Ανάγονται σε "υπερδόγμα" τα του Ημερολογίου; Μήπως και ανώτερο της Αγίας Τριάδος;

Παλαιοημερολογίτικες εμμονές

Εἶναι λυπηρὸ κάθε φορὰ νὰ ἀναγκαζόμαστε νὰ σχολιάζουμε ἄρθρα ἀδελφῶν, μὲ τοὺς ὁποίους συναγωνιστήκαμε, καὶ οἱ ὁποῖοι κόλλησαν τὸ μικρόβιο τοῦ σχίσματος πού, ὅπως κι ἐκεῖνο τῆς αἱρέσεως, πολὺ δύσκολα θεραπεύεται.

Ἐνῶ ἔχουμε δημοσιεύσει πολλὲς δεκάδες κείμενα γιὰ τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἀποδομήσει ὁλοκληρωτικὰ τὶς παραπλανητικὲς καὶ ἀντιπατερικὲς θέσεις τῶν Γ.Ο.Χ., αὐτοὶ συνεχίζουν νὰ ἐμμένουν στὶς πλάνες τους, ἀντιπαρερχόμενοι τὶς πατερικὲς μαρτυρίες, ἢ διαστρεβλώνοντάς τες, ἀποδεικνύοντας ἔτσι, ὅτι τὸ κύριο μέλημά τους δὲν εἶναι ἡ ὑπεράσπιση τοῦ ἡμερολογίου –ἀφοῦ ἔτσι κι ἀλλιῶς ἐμεῖς δὲν τὸ καταδικάζουμε παρὰ τονίζουμε τὴν πραγματικὴ ἐκκλησιαστικὴ διάσταση τοῦ θέματος– ἀλλὰ ἡ ὑπεράσπιση τῆς ὀλέθριας παραμονῆς καὶ ἐμμονῆς τους στο σχίσμα.  

Ἐδῶ συγκεκριμένα ὁ ἀδελφὸς Κωνσταντῖνος Γεωργίτσης (μὲ τὴ συμπαράσταση-εὐλογία τοῦ π. Γεωργίου καὶ τοῦ π. Σταύρου) χτίζει ἕνα ἰδεολογικὸ οἰκοδόμημα (ποὺ θεωρεῖ –πλανώμενος– ὅτι εἶναι ἀποτέλεσμα ἔρευνας «ἀπροκατάληπτης»), στὸ ὁποῖο περιέχονται «λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ἀτάκτως ἐρριμμένα» καὶ γιὰ τοῦτο εἰς «οὐδὲν χρήσιμά ἐστιν»· ἢ μᾶλλον βλάπτουν καὶ καταπλακώνουν καὶ αὐτοὺς ποὺ τὰ χρησιμοποιοῦν καὶ αὐτοὺς ποὺ τὰ διαβάζουν!

Βέβαια τὰ ἴδια λένε κι αὐτοὶ γιὰ μᾶς, ὁπότε δὲν ἔχει νόημα ἡ περαιτέρω ἐνασχόληση μὲ τὰ γραπτά τους ἢ ἡ λεπτομερὴς ἀνάλυση καὶ κατάδειξη τῶν λαθῶν τους. Γι’ αὐτοὺς εἶναι ἀδιαπραγμάτευτη ἀλήθεια ἡ πεποίθησή τους, ὅτι ἡ σώζουσα Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι οἱ ἀλληλομισούμενες παρατάξεις τῶν Γ.Ο.Χ., ἢ καλύτερα ἡ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ παράταξη ἢ τοποθέτηση, ἀδυνατοῦντες νὰ καταλάβουν ὅτι ἐξ ἀρχῆς ἔχουν χάσει τὸ παιχνίδι, γιὰ τὸ ποιά εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ ποῦ ἀνήκουν!

Γι’ αὐτὸ θὰ σχολιάσουμε δι’ ὀλίγων κάποια σημεῖα τοῦ ἄρθρου του με τίτλο «ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ-ΜΕΡΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ», (τὸ δημοσιεύουμε στὴ συνέχεια) ὑποδεικνύοντας τὰ λάθη.

1. Στὶς δύο πρῶτες παραγράφους τοῦ ἄρθρου του, σωστὰ λέγει ὅτι ἡ ἑνότητα εἶναι «πρωταρχική επιδίωξις» τῶν Συνόδων. Σωστά· ἀλλὰ αὐτὸ ἰσχύει κυρίως στὰ δογματικὰ θέματα. Στὰ ἄλλα θέματα ἡμερολογίου, ἑορτασμοῦ κ.λπ., παρότι εἶναι ἐπιθυμητὴ ἡ ἑνότητα, ἐὰν κάπου δὲν ὑπάρχει, δὲν πρέπει νὰ διασπᾶ τὴν

Δύο βήματα πιο κοντά στην Πανθρησκεία-Πέφτουν οι μάσκες!

