«Ὁ γὰρ αἱρετικὸν
δεχόμενος,
τοῖς αὐτοῦ ὑπόκειται
ἐγκλήμασι»
Ἀδαμάντιου
Τσακίρογλου
Ὑπάρχουν μέσα στὴν γενικὴ σύγχυση, ποὺ ἔχει ἐπιμελῶς ἐπιβάλλει ἡ αἵρεση,
πιστοὶ ποὺ ἀγανακτοῦν, ὅταν κατηγοροῦνται ἐκεῖνοι οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἱερεῖς, οἱ
ὁποῖοι λόγοις ἀναδεικνύουν τὴν αἵρεση καὶ τοὺς αἱρετικούς, ἔργοις
ὅμως κοινωνοῦν μαζί τους καὶ ἀκολούθως ἐπιτρέπουν τὴν ἑδραίωση αὐτῶν καὶ τῆς
κακοδοξίας τους καὶ τὸν μολυσμὸ τῶν πιστῶν. Ὅσους, μάλιστα, γράφουν ἐναντίον
τους ἀναδεικνύοντας τὴν ἀσυνέπειά τους καὶ ἀναμένοντας τὴν συνέπεια, ποὺ ἀπαιτεῖ
ὁ ποιμαντικός τους ρόλος, τοὺς κατηγοροῦν ὡς οὐ κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτὲς καὶ ἐπικίνδυνους
γιὰ τὴν ἐκκλησία, σὰν νὰ εἶναι αὐτοὶ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν ἐξάπλωση τῶν κακοδοξιῶν
καὶ τοῦ ἀλλοτριωμένου φρονήματος καὶ σὰν νὰ μὴν ἔχουν μιλήσει οἱ Ἅγιοι Πατέρες
τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ συναναστρεφόμαστε μὲ τοὺς ἀσυνεπεῖς καὶ ὑποκριτές.
Γιὰ νὰ μπορέσω λοιπὸν
καὶ ἐγὼ νὰ συμβάλλω, ὅσο μπορῶ στὴν ἀποφυγὴ τῆς σύγχυσης καὶ στὴν ξεκάθαρη ἀντιμετώπιση
τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σκέφτηκα, ὅτι θὰ ἦταν πολὺ χρήσιμο γιὰ ὅλους μας
νὰ διαπιστώσουμε, ὅτι ὄχι μόνο ἡ Ἐκκλησία
μας, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ αὐτοὶ οἱ ἐθνικοὶ
καὶ οἱ σοφοὶ τοῦ κόσμου (ἡ θύραθεν σοφία), ἀνὰ τοὺς αἰῶνες καὶ ἀνεξαρτήτου
καταγωγῆς καὶ πολιτισμικοῦ περιβάλλοντος τονίζουν τὸν κίνδυνο, ποὺ ἐπιφέρει ἡ
κοινωνία μὲ βλαβεροὺς ἀνθρώπους καὶ συμβουλεύουν νὰ ἀποφεύγουμε τὴν κοινωνία μὲ
τοὺς κακούς (σσ. αἱρετικούς) καὶ τὴν κακὴ ἐπιρροή (σσ. μόλυνση) ποὺ προκαλοῦν.
Γιὰ νὰ εἶναι
μάλιστα ἡ συμφωνία τῶν ρήσεων, πατερικῶν καὶ μή, πιὸ ξεκάθαρη, τοποθέτησα τὰ ἀποφθέγματα
δίπλα τὸ ἕνα στὸ ἄλλο, ὥστε ὁ κάθε ἀναγνώστης νὰ βγάλει τὰ συμπεράσματά του.
«Φθείρουσι ἤθη χρηστὰ
ὁμιλίαι κακαί» (Μένανδρος) / «μὴ πλανᾶσθε·
φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί» (Ἀπόστολος Παῦλος, Α΄ Κορ.15:33).
