Αντίδραση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας: "Η επίσκεψη του πάπα Φραγκίσκου στην Αλβανία είναι καλοδεχούμενη..."

Αντίδραση  της  Ορθόδοξης  Εκκλησίας  της  Αλβανίας:

"Η  επίσκεψη  του  πάπα  Φραγκίσκου

στην  Αλβανία  είναι  καλοδεχούμενη..."

Απεγνωσμένη  προσπάθεια  για  να  χαλάσουν

την  φιλόξενη  ατμόσφαιρα  και  την  θρησκευτική  αρμονία.

Αντίδραση  της  Ορθόδοξης  Εκκλησίας  της  Αλβανίας  για  την  δήλωση  του  Νικόλα  Μάρκου  παραμονές  της  επίσκεψης  του  Πάπα.

Όπως  έχουμε  δηλώσει  ο  ερχομός  του  Πάπα  Φραγκίσκου  στην  χώρα  μας  είναι  πέρα  από  καλοδεχούμενη  και  η  συνέχεια  μιας  παράδοσης  εξαιρετικών  σχέσεων  και  όχι  μόνο  μεταξύ  των  χριστιανών.  Από  την  στιγμή  που  η  θρησκευτική  ελευθερία  επανήλθε,  οι  βασικές  θρησκευτικές  κοινότητες,  μουσουλμάνοι,  ορθόδοξοι,  καθολική  και  μπεκτασίδες  έχουν  καλλιεργήσει  όχι  μόνο  την  θρησκευτική  ανεκτικότητα  και  την  κατανόηση,  αλλά  κάτι  πιο  σημαντικό:  τον  αλληλοσεβασμό,  την  αμοιβαιότητα,  την  δημιουργική  συνεργασία.  Γεγονός  που  έχει  βοηθήσει  γενικά  στην  ειρηνική  συμπόρευση  και  την  ανάπτυξη  της  χώρας.
Καθόλου  τυχαίο  δεν  είναι,  που  λίγο  πριν  από  την  επίσκεψη  στην  Αλβανία,  ο  Πάπας  θα  δήλωνε  «αυτοί  είναι  ικανοί  να  δημιουργούν

Ἀνταπάντηση στον π. Βασίλειο Βολουδάκη, Β΄ μέρος

Β΄ Μέρος 

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι δὲν ἄξιζε ἄλλης ἀπαντήσεως τὸ β΄ ἄρθρο τοῦ π. Β. Βολουδάκη «Ἀπάντηση σὲ ἐπικριτάς» (ἐδῶ), διότι ὄχι μόνο δὲν ἀπάντησε σὲ ὅσα ἐπισημάναμε  μὲ ἄρθρα μας (ἐδῶ κι ἐδῶ κι ἐδῶ) στὴν ἐπίθεση ποὺ ἔκανε ἐναντίον μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ δικαιολογήσει ὅσα θλιβερὰ καὶ ἀντιεκκλησιαστικὰ εἶπε, ἔπεσε σὲ νέες ἀντιφάσεις καὶ ἀντιπατερικὲς θέσεις. Ὅμως ξεκινήσαμε νὰ ἀπαντᾶμε στὴν νέα του ἀνάρτηση (Α΄ μέρος ἐδῶ) καὶ συνεχίζουμε σήμερα μὲ τὸ Β΄ μέρος, διότι οἱ θέσεις του (ποὺ ἀπηχοῦν τὶς θέσεις πολλῶν “ἀντι-Οἰκουμενιστῶν” ποιμένων, κυρίως τῆς “Συνάξεως Κληρικῶν”) οὐσιαστικὰ εἶναι μετα-πατερικὲς καὶ ἀλλοιώνουν τὴν διαχρονικὴ ποιμαντικὴ πρακτικὴ τῆς Ἐκκλησίας σὲ καιρὸ αἱρέσεως. (Καὶ νὰ σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι οἱ τῆς “Συνάξεως” κατηγοροῦν τὸν Δημητριάδος, τὸν Ζηζιούλα, τὸν Καλαϊτζίδη κ.ἄ. γιὰ μετα-πατερικὴ θεολογία!).

