Τετάρτη 10 Αυγούστου 2016

Γιατί είναι παράνομη και αντικανονική η Πανορθόδοξη Σύνοδος;

Μᾶς ἐστάλη ἀπὸ «ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ»
ἕνα παλαιότερο,  ἀλλ' ἐπίκαιρο ἄρθρο.



Ἀρχ/τη Παύλου Ντανᾶ
ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΟΣ

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗ Η ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟΣ;

      Χριστιανισμός, ἀγαπητοί μου, εἶναι Θεία Ἀποκάλυψη, δέν εἶναι ὅπως οἱ ἄλλες θρησκεῖες, τίς ὁποῖες διαμόρφωσε ὁ ἄνθρωπος μόνος του - μέ τίς δικές του πνευματικές δυνάμεις - καί μέ τήν φαντασία του ἤ τούς δαίμονες. Οἱ πηγές τῆς χριστιανικῆς πίστεως, κατά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, εἶναι δύο: Ἡ Ἁγία Γραφή  καί  Ἡ Ἱερά Παράδοση.

    Αὐτά τά δύο μεγέθη παρέχουν ὅλη τήν Θεία Ἀποκάλυψη, γραπτή καί ἄγραφη, δηλαδή καθετί πού ἀποκάλυψε ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους διά θεοπνεύστων καί ἁγίων ἀνδρῶν καί διά τοῦ ΥἱοῦΤου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιά τήν σωτηρία μας καί τήν ἵδρυση τῆς βασιλείας Του στή γῆ.

Ποιές εἶναι,ὅμως, οἱ πηγές τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως:
   α) Εἶναι, ἡ Ἁγία Γραφή, ἀποτελούμενη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, ἡ ὁποία περιλαμβάνει 49 βιβλία καί τήν Καινή Διαθήκηπού περιλαμβάνει 27 βιβλία και
  β) Ἱερά Παράδοση, ἡ ὁποία περιλαμβάνει τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, τή διδασκαλία καί τίς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλά καί τά συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Τί εἶναι τά δόγματα; Τά δόγματα πού διετύπωσε ἡ Ἐκκλησία μας κατά τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, χάραξαν τά ὅριάτης σέ σχέση μέ τίς ἐκτροπές,τίς αἱρέσεις καί τίς πλάνες πού ἐμφανίσθηκαν κατά καιρούς.Γιά τό λόγο αὐτό, τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας ὀνομάζονται «ὅροι», δηλαδή ὅρια, μέ τά ὁποῖα περιφρουρεῖται ἡ ἀλήθεια καί προστατεύεται ἡ πίστη τῶν χριστιανῶν. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει ὅτι: «Σέ δύο πράγματα δέν μποροῦμε νά ὑποχωρήσουμε: Στό δόγμα καί στό ἦθος».
  Στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐν πρώτοις, ἔχουμε τήν

Κι εσείς, γιατί ακολουθείτε -ακόμα και μετά την Κολυμπάριο Σύνοδο- τέτοιους δειλούς Επισκόπους, που την ανδρεία τους την εξαντλούν ΟΧΙ για την ΠΙΣΤΗ, αλλά για τον έλεγχο του ...Εντι Ράμα;

 Διονυσίου Τάτσης:

«Ἀλήθεια, σκέφτηκε κανείς πόσο δειλοί εἶναι οἱ Μητροπολίτες μας ἀπέναντι στον Οἰκουμ. Πατριάρχη, πού πρωτοστατεῖ στον Οἰκουμενισμό και ἐξισώνει την Ὀρθοδοξία με τον Παπισμό και Προτεσταντισμό;»



ΠΟΙΟΣ  ΘΑ  ΕΜΠΝΕΥΣΕΙ;  

