισί των, ἀλλά σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Μάξιμο τόν ὁμολογητή: «Τάς γενομένας συνόδους ἡ εὐσεβής πίστις κυροῖ» καί ἐπίσης «ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης κρίνει τάς συνόδους». (Πηδάλιον 1^η ὑποσημείωσις εἰς τά προλεγόμενα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου). Κατ’ αὐτήν τὴν ἔννοιαν ὀλιγάριθμος Σύνοδος ( π.χ. στήν ἑν Ἀγκύρᾳ τοπική Σύνοδο ἦταν παρόντες δέκα ὀκτώ Πατέρες, στήν ἐν Νεοκαισαρείᾳ εἴκοσι τρεῖς, στήν ἐν Γάγγρᾳ δεκατρεῖς κ.λ.π.) διά τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν Κανόνων των ἀπό τάς Οἰκουμενικάς ἀπέκτησαν Οἰκουμενικόν κύρος, καί ἀντιθέτως πολυάριθμοι Σύνοδοι (ὅπως π.χ. ἡ ἐν Τύρῳ, ἡ ἐν Ἱερείᾳ, ἡ ἐν Φλωρεντίᾳ κ.λ.π.) ἀπεδείχθησαν καί κατατάχθησαν στίς ληστρικές Συνόδους διότι ἔλειπε ἀπό αὐτές ἡ κατά τόν ἅγιο Μάξιμο «εὐσεβής πίστις καί ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης».

        Βασικά λοιπόν ἡ πρώτη προϋπόθεσις διά νά εἶναι Ὀρθόδοξος ἡ λεγομένη «Πανορθόδοξος Σύνοδος» εἶναι νά διακηρυχθοῦν τά Ὀρθόδοξα δόγματα, νά ἑδραιωθῆ ἡ εὐσεβής πίστις, νά καταδικαστοῦν οἱ σύγχρονες αἱρέσεις καί ὀνομαστικά οἱ σύγχρονοι αἱρετικοί καί κοντολογίς νά ἀποδείξη ἡ «Πανορθόδοξος Σύνοδος» ὅτι συνεχίζει καί εὐθυγραμμίζεται μέ τήν Παράδοσι τῶν προηγουμένων Ὀρθοδόξων Συνόδων.

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἐπί τοῦ θέματος τούτου ἀναφέρει τά ἐξῆς: «Οὐ γάρ οἷόν τε συνόδῳ συναριθμηθῆναι τούς περί τήν πίστιν ἀσεβοῦντας οὐδέ πρέπει προκρίνεσθαι πράγματος ἐξέτασιν τῆς περί πίστεως ἐξετάσεως. Χρή γάρ πρῶτον πᾶσαν περί τῆς πίστεως διαφωνίαν ἐκκόπτεσθαι καί τότε τήν περί τῶν πραγμάτων ἔρευναν ποιεῖσθαι.  Καί γάρ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός οὐ πρότερον ἐθεράπευε τούς πάσχοντας, πρίν ἄν δείξωσι καί εἴπωσιν ὁποίαν πίστιν εἶχον εἰς αὐτόν.  Ταῦτα παρά τῶν πατέρων ἐμάθομεν, ταῦτα ἀπάγγειλον τῷ βασιλεῖ, ταῦτα γάρ καί αὐτῷ συμφέρει καί τήν Ἐκκλησίαν οἰκοδομεῖ. (Περί τῶν γεγενημένων παρ’ Ἀρειανεῖς» (ΕΠΕ 9, 284, 15).

 Δηλαδή ὁ Μέγας Ἀθανάσιος διδάσκει ὅτι ἀποκλείεται ἡ συμμετοχή τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων στήν Ὀρθόδοξο Σύνοδο ὡς συνέδρων αὐτῆς. Ἐπιτρέπεται μόνο ἡ προσαγωγή των ὡς ὑποδίκων πρός ἀπολογίαν, ὅπως ἔγινε μέ τόν Ἄρειο καί τούς ὀπαδούς του κατά τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, μέ τόν Νεστόριο κατά τήν τρίτη Οἰκουμενική, μέ τούς εἰκονομάχους Ἐπισκόπους κατά τήν ἑβδόμη Οἰκουμενική κ.λ.π.

Ἐπίσης ὁ Μέγας Ἀθανάσιος διδάσκει ὅτι ἡ Σύνοδος γιά νά εἶναι Ὀρθόδοξος πρέπει πρῶτα νά ἐπιλύση Ὀρθοδόξως τά περί πίστεως καί αἱρέσεως θέματα καί κατόπιν νά ἀσχοληθῆ μέ ὅλα τά ἄλλα. «Χρή γάρ πρῶτον πᾶσαν περί τῆς πίστεως διαφωνίαν ἐκκόπτεσθαι καί τότε τήν περί τῶν πραγμάτων ἔρευναν ποιεῖσθαι».

   Στήν λεγομένη ὅμως «Πανορθόδοξο Σύνοδο» ἔχει προ-αποφασιστεῖ καί προαναγγελθῆ ὅτι δέν θά ἀσχοληθῆ μέ θέματα πίστεως. Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τά προγράμματα καί τήν θεματολογία πού ἔχουν καταρτίσει οἱ λεγόμενες «προσυνοδικές ἐπιτροπές». Ἐπίσης αὐτοί πού θά παρασταθοῦν ὡς σύνεδροι τῆς Συνόδου θά εἶναι οἱ ἴδιοι αἱρετικοί Οἰκουμενιστές, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τόν βετεράνο καί πρωταγωνιστή τῆς αἱρέσεως, τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη. Ἄρα λοιπόν ἡ λεγομένη «Πανορθόδοξος Σύνοδος» προαναγγέλει ἡ ἴδια μέ λόγια καί ἔργα ὅτι δέν θά εἶναι Ὀρθόδοξος ἀλλά αἱρετική. Διότι πῶς εἶναι δυνατόν μία Ὀρθόδοξος Σύνοδος νά μή ἀσχοληθῆ πρωτίστως καί κυρίως μέ τά θέματα τῆς πίστεως, τά ὁποῖα ταλανίζουν ἐπί δεκαετίες τήν Ἐκκλησία καί ἔχουν ἤδη ἐπιρρεάσει καί ἀμβλύνει τό Ὀρθόδοξο κριτήριο. Εἶναι δέ τά πρῶτα πού ἀπαιτοῦνται διά τήν σωτηρία ἑκάστου.

