Αγάπη και ανεξικακία στον εχθρό,αλλ΄ όχι φιλία

Τὸν ἐχθρό σου, ποτὲ μὴν τὸν κάνεις φίλο

π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου

Ἀπὸ ὁμιλία εἰς τὴν Σοφία Σειράχ, ἀρ. 160

«Μὴ πιστεύσεις τῷ ἐχθρῷ σου εἰς τὸν αἰῶνα» (Σοφία Σειράχ ιβ΄ καὶ ιθ΄). 

Ποτὲ μὴν ἐμπιστευθεῖς εἰς τὸν ἐχθρόν σου, ὅταν σοῦ ἐμφανίζεται ὡς φίλος· ποτέ, εἰς τὸν αἰῶνα, ποτέ. Ἄλλο πρᾶγμα βέβαια νὰ φαίνεσαι ὅτι εἶσαι ἀνεξίκακος ἀπέναντί του· καὶ ἐκ βαθέων μάλιστα ἀνεξίκακος, καὶ εὐεργετικὸς μάλιστα. Αὐτὸ εἶναι ἄλλο πρᾶγμα, καὶ ἐντελλόμεθα νὰ τὸ κάνουμε αὐτό, καὶ ἄλλο πρᾶγμα εἶναι νὰ ἐμπιστευθεῖς ὅ,τι ἀφορᾶ σὲ σένα, τὰ μυστικά σου, τὰ προβλήματά σου, τὴ ζωή σου. (Αὐτὸ) ποτέ. Καὶ νὰ γνωρίζετε ὅτι ποτέ, παλαιὸς ἐχθρός, δὲν γίνεται φίλος. Αὐτὸ νὰ τὸ ξέρετε. Μπορεῖ νὰ τὰ φτιάξουμε, νὰ λέμε καλημέρα, νὰ λέμε ἐγκαρδίως καλημέρα, ἀλλὰ νὰ γίνει φίλος μας, (αὐτὸς μπορεῖ νὰ δείξει ὅτι θὰ ἤθελε νὰ γίνει φίλος μας), ἐμεῖς οὐδέποτε θὰ ἐμπιστευθοῦμε. Θὰ ἐπαναλάβω: «Μὴ πιστεύσεις τῷ ἐχθρῷ σου εἰς τὸν αἰῶνα».

Καὶ ἐξηγεῖ ἡ Σοφία Σειράχ: «Ὡς γὰρ ὁ χαλκὸς ἰοῦται, οὕτως ἡ πονηρία αὐτοῦ». Ὅπως, λέγει, σκουριάζει ὁ χαλκός, ἔτσι καὶ ἡ πονηρία του. Δηλαδή, διαρκῶς αὐξάνει ἡ πονηρία του, ὅπως καὶ ἡ σκουριὰ στὸ χαλκό, γιατὶ εἶναι κακὸς ἄνθρωπος.

«Καὶ ἐὰν ταπεινωθῇ καὶ πορεύηται συγκεκυφώς»: Κι ἂν ἀκόμα ταπεινωθεῖ (μὲ τὴν ἔννοιαν νὰ δείξει εὐτέλεια, ἐξευτελισμὸ τοῦ ἑαυτοῦ του) καὶ περπατάει καμπουριασμένα, μὲ τὸ κεφάλι κάτω, σκυμμένο·

«ἐπίστησον τὴν ψυχήν σου καὶ φύλαξαι ἀπ᾿ αὐτοῦ»: πρόσεξε, πές στὸν ἑαυτό σου ὅτι δὲν πρέπει ποτὲ νὰ ἐμπιστευθεῖς, φυλάξου ἀπ’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπον·

«καὶ ἔσῃ αὐτῷ ὡς ἐκμεμαχὼς ἔσοπτρον»: σὰν ἐκεῖνον ποὺ ἔχει καθαρίσει αὐτὸν τὸν χάλκινον, «ἐκμεμαχώς»,  δηλαδὴ μ’ ἕνα πανὶ καθάρισε τὴν χάλκινη ἐπιφάνειαν, τὸν χάλκινον καθρέπτη, ἀλλὰ ἡ ὀξείδωσίς του θὰ φανεῖ γρήγορα. Γυαλίστηκε· πρόσεξε· παλιὸς ἐχθρός· ἡ ὀξείδωσή του θὰ ἀναφανεῖ πάλι.

