Τα καμώματα της "αδελφής εκκλησιας" του πάπα! Με τον "πατερούλη" Φραγκίσκο ετοιμάζεται να ενωθεί ο κ. Βαρθολομαίος!

Χορευτική Παπική Λειτουργία στον

      Καθεδρικό Ναό του Λίβερπουλ (Βίντεο)

Liturgical Dance in Liverpool Cathedral

Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται!

Πρόκειται γιὰ μιὰ ἰδιάζουσα περίπτωση ἀνθρώπου, ποὺ σχεδὸν "δαιμονίζεται" ὄχι μόνο, ἂν κάποιος γράψει ἢ μιλήσει περὶ ἀποτειχίσεως, ἀλλὰ καὶ μόνο στὴν ὑποψία ὅτι κάποιος ὑπονοεῖ τὴν Ἀποτείχιση! Καὶ δὲν κατανοεῖ ὅτι, μὲ ὅσα γράφει, ἀντιτίθεται στὴν διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, γίνεται θεομάχος, ὅτι παίζει τὸ ρόλο «τοῦ ἐγκάθετου» τοῦ παναιρετικοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου, ὅτι «διαστρέφει τὰς ὁδοὺς Κυρίου τὰς εὐθείας»! (Πράξ. 13, 10).

Χρησιμοποιεῖ τὴν παραπληροφόρηση, τὴν διαστρέβλωση, τὸ ψέμα καὶ τὴν συκοφαντία γιὰ νὰ πλήξει, ὅσους τὸ ἀρρωστημένο μυαλό του ἐκλαμβάνει ὡς ἀντιπάλους του! Ἀνακάλυψε σήμερα ἄλλο θύμα, τὸ ὁποῖο εἰς τὸ ἑξῆς θὰ περιλούει μὲ τὶς ἀρρωστημένες καταναγκαστικὲς ἰδεοληψίες του, τὸν κ. Ν. Χειλαδάκη! (Τὸ ἄρθρο τοῦ κ. Χειλαδάκη ἐδῶ, τὸ κατηγορητήριο τοῦ Τελεβάντου ἐδῶ).

Προηγήθηκαν πολλοὶ ἄλλοι (πρὶν τὸν κ. Χειλαδάκη) ποὺ δέχτηκαν τὰ πυρά του. Γιὰ τὴν ἱστορία ἀναφέρουμε τὰ ὀνόματα τοῦ π. Βασιλείου Βολουδάκη, τοῦ π. Μελετίου Βαδραχάνη, τοῦ π. Δανιὴλ Ἀεράκη, τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, τοῦ κ. Ἀθανάσιου Σακαρέλλου, τοῦ «Ἀμέθυστου», τοῦ κ. Τσολογιάννη κ.λπ., τοὺς ὁποίους κατασυκοφάντησε(*).

Παραθέτουμε γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ τὰ ψεύδη του ὡς πρὸς τὸ θέμα τῆς Ἀποτειχίσεως μὲ τὰ ἐρωτήματα: Ποιά ἀξιοπιστία μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνας ἄνθρωπος, σὰν τὸν Τελεβάντο, ποὺ συστηματικὰ ψεύδεται ἰντερνετικῶς;

Για την ιστορία...!

 Γιὰ τὴν ἱστορία παραθέτουμε τὴν θέση ποὺ διετύπωσε ὁ π. Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτης (Ἀριζόνας) ὅταν ἔγινε Ἡγούμενος στὴν Ἱερὰ Μονὴ Φιλοθέου τὸ 1974. Δήλωνε τότε:

«Θὰ μνημονεύωμε τὸ ὄνομα τοῦ Παναγιωτάτου μέχρις ὅτου πορεύεται τὴν ὁδὸν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂν παρεκκλίνῃ θὰ παύσωμε τὸ μνημόσυνόν του»!

Πέρασαν ἀπὸ τότε σαράντα χρόνια. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐπεκτείνεται συνεχῶς. Ἀναμφισβήτητα (καὶ μηδενὸς ἀντι-Οἰκουμενιστῆ διαφωνοῦντος εἰς αὐτό) ὁ νῦν Πατριάρχης πορεύεται τὴν ὁδὸν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ καὶ τῆς σατανοκίνητης Πανθρησκείας· καὶ ὁ Γέροντας Ἐφραίμ, ὁ ὁποῖος θεωροῦσε τότε αὐτονόητη τὴν Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου αἱρετίζοντος Πατριάρχου, συμβουλεύει σήμερα νὰ μνημονεύουμε τὸν παναιρετικὸ Πατριάρχη.

Καὶ τὰ πνευματικά του τέκνα καὶ ἐγγόνια, παρότι διδάσκουν ὅτι στὸν Γέροντα δὲν κάνουμε ὑπακοὴ ὅταν πρόκειται γιὰ θέματα Πίστεως, δυστυχῶς κάνουν κακὴ ὑπακοή καὶ ἐφαρμόζουν «κακὴ» διάκριση στὸν Γέροντα Ἐφραίμ, ποὺ δείχνει σὰν νὰ μὴν κατάλαβε ὅτι τὴν διαρρεύσασα σαραντακονταετία οἱ Πατριάρχες πορεύονται τὴν ὁδὸ τῆς αἱρέσεως καὶ ὄχι τῆς Ὀρθοδοξίας!

Καὶ ὅμως, ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας (ποὺ φυσικὰ τὴν φωνάζουν δυνατὰ οἱ ποιμένες στὰ κηρύγματά τους μὲ ὑψωμένο τὸ διδασκαλικό τους δείκτη) λέγει μὲ τὸ στόμα τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου:

«Πᾶς ὁ λέγων ἢ πράσσων παρὰ τὰ διατεταγμένα, κἂν αξιόπιστος ᾖ, κἂν νηστεύῃ, κἂν παρθενεύῃ, κἂν σημεῖα ποιῇ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, φθοράν προβάτου κατεργαζόμενος».

(π. Νικόλαος Μανώλης, ἐδῶ)

Παραθέτουμε

α) φωτοτυπία ἀπὸ περιοδικὸ “Ἅγιος Σίμων ὁ Μυροβλήτης” (τ. 22, 1974, σελ. 39) μὲ τὴν δήλωση τοῦ π. Ἐφραίμ, καὶ

β) τὰ ὅσα εἶπε ὁ προσκεκλημένος τοῦ π. Νικολάου Μανώλη καὶ γέροντάς του, π. Ἀγάθων, ἀναπαράγων τὶς θέσεις τοῦ π. Ἐφραίμ:

Καὶ οἱ δηλώσεις τοῦ Ἡγουμένου τῆς Κωνσταμονίτου (ἐδῶ):

Γέροντας Ἀγάθων: Πάπας ἴσον Διάβολος. Ἐμεῖς μὲ τὸ διάβολο τί δουλειὰ ἔχουμε; Μποροῦμε νὰ συμφιλιώσουμε τὴ μέρα μὲ τὴ νύχτα;

...Βέβαια σᾶς εἶχα πεῖ τὴν ἄλλη φορὰ ὅτι εἶδα συμπτωματικὰ ὅτι λειτουργοῦσε αὐτὸς ἐκεῖ στὴν Κων/πολη καὶ εἶχε τὸν Πάπα (Βενέδικτο) ποὺ καθόταν στὸν θρόνο τὸν Δεσποτικό. Κι ὅταν λέμε ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς «ἀγαπήσομεν ἀλλήλους», βγαίνει αὐτὸς (ὁ Βαρθολομαῖος) ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, κατεβαίνει ὁ Πάπας ἀπὸ τὸ θρόνο καὶ ἀγκαλιάζονται.

Ὅταν τὸ εἶδα ἐγὼ αὐτό, τρεῖς μέρες εἶχα νὰ κοιμηθῶ. Καὶ εἶπα στὸ Γέροντά μου, ἐγὼ κόβω τὸ Μνημόσυνο μ’ αὐτὸ ποὺ εἶδα.

Ἀλλὰ ὁ Γέροντάς μου μὲ παρακάλεσε, μοῦ λέει, ἔχεις ἀπόλυτο δίκιο σ’ αὐτὸ ποὺ εἶδες, συμφωνῶ κι ἐγὼ μαζί σου, ἀλλὰ ἁπλῶς τὰ τρία τὰ ἄλλα τὰ ἀδέλφια σου δὲν μποροῦν νὰ σὲ ἀκολουθήσουν. Δὲν ἔχουν αὐτὸ τὸ σθένος, δὲν ἔχουν αὐτὴν τὴν ἱκανότητα, δὲν ἔχουν αὐτὰ τὰ προσόντα, δὲν εἶναι ὅλα γιὰ ὅλα. Γιὰ μένα, μοῦ λέει, σὲ παρακαλῶ, μὴ τὸ κάνεις. Γιατί θὰ γίνει χάσμα μέσα στὰ τέσσερα τ’ ἀδέλφια. Κι ἐγὼ γιὰ νὰ μὴν τὸν λυπήσω ἔκανα ὑπακοή.

Τώρα σ’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο (τὸν Βαρθολομαῖο) πῶς μέσα μου θὰ ὑπάρχει σεβασμός, ἐκτίμηση, ...τακτοποίηση, πιθανότητες, ἐλπίδες ἀπ’ τὴ στιγμὴ ποὺ συναναστρέφεται μὲ τὸν διάβολο.

Μοῦ ἦρθε πάλι ἡ σκέψη κι ὁ λογισμὸς νὰ κόψω τὸ Μνημόσυνο (σ.σ. αὐτὴ εἶναι ἡ αὐθόρμητη ἀντίδραση κάθε Ὀρθόδοξου), ἀλλὰ ξέρω ὅτι ὁ Ἀμερικάνος δὲν θὰ μἀφήσει πάλι. Καὶ πάλι θὰ τὸ καταπιῶ.

Αὐτὸς (ὁ Βαρθολομαῖος) ὁ ἄνθρωπος δὲν πρόκειται νὰ βάλλει μυαλό (σ.σ. ἐμεῖς ὅμως, παρὰ ταῦτα, θὰ τὸν μνημονεύουμε!). Γιατὶ ὅλα τὰ βλέπει μὲ τὴ λογική.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ; ΚΑΝΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟ!

Τοῦ ἁγίου εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου

Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ; ΚΑΝΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟ!

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, σᾶς πῇ κάποιος,  ὅτι ἕνας λύκος ἔγινε ἀρνί, ποιός θὰ  τὸ πιστέψῃ; Κανείς δὲν θὰ τὸ  πιστεύῃ. Γιατὶ ὁ λύκος τρώει ἀρνιά. Γεννιέται λύκος καὶ λύκος πεθαίνει.  Ὁ λαός μας λέει· «ὁ λύκος τρίχα  ἀλλάζει, ἀλλὰ τὴν γνώμη, τὸ νοῦ, δὲν τὸν  ἀλλάζει», μένει λύκος. Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ δὲν συμβαίνει στὸ φυσικὸ κόσμο, συμβαίνει σ᾿ ἕναν ἄλλο κόσμο, στὸν  πνευματικὸ κόσμο, στὸν ἠθικὸ κόσμο. Τί  θέλω δηλαδὴ νὰ πῶ; Ὅτι ὑπάρχουν  ἄνθρωποι κακοί, ὑπάρχουν ἄνθρωποι διεστραμμένοι, ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ  εἶνε γεμᾶτοι κακίες καὶ ἐλαττώματα,  ποὺ εἶνε σὰν τοὺς λύκους καὶ  χειρότεροι ἀπ᾿ αὐτοὺς καὶ ἀπὸ τὰ ἄγρια  θηρία, καὶ ὅμως ἕνας κακὸς ἄνθρωπος  μπορεῖ ν᾿ ἀλλάξῃ, νὰ γίνῃ καλός, νὰ  γίνῃ ἅγιος. Ἕνας λύκος μπορεῖ νὰ  γίνῃ ἀρνί. Αὐτὸ μᾶς λέει σήμερα τὸ  εὐαγγέλιο (βλ. Ματθ. 9,9-13).

Γιά νὰ δοῦμε, πῶς γίνονται αὐτὰ τὰ  θαυμαστὰ πράγματα;

* * *

Λέει λοιπὸν τὸ εὐαγγέλιο, ὅτι στὴν  ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρχαν κάτι  ἄνθρωποι ποὺ τοὺς λέγανε τελῶνες,  γιατὶ τὸ ἐπάγγελμά τους ἦταν τέτοιο.  Εἰσέπρατταν φόρους, τοὺς φόρους τοῦ  δημοσίου. Ἀλλὰ στὴν εἴσπραξι ἔκαναν  πολλὲς ἀδικίες. Δὲν εἰσέπρατταν τὰ  νόμιμα καὶ κανονικά. Ἐκεῖ ποὺ ἔπρεπε  νὰ εἰσπράξουν 100 δραχμές, εἰσέπρατταν 200. Τὶς 100 τὶς ἔδιναν στὸ δημόσιο, τὶς ἄλλες 100 τὶς ἔβαναν στὴν τσ έπη των. Ἔτσι αὐτοί, κλέβοντας τὸ  λαό, κατώρθωσαν νὰ κάνουν τεράστιες  περιουσίες, νὰ κτίσουν μεγάλα  σπίτια, τεράστια μέγαρα, νὰ ζοῦνε μὲ  πολυτέλεια μεγιστάνων.

Ἦσαν εὐτυχεῖς; Ὄχι. Γιατὶ ὁ κόσμος,  ποὺ ἤξερε ὅτι αὐτοὶ εἶνε λύκοι  ἅρπαγες καὶ λῄστευαν τὸ λαό, δὲν τοὺς  ἀγαποῦσε, ἀλλὰ τοὺς μισοῦσε. Τελώνης = ἁμαρτωλός. Τελώνης = κλέφτης. Τελώνης =  λύκος τῆς κοινωνίας. Τοὺς μισοῦσαν,  λοιπόν. Ἕνας ἀπὸ δαύτους, τοὺς  τελώνας, εἶνε καὶ ὁ Ματθαῖος ποὺ  ἑορτάζομε σήμερον.

Ἄλλαξε ὅμως, ἀπὸ τελώνης ἔγινε  εὐαγγελιστής, ἀπὸ κάρβουνο ἔγινε διαμάντι, ἀπὸ κόρακας

Έξω οι κύνες... και πας ο ποιών το ψεύδος! Ερχομαι ταχύ! Ναί έρχου Κύριε Ιησού!

"Περσέᾳ"

Ἀδελφοί! «Τί ὑμᾶς ἐβάσκανε»; Alea jacta est, Νίκος Χειλαδάκης

Ἀδελφοί! «Τί ὑμᾶς ἐβάσκανε» καὶ δὲν καταλαβαίνετε τὰ αὐτονόητα;

Ἀκόμα κι ἂν οἱ Ἅγιοι Πατέρες δὲν εἶχαν διδάξει τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου, ἔπρεπε νὰ τὴν ἀνακαλύψουμε!

 Γιατί, ὅσες διαμαρτυρίες, ὅσες φιλότιμες ἀναλύσεις τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ φαινομένου κι ἂν ἔγιναν ἕως τώρα, δὲν ἔφεραν κανένα ἀποτέλεσμα! Καταχωνιάζονται στὴν παγκόσμια ἰντερνετικὴ  βιβλιοθήκη γιὰ τὶς ἀναδιφήσεις τῶν ἐναπομεινάντων ρομαντικῶν φιλοσοφούντων θεολόγων! Οἱ Οἰκουμενιστὲς τὶς ἐκλαμβάνουν ὡς γραφικὲς πινελιές, φανερὴ ἀδυναμία ἀντίστασης, ποὺ τοὺς ἐπιτρέπει –ἀνέλπιστα– νὰ ἀποτελειώσουν χωρὶς ἐντάσεις τὸ κακορίζικο ἔργο του!  

Ἀδελφοί! «Τί ὑμᾶς ἐβάσκανε» μὴ πείθεσθε τοῖς ἁγίοις πατράσι; Διαπιστώνεται τὸ αἷμα στὰ χέρια τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀπὸ τὶς ἀχνίζουσες πληγὲς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, καὶ ἐπιμένετε νὰ κοινωνεῖτε μαζί τους;

Νὰ κοινωνεῖτε, μετ’ αὐτῶν ποὺ συνθέτουν τὴν «ἐκκλησίαν τῶν πονηρευομένων»;

Ο κύβος ερρίφθη, Alea jacta est

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Φαίνεται πως τα ψέματα τελειώνουν για όσους είχαν ακόμα την ελπίδα ότι θα αποφεύγονταν το μοιραίο, για όσους ακόμα έλπιζαν πως θα συνεχίσουν να τηρούνται οι Ιεροί Κανόνες, για όσους ακόμα έτρεφαν την προσδοκία πως η Ορθοδοξία θα παραμείνει Ορθοδοξία, όπως παρέμεινε επί τόσους αιώνες. Ενώ η χώρα αυτή υποφέρει τραυματισμένη από τα μαρτύρια της ξένης μνημονικιακής κατοχής, ενώ ο εκκλησιασμός διώκεται με κάθε μέσο, ο προκαθήμενος της Κωνσταντινούπολης έχει πάρει την οριστική του απόφαση.

Βαρθολομαίος: «H επανένωση Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας συνιστά καθήκον της εποχής μας». Χωρίς πλέον κανένα δισταγμό, χωρίς πλέον κανένα πρόσχημα, χωρίς καμία αμφιβολία, σε μια σημαντική συνέντευξη σε αυστριακή εφημερίδα ο κ. Βαρθολομαίος σημειώνει πως, «η αποκατάσταση της διάσπασης της και η επανένωση της Εκκλησίας συνιστά μεγάλο καθήκον της εποχής μας, και παραπέμπει στα πρώτα βήματα που ξεκίνησαν σε αυτή την κατεύθυνση πριν από 50 χρόνια ο Πάπας Παύλος ο Έκτος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας», ενώ, όπως παρατηρεί, «ο επίσημος Θεολογικός Διάλογος ανάμεσα στις Εκκλησίες βοήθησε να εξαλειφθούν παρεξηγήσεις και διαφορές απόψεων» (;;;).

Μετά από όλα αυτά θα αναρωτηθεί κανείς, θα αναρωτηθεί κάθε καλόπιστος, κάθε ευσεβής, μέλος της ελληνορθόδοξης εκκλησίας, κάθε σκεπτόμενος, (γιατί υπάρχουν δυστυχώς και οι μη σκεπτόμενοι), τι δέον γενέσθαι. Πολλοί θα υποστηρίξουν πως μη δέον γενέσθαι οτιδήποτε. Δηλαδή να μην αντιδρούμε, να μην πούμε τίποτα, να μην αναφερόμαστε καν σε αυτή τη εξέλιξη, να μην βλέπουμε, και να μην ακούμε. Δηλαδή να είμαστε πρόβατα ενός ποιμνίου που το καθηγηθούν λύκοι για να το κατασπαράξουν.

Για όσους όμως ακόμα έχουν συνείδηση και θέλουν να κρατήσουν την Μια, Αγία, Καθολική, Αποστολική, και Ορθόδοξη Εκκλησία, το πρόβλημα είναι πως θα αντιδράσουν, πως θα εκκλησιάζονται όταν οι ιερείς θα είναι Οικουμενιστές, πως θα λάβουν την Θεια Κοινωνία όταν αυτή δεν θα έχει καμία Χάρη γιατί οι Ιερουργοί θα έχουν αποστατήσει, όταν το μίασμα του Οικουμενισμού θα έχει μολύνει τα Ιερά και τα Όσια, όταν αυτά που μας κράτησαν επί τόσους αιώνες θα έχουν καταρρεύσει μετά από μια πολύχρονη προετοιμασία αποδόμησης κάθε ορθόδοξης αγάπης, κάθε ορθόδοξης  θεραπευτικής λειτουργίας. Κάποιοι πιστοί λίγο-πολύ λέγουν, «μα το τάδε μοναστήρι, ο τάδε μοναχός έχει αγάπη, έχει ελεημοσύνη, έχει άσκηση, έχει αυταπάρνηση, έχει προσευχή, έχει τόσα καλά…πως είναι δυνατόν να σφάλλει ; Μήπως από κάποια πλευρά έχει κάποιο δίκαιο; Μήπως εδώ επιβάλλεται να κάνουμε οικονομία;». Εδώ θα πρέπει να καταλάβουμε, να αντιληφθούμε πως οι Νεοεποχίτες δεν επιδιώκουν να κλείσουν οι εκκλησίες αλλά να συνεχίσουν να υπάρχουν, να λειτουργούν γεμάτες εκκλησίασμα αλλά με αλλοιωμένο-κοσμικό και οικουμενιστικό φρόνημα.  Αντίθετα τις όποιες εκκλησίες θα παραμείνουν στην Ορθοδοξία θα τις απομονώσουν και θα της χαρακτηρίσουν αναχρονιστικές και απομεινάρια ενός σκοταδιστικού παρελθόντος.

Πριν από λίγα χρόνια ένας πασίγνωστος γέροντας στο Άγιο Ορός αναφερόμενος στους παπικούς μου είχε πει: «Δεν μπορούμε να τους αποδεχτούμε γιατί έτσι αλλοιώνουμε την θεραπευτική χάρη της Ορθοδοξίας και χάνουμε την αγάπη που θα μπορούσαμε να τους προσφέρουμε για να μετανοήσουν».

Σήμερα όχι μόνο τους αποδεχόμαστε αλλά οι προκαθήμενοι βάσει συνωμοτικού σχεδίου που εξυφαίνονταν εδώ και δεκαετίες, έφτασαν στο σημείο να επιδιώκουν πλέον ανοιχτά και χωρίς κανένα πρόσχημα την λεγομένη «ένωση των εκκλησιών», δηλαδή την ένωση με τον «Έξω από εδώ». Αλλά το πιο τραγικό είναι πως ο ίδιος αυτός ο γέροντας, στον οποίο πηγαίνουν να τον επισκεφτούν χιλιάδες από όλο τον κόσμο θεωρώντας τον σαν πάτερ Παΐσιο νούμερο 2, (και ο όποιος καθοδηγεί ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα Ρωμιοσύνης του οποίου υπήρξα ιδρυτικό μέλος), μου συνέστησε με αυστηρό τρόπο να σταματήσω να γράφω για όσα σήμερα γίνονται σε βάρος της Ορθοδοξίας παρά την ευλογία που έχω από τον πνευματικό μου. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να με συστήσει να εξομολογηθώ για όσα έγραψα τους τελευταίους μήνες. Αλλοίμονο! 

Ο πατήρ Ρωμανιδης είχε προφητέψει από την δεκαετία του ογδόντα ότι θα έρθει η μέρα που δεν θα υπάρχει πλέον τίποτα στην ορατή εκκλησία που θα μαρτυρά την Ορθοδοξία, καθώς αυτή θα έχει εγκαταλειφθεί από τους ίδιους τους ιερείς της. Τώρα διαφαίνεται πως όλα είχαν σχεδιαστεί με τον καλύτερο τρόπο και οι ανύποπτοι ευλαβείς σύμφωνα με τα σχέδια τους θα έπεφταν σαν «ώριμα φρούτα» στον λάκκο της καταστροφής. Από την μια η πολιτική προδοσία και από την άλλη η θρησκευτική αποστασία και στη μέση ένα ζαλισμένο ποίμνιο. Όλα ωραία και άριστα σχεδιασμένα και καθορισμένα.

Ο προφήτης  Ησαΐας ως αυθεντικός  κήρυκας του λόγου του Θεού ελέγχει κατά τρόπο αληθινά προφητικό τους ανάξιους άρχοντες των Ιουδαίων. Η αγανάκτηση του Προφήτη φτάνει σε τέτοιο βαθμό που καλεί τους βαρβάρους ειδωλολάτρες, οι οποίοι λόγω της βαρβαρότητας τους μοιάζουν με άγρια θηρία, να έρθουν να κατασπαράξουν τους κακούς άρχοντες. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του Προφήτη: «Πάντα τα θηρία τα άγρια, δεύτε φάγετε, πάντα τα θηρία του δρυμού» (Ησ. νστ΄ 9).

Αλλά ο προφητικός λόγος δεν εξαντλείται στο σημείο αυτό. Συνεχίζει με την ίδια και περισσότερο δριμύτητα και ελέγχει τώρα «τους αναιδείς τη ψυχή», λέγοντας, «Και οι κύνες αναιδείς τη ψυχή, ουκ ειδότες πλησμονήν, και εισί πονηροί ουκ ειδότες  σύνεσιν, πάντες εν ταις οδοίς αυτών εξηκολούθησαν, έκαστος κατά το εαυτού» (Ησ. νστ΄ 10).

Τι μας λέγει η Αγία Γραφή: «Μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον!» αναφωνεί ο Απόστολος Παύλος (Α΄Τιμόθ. γ΄ 16). Και πιο κάτω τι λέγει; Να είμαστε απλώς καλοί άνθρωποι; Όχι! Αλλά: «Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις εκηρύχθη εν έθνεσι, επιστεύθη εν κόσμω, ανελλήφθη εν δόξη». Και η προσωπική Θεία αποκάλυψις γίνεται μόνο εν Πνεύματι Αγίω. «Ούτως ο άνθρωπος αυτοπροαιρέτως, είτε γίνεται σκώληξ και δεν διαμαρτύρεται επειδή τον πατούν, είτε γίνεται υψιπέτης αετός της Χάριτος και ίπταται εις τους Ουρανούς».

Στην εποχή που ζούμε όλα τα προσωπεία έχουν πέσει και έχουν αποκαλυφθεί τα πάντα. Στη συνείδηση του κάθε πιστού επαφίεται αν θα αγωνιστεί, ή αν θα παραδοθεί στα επερχόμενα. Στην συνειδητή ευθύνη του κάθε ιεράρχη είναι να πάψει να κρύβεται πίσω από την «σκιά» του και να πάρει ξεκάθαρη θέση στα τελούμενα.