Του Μανώλη Κείου

    Το γράψαμε και χθες πως ο Πάπας άπλωσε πάλι τις “αδελφικές του αγκάλες” προς το Ισλάμ με την επίσκεψή του στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και σιγά σιγά κατά πως φαίνεται το σχέδιο ξεδιπλώνεται…

   Το Αμπού Ντάμπι σχεδιάζει να χτίσει «σπίτι των Αβραάμικων θρησκειών». Ο ηγέτης του Αμπού Ντάμπι Σείχης Μοχάμεντ Μπιν Ζαγιέτ Αλ Νάυγιαν διέταξε να χτιστεί στο

Όταν ο καθηγητὴς Βλ. Φειδάς “προφήτευε” τις συνέπειες του Ουκρανικού «αυτοκεφάλου»!

   

σ.σ Το παρόν αποτελεί συνέχεια του Α΄ μέρους ΕΔΩ 

[Ὑπάγεται ἡ Οὐκρανία στὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου;]

και του Β΄ μέρους ΕΔΩ 

[Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο ἢ κακοκέφαλο;]

Πρωτοπρεσβύτερος Ἀναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

Πάτρα 8.1.2019

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α΄

Ὅταν ὁ καθηγητὴς Βλ. Φειδᾶς “προφήτευε” τὶς συνέπειες τοῦ Οὐκρανικοῦ «αὐτοκεφάλου»:

«διὰ τῆς καταπατήσεως τῆς κανονικῆς παραδόσεως διαβιβρώσκει καὶ διασπᾶ τὴν ἐν τῇ ὀρθῇ πίστει καὶ ἀγάπῃ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας»

Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται καὶ συνεπῶς ἕνας καλὸς μελετητής της δὲν εἶναι δύσκολο νὰ ... “προφητεύσει” τί θὰ συμβεῖ στὸ μέλλον, διότι γνωρίζει νὰ τό “διαβάζει” ὄχι μέσα ἀπὸ τὴ μαγικὴ γυάλα, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὶς πηγές.

Αὐτὲς οἱ σκέψεις μοῦ ἦρθαν ὅταν διάβασα μία σύντομη ἀλλὰ περιεκτικὴ καὶ τεκμηριωμένη στὶς πηγὲς παλαιότερη μελέτη τοῦ καθηγητοῦ Βλ. Φειδᾶ μὲ τίτλο «Τὸ “αὐτοκέφαλον” καὶ τὸ “αὐτόνομον” ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ», ἐν Ἱεροσολύμοις 1979, σσ. 30. Ἂν καὶ δημοσιεύθηκε πρὸ 40 ἐτῶν (τὸ 1979), διαβάζοντας την κάποιος ἔχει τὴν αἴσθηση πὼς γράφτηκε γιὰ νὰ ἀπαντήσει καὶ νὰ ἀξιολογήσει ἱστορικοκανονικὰ τὴν ἀπόφαση γιὰ χορήγηση, τὴ διαδικασία ποὺ ἀκολουθήθηκε καὶ τέλος τὴν ἀπόδοση «αὐτοκεφάλου» στὴν «ἐκκλησία» τῆς Οὐκρανίας.

Οἱ ἀπόψεις τοῦ καθηγητοῦ, ποὺ δημοσιεύθηκαν στὴν πιὸ πάνω ἐργασία, ἔχουν ἐξαιρετικὴ σοβαρότητα, διότι

α) ἡ ἐπιστημονικὴ κατάρτιση καὶ προσφορὰ τοῦ καθηγητοῦ στὴν ἐπιστήμη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας εἶναι ἀδιαμφισβήτητη,

β) ἡ δημοσίευση ἔγινε σὲ ἀνύποπτο χρόνο καὶ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ καταλογίσει στὸν συγγραφέα σκοπιμότητες (ἄλλωστε ἕνας καθηγητὴς τοῦ ἐπιπέδου καὶ τοῦ κύρους τοῦ Βλ. Φειδᾶ δὲν μπορῶ νὰ φανταστῶ ὅτι θὰ ἐπέτρεπε ποτὲ νὰ αὐτοαναιρεθεῖ ὡς ἱστορικός, ὑπηρετώντας ὁποιεσδήποτε σκοπιμότητες),

