ΝΑΙ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΟΧΙ
ΣΤΗΝ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ
Γράφει ο Νίκος
Χειλαδάκης, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
«Προωθείται
από τον Πατριάρχη διάσπαση της ελλαδικής εκκλησίας. Δεν μπορεί όμως να υπάρξει
συναίνεση στην οικουμενιστική κατρακύλα του, που άρχισε να παίρνει επικίνδυνες
διστάσεις ακόμα και για την ίδια την συνοχή της ελληνορθόδοξης εκκλησίας.
«Ορθόδοξοι
θεολόγοι και άλλα επίσημα Ορθόδοξα σώματεία διεξάγουν “διαλόγους” με
Ρωμαιοκαθολικούς και Προτεστάντες και εκδίδουν “κοινά ανακοινωθέντα” με θέματα
όπως η Θεία Ευχαριστία, η πνευματικότητα και τα παρόμοια, χωρίς καν να πληροφορούν τους
ετεροδόξους ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία
είναι η Εκκλησία του Χριστού στην οποία όλοι είναι προσκεκλημένοι, ότι μόνο τα δικά Της
Μυστήρια είναι χορηγοί Χάριτος. Δεν υπάρχει
όριο στην προδοσία, την νόθευση και την αυτοκαταστροφή της Ορθοδοξίας;».
Από «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του
μέλλοντος», του Αγίου Ιερομόναχου, Σεραφείμ Ρόουζ.
Στα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα και στις αρχές
του εικοστού πρώτου αιώνα όταν ήμουν ανταποκριτής στην Τουρκία σε μεγάλες
ελληνικές εφημερίδες, (Έθνος και Απογευματινή), έγραφα συχνά για να
προβάλω την τότε καταπίεση που υφίστατο το Οικουμενικό Πατριαρχείο
Κωνσταντινούπολης από το τουρκικό πολιτικοστρατιοτικό κατεστημένο. Θυμάμαι τηλεοπτικές
εκπομπές στα τουρκικά κανάλια που κατηγορούσαν ανοιχτά τον Πατριάρχη ότι ήθελε
να αναδειχτεί σαν παγκόσμιος ηγέτης, να δημιουργήσει κράτος εν κράτη στην
Κωνσταντινούπολη, ενώ κατά το τουρκικό δίκαιο, όπως υποστήριζαν, είναι ένας
θρησκευτικός ηγέτης ενός προαστίου της Κωνσταντινούπολης. Δυστυχώς από την άλλη
πλευρά το ελληνικό δημοσιογραφικό κατεστημένο αφού μου έκοβε επανειλημμένα
τέτοια θέματα, μου είχε κάνει τότε επανειλημμένες συστάσεις να
μην γράφω άρθρα που αφορούσαν το Πατριαρχείο και την καταπίεση
του γιατί έτσι δυσαρεστούμε την «φίλη» και «σύμμαχος» μας Τουρκία.
Πώς άλλαξαν οι καιροί και πώς αντιστραφήκανε τα πράγματα, ειλικρινά δεν
μπορούσα τότε να το φανταστώ. Ο νυν Πατριάρχης αφού έγινε ένας από τους
μεγαλύτερους υμνητές
του σφαγέα των χριστιανών της Ανατολής και του ιδρυτή της σύγχρονης
Τουρκίας, Κεμάλ Ατατούρκ, κέρδισε τις συμπάθειες του τουρκικού κατεστημένου προβάλλοντας
το Κοράνι
σαν ένα ιερό βιβλίο, χωρίς κανένα ουσιαστικό αντάλλαγμα
όπως η επαναλειτουργία της Χάλκης.
Και έτσι άρχισε η υλοποίηση της
μεγάλης αποστολής του.
Ο προηγούμενος αγώνας για τα προβλήματα της καταπίεσης του
Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, μετατράπηκε σε συνειδησιακή αντίδραση κατά της
οικουμενιστικής αποστασίας του ίδιου του Πατριάρχη. Το
δημοσιογραφικό κατεστημένο της Αθήνας που τα προηγούμενα χρόνια αγνοούσε
εσκεμμένα τον Πατριάρχη, τώρα πρόβαλε με κάθε μέσο κάθε κίνηση του Πατριάρχη
για τις οικουμενιστικές επαφές του με αποκορύφωμα την συμπροσευχή του με τον
αρχιαιρεσιάρχη της Ρώμης, τον Πάπα.
