Ένας αιρετικός και συμβιβασμένος άνθρωπος αρχηγός της Ορθόδοξης Εκκλησίας!

ΕΚΤΑΚΤΟ:

Ωμός εκβιασμός Ερντογάν σε Βαρθολομαίο και άλλους 17 θρησκευτικούς ηγέτες προκειμένου να αποφύγει τις αμερικανικές κυρώσεις και να εκθέσει τον Τραμπ

Σε ωμό εκβιασμό των εκπροσώπων των μειονοτικών εκκλησιών και θρησκειών στην Τουρκία προχώρησε ο Ρ.Τ.Ερντογάν λίγο πριν ανακοινωθούν οι αμερικανικές κυρώσεις στην Τουρκία. Μόνο υπό το πρίσμα αυτό ερμηνεύεται η απίστευτη ανακοίνωση που βγήκε πριν λίγο και κάνει τον γύρο των τουρκικών ΜΜΕ.

Το καθεστώς Ερντογάν συντόνισε την θρησκευτική ανεπίθεση ως απάντηση στην επίθεση που δέχεται από την Αμερική προκειμένου να εκθέσει τον Ν. Τραμπ. Η σύγκρουση πλέον Τουρκίας-ΗΠΑ είναι σφοδρή και μετωπική.
«Ζούμε ελεύθερα την πίστη μας και ασκούμε ελεύθερα τη λατρεία μας σύμφωνα με τις παραδόσεις μας». Την ανακοίνωση υπογράφουν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Αρχιεπίσκοπος των

Ο «ακραίος» κυρ Φώτης Κόντογλου και οι αντι-Οικουμενιστές!

Ὁ «ακραίος» κυρ Φώτης Κόντογλου

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ἂν ἐξετάσει κανεὶς προσεκτικὰ τὴν ἐπιχειρηματολογία τῶν ἀντι-οικουμενιστῶν καὶ προσφάτως τῶν λεγομένων «οἰκονομιστῶν εἰρηνοποιῶν» μία ἀπὸ τὶς πιὸ τραγικὲς διαπιστώσεις ποὺ θὰ κάνει, εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι ἡ ἐπιχειρηματολογία τους σὲ μερικὰ σημεῖα δὲν διαφέρει καθόλου ἀπὸ αὐτὴν τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Ὅπως οἱ Οἰκουμενιστὲς παραποιοῦν τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων γιὰ νὰ στηρίξουν τὴν στάση τους, ὅπως οἱ Οἰκουμενιστὲς στηρίζουν τὴν δεσποτοκρατία, ὅπως οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν δέχονται τὸν διάλογο καὶ ὅπως οἱ Οἰκουμενιστὲς χαρακτηρίζουν –αὐθαίρετα καὶ ἄνευ πατερικῶν ἐπιχειρημάτων– τοὺς διαφωνοῦντες μὲ αὐτοὺς ὡς ἀκραίους, ἐξαπολύοντας παράλληλα κατηγορίες ποὺ παίρνουν τὸν χαρακτῆρα τῆς συκοφαντίας.

Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς συκοφαντίες εἶναι, ὅτι οἱ ἀκολουθοῦντες τὴν ἀκρίβεια στὴν καταπολέμηση τῆς αἵρεσης θεωροῦν ὅτι ὅλες οἱ αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες ἔχουν πέσει στὴν αἵρεση. Καὶ φυσικὰ αὐτὸ ἀποτελεῖ συκοφαντία, πρῶτον διότι κανεὶς δὲν τὸ ἔχει διατυπώσει καὶ ὑποστηρίξει καὶ δεύτερον διότι οἱ ἀντιοικουμενιστὲς στηρίζουν τὴν συκοφαντία αὐτὴ στὴν ἀντιπατερικὴ ταυτοποίηση Ἐκκλησίας καὶ Ἐπισκόπου, ἀκόμα κι ἂν αὐτὸς δὲν ἐπισκοπεῖ. Ὅμως κατὰ τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία, Ἐκκλησία ὑπάρχει ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ Ἀλήθεια μὲ ἢ ἄνευ ἐπισκόπου. Ἡ Ἀλήθεια προσδιορίζει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ κι ὄχι ὁ Ἐπίσκοπος. Διότι ἂν τὴν προσδιόριζε ὁ Ἐπίσκοπος αὐτὸ θὰ σήμαινε, ὅτι σὲ ὅλες τῆς ἐποχὲς ἐπικράτησης τῆς ὁποιαδήποτε αἱρέσεως θὰ εἶχε πάψει νὰ ὑπάρχει Ἐκκλησία.

Αὐτὴ ἡ δυτικόφερτη, δικανική, ὀρθολογιστικὴ καὶ μὴ ἁγιοπατερικὴ θεώρηση τῆς φύσεως τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς (ἀντι)οἰκουμενιστὲς καλλιεργεῖται ἐδῶ καὶ δεκαετίες. Καὶ δὲν τὴν κατάδειξαν μόνο ἅγιοι καὶ φωτισμένοι ρασοφόροι ἀλλὰ καὶ ἁπλοὶ λαϊκοί. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν ὁ Φώτης Κόντογλου. Ὁ Φώτης Κόντογλου δὲν ἦταν οὔτε πατέρας, οὔτε διδάσκαλος τῆς

Μην τσαλακώνεις την καρδιά του πλησίον...Είναι σχεδόν αδύνατον- έπειτα- το σιδέρωμα...

... θα χαιρόμουν, να θυμάσαι αυτές τις δυο εικόνες.

Του λείου χαρτιού, του πεντακάθαρου, που μπορείς να γράψεις ό,τι θέλεις επάνω του, και την εικόνα την άλλη

του χαρτιού που -λιγότερο ή περισσότερο- τσαλακώθηκε.

Όταν πρωτογνωρίζεις την όποια ψυχή, η σχέση μεταξύ σας, είναι λευκή και άσπιλη. Μοιάζει γεμάτη δυνατότητες για να γραφούν τα ωραιότερα ποιήματα, οι συγκλονιστικότερες αφηγήσεις...
Και μετά...
-Τι συμβαίνει μετά;
-Κάποιος από τους δύο, δεν προσέχει και κάνει την π ρ ώ τ η αδέξια κίνηση.

Η συνέχεια ἐδῶ

Ποιους να αποφύγουμε στην αποτείχιση!

Σχόλιο στὸ παρακάτω ἄρθρο π. Παΐσιου:

Τὶ νὰ ἀποφύγουμε στὴν ἀποτείχιση

 ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

    Ὅταν μᾶς ἐξαπέλυσε τὴν νέα ἁπανταχοῦσα του, ὡς ἄλλος νεφεληγερέτης Δίας ὁ π. Παΐσιος Παπαδόπουλος, ἐπιτιθέμενος ἄλλη μιὰ φορὰ στοὺς ἀδελφούς του ἀποτειχισμένους, σκεφτήκαμε ὅτι πρέπει νὰ τὴν ἀγνοήσουμε, “δίδοντας τόπο στὴν ὀργή”. Ὅμως αὐτὴ δημοσιεύτηκε σὲ ἄλλα ἱστολόγια, ὁπότε εἴμαστε πλέον ἀναγκασμένοι νὰ τὴν παραθέσουμε, ἀφοῦ πρῶτα σχολιάσουμε κάποια σημεῖα της.

     Γράφει:

   «Κατακρεουργούν ορισμένοι αποτειχισμένοι τους πνευματικούς τους αδελφούς και γελούν οι Οικουμενιστές… Γράφουν δογματικά, παραθέτουν αποσπάσματα από τους Αγίους Πατέρες και νομίζουν ότι αυτό είναι η θεολογία και αυτό είναι  η Ορθοδοξία. Όμως το ύφος τους και το ήθος, τους αποκαλύπτει πολύ ρηχούς ως προς την ορθόδοξη πνευματικότητα και ξένους ως προς την Ορθοδοξία!».

    Δὲν γνωρίζουν τὸν Θεό, συνεχίζει, γιατί ὅποιος «γνωρίζει τον Θεό δὲν εξευτελίζει τον αδερφό του… ορισμένα ιστολόγια προσφέρουν “αίματα” των αδελφών τους και ο μανιασμένος όχλος τους ακολουθεί. Και αυτό λέγεται ορθόδοξη πνευματικότητα! Μου θυμίζει κάτι μουσουλμάνους που πυροβολούν το κοινό σε σχολεία»!

    Ἀκοῦστε λόγια πνευματικοῦ πατρὸς ποὺ μᾶς κάνει διδασκαλία «πνευματικῆς ζωῆς», τὴν ποιότητα τῆς ὁποίας ἐμεῖς παραδεχόμαστε ὅτι δὲν ἔχουμε, αὐτὸς ὅμως πιστεύει ὅτι ἔχει καὶ ἀπὸ τὰ ὕψη της μᾶς κρίνει! Πρῶτα-πρῶτα θεωρεῖ ὅτι κάποια πράγματα εὐφραίνουν τοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ τοὺς κάνουν νὰ γελοῦν, κι αὐτὸς παρὰ τὴν συνειδητοποίηση αὐτή,  συνεχίζει νὰ τοὺς δίνει αὐτὴ τὴ χαρά! Ἢ μήπως νομίζει ὅτι μὲ ὅσα γράφει, οἱ Οἰκουμενιστὲς θὰ κλάψουν;

     Μᾶς κατηγορεῖ γιὰ τὰ λάθη ποὺ στὸν ἀγώνα κάνουμε (καὶ ὅσα κατὰ τὴν φαντασία του διαπράττουμε), μᾶς συκοφαντεῖ ὅτι «ἐξευτελίζουμε τοὺς ἀδελφούς μας»! Ποιούς ἀδελφούς, ἄραγε ἐννοεῖ; Τὴν κριτικὴ τῶν ἀντι-πατερικῶν θέσεων τοῦ π. Θεοδώρου  Ζήση, τοῦ π. Μάξιμου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, ποὺ γίνεται ἀπὸ ἀγάπη στὴν ἀλήθεια καὶ πρὸς ἐκείνους ποὺ τὴν παραβαίνουν; Αὐτὸ ὀνομάζει ἐξευτελισμό; Τελικὰ τὸν καθένα μας τὸν ἐξευτελίζουν οἱ ἄλλοι ἢ οἱ πράξεις του;

    Καὶ ἂν ἐξευτελισμὸς εἶναι ἡ κατάδειξη τῶν λαθῶν τῶν ἄλλων, τότε γιατί κι αὐτὸς κάνει τὸ ἴδιο; Γιατί ἐξευτελίζει τοὺς ἄλλους ἀποτειχισμένους ἀδελφούς του δημόσια καὶ σὲ τέτοιο μεγάλο βαθμό, ὥστε νὰ τοὺς παρομοιάζει  μὲ  ἐγκληματίες «Μουσουλμάνους  που πυροβολούν»!

     Καὶ ποῦ ἀποδίδεται αὐτὸς ὁ «ἐξευτελισμός» –τὸ ὁποῖον βέβαια διαπράττουν οἱ ἄλλοι κι ὄχι αὐτός– σύμφωνα μὲ τὴν θεόπνευστη σκέψη τοῦ «πνευματοφόρου» αὐτοῦ πατρός; Προβαίνουν λέει, κάποιοι ἀποτειχισμένοι,

Φανάρι: Εκκοσμίκευση και σκάνδαλο.