«καὶ γνώσῃ ὅτι οὐκ εἰς τέλος κατίωσε»: Καὶ τότε θὰ καταλάβεις ὅτι δὲν ἔχει τελειωμὸ ἡ σκουριά·

 «μὴ στήσῃς αὐτὸν παρὰ σεαυτῷ»: Μὴν τὸν βάλεις δίπλα σου· νὰ πεῖς· θὰ τὸν κάνω συνέταιρο, συνάδελφο, θὰ συνεργασθοῦμε, θὰ τὸν κάνω συγγενῆ μου· 

«μὴ ἀνατρέψας σε στῇ ἐπὶ τὸν τόπον σου»: μὴ σὲ ἀναποδογυρίσει καὶ καθίσει στὸν δικό σου τὸν τόπο·

«μὴ καθίσῃς αὐτὸν ἐκ δεξιῶν σου»: Δηλαδὴ μὴν τοῦ δείξεις εὔνοια, «μήποτε ζητήσῃ τὴν καθέδραν σου», τὸν τόπον σου, δηλαδὴ τὴν καρέκλα σου, «καὶ ἐπ᾿ ἐσχάτων ἐπιγνώσῃ τοὺς λόγους μου» καὶ στὸ τέλος θὰ θυμηθεῖς τὰ λόγια μου ποὺ σὲ συμβουλεύω, «καὶ ἐπὶ τῶν ρημάτων μου κατανυγήσῃ» καὶ τότε θὰ λυπηθεῖς γι’ αὐτὰ ποὺ σούχω πεῖ.

Προσοχή. Πρέπει νὰ προσέξουμε. Καὶ συνεχίζει: «καὶ ἐν τοῖς χείλεσιν αὐτοῦ γλυκανεῖ ὁ ἐχθρὸς καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ βουλεύσεται ἀνατρέψαι σε εἰς βόθρον»: Μὲ τὰ λόγια του θὰ δείξει ὅτι εἶναι πολὺ σπουδαῖος ἀπέναντί σου, σ’ ἀγαπᾶ, ἀλλὰ ἀπὸ μέσα του σκέπτεται, πῶς θὰ σὲ ρίξει μέσα σὲ βόθρο.

Πῶς τὸ λέγει ἐκεῖ ὁ ψαλμωδός; μιλοῦσαν λέγει, ὄμορφα, μὲ γλυκὰ λόγια, ἀλλὰ στὸ βάθος τὰ λόγια τους ἦσαν ὡσεὶ βολίδες, πέτρες. Μιλᾶνε ὡραῖα, στὴν πραγματικότητα ὅμως, σκέπτονται ἄσχημα. «Ἐν ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ δακρύσει ὁ ἐχθρός»: θὰ φτάσει ἀκόμη καὶ νὰ δακρύσει μπροστά σου

«καὶ ἐὰν εὕρῃ καιρόν, οὐκ ἐμπλησθήσεται ἀφ᾿ αἵματος»: κι ἂν εὕρει κατάλληλη στιγμή, δὲν θὰ χορτάσει ἀπὸ δολοφονικὰ αἵματα.

Γι’ αὐτὸ ἂς προσέχουμε· πολλάκις οἱ ἄνθρωποι δὲν ἀλλάζουν. Δὲν ἀλλάζουν. Θὰ τὸ πῶ διὰ τρίτην φορά. Παλιὸς ἐχθρός, φίλος δὲν γίνεται εἰς τὸν αἰῶνα. Ποτέ. Νὰ τὸ ξέρετε. Δὲν σημαίνει ὅτι δὲν θὰ ποῦμε καλημέρα· (Θὰ ποῦμε), ἀλλὰ δὲν θὰ ἐμπιστευθοῦμε. Αὐτὸ θέλω νὰ καταλάβουμε.

Ἀλλὰ καὶ ὁ Κύριος μίλησε γι’ αὐτὴν τὴν ὑποκρισία τῶν ἀνθρώπων, ὅταν εἶπε, «μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί...».