         Ἕνα δεύτερο κριτήριο τό ὁποῖο ἐκ τῶν πραγμάτων φαίνεται ὅτι πρέπει νά ὑπάρχη σέ μία Ὀρθόδοξο Σύνοδο εἶναι ὅτι τό φρόνημα τῶν Ἐπισκόπων καί ἡγουμένων πού θά συνέλθουν στήν Σύνοδο πρέπει νά εἶναι Ὀρθόδοξο καί μαρτυρικό. Διότι ἄν αὐτοί πού θά συμμετέχουν στήν Σύνοδο δέν ἔχουν Ὀρθόδοξο καί μαρτυρικό φρόνημα δέν φωτίζονται ἀπό τό ἅγιο Πνεῦμα, ὥστε νά διακηρύξουν τά Ὀρθόδοξα δόγματα καί νά καταδικάσουν τίς αἱρέσεις. Δηλαδή ἡ χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος δέν ἐνεργεῖ μαγικά καί καταναγκαστικά σέ ὅσους Ἐπισκόπους συνέρχονται σέ Σύνοδο, ἀλλά μόνο σέ ὅσους ἔχουν ἀγαθή προαίρεσι, ἡ ὁποία στήν προκειμένη περίπτωσι ἐκφράζεται μέ τό Ὀρθόδοξο καί μαρτυρικό φρόνημα.

Ἀπόδειξις τῶν λεγομένων εἶναι οἱ πάμπολλες αἱρετικές Σύνοδοι κατά τίς ὁποῖες οἱ Ἐπίσκοποι ἐπειδή δέν εἶχαν Ὀρθόδοξο φρόνημα, ὄχι μόνο δέν ἐφωτίστηκαν ἀπό τό ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλά ἀντιθέτως ἐσκοτίστηκαν ἀπό τό πνεῦμα τῆς πλάνης  καί διεκήρυξαν αἱρέσεις, ἀθώωσαν τούς αἱρετικούς καί κατεδίκασαν τούς Ὀρθοδόξους. Κατ’ αὐτήν τήν ἔννοια ὄχι μόνο ἡ λεγομένη «Πανορθόδοξος Σύνοδος» ἀλλά καί κάθε τοπική Σύνοδος, πού συνέρχεται καί συγκαλεῖται στήν ἐποχή μας δέν εἶναι Ὀρθόδοξος, διότι οἱ Ἐπίσκοποι πού τήν ἀποτελοῦν δέν ἔχουν τό Ὀρθόδοξο καί μαρτυρικό φρόνημα τῶν Πατέρων καί Ἁγίων μας, καί δι’ αὐτό δέν ἐνεργεῖ εἰς αὐτούς ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὥστε νά γίνουν ὁμολογητές τῆς πίστεως καταδικάζοντας συνοδικῶς τίς σύγχρονες αἱρέσεις καί ὀνομαστικῶς τούς σύγχρονους αἱρετικούς. Εἶναι γεγονός ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι αὐτοί ἀποβλέπουν στίς θέσεις καί τά ἀξιώματα, τά ὁποῖα ἀντιτίθενται σφόδρα στήν δημιουργία Ὀρθοδόξου καί μαρτυρικοῦ φρονήματος.

         Στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά τονιστῆ ὅτι ὅταν οἱ Ἐπίσκοποι συνέρχονται σέ Σύνοδο καί ἔχουν Ὀρθόδοξο καί μαρτυρικό φρόνημα, συνδιασκέπτονται, συνδιαλέγονται καί συμ-παρακάθονται στήν Σύνοδο μαζί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο ὑπαγορεύει κατ’ ἀρχάς καί ἐπικυρώνει κατόπιν τίς Ὀρθόδοξες ἀποφάσεις των. Αὐτό  ἀναφέρεται χαρακτηριστικά  σέ ἕνα ἀπό τά τροπάρια τά ὁποῖα σήμερα ἀκούστηκαν καί ἀναφέροντο στούς Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου:

«Ὅλην συγκροτήσαντες τήν τῆς ψυχῆς ἐπιστήμην, καί τῷ θείῳ Πνεύματι, συνδιασκεψάμενοι, τό μακάριον, καί σεπτόν Σύμβολον, οἱ σεπτοί Πατέρες, θεογράφως διεχάραξαν...» (Τροπάριον τῶν Αἴνων τῆς ἑορτῆς).

Οἱ Ἐπίσκοποι αὐτοί μέ αὐτό τό φρόνημα γίνονται σύμμαχοι μέ τόν Χριστό «Εὑρών συμμάχους ὑμᾶς συνήθροισε, τῆ κραταιᾶ δυνάμει καθοπλίσας τοῦ Πνεύματος, ὁ Πατρί συνάναρχος καί σύνθρονος, Λόγος ὁ πρό αἰώνων...» (Τροπάριον τῆς ἑνάτης ὠδῆς).

Μέ αὐτό τό φρόνημα οἱ Ἐπίσκοποι ἀγωνίζονται γιά τόν Χριστό καί δέν ἀσχολοῦνται στήν Σύνοδο κατά τό δή λεγόμενο περί ἀνέμων καί ὑδάτων: «Ὑπέρ σοῦ Δέσποτα ἀγωνιζόμενος, ὁ χορός τῶν Πατέρων, σοῦ τούς ἐχθρούς, ἄγαν ἐτροπώσατο...»  (Τροπάριο τῆς τετάρτης ὠδῆς).

Ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ αἱρετικοί, δηλαδή σήμερα οἱ ἴδιοι οἱ αἱρετικοί Οἰκουμενιστές Ἐπίσκοποι.

       Ἕνα τρίτο γνώρισμα καί κριτήριο τό ὁποῖο ἔχει μία Ὀρθόδοξος Σύνοδος εἶναι ὅτι τά πρός ἐπίλυσι θέματα, δογματικά κατ’ ἀρχάς καί λοιπά κατόπιν, δέν ἐπιλύονται ἐκτός τῆς Συνόδου καί πρό τῆς συγκλίσεώς της, ἀλλά μέσα στήν Σύνοδο, διότι μέσα στήν Σύνοδο καί ἔχοντας οἱ Ἐπίσκοποι αὐτό τό Ὀρθόδοξο καί μαρτυρικό φρόνημα, γίνεται ἡ ἐπιφοίτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί διακηρύσσεται ἡ Ὀρθόδοξος πίστις.

Αὐτό φαίνεται χαρακτηριστικά καί κατά τήν σήμερον ἑορταζομένη Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, κατά τήν ὁποία οἱ Πατέρες ὄχι μόνο ἔκαναν ἀγῶνα ἐναντίον τῶν Ἀρειανῶν διά νά τούς μεταστρέψουν εἰς τήν Ὀρθοδοξία, ἀλλά ἐθαυματούργησαν κατά τήν διάρκεια τοῦ ἀγῶνος αὐτοῦ ἐντός τῆς Συνόδου, ὅπως ὁ ἅγιος Σπυρίδων, ὁ ἅγιος Ἀχίλλειος κ.λ.π.