Γ) ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ τῆς ἀπαντήσεώς σας:

Γράφετε: «Ὁ ὅρος ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ εἶναι ἄγνωστος ὡς ἐκκλησιαστικὴ πρακτική. Ἡ φράση "…οἱ ἑαυτούς της πρὸς τὸν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες…" χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὸν ΙΕ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου γιὰ νὰ ἐξηγήση ὅτι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου ἐπισκόπου εἶναι θεμιτὴ προστασία τῶν κληρικῶν ἔναντι τοῦ "γυμνῆ τῆ κεφαλῆ κηρύσσοντος αἵρεσιν" ἐπισκόπου καὶ ὄχι ὡς ὑποδηλωτικὸς συγκεκριμένης πρακτικῆς, ποὺ ὑπαγορεύει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ νὰ ἐφαρμοσθῆ ὑποχρεωτικά, ὡς ἔνδειξη γνησίου Ὀρθοδόξου φρονήματος! Ἡ μετοχή "ἀποτειχίζοντες"» (=προστατεύοντες), στὴ συγκεκριμένη χρήση της ἔχει νόημα λόγω τῶν συμφραζομένων της ἀλλὰ δὲν προσφέρεται γιὰ τὴ μετατροπή της σὲ οὐσιαστικό=ἀπο-τείχιση, μὲ σκοπὸ νὰ δηλώση μιὰ ἐκκλησιαστικὴ πρακτική, δεδομένου ὅτι χωρὶς ἄλλο προσδιοριστικὸ δὲν σημαίνει ἀπολύτως τίποτα, οὔτε εἶναι καταγεγραμμένη σὲ κάποιο λεξικό... Νὰ σημειωθῆ, ἐπίσης, ὅτι οἱ Ι. Μονὲς τοῦ Ἁγ. Ὄρους, ποὺ ἐπέλεξαν τὸ 1969 νὰ διακόψουν τὸ μνημόσυνον τοῦ αἱρετικὰ φρονοῦντος Πατριάρχου Ἀθηναγόρου δὲν χρησιμοποίησαν ποτὲ τὸν ὅρο "ἀποτείχιση" ἀλλὰ μόνο τὴ φράση: "Διακοπή μνημονεύσεως τοῦ Πατριαρχικοῦ ὀνόματος"».

α. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς στὴν ἐπιστολὴν «Πρὸς εὐλαβέστατον ἐν μοναχοῖς κυρ Διονύσιον» μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ Πατέρες δὲν πρόσεχαν-ἐξέταζαν κυρίως τὶς λέξεις καὶ τὰ λεξικά (καλύτερα, ἀδιαφοροῦσαν γιὰ τὶς λέξεις), ὅσο πρόσεχαν τὸν νοῦν, τὴν πραγματικότητα ποὺ ἐκφράζουν αὐτὲς οἱ λέξεις· καὶ παραθέτει μιὰ μικρὴ ἀνθολόγηση φράσεων Πατέρων, ὅπως (ἁγ. Κυρίλλου): «Εἴωθεν ἐξ ἀρχῆς οὐ μόνον ἡ θεία Γραφή, ἀλλά καί οἱ τῆς ἐκκλησίας διδάσκαλοι περί τάς λέξεις ἀδιαφορεῖν, εἰδότες ὅτι οὐδέν ἀδικοῦσιν αἱ λέξεις, ὅταν ἄλλως ἔχῃ τά πράγματα», (Μ. Βασιλείου): «οὐ χρή προσέχειν λέξεσιν, ἀλλά τῇ τοῦ σκοποῦ δυνάμει», (Γρηγορίου Θεολόγου): «ὅτι οὐκ ἐν ρήμασιν ἡμῖν, ἀλλ᾿ ἐν πράγμασιν ἡ εὐσέβεια», καί (ἱ. Χρυσοστόμου): «οὐ δεῖ τήν λέξειν καθ᾿ ἑαυτήν βασανίζειν, ἀλλά τῇ διανοίᾳ προσέχειν τοῦ γράφοντος».

Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες χρησιμοποίησαν λέξεις, ἐπίθετα ἢ «οὐσιαστικὰ» ποὺ δὲν ἦταν «καταγεγραμμένα σὲ κάποιο λεξικό»,  ὅπως “ὁμοούσιος”, “θεοτόκος” κ.λπ., καὶ ποὺ φυσικά, δὲν τὰ ἀποδέχονταν οἱ αἱρετικοί. Αὐτά, ὅμως, ἐξέφραζαν τὴν Πίστη τῆς Ἐκκλησίας.