γ) ὁ καθηγητὴς εἶναι σημαῖνον στέλεχος καὶ στενὸς συνεργάτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου⁹⁷ καὶ δ) ὃπως ἢδη σημειώσαμε, ἡ μελέτη αὐτὴ συνετάγη κατόπιν αἰτήσεως τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἔτυχε ἐγκρίσεως ἀπὸ τὴν Ἱ. Σύνοδο τοῦ Πατριαρχείου καὶ ὑπεβλήθη «ὡς συμβολὴ» του στὴν Γραμματεία ἐπὶ τῆς Προπαρασκευῆς τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου⁹⁸

Γράφει, λοιπόν, ὁ καθηγητὴς Βλ. Φειδᾶς, στὸ ἔργο του «Τὸ ”αὐτοκέφαλον” καὶ τὸ “αὐτονομον” ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ»⁹⁹

1. «Ἡ ἀπόδοσις τοῦ «Πατριαρχικοῦ δικαίου» εἰς τινὰ θρόνον ἦτο κατὰ τὴν κανονικὴν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας κανονικὸν δικαίωμα Οἰκουμενικῆς συνόδου ἢ ὁμοφώνου τουλάχιστον πράξεως τῶν πατριαρχικῶν θρόνων» (σελ. 20).

2. «Ἡ ἀπόπειρα αὐτὴ αὐθαιρέτου καὶ μονομεροῦς ἀνακηρύξεως τοῦ αὐτοκεφάλου ἐκκλησίας τινὸς εἶναι μοναδικὴ κατὰ τὴν περίοδον τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων¹⁰⁰ καὶ ὑπηγορεύθη ὑπὸ ξένων εἰς τὴν κανονικὴν παράδοσιν λόγων, διὸ καὶ ταχέως ἐγκατελείφθη. Εἶναι κανονικῶς σημαντικὸν ὅτι ἠγνοήθη καὶ ἡ κατὰ τὴν ἀνακήρυξιν τοῦ Αὐτοκεφάλου της Ἐκκλησίας τῆς Ἀσιανῆς διοικήσεως ἐκφρασθεῖσα εἰς τὴν ἐν Ἐφέσῳ σύνοδον σύμφωνος γνώμη τῶν ἐπισκόπων της Ἀσιανῆς διοικήσεως, διότι ἀφ’ ἑνὸς μὲν ὑπεκινήθη αὐθαιρέτως ὑφ’ ἑνὸς μόνον καὶ δὴ αἱρετικοῦ πατριάρχου, ἐνεργοῦντος κατὰ πολιτειακὴν ὑποκίνησιν, ἀφ’ ἑτέρου δὲ δὲν συνεφώνησεν εἰς τοῦτο ὁ ἀσκῶν τὴν κανονικὴν διοικητικὴν δικαιοδοσίαν ἐπὶ τῶν ἐπαρχιῶν τῆς Ἀσιανῆς διοικήσεως πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Τοιαύτη αὐθαίρετος ἢ δι’ ἔξωθεν ὑποκινήσεως αὐτανακήρυξις τοῦ αὐτοκεφάλου ἐκκλησίας τινός, προσκρούουσα εἰς τὴν παλαιὰν κανονικὴν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀπ’ ἀρχῆς ἀντικανονική, διὸ καὶ πᾶσαι αἱ πράξεις εἶναι ἀντικανονικαὶ χρήζουσαι κανονικῆς θεραπείας. Οἰκουμενικὴ σύνοδος ἢ ὁμόθυμος συμφωνία πάντων τῶν πατριαρχικῶν θρόνων ἀποτελοῦν τὸ κανονικὸν ὄργανον ἀνακηρύξεως τοῦ αὐτοκεφάλου ἢ τοῦ αὐτονόμου ἐκκλησίας τινός, πάσα δὲ ἄλλη διαδικασία εἶναι ἀντικανονικὴ καὶ ὄχι μόνο δὲν ἐξυπηρετεῖ τὴν ἑνότητα, ἀλλὰ τουναντίον διὰ τῆς καταπατήσεως τῆς κανονικῆς παραδόσεως διαβιβρώσκει καὶ διασπᾶ τὴν ἐν τῇ ὀρθῇ πίστει καὶ ἀγάπῃ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας» (σ. 20-21).