Ἀπεναντίας στήν λεγομένη «Πανορθόδοξο Σύνοδο» τά πρός ἐπίλυσι θέματα, πέραν τοῦ ὅτι δέν εἶναι δογματικά καί δέν ἀφοροῦν τήν πίστι καί τήν σύγχρονη αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐπιλύονται ἐκ τῶν προτέρων, ἐκτός καί πρό τῆς Συνόδου, καί στήν Σύνοδο ἁπλῶς θά ὑπογραφοῦν οἱ προειλημένες ἀποφάσεις. Αὐτό ἀποδεικνύει ὅτι ἡ ἐπίλυσις τῶν προβλημάτων καί ὁ τρόπος ἐργασίας τῆς Συνόδου δέν εἶναι Ὀρθόδοξος καί ἁγιοπνευματικός ἀλλά κοσμικός καί αἱρετικός. Ὁ λόγος δέ, πού ἐπί τόσα χρόνια καθυστερεῖ νά γίνη ἡ Σύνοδος, εἶναι ἡ διαφωνία σέ κάποια προβλήματα τά ὁποῖα πρέπει νά ἐπιλυθοῦν ἐκ τῶν προτέρων γιά νά παρουσιαστῆ μία φαινομενική συμφωνία,  ἡ ὁποία προφανῶς θά ἐκληφθῆ ὡς ἐνέργεια τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τά δέ προβλήματα πού ἀπασχολοῦν τούς Ἐπισκόπους σήμερα, ἀντί νά εἶναι τά θέματα τῆς πίστεως καί τῆς αἱρέσεως, εἶναι ἀντιθέτως οἱ τίτλοι καί οἱ δικαιοδοσίες ἑκάστου καί τό πῶς θά διακριθοῦν καί θά αὐξηθοῦν τά προνόμια καί οἱ ἐξουσίες των. Δηλαδή ἡ αἵρεσις κατακαίει τούς Ὀρθοδόξους καί αὐτοί μάχονται γιά ἐξουσίες, δικαιώματα, ὀφφίκια  καί τίτλους.

         Ἕνα τέταρτο γνώρισμα τό ὁποῖο ἔχει μία Ὀρθόδοξος Σύνοδος εἶναι τό ὅτι οἱ ἀποφάσεις της πρέπει νά συμφωνοῦν ἀπολύτως μέ τις ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων Ὀρθοδόξων Συνόδων καί νά ὑπάρχη μεταξύ των πλήρης συμφωνία. Αὐτό τό ἀναφέρουν καθαρά οἱ Πατέρες τῆς 7^ης Οἰκουμενικῆς στόν πρῶτο Κανόνα των ὡς ἐξῆς:

«...ἀσπασίως τούς θείους Κανόνας ἐνστερνιζόμεθα, καί ὁλόκληρον τήν αὐτῶν διαταγήν καί ἀσάλευτον κρατύνομεν, τῶν ἐκτεθέντων ὑπό τῶν σαλπίγγων τοῦ Πνεύματος πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν τε ἐξ ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καί τῶν τοπικῶς συναθροισθεισῶν ἐπί ἐκδόσει τοιούτων διαταγμάτων, καί τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν· ἐξ ἑνός γάρ ἅπαντες καί τοῦ αὐτοῦ Πνεύματος αὐγασθέντες, ὥρισαν τά συμφέροντα· καί οὕς μέν τῷ ἀναθέματι παραπέμπουσι, καί ἡμεῖς ἀναθεματίζομεν, οὕς δέ τῇ καθαιρέσει, καί ἡμεῖς καθαιροῦμεν, οὕς δέ τῷ ἀφορισμῷ, καί ἡμεῖς ἀφορίζομεν, οὕς δέ ἐπιτιμίῳ παραδιδόασι, καί ἡμεῖς ὡσαύτως ὑποβάλλομεν. Ἀφιλάργυρος γάρ ὁ τρόπος· ἀρκούμενοι τοῖς παροῦσιν· ὁ βεβηκώς εἰς τρίτον οὐρανόν καί ἀκούσας ἄῤῥητα ῥήματα Παῦλος ὁ Θεῖος Ἀπόστολος διαῤῥήδην βοᾷ».

Δηλαδή μία Ὀρθόδοξος Σύνοδος συμφωνεῖ μέ ὅλες τίς προγενέστερες Ὀρθοδόξους Συνόδους κατά τό γράμμα καί κατά τό πνεῦμα, ἐργάζεται ὅπως ἐκεῖνες, δηλαδή καταδικάζει τίς σύγχρονες αἱρέσεις καί ὀνομαστικά τούς αἱρετικούς. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ λεγομένη «Πανορθόδοξος Σύνοδος», πρέπει νά καταδικάση ὄχι ἁπλῶς καί μόνο τούς Παπικούς ὡς ἀρχαίους αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς σύγχρονους Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι ἀθωώνουν τούς Παπικούς, αἴρουν τά ἀναθέματα τῶν προηγουμένων Συνόδων, ἀναγνωρίζουν τά μυστήριά των, συμμετέχουν ὡς ἰσότιμα μέλη στό Π.Σ.Ε. κ.λ.π.

Δηλαδή γιά νά εἶναι Ὀρθόδοξος ἡ λεγομένη «Πανορθόδοξος Σύνοδος» πρέπει κατ’ οὐσίαν οἱ Ἐπίσκοποι νά καταδικάσουν, τούς ἑαυτούς των, πρᾶγμα ἀνθρωπίνως ἀδύνατον καί θεϊκῶς ἀκατόρθωτο, διότι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀναφέραμε, δέν ἐργάζεται στήν Σύνοδο αὐτή, στήν ὁποία οἱ Ἐπίσκοποι δέν ἔχουν Ὀρθόδοξο καί μαρτυρικό φρόνημα.

Πρέπει νά λάβωμε ὑπ’ ὄψιν μας εἰς τό σημεῖο αὐτό ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι πού συμμετεῖχαν στήν Σύνοδο Φλωρεντίας-Φερράρας, ὅταν ἐξεκίνησαν ἀπό τήν Κων/πολι εἶχον Ὀρθόδοξο φρόνημα, σύμφωνα μέ τά ἀπομνημονεύματα τοῦ Σιλβέστρου Συροπούλου, ἀλλά τό φρόνημα αὐτό δέν ἦταν μαρτυρικό καί δι’ αὐτό ἐκάμφθη καί ἐπρόδωσαν ἅπαντες πλήν τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ.