Διαβάστε, π. Βασίλειε, τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ «Ἡ διαχρονικὴ Συμφωνία τῶν Πατέρων... περὶ Διακοπῆς Μνημονεύσεως» γιὰ νὰ δεῖτε τὸν «νοῦν» τῶν Ἁγίων Πατέρων γύρω ἀπὸ τὴν ἀνάλυση τῆς λέξεως καὶ τὴν διαχρονικὴ πρακτικὴ τῆς Διακοπῆς τῆς Μνημονεύσεως καὶ τῆς Ἀποτειχίσεως, ἀφοῦ ἀσφαλῶς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ παρουσιαστοῦν ὅλα τὰ πατερικὰ κείμενα ἐδῶ, στὴν μικρή μας ἀπάντηση. Ἂν ἔχετε κι ἐσεῖς αὐτὴν τὴν καλὴ προαίρεση τῶν Ἁγίων Πατέρων, θὰ σᾶς χαροποιήσει ἡ ἀνακάλυψη, ὅτι οἱ Ἅγιοι εἶχαν ἄλλη θέση ἀπὸ σᾶς, εἶχαν «νοῦν Χριστοῦ», τὸν ὁποῖον ὅλοι ἐπιδιώκουμε (κι ἐσεῖς) νὰ ἀποκτήσουμε. Αὐτό, τὴν ἀπόκτηση «νοῦν Χριστοῦ», δὲν διδάσκετε κι ἐσεῖς; Κι ἂν μέχρι τώρα δὲν εἴχατε ἀντιληφθεῖ τὴν σημασία τῆς Ἀποτειχίσεως, ἔ, δὲν χάθηκε ὁ κόσμος. Ὅλοι μας κάποτε μαθαίνουμε κάτι ποὺ δὲν γνωρίζαμε. Καὶ «ἡ λύπη εἰς χαρὰν γενήσεται»!

β. Στὴν ὁμιλία σας εἴχατε πεῖ: «Ὁ ὅρος “Ἀποτείχιση” εἶναι ἀπορριπτέος, διότι (ὅταν) ἀποτειχίζεται κάποιος,  βγαίνει  ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή, ἐκτὸς τῶν τειχῶν,  εἶσαι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία». Λανθασμένη, ἀλλὰ ὁλοκάθαρη ἡ ἑρμηνεία τῆς ἀποτειχίσεως, ὅπως τότε τὴν παρουσιάσατε. Μετὰ τὴν παρέμβασή μας, ἀλλάξατε γνώμη. Τώρα γιὰ σᾶς ἡ ἀποτείχιση («ἀποτειχίζοντες»=προστατεύοντες») ἔχει ἄλλη ἔννοια, τὴν ἔννοια τοῦ προστατεύω-ομαι!

Ὅταν, πάτερ, ἀποφασίσετε ποιά εἶναι ἡ ἑρμηνεία τῆς λέξεως, τότε συζητᾶμε  περισσότερο σοβαρά! Πάντως σᾶς παρακαλοῦμε νὰ διαβάσετε ἐπισταμένως τὴν παραπάνω μελέτη τοῦ π. Εὐθύμιου. Θὰ βρεῖτε τὴν σύμφωνη διαχρονικὴ ἑρμηνεία τῶν Πατέρων. Καὶ μιὰ ἐπισήμανση: Ἡ μελέτη εἶναι πρωτότυπη, ἀπ’ ὅ,τι γνωρίζω, καὶ τὸ Ἀντιαιρετικὸ Γραφεῖο τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς, προσπάθησε πρόχειρα νὰ τὴν ἀναιρέσει, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐκτεθεῖ ἀνεπανόρθωτα, ἀφοῦ οἱ ἐντολοδόχοι τοῦ μητροπ. Πειραιῶς δὲν βρῆκαν ὡς σύμμαχο στὴν διατεταγμένη αὐτὴ προσπάθειά τους, οὔτε ἕνα χωρίο Πατερικό!

γ. Στὸ ἴδιο βιβλίο, πάτερ, θὰ διδαχθεῖτε ἀπὸ τὴν ζωὴ καὶ τὰ λόγια τῶν Ἁγίων, ὅτι ἡ Διακοπὴ Μνημονεύσεως τοῦ ἐπισκόπου δὲν ἀποτελεῖ (ὅπως ἐσεῖς ἰσχυρίζεσθε) ἁπλῶς «θεμιτὴ προστασία τῶν κληρικῶν ἔναντι τοῦ “γυμνῆ τῆ κεφαλῆ κηρύσσοντος αἵρεσιν” ἐπισκόπου καὶ ...ἔνδειξη γνησίου Ὀρθοδόξου φρονήματος!», ἀλλὰ ἀντίθετα ἀναγκαῖον καθῆκον καὶ πράξη σωτηρίας, ἀφοῦ ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, κολάζει. Πάντα στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς σὲ καιρὸ αἱρέσεως καὶ ἡ μὴ κοινωνία μαζί τους, ἦταν πρώτιστο μέλημα τῶν πιστῶν, ἐξ ἐνστίκτου ἀντίδρασις!

