Ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο «Ρομφαία», πληροφορηθήκαμε ὅτι τὸ Σάββατο 7 Δεκεμβρίου «πραγματοποιήθηκε, εκδήλωση τιμής και μνήμης του Μακαριστού Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου στην κατάμεστη κεντρική αίθουσα του Συνεδριακού Κέντρου Θεσσαλίας της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος...Την εκδήλωση χαιρέτησε ο ...κ. Ιγνάτιος, ο οποίος, μεταξύ άλλων, επεσήμανε ότι “η αποψινή εκδήλωση κοσμείται από την νοερά παρουσία του ιδίου του μεγάλου αυτού Πατρός της Ορθοδόξου Χριστιανοσύνης, που διέλαμψε όλα τα έτη της επί γης παρουσίας και διακονίας του με το κάλλος των αρετών και το βάθος της υψοποιού ταπεινώσεώς του».Ὁ Μητροπολίτης Σεβαστείας Δημήτριος εἶπε ὅτι «η ιδιαιτερότης του Πατριάρχου Δημητρίου» ἦταν «η εφαρμογή των Ευαγγελικών αρετών».Ὁ Αρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης, εἶπε ὅτι «αυτό που προσέφερε ο Δημήτριος ήταν η φαύσις της Χάριτος της αιωνιότητος διά της ταπεινώσεως…».Τέλος ὁ καθηγητὴς Χρῆστος Γιανναρᾶς ανέπτυξε το θέμα: «Πατριάρχης Δημήτριος: ο “τρόπος” της Εκκλησιαστικής ηγεσίας».
Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, λοιπόν,
τιμήθηκε γιὰ τὶς ἀρετές του, τὴν ταπείνωσή του, καὶ κατὰ τὸν καθηγητὴ Γιανναρᾶ,
διότι ἐδίδαξε τὸν «τρόπον» τῆς Ὀρθοδοξίας!
Ἀπό ὅσα παρουσίασε τὸ
ἱστολόγιο «Ρομφαία», οὐδεμία ἀναφορὰ ἔγινε στὴν «Ὀρθοδοξία» τοῦ Πατριάρχη
Δημητρίου! Ὡσὰν ἡ Πίστη καὶ ὁ ἀγώνας γι’ αὐτήν, ἡ Ὁμολογία τῆς Πίστεως, νὰ εἶναι
ἕνα παρελκόμενο, ἕνα δεύτερο καὶ ἀνάξιο λόγου γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστὲς τοῦ Βόλου,
ποὺ μαζεύτηκαν νὰ τιμήσουν τὸν Πατριάρχη Δημήτριο.
Φαίνεται ὅτι ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα, ἡ Ὀρθόδοξη
Πίστη δὲν θὰ λαμβάνεται ὑπ’ ὄψιν, γιὰ νὰ ζυγίζεται μὲ αὐτὴν τὸ ἂν κάποιος εἶναι
Χριστιανός, ἀλλὰ θὰ λογαριάζονται «ἀρετές», σὰν κι αὐτὲς ποὺ μπορεῖ νὰ βρεῖ κανεὶς καὶ σὲ Μουσουλμάνους,
καὶ σὲ Βουδιστές, καὶ σὲ «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», καὶ σὲ Προτεστάντες, καὶ Παπικούς.
Κι ὅμως ἡ Ἐκκλησία πιστεύει
ἀκράδαντα, αὐτὸ ποὺ τὸ στόμα τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου μᾶς δίδαξε:
«Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα, κἂν ἀξιόπιστος ᾖ, κἂν νηστεύῃ, κἂν παρθενεύῃ, κἂν σημεῖα ποιῆ, κἂν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω, ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθορὰν
κατεργαζόμενος».
Καὶ ὁ τιμηθεὶς ὑπερβαλλόντως
Πατριάρχης Δημήτριος, δὲν τήρησε «τὰ διατεταγμένα». Εἶχε ἀποδεχθεῖ τὴν
«Συμφωνία τοῦ Μπάλαμαντ» ὅπως φαίνεται σὲ Ἐγκύκλιο τοῦ 1974 (Περιοδ.