Πάντως, ἂν δὲν προσέξουμε ἡ βλάβη μας θὰ εἶναι σίγουρη καὶ ἀναπόφευκτη. Ὁ ἕνας μπορεῖ νὰ μᾶς πλησιάζει μὲ συμπαθῆ, θλιμμένη ὄψη. Κι ὁ ἄλλος μπορεῖ νὰ μᾶς προσεγγίζει γελαστός, χαρούμενος, χωρὶς νὰ ξέρουμε τί κρύβει μέσα του. Καὶ εἰς τὴν μία περίπτωση καὶ εἰς τὴν ἄλλη χρειάζεται ἐπαγρύπνησις καὶ προσοχὴ στὶς σχέσεις μας, γιὰ νὰ μὴ λυπηθοῦμε ἀργότερα.

«Συγκύφων πρόσωπον καὶ ἑτεροκωφῶν, ὅπου οὐκ ἐπεγνώσθη, προφθάσει σε καὶ ἐὰν ὑπὸ ἐλαττώματος ἰσχύος κωλυθῇ ἁμαρτεῖν, ἐὰν εὕρῃ καιρόν, κακοποιήσει» (στ. 27-28). Δηλαδή, ἔχοντας σκυμμένο τὸ πρόσωπό του καὶ κρυφακούοντας μὲ τὸ ἕνα αὐτί, ἐκεῖ ποὺ δὲν θὰ ἔχει γίνει ἀντιληπτὸς καὶ κανεὶς δὲν θὰ τον ἀντιλαμβάνεται, θὰ σὲ προλάβει γιὰ νὰ σοῦ κάνει κακό. Καὶ ἂν ἀπὸ κάποια σωματική του ἀδυναμία ἐμποδισθεῖ νὰ σὲ βλάψει, ὅμως, ὅταν βρεῖ τὴν εὐκαιρία καὶ τὸν τρόπο θὰ σὲ κακοποιήσει...

Ἀδελφοί μου, χωρὶς νὰ ξεπέσουμε εἰς τὴν καχυποψίαν, (διότι ὅπως ξέρετε ἡ καχυποψία εἶναι κακὸ πρᾶγμα καὶ μάλιστα σὲ μερικοὺς εἶναι ἀρρώστια...) θὰ πρέπει νὰ προσέχουμε πολὺ ἀπ’ αὐτὰ ὅλα τὰ ἐμπαθῆ καὶ ὑποκριτικὰ πρόσωπα.

Ἀπομαγνητοφώνηση: Π.Σ.

ΟΡΘΟΔΟΞΟΦΑΝΗ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

Τὸ βάπτισμα τῆς μετανοίας

καὶ τὸ βάπτισμα τοῦ Πνεύματος

Βρισκόμαστε, αὐτὸ εἶναι πανθομολογούμενο, σὲ μιὰ ἐποχὴ συγχύσεως. Διότι ἔλλειψαν οἱ Πατέρες. Διότι Πατέρες εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ μετέδιδαν τὴν διὰ τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Ἀποστόλων ἐμπιστευθεῖσα σ’ αὐτοὺς Εὐαγγελικὴ Πίστη. Ὡς «Πατέρες» σήμερα, παρὰ κάποιες ἐνστάσεις ἐλαχίστων, καὶ μὲ τὴν ἀνοχὴ Ἐπισκόπων, κληρικῶν καὶ μοναχῶν, ἐμφανίζονται οἱ Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι καὶ τὰ βαρύγδουπα ὀνόματα τῶν Ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων, ποὺ ἐκτὸς ὀλίγων ἐξαιρέσεων, προάγουν ἀμέσως ἢ ἐμμέσως τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Διαβάστε τὸ παρακάτω κείμενο, τὸ ὁποῖο εἶναι ἀποδεκτὸ ὡς ὀρθόδοξο καὶ κυκλοφορεῖ ἀσχολίαστο ἐπὶ χρόνια ὡς ὀρθόδοξο (π.χ. στὸ www.pemptousia.gr). Στὸ τέλος διαβάστε καὶ τὸν σχολιασμὸ κάποιων σημείων του, καὶ θὰ καταλάβετε τί κρύβεται πίσω ἀπὸ τέτοια κείμενα, καὶ πίσω ἀπὸ τέτοια βαρύγδουπα ὀνόματα.

