Σκέψεις για έγκυρα-άκυρα μυστήρια

Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ἔγκυρα καὶ ἄκυρα μυστήρια

º Ὁ μολυσμός

º Ἡ Ἀποτείχιση τῶν πιστῶν

º Ἡ Οἰκονομία 

Α΄ μέρος 

Τοῦ  Σημάτη  Παναγιώτη

Σκέψεις για έγκυρα-άκυρα μυστήρια

Τὴν συγκέντρωση αὐτῶν τῶν στοιχείων τὴν ξεκίνησα πρὶν μερικοὺς μῆνες, ὅταν κάποιοι ἀδελφοὶ στὸ χῶρο τῆς ἀποτείχισης, ἔχοντες ἐπικοινωνία καὶ ἐπηρεαζόμενοι ἀπὸ ἄρθρα ἁγιορείτη μοναχοῦ, δίδασκαν ὅτι ὅλοι οἱ Οἰκουμενιστές –κι ὅσοι κοινωνοῦν μαζί τους– ἔχουν ἄκυρα μυστήρια.

Ἔφτασαν μάλιστα στὸ σημεῖο, νὰ ἀσχολοῦνται πρωτίστως μὲ τὸ θέμα αὐτό –τῶν μυστηρίων– ὑποβαθμίζοντας τὴν κύρια προσπάθεια ποὺ εἶναι ὁ ἀγώνας κατὰ τῆς αἱρέσεως καὶ ἡ ἐνημέρωση τῶν πιστῶν γιὰ νὰ καταλάβουν ποιός κίνδυνος ἔγκειται σ’ αὐτὴν καὶ νὰ ἀποτειχισθοῦν. Ἔτσι ἀποφάσισα νὰ συγκεντρώσω κάποια στοιχεῖα, γιὰ νὰ φανεῖ ὅτι, αὐτὴ ἡ διδασκαλία τους, ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ἰδίως στοὺς καιροὺς αἱρέσεως.

Ὅμως οἱ πιέσεις ἀπὸ τὴν ὁμάδα –ποὺ ὑποστήριζε τὴν διδασκαλία αὐτή– ἀτόνησαν, καὶ ἐπειδὴ ὑπῆρχαν καὶ κάποιοι λόγοι ὑγείας, σταμάτησα τὴ συγκέντρωση αὐτῶν τῶν στοιχείων, ἀφοῦ ἡ πρώτη φροντίδα εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντι στοὺς Οἰκουμενιστὲς κι ὅσους μὲ τὸ ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο τοὺς βοηθοῦν νὰ ἐπεκτείνουν τὴν αἵρεση· δηλαδὴ ἡ ἀποφυγὴ τοῦ μολυσμοῦ ἐξ  αὐτῶν καὶ ἡ παραμονή μας στὴν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων.

Ἀλλὰ οἱ ἀδελφοί, γιὰ μιὰ ἀκόμα φορὰ ἐπαναφέρουν τὸ θέμα καὶ μάλιστα μὲ ὀξύτητα· κάποιοι δὲ ἀνώνυμοι στέλνουν ἐπιτιμητικὰ ἢ καὶ ὑβριστικὰ σχόλια στὸ ἱστολόγιο «Π.Π.», ἐπειδὴ δὲν δημοσίευουμε τὰ σχόλιά τους αὐτά, ἀκριβῶς ἐπειδή –πέραν τοῦ ὅτι πολλὰ εἶναι ὑβριστικά– ἀποπροσανατολίζουν τὸν ἀγώνα κατὰ τῆς Παναιρέσεως, χαροποιώντας ἔτσι τοὺς Οἰκουμενιστές.

Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων ἀποφάσισα νὰ παρουσιάσω τὴν μικρὴ αὐτὴ ἐργασία ἔστω ἡμιτελῆ, μὲ ὅσα στοιχεῖα ἔχω συγκεντρώσει ἕως τώρα, γιατὶ πιστεύω ὅτι βοηθᾶ νὰ κατανοήσουμε τὴν στάση τῶν Χριστιανῶν στὶς ἀντίστοιχες ἱστορικὲς στιγμές, ποὺ μιὰ αἵρεση ἐμφανιζόταν καὶ προσπαθοῦσε νὰ ἐπικρατήσει, καὶ νὰ βγάλουμε τὰ συμπεράσματά μας.