δ. Σὲ ἄλλο σημεῖο γράφετε: «Νὰ σημειωθῆ ὅτι ὁ Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας ἀφορᾶ ἀποκλειστικὰ σὲ Κληρικοὺς καὶ ὄχι σὲ λαϊκούς, ἐφ’ ὅσον οἱ λαϊκοὶ δὲν ἔχουν ἐξουσία οὔτε νὰ μνημονεύουν τοῦ Ἐπισκόπου τῆς Ἐπαρχίας τους, οὔτε νὰ παύουν τὸ μνημόσυνον αὐτοῦ. Αὐτὸ δὲν εἶναι λεπτομέρεια ἀλλὰ τὸ ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ, δεδομένου ὅτι οἱ μέχρι σήμερα φανερὰ "ἀποτειχισμένοι" εἶναι ὅλοι λαϊκοί, πλὴν ἑνὸς καθηρημένου κληρικοῦ!».

Ι) Ἀσφαλῶς, ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς (ἀποτείχιση, διακοπὴ μνημοσύνου) δὲν εἶναι προνόμιο τῶν κληρικῶν μόνο. Ἂν ἡ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς μολύνει, τότε μολύνονται καὶ οἱ λαϊκοί (ὡς ἔχοντες λιγότερη γνώση) καὶ κατὰ περίπτωση περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι μολύνονται οἱ κληρικοί. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Ἅγιοι δίδασκαν τὴν ἀπομάκρυνση καὶ τῶν λαϊκῶν, χωρὶς νὰ τοὺς προτρέπουν νὰ ἀπομακρύνονται συντεταγμένα (ὅπως ἀντιπατερικὰ καὶ κακόδοξα ὁ Τελεβάντος διὰ τοῦ ἱστολογίου του προπαγανδίζει ὅτι πρέπει νὰ γίνεται) ἀπὸ αἱρετικούς, ποὺ δὲν ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπὸ Σύνοδο (ὅπως οἱ Οἰκουμενιστές), ἀρκεῖ ἡ αἵρεσή τους νὰ εἶναι ἐξακριβωμένη (ὅπως εἶναι ἡ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀφοῦ ἔχει ὀνομαστεῖ Παναίρεση ἀπὸ Ἅγιο, τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς καὶ πολλοὺς Πατέρες).

Ἄρα, λοιπόν, καὶ ὡς πρὸς αὐτὸ τὸ σημεῖο παραπληροφορήσατε καὶ διαστρέψατε τὴν ἀλήθεια, π. Βασίλειε· διαβάζουμε τὴν διαστροφὴ αὐτὴ στὴ πρῶτο σας κείμενο: «εἶναι πολὺ λεπτὰ θέματα αὐτά, διότι, ἐὰν ἀκολουθήσουμε αὐτὴν τὴν λογικὴ καὶ ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς ἀποφασίζει ποιός εἶναι ἀκοινώνητος, τότε πλέον θὰ γίνουμε χίλια κομμάτια ὡς Ἐκκλησία. Θέλει πάρα πολὺ προσοχὴ λοιπόν»! Ἀκριβῶς, πάτερ, «πολὺ προσοχή», ποὺ δυστυχῶς ὅταν ἀσχολεῖστε πρωτίστως μὲ τὸ κόμμα «Κοινωνία», δὲν τὴν ἔχετε. Δὲν καταλάβατε, δηλαδή, ἀκόμα ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση; Ὁ χαρακτηρισμὸς αὐτὸς εἶναι ἄστοχος; Ἔγινε ἀπὸ ζηλωτὲς καὶ ἀδιάκριτους πιστούς; Ὁ «καθένας» τὸ λέει αὐτό; (Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος, πάτερ μου, εἶναι ὁ «καθένας»;).

Ἂς δοῦμε δυό-τρεῖς θέσεις τῶν Ἁγίων. Γράφει ὁ Μ. Ἀθανάσιος: Ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρή (=πρέπει) αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ' αὐτῶν ἐμβληθῆναι, ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα, εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός» (Μ. Ἀθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 33, 199) καὶ «ὧν τὸ φρόνημα ἀποστρεφόμεθα, τούτους ἀπὸ τῆς κοινωνίας προσήκει (=ἁρμόζει) φεύγειν» (P.G. 26, 1188Β).