 «Πατερική παράδοση»

 

Το βάπτισμα της μετανοίας

και το βάπτισμα του Πνεύματος

Τόσο η ευαγγελική περικοπή (Ιω. α΄ 29-34), όσο και η αποστολική περικοπή (Πραξ. Ιθ΄, 1-8) πού ακούσαμε, αγαπητοί μου αδελφοί, κάνει λόγο για δύο βαπτίσματα - το ένα είναι το Βάπτισμα της μετανοίας και το άλλο είναι το Βάπτισμα εν αγίω Πνεύματι. Το Βάπτισμα της μετανοίας το επιτελεί ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, το Βάπτισμα εν αγίω Πνεύματι το επιτελεί ο Κύριος. Αυτά τα δύο Βαπτίσματα, έχουν βαθύτατη σημασία, τόσο για τη ζωή της Εκκλησίας, όσο και για τη ζωή όλων των πιστών. Από αρχαιοτάτων χρόνων Εκκλησία διέκρινε αυτά τα δύο Βαπτίσματα.

Θα ήθελα, λοιπόν, να εμβαθύνωμε θεολογικώς σ’ αυτό το θέμα, με αφορμή τη σημερινή εορτή, τη Σύναξι πού επιτελούμε προς τιμήν του αγίου Ιωάννου Προφήτου Προδρόμου του Βαπτιστού, ο Οποιος ομολογεί και κηρύττει τον Ιησούν Χριστόν, ως μείζονα αυτού και ως ερχόμενον για να βάπτιση ημάς εν Πνεύματι αγίω.

Το Βάπτισμα, είναι η μεγάλη αντιστροφή του ανθρώπου σε σχέσι με τη στάσι, πού επήρεν ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, απομακρυνόμενος από τον Θεόν και ανακηρύττων τον εαυτό του θεό. Αυτή η στροφή προς τον Θεόν χρειάζεται οπωσδήποτε μετάνοια. Μετάνοια δε, είναι ακριβώς η αντιστροφή της στάσεως μας απέναντι του Θεού και απέναντι του κόσμου. Αντί να είναι ο εαυτός μας ο θεός, όπως ήταν ο πεπτωκώς Αδάμ δι’ εαυτόν, πρέπει ο άνθρωπος να απαρνηθή τον εαυτό του ως θεό. Να απαρνηθή τον εαυτό του, ως κέντρο του κόσμου και κέντρο της ζωής του και με την απάρνησι αυτή του εαυτού του να μετανοήση, να μεταστραφή και να υπόταξη το ίδιον θέλημα στο θέλημα του Θεού και με αυτόν τον τρόπον να ξεκινήση η καινούργια ζωή, η ζωή εν Χριστώ. Να ανοίξη δηλαδή ο δρόμος προς τη Βασιλεία του Θεού. Αλλ’ αυτό το γεγονός καθ΄ εαυτό δεν είναι η Βασιλεία του Θεού!!!

Η μετάνοια, δηλαδή, δεν είναι αρκετή για να φτάση κανείς στη Βασιλεία του Θεού. Είναι βεβαίως η πύλη την όποια πρέπει να πέραση κανείς δια την Βασιλείαν του Θεού και είναι απαραίτητο να την πέραση αυτήν την πύλη. Διότι δεν ημπορεί να φτάση στη Βασιλεία του Θεού, εάν δεν αντιστρέψη τη στάσι του πρώτου ανθρώπου, του Αδάμ, υποτάσσοντας το ιδικό του θέλημα στο θέλημα του Θεού. Με αυτόν τον τρόπον ανοίγει η στενή πύλη, όπως την ονομάζει ο Κύριος, η πύλη της μετανοίας. Μια πύλη, την όποια διέρχονται δια μέσου των αιώνων, όλοι οι όσιοι της Εκκλησίας μας, όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Και οι Μάρτυρες βεβαίως, οι οποίοι απαρνούνται τον εαυτό τους, όχι απλώς και μόνον το θέλημα τους, αλλά την ίδια τους την ύπαρξι απαρνούνται, χάριν του Θεού. Και οι όσιοι, οι όποιοι αφιερώνουν τη ζωή τους στο να απαρνηθούν το ίδιον θέλημα, είτε υποτασσόμενοι στο Γέροντα τους, είτε, εν πάση περιπτώσει, αγωνιζόμενοι να ευαρεστήσουν εις τον Θεόν. Όλοι αυτοί εισέρχονται από την πύλη της Βασιλείας, τη μετάνοια.