3. «Ἡ διοικητικὴ «αὐτοκεφαλία» τοπικῆς τινὸς ἐκκλησίας εἶναι ὑπηρετική τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἡ διοικητικὴ κεφαλὴ καθίσταται ὁ κανονικὸς ἀγωγὸς διὰ τὴν ἀμφίδρομον κίνησιν τῆς μαρτυρίας περὶ τῆς ταυτότητος τῆς ἐν τῇ θ. εὐχαριστίᾳ βιουμένης ἐν Χριστῷ ἐμπειρίας εἰς ἑκάστην τοπικὴν ἐκκλησίαν. Ἑπομένως καὶ ἡ αὐτοκεφαλία ἐκκλησίας τινὸς ἔχει ὡς ἀποκλειστικὸν σκοπὸν τὴν ὑπηρεσίαν τῆς τοπικῆς καὶ οἰκουμενικῆς ἑνότητος τῆς ἐκκλησίας, ἄλλως, δι΄ ἄλλους λόγους διεκδικουμένη, καθίσταται αὐτοσκοπὸς καὶ ξένη πρὸς τὸν σκοπὸν τῆς καθ’ ὅλου ἐκκλ. διοικήσεως» (σ. 22).

4. «Οὕτως αἱ Ἐνδημοῦσαι Σύνοδοι, προεδρευόμεναι ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ ἐκφράζουσαι τὸ φρόνημα τῶν Πατριαρχικῶν Θρόνων τῆς Ἀνατολῆς, ἠδύναντο νὰ ἀνακηρύξουν ἐκκλησίαν τινὰ αὐτοκέφαλον ἢ καὶ νὰ ἀποδίδουν ψιλῷ ὀνόματι τὴν πατριαρχικὴν τιμήν» (σ. 23)

5. «Ἡ διοικητικὴ κανονικὴ ἁρμοδιότης τῆς Ἐνδημούσης Συνόδου ἠδύνατο νὰ καλύψῃ κατ’ ἀρχὴν καὶ αὐτὴν εἰσέτι τὴν ἀνακήρυξιν ἐκκλησίας τινὸς εἰς τὴν πατριαρχικὴν τιμὴν καὶ ἀξίαν καὶ εἰς τὴν κατάταξιν αὐτῆς «συναριθμίου» μεταξύ τῶν παλαιφάτων πατριαρχικῶν θρόνων, ἀλλ’ ἐν τῇ περιπτώσει ταύτῃ ἀπητεῖτο προγενεστέρα εἰδικὴ κανονικὴ συναίνεσις πάντων των πατριαρχικῶν θρόνων τῆς Ἀνατολῆς» (σ. 23-24)

6. «Τὸ κανονικὸν ὅμως ὄργανον ἀνακηρύξεως ἐκκλησίας τινὸς ὡς αὐτοκεφάλου, ἄνευ ἐκχωρήσεως καὶ τῆς πατριαρχικῆς ἀξίας, δὲν προϋποθέτει μόνον προγενεστέραν πανορθόδοξον σύμπραξιν, διότι ἐν προκειμένῳ βαρύνοντα κατ’ ἀρχὴν λόγον ἔχει καὶ ὁ θρόνος, ἐκ τοῦ ὁποίου ἀποσπᾶται ἡ ἐπιδιώκουσα τὴν αὐτοκεφαλίαν διοικητικὴ ἐκκλ. περιφέρεια, καὶ εἶτα ἐκφράζεται ἡ ἐπὶ τοῦ ζητήματος ἀποφασιστικὴ διὰ τὸ κῦρος αὐτῆς πανορθόδοξος κανονικὴ θέσις» (σ. 25).

7. «Ἡ κίνησις τῆς κανονικῆς διαδικασίας διὰ τὴν ἀνακήρυξιν τοῦ αὐτοκεφάλου ἐκκλησίας τινὸς ἀνήκει εἰς τὸν ἔχοντα διὰ οἰκουμενικῶν συνοδικῶν ἀποφάσεων τὰ πρῶτα τῇ τάξει κανονικὰ πρεσβεῖα τιμῆς, διότι ὁ κανονικὸς θεσμὸς τῶν πρεσβείων τιμῆς εἶναι ὑπηρετικός, ὡς καὶ ὁ θεσμὸς τοῦ αὐτοκεφάλου, εἰς τὴν διαφύλαξιν τῆς ἐν τῇ ὀρθῇ πίστει καὶ τῇ ἀγάπῃ ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας» (σ. 27).