Ὁ Μ. Βασίλειος διδάσκει «ὅτι ὅσους ("ὀρθόδοξους") κοινωνοῦν μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ὄχι μόνον πρέπει νὰ τοὺς θέτουμε σὲ ἀκοινωνησία, “ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν”». Kαὶ ὁ ἅγιος Μᾶρκος: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας Διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαὶ φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διίστασθαι».

Ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Γερμανός: «Ἐξορκίζω ὅλους τοὺς λαϊκούς, ὅσοι εἴστε γνήσια τέκνα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, νὰ φεύγετε ὁλοταχῶς ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ποὺ ὑπέπεσαν στὴν ὑποταγὴ στοὺς Λατίνους, καὶ μήτε σὲ ἐκκλησία νὰ συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε νὰ παίρνετε ὁποιαδήποτε εὐλογία ἀπὸ τὰ χέρια τους. Εἶναι καλύτερα νὰ προσεύχεσθε εἰς τὸν Θεὸ στὰ σπίτια σας μόνοι, παρὰ νὰ συγκεντρώνεσθε στὴν ἐκκλησία μαζὶ μὲ τοὺς Λατινόφρονες. Εἰ δ’ ἄλλως, θὰ ὑποστῆτε τὴν ἴδια κόλασι μ’ αὐτούς» (Ἅγιος Γερμανὸς Β΄, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, 1222-1240).

ΙΙ. Πολὺ «χολὴ» καὶ «κακία» ὑποκρύπτει καὶ ἡ φράση σας: «Οἱ μέχρι σήμερα φανερὰ "ἀποτειχισμένοι" εἶναι ὅλοι λαϊκοί, πλὴν ἑνὸς καθηρημένου κληρικοῦ!».

i Νὰ θυμίσω κατ’ ἀρχάς, π. Βασίλειε, πώς, ὅταν πάλι γράψατε κάτι ἐναντίον τῶν ἀποτειχισμένων, σᾶς ἐρώτησε ὁ κ. Τσολογιάννης, καὶ μὲ e-mail τὸν διαβεβαιώσατε «ότι οσα έχω γραψει δεν αφορουσαν τους Αποτειχισμενους αλλα … καποιους αλλους»! Σήμερα, μὲ αὐτὸ ποὺ γράφετε, ἐπιβεβαιώνετε ὅτι δὲν τοῦ εἴπατε τὴν ἀλήθεια, λόγῳ τῶν πολιτικῶν ἐκλογῶν, στὶς ὁποῖες ἐμπλεκόταν τὸ κόμμα «Κοινωνία», ποὺ ὡς «πνευματικός» καὶ καθοδηγητής του ὑποστηρίζετε. Ἐπιβεβαιώνετε δηλαδὴ ὅτι ἐμᾶς ἐννοούσατε, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχουν (σύμφωνα μὲ αὐτὰ ποὺ τώρα δηλώνετε) ἄλλοι φανερὰ ἀποτειχισμένοι!

ii. Καὶ ἂς ἔρθουμε στὴν φράση σας: «πλὴν ἑνὸς καθηρημένου κληρικοῦ!». Μὲ αὐτὴ ἀποδεικνύετε ἢ ὅτι ἀγνοεῖτε τελείως τὰ πράγματα (καὶ δὲν σᾶς τιμᾶ νὰ γράφετε γιὰ πράγματα ποὺ ἀγνοεῖτε) ἢ ὅτι τὰ διαστρέφετε ἐνσυνειδήτως.

Πρῶτα-πρῶτα. Δὲν ὑπάρχει μόνο ἕνας ἀποτειχισμένος κληρικός, ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς. Ἤδη στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὑπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις, τοὺς ὁποίους ἐμεῖς γνωρίζουμε, οἱ ὁποῖοι ἔχουν διακόψει τὴν Μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου τους. Τὰ ὀνόματά τους εἶναι γνωστά· ὁ τελευταῖος μάλιστα (ὁ π. Εὐθυμιος Χαραλαμπίδης) δὲν ἔχει καθαιρεθεῖ ἀκόμα, ἀλλὰ τὸν ἀπείλησε ὅτι θὰ τὸν καθαιρέσει ὁ μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος, ἂν δὲν ἐπαναλάβει τὴν μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του μέχρι τὰ μέσα Σεπτεμβρίου 2014! Βλέπετε, π. Βασίλειε, ποιά εἶναι ἡ μοῖρα τῶν ἀποτειχισμένων; Ἡ καθαίρεση. Κάτι ποὺ ἐσεῖς, ἐφ' ὅσον κοινωνεῖτε μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὲς, δὲν θὰ τὸ ὑποστεῖτε, γιὰ διαφορετικὰ πῶς θὰ μπορεῖτε -ὡς καθηρημένος- νὰ καθοδηγεῖτε ἕνα κόμμα!