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Η κατηφόρα του Φαναρίου στην εκκοσμίκευση δεν έχει τέρμα και οι ενέργειές του προκαλούν σκάνδαλο και διχασμό σε όλη την Ορθοδοξία. Η δοκιμαζόμενη Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία εόρτασε με πνευματικότητα, ιεροπρέπεια και τη συμμετοχή πολλών δεκάδων χιλιάδων πιστών τα 1030 χρόνια από την, με πρωτοβουλία του Αγίου και ισαποστόλου πρίγκιπα Βλαδίμηρου, βάπτιση στον Δνείπερο των Ρως, κοινών προγόνων των σημερινών Ρώσων, Λευκορώσων και Ουκρανών.

Οι συνέπειες εν των καταπατήσεων των ορίων του δόγματος και χριστ. ήθους

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος:

 Περί καταπατήσεως των ορίων του δόγματος και του χριστιανικού ήθους και των συνεπειών αυτής

Μακαριστός Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927 – 2006)

Απόσπασμα ομιλίας που εκφωνήθηκε την 15 Φεβρ. του 1982. Σχ. π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, Δευτερ., ΙΘ, 14

«Ταχεία η καταστροφή, ταχεία η αποστασία.

Μα, ταχεία θα είναι και η επέμβασις του Θεού».

…Αυτά που λέει ο νόμος δεν αναφέρονται μόνο στο να μην πάρεις το χωράφι του αλλουνού, αλλά κατά μεταφορικόν τρόπον και εις το θέμα της διατηρήσεως των αρχαίων ηθών. Είναι δε γνωστό ότι αυτή η φράσις από το Δευτερονόμιο είναι και σαν στοιχείο που συνθέτει αποφάσεις Συνόδων που είναι μια παραγγελία από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Δεν θα μετακινήσεις τα όρια που οι Πατέρες σου έχουν στήσει. Πού; Ποιά είναι αυτά τα όρια;

Πρώτα-πρώτα αγαπητοί μου είναι τα όρια του δόγματος. Γιατί μ’ αυτήν την έννοια λέγεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας...

Το “θαύμα της Σπιναλόγκα”

 Κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το “θαύμα της Σπιναλόγκα” συνέβαινε ξανά και ξανά.

   Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.
Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις

"Δεν είναι δυνατόν να κλείουν τα ώτα τους εις τας επανειλημμένας, παρακλήσεις των Ουκρανών" !!!

 Ανακοίνωση Οικουμενικού Πατριαρχείου:

Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και ο σεπτός Προκαθήμενος δεν είναι δυνατόν να κλείουν τα ώτα τους εις τας επανειλημμένας, παρακλήσεις των Ουκρανών……..Διό και η Μήτηρ Εκκλησία έλαβεν ήδη αποφάσεις….”

Τριμελής Αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ουκρανία για τους εορτασμούς της 1030ης επετείου από το βάπτισμα των Ρως - Μήνυμα της Α. Θ. Παναγιότητος

Κατόπιν προσκλήσεως του Προέδρου της Ουκρανίας κ. Πέτρου Ποροσένκο προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, να συμμετάσχει στους εορτασμούς για την 1030η επέτειο από την βάπτιση και την είσοδο στην Χριστιανική Εκκλησία των Ρως, απεστάλη στο Κίεβο επίσημη τριμελής Αντιπροσωπεία, με επικεφαλής τον Σεβ. Μητροπολίτη Γαλλίας Εμμανουήλ, ο οποίος μετέφερε μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου. 

Η σεβασμιωτάτη δεσποτική ύβρις!…

Τοῦ Παπα-Ηλία Υφαντή

Kάποιοι μου καταλογίζουν υβριστική συμπεριφορά για τα γραφόμενά μου σχετικά με το Σ/το Αιτ/νίας. Γιατί η συντριπτική πλειονότητα δεν μπορεί να διανοηθεί τα όσα συμβαίνουν μέσα στα άντρα της δεσποτοκρατίας. Δεδομένου ότι οι δεσποτάδες αποκρύπτουν επιμελώς το πραγματικό τους πρόσωπο, φορώντας με περισσή υποκρισία την προβιά της αγιότητας.
Άλλωστε μήπως κι εγώ δεν εξαπατήθηκα οδυνηρά απ’ την απατηλή συμπεριφορά του εν λόγω Μητροπολίτη! Αφού μάλιστα εξέδωσα και εφημερίδα (ΥΠΕΡΒΑΣΗ), με την οποία υποστήριξα με πάθος την άνοδό του στον αρχιερατικό θρόνο. Παρότι κάποιοι άλλοι, που γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα, με προειδοποιούσαν ότι διέπραττα τραγικό σφάλμα. Δεδομένου ότι οι ρουφιάνοι, γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του, καιροφυλακτούσαν στη γωνία,

«Αν ο Θεός άφηνε την τύχη του έθνους στους πολιτικούς...»

Άγιος Παΐσιος:

«Αν ο Θεός άφηνε την τύχη του έθνους στους πολιτικούς θα καταστρεφόμασταν. Αλλά αφήνει λίγο τα πράγματα, για να φανούν οι διαθέσεις του καθενός»

*Διαχρονικά και επίκαιρα τα λόγια του αγαπημένου μας Αγίου Παϊσίου… Πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε ότι μόνο κάτω από την ομπρέλα του Θεού και της Εκκλησίας και δια μέσου των μυστηρίων, θα μπορέσουμε να ελκύσουμε το έλεος του Θεού και έτσι η πατρίδα μας θα μπορέσει να ορθοποδήσει και πάλι…

Ὅταν ἡ Πατρίδα περνοῦσε περίοδο πολιτικῆς ἀστάθειας, λόγω σχηματσμοῦ κυβερνήσεως, ὁ Γέροντας πονοῦσε καὶ εὐχόταν πολύ.
Τὴν Τρίτη φορὰ ποὺ θὰ γίνονταν ἐκλογὲς σὲ μικρὸ χρονικὸ

Κάποιοι άρχισαν να καταλαβαίνουν, αλλ' όπως φαίνεται, θα μείνουν εκεί, με τους αμετανόητους!

 ΕΞΟΡΙΣΤΗΚΕ άραγε Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΕΝΤΕΛΩΣ αντί πινακίου επικοινωνιακής και αναλώσιμης “αγάπης”;

   Σήμερα 29.07.2018 διαβάστηκε σὲ ὅλους τοὺς Ναοὺς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἡ κατωτέρω Ἐγκύκλιος. Διαλαμβάνει πολλὰ καὶ καλὰ πράγματα: Συμπάθεια στοὺς πυροπλήκτους, προσευχὴ γιὰ τοὺς πυρὶ θανόντες, ὑλικὴ συμπαράσταση στοὺς πυροπαθεῖς, αἱμοδοσία. Ἄριστα. Λείπει ὅμως κάτι. Λείπει ἡ ἀναφορὰ στὴν Μετάνοια. 

Άν αδικηθείς…

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

''Ο,τιδήποτε πάθουμε άδικα από κάποιον, ο Θεός υπολογίζει την αδικία αυτή είτε προς διάλυση των αμαρτημάτων μας, είτε προς απόδοση αμοιβής…''

Πηγή

Πλήρης ανατροπή των ψευδο-πατερικών περί ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ θέσεων του π. Σεραφείμ Ζήση

Παρέμβασις εἰς τὴν εἰσήγησιν τοῦ π. Σεραφεὶμ Ζήση

                Τοῦ ἱερομονάχου Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

     Μοῦ ἀπεστάλη σὲ φωτοαντίγραφα ἡ εἰσήγησις τοῦ π. Σεραφεὶμ Ζήση, ἡ ὁποία ἔγινε στὴν Θεσσαλονίκη σὲ Ἡμερίδα μὲ θέμα «Περιπτώσεις Οἰκονομίας στοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία» (ἐδῶ). Ἐπειδὴ πιστεύω ὅτι εἶναι δύσκολο στὶς ἡμέρες μας νὰ κατανοήσουμε τοὺς Ἁγίους, καὶ ἐπειδὴ συνήθως τοὺς προσαρμόζουμε στὰ πιστεύω μας, θὰ ἤθελα νὰ καταθέσω τὶς σκέψεις καὶ ἐνστάσεις μου γιὰ τὴν δημιουργία ἑνὸς γενικοτέρου προβληματισμοῦ, ὡς πρὸς τὸ δέον γενέσθαι, διὰ τὴν καταπολέμησι τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

    Ἡ ἀναφορὰ τῶν σκέψεων καὶ ἐνστάσεών μου θὰ εἶναι στὸ σημεῖο τῆς ὁμιλίας τοῦ π. Σεραφεὶμ διὰ τὴν περίπτωσι τῆς ἐκκλησιαστικῆς Οἰκονομίας τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ἐπειδὴ ἔτυχε νὰ τὸν μελετήσω κάπως καλύτερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἁγίους Πατέρες, καὶ ὁ σκοπός, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἡ συμβολὴ εἰς τὴν ὀρθὴ κατανόησι τοῦ Ὁσίου, ἀφ’ ἑτέρου ἡ σωστὴ καὶ διακριτικὴ προσαρμογὴ τῶν λόγων καὶ τῶν ἔργων του στὴν σημερινὴ κατάστασι τῆς αἱρέσεως.

     Ἀναφέρει λοιπόν ὁ π. Σεραφεὶμ Ζήσης στὴν ἀρχὴ τῆς ἀναφορᾶς του στὸν Ὅσιο τὰ ἑξῆς:

    «Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὸ ὅτι αὐτοί, πρὸς τοὺς ὁποίους ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀντετέθη καὶ ἐφάρμοσε γιὰ τὸ θέμα τῆς Οἰκονομίας ἀκοινωνησία μερικῶς ἢ τελείως, δηλαδὴ οἱ Ἅγιοι Πατριάρχες Κων/πόλεως Ταράσιος καὶ Νικηφόρος, εἶναι ἐπίσης Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας κι ὄχι μολυσμένοι καὶ ἀκοινώνητοι, λόγῳ τῆς Οἰκονομίας τους».

    Τὸ σημεῖο αὐτὸ τῆς εἰσηγήσεως τοῦ π. Σεραφείμ, ἔτσι ὅπως ἀναφέρεται, νομίζω ὅτι ὄχι μόνο δὲν οἰκοδομεῖ, ἀλλὰ καὶ ἀποπλανᾶ τοὺς ἀκροατὲς καὶ τοὺς λοιποὺς Ὀρθοδόξους καὶ εἰδικὰ αὐτοὺς ποὺ προβληματίζονται ὡς πρὸς τὴν Ἀποτείχισι ἀπὸ τὴν αἵρεσι. Διότι ναὶ μὲν οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ Πατριάρχες δὲν εἶναι μολυσμένοι καὶ ἀκοινώνητοι, ἐξ αἰτίας καὶ μόνο τῆς ἀγαθῆς προθέσεως καὶ ἐπειδὴ δὲν τὸ ἔκαναν αὐτὸ χάριν τοῦ βολέματός των καὶ χάριν τοῦ ἐφησυχασμοῦ καὶ τοῦ συμβιβασμοῦ, ἐνῶ σήμερα στοὺς Ἀντιοικουμενιστὲς συμβαίνει τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο, δηλαδὴ ζητοῦμε νὰ εὕρωμε παραδείγματα Οἰκονομίας ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας, προκειμένου νὰ βολευτοῦμε καὶ προκειμένου νὰ μὴν πολεμήσουμε ποτὲ καί, βέβαια, νὰ ἔχουμε καὶ ἥσυχη τὴν συνείδησί μας ὅτι καλῶς καὶ νουνεχῶς πράττομε, δὲν δημιουργοῦμε σχίσμα κ.λπ.

