«“Ὅπου γὰρ ἐπλεόνασε ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις”,
ἐ ὰ ν δ έ χ ῃ τὴν χάριν».
(Μ. Βασίλειος, Προτρεπτικὴ
εἰς τὸ ἅγιον βάπτισμα, ὁμ. γ΄)
Tοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
Ὅταν γράφει κανεὶς καὶ ξαναγράφει γιὰ τοὺς καιροὺς ποὺ ζοῦμε, ἔχει τὸ συναίσθημα, ὅτι ἔχει καταντήσει γραφικός, ὅτι πιὰ ἀπογίναμε Κασσάνδρες. Καὶ ὅμως: Οἱ Πατέρες τῆς
Ἐκκλησίας αὐτὸ μᾶς δίδαξαν νὰ κάνουμε, ἀκόμα κι ἂν οἱ περισσότεροι σιωποῦν. Οἱ
καιροί μας —πρέπει νὰ χιλιοειπωθεῖ— εἶναι καιροὶ ἐσχατολογικοί.
Ὁ κύκλος ποὺ ἄνοιξε μὲ τὴν
Βαυαροκρατία καὶ ὑπέταξε τὴν Ἐκκλησία στὸ κράτος, κλείνει μὲ τὸν χειρότερο
τρόπο. Οἱ ὑποτιθέμενοι ποιμένες Της κατήντησαν κυνάρια ποὺ γαυγίζουν καὶ
ἀγωνίζονται γιὰ τὰ ψίχουλα τῆς δημοσιοϋπαλληλικῆς τραπέζης, ἐνῶ σιωποῦν καὶ
ἀρνοῦνται τὸ κάλεσμα τοῦ πλουσιοπάροχου τραπεζιοῦ ποὺ ἑτοίμασε ὁ Κύριος γιὰ
ὅλους ἐμᾶς.
Ἡ κοινωνία ἀπὸ κοινωνίας ἀνθρώπων
κατάντησε ἕνα μείγμα διαστροφῆς, καλοπέρασης, καὶ ἀνηθικότητας μὲ πρωτοπόρους
τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ τὸν ναρκισσισμό. Εἶναι πιὰ τόσο ἄδεια, ὥστε τὰ σκυλιὰ καὶ τὰ
γατιὰ ἔχουν καλύτερη μοίρα καὶ ἀπολαμβάνουν μεγαλύτερης ἀγάπης ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.
Ἡ κρατικὴ καὶ κοινωνικὴ ἀδικία
ἔχει ξεπεράσει κάθε ἱστορικὸ προηγούμενο καὶ ἡ πορεία πρὸς τὴν πλήρη ὑποταγὴ
τοῦ ἀνθρώπου στὸν ὁλοκληρωτικὸ ἔλεγχο μὲ ἀποτέλεσμα τὴν θυσία