Δεύτερον. Ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, τὸν ὁποῖο λεκτικὰ ἀπαξιώνεται μὲ τὴν ἀπάντησή σας (καὶ μαζί του κι ἐμᾶς, οἱ ὁποῖοι τὸν ἔχουμε πνευματικό), σημειώνοντας ὅτι εἶναι καθηρημένος κληρικός, πράγματι, πάτερ, εἶναι καθηρημένος, ἀλλὰ διὰ τὴν Πίστιν. Καὶ ξέρετε ὅτι καμιὰ ἰσχὺ δὲν ἔχει ἡ καθαίρεση γιὰ τὴν Πίστη. Δὲν τὸ λένε μόνο οἱ Ἅγιοι, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ Κύριος: «Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι..., μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσιν καὶ εἴπωσιν πᾶν πονηρὸν καθ' ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ· χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε...» (Ματθ. 5, 10-11). Τὸν καθαίρεσαν οἱ Ἐπίσκοποι ὅλως παράνομα καὶ ἀντικανονικά, ἕνα Καϊαφικὸ δηλαδὴ ἐκκλησιαστικὸ δικαστήριο. Τοῦτο μπορεῖτε καὶ ἰδίοις ὄμμασι νὰ ἐξακριβώσετε, ἂν κάνετε τὸν κόπο νὰ δεῖτε τὸ βίντεο ποὺ ἔχουμε στὴ διπλανὴ στήλη τῆς ἱστοσελίδας ἀναρτήσει. Ἄν, ἐπίσης, ἀναζητήσετε τὴν δημοσιευμένη εἴδηση ὅτι, ὁ Πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας κατὰ τὴν ἐξέταση τοῦ θέματος, διέκοψε τὸν δικηγόρο-ἐκπρόσωπο τῆς Ἱ. Συνόδου καὶ τοῦ εἶπε ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ δίκη τοῦ π. Εὐθυμίου νομικὰ εἶναι διάτρητη!

Ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, λοιπόν, καθαιρέθηκε γιὰ τὴν Πίστη. Γι’ αὐτὸ πρεσέτρεξαν νὰ τὸν ὑποστηρίξουν πλῆθος Ἱερομονάχων, ἱερέων, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν στὸ Βόλο ἢ στὴν Ἀθήνα, ὅταν διεξάγετο τὸ ἐκκλησιαστικὸ Δικαστήριο, ὁ δὲ π. Δ. Τάτσης ἔγραψε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» (φ. 1773, 27 Φεβρουαρίου 2009) στὸν ὁποῖο εἶστε καὶ σεῖς συνεργάτης: «Πρόσφατα ἐξεδόθη ἡ καταδικαστικὴ ἀπόφαση γιὰ τὸν γνωστὸ ἱερομόναχο (π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ), ὁ ὁποῖος μάχεται κατὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν... Τὸ μεγάλο του παράπτωμα ἦταν ὅτι δὲν μνημόνευσε τὸ Μητροπολίτη του... Δυστυχῶς, ἡ ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη ἀποφασίζει μὲ τρόπο παράλογο, πιστεύοντας ὅτι ἔτσι θὰ προστατεύσει κάποιους ...μεγαλόσχημους κληρικούς». Οἱ ἔπαινοι τοῦ π. Διονυσίου Τάτση καὶ τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση γιὰ τὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ (ἐδῶ).