    Νομίζω λοιπὸν ὅτι, τὸ σημεῖο αὐτό, διαφορετικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε διατυπωθεῖ, προκειμένου νὰ οἰκοδομήση τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ νὰ μὴν ἀνοίγη παραδρόμους καὶ ἀτραποὺς ὡς πρὸς τὴν Ὀρθόδοξο ὁμολογία. Θὰ ἔπρεπε δηλαδὴ νὰ εἶχε ἀναφερθῆ καὶ τονισθῆ ὅτι, ἂν ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀποτειχίστηκε ἀπὸ ἁγίους Πατριάρχες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν τελείως ἁγνὴ πρόθεσι καὶ ἀνόθευτη ἀγάπη γιὰ τὴν Ἐκκλησία, τί θὰ πρέπη νὰ κάνουμε ἐμεῖς σήμερα, οἱ ὁποῖοι δὲν ἀποτειχιζόμεθα ἀπὸ αἱρετικοὺς καὶ αἱρεσιάρχες Πατριάρχες καὶ Ἀρχιεπισκόπους;

     Καὶ ἄν, ἐπὶ πλέον, ὁ Ὅσιος Ἀποτειχίστηκε γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ καὶ Συνοδικὴ θεσμοθέτησι τῆς ἀλλοιώσεως καὶ παραβάσεως μιᾶς καὶ μόνο Εὐαγγελικῆς ἐντολῆς, τί θὰ πρέπη νὰ κάνουμε ἐμεῖς σήμερα ποὺ θεσμοθετεῖται ἐκκλησιαστικὰ καὶ Συνοδικὰ ἡ παράβασις καὶ ἀθέτησις, ὄχι μίας, ἀλλὰ πάμπολλων Εὐαγγελικῶν ἐντολῶν; Καὶ ἄν, τέλος, ὁ Ἅγιος δὲν συμβιβάστηκε οὔτε ὑποχώρησε, οὐδὲ βῆμα ποδός, μέχρι νὰ ἀποκατασταθῆ ἡ Ὀρθόδοξος πίστις, τί θὰ πρέπη νὰ κάνωμε ἐμεῖς σήμερα, ὅταν ὄχι ἀποκατάστασις τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως δὲν γίνεται, ἀλλὰ διαρκῶς “προκόπτουμε ἐπὶ τὰ χείρω πλανῶντες καὶ πλανώμενοι”;

    Νομίζω ὅτι στὸ σημεῖο αὐτό, ἔτσι ὅπως διετύπωσε ὁ π. Σεραφεὶμ τὴν εἰσήγησί του, βοηθᾶ τὸν ἐφησυχασμὸ καὶ τὸ βόλεμα καί, βέβαια, ἀφήνει ὑπονοούμενα γιὰ τὴν λεγόμενη δυνητικὴ ἑρμηνεία τοῦ 15^ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου εἰς τὸν ὁποῖον ἀναφέρεται ἀμέσως κατωτέρω.

    Ἐν συνεχείᾳ τῆς ἀνωτέρω παραθέσεως ὁ π. Σεραφεὶμ ἀναφέρει τὰ ἑξῆς:

    «Φαίνεται δὲ ὅτι ὁ ΙΕ΄ Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τοῦ Μ. Φωτίου, ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίζεται ἡ ἀποτείχισή μας ἐπίσης, ἀποτελεῖ μία προσπάθεια μετριασμοῦ τῆς αὐστηρᾶς στάσεως ἔναντι τῶν αἱρέσεων, ὅπως τὴν ἀντελαμβάνετο ὁ ἅγιος Θεόδωρος καὶ οἱ Στουδίτες».

    Αὐτὸ τὸ τμῆμα τῆς εἰσηγήσεως νομίζω ὅτι προχείρως ἔχει τεθεῖ καὶ βέβαια μὲ τὸν σκοπὸ νὰ στηρίξη τὴν ἀστήρικτη καὶ ἀντιπατερικὴ λεγομένη δυνητικὴ ἑρμηνεία τοῦ ἐν λόγῳ Κανόνος, εἶναι δὲ ἀναληθὲς καὶ ψευδὲς γιὰ τοὺς ἑξῆς λόγους:

    1) Ἡ Ἀποτείχισις ἀπὸ τὴν αἵρεσι δὲν στηρίζεται σὲ ἕνα ἱερὸ Κανόνα, καὶ μάλιστα μὴ ἐπικυρωμένο ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἀλλὰ στηρίζεται πρωτίστως στὴν Ἁγία Γραφὴ εἰς τὴν ὁποία ὑπάρχουν περισσότερα ἀπὸ σαράντα (40) χωρία, τὰ ὁποῖα ὁμιλοῦν γιὰ τὴν ἀπομάκρυνσι ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ διεστραμμένους κατὰ τὴν πίστι ποιμένες· στηρίζεται ἐπίσης σὲ δεκάδες ἱεροὺς Κανόνες, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν αὐστηρότατα κάθε ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, καὶ στηρίζεται στὴν διδασκαλία ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι παρομοίως καὶ αὐτοὶ διδάσκουν αὐτὴν τὴν ἄμεση ἐκκλησιαστικὴ ἀπομάκρυνσι.

    2) Ὁ ΙΕ΄ (15^ος) ἱερὸς Κανών τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ὄχι μόνο δὲν ἀποτελεῖ μετριασμὸ τῆς στάσεως τῶν Στουδιτῶν Πατέρων καὶ τοῦ ὁσίου Θεοδώρου, ἀλλὰ εἶναι αὐστηρότερος ἀπὸ αὐτούς, ἐφ’ ὅσον διακελεύει τὴν ἀποτείχισι ἀπὸ οἱονδήποτε Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος δημοσίως κηρύττει αἵρεσι, χωρὶς δηλαδὴ Συνοδικὴ κατοχύρωσι τῆς αἱρέσεως, ἐνῶ ὁ ὅσιος Θεόδωρος καὶ οἱ Στουδίτες ἀποτειχίστηκαν, σύμφωνα καὶ μὲ τὴν εἰσήγησι τοῦ π. Σεραφείμ, μετὰ ἀπὸ Συνοδικὴ κατοχύρωσι. Ἀντιθέτως ἀποτελεῖ ἐπιβράβευσι καὶ ἐπικύρωσι τῶν ἀγώνων τοῦ Ὁσίου, οἱ ὁποῖοι ἄλλωστε ἦσαν ἀπόλυτα ἐναρμονισμένοι μὲ ὅλη τὴν Ὀρθόδοξο Παράδοσι.

    3) Εἰς τὸ σημεῖο αὐτὸ τὴς εἰσηγήσεως, ὁ π. Σεραφεὶμ ἀφήνει νὰ ἐννοηθῆ, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ὅτι κακῶς ἐνήργησε ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης εἰς τὴν περίπτωσι τῆς μοιχειανικῆς αἱρέσεως καί, τρόπον τινά, ἡ Πρωτοδευτέρα Σύνοδος ἐπὶ ἁγίου Φωτίου ἔβαλε τὰ πράγματα εἰς τὴν θέσι των, διορθώνοντας τὴν αὐστηρότητα τοῦ Ὁσίου.

    4) Ὁ ἴδιος ὁ Μ. Φώτιος φαίνεται αὐστηρότερος τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, διότι παρομοίως διδάσκει νὰ ἀπομακρυνώμεθα πάραυτα ἀπὸ κάθε αἱρετικὰ φρονοῦντα Ἐπίσκοπο, ὅπως μακρυὰ φεύγουμε ἀπὸ ἕνα λύκο καὶ ἕνα φίδι, χωρὶς δηλαδὴ Συνοδικὴ κατοχύρωσι τῆς αἱρέσεως καὶ χωρὶς καταδίκη Συνοδικὴ τοῦ αἱρετικοῦ αὐτοῦ Ἐπισκόπου:

    «Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστί· φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καὶ ἀποπηδᾶν δεήσει, μηδ’ ἀπατηθῆναι προσελθεῖν, κἂν ἥμερον περισαίειν δοκῇ· φῦγε τὴν κοινωνίαν αὐτοῦ καὶ τὴν πρὸς αὐτὸν ὁμιλίαν ὡς ἰὸν ὄφεως· ἀγκίστρῳ μὲν καὶ δελέατι ἰχθύες ἁλίσκονται, ὁμιλία δὲ πονηρὰ καὶ τὸν αἱρετικὸν ἰὸν ὑποκαθήμενον ἔχουσα πολλοὺς τῶν ἁπλουστέρων προσιόντας καὶ μηδὲν βλάβος παθεῖν ὑφορωμένους ἐζώγρησε· φεύγειν οὖν παντὶ σθένει διὰ ταῦτα προσήκει τοὺς τοιούτους» (ΕΠΕ 12, 400, 31).

    5) Τέλος νομίζω ὅτι εἶναι τελείως αὐθαίρετο καὶ ἐντελῶς ἀβάσιμο αὐτὸ τὸ συμπέρασμα τοῦ π. Σεραφείμ, καὶ βασίζεται στὸν πανεπιστημιακὸ ὀρθολογισμό, ὁ ὁποῖος τὰ εὔκολα τὰ κάνει δύσκολα καί, τὰ φανερὰ καὶ εὐδιάκριτα, τὰ κάνει νεφελώδη.

    Ἐν συνεχείᾳ, στὴν ἀναφορά του στὸν ὅσιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη ὁ π. Σεραφείμ, ἀναφέρει μερικὰ ἱστορικὰ στοιχεῖα σχετικὰ μὲ τὴν ἐξέλιξι τῆς μοιχειανικῆς αἱρέσεως, τὰ ὁποῖα βέβαια εἶναι σωστά, καὶ ἑστιάζει τὴν προσοχή του στὴν ὑπ’ ἀριθμὸ (49) ἐπιστολὴ τοῦ Ὁσίου, εἰς τὴν ὁποία ὄντως ὁ Ὅσιος ὁμιλεῖ γιὰ κάποια Οἰκονομία. Ἀπὸ ἐδῶ καὶ εἰς τὸ ἑξῆς θὰ ἠδυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὅτι ὅλα, ὅσα ἀναφέρει ὁ π. Σεραφεὶμ διὰ τὸν Ὅσιο, εἶναι ἄστοχα καὶ ἀκατανόητα ἀκόμη καὶ σὲ κάποιον ὁ ὁποῖος ἔχει μελετήσει τὶς ἐπιστολὲς τοῦ Ὁσίου, τὰ δὲ συμπεράσματα τὰ ὁποῖα ἐξάγει, εἶναι λανθασμένα κατὰ τὴν γνώμη μου καὶ φτάνουν στὸ σημεῖο νὰ δείχνουν τὸν Ὅσιο ὅτι ἀντιφάσκει στὶς ἐπιστολές του, ὁ δὲ πατὴρ Σεραφεὶμ μὲ πιθανὲς ἑρμηνεῖες νὰ προσπαθῆ νὰ γεφυρώση αὐτὲς τὶς ἀντιφάσεις.