Ἔχω τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ τὴν λάβουν ὑπ’ ὄψιν κάποιοι ἀπὸ τοὺς καλοπροαίρετους ἀδελφούς, καὶ μέσα ἀπὸ τὸ διάλογο (ποὺ θὰ προσφέρει στοιχεῖα ποὺ ἡ ἄλλη πλευρὰ δὲν ἔχει ἢ δὲν ἔχει κατανοήσει), θὰ καταλήξουμε σὲ σωστὲς καὶ σύμφωνες μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων θέσεις. Ἐφ’ ὅσον ὁ σκοπός μας εἶναι ἡ ὀρθόδοξος θέση γιὰ τὸ θέμα, θὰ πρέπει νὰ ὑποδείξουν-παρουσιάσουν τὰ στοιχεῖα ἐκεῖνα ποὺ δικαιολογοῦν τὶς θέσεις τους, ποὺ θὰ εἶναι κατοχυρωμένες ἁγιοπατερικά, κι ὄχι μὲ ὀρθολογισμοὺς καὶ συμπεράσματα τοῦ μυαλοῦ τους, οὔτε μὲ κάποιες κατ’ ἐξαίρεσιν περιπτώσεις, οὔτε προσκομίζοντας Ἱ. Κανόνες ποὺ ὁμιλοῦν γενικὰ γιὰ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ ἐκείνους τοὺς Ἱ. Κανόνες ποὺ μιλοῦν συγκεκριμένα γιὰ τοὺς μὴ κεκριμένους ἀπὸ Σύνοδο αἱρετικούς, γιὰ τὴν συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων στὸ θέμα, μάλιστα ἐν καιρῷ αἱρέσεως.

Τὰ στοιχεῖα ποὺ παρατίθενται καὶ κυρίως τὰ συμπεράσματα ποὺ ἐξάγονται, εἶναι αὐτονόητο ὅτι δὲν παρουσιάζονται ὡς ἡ θεολογικὴ ἢ τελικὴ θέση στὸ θέμα, ἀλλ’ ἀφορμὴ γιὰ ἄμεση καὶ εἰς βάθος μελέτη τοῦ προβλήματος ἀπὸ Πατέρες καὶ θεολόγους ποὺ ἔχουν ἀσχοληθεῖ εἰδικὰ μὲ αὐτό, ὥστε νὰ δοθοῦν ἔγκυρες ἀπαντήσεις στοὺς πιστοὺς καὶ νὰ πάψει κι αὐτὸ τὸ θέμα νὰ ἀποτελεῖ σημεῖο ἀντιπαραθέσεων καὶ διαιρέσεων.

Καὶ μακάρι καὶ σ’ αὐτὸ καὶ στὰ ἄλλα σημεῖα τριβῆς μεταξὺ τῶν πιστῶν, νὰ ἀκολουθηθεῖ ἡ ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία, ὥστε νὰ ὑπάρξει ἑνότητα στὸν ἀγώνα κατὰ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Γιατὶ οἱ ἐκτοξευόμενες, τελευταῖα, αἰτιάσεις ἐναντίον μας, ὡς ἀνθρώπων ποὺ διασποῦν τὸν ἀγώνα, εἶναι εἴτε ἀστεῖες εἴτε ἔμπαθεῖς, ἀφοῦ οἱ κατηγοροῦντες, τὴν ἑνότητα τοῦ ἀγῶνος τὴν βλέπουν ὡς ἑνότητα ἐξωτερική, συμφωνία μαζί τους, κι ὄχι ἑνότητα ἐσωτερική, ἑνότητα μὲ τὴν διαχρονικὴ Ἐκκλησία καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων.

Ἀρχίζω τὴν προσέγγιση τοῦ θέματος μὲ μιὰ εὔλογη ἀπορία, ποὺ μπορεῖ νὰ δημιουργηθεῖ σὲ κάθε πιστὸ καὶ πού, νομίζω, εἶναι θεμελιακῆς σημασίας γιὰ τὴν ἐξέταση τοῦ θέματος:

Κυριακή ΙΔ΄ Λουκά: για τη θεραπεία του τυφλού της Ιεριχούς

(Άγιος Κύριλλος, αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας)

Εξήγησις υπομνηματική εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, κεφ. ΙΗ΄