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση



       ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ μας ἡ ἁμαρτία ἔχει ἐξαπλωθεῖ παντοῦ. Ὁ Θεός ἀπουσιάζει ἀπό τη ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἡ Ἐκκλησία δεν συγκινεῖ. Ὁ διάβολος κάνει κουμάντο στους περισσότερους. Γι᾽ αὐτό και οἱ ἀληθινοί κληρικοί δεν μποροῦν να ἡσυχάσουν. Στενοχωροῦνται γιά ὅσα συμβαίνουν και σκέφτονται τρόπους προσέλκυσης τῶν ἀνθρώπων στην Ἐκκλησία και περιορισμοῦ τῆς δράσης τῶν ὀργάνων τοῦ ἀντιχρίστου. Τά ἀποτελέσματα ὡστόσο εἶναι πενιχρά.

Καλές οι σημαιούλες και η Β. Ήπειρος, αλλά
πρώτο καθήκον του Επισκόπου είναι η απομάκρυνση
από την Παναίρεση του Οικουμενισμού.
     Παρόλο πού στή μικρή μας πατρίδα ὑπάρχουν πάνω ἀπό ὀγδόντα Μητροπολίτες καί ἀρκετοί βοηθοί ἐπίσκοποι, δεν ἔχει γίνει κάτι σπουδαῖο. Σε αὐτό μερίδιο εὐθύνης ἔχουν και οἱ ἐφημέριοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι μεριμνοῦν μόνο για τους ἐκκλησιαζόμενους, ἐνῶ ἔχουν ξεχάσει το δυσεξαρίθμητο πλῆθος τῶν λεγόμενων χριστιανῶν, πού βρίσκεται  ἐκτός τοῦ Ἱ. Ναοῦ. Γενικά το παράδειγμα τῶν Μητροπολιτῶν και τῶν κληρικῶν δεν φωτίζει πιά. Οὔτε και ἡ Ἱ. Σύνοδος γίνεται σεβαστή. Παρατηρεῖται παντοῦ μια ἁμαρτωλή ἐκκοσμίκευση και ἕνας ἀπαράδεκτος συμβιβασμός. Τό  ἦθος τῶν κληρικῶν εἶναι ὑποβαθμισμένο. Οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου δεν οἰκοδομοῦν πάντα. Ὑπάρχουν πολλές περιπτώσεις ὅπου «οἰκονομοῦν» το κοσμικό φρόνημα τῶν ἀνθρώπων και ἐκφράζουν μια ἀδικαιολόγητη ἀνοχή.
    Θα ἔλεγα ὅτι ἡ Σύνοδος εἶναι ὄργανο τῶν καταφατικῶν ἀπαντήσεων. Δεν τολμᾶ να πεῖ «ὄχι», γιατί ὑπολογίζει το θόρυβο, πού θα ξεσηκώσουν οἱ δημοσιογράφοι και οἱ πολιτικοί. Λείπει ἡ ἀρετή τῆς παρρησίας. Λείπει ἀκόμα και το πνεῦμα τῆς ὁμολογίας. Ἀλήθεια, σκέφτηκε κανείς πόσο δειλοί εἶναι οἱ Μητροπολίτες μας ἀπέναντι στον Οἰκ. Πατριάρχη, πού πρωτοστατεῖ στον Οἰκουμενισμό και ἐξισώνει την Ὀρθοδοξία με τον Παπισμό και Προτεσταντισμό; Εἶναι πολλά τά κακῶς κείμενα στην Ἐκκλησία μας.