    Ὁ σκοπὸς ὅλων αὐτῶν τῶν περιπλανήσεων γύρω ἀπὸ τὸν Ὅσιο ἀναφέρεται στὸ τέλος ὡς ἑξῆς:

    «Νομίζω ὅτι ἐκ τῶν ἀνωτέρω στοιχείων προκύπτει, πὼς δὲν ὑφίσταται γιὰ τὸν ἅγιο Θεόδωρο ἀπροϋπόθετα μολυσμός, λόγῳ τῆς μνημονεύσεως κάποιου αἱρετίζοντος, ὅταν συντρέχει εὔλογη αἰτία τῆς Οἰκονομίας καὶ ἡ κατὰ τὰ λοιπὰ παρρησία τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογίας».

    Αὐτός, λοιπόν, εἶναι ὁ σκοπὸς ὅλων αὐτῶν τῶν ἀναφορῶν τοῦ π. Σεραφείμ, καὶ βέβαια εἶναι τελείως λάθος, διότι συμβαίνει, ὅπως θὰ δείξουμε, τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο, ὅταν δηλαδὴ μνημονεύεται αἱρετικὸς Ἐπίσκοπος, ὑπάρχει ἀπροϋπόθετα μολυσμός, λόγῳ καὶ μόνο τῆς μνημονεύσεως, χωρὶς νὰ κάνη ὁ Ὅσιος καμιὰ Οἰκονομία εἰς τὸ σημεῖο αὐτό. Ἀναφέρομε πρὸς ἐπίρρωσι τῶν λεγομένων τὰ ἑξῆς ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς τοῦ Ὁσίου.

    1) Στὴν ἐπιστολὴ (49), τὴν ὁποία ἐπικαλεῖται ὁ π. Σεραφείμ, ἀναφέρει ὁ Ὅσιος διὰ τὸ ζήτημα τῆς μνημονεύσεως αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου τὰ ἑξῆς:

    «Εἰ δὲ αἱρετικὸν ἀναφέρει ὄντα ἐπίσκοπον, κἂν μακαρίζῃ, κἂν ὀρθοδοξῇ, τῆς μὲν θείας κοινωνίας ἀφεκτέον, τῆς δὲ κοινῆς τραπέζης, ἐπὰν ἐκεῖ δέει μνημονεύοι, ὧδε δεκτέον τάχα καὶ εὐλογοῦντα αὐτὸν καὶ συμψάλλοντα, ἐάνπερ μήτε αἱρετικῷ ἢ τῷ οἰκείῳ ἐπισκόπῳ εἴτε τινὶ ἄλλῳ συνιερουργῇ ἢ ἐν γνώσει μεταδίδοι».

    Ἐδῶ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος ὅτι, ὅταν μνημονεύεται αἱρετικὸς Ἐπίσκοπος, δὲν κοινωνοῦμε ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἱερέα ποὺ τὸν μνημονεύει, ἔστω καὶ ἂν ὁ ἱερέας αὐτὸς εἶναι ὀρθόδοξος κατὰ τὰ ἄλλα.

    2) Στὴν ἐπιστολὴ (40), τὴν ὁποία ἐπίσης ἐπικαλεῖται ὁ π. Σεραφείμ, ἀναφέρει ὁ Ὅσιος διὰ τὸ ἴδιο θέμα:

    «Τῷ πρεσβυτέρῳ καί ἡγουμένῳ καλῶς ἀπεκρίθης, εἰρχθῆναι τῆς λειτουργίας τούς νυνί χειροτονηθέντας ὑπό τοῦ εὑρεθέντος ἀρτίως ἀρχιερέως ἐν ἐκκλησίᾳ, λέγοντος δέ ὅμως, ὅτι κακῶς ἐγένετο ἡ σύνοδος, καί ἀπολώλαμεν. Διά τί γάρ ὁμολογῶν οὐ φεύγει τήν ἀπώλειαν, διαστέλλων ἑαυτόν τῆς αἱρέσεως, ἵνα μένῃ παρά Θεῷ ἐπίσκοπος; καί εἰσίν αὐτοῦ δεκταί αἱ χειροτονίαι αὐτίκα. Ἤ διά τί προκειμένης τῆς αἱρέσεως εἰς χειροτονίαν ὁ ἡγούμενος προήγαγε τούς ἀδελφούς αἱρετικήν; ἄν οὖν ὁ χειροτονήσας ὤρθωσεν, ἦν αὐτοῖς εὐθύς ἱερουργεῖν· ὄντος δέ ἐν τῇ αἱρέσει διά τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν αἱρετικόν, κἄν τό φρόνημα λέγοι ἔχειν ὑγιές· οὐχ οἷόν τε οὕς χειροτονεῖ τῇ ἀληθείᾳ εἶναι λειτουργούς Θεοῦ. Εἰ δέ πνεῦμα ζήλου Θεοῦ ἀνῆψεν ἐν τῷ καθηγουμένῳ καί προθυμεῖται ὁμολογίας στέφανον ἀναδήσασθαι· μηδέ λειτουργείτω ἐν τῇ ὑπ' αὐτοῦ ἐνθρονιασθείσῃ ἐκκλησίᾳ· μήτε ἀναφερέτω αὐτόν ὡς ἐπίσκοπον. Καί μακάριος οὗτος πολλῶν καί ἄλλων παράδειγμα σωτηρίας γινόμενος».

    Ἐδῶ ὁ Ὅσιος εἶναι σαφέστερος καὶ δὲν δέχεται οὔτε χειροτονίες, οὔτε ἐγκαίνια ναοῦ ἀπὸ αὐτὸν τὸν Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος μνημονεύει αἱρετικὸν Μητροπολίτη, θεωρεῖ δὲ ὅτι μόνο διὰ τῆς μνημονεύσεως αἱρετικοῦ εὑρίσκεται μέσα στὴν αἵρεσι, ἔστω καὶ ἂν ἔχη ὑγιὲς καὶ ὀρθόδοξο φρόνημα.

    Σημαντικὸ εἰς τὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ὅτι ἡ ὁμολογία ἐν καιρῷ αἱρέσεως διὰ τὸν Ὅσιο, δὲν εἶναι οὔτε οἱ Ἡμερίδες, οὔτε οἱ προφορικὲς καὶ γραπτὲς ὁμολογίες, οὔτε ὁ χαρτοπόλεμος, ἀλλὰ ἡ Ἀποτείχισι, ἡ δὲ παραμονὴ στὴν αἵρεσι διὰ τῆς μνημονεύσεως εἶναι ἡ ἀπώλεια καὶ ἡ κόλασις.

«Διατί γὰρ ὁμολογῶν οὐ φεύγει τὴν ἀπώλεια, διαστέλλων ἑαυτὸν τῆς αἱρέσεως, ἵνα μένῃ παρὰ Θεῷ ἐπίσκοπος;». 

    3) Στὴν ἐπιστολὴ (39) ὁ Ὅσιος ἀναφέρει διὰ τὸ ἴδιο θέμα τὰ ἑξῆς:

    «Ταῦτα οὖν σύν τῇ προσηγορίᾳ ἀναγκαῖον ἐνόμισα ὑπομνῆσαι τήν πατρωσύνην σου, ὅπως εἰδυῖα ὅτι αἵρεσις, φεύγῃ τήν αἵρεσιν, ἤγουν τούς αἱρετικούς, τοῦ μήτε κοινωνεῖν αὐτοῖς μήτε ἀναφέρειν ἐν τῇ εὐαγεστάτῃ αὐτῆς μονῇ ἐπί τῆς θείας λειτουργίας˙ ὅτι μέγισται ἀπειλαί κεῖνται παρά τῶν ἁγίων ἐκφωνηθεῖσαι τοῖς συγκαταβαίνουσιν αὐτοῖς μέχρι καί ἑστιάσεως. εἰ δέ λέγοι ἡ ὁσιότης σου, πῶς αὐτῇ πρό τῆς λεηλασίας τοῦτο οὐκ εἴπομεν, ἀλλ’ ὅτι καί ἡμεῖς ἐμνημονεύομεν τῶν ἐν τῇ Βυζαντίδι, ἐκεῖνο γινωσκέτω, ὅτι οὕπω σύνοδος ἦν οὐδέ ἐκφωνηθέν ὑπῆρχε τό πονηρόν δόγμα καί ἀνάθεμα· καί πρό τούτων οὐκ ἦν ἀσφαλές ἀποστῆναι τῶν παρανομούντων τελείως ἤ τό φεύγειν μόνον τήν προφανῆ κοινωνίαν αὐτῶν, οἰκονομίᾳ δέ πρεπούσῃ ἀναφέρειν ἕως καιροῦ. ἐπεί δέ ἐξῆλθεν εἰς προῦπτον ἡ αἱρετική ἀσέβεια διά συνόδου εἰς τοὐμφανές, δεῖ ἄρτι καί τήν σήν εὐλάβειαν σύν πᾶσιν ὀρθοδόξοις παρρησιάζεσθαι διά τοῦ μή κοινωνεῖν τοῖς κακοδόξοις μηδέ ἀναφέρειν τινά τῶν ἐν τῇ μοιχοσυνόδῳ εὑρεθέντων ἤ ὁμοφρονούντων αὑτῇ. Καί γέ δίκαιον, ὅσιε πάτερ, κατά πάντα σε ὄντα φερωνύμως θεόφιλον, φιλεῖν καί ἐν τούτῳ τόν θεόν˙ ἐχθρούς γάρ θεοῦ ὁ Χρυσόστομος οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο. Καί ἐάν ἡ σή στερρότης οὐκ ἀσφαλίσηται, τίς λοιπόν σωθήσεται; καί ἐάν ὁ παρρησιασάμενος δυνάμει θεοῦ ὡς ἅγιος πλήν τελείας αἱρέσεως ἄρτι μετά τήν αἵρεσιν ὑποστείληται, πῶς ἕτερος τολμήσει γρύξαι;».

    Ἐδῶ ὁ Ὅσιος μὲ σαφήνεια ἀναφέρει ὅτι ἀπομάκρυνσις ἀπὸ τὴν αἵρεσι σημαίνει διακοπὴ μνημονεύσεως καὶ διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας. Διὰ τὴν διακοπὴ τῆς μνημονεύσεως καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας δὲν ὑπάρχουν γιὰ τὸν Ὅσιο καταδικασμένοι ἢ μὴ καταδικασμένοι ὑπὸ Συνόδου Ἐπίσκοποι, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ Ἀντιοικουμενιστές. Πρὸς στήριξιν τῆς διδασκαλίας αὐτῆς ὁ Ὅσιος χρησιμοποιεῖ τὸν χρυσορρήμονα φωστῆρα τῆς οἰκουμένης, ὁ ὁποῖος μάλιστα φαίνεται ἐδῶ αὐστηρότερος καὶ ἀπὸ τὸν Ὅσιο, ἐφ’ ὅσον καὶ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς, τοὺς κατατάσσει στοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ.