Φαίνεται όμως πως τα πράγματα δεν θα σταματούσαν εδώ. Φαίνεται πως υπάρχει μεγάλο
σχέδιο που άρχισε ακόμα από την δεκαετία του πενήντα όταν οι
Αμερικανοί «φύτευαν» εν μια νυχτί καταργώντας όλους τους τουρκικούς νόμους τον
τότε πατριάρχη Αθηναγόρα, ο οποίος μετά από λίγο έβαζε τα θεμέλια για να
αρχίσει η οικουμενιστική θρησκευτική αποστασία. Και φτάσαμε στο σημερινό
αποκορύφωμα που στηρίζεται με κάθε μέσο από όλο το άθεο, παγκόσμιο μασονικό και
σιωνιστικό κατεστημένο και από την ίδια την ελληνική πολιτική κλίκα που
παρέδωσε την εθνική μας κυριαρχία σε ξένους ανθέλληνες, καταστρέφοντας την χώρα
και διαλύοντας τον ελληνικό κοινωνικό ιστό.
Αλλά το σχέδιο έχει
και συνέχεια
και σε άλλα «επίπεδα» που όπως φαίνεται θα είναι πιο οδυνηρή από όσα έχουμε δει
μέχρι σήμερα. Μια «πρόγευση» αυτής της συνέχειας πήραμε από την πρόσφατη
επίσκεψη αυτού του Πατριάρχη στην ακριτική περιοχή του Έβρου, όταν δήλωσε με
την γνωστή του υπεροψία και το αυταρχικό του ύφος, ότι οι
μητροπόλεις των νέων χωρών ανήκουν στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης.
Η είδηση αυτή σίγουρα θα χαροποίησε σε
μεγάλο βαθμό την τουρκική πλευρά, γιατί σύμφωνα με όλα αυτά τα σχέδια, αν
προχωρήσει η κίνηση αυτή, τότε η Ελλάδα θα διχο τομηθεί εκκλησιαστικά και το
βόρειο μέρος θα υπαχτεί στον Πατριάρχη που υπόκειται στους τουρκικούς νόμους.
«Ζάχαρη» στο ψωμί της σημερινής Τουρκίας.
Η απόπειρα αυτή της εκκλησιαστικής διχοτόμησης επιχειρήθηκε και στο
παρελθόν αλλά προσέκρουσε τότε στην έντονη αντίδραση της ελλαδικής εκκλησίας.
Σήμερα δεν βλέπουμε και ελπίζουμε να κάνουμε λάθος, να υπάρχει το ίδιο σθένος
αντίδρασης από ένα αρχιεπίσκοπο που δυστυχώς έχει ταυτιστεί απόλυτα με το άθεο
και αντιχριστιανικό κατεστημένο που κυβερνά σήμερα την Ελλάδα και ευνοείς όλες
τις κινήσεις του Πατριάρχη.
Δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί αυτή η κατρακύλα. Το Πατριαρχείο
Κωνσταντινούπολης έχει επιζήσει πάνω από δεκαπέντε αιώνες και είναι το
Οικουμενικό Πατριαρχείο της Ορθοδοξίας. Τα σχέδια του σημερινού Πατριάρχη με
την διοργάνωση
πανορθόδοξης συνόδου για να προωθηθεί η ένωση, προβλέπουν και την διάσπαση της
ελλαδικής εκκλησίας με όλες τις ολέθριες συνέπειες αυτής της
εξέλιξης, συν των άλλων και με τις σημερινές συγκύριες της αναδυόμενης
νεοοθωμανικής Τουρκίας με όλες τις επικίνδυνες οπορτουνιστικές επεκτατικές της
φιλοδοξίες.
Πιστεύουμε στο Πατριαρχείο και ευχόμαστε να συνεχίσει την ύπαρξη
του σαν Οικουμενικός φάρος της Ορθοδοξίας. Δεν μπορεί όμως να υπάρξει συναίνεση στην οικουμενιστική
κατρακύλα του, που άρχισε να παίρνει επικίνδυνες διστάσεις ακόμα και
για την ίδια την συνοχή της ελληνορθόδοξης εκκλησίας. Αν δεν αντιδράσουν οι
μητροπολίτες της εκκλησίας μας, εμείς δεν συνάδει να παραμείνουμε ως, «μη
έχοντες ώτα και οφθαλμούς». Ως εδώ! «Το ορθόδοξο πνεύμα είναι να λέει και
να καταχωρεί ο καθένας την γνώμη του όχι να μην μιλεί γιατί φοβάται, ή να
κολακεύει για να τα έχει καλά με τον αρχιεπίσκοπο ή με τον ηγούμενο», μας λέει
ο Πάτερ Παΐσιος ο αγιορείτης, (Τόμος Α΄, «Με πόνο και αγάπη για τον
σύγχρονο άνθρωπο»).