Είναι, λοιπόν, το Βάπτισμα της μετανοίας, το Βάπτισμα του Προδρόμου. Και όταν ο Απ. Παύλος ερωτά τους εν Εφέσω, όπως μας λέει στην αποστολική περικοπή πού ακούσαμε (Πραξ. Ιθ΄, 1-8), το ερώτημα πού έθεσε ήταν:

-«Βαπτιστήκατε»;
-«Ναι, βαπτιστήκαμε».
-«Στο όνομα ποίου»;
-«Εβαπτιστήκατε από τον Ιωάννη».

-«Ακούσατε για το άγιο Πνεύμα;»
-«Όχι!…» «άλλ’ ούδ’ ει Πνεύμα άγιον εστίν ηκούσαμεν» (Πραξ. Ιθ΄, 2).
Άρα, το Βάπτισμα του Ιωάννου, το Βάπτισμα της μετανοίας, δεν είναι η ολοκλήρωσι της πορείας προς τη Σ ω τ η ρ ί α.  Το Βάπτισμα της μετανοίας, όπως προείπαμε, είναι η πύλη, πού πρέπει να περάσωμε και είναι απαράβατη προϋπόθεσι αυτή. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς τη Βασιλεία του Θεού. Άλλα, εάν σταματήσωμε εκεί, δεν εισερχόμεθα στη Βασιλεία του Θεού. Το άγιο Πνεύμα δίδεται με το Βάπτισμα, το οποίο -Βάπτισμα- είναι εν αγίω Πνεύματι. Τούτο σημαίνει στο βάθος ορισμένα πράγματα, τα οποία συνοψίζονται σ’ αυτό πού ονομάζομε «Εκκλησία».

Τι προσφέρει το άγιο Πνεύμα περισσότερο άπ’ ό,τι προσφέρει το Βάπτισμα της μετανοίας; Το άγιο Πνεύμα περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη με ορισμένα χαρακτηριστικά. Μεταξύ των οποίων τα επικρατέστερα, θα έλεγα, είναι δύο:

-Είναι το Άγιο Πνεύμα, Αυτό πού φέρνει τη Βασιλεία του Θεού μέσα στον κόσμο, μέσα στην ιστορία, φέρνει δηλαδή τα έσχατα μέσα στην ιστορία. Όπως περιγράφουν οι Πράξεις των Αποστόλων την Πεντηκοστή, παραπέμποντας και χρησιμοποιώντας την προφητεία του Ιωήλ, το Πνεύμα έρχεται εν τοις εσχάτοις καιροίς. Και φέρνει τα έσχατα μέσα στην ιστορία. Δηλαδή, μας φέρνει αντιμέτωπους με τη Βασιλεία του Θεού και μας καλεί να εισαχθούμε στη Βασιλεία του Θεού.

-Και το άλλο χαρακτηριστικό του αγίου Πνεύματος είναι ότι αποτελεί κοινωνία- φέρνει την κοινωνία του άγιου Πνεύματος μέσα εις τον κόσμο, δημιουργώντας ακριβώς την Κοινότητα της Εκκλησίας! Την οικογένεια των τέκνων του Θεού (πρβλ. Ίω. α΄, 12).