«Ιησού, υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με». 
Προσήλθε λοιπόν αυτός ο τυφλός με την πεποίθηση ότι προσερχόταν στον Θεό που είναι σε όλα ισχυρός· ονομάζει δε Αυτόν «υιό Δαβίδ»· διότι έχοντας ανατραφεί μέσα στον Ιουδαϊσμό και έχοντας γεννηθεί εκεί ως εντόπιος, δεν αγνόησε όσα είχαν ειπωθεί εκ των προτέρων γι’ Αυτόν μέσω του νόμου βέβαια και των αγίων προφητών και ότι κατά σάρκα προερχόταν από τη γενιά του Δαβίδ. Επομένως, επειδή ήδη είχε πιστέψει ότι όντας Θεός ο Λόγος, υπέμεινε με τη θέλησή Του την κατά σάρκα γέννησή Του, εννοώ από την αγία Παρθένο, πλησιάζει τον Ιησού ως Θεό, λέγοντάς Του: «Ελέησέ με, υιέ του Δαβίδ». Πράγματι, μια πρόσθετη μαρτυρία ότι απηύθυνε αυτήν την ικεσία στον Κύριο, έχοντας αυτήν την πεποίθηση, αποτελούν τα ίδια τα λόγια του Χριστού: «Η πίστη σου σε έχει σώσει».
Ας τον μιμηθούν, λοιπόν, αυτόν που ήταν ασθενής στους οφθαλμούς, όσοι διαιρούν στα δύο τον ένα Κύριο Ιησού Χριστό, καθώς ο τυφλός πλησιάζει τον Σωτήρα των πάντων Χριστό ως Θεό και Τον ονομάζει και Κύριο και υιό του Δαβίδ. Μαρτυρεί δε τη δόξα Του, με το να επιζητεί από Αυτόν μια ενέργεια που ταιριάζει απόλυτα στον Θεό. Ας θαυμάζουν επίσης το σθένος της ομολογίας του· μερικοί πράγματι τον επιτιμούσαν, επειδή ομολογούσε την πίστη του, αυτός όμως δεν υποχωρούσε, ούτε και μειωνόταν η παρρησία του από όσους τον εμπόδιζαν. Ήξερε ότι η πίστη μάχεται με τα πάντα και τα πάντα νικάει· για τον λόγο αυτό τον επιτιμούσαν, αλλά αυτός, πιστός, δεν υποχωρούσε, αλλά ακολουθούσε τον Δεσπότη, γνωρίζοντας ότι είναι καλή η υπέρ της ευσεβείας «αναίδεια»· γιατί αν για τα χρήματα υπάρχουν πολλοί αναιδείς, για τη σωτηρία της ψυχής δεν χρειάζεται να ενδύεται κανείς την καλή αναίδεια;
Σταματάει τον Κύριο η φωνή εκείνου που Τον επικαλείται με πίστη· και έχει δίκαια τιμηθεί από τον Χριστό ο τυφλός· διότι έχει κληθεί από Αυτόν και έχει δεχθεί εντολή να έρθει κοντά, με σκοπό αυτός που Τον προσέγγισε προηγουμένως με την πίστη του, να Τον πλησιάσει και με το σώμα του· και εμάς λοιπόν η πίστη μάς παρουσιάζει και μας φέρνει κοντά στον Χριστό, ώστε να αξιωθούμε και λόγια που να προέρχονται από Αυτόν. Διότι αφού έφεραν κοντά Του τον τυφλό, τον ρωτούσε λέγοντας· «Τι θέλεις να κάνω για σένα;». Άραγε λοιπόν αγνοούσε ο Κύριος το αίτημα που θα υπέβαλε ο τυφλός; Και πώς θα μπορούσε να εξηγηθεί αυτό; Ρωτούσε λοιπόν κατ’ οικονομίαν, για να μάθαιναν ιδιαίτερα οι παριστάμενοι, δηλαδή όσοι βάδιζαν μαζί του, ότι όχι για χρήματα μάλλον Τον παρακαλεί, αλλά για μια ενέργεια θεϊκή που μπορεί να προέλθει από τον Θεό. Άρα λοιπόν απαλλασσόταν βέβαια από το να νοσεί ο τυφλός, παραμελούσε όμως εντελώς το να είναι φίλος του Χριστού; Με κανέναν τρόπο· αλλά αποδείκνυε την ευγνωμοσύνη του με τα έργα του. Και απελευθερώθηκε από μια διπλή τυφλότητα, και τη σωματική, και την τυφλότητα του νου και της καρδιάς· διότι δε θα Τον δόξαζε ως Θεό, εάν όντως δεν είχε αποκτήσει την όρασή του. Έχει γίνει δε και για άλλους λογική αιτία για να Τον δοξάζουν.

ΠΗΓΕΣ:
• Του αγίου Κυρίλλου αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας Εξήγησις υπομνηματική εις το κατά Λουκάν ευαγγέλιον, Πανεπιστήμιο Αιγαίου, ερευνητικό έργο «Οι δρόμοι της πίστης: Ψηφιακή Πατρολογία» https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/09/commentarii-in-lucam_.pdf, σελ. 138
• Κυρίλλου Αλεξανδρείας Άπαντα τα έργα, Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 2005, «Υπόμνημα εις το κατά Λουκάν Β΄», σελ. 163-165

(Επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος)

Πηγή

Δεν το χωρά νους ανθρώπου!!! --Υποπτεύονται και φοβούνται πλέον και τον ίσκιο τους!