       Πιο ἐνοχλητική ὅμως εἶναι ἡ ἀδράνεια για τη διόρθωσή τους. Δεν ὑπάρχει το ἕνα πρόσωπο, πού με την ἁγιότητα βίου και την κατά Θεόν σοφία, θα μποροῦσε να βοηθήσει ἤ καλύτερα να ἐμπνεύσει τους ἀξιωματούχους τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά και τον ἁπλό κλῆρο.
   Στην συνέχεια παραθέτω μια σύντομη ἐπιστολή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου προς τον Μέγα Ἀθανάσιο ἐπίσκοπο Ἀλεξανδρείας, ἡ ὁποία εἶναι χρήσιμη και στις μέρες μας καθώς ἀναφέρεται σε ἕναν Ἅγιο, πού μποροῦσε να βοηθήσει στη θεραπεία πολλῶν ἀρρωστημάτων, γιατί διέθετε τελειότητα, δύναμη στις προσευχές του και κατά Θεόν σοφία.
        Γράφει λοιπόν ὁ Μ. Βασίλειος: 
    «Ὅσο τά ἀρρωστήματα τῶν Ἐκκλησιῶν γίνονται βαρύτερα, τόσο περισσότερο στρεφόμαστε ὅλοι προς την τελειότητά σου, διότι ἔχουμε πιστέψει ὅτι μόνο μία παραμυθία για τά δεινά μᾶς ἔχει μείνει, ἡ δική σου προστασία. Πράγματι ὁμοφώνως ὅλοι ὅσοι γνωρίζουν την τελειότητά σου, ἔστω και λίγο, εἴτε ἐξ ἀκοῆς εἴτε ἐκπροσωπικῆς συναντήσεως, πιστεύουν ὅτι ἐσύ μπορεῖς να μᾶς διασώσεις ἀπό αὐτή την τρικυμία και λόγῳ τῆς δύναμης τῶν προσευχῶν σου και λόγῳ τῆς ἱκανότητάς σου να δείχνεις τά καλύτερα στις δύσκολες περιστάσεις. Γι᾽ αὐτό μη παύεις να προσεύχεσαι ὑπέρ τῶν ψυχῶν μας και να μᾶς διεγείρεις με τά γράμματα. Ἐάν γνώριζες πόση εἶναι ἡ ὠφέλεια ἀπό τά γράμματα, δεν θα ἄφηνες καμιά εὐκαιρία να μᾶς γράφεις. Ἐάν δε ἀξιωθοῦμε, με τη βοήθεια τῶν προσευχῶν σου, να σε δοῦμε και να ἀπολαύσουμε τά ἀγαθά σου και νά προσθέσουμε στην ἱστορία τῆς ζωῆς μας τη συνάντηση με τήν  πραγματικά μεγάλη και ἀποστολική σου ψυχή, θα θεωρήσουμε ὅτι λάβαμε παραμυθία ἀπό την φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ ἀντίρροπο γιά  ὅλες τις θλίψεις, πού δοκιμάσαμε στη ζωή μας».
     Μακάρι νά βρεθεῖ καί γιά τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἕνα πρόσωπο, μέ τίς ἀρετές τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, γιά νά στηρίξει τούς κληρικούς καί λαϊκούς στίς δύσκολες μέρες πού περνᾶμε.


Σχόλιο: Ἐπειδὴ τὸ ἱστολόγιο "orthodox-voice" δὲν συνηθίζει νὰ βάζει ἡμερομηνίες τῶν ἄρθρων ποὺ δημοσιεύει, ψάξαμε καὶ βρήκαμε ὅτι τὸ παρὸν ἄρθρο δημοσιεύτηκε τὸ 2010!
   Ἐν τ μεταξύ, αὐτὰ ποὺ τότε ὁ π. Διονύσιος τὰ ἔγραψε (ὡς πρὸς τοὺς Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς), σήμερα, ἔχουν προχωρήσει στὸ χειρότερο. Κι ὅμως ὁ π. Διονύσιος ποὺ κάνει τὴν διαπίστωση-κατηγορία γιὰ τοὺς ἄλλους, παραμένει σὲ κοινωνία μὲ τοὺς "δειλούς" Ἐπισκόπους! Κι ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ κατηγορεῖ καὶ ὡς ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ὅσους διέκοψαν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος (ὅπως ὁ ἴδιος μᾶς διαβεβαιώνει ἀπὸ τὸ 2010) ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΕΙ στὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
    Κρίμα, καὶ πάλι κρίμα, π. Διονύσιε! 

Μας θυμίζουν ότι είναι ...εκπρόσωποι και συμπορευόμενοι του Οικουμενιστή Πατριάρχη!!!

 Παρέμβαση της Ιεράς Κοινότητας:

«Τα θεσμοθετημένα όργανα εκφράζουν το Άγιον Όρος»



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ

    Με ανακοίνωσή της  η του
  υπενθυμίζει  πως τα
θεσμοθετημένα όργανα  είναι οι
εκπρόσωποι  της Αθωνικής Πολιτείας.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:


Πογκρόμ διώξεων μοναχών στο Άγιον Όρος!

Στόν ἀποκαλυπτικό "Στύλο Ὀρθοδοξίας"  διαβάστε:


Καζάνι πού βράζει τό Ἅγιον Ὄρος

 Πογκρόμ διώξεων μοναχῶν πού ἀντιδροῦν στίς ἀποφάσεις τῆς ψευτο-Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου. Καθαιρέθηκε ἀπό τή θέση τοῦ προϊσταμένου τῆς γεροντίας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας ὁ Γέρων Σάββας. Τί ἀναφέρει στήν ἀπολογία του! Παρανόμως ἐκδίωξε καί τόν π. Χερουβίμ ἡ Ἱερά Μονή Μεγίστης Λαύρας.

  Πάνω ἀπό 300 μοναχοί ζητοῦν νά διακοπεῖ ἡ μνημόνευση τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Πιέσεις πρός τήν Ἱερά Ἐπιστασία νά πάρει θέση. Στάση ἀναμονῆς ἀπό τίς Ἱερές Μονές.


  Σέ ἀπόγνωση τό Φανάρι καί ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος

Ἐπίσης:

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ὑπόλογος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος στήν Ἱεραρχία!
  Θά ἐπικροτήσουν οἱ Ἀρχιερεῖς τό θεολογικό ἀτόπημα του ἤ θά τοῦ ἀνοίξουν τήν πόρτα ἐξόδου;

Μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά δεν το σηκώνει η ψυχή μας.

 Γέροντας Δανιήλ:

.
Μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά δεν το σηκώνει η ψυχή μας
.

Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, γύρω στα χίλια μέτρα υψόμετρο,
 πάνω από την σκήτη του Αγίου Βασιλείου. Στο βάθος η κορυφή του Άθωνα...   
 Ναι, μνημονεύουμε τον πατριάρχη, 
αλλά ''εδω'' μας κάθεται... 
δεν το σηκώνει η ψυχή μας.

Εμείς δεν μιλάμε, κάνουμε ακόμα ''οικονομία'' ...με αυτά που κάνει, δεν ξέρω για πόσο ακόμα!

Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης,
της σκήτης των Δανιηλαίων. 


H Αγιορείτικη λειτουργία στην Σκήτη των Δανιηλαίων είναι κάτι άλλο, είναι μια ζώσα εμπειρία, μια μυσταγωγία, βγαλμένη μέσα απο μια παράδοση που βαστά αιώνες...
Ελάβαμε το αντίδωρο, και βγήκαμε έξω στην αυλή με τον π. Μιχαήλ και τον Χρήστο. Πιο πέρα λίγοι επισκέπτες, Σέρβοι αν κατάλαβα καλά, μερικοί από αυτούς γνώριζαν και Ελληνικά...

- Καθήστε για καφεδάκι είπε ένας μοναχός, και η παρέα μαζεύτηκε στο τραπεζάκι, όπου ήδη βρισκόταν ο γέροντας Δανιήλ, με την θαυμάσια ''βροντερή'' φωνή, που έδεινε έναν άλλο τόνο, υπερκόσμιο θαρρείς την ώρα της ψαλμωδίας...

Φωνή βιβλική, σαν κάποιου Προφήτη.
(Τέτοια φωνή, σαν κεραυνό, πρέπει να είχε και ο Μωυσής, συλλογιζόμουν...)
Καθόμουν απέναντι από τον γέροντα, και χάζευα τις κουβέντες που γυρόφερναν γύρω από διάφορα θέματα, κοιτούσα την ασκητική μορφή βαθιά μέσα στα μάτια...
λες και ήθελα να αποτυπώσω την μορφή του, να ''κλέψω'' την στιγμή, και να την χαράξω στην μνήμη μου, ως κάτι πολύτιμο...

Ώσπου μια ερώτηση έσκασε με πάταγο, ξυπνώντας με απότομα από τις ονειροπαρμένες σκέψεις μου περί Βιβλικών Προφητών, και με επανέφερε με βία στην σκληρή πραγματικότητα...

- Γέροντα, του λέει ο Χρήστος, (ο πιο χύμα της παρέας) τι λέτε για την σύνοδο; Τι είναι αυτά που κάνει ο πατριάρχης; Τις συμπροσευχές; Οι αλλόδοξοι είναι ''εκκλησία'';
Για να λάβει χύμα και την απάντηση από τον γέροντα...

- Ναι, μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά ''εδώ'' μας κάθεται...
 Δεν το σηκώνει η ψυχή μας.

Είδα προ καιρού τον γερό Μεθόδιο, της Εσφιγμένου... Κάτσε εκεί που κάθεσαι του είπα, και πέστα! Εμείς δεν μιλάμε, κάνουμε ακόμα ''οικονομία''.... με αυτά που κάνει, δεν ξέρω για πόσο ακόμα. (...)

Αυτήν την αλήθεια είπε ο Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης, της σκήτης των Δανιηλαίων. 




Από μικρό παιδί, 60 χρόνια στο Άγιον Όρος. Το έσκασε 15 χρονών από το σπίτι, πήγε ο πατέρας του να τον πάρει πίσω, ''δεν έρχομαι...'' του λέει....

Βλέπεις ο Ησυχασμός, υπήρξε πάντοτε το ακριβέστερο μέλος της Εκκλησίας. Μέσα στην ησυχία, ο ασκητής αποκτά την εμπειρική, όντως γνώση Του Θεού, της νοεράς προσευχής, των θείων εκλάμψεων, και οδηγείται στο Θεολογείν Απλανώς...

Ίσως για αυτό τον λόγο, ολη η πανέρημος των ασκητών του Αγίου Όρους, τα φρικτά Καρούλια και τα Κατουνάκια, πλην δυο ασκητών και της σκήτης των Δανηλαίων, που κάνουν ακόμη με νύχια και με δόντια, οικονομία στίς ανορθόδοξες παραβάσεις του οικουμενικού πατριαρχίου...

Έχουν όλοι κομμένο το μνημόσυνο, στόν οικουμενικό πατριάρχη Βαρθολομαίο (...).

Aλλά αυτοί δεν λογίζουν ανθρωπαρέσκειες, Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, και ''τυφλές υπακοές'', υπηρετούν την Αλήθεια Του Θεού μέχρι αίματος...

Ένας απο αυτούς, ο Γέροντας Μερκούριος, έφυγε για το ουράνιο ταξίδι προ καιρού. 

Συνομιλώντας για αυτόν με τον Γέροντα Αυγουστίνο... (χαρισματική, οσιακή μορφή ο πατέρας Αυγουστίνος, από τους τελευταίους του είδους, που ελάχιστοι γνωρίζουν τι εστί αυτός ο άνθρωπος, ίσως αν με αξιώσει ο Θεός να γράψω κάποτε για αυτόν) ανέφερε τα εξής:

''Eδω αποκάτω έχει μια σπηλιά... κάθε Σαρακοστή, ο πατέρας Μερκούριος έφευγε από το καλύβι του, και ερχόταν εδώ. Πολλές φορές, όλο το 40ήμερο, όλες αυτές τι μέρες της νηστείας, του πνευματικού αγώνα, τις περνούσε εκεί, στην σπηλιά..."

Βρισκόμασταν στα περί τα χίλια μέτρα υψόμετρο, στις ερημιές του Άθωνα...

Ο πολύς ο κόσμος βέβαια, ούτε καν γνωρίζει την ύπαρξη αυτών των ανθρώπων.

Το σύστημα του πλασάρει βλέπεις άλλα πρότυπα πιο ''λάιτ'' σε κάθε επίπεδο της ζωής, θες πολιτικό, θες κοινωνικό, θες θρησκευτικό...

Είναι η μοντέρνα γενιά του ''Ναι σε όλα...''

Ξέρεις, το Όχι είναι μια πάρα πολύ μικρή λέξη, αλλά χρειάζεται γιγάντιο ανάστημα για να την προφέρεις.

Και αυτοί οι Αγιορείτες Ασκητές, των φρικτών Καρουλίων, εκεί στα ερημικά Κατουνάκια, στις σκληροτράχηλες πλαγιές του Άθωνα, έχουν αυτό το Ανάστημα... τον Θείο ζήλο.

Ζουν την Αγιότητα της ανυπαρξίας, και με τις προσευχές τους βαστούν όλο τον κόσμο...


Ας έχουμε την ευχή τούς.



Πατρικές συμβουλές του Γέροντα Δανιήλ


Πηγή

ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ ΗΔΗ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ!

 

ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ ΗΔΗ
ΤΟ ΑΒΑΤΟ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

ΚΑΠΟΤΕ σε μία χολιγουντιανή ταινία  κάποιοι πιθηκανθρώποι ήρθαν σε άγριο καυγά  με άλλους εξωγήϊνους.
Τότε ένας δειλός πηθικάνθρωπος πήγε και λούφαξε σε μία τρύπα. Αφού τελείωσε η μάχη, προς νίκη των πιθηκανθρώπων,  τότε εξήλθε και ο φοβητσιάρης από την κρυψώνα του.
Όταν τον ρωτήσανε οι πατριώτες του που βρισκόταν κατά την μάχη, εκείνος απάντησε με στόμφο:
«-Περίμενα να κάνω την κίνησή μου».

Κατά παρόμοιο τρόπο βλέπεις άγιους Μοναχούς στο περιβόλι της Παναγίας μα συνάμα κρυμμένους, απογοητευμένους και αποσβολωμένους από τα τεκταινόμενα στην Εκκλησία και την κοινωνία μας, ως ναρκωμένους, να μην τολμούν να αρθρώσουν την παραμικρή αντίσταση στην προσβολή του αβάτου της πίστεώς μας.
Δεν υπάρχει λοιπόν μεγαλύτερο και ιερώτατο  άβατο από το ά-βατο της πίστεώς μας.
Και δυστυχώς το  απάτητο και αδιάβατο  έως τώρα της Ορθοδόξου πίστεώς μας καταλύθηκε με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο από την αντι-Σύνοδο του Κολυμπαρίου.
Από τους Αγιορείτες πατέρες μας, ως θεματοφύλακες της πίστεώς μας  περιμέναμε σθεναρή αντίσταση, όμως λυπηρώς κάποιες μικρές ηρωϊκές μονάδες τολμήσαν την ομολογία. Οι υπόλοιποι περιμένουν την κίνησή τους…
Κάποτε ο Πατριάρχης Αθηναγόρας, αν και Οικουμενιστής, ευρισκόμενος στις εορτές της χιλιετηρίδας  του Αγίου Όρους απεφάνθη λυπημένος βλέποντας την έντονη λειψανδρεία:
«Ήρθαμε εδώ για να γιορτάσουμε τα χίλια χρόνια του Αγίου  Όρους ή να τελέσουμε το μνημόσυνό του;»
Και πράγματι δικαιώθηκε! μετά από λίγα χρόνια άρχισε μία προσπάθεια φαινομενικά αναγέννησης του Όρους αλλά ουσιαστικά του κύκνειου άσματος αυτού. Ένα εντυπωσιακό μεϊκ-απ σε έναν προ καιρού νεκρό:
Τα Μοναστήρια γέμισαν νέους Μοναχούς αλλά εντός ενός στρατοπεδικού πνεύματος μακράν της εν Χριστώ απλότητος και ελευθερίας.
Τα 30 αργύρια της Ευρώπης ρίχτηκαν απλόχερα στο περιβόλι τα Παναγίας δημιουργώντας υποχρεώσεις. Ύστερα ανοίχτηκαν και οι δρόμοι μοιάζοντας ο ησυχαστικός τόπος του Άθωνα με την οδό Πανεπιστημίου και της Κατεχάκης.
Οι προσκυνητές μεταλλάχθηκαν πλέον σε επισκέπτες και ακτιβιστές, ενώ οι Μοναχοί κουρασμένοι και αμίλητοι καταντήσανε καμαριέρες. Το α-πρόσωπον πλέον αποκορυφώθηκε. Επισκέπτεσαι  Ι. Μονές και δεν ακούς πλέον ούτε έναν λόγο προσωπικό και ενισχυτικό κατά πως το λέει  ο Χριστός για τον Ποιμένα ότι πρέπει να καλεί τα πρόβατα του κατ’ όνομα. ''τα ίδια πρόβατα καλεί κατ' όνομα'' (Ιωάνν. ι' 3) 
Και όταν πολύ σύντομα  καταλυθεί και τυπικά το άβατον για τις γυναίκες και καταντήσει το Αγιονόρος της καρδιάς μας σε «Holy RESORT» οι αντιδράσεις θα είναι πλέον μηδαμινές σαν και αυτές σήμερα και ακόμη αποδυναμωμένες. θα είναι απλώς ένα κερασάκι στην τούρτα που τόσα χρόνια ετοιμάσαμε.
Βέβαια τον τελευταίο λόγο για το Άγιο Περιβόλι της τον έχει η Παναγία μας και στην οποία ευχόμαστε να διατηρήσει αμόλυντη και ξεμαγάριστη την Ορθόδοξο πίστη των Πατεράδων μας.
.
ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ

 -ΑΘΩΝΙΤΗΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ-

Τότε ομολογούσαν και ...«πέθαναν»! --Σήμερα συμβιβαζόμαστε για να ...«ζήσουμε»!

    
    Τη μνήμη των Αγίων Λαυρεντίου, Ξύστου και Ιππολύτου τιμά σήμερα, 10 Αυγούστου, η Εκκλησία μας.

   Οι Άγιοι Λαυρέντιος αρχιδιάκονος, Ξύστος πάπας Ρώμης και Ιππόλυτος μαρτύρησαν το 253 μ.Χ. Ο αρχιδιάκονος Λαυρέντιος ήταν από τους πιο γνωστούς κληρικούς της ρωμαϊκής Εκκλησίας, και του είχαν εμπιστευθεί τη διαχείριση της περιουσίας της.
   Όταν έγινε ο διωγμός κατά των χριστιανών, ο πάπας Ρώμης Ξύστος (ή Σίξτος) ο Β', που καταγόταν από την Αθήνα, πρώτος πρόσφερε θυσία τον εαυτό του, ομολογώντας τον Χριστό και αποκεφαλίστηκε.
    Κατόπιν συνέλαβαν και το Λαυρέντιο. Επειδή ήταν διαχειριστής της Εκκλησίας, τον διέταξαν να παραδώσει τους θησαυρούς της. Ο Λαυρέντιος δέχθηκε, και μετά από λίγο επέστρεψε με μια μεγάλη φάλαγγα αμαξών, γεμάτες φτωχούς, ορφανά και αναπήρους.
    Και απάντησε στον ηγεμόνα ότι σε όλους αυτούς τους πάσχοντες είναι αποταμιευμένοι οι θησαυροί της Εκκλησίας, «όπου ούτε σης ούτε βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται ου διορύσσουσιν ουδέ κλέπτουσιν» (Ευαγγέλιο Ματθαίου, στ' 20).
    Δηλαδή, όπου ούτε σκόρος, ούτε σαπίλα και σκουριά αφανίζουν αυτούς τους θησαυρούς, και όπου ούτε κλέφτες μπορούν να τρυπήσουν τους τοίχους αυτών των θησαυροφυλακίων, για να κλέψουν το πολύτιμο περιεχόμενο τους. Εξαγριωμένοι τότε οι ειδωλολάτρες, έψησαν το Λαυρέντιο ζωντανό, πάνω σε σιδερένια σχάρα.
   Το λείψανο του παρέλαβε κάποιος ευσεβής χριστιανός, ο Ιππόλυτος. Όταν, όμως, το έμαθε αυτό ο ηγεμόνας, διέταξε και τον έσυραν άγρια άλογα μέσα σε αγκάθια, και έτσι μαρτυρικά τελείωσε τη ζωή του και ο Ιππόλυτος.


Απολυτίκιο
Ήχος γ'. Την ωραιότητα.
Τω θείω Πνεύματι, καταυγαζόμενος, ως άνθραξ έφλεξας, πλάνης την άκανθαν, Αρχιδιάκονε Χριστού, Λαυρέντιε Αθλοφόρε, όθεν ως θυμίαμα, λογικόν ολοκαύτωσαι, τω σε μεγαλύναντι, τω πυρί τελειούμενος, διό τους σε τιμώντας θεόφρον, σκέπε εκ πάσης επήρειας.


Ομοιότητες με εκείνους που παρομοίως διασώζουν, αλλ' ελάχιστα ωφελούνται!



π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου
(Ὁμιλία στὴν Πρὸς Ρωμαίους, ἀρ. 22)



         «Λέγει ὁ ἱερὸς Δαμασκηνός:

    "Τὸ πιστευθῆναι τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ τῆς τοῦ Θεοῦ φιλοτιμίας ἔργον ἐστίν, οὐ τῆς ἐκείνων ἀρετῆς κατόρθωμα". Τὸ ὅτι δηλαδὴ ἐνεπιστεύθη ὁ Θεὸς τὰ δικά Του λόγια, τὶς δικές Του ἀποκαλύψεις αὐτὸ ἀνήκει εἰς τὴν φιλοτιμία τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν εἶναι κατόρθωμα, ἀρετὴ τῶν Ἑβραίων. Αὐτοί, τρόπον τινά, διασώζουν τὴν ἀκρίβειαν τῶν Γραφῶν, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουν. Δὲν ἔχουν συνείδηση τοῦ πράγματος.

   Βέβαια, δὲν ἔχουν συνείδηση μὲ τὴν ἔννοιαν ὅτι διαφυλάττουν τὴν ἀκρίβεια τῶν Γραφῶν, περιμένουν τὸν Μεσσία, δὲν μπόρεσαν νὰ διακριβώσουν (μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα ποὺ φυλάττουν) τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία. Ἔ, κάπου θὰ γίνει κι αὐτὴ ἡ ἐργασία, τότε θὰ πιστέψουν, ἀργότερα, πρὸς τὸ τέλος τῆς ἱστορίας…

    Οἱ Ἑβραῖοι ὑπῆρξαν καὶ ὑπάρχουν οἱ βιβλιοφύλακες τῶν θεοπνεύστων βιβλίων τοῦ Χριστιανισμοῦ. Τὸ δυστύχημα γι’ αὐτοὺς εἶναι ὅτι χρησιμοποιοῦν τὸν θησαυρὸν αὐτὸν χωρὶς νὰ ἐπωφελοῦνται»!