8. «Ἡ ἀνακήρυξις τοῦ αὐτοκεφάλου ἐκκλησίας τινὸς προϋποθέτει γενικώτερον αὐστηράν τήρησιν τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διὸ καὶ ἡ ὡς αὐτοκέφαλος ἀνακηρυσσομένη ἐκκλησία πρέπει: … γ) νὰ μὴν προσκρούῃ ἡ τοιαύτη ἀνακήρυξις εἰς τὸ γράμμα ἢ τὸ πνεῦμα αὐθεντικῆς κανονικῆς παραδόσεως διὰ τῆς καταπατήσεως σχετικῶν ἱ. κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, ὡς λ.χ. ἡ ἀντικανονικὴ αὐθαίρετος αὐτανακήρυξις τοῦ αὐτοκεφάλου ἢ ἡ καθ’ ὑπέρβασιν τῆς κειμένης κανονικῆς παραδόσεως μονομερὴς ἀνακήρυξις ἢ ἡ ἐφαρμογὴ ἀντικανονικῶν κριτηρίων διὰ τὴν ἀνακήρυξιν (ἐθνοφυλετισμός, πνεῦμα κοσμικῆς κυριαρχίας θρόνου τινος, ὑποταγὴ εἰς φιλοδοξίας κοσμικῆς ἐξουσίας ἐπὶ ἀθετήσει τῶν ἱ. κανόνων κ.α.).

Σύγχρονοι ἐμπειρίαι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καθιστοῦν σαφεῖς τὰς ὀδυνηράς διὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας συνεπείας πάσης παρεκκλίσεως ἐκ τῆς σχετικῆς κανονικῆς παραδόσεως (τὸ διοικητικὸν πρόβλημα τῆς Διασπορᾶς, τὸ «αὐτοκέφαλον» τῆς Μακεδονικῆς λεγομένης Ἐκκλησίας, ἡ ἔντασις εἰς τὰς σχέσεις τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν)» (σ. 28).

    Καί καταλήγει ὁ καθηγητής Βλ. Φειδᾶς τήν ἐργασία του συνοψίζοντας:

9. «ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

9α. «2. Τὸ «Αὐτοκέφαλον», ὡς καὶ ἡ καθ’ ὅλου διοικητικὴ ὀργάνωσις τῆς Ἐκκλησίας, καταξιώνεται εἰς τὴν ὀρθόδοξον κανονικὴν παράδοσιν ὡς ὑπηρετικός της ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας θεσμός, διὸ καὶ δὲν δύναται νὰ ἐφαρμόζηται πρὸς ἱκανοποίησιν ἑτέρων μὴ ἀμιγῶς κανονικῶν σκοπῶν (ἐθνοφυλετισμός, πολιτικὴ φιλοδοξία, ἡγεμονισμὸς κ.ἂ.) (σημ. συντ.: θὰ προσθέταμε: ἐκδίκηση, τιμωρία, ἐκβιασμός…)

9β. «3. Ἡ κανονικὴ διοικητικὴ ἀρχὴ τοῦ «αὐτοκεφάλου» δύναται νὰ ἐφαρμόζηται ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας μόνο ὅταν δὲν προσκρούῃ εἰς ἄλλην ἢ ἄλλας θεμελιώδεις κανονικάς ἀρχὰς διοικητικῆς ὀργανώσεως τῆς Ἐκκλησίας, ὡς λ.χ. τὴν ἀρχὴν τῆς ὑπάρξεως μιᾶς διοικητικῆς "κεφαλῆς" εἰς τὴν ὡς αὐτοκέφαλον ἀνακηρυσσομένην ἐκκλησίαν, ἢ τὴν ἀρχὴν τῆς ὑπάρξεως ἑνὸς ἐπισκόπου εἰς ἑκάστην ἐπισκοπήν, κ.ἂ. ……

9γ. «5) Ἡ ἀνακήρυξις τοῦ "αὐτοκεφάλου" πρέπει νὰ διασφαλίζῃ ὄχι μόνον τὴν Οἰκουμενικὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὴν τοπικὴν ἑνότητα τῆς ἀνακηρρυσσομένης ὡς αὐτοκεφάλου τοπικῆς ἐκκλησίας, ὄχι μόνο καθ’ ἑαυτή, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὰς ἄλλας αὐτοκεφάλους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας» (σ. 29).…

9δ. «7. Ἡ ἀνακήρυξις τοῦ "αὐτοκεφάλου" τοπικῆς τινὸς ἐκκλησίας δέον νὰ γίνῃ ἐπὶ τῇ βάσει τῆς καθ’ ὅλου κανονικῆς παραδόσεωςκαὶ ἰδίᾳ τῶν ὑπὸ τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων καὶ τῆς μακραίωνος ἐκκλησιαστικῆς πράξεως καθιερωθέντων κριτηρίων, διότι μόνον οὕτως ἡ ἀνακήρυξις θὰ εἶναι κανονική. Τὰ κριτήρια αὐτὰ εἶναι:

α) Ἡ καθ’ ὅλου Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, κατὰ τὴν κανονικήν της διοικητικὴν διάρθρωσιν, ἀνακηρύσσει τοπικὴν τινα ἐκκλησίαν ὡς αὐτοκέφαλον, διὸ καὶ ἡ αὐθαίρετος, ἡ αὐτογνώμων ἢ ὑπὸ ὁμάδος αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μονομερὴς ἀνακήρυξις, μὴ ὑπηρετοῦσα τὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ προσκρούουσα εἰς τὴν κανονικὴν παράδοσιν αὐτῆς, εἶναι ἀντικανονική.

β) Κανονικῶς ἁρμόδιον διὰ τὴν ἀνακήρυξιν τοῦ "αὐτοκεφάλου" ὄργανον εἶναι ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ κατ’ ἀκολουθίαν διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος, ἡ ὁποία, ἐφαρμόζουσα τὴν κανονικὴν παράδοσιν καὶ ἰδία τὰ ἀνωτέρω κανονικὰ κριτήρια, προβαίνει διὰ κανονικῆς διαδικασίας εἰς τὴν ἀνακήρυξιν.

γ) Ἡ κανονικὴ διαδικασία κινεῖται, κατὰ τὴν κανονικὴν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὑπὸ τοῦ ἔχοντος τὰ πρεσβεία τιμῆς Οἰκουμενικοῦ θρόνου, ὁ ὁποῖος συντονίζει τὴν καθ’ ὅλου κανονικὴν ἀντιμετώπισιν τοῦ θέματος εἰς πανορθόδοξον βάσιν.

δ) Εἰς ἐξαιρετικὰς περιπτώσεις εἶναι δυνατὴ ἡ κατ’ ἀρχὴν ἀνακήρυξις ἐκκλησίας τινὸς ὡς αὐτοκεφάλου διὰ τῆς ὁμοφώνου ἐκφράσεως τοῦ φρονήματος τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀλλ’ ἡ τοιαύτη κατ’ ἀρχὴν δι’ ἐφαρμογῆς τῆς ἐκκλ. οἰκονομίας ἀνακήρυξις τελειοῦται μόνον δι’ ἀποφάσεως Πανορθοδόξου Συνόδου.

ε) Ἡ ἀνακήρυξις τοῦ "αὐτοκεφάλου" ἢ καὶ τοῦ "αὐτονόμου" εἰσέτι τοπικῆς τινὸς ἐκκλησίας προϋποθέτει τὴν συγκατάθεσιν τοῦ θρόνου ἐκ τῆς δικαιοδοσίας τοῦ ὁποίου θὰ ἀποσπασθεῖ ἡ συγκεκριμένη καὶ σαφῶς κατὰ τὰ γεωγραφικὰ ὅρια περιγραφομένη ἐκκλησιαστικὴ περιφέρεια. Ἄνευ τῆς συγκαταθέσεως τοῦ ἀσκοῦντος τὴν διοικητικὴν δικαιοδοσίαν θρόνου, οἱαδήποτε ἀνακήρυξις εἶναι ἀντικανονική, ἀφ’ ἑνὸς μὲν διότι δὲν εἶναι ὁμόφωνος καὶ προσκρούει εἰς τὴν κανονικὴν παράδοσιν, ἀφ’ ἑτέρου δὲ διότι προκαλεῖ τὴν διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» (σ. 30).

Τὸ κείμενο τοῦ καθηγητοῦ εἶναι ἀπολύτως σαφὲς καὶ ἡ σπουδαιότητά του ἔγκειται στὸ ὅτι εἶναι ἑδραιωμένο στὴν ἐκκλησιαστικὴ πράξη καὶ κανονικὴ παράδοση, στὴν ὁποία παραπέμπει δαψιλῶς.