    4) Στὴν ἐπιστολὴ (553), κατὰ τὴν ἀρίθμησι τοῦ Γεωρ. Φατούρου, ἢ (220) κατὰ τὴν ἀρίθμησι τοῦ Migne, πρὸς τὴν σπαθαρέα Μαχαρᾶ, ὁ Ὅσιος ἀναφέρει τὰ ἑξῆς:

    «Εἰ δὲ διακρίνεται αὖ πάλιν δι' αἵρεσιν, τοῦτο ἀναγκαῖον· τὸ γὰρ κοινωνεῖν παρὰ αἱρετικοῦ ἢ προφανοῦς διαβεβλημένου κατὰ τὸν βίον ἀλλοτριοῖ θεοῦ καὶ προσοικειοῖ τῷ διαβόλῳ. Σκέψαι οὖν, ὦ μακαρία, ᾧτινι τρόπῳ τῶν εἰρημένων εἴη σου ὁ σκοπὸς καὶ κατ' αὐτὸ πρόσιθι τοῖς μυστηρίοις. γνωστὸν δὲ πᾶσιν ὅτι νῦν αἵρεσις ἐν τῇ καθ' ἡμᾶς ἐκκλησίᾳ κατακρατοῦσα τῶν μοιχειανῶν ἐστι· φείσαι οὖν τοίνυν τῆς τιμίας σου ψυχῆς μετὰ τῶν ἀδελφῶν καὶ τῆς κεφαλῆς. ἔφης δέ μοι ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου μὴ ἀναφέρειν τὸν αἱρεσιάρχην. καὶ τί περὶ τούτου εἰπεῖν σοι τὸ παρὸν οὐ καθορῶ, πλὴν ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν, κἂν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων».

    Ἐδῶ λοιπόν, ὑπάρχει καὶ διδασκαλία τοῦ Ὁσίου γιὰ τὸν μολυσμὸ τῆς κοινωνίας μόνο μὲ τὴν μνημόνευσι τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου, ἔστω καὶ ἂν ἔχη Ὀρθόδοξο φρόνημα ὁ ἱερεύς, ὁ ὁποῖος μνημονεύει τὸν αἱρετικό.

    5) Ἀφήσαμε στὸ τέλος τὴν ἴδια τὴν ἐπιστολὴ ὑπ’ ἀριθμὸν (40), τὴν ὁποία ἀναφέρει καὶ ὁ π. Σεραφείμ, ἡ ὁποία καὶ μόνη της θὰ ἦταν δυνατόν, ἂν τὴν μελετοῦσε σωστά, νὰ λύση ὅλες τὶς ἀπορίες του καὶ νὰ μὴν θεωρήση ὅτι ὁ Ὅσιος ἀντιφάσκει, ὅπως λανθασμένως ἰσχυρίζεται. Εἰς αὐτὴν λοιπὸν τὴν ἐπιστολὴ ὁ Ὅσιος, ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις τοῦ Ὁσίου Ναυκρατίου σχετικὲς μὲ τὴν μνημόνευσι:

    «Περί τῶν ἑτέρων σου ἐρωτήσεων∙ ἡ πρώτη, περί πρεσβυτέρου τοῦ ὀρθοδοξοῦντος, ἀλλ' ὅμως μνημονεύοντος φόβῳ διωγμοῦ τόν αἱρετικόν ἐπίσκοπον, προαπεκρίθη σοι· πλήν καί αὖθις∙ εἰ μή συλλειτουργεῖ αἱρετικῷ, καί εἰ μή μεταδιδοῖ τοῖς τοιούτοις, δεκτέον τόν τοιοῦτον εἰς συνεστίασιν, καί ψαλμωδίαν, καί εὐλογίαν βρωμάτων, καί τοῦτο κατ' οἰκονομίαν, οὐ μέν τοι εἰς θείαν μετάληψιν. δεῖ δέ ἐπερωτᾷν τῆς αἱρέσεως κρατούσης πάντως· ὁμολογίαν δέ δεχομένοις ἀρκεῖσθαι, οὐκ οἶδα εἰ μή προδήλως ψευδολόγος αὕτη∙ τό γάρ φαίην σε διδάσκεσθαι ἡμᾶς παρά τῶν Πατέρων, μή ἐπερωτᾷν περί καιροῦ οὗ μή ἔστιν αἵρεσις μαινομένη καί περί τῶν μή προδήλως κατεγνωσμένων. τοιοῦτον δέ πρεσβύτερον, σπάνιον εὑρεῖν νῦν μή μιγνύμενον καί συγκοινωνοῦντα αἱρετικοῖς.

    Ἡ δευτέρα, περί φιλοχρίστου προσκαλουμένου εἰς τό εὐκτήριον αὐτοῦ ποιῆσαι παννυχίδα καί εἰ δεῖ ἐν αὐτῷ λειτουργῆσαι, καί μεθ' ὧν χρή. ὑπακουστέον καί ἰτέον, καί συμψαλτέον δηλονότι εἰ ὀρθόδοξος ὁ προσκαλούμενος καί οἱ ψαλτῳδοί, φυλαττόμενοι ἀμφότεροι τῆς τῶν αἱρετικῶν κοινωνίας. καί μήν καί λειτουργητέον ἐν τῷ εὐκτηρίῳ, εἴ γε ὁμολογοίη ὁ κατέχων, μηκέτι ὑπό αἱρετικοῦ αὐτό λειτουργεῖσθαι∙ προείρηται γάρ ἀναγκαῖον εἶναι τό ἐπερωτᾷν ἐν πᾶσι διά τῆν λυττῶσαν αἵρεσιν.

    Ἡ τρίτη, εἰ λάβοι τις παρά τινος Ἐκκλησίαν ὀρθόδοξος, ἔστι δέ συνήθεια τοῦ κατ' ἐνιαυτόν ἅπαξ ἤ δίς συνηθροῖσθαι ἐν αὐτῇ λαόν, καί ἐν τῇ λειτουργίᾳ ἀναφέρεσθαι τόν αἱρετικόν. τοῦ μέν ψάλλειν ἐκεῖσε κατά ἀνάγκην συγχωρητέον· λειτουργεῖν δέ, οὔ. Εἰ δέ δυνατόν διακοπῆναι τήν συνήθειαν, καί λειτουργητέον.

    Ἡ τετάρτη, εἰ Ἐκκλησία ἐστίν ἐφ' ᾗ ὁ λειτουργῶν ἀναφέρει τόν αἱρετικόν ἔχει δέ ὁ ὀρθόδοξος θυσιαστήριον καθηγιασμένον ἐν σινδόνι, ἤ ἐν σανίσι· προσήκει αὐτό τεθῆναι ἐν τῇ αὐτῇ Ἐκκλησίᾳ, μή παρόντος τοῦ ἀναφέροντος, καί ἐν αὐτῷ συλλειτουργῆσαι τόν ὀρθόδοξον. οὐ προσήκει, ἀλλ’ ἤ μᾶλλον κατά ἀνάγκην ἐν κοινῷ οἴκῳ, ἐκλελεγμένῳ τινί καθαρωτέρῳ τόπῳ».

    Εἰς τὴν πρώτη λοιπὸν ἐρώτησι ὁ Ὅσιος ἀπαντώντας ἀπαγορεύει νὰ κοινωνοῦμε ἀπὸ ἱερέα ὁ ὁποῖος ἀπὸ φόβο μνημονεύει αἱρετικὸν Ἐπίσκοπον. Εἰς τὴν δεύτερη ὁ Ὅσιος ἀπαγορεύει νὰ λειτουργήση ὁ Ὀρθόδοξος ἱερεὺς εἰς τὸν ναόν, εἰς τὸν ὁποῖον λειτουργοῦν οἱ αἱρετικοὶ μοιχειανοὶ ἱερεῖς. Διὰ νὰ λειτουργήση, πρέπει νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος αὐτὸς ποὺ τὸν προσκαλεῖ, οἱ ψάλτες κ.λπ. Εἰς τὴν τρίτην ἀπαγορεύει ὁ Ὅσιος νὰ λειτουργήση ὁ Ὀρθόδοξος ἱερεὺς εἰς τὸν ναό, εἰς τὸν ὁποῖο μία ἢ δύο φορὲς τὸν χρόνο μνημονεύεται ὁ αἱρετικὸς μοιχειανὸς Ἐπίσκοπος. Εἰς τὴν τετάρτη τέλος, ἀπαγορεύει ὁ Ὅσιος νὰ λειτουργήση ὁ Ὀρθόδοξος ἱερεὺς εἰς τὸν ναὸ εἰς τὸν ὁποῖο μνημονεύεται ὁ αἱρετικὸς Ἐπίσκοπος, ἔστω κι ἂν δὲν εἶναι παρὼν αὐτὸς ποὺ τὸν μνημονεύει, ἔστω καὶ ἂν ὁ Ὀρθόδοξος χρησιμοποιήση ἰδικό του ἀντιμήνσιο.

     Ἀπὸ ὅλη αὐτὴ τὴν διδασκαλία τοῦ Ὁσίου, τὴν ὁποία ἀναφέραμε ἀπὸ διάφορες ἐπιστολές, γίνεται κατανοητὸ ὅτι ὁ Ὅσιος δὲν ἀντιφάσκει, ὅπως λανθασμένως κατενόησε ὁ π. Σεραφείμ, ἀλλὰ ἀπεναντίας, εἶναι σαφέστατος καὶ ἀπαγορεύει, χωρὶς οὐδεμία ἐξαίρεσι, τὴν μνημόνευσι αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου, ἔστω καὶ ἂν αὐτὴ γίνεται ἀπὸ φόβο ἐξ αἰτίας τοῦ διωγμοῦ. Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο κατ’ οἰκονομία ἐπιτρέπει, εἶναι τὴν μνημόνευσι Ὀρθοδόξου κατὰ τὸ φρόνημα Ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος ὅμως ἀπὸ φόβο μνημονεύει αἱρετικὸ Μητροπολίτη. Ἀπὸ τὸν ἱερέα λοιπὸν αὐτὸν κατ’ οἰκονομία κοινωνοῦμε, ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο ὅμως αὐτόν, ὁ ὁποῖος μνημονεύει ἀπὸ φόβο αἱρετικὸ Μητροπολίτη, δὲν δεχόμεθα τὶς χειροτονίες του, τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ κ.λπ.

    Προφανῶς λοιπόν, ὁ π. Σεραφεὶμ ἔκανε σύγχυσι τοῦ ἱερέως, ὁ ὁποῖος μνημονεύει Ὀρθόδοξο κατὰ τὸ φρόνημα Ἐπίσκοπο, καὶ τοῦ Ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος μνημονεύει ἀπὸ φόβο αἱρετικὸ Μητροπολίτη κι ἔτσι ἔβγαλε τὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ Ὅσιος ἀντιφάσκει. Ὅμως παντοῦ καὶ πάντοτε ὁ Ὅσιος ἀπαγορεύει τὴν μνημόνευσι αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου, Μητροπολίτου, Πατριάρχου κ.λπ., ἔστω δηλαδή, κι ἂν αὐτὸ γίνεται ἀπὸ φόβο.