«Ὅποιοι κοιμοῦνται
μὲ σκυλιά, ξυπνᾶνε μὲ ψεῖρες» (Κινέζικη παροιμία) /«Βλαβεραὶ αἱ πρὸς κακοὺς συνουσίαι ὡς νοσοποιοῖς χωρίοις… ὁ ἀὴρ λανθάνουσαν
νόσον τοῖς ἐνδιαιτωμένοις ἐναποτίθεται, οὕτως ἡ πρὸς τοὺς φαύλους συνήθεια (ἐκκλησιαστικὴ
κοινωνία) μεγάλα ταῖς ψυχαῖς ἐναφίησιν» (Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνὸς P.G. 96,
353D).
«Πᾶν τὸ ἀνόμοιον ἀκοινώνητον» (Αἴσωπος) / «Τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; Τίς δὲ συμφώνησις
Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; Τίς δὲ μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου», (Β΄ Κορ. 6, 15-16), «Ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἔστω»
(Κανών Βʹ τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ)
«Αἰσχρὸν τὸν
μεθύοντα παρ’ ἀνδρᾶσι νήφεσιν εἶναι, αἰσχρὸν δ’ εἶ νήφων παρὰ μεθύουσι μένει»
(Θέογνις, Ἐλεγεῖαι Α 627) / «Ὁ γὰρ αἱρετικὸν
δεχόμενος, τοῖς αὐτοῦ ὑπόκειται ἐγκλήμασι» (Ἐπιστολὴ ἁγιορειτῶν πρὸς τὸν
Βασιλέα Μιχαὴλ τὸν Παλαιολόγον, Δοκίμιον Ἱστορικὸν Μοναχοῦ Καλλίστου Βλαστοῦ, ἐκδ.1896,
σελ. 97-107).
«Ἂν θὲς νὰ πετᾶς ψηλὰ
σὰν ἀετός, ἀπόφευγε νὰ τρέχεις τριγύρω μὲ γαλοποῦλες» (Sαm Ewing) / «Οἷς τὸ μνημόσυνον καὶ ἡ κοινωνία ἀπωλείας
πρόξενα, τούτοις ἡ παῦσις καὶ ἡ διάστασις γίνεται σωτηρίας ὑπόθεσις» (Ἰωσὴφ
Βρυέννιος).
«Ὅμοιος ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει» (Πλάτων, Συμπόσιον) / «Κοινωνοῦμεν οὓς μνημονεύομεν καὶ μνημονεύομεν οἷς κοινωνοῦμεν» (Δοσίθεος
Ἱεροσολύμων).
«Ἀνδρὸς πονηροῦ φεύγε συνοδίαν ἀεί» (Μένανδρος) / «Αὐτῶν ποὺ ἀποστρεφόμαστε τὸ φρόνημα πρέπει νὰ ἀποφεύγωμε καὶ τὴν
κοινωνία» (Γεννάδιος Σχολάριος, στὸ «Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν» σελ. 303).
«Κάθε ἄνθρωπος, σὲ ἕνα βαθμό, τελικὰ γίνεται αὐτὸ ποὺ εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ
συναναστρέφεται» (Λόρδος Τσέστερφηλντ, Ἄγγλος ποιητής) / «Τί τὸ ἄχυρον πρὸς τὸν σῖτον;». «Τί κοινωνήσει λύκος ἀμνῷ; οὕτως ἁμαρτωλὸς
πρὸς εὐσεβῆ. Τί κοινωνήσει χύτρα πρὸς λέβητα; αὕτη προσκρούσει, αὕτη συντριβήσεται»
(Ἰω. Δαμασκηνοῦ, Εἰς τὰ ἱερὰ Παράλληλα).
«Το μόνο που χρειάζεται
για το θρίαμβο του Κακού είναι κάποιοι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα»
Edmund Burke, / «Ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ
κοινωνοῦντες μὲ αἱρετικούς» (Ἅγιος Χρυσόστομος P.G. 99,1048).
