Ο Ναυπάκτου και οι "παρακινδυνευμένες απόψεις του Ζηζιούλα!

Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου:

«"Ἡ ὀντολογία τοῦ προσώπου":

Ἡ συστηματική παρερμηνεία τῶν ἁγίων Ἀθανασίου, Καππαδοκῶν καί Μαξίμου ἀπό τόν Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα».

Στήν ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση  δημοσιεύθηκε κείμενο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἱεροθέου μέ τίτλο «"Ἡ ὀντολογία τοῦ προσώπου": ἡ συστηματική παρερμηνεία τῶν ἁγίων Ἀθανασίου, Καππαδοκῶν καί Μαξίμου ἀπό τόν Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα».

Στό κείμενο αὐτό ἐπισημαίνονται οἱ παρακινδυνευμένες ἀπόψεις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου γιά τήν «ὀντολογία τοῦ προσώπου» καί κυρίως γιά τήν δῆθεν «μία ἐλεύθερη βούληση, αἰώνια, ἀΐδια» τοῦ Πατρός, γιά τό δῆθεν «ἐλεύθερο θέλημα τοῦ Πατρός», καί παρουσιάζονται οἱ συνέπειές τους.

Συγχρόνως παρατίθεται ἡ διδασκαλία βασικῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἐπισημαίνοντας ὅτι εἶναι θεολογικό λάθος καί θεολογικό ἀτόπημα νά συνδέεται ἡ φύση μέ τήν ἀνάγκη, ἡ βούληση μέ τό πρόσωπο, νά γίνεται λόγος γιά τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου, γιά προτεραιότητα τοῦ προσώπου ἔναντι τῆς οὐσίας, γιά κοινωνία προσώπων καί ὄχι γιά κοινωνία φύσεως.

Ἐπίσης εἶναι μεγάλη πλάνη νά εἰσέρχεται κανείς στοχαστικά καί ὑπαρξιακά στά ἐνδότερα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καταργώντας τόν ἀποφατισμό, καί εἰσάγοντας μιά αἰώνια θέληση στόν Πατέρα.

Τά περιεχόμενα τοῦ κειμένου εἶναι τά ἑξῆς:

1. Ἡ διδασκαλία τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου γιά τήν προαιώνια γέννηση τοῦ Υἱοῦ ἀπό τόν Πατέρα.
2. Ἡ παρερμηνεία τοῦ χωρίου τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου ἀπό τόν Σεβ. Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη.
3. Γενικές παρατηρήσεις στίς ἑρμηνευτικές ἀπόψεις τοῦ Σεβ. Μητροπολίτη Περγάμου.
4. Ἡ κοινή ἐκκλησιαστική διδασκαλία γιά τήν γέννηση τοῦ Υἱοῦ ἀπό τόν Πατέρα.
α) Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γιά τόν τρόπο ὑπάρξεως τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ.
β) Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής γιά τήν φύση, τήν ἐνέργεια καί τήν θέληση.
γ) Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός γιά τήν γέννηση τοῦ Υἱοῦ ἀπό τήν φύση τοῦ Πατρός.
δ) Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος γιά τήν ἐμπειρική γνώση τοῦ Θεοῦ.
ε) Ἡ διδασκαλία τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη γιά τόν τρόπο ὑπάρξεως τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος.
στ) Ἡ ἀπόφαση τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου γιά τίς δύο θελήσεις στόν Χριστό.

Τελικά, ἡ «ὀντολογία τοῦ προσώπου» ὅπως ἑρμηνεύεται ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Περγάμου εἶναι ἀντιπατερική καί δυστυχῶς τέτοιες ἀπόψεις ἔχουν εἰσχωρήσει σέ πολλά σύγχρονα θεολογικά καί ἐκκλησιαστικά κείμενα.

EΔΩ

Ο Αρχιμ. Βασίλειος Μπακογιάννης μας παρουσιάζει το νέο "Αλφαβητάρι Πίστης" στο θέμα της σχέσης μας με τους αιρετικούς! Η νέα Εκκλησία είναι εδώ!

Ενώπιον  της  Συνόδου

Του Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη (ἀπὸ τὴν “ROMFEA”)

Με αφορμή την Πανορθόδοξη Σύνοδο που, Θεού θέλοντος, πρόκειται να συγκληθεί το τριήμερο της Πεντηκοστής (2016) καταθέτουμε τον προβληματισμό μας.

Η απόφαση της Συνόδου των Πατριαρχών της Ανατολής (1848) ορίζει «τον πιστόν λαόν σαν φύλακα της ορθοδόξου Πίστεως». (Και ο πιστός κλήρος τι είναι;! Προδότης της Πίστεως!).