    Εἰς τὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ παρεμβάλωμε τὴν ἀρίστη καὶ θαυμασία διδασκαλία τοῦ Ὁσίου, τὴν ὁποία ἀναφέρει εἰς τὸ τέλος τῆς ἐπιστολῆς (49) καὶ ἀναφέρεται εἰς τὸ μέχρι ποῦ πρέπει νὰ φθάσωμε ἐρευνῶντες πρὸς τὰ πίσω, προκειμένου νὰ ἐπικοινωνήσωμε μὲ κάποιον  ἐκκλησιαστικά.

    «Πλέον οὐκ ἐξερευνητέον, εἰ μετὰ τοῦ συνεστιασθέντος τῷ αἱρετικῷ ὅσδε συνεστιάθη, ζητεῖν, καὶ μετὰ τοῦτο ἕτερος, κἀντεῦθεν ἀνασειράζειν τὸν λόγον καὶ ἀφίστασθαι πάντων. Ἐθελόγνωμον τὸ χρῆμα καὶ οὐ τῶν ἁγίων· μέχρι γὰρ τούτου, φησί, στῆθι καὶ οὐχ ὑπερβήσῃ. μὴ γὰρ οὐκ ᾔδεισαν ταῦτα ἐξερευνᾶν καὶ διαγγέλλεσθαι ἡμῖν; ἀλλ’ οὐδαμῶς. διὸ οὐκ ἐσθλὸν μεταβαίνειν ὅρια, ἃ ἔθεντο οἱ πατέρες ἡμῶν».

    Μᾶς διδάσκει ἐδῶ ὁ Ὅσιος ὅτι παρομοίως καὶ εἰς τὸ θέμα τῆς μνημονεύσεως μέχρι ἐκεῖ θὰ σταθοῦμε, νὰ μὴν μνημονεύωμε δηλαδή, αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο. Τὸ ἂν αὐτὸς μνημονεύει αἱρετικὸ Μητροπολίτη κ.λπ. αὐτὸ μᾶς διδάσκει ὅτι δὲν πρέπει νὰ τὸ ἐξετάζωμε. Καὶ βέβαια ἀναφέρει, ὁ Ἐπίσκοπος τὸν ὁποῖο μνημονεύομε, νὰ μὴ συλλειτουργῆ μὲ αἱρετικούς, ἐν προκειμένῳ Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους.

    Πρέπει ἐπίσης νὰ σημειωθῆ ὅτι, ὁ τότε φόβος, δὲν ἔχει καμιὰ σχέσι μὲ τοὺς σημερινοὺς φόβους, διότι τότε ἐφοβοῦντο καὶ ἐδειλίαζαν ἀπὸ τὸν φόβο τῶν ἐξοριῶν, τῶν φυλακίσεων, τῶν μαστιγώσεων, τῶν βασάνων, ἀκόμα καὶ τοῦ θανάτου, ἐνῶ σήμερα δειλιάζομε φοβούμενοι μήπως χάσουμε τὴν θέσι μας, τὴν μπαστούνα μας, τὸν μισθό μας ἢ καὶ ἁπλῶς νὰ πέσουμε στὴν δυσμένεια τοῦ Ἐπισκόπου κ.λπ.

    Τέλος, ἐνῶ ὁ π. Σεραφεὶμ ὁμιλεῖ γιὰ τὶς περιπτώσεις τῆς οἰκονομίας, δὲν μᾶς ἀναφέρει, τί εἴδους οἰκονομίες πρέπει νὰ κάνουν σήμερα οἱ Ὀρθόδοξοι Κληρικοὶ καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι λαϊκοί, χωρὶς νὰ εὑρεθοῦν ἀπὸ τὴν οἰκονομία στὴν παράβασι. Δὲν ἀναφέρει ἐπίσης ὅτι, ἡ τότε μοιχειανικὴ αἵρεσις, οὐδεμία ὁμοιότητα ἔχει ὡς πρὸς τὴν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἡ σταδιακὴ ἀμνήστευσις ὅλων τῶν αἱρέσεων καὶ ἡ ἰσοπέδωσις τῶν πάντων. Δὲν ἀναφέρει ὅτι ἐπὶ ἑκατό (100) χρόνια διαδίδεται καὶ ἐπεκτείνεται ἡ αἵρεσις χωρὶς οὐσιαστικὴ ἀντίδρασι ἢ ἔστω ἀντίδρασι ποὺ νὰ τὴν ἀναχαιτίση, δὲν ἀναφέρει τὴν βασικὴ διδασκαλία τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου ὅτι δηλαδή, ἡ Ἀποτείχισις ἀπὸ τὴν αἵρεσι εἶναι θέμα σωτηρίας καὶ ἡ ὑπαγωγὴ εἰς αὐτὴν εἶναι θέμα ἀπωλείας καὶ κολάσεως, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο καταρρίπτει τὴν δυνητικὴ ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος κ.λπ.

    Γενικῶς νομίζουμε ὅτι ἡ εἰσήγησις ἔγινε μὲ συγκεκριμένο σκοπό, νὰ στηρίξη δηλαδὴ τὶς ἀνοικονόμητες οἰκονομίες, τὴν δυνητικὴ ἑρμηνεία τοῦ 15^ου ϊεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας κ.λπ.. καὶ δι’ αὐτὸ παραποίησε ἐξόφθαλμα τὴν διδασκαλία τοῦ Ὁσίου καί, τρόπον τινά, τὴν ἔφερε στὰ μέτρα μας, χωρὶς οὐδεμία προσπάθεια νὰ μεταφέρη ἐμᾶς στὰ μέτρα τῶν Ἁγίων.

     Ἐν κατακλεῖδι ἀναφέρομε ὅτι, ὅπως δείχνουν τὰ πράγματα, καὶ οἱ Εἰσηγήσεις, καὶ οἱ Ἡμερίδες θὰ ἐνταχθοῦν στὸν χαρτοπόλεμο, ἐφ’ ὅσον δὲν βοηθοῦν τοὺς Ὀρθοδόξους στὴν ἀπομάκρυνσι ἀπὸ τοὺς λύκους, ἀλλὰ μᾶλλον τοὺς βοηθοῦν νὰ εὕρουν τρόπους εἰς τὸ νὰ παραμείνουν κοντὰ σ’ αὐτούς.

    Ἴσως δὲ νὰ νομίζουν κάποιοι πατέρες ὅτι εἶναι δυνατὸν ἡ παροῦσα αἵρεσις νὰ ἀντιμετωπισθῆ δι’ ἄλλης ὁδοῦ, δηλαδὴ ἀκαδημαϊκὰ μὲ εἰσηγήσεις, ὁμολογίες, χαρτοπόλεμο κ.λπ. καὶ ὄχι παραδοσιακὰ μὲ ἀγῶνες, διωγμούς, καθαιρέσεις, Ἀποτειχίσεις κ.λπ. καὶ δι’ αὐτὸ ἀναλίσκονται σὲ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὶς προσπάθειες, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο, ὄχι μόνο δὲν φοβοῦνται οἱ Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ καὶ χαίρονται, καὶ μᾶλλον θὰ ἔχουν τοὺς πατέρες αὐτοὺς ὡς παράδειγμα πρὸς μίμησι.

    Νομίζω ὅτι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ὄντως θὰ βοηθοῦσε, θὰ ἦτο μία σύναξις τῶν Ἀποτειχισμένων κληρικῶν καὶ μοναχῶν, μέσα στὴν ὁποία θὰ συζητοῦντο τὰ ὑπάρχοντα προβλήματα καὶ θὰ ἐλαμβάνοντο ἀποφάσεις, ἔστω κατὰ πλειοψηφία, σύμφωνα μὲ τὴν πατερικὴ διδασκαλία «ἡ ψῆφος τῶν πλειόνων κρατείτω», χωρὶς ἀρχηγοὺς καὶ ἐπηρεασμούς, χωρὶς ὁμαδοποιήσεις καὶ βέβαια χωρὶς διάθεσι ἀνυπακοῆς στὴν ψῆφο τῶν πλειόνων καί, ἀσφαλῶς, μὲ κριτήριο πάντα, τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς

Τό μέρος τοῦ χρόνου πού δανείζουμε στόν Χριστό δέν πηγαίνει χαμένο...

 

Πηγή

Άγιος Καλλίνικος ο λόγιος Μάρτυρας

 [29 Ἰουλίου]

(†) Ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης

  Ὑπάρχουν, ἀγαπητοί μου, ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού ὁ κόσμος τούς ὀνομάζει λογίους. Τί θά πῆ λόγιος; Εἶνε ὁ ἄνθρωπος, πού ὅταν τέλειωσε τό σχολεῖο, μικρό ἤ μεγάλο, δέν ἔκλεισε τά βιβλία, δέν ἔπαψε νά μελετᾶ, ἀλλά, ἀπό μιά ἐπιθυμία ζωηρή νά γνωρίση περισσότερα πράγματα, διαβάζει συνεχῶς διάφορα βιβλία, θρησκευτικά, ἱστορικά, φυσικά καί γενικά ἐγκυκλοπαιδικά βιβλία, καί ἀπό τή μελέτη του αὐτή ἀποκτᾶ γνώσεις καί μπορεῖ νά μιλάη καί νά διαφωτίζη τούς ἄλλους σέ ποικίλα θέματα. ‘Ίσως ὁ λόγιος νά μήν ἔχη πανεπιστημιακό δίπλωμα, ἀλλά μέ τή διαρκή μελέτη μεγαλώνει τούς διανοητικούς καί πνευματικούς του ὁρίζοντες καί γνωρίζει πολύ περισσότερα ἀπό ἕναν πού σπούδασε μέν σέ ἀνώτερες σχολές ἤ πανεπιστήμια, ἀλλά δέν εἶνε φίλος τῶν βιβλίων καί τῆς μελέτης. Ὁ ἄνθρωπος, ὅσα κι ἄν μάθη, μέχρι τά βαθειά γεράματά του

Το κοινωνικό σύστημα

Τοῦ  Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ 

Η ερμηνευτική συνείδηση, που ξεπερνάει τα ανθρώπινα κριτήρια–μέτρα, είναι η Αγιογραφική (Ορθόδοξη) αντίληψη των φαινομένων, είτε είναι φαινόμενα ατομικά, είτε κοινωνικά, είτε είναι παγκόσμια–ιστορικά. Οι ανθρώπινες ερμηνείες είναι σχετικές στον άξονα αίτιο–αιτιατό, ο δε συσχετισμός των γεγονότων μέσα στο χώρο και τον χρόνο, σε σύνδεση αιτιακή, δεν απορρίπτεται θεολογικά–επιστημονικά. Να τονίσουμε, ότι μπροστά από κάθε φαινόμενο βρίσκεται το θέλημα του Αγίου Τριαδικού Θεού.