«Καλύτερα νὰ εἶσαι μόνος παρὰ μὲ κακὴ παρέα» Thomas Fuller / «Στέλλεσθε ἀπὸ παντός ἀτάκτως περιπατοῦντος»,
(Ἀπόστολος Παῦλος, Β΄ Θεσ. 3, 6)
«Μὲ στραβὸ σὰν
κοιμηθεῖς, τὸ πρωῒ θ’ ἀλληθωρίζεις. (Ἑλληνικὴ παροιμία) / «Τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται» (Ματθ.
15,14).
«Δίκαια γὰρ
λέγοντες πολλοὶ ἄδικα ποιοῦσι, δίκαια δὲ πραττόντων οὐδεὶς ἄδικος εἴη» (Ξενοφών) / «Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ
ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς
τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ
μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν» (Εἰς ἁγ. Μάρκου Ἐφέσου, Ὁμολογία, CFDS, Ser. A.
τόμ. Χ, fasc. II, σελ. 133 (24-28)..
«Μὴν φοβᾶσαι τὸν ἐχθρό,
ποὺ σοῦ ἐπιτίθεται, ἀλλὰ τὸν κάλπικο φίλο ποὺ σὲ ἀγκαλιάζει» (Γνωμικό) / «Ἐχθροὺς γὰρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τοὺς
αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλῃ καὶ πολλῇ τῇ φωνῇ
ἀπεφήνατο»! (Ἅγ. Θεόδωρος Στουδίτης, P.G. 99, 1049 Α).
«Ἔργῳ κοὐκέτι μύθῳ»
(Αἰσχῦλος, Προμηθεὺς Δεσμώτης) «Ποιό τὸ ὄφελος,
ἀδελφοί μου, ἂν κάποιος λέει ὅτι ἔχει πίστη, καὶ δὲν ἔχει ἔργα; Μήπως ἡ πίστη
μπορεῖ νὰ τὸν σώσει;» (Ἰακώβου 2: 14)
«Λόγος ἔργου σκιή»
(Δημόκριτος) / «Πολλοὶ ἐροῦσι μοι ἐν ἐκείνῃ
τῇ ἡμέρᾳ, Κύριε, Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν;... Οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς,
ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν» (Ματθ. 7, 22-23).
Μετὰ λοιπὸν ἀπὸ αὐτὴν
τὴν ἀνάγνωση ἐρωτῶ, ἂν καὶ οἱ κοσμικοί, ἀρχαῖοι καὶ μή, ἦταν ζηλωτές, ἂν καὶ οἱ
κοσμικοί, ἐθνικοὶ καὶ μή, ἦταν ἄδικοι καὶ πίεζαν ἀδίκως· ἂν ἐπιτέλους πρέπει νὰ
καταλάβουμε, ὅτι γιὰ νὰ πολεμήσουμε τὴν χειρότερη αἵρεση στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας
καὶ γιὰ προστατεύσουμε -ὁ καθένας μὲ τὶς δυνάμεις του καὶ ἀνάλογα τὸν ρόλο του-
τὸ ποίμνιο Της, χρειάζεται συνέπεια καὶ συμφωνία λόγων καὶ πράξεων, τουτέστιν
διακοπὴ κοινωνίας μὲ αὐτούς ποὺ κατὰ τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία ἀναδεικνύονται
καὶ ἀποδεικνύονται ὡς αἱρετικοί· ἢ ἂν ἐπιτέλους πρέπει νὰ καταλάβουμε, ὅτι παίζοντας
θέατρο εἰς βάρος τῆς πίστεως, ἀπὸ ἀνόμοιοι καταντοῦμε ὅμοιοί τους καί, κατὰ τὸν
Κύριο, «ἐργαζόμαστε τὴν ἀνομίαν».
Διότι «πᾶν τὸ ἀνόμοιον
ἀκοινώνητον» (Αἴσωπος).
Ἀδαμάντιος
Τσακίρογλου
