Τω καιρώ εκείνω, εν τω εγγίζειν τον Ιησούν εις Ιεριχώ, τυφλός τις εκάθητο παρά την οδόν προσαιτών. Ακούσας δέ όχλου διαπορευομένου, επυνθάνετο τί είη ταύτα. Απήγγειλαν δέ αυτώ, ότι Ιησούς ο Ναζωραίος παρέρχεται. Και εβόησε λέγων: «Ιησού υιέ Δαυϊδ, ελέησόν με.» Και οι προάγοντες επετίμων αυτώ ίνα σιωπήση. Αυτός δέ πολλώ μάλλον έκραζεν: «υιέ Δαυϊδ, ελέησόν με». Σταθείς δέ ο Ιησούς, εκέλευσεν αυτόν αχθήναι προς αυτόν. Εγγίσαντος δέ αυτού, επηρώτησεν αυτόν λέγων: «τί σοι θέλεις ποιήσω;» Ο δέ είπε: «Κύριε, ίνα αναβλέψω.» Και ο Ιησούς είπεν αυτώ: «ανάβλεψον, η πίστις σου σέσωκέ σε.» Και παραχρήμα ανέβλεψε, και ηκολούθει αυτώ δοξάζων τον Θεόν. Και πάς ο λαός ιδών, έδωκεν αίνον τω Θεώ.
Ομιλία Γερμανού του Β΄ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, εις την Δεκάτην Τετάρτην Κυριακήν κατά Λουκάν.
Ο Θεός είναι ο ήλιος της Δικαιοσύνης, όπως έχει γραφή, ο οποίος
φωτίζει τα πάντα με τις ακτίνες της Αυτού αγαθότητος. Η δε ψυχή κάθε
ανθρώπου, αναλόγως με την διάθεσί του, γίνεται ή κηρός, ως φιλόθεος, ή
πηλός, ως φιλόϋλος.
Όπως λοιπόν ο πηλός εκ φύσεως με τον ήλιο
ξηραίνεται, έτσι και κάθε ψυχή φιλόϋλος και φιλόκοσμος, ενώ νουθετείται
από τον Θεόν, σκληρύνεται, όπως ο πηλός, διότι αντιστρέφει τους λόγους
του, και οδηγείται μόνη της προς την απώλειαν.
Η φιλόθεος όμως ψυχή
απαλύνεται ως κηρός και δεχόμενη μέσα της τους τύπους και τους
χαρακτήρες των θείων εννοιών, γίνεται κατοικητήριον του Θεού εν
Πνεύματι.
Ο αισθητός ήλιος θεωρείται, δεν θεωρεί. Ο νοητός ήλιος
θεωρείται από τους αξίους, αλλά και βλέπει τους πάντας και περισσότερον
αυτούς που τον βλέπουν. Ο αισθητός ήλιος δεν ομιλεί ούτε χαρίζει ομιλία
σε κανέναν, ο νοητός όμως και ομιλεί στους φίλους του και χαρίζει σε
όλους την όρασι και την ομιλία. Ο αισθητός ήλιος λάμποντας σε τόπους
αισθητούς, με την θερμότητα των ακτίνων του αποξηραίνει την υγρότητα της
γης, χωρίς όμως και να τρέφει τα φυτά και τα σπέρματα.
Ενώ ο νοητός
ήλιος, όταν ανατείλη στην ψυχή, τα κάνει και τα δύο. Ξηραίνει την
υγρότητα των παθών, αποπλύνοντας την ακαθαρσία που έχει προκληθεί από
αυτά και συγχρόνως λιπαίνει την νοητήν γη της ψυχής, και έτσι τα φυτά
των αρετών τρέφονται και αυξάνουν. Ο Κύριος είναι φως, λαμπρότης για τις
ψυχές εκείνες που αγωνίζονται για την κάθαρσι του βίου και των λόγων
τους.