Συγκρίνοντας τὰ ὅσα ἔγιναν γιὰ τὸ οὐκρανικὸ «αὐτοκέφαλο» (ἀπόφαση, διαδικασία καὶ τὴν ἴδια τὴ χορήγησή του) χωρὶς δυσκολία διαπιστώνουμε ὅτι ὅλες οἱ κανονικὲς προϋποθέσεις ποὺ ἀναφέρει πιὸ πάνω ὁ καθηγητὴς ὡς ἀναγκαῖες γιὰ τὴν ἀπόδοση αὐτοκεφαλίας δὲν πληροῦνται:

1. Δὲν ζήτησε ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας (μὲ Σύνοδο 90 ἐπισκόπων, 12.000 ἐνοριῶν, 5.000 μοναχῶν) τὴ χορήγηση αὐτοκεφαλίας. Ἀντίθετα σὲ ὑπόμνημά της στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ζήτησε νὰ μὴν χορηγηθεῖ αὐτοκεφαλία. Εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἐλεύθερη ἡ Ἐκκλησία νὰ ἐκφράσει τὴ βούλησή της; Εἶναι αὐτὸ ἀντικανονικό;

2. Δὲν ὑπῆρξε σύμφωνη γνώμη «τοῦ ἀσκοῦντος τὴν διοικητικὴν δικαιοδοσίαν θρόνου», ἤτοι τοῦ Πατριαρχείου Ρωσίας¹⁰¹. Ὁ καθηγητὴς τονίζει γιὰ τὰ δικαιώματα τοῦ θρόνου στὸν ὁποῖο ὑπάγεται ἡ Οὐκρανία (δηλ. γιὰ τὴ Ρωσία): «ἐν προκειμένῳ βαρύνοντα κατ’ ἀρχὴν λόγον ἔχει καὶ ὁ θρόνος, ἐκ τοῦ ὁποίου ἀποσπᾶται ἡ ἐπιδιώκουσα τὴν αὐτοκεφαλίαν διοικητικὴ ἐκκλ. περιφέρεια».

     Συνεπῶς, κατὰ τὸν καθηγητὴ Βλ. Φειδᾶ «ἄνευ τῆς συγκαταθέσεως τοῦ ἀσκοῦντος τὴν διοικητικὴν δικαιοδοσίαν θρόνου, οἱαδήποτε ἀνακήρυξις εἶναι ἀντικανονική, ἀφ’ ἑνὸς μὲν διότι δὲν εἶναι ὁμόφωνος καὶ προσκρούει εἰς τὴν κανονικὴν παράδοσιν, ἀφ’ ἑτέρου δὲ διότι προκαλεῖ τὴν διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» (σ. 30).

3. Τέλος, δὲν ἐφαρμόστηκε καὶ ἡ ἄλλη πρόβλεψη τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, ὅπως τὴν καταγράφει ὁ καθηγητής: Ἡ «ὁμόθυμος συμφωνία πάντων τῶν πατριαρχικῶν θρόνων» καὶ «τὸ κανονικὸν ὅμως ὄργανον ἀνακηρύξεως ἐκκλησίας τινὸς ὡς αὐτοκεφάλου, … δὲν προϋποθέτει μόνον προγενεστέραν πανορθόδοξον σύμπραξιν, … καὶ εἶτα ἐκφράζεται ἡ ἐπὶ τοῦ ζητήματος ἀποφασιστικὴ διὰ τὸ κῦρος αὐτῆς πανορθόδοξος κανονικὴ θέσις». Ἀντίθετα ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, χωρὶς καμία ἐξαίρεση, ζήτησαν, ὁρισμένες μάλιστα, μὲ ἔντονο καὶ ἀπόλυτο τρόπο, νὰ μὴ χορηγηθεῖ ἡ αὐτοκεφαλία!

Καὶ ἐνῶ δὲν τηρήθηκε καμία ἀπὸ τὶς προϋποθέσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως γιὰ τὴν ἀπόδοση «αὐτοκεφαλίας» στὴν Οὐκρανία ἐν τούτοις ἔχουν ἀπόλυτη ἐφαρμογὴ οἱ πιὸ κάτω ἀρνητικὲς ἐπισημάνσεις τοῦ καθηγητοῦ:

1. «Ἡ ἀνακήρυξις τοῦ αὐτοκεφάλου … προσκρούη … εἰς τὸ γράμμα ἢ τὸ πνεῦμα αὐθεντικῆς κανονικῆς παραδόσεως διὰ τῆς καταπατήσεως σχετικῶν ἱ. κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, ὡς λ.χ. ἡ ἀντικανονικὴ αὐθαίρετος αὐτανακήρυξις τοῦ αὐτοκεφάλου ἢ ἡ καθ’ ὑπέρβασιν τῆς κειμένης κανονικῆς παραδόσεως μονομερὴς ἀνακήρυξις ἢ ἡ ἐφαρμογὴ ἀντικανονικῶν κριτηρίων διὰ τὴν ἀνακήρυξιν (ἐθνοφυλετισμός, πνεῦμα κοσμικῆς κυριαρχίας θρόνου τινός, ὑποταγὴ εἰς φιλοδοξίας κοσμικῆς ἐξουσίας ἐπὶ ἀθετήσει τῶν ἱ. κανόνων κ.ἂ.)».