Έτσι, δεν ημπορεί κανείς να είναι μέλος της Βασιλείας του Θεού, να αγιασθή, να είναι άγιος! Πρώτον αν δεν ευρίσκεται μέσα στην Εκκλησία. Και δεύτερον αν μέσα στην Εκκλησία δεν βιώνει την εν Χριστώ σωτηρία, δεν συμμετέχει δηλαδή, στο Δείπνο της Βασιλείας, πού είναι η θεία Ευχαριστία. Η θεία Ευχαριστία, λοιπόν, είναι εκείνη η οποία πραγματώνει τη Βασιλεία του Θεού μέσα στην ιστορία και καλεί όσους επέρασαν από τη στενή πύλη της μετανοίας να γευθούν τους καρπούς του άγιου Πνεύματος, να γευθούν τη χαρά και την αγαλλίασι του Δείπνου της Βασιλείας. Γι΄ αυτό και η θεία Ευχαριστία τελείται πάντα στην Εκκλησία μας, ως γεγονός χαράς και αγαλλιάσεως. Και δεν τελείται ποτέ σε ήμερες και περιόδους νηστείας, όπως είναι η Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Γι΄ αυτό και συνδέεται με την Ανάστασι, και με την Κυριακή ημέρα. Διότι κάθε τέλεσι της θ. Ευχαριστίας είναι μια επανάληψι της Κυριακής. Είναι το Δείπνο της Βασιλείας!!!

Το άγιο Πνεύμα φέρνοντας τα Έσχατα, τη Βασιλεία του Θεού μέσα στην ιστορία, τούτο υποδεικνύει και σ’ αυτό μας καλεί: να προγευτούμε τη Βασιλεία, αφού έχωμε περάσει από τη στενή πύλη της μετανοίας. Γι’ αυτό και η Εκκλησία θέτει πάντοτε προϋποθέσεις για τη συμμετοχή στη θ. Ευχαριστία.

Άλλα θα ήθελα, αγαπητοί μου αδελφοί, να τονίσω, ότι δεν αρκεί η μετάνοια. Διότι υπάρχει μία τάσι να εξιδανικεύεται η μετάνοια. Ναι, επαναλαμβάνω: Είναι προϋπόθεσι η μετάνοια, δεν είναι όμως, το τέλος της πορείας. Εάν σταματήση και παραμείνη κανείς στη μετάνοια εις ουδέν ωφελεί. Το λέγω πολλές φορές ως παράδειγμα. Εάν η όσια Μαρία, η Αιγύπτια, η όποια όλη της τη ζωή, την αφιέρωσε σε σκληρή μετάνοια, δεν κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων προ του θανάτου της, διερωτώμαι, θα ήταν αγία; Θα είχε σωθή; Ημπορούμε να περιοριστούμε στη μετάνοια; Το λέγω αυτό, διότι υπάρχουν ορισμένες τάσεις και ορισμένες συγχύσεις γύρω από αυτό το θέμα. Αλλά νομίζω ότι η σημερινή ευαγγελική περικοπή και η σημερινή αποστολική περικοπή το ξεκαθαρίζει το θέμα.

Βάπτισμα μετανοίας! ναι απαραίτητος όρος για την αντιστροφή της πτώσεως, αλλά και να ακολουθή το ουσιαστικότερον, το Βάπτισμα εν αγίω Πνεύματι, πού σημαίνει συμμετοχή στην κοινωνία του αγίου Πνεύματος. Συμμετοχή στη Βασιλεία του Θεού, την οποία σ’ αυτόν τον κόσμο, μέσ’ την Ιστορία, την φέρνει, την εικονίζει, την προσφέρει η Εκκλησία. Γι’ αυτό οι Πατέρες είπαν ότι έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία. Ημπορεί να μετανοήση κανείς στο κελλί του όλη του τη ζωή, ημπορεί να φτάση σε ύψη ασκήσεως τα όποια, επιτρέψτε μου να ειπώ, ημπορεί να βρή κανείς και εκτός της Εκκλησίας, και εκτός του Χριστιανισμού. Φοβερά ύψη ασκήσεως, αλλά σε τι ωφελεί, εάν δεν γευθή κανείς τη Βασιλεία του Θεού μέσα στην Εκκλησία;

Να! λοιπόν, αδελφοί μου, πόση σημασία έχει η Εκκλησία. Κάτι το όποιο το λησμονούμε, το παραμερίζωμε πολλές φορές και ιδιαίτερα στην εποχή μας.