«Ἐπίσκεψις», ἔκτακτο φύλλο, 14.4.1974). Εἶχε διακηρύξει ὅτι ἀκολουθεῖ τὴ γραμμὴ
τοῦ προκατόχου του, τοῦ Οἰκουμενιστῆ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ἔστω καὶ μὲ
λιλιπούτειους βηματισμούς! Δική του, ἐπίσης, εἶναι ἡ δήλωση ὅτι «ὅλοι οἱ
χριστιανοὶ οἱ πιστεύοντες εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ὡς Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ σωτῆρα
τοῦ κόσμου εἴμεθα ἓν σῶμᾳ…»! Ἀκόμα αὐτὸς ἔφη, ὅτι ἕνας Ὀρθόδοξος μπορεῖ «νὰ
μεταλάβη» σὲ παπικὴ ἐκκλησία, διότι «ἑκατέρα τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν (ἐννοεῖ τὴν
Ὀρθόδοξη καὶ τὴν παπικὴ) ἔχει παραλάβη καὶ τελεῖ τὰ αὐτὰ ἱερὰ μυστήρια»! Αὐτός,
ἀκόμα, εἶπε ὅτι «δὲν ὑπάρχει διαφορὰ εἰς τὸ θέμα τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς,
ἀναγνωρίζομεν τὸν πάπαν ὡς διάδοχον τῶν Ἀποστόλων, ὅπως ἐμεῖς εἴμεθα διάδοχος
τῶν Ἀποστόλων» κτλ.!
Γι’ αὐτό, εἶναι
μὲν λυπηρό, ἀλλὰ ἀναγκαῖο νὰ παραθέσουμε μιὰ «ἀσεβῆ» Ὀρθόδοξη ἀντιλογία στὰ
Οἰκουμενιστικὰ δρώμενα τῆς μετα-πατερικῆς (ὑπὸ τὴν διεύθυνση τοῦ κ. Ἰγνάτιου)
Μητροπόλεως Δημητριάδος.
Κατ’
ἀρχάς, πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐπὶ Πατριάρχου Δημητρίου,
μετρίασε τὴν ὁρμητικότητα διεισδύσεώς του στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ διαβρώσεως
τῶν Ὀρθοδόξων συνειδήσεων· ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ ἔχει σημασία εἶναι ὅτι ὁ Δημήτριος
δὲν ἀνέστρεψε τὸ κλίμα. Ὁ Οἰκουμενισμός, ὄχι μόνο δὲν ἔπαυσε νὰ ὑπάρχει καὶ νὰ δρᾶ,
ἀλλὰ καὶ σὲ κάποιες περιπτώσεις ἔγινε περισσότερο ἐπικίνδυνος καὶ ἐπιθετικός,
ἀπὸ ὅ,τι ἐπὶ ἐποχῆς Ἀθηναγόρα, ὅπως ἀποδεικνύουν τὰ κείμενα καὶ τὰ γεγονότα!
Μελετώντας
τὰ κείμενα τοῦ Πατριάρχη Δημητρίου, συμπεραίνει κανεὶς ὁτι ὁ Δημήτριος ἀποδεχόταν
τὶς ἴδιες ἐκκλησιολογικὲς ἀπόψεις μὲ τοὺς πρὸ αὐτοῦ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸν
Οἰκουμενιστὲς Πατριάρχες καὶ Ἐπισκόπους.
Ἀσχέτως
ἂν δὲν ἔγραφε αὐτὸς ὅλες τὶς Ἐπιστολές, τὶς Ἐγκυκλίους, τοὺς λόγους κ.λπ. (ἀφοῦ
εἶχε στὴ διάθεσή του καθηγητὲς καὶ ἱερωμένους ποὺ τοῦ ἔγραφαν τοὺς λόγους) ἔχει
ὁλόκληρη τὴν εὐθύνη, ἀφοῦ τὸ δικό του πατριαρχικὸ χέρι ὑπέγραφε ὅλα αὐτά.
Καὶ ἄν, τὴν Οἰκουμενιστικὴ ἰδεολογία-κακοδοξία, τὴν συναντούσαμε σὲ ἕνα κείμενό του,
τότε θὰ μπορούσαμε νὰ τὸν δικαιολογήσουμε· ἀλλὰ ἐδῶ πρόκειται γιὰ πληθῶρα
κειμένων, στὰ ὁποῖα ἐπαναλαμβάνεται ἡ αἱρετικὴ περὶ ἐκκλησιολογίας θεώρηση τῶν
Οἰκουμενιστῶν.
Παραθέτουμε
μερικὲς ἐνδεικτικὲς