Η εισβολή της αιρέσεως (οικουμενισμός) και η έλλειψη ομολογίας (αντίστασης) ως φαινόμενα, δεν έχουν μόνο πνευματικά αίτια αλλά και κοινωνική αιτιολόγηση–διάσταση. Στο κοινωνικό βάθος τους δεν υπάρχει απλά μια αδιαφορία–αδράνεια του Ορθοδόξου πληρώματος. Υπάρχει και ο ρόλος του κοινωνικού

Γιά όσους ΘΕΛΟΥΝ να καταλάβουν.

(Οἱ ἄλλοι  -ὅ,τι κι ἂν διαβάσουν-  δὲν μετακινοῦνται ἀπὸ τὴν θέση τους!)

    Ὁ Νόμος καὶ οἱ Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στοὺς ἀσεβεῖς αἱρετικούς:

* «Εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν, καί χαίρειν αὐτῷ μή λέγετε∙ ὁ γάρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ  τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (B΄ Ιωάνν. 10-11).

* «Εἴ τις ἑτεροδιδασκαλεῖ …καί τῇ κατ’ εὐσέβειαν διδασκαλίᾳ τετύφωται, …ἀφίστασο  ἀπό τῶν τοιούτων» (24. Α΄ Τιμόθ. 6, 3-5).

Προσευχή γραμμένη από τόν άγιο Ιωάννη τόν Χρυσόστομο

         

   Αγαπητοί,

με δάκρυα πολλά και ανείπωτο πόνο για τους ανθρώπους που κάηκαν και πνίγηκαν.

ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΕΤΡΟΝ ΤΩΝ ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΩΡΩΝ ΤΟΥ ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΥ

ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ

ΤΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

Κύριε μη στερήσεις με των επουρανίων σου και αιωνίων σου αγαθών.

Κύριε λύτρωσαι με των αιωνίων κολάσεων

Κύριε είτε λόγω, είτε έργο, είτε κατά νούν και διάνοια ήμαρτον, συγχώρεσε με

Κύριε λύτρωσαι με από πάσης ανάγκης και αγνοίας και λήθης και ραθυμίας και της λιθώδους αναισθησίας

Κύριε λύτρωσαι με από παντός πειρασμού και εγκαταλείψεως

Κύριε, φώτισον την καρδία μου ην εσκότισαι η πονηρή επιθυμία.

Κύριε, εγώ μεν ως άνθρωπος αμαρτάνω. Συ δε ως Θεός, ελέησόν με.

«Και ήν η πτώσις αυτών μεγάλη» (Ματθ. 7, 27)

Οἱ «κολασμένοι» ποὺ εἰρηνεύουν καὶ τὸ «ὑποχρεωτικό» ποὺ πολεμεῖται

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

    Οἱ παρακάτω γραμμὲς γράφονται μὲ ἀπίστευτη λύπη, ὄχι μόνο γιατὶ ὑπῆρχε προσωπικὴ σχέση καὶ ἐκτίμηση γιὰ τοὺς παρακάτω ἀναφερόμενους, ὄχι μόνο γιατὶ γράφτηκαν τόσα καὶ τόσα κείμενα πρὸς ὑποστήριξή τους, ἀλλὰ γιατὶ γίνεται πιὰ ξεκάθαρο, ὅτι ἡ πρακτικὴ τῆς κυβίσθησης ἔχει πάρει τεράστιες διαστάσεις στοὺς χώρους τῆς Ἐκκλησίας καὶ ξεπερνάει ἀκόμα καὶ αὐτοὺς τοὺς πολιτικούς.

    Ἔγινε τελικὰ γνωστὸ αὐτό, ποὺ πολλοὶ ἤδη γνώριζαν, ἀλλὰ ἤλπιζαν νὰ μὴν προχωρήσει: Οἱ πατέρες τῆς Ἱ. Μονῆς Μηλοχωρίου ἔστειλαν ἐπιστολὴ εἰρήνευσης στὸν Φλωρίνης Θεόκλητο στὴν ὁποία ἀναφέρουν μεταξὺ ἄλλων:

   «Ἐπίσης δηλώνομεν ὅτι δέν συμφωνοῦμε μέ ὅσους ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ Ἀποτείχισις εἶναι “ὑποχρεωτική”, καί γι’ αυτόν τόν λόγο καταδικάζουν καί ὀνειδίζουν αὐτούς πού δέν ἀποτειχίστηκαν, ὅπως καί ὅσους ἀποτειχίστηκαν ἀλλά ἐφαρμόζουν ἕνα εἶδος Οἰκονομίας χάριν τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἀκόμη, ἀποστασιοποιούμεθα ἀπό ἀκραῖες θέσεις πού ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ δέκα αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες, πού συμμετεῖχαν εἰς τό ἀντικανονικόν Συνέδριον τῆς Κρήτης, ἔχουν ἀποκοπῆ ἀπό τήν Ἐκκλησίαν καί ὅτι οἱ ἀρχιερεῖς πού ἀποδέχονται τήν ψευδοσύνοδο ἔχουν ἐκπέσει τοῦ ἀξιώματός των. Μόνον ὅταν ἕνας ἐπίσκοπος καταδικασθῆ τελεσιδίκως ἀπό ὀρθόδοξον Σύνοδον, ἐκπίπτει τοῦ ἀξιώματός του. Τονίζουμε ὅτι ἀποτειχιζόμεθα ἀπό τήν αἵρεσιν καί ὄχι ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ὅπως μᾶς κατηγοροῦν».

    Καὶ ὅμως:

    στὴν ὁμιλία τοῦ π. Ἰγνατίου Καλαϊτζόπουλου (ἐδῶ) στὶς 25. 07. 2017 ἀκοῦμε ἀπὸ τὸ 5:40 τὰ ἑξῆς:

   «Οἱ ἄλλοι (σσ. οἱ οἰκουμενιστές) οἱ ἄνθρωποι τοῦ ψεύδους ἔχουν χαθεῖ καὶ θὰ κολάζονται αἰωνίως. Ἐμεῖς γιὰ νὰ μὴν κολαζόμαστε αἰωνίως, γιὰ νὰ ἀκολουθήσουμε τοὺς Ἁγίους μας πρέπει νὰ ὑπερασπιστοῦμε αὐτὴν τὴν Ἀλήθεια. Ἡ Ἀλήθεια εἴπαμε εἶναι ὁ Χριστός».

     Ἐδῶ π. Ἰγνάτιε καὶ πατέρες τῆς Ἱ. Μονῆς, δὲν καταδικάσατε καὶ μάλιστα μὲ τὸν πιὸ δυνατὸ τρόπο δημοσίως; Δὲν στείλατε μπροστὰ στὸ ποίμνιό σας τοὺς Οἰκουμενιστὲς στὴν κόλαση; Καὶ τώρα ἐν κυβισθήσει καταδικάζετε αὐτοὺς ποὺ ἐσεῖς μαθητεύσατε μὲ τὸ κήρυγμά σας;

   Καὶ παρακάτω (10:56) ὁ π. Ἰγνάτιος διαβάζει αὐτὸ ποὺ δημοσιεύτηκε στὰ ἱστολόγια (π.χ. ἐδῶ):

«Ἱ. Μονὴ Ἁγ. Παρασκευῆς Μηλοχωρίου, Κάλεσμα Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Μηλοχωρίου

   ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΝ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΜΗΛΟΧΩΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΠΑΓΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ, ΑΛΛΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ, ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΕ ΤΙΣ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ».

    Ἐδῶ π. Ἰγνάτιε καὶ πατέρες τῆς Ἱ. Μονῆς, δὲν δηλώνετε ἐσεῖς καὶ ὁλόκληρη ἡ Ἱ. Μονὴ δημοσίως, ὅτι ἡ Μητρόπολη Φλωρίνης καὶ ἀναλόγως ὅλες οἱ Μητροπόλεις ποὺ πράττουν ὁμοίως, ὅτι δὲν εἶναι ὀρθόδοξη; Καὶ τώρα ἐν κυβισθήσει καταδικάζετε αὐτοὺς ποὺ ἐσεῖς μαθητεύσατε μὲ τὸ κήρυγμά σας;

    «Ως γνωστόν, ο Μητροπολίτης Φλωρίνης  απαρνήθηκε την Ορθοδοξία και προσχώρησε στην Παναίρεση του Οικουμενισμού, αποδεχόμενος τις αιρετικές αποφάσεις της Ψευδο-συνόδου της Κρήτης του 2016, της οποίας η σύγκληση υπαγορεύθηκε από ξένο πολιτικό παράγοντα. Επειδή η Ιερά μας Μονή, εξ αυτού του λόγου, σύμφωνα με τον 15ο Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, έπαυσε το μνημόσυνο και την κοινωνία του, μη αναγνωρίζοντάς τον έτσι ως Ορθόδοξο Μητροπολίτη Φλωρίνης, αυτός γνωστοποίησε πρόσφατα στην Ιερά μας Μονή ένα έγγραφο με το οποίο παύει από τις πνευματικές θέσεις τους τον Ηγούμενο, Γέροντα Αρχιμανδρίτη Μάξιμο Καραβά, και τα δύο μέλη του Ηγουμενοσυμβουλίου. Σημειωτέον ότι, η παύση του μνημοσύνου του έγινε ύστερα από μια πολύμηνη περίοδο αναμονής από την Ιερά μας Μονή για την απόρριψη από εκείνον αυτών των αιρετικών αποφάσεων και ύστερα από σχετικές προειδοποιήσεις της προς τούτον. Επίσης, εκείνος διορίζει μια διαχειριστική επιτροπή, υπό την προεδρία του πρωτοσυγκέλλου, και καλεί τα μέλη του Ηγουμενοσυμβουλίου να παραδώσουν την Ιερά μας Μονή σε αυτήν την διαχειριστική επιτροπή».

    Ἐδῶ π. Ἰγνάτιε καὶ πατέρες τῆς Ἱ. Μονῆς δὲν δηλώνετε μὲ τὸν πιὸ κατηγορηματικὸ τρόπο, ὅτι ὁ μητροπολίτης σας ἔχει ἐκπέσει τοῦ ἀξιώματός του; Καὶ τώρα ἐν κυβισθήσει καταδικάζετε αὐτοὺς ποὺ ἐσεῖς μαθητεύσατε μὲ τὸ κήρυγμά σας;

    «Η Ιερά μας Μονή, προκειμένου να εφαρμόσει τον υποχρεωτικό 15ο Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, έλαβε υπόψη της τα εξής δεδομένα:

Όμως, ο 15ος Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου τον επίσκοπο που διακηρύσσει δημόσια αίρεση, τον χαρακτηρίζει ψευδο-επίσκοπο και ψευδο-διδάσκαλο. Επίσης, υποχρεώνει τους κληρικούς να παύσουν το μνημόσυνό του και τους μοναχούς να παύσουν την κοινωνία με αυτούς, δηλαδή να τον αναγνωρίζουν ως ορθόδοξο επίσκοπο. Τούτο έπραξε η Ιερά μας Μονή Αγίας Παρασκευής Μηλοχωρίου, παύοντας το μνημόσυνό του και μη αναγνωρίζοντας ως ορθόδοξο Μητροπολίτη Φλωρίνης τον κ. Θεόκλητο.  Επιπλέον, η Ιερά Μονή μας ακολούθησε το παράδειγμα του αοιδίμου Πνευματικού Πατέρα και Μητροπολίτη μας κυρού  Αυγουστίνου, ο οποίος, εξαιτίας της ίδιας Παναίρεσης του Οικουμενισμού, είχε παύσει το μνημόσυνο του Πατριάρχη Αθηναγόρα, που διακήρυσσε δημόσια τις κακοδοξίες αυτής της Παναίρεσης».