         Τέλος πρέπει νά ἀναφερθῆ ὅτι στίς ἀποφάσεις μιᾶς ὄντως Ὀρθοδόξου Συνόδου οἱ πιστοί ὀφείλουν ὑπακοή καί στίς ἀποφάσεις μιᾶς αἱρετικῆς Συνόδου οἱ πιστοί ὀφείλουν ἀνυπακοή. Τέτοια ἀνυπακοή ἔκαναν οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς Κων/λεως ὅταν ἐπέστρεφαν οἱ Ἐπίσκοποι ἀπό τήν Ἰταλία, μετά τήν Σύνοδο τῆς Φλωρεντίας-Φερράρας καί μάλιστα, σύμφωνα πάντα μέ τόν Συρόπουλο, ἔφτασαν στό σημεῖο νά θέλουν νά κακοποιήσουν αὐτούς τούς προδότες τῆς πίστεως Ἐπισκόπους καί νά τούς πετάξουν στήν θάλασσα. Ὁ λαός δηλαδή τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ τελικός κριτής ἀκόμη καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ἔχει δικαίωμα καί συγχρόνως ὑποχρέωσι νά ἀκυρώση καί ἀθετήση κάθε Σύνοδο, ἡ ὁποία δέν θά λάβη Ὀρθόδοξες ἀποφάσεις καί δέν θά βαδίση στά ἴχνη τῶν προγενεστέρων Συνόδων. Ἀρκεῖ ὁ λαός αὐτός νά κρίνη Ὀρθοδόξως καί ἐλευθέρως καί ὄχι νά ἄγεται καί φέρεται ἀπό τίς ἀπειλές τῶν Ἐπισκόπων καί πνευματικῶν, ἤ ἀπό τήν ἄγνοια καί ἀδιαφορία. Διότι εἰς αὐτήν τήν περίπτωσι ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἀναφέρει τά ἐξῆς:

«Ποῖον δέ μοι καί πλῆθος λέγεις; Τό μισθωθέν κολακείᾳ καί δώροις, τό κλαπέν ἀμαθείᾳ καί ἀγνοίᾳ; τό πεπτωκός δειλίᾳ καί φόβῳ; τό προτιμῆσαν πρόσκαιρον ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν τῆς αἰωνίου ζωῆς; ἅ πολλοί φανερῶς ὡμολόγησαν; πλήθει τό ψεῦδος κρατύνεις, ἔδειξας τοῦ δεινοῦ τήν ἐπίτασιν· ὅσῳ γάρ πλείους ἐν τῷ κακῷ, τοσαύτῳ μείζων ἡ συμφορά» (P.G. 28,1341C).

Δηλαδή τό ψεῦδος καί ἡ αἵρεσις δέν ἀλλάζει οὔτε παίρνει ἀξία, ἔστω καί ἄν τό ὑποστηρίζουν πολλοί ἤ καί ὅλοι, ὅπως ἐκ τοῦ ἀντιθέτου ἡ ἀλήθεια δέν μειώνεται εἰς τό ἐλάχιστον, ἔστω καί ἄν τήν ὑποστηρίζουν ὀλίγοι ἤ ἐλάχιστοι ἤ καί ἕνας.

                                                          Ἱερομόναχος π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς

Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος των Αγίων, και η Πανορθόδοξος Σύνοδος των Οικουμενιστών!

Στὴν ἐποχὴ ποὺ ἔγινε ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ ἀποφάσισε τὴν καταδίκη τοῦ Ἀρειανισμοῦ, «ἦταν πολὺ δύσκολο νὰ μὴ ἀκυρωθεῖ ἐκ τῶν ὑστέρων ἡ Σύνοδος. Ἔγινε μεγάλος ἀγώνας γιὰ νὰ μπορέσουν οἱ Πατέρες τὴν Σύνοδο αὐτὴ ποὺ ἔγινε νὰ τὴν κρατήσουν καὶ νὰ παραμείνει Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Καὶ γι’ αὐτὸ τὸ λόγο μετὰ ἀπὸ τὴν Σύνοδο αὐτὴ ἐπεκράτησε ὁ Ἀρειανισμὸς πάλι· Ἀρειανοὶ αὐτοκράτορες, Ἀρειανοὶ Πατριάρχες στὴν Κων/πολη καὶ στὰ ἄλλα πατριαρχεῖα, ἐξορίες τῶν Ὀρθοδόξων, προκειμένου νὰ ἀκυρωθεῖ ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Ἔγιναν καὶ ἄλλες Σύνοδοι μετά, εἰς βάρος καὶ ἐναντίον τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (ἀντι-Σύνοδοι λέγονται αὐτές) προκειμένου νὰ ἀκυρωθοῦν τὰ Δόγματα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Εἶναι λοιπὸν ὁ τύπος ὅλων τῶν Συνόδων, καὶ εἶναι καὶ γιὰ μᾶς ἕνα παράδειγμα σήμερα οἱ Πατέρες αὐτοί, ποὺ συγκεντρώθηκαν μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὴν ἐπίνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· εἶναι γιὰ μᾶς ἕνα παράδειγμα, γιατὶ ἀκούγεται, καὶ τὸ ξέρετε ὅλοι σας, ὅτι πρόκειται νὰ γίνει ἡ λεγόμενη Πανορθόδοξη Σύνοδος.

Πανορθόδοξη Σύνοδος σημαίνει Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Δηλαδή, ἔχουμε ἀλλάξει τοὺς ὅρους τώρα· ἐπειδὴ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ρώμης ἔγινε αἱρετικό, καὶ ἀποκόπηκε ἀπὸ τὰ ἄλλα πατριαρχεῖα καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία σὰν αἱρετικὸ πατριαρχεῖο, καὶ τώρα (τρόπον τινά) θεωρεῖται ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ γίνει Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, γιατὶ λείπει ἕνα Πατριαρχεῖο ἀπὸ τὰ πέντε βασικὰ ἀρχαῖα Πατριαρχεῖα. Καὶ τώρα τὴν ὀνομάζουμε Πανορθόδοξη, ἀλλάξαμε τὸν ὅρο. Οἰκουμενικὴ Σύνοδος σημαίνει, νὰ συγκεντρωθοῦν ἀπὸ ὅλη τὴν Οἰκουμένη  οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι καὶ νὰ βγάλουν Ὀρθόδοξες ἀποφάσεις γιὰ θέματα Πίστεως καὶ ἄλλα ὁποιαδήποτε θέματα, νὰ θεσπίσουν Ἱεροὺς Κανόνες, ἀνάλογα μὲ τὶς ἀνάγκες τῶν Χριστιανῶν, ἀλλὰ ὅλα ὀρθόδοξα. Πανορθόδοξος Σύνοδος σημαίνει νὰ συγκεντρωθοῦν, ἀπὸ ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία  πάλι, οἱ Πατέρες ἀπὸ ὅλη τὴν Οἰκουμένη θὰ λέγαμε πάλι. Ἐναλλάσσονται οἱ ὅροι. Οἰκουμενικὴ Σύνοδος πάλι θὰ γίνει, μόνο ποὺ ὀνομάζεται Πανορθόδοξος.

Οικουμενιστικοί αστέρες Πανορθ. Συνόδου!

Ἀλλὰ τὰ κριτήρια μὲ τὰ ὁποῖα πρέπει ἐμεῖς νὰ κρίνουμε τὴν Σύνοδο, εἶναι τὰ ἴδια αὐτὰ τὰ κριτήρια, ποὺ θὰ γίνει ἡ Σύνοδος, αὐτὴ ἡ Πανορθόδοξος, γιὰ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος; Ἡ Πανορθόδοξος, γιὰ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος, δὲν μᾶς νοιάζει ...πόσοι θὰ μαζευτοῦν στὸν ἀριθμὸ οἱ Ἐπίσκοποι, ἀλλὰ μᾶς νοιάζει νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος ἡ Σύνοδος. Γιὰ νὰ εἶναι λοιπόν, Ὀρθόδοξος πρέπει νὰ ἔχουνε τὰ ἴδια κριτήρια μὲ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, μὲ τὴν Β΄ Οἰκουμενική, μὲ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, καὶ τὶς τοπικὲς ποὺ ἐγκρίθηκαν ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικές, γιὰ νὰ εἶναι κι αὐτὴ στὰ ἴχνη τῶν Πατέρων. Ἂν λοιπὸν ἔχουνε τὰ ἴδια τὰ κριτήρια μὲ αὐτὲς τὶς Συνόδους, τότε πάει νὰ πεῖ ὅτι ἔχουμε Ὀρθόδοξη Σύνοδο. Ἂν δὲν ὑπάρχουν τὰ ἴδια κριτήρια, τότε σημαίνει ὅτι αὐτὴ ἡ Σύνοδος δὲν εἶναι Ὀρθόδοξη, εἶναι αἱρετικὴ Σύνοδος.

Οικουμενιστικοί αστέρες Πανορθ. Συνόδου!

Καὶ λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος –ὅ,τι λένε αὐτοὶ οἱ Πατέρες, οἱ μεγάλοι, εἶναι νόμος στὴν Ἐκκλησία– λέει ὅτι, ὅταν ὑπάρχουνε θέματα Πίστεως καὶ συγκεντρώνονται οἱ Πατέρες γιὰ νὰ κάνουνε Σύνοδο, πρῶτα, λέει, πρέπει νὰ ἐπιλύονται τὰ θέματα τῆς Πίστεως καὶ μετὰ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα, γιὰ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξη ἡ Σύνοδος.
Ἐφόσον λοιπὸν ἡ Πανορθόδοξη Σύνοδος λέει ὅτι δὲν θὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὰ θέματα τῆς Πίστεως, σημαίνει ἐκ τῶν προτέρων ὅτι δὲν εἶναι ὀρθόδοξη Σύνοδος, βάσει τῶν λόγων τοῦ Μ. Ἀθανασίου. Ἄρα λοιπὸν ἡ Σύνοδος αὐτὴ στὴν ὁποία θὰ συγκεντρωθοῦν οἱ Πατέρες (ὅσοι καὶ νὰ εἶναι, καὶ πολλοὶ νὰ εἶναι) δὲν θὰ εἶναι Ὀρθόδοξη· ἐκ τῶν προτέρων δὲν θὰ εἶναι Ὀρθόδοξη, διότι δὲν θὰ ἀσχοληθεῖ (ὅπως λένε αὐτοὶ ἐκ τῶν προτέρων) ὅτι δὲν θὰ ἀσχοληθεῖ μὲ θέματα τῆς Πίστεως.

Οικουμενιστικοί αστέρες της Πανορθοδόξου Συνόδου! 

Δὲν ἔχουμε θέματα Πίστεως; Ἔχουμε καὶ πάρα πολλά θέματα Πίστεως. Ἔχουμε πολλὲς αἱρέσεις, καινούργιες αἱρέσεις, πρέπει νὰ ἐπαναπροσδιοριστοῦν πάλι οἱ παλαιοὶ αἱρετικοὶ καὶ νὰ καταδικασθοῦν πάλι.

Ξέρετε θὰ μποροῦσε καὶ νὰ εἶναι καὶ στὰ λόγια Οἰκουμενικὴ αὐτὴ ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος. Πῶς; Νὰ καλούσανε (ὅπως καλέσανε τότε στὴν Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸν Νεστόριο ποὺ ἦταν αἱρετικός, νὰ ἀπολογηθεῖ στὴ Σύνοδο) νὰ καλούσανε καὶ τὸν Πάπα στὴν Σύνοδο νὰ ἀπολογηθεῖ γιὰ τὶς αἱρέσεις του· ἀλλὰ θὰ (πρέπει νὰ) κληθεῖ ὁ Πάπας σὰν κατηγορούμενος, ὅπως κλήθηκε ὁ Νεστόριος ὡς κατηγορούμενος, ἐπειδὴ βλαστημοῦσε τότε ἐκεῖνος στὴν Παναγία μας· τώρα ὁ Πάπας βλασφημεῖ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, σὲ τόσα ἄλλα πράγματα, ...στὴν κτιστὴ χάρη καὶ τόσα ἄλλα πράγματα, εἶναι πολλὲς οἱ αἱρέσεις ποὺ ἔχει· νὰ κληθεῖ λοιπὸν σὰν κατηγορούμενος καὶ νὰ ἀπολογηθεῖ, ὅπως ἔγινε στὴν Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.
Δὲν θὰ ἀσχοληθεῖ, λένε, ἡ Σύνοδος αὐτὴ μὲ θέματα Πίστεως. Πῶς, ὅμως, θὰ μποροῦσε μία Σύνοδος νὰ εἶναι Ὀρθόδοξη, ὅταν ἐκ τῶν προτέρων, λοιπόν, δὲν βαδίζουμε σὲ Ὀρθόδοξο ἔδαφος, στὰ ἴχνη τῶν Πατἐρων μας; Διότι τὰ τροπάρια ποὺ ἀκούσαμε γιὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, λένε ὅτι, ὅταν συγκεντρώθηκαν οἱ Πατέρες, «συνδιασκέφτηκαν, λέει, μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα». Ἔκαναν μιά Σύνοδο, ἦταν καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ συνδιασκέφτηκαν, μαζὶ ἀποφάσισαν μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Πρέπει λοιπὸν στὴ Σύνοδο αὐτή, ποὺ θὰ γίνει τώρα, νὰ εἶναι καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα παρόν, καὶ νὰ γίνει μιὰ συνδιάσκεψη τῶν Πατέρων μὲ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Καὶ ὅ,τι ἀποφασίσουν οἱ Πατέρες, νὰ εἶναι θεόπνευστα, νὰ τὰ ἔχει ὑπαγορεύσει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα αὐτά, μὲ τὸ στόμα τῶν Πατέρων, νὰ εἶναι τἀ λόγια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Νὰ ἔχουν ἐγκριθεῖ ἀπὸ τὸ Θεό, νὰ εἶναι σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία γραφή, ὥστε νὰ εἶναι ἀναπαυμένος ὁ Θεὸς ἀπ’ αὐτὴν τὴν Σύνοδο ποὺ θὰ γίνει.
Θὰ ὑπάρχει λοιπόν καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μέσα (στὴν Πανορθόδοξη Σύνοδο) τὀ ὁποῖο θὰ κατευθύνει τοὺς Πατέρες;

Γιὰ νὰ ὑπάρχει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα στὴν Σύνοδο, πρέπει κατ’ ἀρχὰς τὸ φρόνημα τῶν Πατέρων νὰ εἶναι Ὀρθόδοξο. Δὲν ὑπάρχει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μέσα σὲ μιὰ Σύνοδο ποὺ τὸ φρόνημα τῶν Πατέρων ἐξ ἀρχῆς δὲν εἶναι Ὀρθόδοξο.

Ἔγιναν πολλὲς τέτοιες Σύνοδοι, ὅπως εἶναι ἡ Σύνοδος τῆς Τύρου, ἡ Εἰκονομαχικὴ Σύνοδος τῆς Ἱερείας καὶ ἄλλες πολλὲς Σύνοδοι, ἡ Σύνοδος Φλωρεντίας-Φερράρας κ.λπ., ποὺ ἔγιναν Σύνοδοι ποὺ δὲν ὑπῆρχε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Γιατί; Γιατὶ ἦταν αἱρετικὸ τὸ φρόνημα αὐτῶν τῶν Πατέρων, τῶν κληρικῶν, τῶν Ἐπισκόπων ποὺ συγκεντρώθηκαν, δὲν ἦταν ὀρθόδοξο τὸ φρόνημα.

Ὅταν λοιπόν δὲν ὑπάρχει ἀγαθὴ προαίρεση, μαρτυρικὸ καὶ Ὀρθόδοξο φρόνημα, τότε δὲν ὑπάρχει στὴ Σύνοδος τὸ Ἅγιον Πνεῦμα γιὰ νὰ συνδιασκεφτοῦν οἱ Πατέρες αὐτοὶ μὲ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ὁπότε ἀποφασίζουν μόνοι τους. Πρέπει λοιπόν νὰ γίνει μιὰ συνδιάσκεψις. Νὰ ὑπάρχει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Καὶ γιὰ νὰ ὑπάρχει, πρέπει νὰ ὑπάρχει Ὀρθόδοξο φρόνημα ἀπὸ τοὺς Πατέρες αὐτοὺς ποὺ θὰ συγκεντρωθοῦν.

Ἐπίσης, ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα θὰ ἀποφασίσουν, πρέπει νὰ ἀποφασιστοῦν ὄχι ἔξω ἀπὸ τὴ Σύνοδο, ἀλλὰ μέσα στὴν Σύνοδο. Βλέπετε καλέσανε τὸν Ἄρειο ἐκεῖ νὰ ἀπολογηθεῖ, καὶ τὸν Νεστόριο οἱ Πατέρες (στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ καὶ στὴν Γ΄) καὶ ἔγινε μάχη μέσα στὴν Σύνοδο. Οἱ Ἀρειανοὶ λέγαν τὰ δικά τους, οἱ Πατέρες τὰ δικά τους, θαυματούργησαν πολλοὶ Πατέρες, ὁ ἅγιος Σπυρίδων, ὁ ἅγιος Ἀχίλλειος καὶ ἄλλοι Πατέρες, ἔγιναν θαύματα καὶ ἀκόμη οἱ αἱρετικοὶ δὲν εἶχαν πειστεῖ. Δηλαδὴ ἔγινε μιὰ μάχη, μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν αἱρετικῶν μέσα στὴν Σύνοδο γιὰ νὰ ὑπερασπίσουν τὴν Ὀρθοδοξία. Ἐδῶ λένε τώρα, τὰ θέματα ὅλα τὰ ἔχουνε ἀποφασίσει πιὸ μπροστὰ καὶ θὰ πᾶνε νὰ τὰ ὑπογράψουνε στὴν Σύνοδο. Πῶς; Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔξω ἀπὸ τὴ Σύνοδο θὰ ἀποφασίσει καὶ μέσα στὴ Σύνοδο θὰ μποῦν οἱ ὑπογραφές;

Ὅλα λοιπόν τὰ θέματα ποὺ ἀπασχολοῦν τὴν Ὀρθοδοξία πρέπει νὰ κουβεντιαστοῦν, γιὰ νὰ φωτίσει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐν Συνόδῳ. Τί προβλήματα ἔχουμε; Θὰ τὰ κουβεντιάσουμε, ὄχι θὰ τὰ μαγειρέψουμε πιὸ μπροστά, ἀπ’ ἔξω, καὶ θὰ πᾶμε ἐκεῖ νὰ τὰ ὑπογράψουμε. Θὰ τὰ κουβεντιάσουμε μέσα στὴν Σύνοδο. Νὰ ἀκουστοῦν καὶ οἱ ἀντίθετες γνῶμες, οἱ γνῶμες τῶν Πατέρων, νὰ φανοῦν ποιοί εἶναι Ὀρθόδοξοι καὶ ποιοί εἶναι αἱρετικοί· ὅλα πρέπει νὰ συζητηθοῦν μέσα.
Ἐφόσον, λοιπόν, θὰ συζητηθοῦν ἀπέξω αὐτά, καὶ ἔχουν ἤδη ἀποφασισθεῖ, καὶ τόσο καιρὸ καθυστερεῖ ἡ Σύνοδος γιατὶ σὲ κάποια σημεῖα δὲν συμφωνοῦνε, καὶ πρέπει νὰ συμφωνήσουνε σὲ ὅλα (ὅπως ἐκεῖνοι οἱ πατέρες ποὺ συμφωνοῦσαν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ μὲ ὅλους, καὶ ἦταν ἀποφασισμένοι ἐκ τῶν προτέρων, τὰ εἶχαν ἀποφασίσει ἐκ τῶν προτέρων)· κι ἐδῶ (οἱ Οἰκουμενιστές) πρέπει νὰ τὰ ἀποφασίσουν ὅλα, νὰ συμφωνήσουν σὲ ὅλα καὶ νὰ πᾶνε ἐκεῖ καὶ νὰ φανεῖ ὅτι εἶναι ὁμόφωνοι.

Μὰ δὲν εἶναι ἐκεῖ ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, στὴν ὁμοφωνία· καὶ οἱ ληστές, λέει ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συμφωνοῦν σὲ ὅλα, ὄχι γιὰ τὸ καλό. Δὲν σημαίνει ὅτι ὅλες οἱ συμφωνίες καὶ οἱ ὁμοφωνίες καὶ ἡ εἰρήνη, παντοῦ καὶ πάντοτε, εἶναι καλή. Ἀλλὰ καὶ ἡ διαφωνία, λέει, πολλὲς φορές, καὶ ἡ μάχη, καὶ ὁ πόλεμος (ὁ Χριστός, λέει, ἦρθε νὰ βάλλει φωτιά, πῦρ στὴ γῆ, νὰ χωρίσει τὴ νύφη ἀπὸ τὴν πεθερά, τὴν κόρη ἀπὸ τὴ μητέρα κ.λπ., “καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ”. Δὲν εἶναι παντοῦ ἡ εἰρήνη καλή. Εἶναι καλὴ σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις καὶ ἡ μάχη καὶ ὁ πόλεμος, ὅταν πολεμιέται ἡ Πίστη μας, τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ κ.λπ., ὅταν ὑπερασπιζόμεθα λοιπόν τὸν Θεό.

Γι’ αὐτὸ μέσα στὶς Συνόδους, αὐτὲς τὶς Οἰκουμενικές, ἔγινε μάχη, νὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν Πίστη οἱ Πατέρες. Ἐδῶ ὅλα γίνονται ἀπέξω, καὶ πρὶν ἀπὸ τὴ Σύνοδο καὶ χρόνια τώρα τὰ μαγειρεύουν, τὰ μαγειρεύουν μέχρι νὰ συμφωνήσουν ἀπὸ πρὶν καὶ μετὰ νᾶ πᾶνε νὰ τὰ ὑπογράψουνε.

Δὲν ὑπάρχει λοιπόν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, νὰ συνδιασκεφθοῦμε μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι ἀπόν, γιατὶ τὰ ἔχουμε ἀποφασίσει πιὸ μπροστά. Ἄρα λοιπόν, εἶναι αἱρετικὴ ἡ Σύνοδος.

Καὶ ἐπίσης, οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς πρέπει νὰ εἶναι σύμφωνες μὲ τὶς ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων Συνόδων. Καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο σὲ κάθε Σύνοδο Οἰκουμενική, γινόταν ἀνάγνωση τῶν προηγουμένων ἀποφάσεων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ οἱ Πατέρες συμφωνοῦσαν σ’ αὐτά, ἀναθεμάτιζαν, καθαιροῦσαν τοὺς αἱρετικοὺς ὅλους ποὺ εἶχαν καθαιρέσει οἱ προηγούμενες Σύνοδοι καὶ συνέχιζαν κι αὐτοὶ τὸ ἔργο τῶν προηγουμένων Συνόδων, γιὰ νὰ δείξουν ὅτι εἶναι στὰ ἴχνη τῶν προηγουμένων Πατέρων. Αὐτοὺς ποὺ εἶχαν καθαιρέσει οἱ Σύνοδοι αὐτοί, τοὺς καθαιροῦσαν, καὶ αὐτοὺς ποὺ εἶχαν ἀναθεματίσει, τοὺς ἀναθεμάτιζαν... καὶ τοὺς Κανόνες ποὺ εἶχαν θεσπίσει τοὺς ἐπεκύρωναν. Γιὰ νὰ εἶναι συνεχισταὶ τῶν Πατέρων αὐτῶν. Ἀλλιῶς δὲν εἶναι συνεχισταὶ τῶν Πατέρων.
Πρέπει λοιπόν, τοὺς Παπικούς, ποὺ τοὺς ἔχουν καθαιρέσει τόσοι Σύνοδοι πιὸ μπροστά, νὰ τοὺς καθαιρέσουν πάλι κι αὐτοί, ὅλους τοὺς αἱρετικούς: «πάσι τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα» εἶπε τὸ Συνοδικὸ τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ἄρα λοιπόν, ἂν εἶναι συνεχισταὶ τῶν Πατέρων αὐτῶν, πρέπει κι αὐτοὶ νὰ ποῦν τὰ ἴδια, καὶ τότε, ἂν συνδιασκεφτοῦν μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἂν ὑπάρχει ὀρθόδοξο καὶ μαρτυρικὸ φρόνημα, καὶ οἱ ἀποφάσεις εἶναι σύμφωνες μὲ τὶς ἄλλες Συνόδους κ.λπ., ὑποχρεοῦνται σὲ ὑπακοὴ οἱ Ὀρθόδοξοι. Ὑποχρεοῦνται νὰ σεβασθοῦν τὶς ἀποφάσεις αὐτές, ἀντὶ πάσης θυσίας νὰ ὑπερασπίσουν τὴν Πίστη καὶ αὐτοί, ὅπως οἱ Πατέρες τὴν ἐκήρυξαν...
Ἂν οἱ ἀποφάσεις δὲν εἶναι Ὀρθόδοξες ὑποχρεοῦνται τότε σὲ ἀνυπακοὴ οἱ Ὀρθόδοξοι, ὁ λαός, ἐφόσον εἶναι ἀπὸν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Καὶ ἐφόσον τώρα φαίνεται ὅτι ἐκ τῶν προτέρων εἶναι ἀπὸν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ ἀντιδράσουν οἱ ὀρθόδοξοι.
Ἀλλὰ δὲν ἀντιδροῦν, ὅμως, γιατί φαίνεται ὅτι δὲν ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι γιὰ νὰ ἀντιδράσουν, δὲν ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι ποὺ νὰ τὸ λέει ἡ καρδιά τους, ἡ προαίρεσή τους νὰ εἶναι μαρτυρική, τὸ φρόνημά τους νὰ εἶναι μαρτυρικό. Δὲν ὑπάρχουν, λοιπόν, τέτοιοι ὀρθόδοξοι, οὔτε κἀν ποὺ νὰ ἐνδιαφέρονται σήμερα γιὰ τὰ θέματα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πίστεως, παρὰ μόνον διαλογικά, φιλολογικὰ καὶ θεωρητικά· σ’ αὐτά.
Ὅπου ὅμως χρειάζεται κάπου νὰ θυσιάσουμε κάτι, κάπου νὰ στερηθοῦμε κάτι, κάπου νὰ χάσουμε ἕνα ἀξίωμά μας, καὶ τὴ θεσούλα μας, καὶ τὸ μισθό μας, καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα, τότε σωπαίνουμε. Μέχρι ἐκεῖ πολεμᾶμε, ποὺ δὲν θίγονται τὰ συμφέροντά μας.
Δὲν ὑπάρχουν λοιπόν, Ὀρθόδοξοι ἱερεῖς, κληρικοί, μοναχοί, τὸ Ἅγιον Ὄρος κ.λπ. γιὰ νὰ φωνάξει καὶ νὰ πεῖ στὸν Πατριάρχη ποὺ πῆγε τώρα στὰ Ἱεροσόλυμα: Τί πῆγες νὰ κάνεις ἐκεῖ; Νὰ προσκυνήσεις τοὺς Ἅγιους τόπους ἢ τὸν Πάπα; Τὸν Πάπα, τὸν ἐχθρὸ τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ἔχει ροκανίσει ὅλο τὸ Ὀρθόδοξο Ποίμνιο ἐπὶ χίλια ἔτη τώρα, μ’ αὐτὸν πῆγες νὰ τὰ βρεῖς; Σοῦ κόβουμε τὸ Μνημόσυνο. Σὲ ἀποκηρύττουμε ἀπὸ Πατριάρχη. Αὐτὸ σημαίνει σοῦ κόβουμε τὸ Μνημόσυνο, δὲν σὲ ἀναγνωρίζουμε γιὰ Ὀρθόδοξο πατριάρχη.
Ἐφόσον λοιπόν δὲν ὑπάρχει καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος νὰ στέκεται στὸ ὕψος του καὶ οἱ λαϊκοὶ δὲν γνωρίζουμε τὰ καθήκοντά μας πάνω σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, ποὺ προδίδεται ἡ Πίστις μας ἀπὸ τοὺς Ποιμένες· οἱ Ποιμένες γίνονται λύκοι, κι ἐμεῖς δὲν ξέρουμε τί πρέπει νὰ κάνουμε καὶ σωπαίνουμε σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση. Ἡ σιωπὴ σημαίνει συγκατάθεση, συμφωνία, συνοδοιπορία μὲ τὴν αἵρεση.

Ἔτσι λοιπόν, εἶναι τὰ ἔσχατα χρόνια τώρα ποὺ διερχόμεθα καὶ θὰ γίνει μιὰ συμφωνία, δηλ. αὐτοὶ θὰ ἀποφασίσουνε ἐκεῖ στὴν Πανορθόδοξο Σύνοδο διάφορα θέματα, νὰ καταργήσουν τὰ ράσα τῶν ἱερέων, νὰ ἐπιτρέψουν τὸν δεύτερο γάμο στοὺς ἱερεῖς, κάτι ἄλλα διοικητικὰ ποὺ ἔχουν γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, τὶς νέες χῶρες..., αὐτὰ τοὺς νοιάζουνε τὰ χωράφια καὶ τὰ ἐδάφη, ποιός θὰ πάρει αὐτὸ τὸ ἔδαφος καὶ ποιός θὰ ἐξουσιάζει τὸ ἄλλο. Ἔτσι κάτι τέτοια θέματα θὰ λύσουν, διάφορα, ἴσως καὶ τὸ ἡμερολογιακὸ θέμα γιὰ νὰ ἔχουμε ἕνα κοινὸ ἡμερολόγιο στὴ Νέα Ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε.
Καὶ ἐφόσον ἔτσι εἶναι τὰ πράγματα καὶ δὲν ὑπάρχει Ὀρθόδοξος λαός, θὰ βαδίσουμε στὴν Νέα Ἐποχή, θὰ ἐπικρατήσουνε αὐτὰ τὰ αἱρετικὰ δόγματα, θὰ ἐπικρατήσει ἡ αἵρεσις, γιατὶ εἶναι ἡ ἐπιβράβευσις ἡ ἱστορική, ἡ κατοχύρωσις τῆς αἱρέσεως ποὺ ἔχει ἤδη γίνει Συνοδικῶς ἡ κατοχύρωσις τῆς αἱρέσεως, ἀλλὰ θὰ γίνει καὶ πανορθοδόξως καὶ ἐπισήμως, ἔτσι, ἀπὸ μία αἵρεση τὴν ὁποία θὰ ἀποδεχθοῦν οἱ πολλοί, οἱ περισσότεροι καὶ οἱ λίγοι, ποὺ δὲν θὰ τὴν ἀποδεχθοῦν, θὰ καθαιρεθοῦν, θὰ διωχθοῦν κ.λπ. καὶ θὰ εἶναι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θὰ εἶναι οἱ πλανεμένοι γιὰ τὸν κόσμο τὸν πολύ, καὶ αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ ἔχουν δικαίωμα νὰ σταθοῦν πουθενά.

Μ’ αὐτὸν λοιπὸν τὸν τρόπο θὰ γίνει ἡ Σύνοδος αὐτὴ ποὺ ἑτοιμάζεται, καὶ δὲν θὰ ἔχει κανένα ἀπολύτως γνώρισμα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τῶν ἄλλων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Θὰ εἶναι Πανορθόδοξος, θὰ εἶναι Οἰκουμενική, ἀλλὰ θὰ εἶναι κατὰ τὸν τύπο τῆς Φλωρεντίας καὶ τῆς Φερράρας.
Καὶ οὔτε κατὰ τὸν τύπο αὐτῶν, γιατὶ οἱ Πατέρες (ἐκεῖνοι), ὅταν ξεκινοῦσαν, πῆγαν μὲ Ὀρθόδοξο φρόνημα στὴν Ἰταλία, γιὰ νὰ πολεμήσουνε πήγανε, ἀλλὰ μέσα ἐκεῖ καμφθήκανε.
Ἐδῶ τώρα ἐκ τῶν προτέρων ἔχουν μαγειρευτεῖ καὶ θὰ ἀποφασίσουν ἐν ἀπουσίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ λόγο θὰ πρέπει, ἂν θέλουμε νὰ κρατήσουμε τὴν Πίστη μας, νὰ κάνουμε πλέον ἀνυπακοὴ στοὺς Πατέρες αὐτούς, ἀνυπακοὴ σ’ αὐτὰ ποὺ θὰ ἀποφασίσουν, ἂν ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς καὶ γίνει ἡ Σύνοδος, γιὰ νὰ ἔχουμε καὶ τὶς εὐλογίες τῶν Πατέρων, γιατὶ οἱ Πατέρες, εἴπαμε, πολέμησαν ἐκ τῶν ὑστέρων γιὰ νὰ ἑδραιώσουν τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, γιὰ νὰ ἑορτάζουμε ἐμεῖς σήμερα τοὺς θεοφόρους Πατέρες.
Εὔχομαι νὰ ἀνήκουμε στὴν χορεία αὐτῶν τῶν Πατέρων καὶ νὰ ὁμολογήσουμε καὶ νὰ κρατήσουμε τὴν πίστη μας μαρτυρικά, μὲ μαρτύριο κρατιέται ἡ Πίστις, καὶ ὅσοι συμβιβασθοῦνε θὰ ἀνήκουνε στὴν ἄλλη παράταξη καὶ στὴν ἄλλη κατηγορία.

Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς βοηθήσει λοιπόν, καὶ νὰ μπορέσουμε νὰ κρατήσουμε τὴ σημαία τῆς Πίστεως.
  
Ἀπομαγνητοφώνηση τῆς ὁμιλίας τοῦ ἱερομονάχου π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ στὴν ἀγρυπνία τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στὶς Σταγιᾶτες Πηλίου (1 Ἰουνίου 2014).