Θὰ σᾶς παραθέσουμε δυό-τρία ἐνδεικτικὰ ὀνόματα, ποὺ τὸν ὑποστήριξαν, καὶ ἀνῆκαν στὴν «Σύναξη κληρικῶν καὶ μοναχῶν» στὴν ὁποία καὶ ἐσεῖς συμμετείχατε: Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Μελισσοχωρίου Λαγκαδᾶ Κύριλλος μετὰ τῆς Συνοδείας του· ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Μηλοχωρίου Πτολεμαϊδος Μάξιμος· ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Ἰωάννης Κορναράκης· ὁ ἀείμνηστος Νικόλαος Σωτηρόπουλος· ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης· ὁ π. Διονύσιος Τάτσης.
Θὰ σᾶς πληροφορήσω, ἐπίσης, ὅτι πολλοὶ ἀπ' αὐτούς (ἰδίως Ἁγιορεῖτες) προέτρεπαν τὸν π. Εὐθύμιο νὰ μὴν δεχθεῖ τὴν καταδίκη ἀπὸ τὸ Συνοδικὸ Δικαστήριο, ἐφ' ὅσον οἱ καταδίκες γιὰ θέματα Πίστεως δὲν ἰσχύουν, ἀλλὰ νὰ συνεχίσει νὰ λειτουργεῖ. Αὐτὸ ἄλλωστε διδάσκουν οἱ Ἅγιοι, κι αὐτὸ ἔκαναν, ὅταν καταδικάστηκαν ἀπὸ "ὀρθόδοξους" τυπικὰ Πατριάρχες, ἀλλὰ γιὰ τὴν Πίστη ποὺ ἐκεῖνοι διέφθειραν, ὅπως οἱ ἀλήστου μνήμης πατριάρχες Καλέκας και Βέκκος!
Ὅμως ὁ π. Εὐθύμιος, ἂν καὶ δεχόταν τὴν θέση τους, δὲν λειτουργοῦσε γιὰ 3-4 χρόνια περίπου, ὄχι γιατὶ ἀναγνώριζε μιὰ ἀπόφαση οἰκουμενιστικῆς "λογικῆς", ἀλλὰ γιατὶ δὲν ἤθελε ἀπὸ μόνος του νὰ δικαιώσει τὸν ἑαυτό του. Γι' αὐτὸ καὶ τοὺς παρακάλεσε, αὐτὰ ποὺ λέγουν κατ' ἰδίαν, νὰ τὰ ὑπογράψουν. Κάτι ποὺ ποτὲ δὲν ἔκαναν, παρότι ἔγινε λόγος στὴ "Σύναξη Κληρικῶν" τῆς Γατζέας καὶ παρουσιάστηκε σχετικὸ αἴτημα!!!

Καὶ ἄρχισε πάλι νὰ λειτουργεῖ ὁ π. Εὐθύμιος, ὅταν ὁ Μητροπολίτης Ράσκας Ἀρτέμιος μὲ τοὺς περὶ αὐτὸν Πατέρες καὶ μοναχούς, ἐπιβεβαίωσαν ἐγγράφως ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ ἐκκλησιαστικὴ πρακτικὴ σὲ καιρὸ αἱρέσεως καὶ τὸν προέτρεψαν νὰ λειτουργεῖ.

Θὰ σᾶς θυμήσω, ἐπίσης, τί εἶπαν δύο ἀπὸ αὐτοὺς γιὰ τὸν π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶ ὡς διωκόμενο γιὰ τοὺς ἀγῶνες κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ:

Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης εἶπε σὲ ὁμιλία του στὸ Βόλο, παρουσία ἱερέων, μοναχῶν καὶ ἑκατοντάδων πιστῶν: «Ἐν πρώτοις νὰ φροντίσουμε νὰ μὴ μιανθοῦμε κι ἐμεῖς ἀπὸ τὶς  αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Νὰ μὴν ἔχουμε καμία ἐπικοινωνία μαζί τους, ὅπως συνιστοῦν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Πατέρες... Νὰ ἐνισχύσουμε καὶ νὰ συμπαρασταθοῦμε πρὸς τοὺς ἀγωνιστὰς τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ διώκονται, τιμωροῦνται, συκοφαντοῦνται... Ἡ ἀποψινή μας παρουσία ἐδῶ ...εἶναι καὶ μία συμπαράσταση πρὸς τὸν ταλαιπωρούμενο ἀδελφὸ καὶ πατέρα, πρὸς τὸν ἀδίκως τιμωρηθέντα π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, ὁ ὁποῖος ἐτόλμησε καὶ ἐσήκωσε μόνος ἐπὶ ἔτη τὸ «βάρος τῆς ἡμέρας», τὸ βάρος τῆς ἀντιπαραθέσεως μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τοὺς Οἰκουμενιστὰς Ἐπισκόπους».