Όμως, ποιός είναι αυτός ο πιστός λαός; Γιατί, και οι οικουμενιστές  ανήκουν στον πιστό λαό, καθώς επίσης και οι αντιοικουμενιστές.

Και όμως οι πρώτοι πολεμούν τους δεύτερους, και οι δεύτεροι τους πρώτους, ιδιαίτερα τους Πατριάρχη και Πάπα· περισσότερο πολεμούν αυτούς τους δύο, παρά τους τζιχαντιστές...! 

(σ.σ.: «Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόµατί µου"! Δηλαδή, κατὰ τὸν Ἀρχιμ. Βασίλειο, Οἰκουμενιστὲς καὶ ἀντι-Οἰκουμενιστές, Πατριάρχης καὶ Πάπας, ἀνήκουν στὸν "πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ"!). 

Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος (+2012) στο περίφημο βιβλίο του «Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος», (βραβείον Ακαδημίας Αθηνών) σημειώνει το εξής αξιοπρόσεκτο: Η Σύνοδος θεωρείται ορθόδοξη (άρα θεόπνευστη), όταν μεταξύ των άλλων, «μαρτυρήται υπό της μη διαστραφείσης συνειδήσεως της ανά τα πέρατα του κόσμου καθολικής Εκκλησίας» (σελ. 22-23).

Δηλαδή, εγγυητής μιας Συνόδου, δεν είναι ο οποιοσδήποτε λαός, αλλά αυτός που έχει ορθόδοξο, ανόθευτο, καθαρό φρόνημα.

Πράγμα που σημαίνει πως όταν το φρόνημα του λαού είναι «ακατάλληλο», τότε οι αποφάσεις μιας Συνόδου, όσο ορθόδοξες και θεόπνευστες (!) και αν είναι, «κινδυνεύουν», από έναν τέτοιον λαό, να απορριφθούν!

(σ.σ.: Μά, τότε, πάτερ, εἶναι ὁλοφάνερο· ὁ λαὸς τοῦ ὁποίου τὸ φρόνημα δὲν εἶναι ἀνόθευτο, δὲν εἶναι λαὸς τοῦ Θεοῦ! Τί δὲν καταλαβαίνεις; Ἀλλὰ αὐτὸ κατάφερε ὁ Οἰκουμενιστικὸς ἰός. Νὰ διαστρέφει καὶ τὶς σκέψεις τῶν Ποιμένων). 

Παραδείγματα: Στην Πανορθόδοξη Σύνοδο θα συζητηθεί το θέμα της νηστείας. Σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα της Εκκλησίας μας, νηστεία σημαίνει η πλήρης ασιτία η έστω ξηροφαγία. Ας υποθέσουμε ότι η Σύνοδος «επιβάλλει» αυτή την μορφή της νηστείας. Η απόφασή της θα γίνει ευρέως αποδεκτή από τον σύγχρονο πιστό λαό;

Ας υποθέσουμε πάλι, ότι η Σύνοδος διακηρύσσει ότι οι προγαμιαίες  σχέσεις είναι «πορνεία». Η απόφασή της αυτή θα γίνει ευρέως αποδεκτή από τον σύγχρονο πιστό λαό;

Ή, ας υποθέσουμε, ότι η Σύνοδος διακηρύσσει ότι οι Καθολικοί, που πιστεύουν στον Χριστό σαν Θεό, που είναι βαπτισμένοι (έστω και ελλιπώς) στο όνομα της Αγίας Τριάδος, που έχουν τα Ευαγγέλια και όχι το Κοράνι, αποτελούν και αυτοί ιδίαν Εκκλησία (δεν είναι δηλαδή ένα κοσμικό σωματείο).

Η απόφασή της θα γίνει ευρέως αποδεκτή από τον σύγχρονο πιστό λαό; Η θα ξεσπάσουν έριδες και διαμάχες;

(σ.σ.: Ἄρα, πάτερ, δέχεσαι ὅτι οἱ Παπικοὶ ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, πιστεύουν στὸ ἴδιο μὲ μᾶς Ἅγιο Πνεῦμα καὶ Θεό, ἔχουν βάπτισμα καὶ ὁ φόβος σου πλέον εἶναι, μήπως μιὰ τέτοια "Θεόπνευστη" ἀπόφαση τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου δὲν γίνει ἀποδεκτή! Τὰ ἴδια δὲν μᾶς "δίδαξε" καὶ ὁ Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος; Μὴ χειρότερα!). 

Σαν ορθόδοξοι χριστιανοί θα πρέπει να χωνέψουμε καλά πως ο μεγαλύτερος εχθρός της Πίστεώς μας δεν είναι ούτε ο Πάπας ούτε οι αιρετικοί, αλλά η «διχόνοια» μεταξύ ημών των ορθοδόξων! Το άφησε να εννοηθεί εμμέσως πλην σαφώς ο ίδιος ο Χριστός.

Ζήτησε από τον Θεό Πατέρα Του ώστε οι μαθητές Του (και οι διαδοχοί τους) να είναι μεταξύ τους ενωμένοι. «Κάμε να είναι και αυτοί ένα, όπως είμαστε Εμείς» (Ιω.17:12).

Στη συνέχεια: «Όμως δεν σε παρακαλώ μόνον γι' αυτούς (τους μαθητές Μου) αλλά και για όλους εκείνους που θα πιστέψουν σε Μένα με το λόγο τους. Και Σου ζητώ, να είναι όλοι ένα (κληρικοί και λαϊκοί), όπως συ, Πατέρα, είσαι ένα με Μένα και Εγώ με Σένα· έτσι και αυτοί να είναι ένα με Εμάς» (Ιω.17:20-21).

Και πρόσθεσε: «Γιατί μόνο τότε θα το πιστέψει ο κόσμος, ότι Συ Με έστειλες» (Ιω.17:20-21). Εννοώντας, ότι το μεγαλύτερο κίνητρο για να πιστέψει ο άπιστος, είναι η ενότητα μεταξύ των μελών της Εκκλησίας. Όταν δηλαδή βλέπει τους κληρικούς και λαϊκούς ενωμένους, αδιαίρετους, αχώριστους όπως είναι ο Χριστός με τον Πατέρα Του, «όπως συ, Πατέρα, είσαι ένα με Μένα και Εγώ με Σένα· έτσι και αυτοί να είναι ένα με Εμάς» (Ιω.17:20-21).

Μια τέτοια αγάπη (ενότητα) έχει καταλυτική επίδραση στη συνείδηση του!Μπορεί από άπιστο να τον κάνει πιστό! Αυτό εννοούσε ο Κύριος όταν έλεγε, «μόνο τότε θα το πιστέψει ο κόσμος (όταν δει εμπράκτως την αγάπη) ότι Συ Με έστειλες», είπε ο Χριστός προς τον Πατέρα Του. (Ιω.17:20-21).

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για την Ορθοδοξία μας, όταν οι άπιστοι η οι αιρετικοί βλέπουν έναν «εμφύλιο πόλεμο» εντός της Εκκλησίας μας· ο ένας ιερέας να «λιθοβολεί» δημοσίως τον άλλο (ιερέα!)· ακόμα δε χειρότερα, όταν αυτό γίνεται σε επίπεδο αρχιερέων...!

(σ.σ.: Ἐδῶ, πάτερ, μᾶς μπέρδεψες. Ποιούς ἐννοεῖ ἐδῶ ὁ Κύριος; Ἐσὺ ποιούς ἐννοεῖς; Ποιούς θεωρεῖς μέλη τῆς Ἐκκλησίας; Μόνο τοὺς Ὀρθόδοξους ἢ καὶ τοὺς Παπικούς, στοὺς ὁποίους ἀναφέρεσαι παραπάνω; Καὶ ὡς Ὀρθόδοξους, ποιούς ἐννοεῖς; Καὶ τὸν αἱρεσιάρχη Βαρθολομαῖο; καὶ τὸν Ζηζιούλα, καὶ τὸν Σύρου; Ἢ ὅποιον διδάσκει καὶ βιώνει -τὸ κατὰ δύναμιν καὶ μὲ ἀγαθὴ προαίρεση- τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη; Καὶ τί φρονεῖς; Ὅλοι οἱ παραπάνω καὶ οἱ ὅμοιοί τους ποὺ διδάσκουν κακοδοξίες, ποὺ συμπροσεύχονται ἐτσιθελικὰ μὲ τοὺς αἱρετικούς, εἶναι Ὀρθόδοξοι καὶ πρέπει μὲ αὐτοὺς νὰ ὁμονοήσουμε γιὰ νὰ δείξουμε καλὴ εἰκόνα στοὺς ἄθεους; Δὲν διάβασες ὅτι οἱ Πατέρες κατατάσσουν τοὺς αἱρετικοὺς στοὺς ἄθεους; Μήπως οἱ Ἅγιοί μας δίστασαν νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς αἱρετικούς ἢ τοὺς ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας κακοδιδάσκαλους, (αὐτὰ ποὺ ἐσὺ ὀνομάζεις στὴν συνέχεια "φαγωμάρες") γιὰ νὰ δείξουν καλὸ πρόσωπο στοὺς ἄθεους;).

Έτσι, αντί να τους ανοίγουμε την πόρτα σωτηρίας, τους κλείνουμε την πόρτα! (Τι να τους τραβήξει προς την Πίστη; Οι «φαγωμάρες» μας;!). «Ουκ εξεζήτησαν οι ποιμένες τα πρόβατά Μου, και εβόσκησαν οι ποιμένες εαυτούς, τα δε πρόβατά μου ουκ εβόσκησαν (...) και εκζητήσω τα πρόβατά Μου εκ των χειρών αυτών» λέει ο Κύριος Παντοκράτωρ! (Ιεζ. 34 8-9). Και μπορεί εμείς να θεωρούμε τον εαυτό μας σαν υπέρμαχους της Ορθοδοξίας, όμως ο Χριστός, εν ημέρα Κρίσεως, μπορεί να μας αποκαλέσει «εργάτες του κακού!» (Λκ. 13:27). «Και αν η ορθοδοξία μας έχει τέτοιους φίλους, τι τους θέλει τους εχθρούς;!»

Ευχή και προσπάθεια κάθε ορθόδοξου χριστιανού, θα πρέπει να είναι, ώστε αυτή η μέλλουσα Σύνοδος να είναι θεόπνευστη, οικουμενική, προς ωφέλεια του λαού του Εσταυρωμένου Ιησού. Και αν (μη γένοιτο!) η Σύνοδος αποτύχει, τότε δεν θα αποτύχει ένας εχθρός μας, ώστε να χαρούμε και να αρχίσουμε να τον διασύρουμε, αλλά θα «αποτύχει» η Μητέρα μας, η Εκκλησία μας. «Τα καλά παιδιά δεν ξευτελίζουν τη μητέρα τους, δημοσιεύοντας μια κακή της πράξη, αλλά την προστατεύουν». (Όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης).

(σ.σ.: Ἀλήθεια, πάτερ, τί  θεωρεῖς ἐπιτυχία καὶ τί ἀποτυχία; Ἂν ἀποτύχει ὁ Βαρθολομαῖος Ἀρχοντώνης καὶ ὁ Ἰωάννης Ζηζιούλας νὰ ἐπισημοποιήσουν τὴν Βαπτισματικὴ Θεολογία καὶ τὴν Ἐκκλησία τῶν δύο πνευμόνων, τὴν ἐπισημοποίηση δηλ. τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, αὐτὸ εἶναι γιὰ σένα ἀποτυχία ἢ ἐπιτυχία; Καὶ τί χρεώνεις στὴν μάνα Ἐκκλησία; Γιατί δὲν μᾶς τὰ λὲς καθαρά;) 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ξέροντας πόσο επιζήμιο πράγμα είναι για την Εκκλησία μας αυτός ο «εμφύλιος πόλεμος», έλεγε στο ποίμνιό του: «Να διαδίδετε στους έξω «ειδήσεις» που εξυψώνουν τα δικά μας πράγματα (=της Εκκλησίας). Μη διαδίδετε «ειδήσεις» που σπιλώνουν το σώμα της Εκκλησίας. Έτσι, όταν ακούτε κάτι το καλό, ας το λέτε σ' ὅλους. Όταν όμως ακούτε κάτι το «κακό», ας το κρατάμε σαν «μυστικό» μεταξύ μας. Και ας κάνουμε το παν να το εξαφανίσουμε» (Κατά Ιουδαίων Η ).

Ο μεγάλος αυτός Ιεράρχης και οικουμενικός Διδάσκαλος της Εκκλησίας μας όλως ιδιαιτέρως απαιτεί από τους ρασοφόρους (μοναχούς κ.λ.π.) να είναι οι κύριοι υπερασπιστές των εκκλησιαστικών μας ηγετών! Αν (λέει) δεν το κάνουν, τότε έχουν ξεπουλήσει όλην τους την πνευματική περιουσία· έχουν καταντήσει πάμφτωχοι πνευματικά· «το κεφάλαιον αυτοίς απόλωλε του βίου και η πάσα ηκρωτηριάσθη σοφία» (Περί Ακαταλήπτου, ΣΤ).

(σ.σ.: Γιατί διαστρέφεις, πάτερ, τὴν διδασκαλία τοῦ Χρυσοστόμου πατρός; Κάνεις πὼς δὲν γνωρίζεις τὴν ὀξύτητα μὲ τὴν ὁποία καταφέρθηκε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἀπὸ ἄμβωνος κατὰ τῶν αἱρετικῶν; Ἄλλο ἡ ὑποστήριξη τῶν ἱερωμένων καὶ ἄλλο τὸ σκέπασμα τῶν αἱρετικῶν! Γιατί μπλέκεις δόλια τὰ πράγματα καὶ παραπλανᾶς τὸ λαό;).

Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις μας με τους εκτός της Εκκλησίας. Δεν είναι εχθροί μας για να τους πυροβολούμε, να τους καταφρονούμε, να τους υβρίζουμε! Αρνία Μου(!) και πρόβατά Μου (!) τους αποκαλεί ο Χριστός! (Ιω.21:15).

Είναι τα «απολωλότα πρόβατα οίκου Ισραήλ», που είναι βαρύτατα τραυματισμένα, σχεδόν ετοιμοθάνατα! Και έχουν επείγουσα ανάγκη από έναν καλό σαμαρείτη,και όχι από έναν ληστή! Ο Χριστός ήρθε «ζητήσαι και σώσαι (και όχι εκτελέσαι...!) το απολωλός» (Λκ.19:10).

(σ.σ.: Ἀκριβῶς, π. Βασίλειε· ὁ Χριστὸς ἦλθε νὰ σώσει τὸ ἀπολωλός. Καὶ σωτηρία σημαίνει, ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν αἵρεση. Καταδίκη τῆς αἱρέσεως. Πρόσληψη τοῦ μετανοοῦντος. Ἐσύ, πάτερ, γιατί κηρύσσεις ΑΛΛΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ; Ἄλλη Ἐκκλησία; Ἄλλο "Ἀλφαβητάρι τῆς Πίστης";).

Επιτρέπεται οι Λαϊκοί να αναμειγνύονται στα θέματα της Πίστεως;

Πηγή: "Κατάνυξις"

Εισαγωγή

  Μπορούν οι λαϊκοί, τα μέλη της Εκκλησίας που δεν έχουν την Ιερωσύνη, να ασχολούνται με θέματα Πίστεως; Δύνανται οι λαϊκοί, παρ' όλο που δεν έχουν κανένα αξίωμα μυστηριακής διακονίας στην Εκκλησία, να ελέγξουν Επισκόπους, όταν εκείνοι παρεκτρέπονται από την αλήθεια; Είναι δικαιολογημένοι όσοι πίσω από τους Ιερείς και τους Πνευματικούς τους Πατέρες τηρούν στάση αδιαφορίας, όταν παραχαράσσονται το κήρυγμα και η Πίστη της Εκκλησίας, επειδή παρομοίως και οι Προεστώτες και Πνευματικοί τους Πατέρες, «αφού έπαθαν κάτι ανθρώπινο» δεν μαρτυρούν και δεν ομολογούν την αλήθεια της Ορθοδοξίας;

(Παραπομπή από σχόλιο στην ανάρτησή μας: Ο Γέροντας Νίκων με απογοήτευσε*)

1) Η Θεολογία μάς είναι απαραίτητη για να προχωρήσουμε στην ορθοπραξία

           Ό,τι είναι απαραίτητο για τη σωτηρία μας, έχει παραδοθεί στην Εκκλησία από τους θεωμένους διδασκάλους Της, δηλαδή τους αγίους Προφήτες, Πατριάρχες, Αποστόλους και Πατέρες και ευρίσκεται στην Αγία Γραφή, στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων περί των δογμάτων («Όροι») και περί του βίου («ιεροί Κανόνες»), και στα έργα των Αγίων Πατέρων, ώστε να είναι εύληπτο και κατανοητό από τον απλό πιστό, με σκοπό από την Ορθοδοξία να περάσει στην ορθοπραξία, αποφεύγοντας το σκόπελο των αιρέσεων. Οι αιρέσεις μέσω της αλλοιωμένης πίστεως (αιρετικής πλάνης) καταστρέφουν την ορθοπραξία και απομακρύνουν «οντολογικώς» από το Σώμα του Χριστού, διότι αποκόπτονται από την ενότητα της Εκκλησίας περί τον Επίσκοπο και τη Θεία Ευχαριστία.

           Σύμφωνα με μία από τις «αρχές» της ορθής θεολογίας, η ορθόδοξη θεολογία δεν είναι φιλοσοφικό σύστημα, είναι προσπάθεια για τη σωτηρία και τη θέωση. Στις θεολογικές διαμάχες αυτό που ενδιαφέρει τους Πατέρες δεν είναι η νίκη επί του αντιπάλου, αλλά το να μη θιγεί η δυνατότητα της θεώσεως και της σωτηρίας1.

           Τα δογματικά και θεολογικά έργα των Αγίων Πατέρων σε μεγάλο βαθμό απευθύνονται σε λαϊκούς, στους απλούς πιστούς, με σκοπό να τους μυήσουν βαθύτερα στην πίστη και πράξη της Εκκλησίας και να τους προφυλάξουν από τις αιρέσεις. Αυτό δεν το υπενθυμίζει σχεδόν κανείς σήμερα, διότι το θεολογικό - δογματικό κήρυγμα έχει εν πολλοίς εκλείψει.

 (Για τις συνέπειες της αιρέσεως στη πνευματική ζωή των ανθρώπων θα γράψουμε ξεχωριστά σε άλλη ενότητα).

2) Το «ασφαλώς θεολογείν» δεν είναι μεν για όλους, αλλά το «φιλοσόφως θεολογείν» και το «ομολογείν» την αποδεδειγμένη Θεολογία της Εκκλησίας, είναι για όλους τους ευλαβείς.

α. Η Θεολογία

           Είναι αλήθεια, ότι οι Άγιοι Πατέρες θεωρούν τη Θεολογία ως κάτι πολύ βαθύ και συνάμα υψηλό και τονίζουν ότι η ενασχολήση με αυτήν αρμόζει μόνον σε όσους έχουν προοδεύσει στην κατά Θεόν ζωή,  και ευρίσκονται σε κατάσταση τουλάχιστον «καθάρσεως» από τα πάθη, αν όχι στα ανώτερα στάδια του «φωτισμού» και της «θεώσεως», καθώς λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Δεν είναι για τον καθένα, αγαπητοί, το να φιλοσοφή περί Θεού, δεν είναι για τον καθένα· δεν είναι το πράγμα αυτό τόσο φθηνό και όσων πορεύονται στα χαμηλά» αλλά είναι για όσους «έχουν εξετασθή και περάσει στη θεωρία [δηλ. στη θέα του Θεού] και είναι κεκαθαρμένοι στην ψυχή και το σώμα ή τουλάχιστον καθαίρονται» 2.

           Η ενασχόληση κατ' εξοχήν των Επισκόπων και λοιπών Κληρικών με τη Θεολογία, νοείται υπό την έννοια, ότι οι Κληρικοί πληρούν περισσότερο τις προϋποθέσεις για να φθάσουν στο στάδιο του φωτισμού και της θεώσεως, επειδή είναι επίλεκτοι, χάρις στην καθαρή τους ζωή. Οι Ιεροί Κανόνες καθορίζουν την ευθύνη πρωτίστως των Αρχιερέων για την ενασχόληση με τα δόγματα.

           Όμως αυτό δεν σημαίνει, ότι οι Κληρικοί αποτελούν χωριστό σώμα εκτός του Σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας, στην Οποία ενώνονται οργανικώς με όλους τους πιστούς. Δια τούτο και έχει επισημανθεί, ότι  «οι συνήθως λοιπόν φερόμενοι όροι "επίσημος Εκκλησία", "διοικούσα Εκκλησία", "διδάσκουσα Εκκλησία", χρησιμοποιούνται κατά συνθήκη και καταχρηστικώς, ενώ από δογματική άποψη με βάση την ακρίβεια παρουσιάζονται ως αδόκιμοι»3.

           Ενώ, λοιπόν, η κατ' εξοχήν Θεολογία ανήκει σε όσους ενώθηκαν με τον Θεό δια της θεώσεως και της ελλάμψεως του ακτίστου φωτός, ωστόσο, σύμφωνα με την διδασκαλία των  Αγίων Πατέρων «ημπορούμε και οι άλλοι να θεολογούμε, αλλά σε άλλα, κατώτερα στάδια, κυρίως όμως με το να ακολουθούμε τους αληθείς θεολόγους»4. Ασφαλής οδός είναι η εμπιστοσύνη σε όσα μας απεκάλυψε το Άγιον Πνεύμα δια των Αγίων. Γράφει δια τούτο ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ότι μπορούν να θεολογούν και αυτοί που δεν είναι

Βλέπουμε τα προφητευμένα να έρχονται ταχύτατα..., αλλά ανεχόμαστε την αίρεση και κοινωνούμε με τους Οικουμενιστές Επισκόπους!

Ἀποφασίσαμε, ἄραγε, νὰ τὰ ἐπιβεβαιώσουμε;

Ἀββὰς Παμβώ:

Φοβερὴ προφητεία περὶ Ἐσχάτων Καιρῶν!

«Ἀλήθεια γέροντα, θὰ ἀλλάξουν οἱ συνήθειες καὶ οἱ παραδόσεις τῶν χριστιανῶν καὶ δὲν θὰ ὑπάρχουν Ἱερεῖς στὶς ἐκκλησιές;

Καὶ ὁ Γέροντας ἀπάντησε: «Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ θὰ ψυχραθεῖ ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν καὶ θὰ πέσει μεγάλη θλίψη. Θὰ γίνουν ἐπιδρομὲς ἐθνῶν. Μετακινήσεις λαῶν, ἀστάθεια στοὺς βασιλεῖς, ἀνωμαλία στοὺς κυβερνῆτες, οἱ Ἱερεῖς θὰ γίνουν ἄσωτοι καὶ οἱ Μοναχοὶ θὰ ζοῦν μὲ ἀμέλεια. Οἱ Ἡγούμενοι θὰ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴ δική τους σωτηρία ἀλλὰ καὶ τοῦ ποιμνίου τους. Θὰ εἶναι ὅλοι τους πρόθυμοι καὶ πρῶτοι στὰ τραπέζια καὶ ἐριστικοί. Ὀκνηροὶ στὶς προσευχὲς ἀλλὰ πρόθυμοι στὴν καταλαλιά, ἕτοιμοι γιὰ κατηγορία. Δὲν θὰ θέλουν οὔτε νὰ μιμοῦνται οὔτε νὰ ἀκοῦνε βίους καὶ λόγους Γερόντων, ἀλλὰ κυρίως θὰ φλυαροῦν καὶ θὰ λένε «ἂν ζούσαμε κι ἐμεῖς στὶς μέρες τους, θὰ ἀγωνιζόμασταν καὶ ἐμεῖς».

Οἱ Ἐπίσκοποι πάλι τῶν καιρῶν ἐκείνων θὰ δείχνουν δουλικότητα πρὸς τοὺς ἰσχυρούς, θὰ βγάζουν τὶς ἀποφάσεις ἀνάλογα μὲ τὰ δῶρα ποὺ θὰ παίρνουν καὶ δὲν θὰ ὑπερασπίζονται τοὺς φτωχούς, ὅταν θὰ κρίνονται. Θὰ θλίβουν τὶς χῆρες καὶ θὰ καταταλαιπωροῦν τὰ ὀρφανά.

Ἀκόμη θὰ εἰσχωρήσει καὶ στὸν λαὸ ἀπιστία, ἀσωτία, μίσος, ἔχθρα, ζήλεια, φιλονικία, κλεψιά, μέθη, ἔξαλλες διασκεδάσεις, μοιχεία, πορνεία, φόνοι καὶ διαρπαγές».

Εἶπε τότε ὁ ἀδελφός: «Καὶ τί θὰ μπορεῖ νὰ κάνει κανεὶς σὲ τέτοιους δύσκολους καιρούς;»

Καὶ ὁ Γέροντας ἀπάντησε: «Παιδί μου, σὲ τέτοιες ἡμέρες θὰ σωθεῖ ἐκεῖνος ποὺ θέλει καὶ προσπαθεῖ νὰ σώσει τὴν ψυχή του καὶ αὐτὸς θὰ ὀνομαστεῖ μέγας στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν»

Η φοβερή προφητεία του αββά Παμβώ. πηγή: Το Μέγα Γεροντικόν Τόμος Α΄ Εκδ. Ι. Ησυχαστήριο » Το Γενέσιον της Θεοτόκου» Πανόραμα Θεσσαλονίκης κεφ. Α’ 84 σελ.113,115 (μετάφραση).

Προεόρτια Υπαπαντής του Κυρίου και του Αγίου Τρύφωνος (1 Φεβρουαρίου)