    Ἐδῶ π. Ἰγνάτιε καὶ πατέρες τῆς Ἱ. Μονῆς, ξεπεράσατε καὶ τὸν δάσκαλό σας τὸν π. Θεόδωρο στὴν κυβίσθηση. Τώρα λέτε,

    «δέν συμφωνοῦμε μέ ὅσους ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ Ἀποτείχισις εἶναι «ὑποχρεωτική» καὶ πρὶν ἕνα χρόνο λέγατε· «Η Ιερά μας Μονή, προκειμένου να εφαρμόσει τον υποχρεωτικό 15ο Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου... Επίσης, υποχρεώνει τους κληρικούς να παύσουν το μνημόσυνό του και τους μοναχούς να παύσουν την κοινωνία με αυτούς».

    Δὲν σᾶς ἐλέγχει ἡ συνείδησή σας; Ἂν κάνατε τότε λάθος, ἂν δειλιάσατε, ἂν φωτιστήκατε ἀπὸ τὸ «φῶς» τῆς ἡμερίδας τῆς Θεσσαλονίκης δὲν ζητᾶτε τουλάχιστον ἕνα συγγνώμη ἀπὸ τοὺς πιστούς, ποὺ δὲν ξέρουν πιά, ποιόν καὶ τί νὰ πιστέψουν; Καὶ τώρα ἐν κυβισθήσει καταδικάζετε αὐτοὺς ποὺ ἐσεῖς μαθητεύσατε μὲ τὸ κήρυγμά σας;

    «Δυνάμει του 15ου Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, κανονικώς και νομίμως αρνούμαστε να υπακούσουμε στη διαταγή του Μητροπολίτη Φλωρίνης,  ο οποίος απαρνήθηκε την Ορθοδοξία και προσχώρησε στην Παναίρεση του Οικουμενισμού, αποδεχόμενος της αιρετικές αποφάσεις της Ψευδο-συνόδου της Κρήτης του 2016, και ο οποίος διατάσσει το Ορθόδοξο Ηγουμενοσυμβούλιο να παραδώσει την Ιερά μας Μονή στην οικουμενιστική διαχειριστική επιτροπή. Η παράδοση από Ορθοδόξους Ιεράς Μονής σε Οικουμενιστές ισοδυναμεί με αποστασία από τον Άγιο Τριαδικό Θεό. Και γι’ αυτό απευθύνουμε σε αυτούς το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ».

    Γιατὶ τότε, π. Ἰγνάτιε καὶ πατέρες τῆς Ἱ. Μονῆς, δὲν μιλούσατε γιὰ Οἰκονομία καὶ γιὰ μία τυχὸν ἐπερχόμενη σύνοδο; Γιατὶ ἀρνούσασταν τότε τὴν Ὀρθοδοξία στὸν Φλωρίνης καὶ τώρα εἰρηνεύετε μαζί του; Αφοῦ ἀπὸ τότε αὐτὸς δὲν ἄλλαξε οὔτε στὸ παραμικρό. Ἐσεῖς ὅμως ἀλλάξατε κατὰ πολύ.

Διαβάζουμε στὴν ἀπάντηση τῆς μονῆς πρὸς τὸν Φλωρίνης Θεόκλητο (ἐδῶ):

    «Κατόπιν των ανωτέρω, η Ορθόδοξη Ιερά μας Μονή δηλώνει δημόσια ότι ο π. Ιγνάτιος:

    1 –ΑΝΤΙ ΤΟΥ ΜΑΜΩΝΑ (ΔΗΛΑΔΗ ΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ) ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, τώρα που ο ανωτέρω Μητροπολίτης τον καλεί, υπό μορφή διλήμματος, να απαρνηθεί την Ορθοδοξία και να τον μνημονεύει, δηλαδή να κοινωνεί μαζί του στην Παναίρεση του Οικουμενισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού ή Γνωστικισμού, η οποία Παναίρεση εισήχθη ψευδο-συνοδικά από την Ψευδο-σύνοδο της Κρήτης, όπως και άλλες αιρέσεις (δεσποτοκρατείας, εκκοσμίκευσης κλπ).

   2 –Μαζί με τους πατέρες που έχουν παύσει τα μνημόσυνα Μητροπολιτών που αποδέχθηκαν και διαδίδουν δημόσια τις αιρετικές αποφάσεις της Ψευδο-συνόδου της Κρήτης και των μοναχών και λαϊκών που έχουν παύσει την εκκλησιαστική κοινωνία των ίδιων Μητροπολιτών για τον ίδιο λόγο, σύμφωνα με την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση, ο π. Ιγνάτιος αρνείται ρητά να υποκύψει τους τρεις πειρασμούς (τα τρία κεφαλαιώδη πάθη της Φιλαργυρίας, της Φιλοδοξίας και της Φιληδονίας) τους οποίους ο Σατανάς υπέβαλε στον Θεάνθρωπο Κύριό μας Ιησού Χριστό, όταν αποσύρθηκε, μετά την Βάπτισή Του στον Ιορδάνη ποταμό, στην έρημο, προκειμένου να προσευχηθεί και να αντιμετωπίσει τον Σατανά και τις μεθοδείες του».

    Τώρα π. Ἰγνάτιε καὶ πατέρες τῆς Ἱ. Μονῆς, δὲν ὑπάρχει ὁ Μαμωνάς, δὲν ὑπάρχουν οἱ τρεῖς πειρασμοὶ τοῦ Σατανᾶ καὶ γι’ αὐτὸ εἰρηνεύετε; Τώρα π. Ἰγνάτιε καὶ πατέρες τῆς Ἱ. Μονῆς, αὐτοὶ ποὺ μνημονεύουν, δὲν κοινωνοῦν μὲ τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ μὲ τὶς ἄλλες αἱρέσεις; Τώρα ἡ διακοπὴ Μνημόνευσης δὲν εἶναι σύμφωνη μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Ἱ. Παράδοση;

   «Η Ιερά μας Μονή προσεύχεται εντατικά να αποκηρύξει δημόσια ο ανωτέρω Μητροπολίτης τις αιρετικές αποφάσεις της Ψευδο-συνόδου της Κρήτης, προκειμένου να μην οριστικοποιήσει την κατάληψη από αυτόν της θέσης του Ιεροεξεταστή του Ντοστογιέφσκυ εναντίον του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, κατηγορώντας Τον γιατί Τούτος, όταν είχε εξέλθει στην έρημο μετά την Βάπτισή Του στον Ιορδάνη ποταμό, δεν υπέκυψε στους τρεις αυτούς πειρασμούς του Σατανά για να ωφελήσει δήθεν την Εκκλησία Του, η οποία είναι το Σώμα Του.

    Ας ακούσει ο ανωτέρω Μητροπολίτης ό,τι λέγει για την αίρεση ο Μέγας Αθανάσιος, ο Υπέρμαχος της Ορθοδοξίας και Αληθής Ποιμένας της Εκκλησίας του Χριστού, ο οποίος δεν φοβόταν τις καθαιρέσεις του από τους αιρετικούς και προστάτευε τα λογικά πρόβατα της Μάνδρας της Εκκλησίας του Χριστού, δηλαδή τους Ορθοδόξους πιστούς, από τις επιθέσεις των λύκων της αίρεσης: ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ «ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΛΕΓΟΥΝ ΤΟ ΠΙΚΡΟ ΓΛΥΚΟ ΚΑΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΦΩΣ» (Ησαϊας, 5, 20) [Μεγάλου Αθανασίου, Προς τους απανταχού Μοναχούς περί όσων έγιναν από τους Αρειανούς επί Κωνσταντίου, ΕΠΕ, Μ. Αθανασίου, τομ. 9, σελ. 221]».

    Ὁ Μητροπολίτης σας π. Ἰγνάτιε καὶ πατέρες τῆς Ἱ. Μονῆς, παρὰ τὶς προσευχές σας, δὲν ἄλλαξε. Παραμένει Ἱεροεξεταστής. Ἀλλάξατε ὅμως ἐσεῖς, καὶ γίνατε κι ἐσεῖς ἱεροεξεταστὲς καὶ λάτρες τῆς κυβισθικῆς τέχνης, καταδικάζοντας καὶ ἀθωώνοντας κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ δασκάλου σας καθηγητοῦ, ὅποιον καὶ ὅποτε σᾶς ἀρέσει ὡσὰν νὰ βρίσκεσθε σὲ κάποιο σχολεῖο, τὸ ὁποῖο αὐτόκλητα διευθύνετε!

   Πουλᾶτε, ἐπίσης, τοὺς ἀποτειχισμένους πατέρες, ποὺ ἐσεῖς καλέσατε καὶ μαζί τους λειτουργήσατε στὸ Μοναστήρι σας, καὶ δὲν ἀναλύετε κἂν τοὺς λόγους ποὺ σᾶς ἔκαναν νὰ ἀλλάξετε γνώμη. Ἀθωώνετε αὐτοὺς ποὺ μὲ τὰ προηγούμενα λόγια σας τοὺς στέλνατε στὸ πῦρ τὸ ἐξώτερον καὶ καταδικάζετε αὐτοὺς ποὺ τοὺς θεωρούσατε συναγωνιστές σας.

   Οὔτε οἱ κυβερνήσεις τῆς Τρόϊκας δὲν μποροῦν νὰ σᾶς συναγωνισθοῦν.

    Ἡ λύπη καὶ ἡ θλίψη ποὺ προκαλεῖτε στὸ ποίμνιο ποὺ σᾶς ἐμπιστεύθηκε καὶ στὸ ὁποῖο λέγατε πύρινα λόγια εἶναι ἀφάνταστη. Ξεχνᾶτε ὅμως, στὸ χάος ποὺ προκαλεῖτε, τὰ δικά σας λόγια, λόγια ποὺ δὲν χωροῦν ἀμφισβητήσεως ἀπὸ κανέναν:

   «Ας ακούσει ο ανωτέρω Μητροπολίτης ό,τι λέγει για την αίρεση ο Μέγας Αθανάσιος, ο Υπέρμαχος της Ορθοδοξίας και Αληθής Ποιμένας της Εκκλησίας του Χριστού, ο οποίος δεν φοβόταν τις καθαιρέσεις του από τους αιρετικούς και προστάτευε τα λογικά πρόβατα της Μάνδρας της Εκκλησίας του Χριστού, δηλαδή τους Ορθοδόξους πιστούς, από τις επιθέσεις των λύκων της αίρεσης: ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ «ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΛΕΓΟΥΝ ΤΟ ΠΙΚΡΟ ΓΛΥΚΟ ΚΑΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΦΩΣ» (Ησαϊας, 5, 20) [Μεγάλου Αθανασίου, Προς τους απανταχού Μοναχούς περί όσων έγιναν από τους Αρειανούς επί Κωνσταντίου, ΕΠΕ, Μ. Αθανασίου, τομ. 9, σελ. 221]».

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου