Φώτιος Μιχαήλ: Λόγος πανηγυρικός στήν επέτειο του ΟΧΙ

Θαυμάσια ὁμιλία. Ἀναφέρει ὅλους καὶ ὅλα ποὺ εἶπαν τὸ ΟΧΙ. (Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές!  Ἐκεῖ ΝΑΙ!)

        Σεβαστέ μας πάτερ Φώτιε,

              ἀγαπητοί μου συμπατριῶτες καί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

    Ἡ 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ὑπῆρξε μιά μοναδική ἱστορική στιγμή ὅχι μονάχα γιά ἐμᾶς τούς Ἔλληνες, ἀλλά καί γιά ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα!

Τό ΟΧΙ τοῦ Μεταξᾶ, τό ἔβαλαν οἱ παπποῦδες μας βαθειά μέσα στίς καρδιές τους καί τό μετέτρεψαν πάνω στά κακοτράχαλα βουνά τῆς Ἠπείρου σέ Νίκη!

Τό πῆραν τά χείλη τῆς Βέμπο καί τό ἔκαναν τραγούδι.

     Ἀντήχησε ὡς κρότος δυνατός ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Πατρίδας μας καί ἀναδείχθηκε σέ Σύμβολο τῆς ἀντίστασης καί τῆς Ἐλευθερίας.

    Τό ἀφουγκράστηκαν οἱ ψοφοδεεῖς καί τάχα ἰσχυροί Εὐρωπαῖοι καί νόμισαν πώς ὀνειρεύονται! Πῶς εἶναι δυνατόν, ἀναρωτήθηκαν, ἕνας τόσο μικρός λαός νά τά βάλει μέ μιά ὑπερδύναμη;

Η αγαπολογία στην υπηρεσία της Παναίρεσης! --Τώρα η καταπάτηση Ι. Κανόνων και ευλογία "σχισμάτων" ονομάζεται ΑΓΑΠΗ!

Βαρθολομαίος: Μόνο κίνητρο για το αυτοκέφαλο της Ουκρανίας η αγαπητική μέριμνα

      Στο ζήτημα της αναγνώρισης του αυτοκέφαλου της Ουκρανικής Εκκλησίας, που έχει προκαλέσει «πάγωμα» των σχέσεων ανάμεσα σε Φανάρι και την Εκκλησία της Ρωσίας αναφέρθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, Βαρθολομαίος. 

Μιλώντας μετά τη θεία λειτουργία, στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Ξυλόπορτας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης τόνισε ότι το αποκλειστικό κίνητρο και αμετακίνητο κριτήριο για την απόφαση του Πατριαρχείου ήταν η αγαπητική μέριμνα της Εκκλησίας.
«Όσα λέγονται και γράφονται, ανερυθριάστως, περί άλλων κινήτρων εις την σχετικήν απόφασιν του Οικουμενικού Θρόνου, είναι μυθεύματα», τόνισε ο Παναγιώτατος.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, στην ομιλία του, σημείωσε, μεταξύ άλλων:
«Πιστή εις τον Κύριόν της, η Εκκλησία, είναι αδύνατον να παραμένη αδιάφορος και αδρανής, όταν ακούη την κραυγήν

Ο γέροντας Παΐσιος και η ανατριχιαστική φωτογραφία από τη φωτιά στο Μάτι

    Ήταν η στιγμή που η πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου είχε ολοκληρώσει το καταστροφικό για ζωές και περιουσίες έργο της στον Νέο Βουτζά και στο Μάτι (ώρα 7 περίπου το απόγευμα) και άρχισε να επεκτείνεται βορειοανατολικά προς Άγιο Ανδρέα (όπου και οι παιδικές κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων) και νοτιοδυτικά προς Ραφήνα.

Οι παρευρισκόμενοι στο λιμάνι της Ραφήνας (όπου είχαν καταφύγει για να γλιτώσουν, μεταξύ των οποίων και ο αδελφός μου) άκουσαν να κτυπά η καμπάνα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, που βρίσκεται σε ύψωμα ακριβώς πάνω από το λιμάνι. Ήδη οι φλόγες πλησίαζαν απειλητικά το εκκλησάκι. Ορισμένοι ανέβηκαν στον προαύλιο χώρο του, για να δουν μήπως υπάρχει ανάγκη για βοήθεια.
Μεταξύ αυτών και μια κυρία, που πλησιάζοντας παρατηρεί στο παγκάκι του προαύλιου χώρου, δίπλα στο περιτείχισμα, όπου προσήγγιζε η φωτιά, τη μορφή ενός ρασοφόρου ιερωμένου, που καθόταν στο παγκάκι μέσα στους καπνούς και είχε στραμμένο το σώμα του προς τις φλόγες.
Εντυπωσιασμένη, τράβηξε από μακριά μια φωτογραφία με το

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ για την 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Σημάτη Π.

Όταν μου ανατέθηκε η εκφώνηση του Πανηγυρικού στην ηρωική επέτειο της ημέρας του ΟΧΙ, σκεφτόμουν: Τι αλήθεια έχουμε να πανηγυρίσουμε εμείς σήμερα; Ποιο Πανηγυρικό λόγο να αρθρώσουμε, δοξαστικό του ΟΧΙ, οι σύγχρονοι Έλληνες του εύκολου ΝΑΙ;

Ο Πανηγυρικός σε μιας τέτοιας περικαλλούς ημέρας τη μνήμη, πρέπει να εκφράζει το πανηγύρι των ψυχών των πανηγυριζόντων, αλλιώς είναι κούφιος λόγος, υποκριτική τέχνη προσβολής της μνήμης των ηρώων. Πρέπει να εκφράζει την ομόψυχη θέληση να τιμήσουν ένα κορυφαίο γεγονός της ιστορίας που παραμένει στη συλλογική τους μνήμη ανεξίτηλα γραμμένο, ένα γεγονός που χάρη στην αγάπη και την φροντίδα των παλιών μεταλαμπαδεύεται στις ψυχές των νέων. Πρέπει να εκφράζει και να συναντά τα συναισθήματα και τις σκέψεις, την συνείδηση της κοινότητος για την οποία εκφωνείται. Να συναντάται με τις ψυχές των ηρώων, όχι στο χώρο του συμβολικού και της φαντασίας, αλλά στο χώρο της πραγματικότητας, αφού για την Παράδοσή μας, ζωντανοί και τεθνεώτες αποτελούμε ένα σώμα, μ’ αυτούς επικοινωνήσαμε πριν λίγο με την επιμνημόσυνη δέηση.

Εύχομαι ολόψυχα να διαψευσθώ…

    Συνήθως όταν γράφουμε ή προφορικά υποστηρίζουμε κάποια άποψη θέλουμε να μας δικαιώσουν οι αναγνώστες ή οι ακροατές μας ή τέλος πάντων η εξέλιξη των γεγονότων. Εγώ εύχομαι ολόψυχα να διαψευσθώ από τη ροή των γεγονότων και των πραγμάτων, γιατί ό,τι σκέφτομαι και φαντάζομαι είναι μαύρο κι ανέλπιδο ανθρωπίνως.

Ο λόγος για την πατρίδα μας, την Ελλάδα μας, και το άθλιο σημείο στο οποίο την έχουμε οδηγήσει, κρατούντες και «κρατούμενοι», άρχοντες και αρχόμενοι.
Τα δεινά είναι πολλά. Θα επιχειρήσω μερικά να καταγράψω:

Πως η θρυλική VΙΙΙ Μεραρχία συνέτριψε την ιταλική επίθεση στην Ήπειρο

Ψηλά στην Ήπειρο, ο χειμώνας είχε ήδη έρθει. Στα Ιωάννινα, ο διοικητής της VΙΙΙ Μεραρχίας Πεζικού (ΜΠ), ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, βρισκόταν στο γραφείο του.

Η ώρα είχε περάσει, αλλά ο έμπειρος στρατηγός, μαζί με τους επιτελείς του, βρίσκονταν σκυμμένοι επάνω από τους απλωμένους χάρτες τους, μελετώντας τους και ανταλλάσσοντας μόνο τα απαραίτητα λόγια.Ο μέραρχος είχε ενημερώσει τους επιτελείς του για την αναφορά του διοικητή του Αποσπάσματος Πίνδου, του Δαβάκη, ο οποίος ήταν βέβαιος ότι η ιταλική εισβολή ήταν ζήτημα ωρών.Μέσα στη νύχτα έφτασε στο

Ύβρις: Όταν εορτάζουμε αλλά δέν μιμούμαστε!

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

     Ὅ,τι καὶ νὰ πεῖ κανεὶς γιὰ τὸ ἔπος τῆς Ἀλβανίας εἶναι λίγο, ἐλάχιστο. Τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ φθάσει τὸ ὕψος τῶν τιτάνων προγόνων μας, τῆς τότε πράγματι φτωχῆς ἀλλὰ καὶ πράγματι ἔντιμης Ἑλλάδος. Ἔντιμης, διότι παρὰ τὸν διχασμὸ καὶ τὴν φτώχεια ποὺ ἐπικρατοῦσε, παρὰ τὶς ἀπειλὲς ἔξωθεν καὶ τὸ μικρό της μέγεθος, παρὰ τὸν χαμένο πόλεμο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, μόλις 18 χρόνια πρίν, στάθηκε στὸ ὕψος ποὺ ἐπιβάλλει ἡ ἱστορία σὲ λαοὺς ποὺ γεμίζουν τὰ βιβλία της μὲ ἀμέτρητες σελίδες.

Αὐτὸ ὅμως ποὺ μπορεῖ σήμερα νὰ ἐπισημανθεῖ εἶναι τὸ ἑξῆς: Ἀποτελεῖ ὑψίστη ὕβριν γιὰ τοὺς ἀγῶνες καὶ τὴν μνήμη τῶν ἡρώων προγόνων μας, ὅταν ἑορτάζουμε τὰ κατορθώματα καὶ τὴν στάση τους ἀλλὰ δὲν τοὺς μιμούμαστε.

Ὅ,τι καὶ νὰ διαβάσει κανεὶς ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη θὰ διακρίνει τὸν διαποτισμὸ τῶν λόγων μὲ τὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, τὰ ὑψηλὰ ἰδεώδη, τὴν ἠθική, τὴν ἀγωνιστικότητα, τὴν συνέπεια, τὴν γενναιότητα καὶ τὴν αὐτοθυσία. Στοιχεῖα ποὺ σήμερα ἀντικαταστάθηκαν ἀπὸ τὴν κουτοπονηριά, τὸν ὠχαδελφισμό, τὴν ψευδοκουλτούρα, τὴν ἀνηθικότητα, τὴν παθητικότητα καὶ τὴν δειλία, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπιστία. Αὐτοὶ ὑπερασπίζονταν, ἐμεῖς ξεπουλᾶμε.

Ἀρκεῖ νὰ ξαναδιαβάσουμε δύο τρία ἀποσπάσματα ἀπὸ τὰ μηνύματα ποὺ ἔστειλαν ὁ ἐκκλησιαστικὸς καὶ πνευματικός/λογοτεχνικὸς κόσμος τῆς ἐποχῆς ἐκείνης γιὰ νὰ διαπιστώσουμε τὴν ἔνδοια ἀντιστοίχων σημερινῶν ἀντιπροσώπων του ἀλλὰ καὶ τὴν δική μας καὶ νὰ κλάψουμε, νὰ κλάψουμε πικρὰ γιὰ τὴν κατάντια μας:

    Μήνυμα Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσάνθου:

     «Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά

          Η Α.Μ. ο Βασιλεύς και ο πρόεδρος της εθνικής ημών κυβερνήσεως καλούν ημάς πάντας ίνα αποδυθώμεν εις Άγιον υπέρ Πίστεως και Πατρίδος αμυντικόν αγώνα.

Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα τα ιερά και πέποιθεν ότι τα τέκνα της Πατρίδος ευπειθή εις το κέλευσμα Αυτής και του Θεού θα σπεύσουν εν μιά ψυχή και καρδιά ν΄ αγωνισθούν υπέρ βωμών και εστιών και της Ελευθερίας και τιμής και θα συνεχίσουν ούτω την απ΄ αιώνων πολλών αδιάκοπον σειράν των τιμίων και ενδόξων αγώνων και θα προτιμήσουν τον ωραίον θάνατον από την άσχημον ζωήν της δουλείας.

Και μη φοβούμεθα από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι, ας φοβούμεθα δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχή και σώμα απωλέσαι.

Επιρρίψωμεν επί Κύριον την μέριμναν ημών και Αυτός θα είναι βοηθός και αντιλήπτωρ εν τη αμύνη κατά της αδίκου επιθέσεως των εχθρών. Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου του Θεού και εν τη γενναιότητι και ανδρεία μεγαλυνθησόμεθα.

Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός εί μετά πάντων ημών.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χρύσανθος».

Καὶ ὅταν τοῦ ζήτησαν νὰ ψάλει δοξολογία γιὰ τὴν εἴσοδο τῶν Γερμανῶν στὴν Ἀθήνα ἀπάντησε:

«Δοξολογία δεν έχει θέσιν επί τη υποδουλώσει της Πατρίδος μας. Η ώρα της Δοξολογίας θα είναι άλλη» (ἀπὸ τὸ ἄρθρο: Xρύσανθος Φιλιππίδης: Ο τελευταίος Αργοναύτης του Αρχιμ. Ιωακείμ Οικονομίκου, Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους).

Γι’αὐτὴν του τὴν στάση τὸν ἔπαψαν ἀπὸ Ἀρχιεπίσκοπο.

Καὶ ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης, ὑπηρετώντας στὸ μέτωπο ὡς ἔφεδρος ἀνθυπολοχαγός, ἔγραψε στὸ ποίημα του ποὺ δημοσιεύθηκε τὸ 1945 «Ἄσμα ἡρωικὸ καὶ πένθιμο γιὰ τὸν χαμένο ἀνθυπολοχαγὸ τῆς Ἀλβανίας»  μεταξὺ ἄλλων:

«Τώρα χτυπάει πιο γρήγορα τ’ όνειρο μες στο αίμα

Tου κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει:

       Ελευθερία

Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο:

       EΛEYΘEPIA

Για σένα θα δακρύσει από χαρά ο ήλιος

Στεριές ιριδοχτυπημένες πέφτουν στά νερά

Kαράβια μ’ ανοιχτά πανιά πλέουν μες στους λειμώνες

Tα πιο αθώα κορίτσια

Tρέχουν γυμνά στα μάτια των αντρών

Kι η σεμνότης φωνάζει πίσω από το φράχτη

Παιδιά! δεν είναι άλλη γη ωραιότερη…

Του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει!

Με βήμα πρωινό στη χλόη που μεγαλώνει

Oλοένα εκείνος ανεβαίνει·

Τώρα λάμπουνε γύρω του οι πόθοι που ήταν μια φορά

Xαμένοι μες στης αμαρτίας τη μοναξιά·

Γειτόνοι της καρδιάς του οι πόθοι φλέγονται·

Πουλιά τον χαιρετούν, του φαίνονται αδερφάκια του

Άνθρωποι τον φωνάζουν, του φαίνονται συντρόφοι του

«Πουλιά καλά πουλιά μου, εδώ τελειώνει ο θάνατος!»

«Σύντροφοι σύντροφοι καλοί μου, εδώ η ζωή αρχίζει!»

Αγιάζι ουράνιας ομορφιάς γυαλίζει στα μαλλιά του

Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο

Αύριο, αύριο, αύριο: το Πάσχα του Θεού!» 

Το Θαύμα (του Αγ.Νεκταρίου) στον πόλεμο του 1940 και τα κεραμίδια

   Κάποιος νέος διηγόταν:

     «Είμαι Πειραιώτης. Μόλις επέστρεψα από το αλβανικό μέτωπο. Κινδύνεψα. Δίπλα μου ακριβώς, έπεσε μια οβίδα.

Άνοιξε ολόκληρο πηγάδι. Εκείνη τη στιγμή, έρχεται αστραπιαία ένας παπάς – πού βρέθηκε; - και μου δίνει μια γερή σπρωξιά. Μ’ έριξε στο χώμα, αντίθετα από την οβίδα. Γλίτωσα, κυριολεκτικά από Θαύμα.

Όταν γύρισα στον Πειραιά, άρχισα να ρωτώ γνωστούς παπάδες και να κοιτάζω φωτογραφίες Ιερωμένων, για να βρω τον παπά που μ’ έσωσε...

Η δύναμη του Θεού και η πίστη του ανθρώπου

Κυριακή Ζ΄Λουκά (Λουκ. η΄ 41-56):

Η δύναμη του Θεού και η πίστη του ανθρώπου

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Όταν οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν σ’ ένα βράχο, τον κάνουν να λάμπει. Όταν η φλόγα αγγίξει ένα άκαφτο κερί, το ανάβει. Όταν ο μαγνήτης αγγίξει ένα μεταλλικό αντικείμενο, το μαγνητίζει. Όταν το ηλεκτροφόρο καλώδιο αγγίξει ένα συνηθισμένο σύρμα, και τα δυο τους ηλεκτρίζονται.
Όλες αυτές οι φυσικές ενέργειες δεν είναι παρά εικόνες ή πνευματικά φαινόμενα. Όλα όσα συμβαίνουν στον εξωτερικό κόσμο, είναι απλά η εικόνα όσων γίνονται στον εσωτερικό. Ολόκληρη η εφήμερη φύση είναι σαν ένα όνειρο, σε σχέση με την εσωτερική πραγματικότητα, σαν ένα παραμύθι, όταν μιλάμε με όρους αιώνιας ζωής.
Η ψυχή είναι η πραγματικότητα του σώματος. Ο Θεός είναι η πραγματικότητα της ψυχής. Όταν ο Θεός αγγίζει την ψυχή, την ζωοποιεί, της μεταδίδει την δράση. Όταν η ψυχή αγγίζει το σώμα, κάνει το ίδιο. Το σώμα λαβαίνει φως, ζεσταίνεται, δέχεται μαγνητισμό και ηλεκτρισμό, δράση, ακοή και κίνηση από την ψυχή. Όταν η ψυχή αναχωρεί από το σώμα, όλ’ αυτά χάνονται, εξαφανίζονται. Η ψυχή δέχεται από το Θεό έναν ειδικό φωτισμό, θέρμη, μαγνητισμό και ηλεκτρισμό, δράση, ακοή και κίνηση. Κι όλ’ αυτά χάνονται όταν η ψυχή χωρίζεται από το Θεό.

Το «ΟΧΙ» του 1940 και η στάση του ΚΚΕ

Ξημερώματα 28^ης Οκτωβρίου 1940, ο Ιταλός πρέσβης Εμμανουέλε Γκράτσι μεταβαίνει στην οικεία του Πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά για να παραδώσει το ιταλικό τελεσίγραφο. Οι Ιταλοί ζητούσαν από τον Μεταξά να εγκαταλείψει την ουδετερότητα και να στραφεί προς τη συμμαχία των δυνάμεων του Άξονα. Ο Μεταξάς παρότι ιδεολογικά συγγενής με το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι αρνήθηκε αποφασιστικά. Ο ίδιος ο Γκράτσι έγραψε στο βιβλίο του «Η αρχή του τέλους»: 

Προφητεία – ΣΟΚ του Αγίου Ραφαήλ: «Όταν ο Ερντογάν…»!

     Είμαστε στο 2010 και ο πρωθυπουργός, τότε, της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, επισκέφθηκε την Αθήνα. Στη συνέντευξη Τύπου, τυχαία βρέθηκε κάποιος που λίγες μέρες πριν είχε κάνει το τάμα του στους Νεοφανείς Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη στη Μυτιλήνη.

     Ακούγοντας τα όσα έλεγε ο Ερντογάν, η όψη του σκοτείνιασε και πληροφόρησε τον φίλο του, ο οποίος βρισκόταν μαζί του και άκουγε τις δηλώσεις, ότι κάτι συγκλονιστικό του είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ.

     Περιέγραψε ότι ονειρεύτηκε τον Άγιο Ραφαήλ που με ύφος αυστηρό του είπε: 

        «Εγώ ήρθα πρόσφυγας εδώ σε αυτό το νησί καταδιωγμένος από τους Τούρκους και για την ΠΙΣΤΗ και την ΠΑΤΡΙΔΑ μου έκοψαν το κεφάλι.      Αυτό το νησί σε λίγο καιρό θα γεμίσει με πρόσφυγες-περαστικούς.      Οι Τούρκοι θα συνεχίζουν να κόβουν κεφάλια μέχρι να πέσει το κεφάλι αυτουνού που θα συναντήσεις αύριο στην Αθήνα. Τότε η ιστορία θα αλλάξει σελίδα και οι Τούρκοι θα γίνουν πρόσφυγες»…

Πηγή

Η αιώνια Ελλάς

 

Ω Eλλάς! ― ω πατρίς μου!

   Η 28η Οκτωβρίου 1940 δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας της ελληνικής Ιστορίας. Είναι ένας χρυσός κανόνας όπου η αυταπάρνηση, ο ηρωισμός και η ικανότητα της αριστοκρατικής τάξης των πολεμιστών αποδεικνύονται ισχυρότερα στον αγώνα της υπεράσπισης βωμών και εστιών από τα οπλικά συστήματα του φαινομενικά πανίσχυρου εχθρού.
Η πατριωτική έκρηξη των Ελλήνων, το πολεμικό ξέσπασμα εναντίον των Ιταλών και η συντριβή μιας αλαζονικής αυτοκρατορίας από τους προγόνους μας δεν αποτελούν κάτι απρόσμενο, αλλόκοτο ή ασυνήθιστο για τα δεδομένα του έθνους μας. Σχεδόν σε όλες τις

Εμφανίσεις της Παναγίας στον πόλεμο του 1940:

Ένα ακόμα άγνωστο θαύμα της Αγίας Σκέπης (Βίντεο με μαρτυρίες )

Το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα και ο βοριάς σφύριζε μανιασμένα. Μέσα σ’ αυτή τη χιονοθύελλα, ένας στρατός προχωρούσε αποφασιστικά… σκαρφάλωνε σ’ απότομες πλα­γιές…Κατέβαινε γκρεμούς…βάδιζε ασταμάτητα και κουβαλού­σε στη ράχη του μεγάλο φορτίο.
Ένα μικρό φαρμακείο, μια στρατιωτική κουβέρτα, ένα ζευγάρι κάλτσες, μια φανέλα. Αλλά και τ’ όπλο του με την ξιφολόγχη και τα φυσίγγια… Παρ’ όλο το βάρος, το χιόνι και τις λάσπες… συνέχιζε τη δύσκολη πορεία του και μόνο σαν έβρισκε κάποιο χάλασμα, ή κανένα προφυλαγμένο βράχο, σταμα­τούσε λίγο, για να ξεκουραστεί.
Μέσα σ’ αυτές τις φοβερές συν­θήκες τα παλικάρια στον ιστορικό πό­λεμο του ’40, έγραψαν αθάνατες σελίδες ηρωισμού και θυσίας, πάνω στα Βορειοηπειρωτικά βουνά.
Αυτοί οι ήρωες σκαρφάλωσαν στις κορυφές του Ιβάν, της Μοράβας… κι ήταν η νίκη τους θρίαμβος! Πολε­μούσαν με τις