Καὶ ἀλλοῦ γράφει ὁ π. Θεόδωρος: «Ὁ οἰκουμενισμὸς προκαλεῖ μεγάλη βλάβη στὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐκεῖνο ποὺ δὲν μπόρεσε μὲ τὴ δολιότητα νὰ πετύχει ὁ Πάπας, δηλαδὴ νὰ ὑποτάξει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὸ πετυχαίνει τώρα μὲ τοὺς «ὀρθοδόξους» οἰκουμενιστές... Ὁ ἐκ τοῦ φιλοπαπισμοῦ καὶ φιλοπροτεσταντισμοῦ κίνδυνος εἶναι μεγάλος. Πρέπει νὰ προλάβουμε τὴν ἐπερχόμενη προδοσία. Χρειάζονται περισσότεροι ζηλωτές, οἱ ὁποῖοι θὰ μιλοῦν μὲ παρρησία καὶ θὰ ἀφυπνίζουν τοὺς Ἐπισκόπους (σ.σ. ἀλλὰ καὶ τοὺς πρωτοπρεσβυτέρους), ποὺ ἀναπαύονται στοὺς θρόνους τους καὶ νωχελικὰ ἁπλώνουν τὰ χέρια τους νὰ εὐλογήσουν ἀδιακρίτως ὀρθοδόξους, παπικοὺς καὶ προτεστάντες, ἀδιαφορώντας ἂν μὲ τὴν τακτική τους αὐτὴ προδίδουν τὴν Ὀρθοδοξία» (Ὀρθόδοξος Τύπος,13/01/2012).

Ἀλλὰ καὶ ὁ π. Διονύσιος Τάτσης ἔγραψε: «Πρόσφατα ἐξεδόθη ἡ καταδικαστικὴ ἀπόφαση γιὰ τὸν γνωστὸ ἱερομόναχο, ὁ ὁποῖος μάχεται κατὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν... Τὸ μεγάλο του παράπτωμα ἦταν ὅτι δὲν μνημόνευσε τὸ Μητροπολίτη του... Ὁ π. Εὐθύμιος εἶναι εὐλαβέσταστος κληρικὸς καὶ θαρραλέος. Διατυπώνει τὶς ἀπόψεις του τεκμηριωμένα καὶ ὑπερασπίζεται τὴν Ὀρθοδοξία. Σὲ μιὰ ἐποχὴ μάλιστα ὅπου ὄχι μόνο οἱ λαϊκοὶ ἀλλὰ καὶ οἱ περισσότεροι κληρικοὶ ἔχουν γίνει ἄνθρωποι τοῦ γλυκοῦ νεροῦ, ὁ π. Εὐθύμιος ἀπ’ τὴν ἀσκητικὴ του βίγλα ἀνησυχεῖ καὶ ἀντιστέκεται. Κι αὐτὸ εἶναι, ποὺ τὸν κάνει ἀξιοθαύμαστο καὶ ἀξιομίμητο... Δυστυχῶς, ἡ ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη ἀποφασίζει μὲ τρόπο παράλογο, πιστεύοντας ὅτι ἔτσι θὰ προστατεύσει κάποιους ...μεγαλόσχημους κληρικούς» ("Ὀρθόδοξο Τύπος", φ. 1773, 27 Φεβρουαρίου 2009). 
Ὁ π. Εὐθύμιος, λοιπόν, πάτερ, ἔπαψε νὰ εἶναι ἀξιομίμητος –γιὰ σᾶς καὶ τοὺς συνοδοιπόρους σας στὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς– ὅταν σᾶς ἀπέδειξε μὲ τὰ κείμενα τῶν Πατέρων, ὅτι εἶστε ὑποχρεωμένοι νὰ μὴ κοινωνεῖτε μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές! Γι’ αὐτὸ καὶ μιλᾶτε ἔτσι, γιὰ ἐκεῖνον ποὺ τόσο ἐκθειάζατε πρότινος, χωρὶς αὐτὸς νὰ ἀλλάξει κάτι.

Τὴν ἀπάντησή σας, π. Βασίλειε, τὴν κατακλείετε μὲ τὰ ἑξῆς:

«Ἐπὶ τῆς οὐσίας τοῦ θέματος δὲν ἐπιθυμῶ νὰ προσθέσω δικά μου λόγια ἀλλὰ θὰ παραθέσω τὰ λόγια τοῦ μακαριστοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας Πατρὸς Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἀφοῦ αὐτὸν ἐπεστράτευσαν γιὰ νὰ ἀποδείξουν ὅτι σφάλλομαι.

Θὰ παραθέσω ἐλάχιστα, ἀλλὰ ἀπολύτως ἀποδεικτικὰ ἀποσπάσματα, ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ «ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ», τὰ ὁποῖα ἀπολύτως ἀσπάζομαι «ὡς λόγον Θεοῦ:».

Σ’  αὐτὰ θὰ ἀπαντήσουμε μὲ ἐκτενέστατο ἄρθρο.