 Πρωτοφανές πανικός των κατσαπιλάδων που έχουν την εξουσία στην δύσμοιρη Ελλάδα : Συνέλαβαν μαθητές γυμνασίου & τους γονείς τους για την κατάληψη για το εθνικό θέμα της Μακεδονίας!

Δεν το χωρά νους αυτό που συνέβη. Αφήνουν στα Πανεπιστήμια να αλωνίζουν οι ναρκέμποροι για να συλλάβουν... 14χρονα. Τόσο πολύ φοβούνται;

   Σάλο έχει προκαλέσει στο Αγρίνιο η είδηση ότι χθες συνελήφθησαν μαθητές γυμνασίου αλλά και οι γονείς τους, για την κατάληψη στο σχολείο τους. Η Κυβέρνηση τρομαγμένη από το πατριωτικό "τσουνάμι" καταλήψεων προσπαθεί να "σπάσει" το ηθικό των μαθητών. Οι μαθητές συνελήφθησαν την Παρασκευή γιατί προχώρησαν σε κατάληψη για το εθνικό θέμα της Μακεδονίας. Πρόκειται για την κατάληψη του 2ου Γυμνασίου Αγρινίου, σύμφωνα

«Ο Τούρκος Βαρθολομαίος παράγων διεθνούς αποσταθεροποίησης»

Μόσχα: «Ο Τούρκος Βαρθολομαίος είναι παράγων διεθνούς αποσταθεροποίησης»

 – O Οικουμενικός Πατριάρχης υμνεί τους παπικούς, αρνείται τους Ορθοδόξους

Εντελώς ανακόλουθος και άκρως προκλητικός εμφανίστηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος κατά την Θρονική Εορτή του Αγίου Ανδρέου στο Φανάρι.

Κατά την Πατριαρχική Θεία Λειτουργία παρουσία για ακόμη μια φορά και αντιπροσωπείας των Ρωμαιοκαθολικών υπό τον Καρδινάλιο Κουρτ Κοχ, Πρόεδρο του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Χριστιανική Ενότητα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και σε όλους όσοι αντιδρούν στον διάλογο μεταξύ των δύο πλευρών, τονίζοντας χαρακτηριστικά:

Η ζωή και διδασκαλία του Αγίου Πορφυρίου

 σε ένα συγκινητικό βίντεο

Συγκινητικό βίντεο για τον Άγιο Πορφύριο. Περιγράφει με τον καλύτερο ψηφιακό και κινηματογραφικό τρόπο. Αξίζει 12 λεπτά μόνο για να το παρακολουθήσετε.
Ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου του 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας Εύβοιας, κοντά στο Αλιβέρι. Άνηκε σε φτωχή οικογένεια ευσεβών χριστιανών και είχε άλλα τέσσερα αδέλφια.Στα παιδικά του έτη φοίτησε σε σχολείο μόλις δύο χρόνια, διότι ο πατέρας του λόγω της οικονομικής ανέχειας οδηγήθηκε στον Παναμά, για να εργαστεί στην διώρυγα, με αποτέλεσμα ο ίδιος να αναγκαστεί να εργαστεί για την οικογένειά του.

«Δίωκε πίστιν»

(Α΄ Τιμοθ. 6, 11)

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Αναμφίβολα, καμμία υπηρεσία ή εξουσία δεν υπερβαίνει (στον κόσμο) την Ιερωσύνη. Εξαγιασμός, διαποίμανση, φωτισμός και σωτηρία των λογικών προβάτων, οριοθετούν την σημασία της Ιερωσύνης και της επισκοπικής διακονίας.

Χαρακτηριστικές οι συμβουλές του Απ. Παύλου σε Τιμόθεο και Τίτον, αντίστοιχα: «Συ δε, ώ άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε· δίωκε δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα· αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως» (Α΄ Τιμόθ: 6,11) και «δει γαρ τον επίσκοπον ανέγκλητον είναι ως Θεού οικονόμον» (Προς Τίτον: 1,7). Επίσης: «αντεχόμενον του κατά την διδαχήν πιστού λόγου, ίνα δυνατός ή και παρακαλείν εν τη διδασκαλία τη υγιαινούση και τους αντιλέγοντας ελέγχειν» (Τίτον: 1,9-10).

Σε όλους τους αιώνες, μέσα από την επισκόπηση της Ιστορίας, εντοπίζουμε μεγάλους εκκλησιαστικούς άνδρες που τίμησαν το επισκοπικό–ιερατικό αξίωμα και κράτησαν το πηδάλιο της αιματοβαμμένης Εκκλησίας ως αληθινοί ποιμένες και λειτουργοί του Χριστού.