Πρέπει, λοιπόν, να αναστήσωμε την Εκκλησία μέσα στις συνειδήσεις μας και μέσα στη σημερινή ζωή του ιδίου του Εκκλησιαστικού Σώματος, το οποίον εν πολλοίς έχει χάσει τη συνείδησι της ταυτότητας του. Δεν ξέρει τι είναι η Εκκλησία… Είναι ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα; Είναι ένα εθνικό κατασκεύασμα; Είναι ιδεολογικό περιτείχισμα; Είναι ληξιαρχείο; Είναι Ψυχολογικό ιατρείο; Τι είναι;…

Όπως προσπάθησα, εκκινών και αναφερόμενος στα σημερινά αναγνώσματα, να τονίσω, το Εκκλησιαστικό Σώμα, πρέπει να καταλάβη ότι πρώτιστα, κυρίως και πάντοτε είναι αυτή αύτη: η Ευχαριστιακή Κοινότητα, η όποια μας προσφέρει την κοινωνία του αγίου Πνεύματος και μ’ αύτόν τον τρόπο μας δίνει μια γεύσι της Βασιλείας του Θεού.

Αυτά, αγαπητοί μου αδελφοί, θα ήθελα ταπεινά να υπομνήσω στην αγάπη σας, ευρισκόμενος σ’ ένα χώρο Μοναστηριακό, όπου το Βάπτισμα της μετανοίας, η μετάνοια, αποτελεί το βασικό σκοπό της υπάρξεως και ζωής των ενασκούμενων αδελφών, όπου όμως, δεν παραμελείται και ο αγιασμός της Ευχαριστίας.

Προς τούτο, ας δοξάζωμε τον Θεό και ας τον παρακαλούμε η Εκκλησία μας -το εκκλησιαστικό Σώμα, εκάστη Εκκλησιαστική Κοινότητα- να βρη το σωστό δρόμο, τη σωστή ισορροπία, να βρη την ταυτότητα Της.

Έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο, δια πρεσβειών του Ιωάννου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού, θα αποτελεί η Εκκλησία μας μια εικόνα της Βασιλείας του Θεού μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, ο οποίος πορεύεται χωρίς πυξίδα.

Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο όποιος ανεγνώρισε ότι το Βάπτισμα της μετανοίας δεν αρκούσε, άλλα χρειαζόταν το Βάπτισμα του αγίου Πνεύματος, αυτός ας μεσιτεύη για όλους μας, ώστε και με τη Χάρι του Κυρίου να περάσωμε τη στενή πύλη της μετανοίας και να γευθούμε, ήδη από τη ζωή αυτή, τη Βασιλεία του Θεού μέσα στην Εκκλησία και να αξιωθούμε να την ζήσωμε, εν πληρότητι, όταν ο Θεός δώση και έλθη δια να εγκαταστήση τη Βασιλεία του. Αμήν.

Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας)

πηγή : ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

ΣΧΟΛΙΟ:

ΑΡΧΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΩΝ

ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΙΘ´ 1 - 8

¹Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ τὸν Ἀπολλὼ εἶναι ἐν Κορίνθῳ Παῦλον διελθόντα τὰ ἀνωτερικὰ μέρη ἐλθεῖν εἰς Ἔφεσον· καὶ εὑρὼν μαθητάς τινας ²εἶπε πρὸς αὐτούς· Εἰ πνεῦμα ἅγιον ἐλάβετε πιστεύσαντες; οἱ δὲ εἶπον πρὸς αὐτόν· Ἀλλ’ οὐδὲ εἰ Πνεῦμα ἅγιόν ἐστιν ἠκούσαμεν. ³εἶπέ τε πρὸς αὐτούς· Εἰς τί οὖν ἐβαπτίσθητε; οἱ δὲ εἶπον· Εἰς τὸ Ἰωάννου βάπτισμα. ⁴εἶπε δὲ Παῦλος· Ἰωάννης μὲν ἐβάπτισε βάπτισμα μετανοίας, τῷ λαῷ λέγων εἰς τὸν ἐρχόμενον μετ’ αὐτὸν ἵνα πιστεύσωσι, τοῦτ’ ἔστιν εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. ⁵ἀκούσαντες δὲ ἐβαπτίσθησαν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. ⁶καὶ ἐπιθέντος αὐτοῖς τοῦ Παύλου τὰς χεῖρας ἦλθε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐπ’ αὐτούς, ἐλάλουν τε γλώσσαις καὶ προεφήτευον.