Προεόρτια τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

Παραμονὴ τῆς μεγάλης ἑορτῆς. Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός. Οὐράνιος χορός, οὐρανίων ἁψίδων, προκύψας ἐπὶ γῆς καὶ φερόμενον βλέπων, ὡς βρέφος ὑπομάζιον, πρὸς ναὸν τὸν πρωτότοκον, πάσης κτίσεως, ὑπὸ Μητρὸς ἀπειράνδρου, προεόρτιον, νῦν σὺν ἡμῖν μελῳδοῦσι, φρικτῶς ἐξιστάμενοι. Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον. Ἐν ἀγκάλαις δέξασθαι καθάπερ βρέφος, Συμεὼν ἐπείγεται, τὸν νομοδότην καὶ Θεόν· ᾧ καὶ βοήσει γηθόμενος· ἀπόλυσόν με· σὲ γὰρ εἶδον, Δέσποτα.                                       Ὁ Ἅγιος Τρύφων ὁ Μάρτυρας Ὁ Ἅγιος Τρύφων καταγόταν ἀπὸ τὴ Λάμψακο τῆς ἐπαρχίας Φρυγίας καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Γορδιανοῦ Γ’ (238 – 244 μ.Χ.), Φιλίππου (244 – 249 μ.Χ.) καὶ Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.). Προερχόταν ἀπὸ πτωχὴ οἰκογένεια καὶ στὴν παιδική του ἡλικία, ἔβοσκε χῆνες γιὰ νὰ ζήσει. Συγχρόνως ὅμως μελετοῦσε μὲ ζῆλο τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἦταν πολὺ φιλακόλουθος. Ἔτσι, σιγὰ – σιγὰ ὁ Ἅγιος, μὲ τὴν εὐσεβὴ φιλομάθειά του, κατόρθωσε ὄχι μόνο νὰ διδαχθεῖ ὁ ἴδιος, ἀλλὰ καὶ νὰ διδάσκει τὶς αἰώνιες ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας. Γρήγορα ἡ εὐσεβὴς ψυχή του δέχθηκε τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ θαυματουργεῖ. Ὅμως ὁ Ἅγιος θεράπευε ὄχι μόνο κάθε ἀσθένεια ἀλλὰ καὶ ἐλευθέρωνε τὶς μολυσμένες ἀπὸ τὰ δαιμόνια ψυχές. Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Γορδιανὸς πληροφορήθηκε γιὰ τὶς θαυματουργικὲς ἱκανότητες τοῦ Τρύφωνος, τὸν ἀναζήτησε γιὰ νὰ θεραπεύσει τὴν ἄρρωστη θυγατέρα του ποὺ ἔπασχε ἀπὸ δαιμόνιο. Οἱ στρατιῶτες τὸν βρῆκαν στὴν κωμόπολη τῆς Σαμψάκου νὰ φροντίζει τὶς χῆνες στὴν παρακείμενη λίμνη καὶ ἀμέσως τὸν πῆραν μαζί τους. Τὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου ἀναφέρει ὅτι μόλις ὁ Ἅγιος πλησίαζε στὴν Ρώμη τὸ δαιμόνιο ποὺ εἶχε ἡ θυγατέρα τοῦ Γορδιανοῦ, κραύγαζε ὅτι δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ κατοικεῖ μέσα της. Οἱ ἔπαρχοι Πομπιανὸς καὶ Πρετεξτάτος τὸν ὁδήγησαν ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορα καὶ ἐκεῖνος παρακάλεσε τὸν Ἅγιο γιὰ τὴ θεραπεία τῆς θυγατέρας του. Καὶ πράγματι, μὲ τὴν προσευχὴ τοῦ Ἁγίου, ἡ θυγατέρα τοῦ ἡγεμόνος ἀπηλλάγη ἀπὸ τὸ δαιμόνιο. Ὁ Ἅγιος μετὰ ἀπὸ ἕξι ἡμέρες προσευχῆς ἀποκάλυψε τὰ κακὰ ἔργα τοῦ διαβόλου καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ποὺ ἤσαν παρόντες δόξασαν τὸν Θεὸ καὶ πίστεψαν σὲ Αὐτόν. Ὁ αὐτοκράτορας προσπάθησε νὰ ἐκφράσει τὴν εὐγνωμοσύνη του, προσφέροντας στὸν Ἅγιο ἀξιώματα καὶ χρήματα, τὰ ὁποῖα ὅμως ὁ Τρύφων εὐγενικὰ ἀρνήθηκε. Ὅταν αὐτοκράτορας ἔγινε ὁ Δέκιος, ἐξαπέλυσε ἄγριο διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν. Ὁ Ἅγιος, ἐπειδὴ δὲν λάτρευε τοὺς θεοὺς τῆς εἰδωλολατρικῆς θρησκείας καὶ ἦταν Χριστιανός, συνελήφθη ἀπὸ κάποιον στρατιωτικὸ ποὺ ὀνομαζόταν Φρόντων (ἢ Φόρτων) καὶ ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τῶν ἐπάρχων τῆς Ἀνατολῆς, Τιβέριου Γράγχου καὶ Κλαυδίου Ἀκυλίνου στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας. Ὁ μάντης Πομπηϊανὸς τὸν παρουσίασε στοὺς ἡγεμόνες. Ὁ Ἅγιος Τρύφων ὁμολόγησε μὲ θάρρος τὴν πίστη του. Τότε ὑποβλήθηκε σὲ