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ 14

14 μη ταρασσεσθω υμων η καρδια πιστευετε εις τον θεον και εις εμε πιστευετε  ²εν τη οικια του πατρος μου μοναι πολλαι εισιν, ει δε μη, ειπον αν υμιν, πορευομαι ετοιμασαι υμιν τοπον ³και εαν πορευθω και ετοιμασω υμιν τοπον παλιν ερχομαι και παραληψομαι υμας προς εμαυτον ινα οπου ειμι εγω και υμεις ητε ⁴ και οπου εγω υπαγω οιδατε και την οδον οιδατε.

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ 12

12 ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ.

Σ’ αυτό το στημένο κείμενο υπάρχει όλη η εσχατολογική κακοδοξία. Μπορούμε εύκολα να παρακολουθήσουμε την ταύτιση ιστορίας και εκκλησίας. Και την ταύτιση Θείας Ευχαριστίας και Βασιλείας. Και την ταύτιση Θείας Ευχαριστίας και εσχάτων.

Την αποσιώπηση τού κηρύγματος μετανοίας τού ιδίου του Κυρίου. Και την παντελή έλλειψη αναφοράς τής πίστεως στόν Κύριο σαν απόλυτη προϋπόθεση ελεύσεως τού Αγίου Πνεύματος.

Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται θεολόγος κάποιος πού σκέφτηκε αυτή την φαιδρότητα περί τής Αγίας Μαρίας τής Αιγυπτίας;

Διά τού λόγου το αναληθές υπάρχει ιστορία στο γεροντικό όπου νεαρά κόρη η οποία έπεσε στην πορνεία και μετανόησε με την στοργική παρέμβαση ενός από τούς γέροντες της σκήτης πού διακονούσε, στον δρόμο τής επιστροφής κατέβηκε ο Κύριος και την πήρε μαζί Του, διότι ήταν τόσο απόλυτη η μετάνοιά της. Δεν αναφέρεται ότι κοινώνησαν στο δρόμο.

Πώς μπορεί να ανεχθεί ένας χριστιανός να ακούει να ονομάζεται η υπακοή, υποταγή; Πώς μπόρεσε ο μεγάλος αυτός θεολόγος, ο δάσκαλος της ελευθερίας, να κάνει τέτοιο λάθος; Διότι στο βασανισμένο του μυαλό, πιστεύει στην υποταγή του Κυρίου στον Πατέρα, πιστεύει ότι ο Κύριος είναι δεύτερος Θεός.

Και πως ανεχόμαστε την ερμηνεία της κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος σαν κοινότητα, σαν χριστιανική οικογένεια; Η αγάπη του Πατρός και η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, δημιουργούν στην ιστορία, δηλ. στην εκκλησία, μια εικόνα της Αγίας Τριάδος; Αυτή είναι η σωτηρία μας; Η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος δεν είναι η κοινωνία της αληθείας; Δεν γινόμαστε κοινωνοί της αληθείας του Κυρίου; Του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού;

Η Βασιλεία των Ουρανών δεν είναι ο ίδιος ο Κύριος; Ο ίδιος δεν είπε ότι η Βασιλεία του Θεού βρίσκεται ανάμεσά σας, στους μαθητές Του;

Πώς είναι δυνατόν η Βασιλεία να είναι το Άγιο Πνεύμα όπως ερμηνεύεται από τον Ζηζιούλα, όταν ο Κύριος λέει στους μαθητές Του : «εν τη οικία του πατρός μου μοναί πολλαί εισιν, ει δε μη, είπον αν υμίν, πορεύομαι ετοιμάσαι υμίν τόπον». Τότε τί μπορεί να σημαίνει «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή»;

Αυτή η ζωή δεν είναι η σωτηρία μας;

Ο σκοπός του Ζηζιούλα είναι να δημιουργήσει μια εκκλησία μόνο με το Άγιο Πνεύμα, χωρίς τον Κύριο, μια εκκλησία ενδοκοσμική, μια οικογένεια εκκλησιών.

Το εντυπωσιακό όμως σε αυτή την ομιλία είναι ότι έγινε σε μοναστήρι και οι μοναχοί δεν τον πέταξαν έξω, υποταγμένοι στον τύπο του ράσου.

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΖΗΖΙΟΥΛΑ;

Αμέθυστος

Πηγή: amethystosbooks.blogspot.gr