2. Ποιὸς διαφωνεῖ ὅτι δὲν ἐφαρμόζεται ἐπακριβῶς στὴν περίπτωση τῆς Οὐκρανίας ὁ λόγος τοῦ καθηγητοῦ γιὰ τὴν αὐθαιρεσία τοῦ μονοφυσίτου πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Τιμοθέου Αἴλουρου, ὅτι τὸ αὐτοκέφαλο «ὑπεκινήθη αὐθαιρέτως ὑφ’ ἑνὸς μόνον … πατριάρχου, ἐνεργοῦντος κατὰ πολιτειακὴν ὑποκίνησιν, ἀφ’ ἑτέρου δὲ δὲν συνεφώνησεν εἰς τοῦτο ὁ ἀσκῶν τὴν κανονικὴν διοικητικὴν δικαιοδοσίαν»;

3. Οἱ ἀναφερόμενες ὑπὸ τοῦ καθηγητοῦ «σύγχρονοι ἐμπειρίαι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καθιστοῦν σαφεῖς τὰς ὀδυνηράς διὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας συνεπείας πάσης παρεκκλίσεως ἐκ τῆς σχετικῆς κανονικῆς παραδόσεως (τὸ διοικητικὸν πρόβλημα τῆς Διασπορᾶς, τὸ «αὐτοκέφαλόν» της Μακεδονικῆς λεγομένης Ἐκκλησίας, ἡ ἔντασις εἰς τὰς σχέσεις τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν)», δυστυχῶς, θὰ πρέπει νὰ συμπληρωθοῦν καὶ μὲ τὴν οὐκρανικὴ «αὐτοκεφαλία».

Συμπερασματικά, ὁ καθηγητὴς Βλ. Φειδᾶς πολὺ εὔστοχα “προέβλεψε” πρὸς 40ετίας καὶ γιὰ τὸ οὐκρανικὸ «αὐτοκέφαλο» ὅτι ἡ «διαδικασία εἶναι ἀντικανονικὴ καὶ ὄχι μόνο δὲν ἐξυπηρετεῖ τὴν ἑνότητα, ἀλλὰ τουναντίον διὰ τῆς καταπατήσεως τῆς κανονικῆς παραδόσεως διαβιβρώσκει καὶ διασπᾶ τὴν ἐν τῇ ὀρθῇ πίστει καὶ ἀγάπῃ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας». Αὐτὸ συνέβη διότι στὴν οὐκρανικὴ «αὐτοκεφαλία» δὲν ὑπῆρξε τὸ ἀπαραίτητο ἐκκλησιολογικὸ ὑπόβαθρο σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο «ἡ αὐτοκεφαλία ἐκκλησίας τινὸς ἔχει ὡς ἀποκλειστικὸν σκοπὸν τὴν ὑπηρεσίαν τῆς τοπικῆς καὶ οἰκουμενικῆς ἑνότητος τῆς ἐκκλησίας, ἄλλως, δι΄ ἄλλους λόγους διεκδικουμένη, καθίσταται αὐτοσκοπὸς καὶ ξένη πρὸς τὸν σκοπὸν τῆς καθ’ ὅλου ἐκκλ. διοικήσεως».

______________________

97 Ὁ καθηγητὴς Βλ. Φειδᾶς, εἶναι ὁμότιμος καθηγητὴς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ἐκ τῶν σημαντικοτέρων στελεχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τιμηθείς μὲ τὸ Ὀφίκιο τοῦ Ἄρχοντος Διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ σήμερα ὑπηρετεῖ ὡς Κοσμήτορας τοῦ Ἰνστιτούτου Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν Ὀρθοδόξου Θεολογίας τοῦ Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ Σαμπεζὺ τῆς Γενεύης.

98 ΒΛ. ΦΕΙΔΑΣ, Τό «αὐτοκέφαλον» καί τό «αὐτόνομον» ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, ἐν Ἱεροσολύμοις 1979, σ. 7.

99 ΒΛ. ΦΕΙΔΑΣ, Τό «αὐτοκέφαλον» καί τό «αὐτόνομον» ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, ἐν Ἱεροσολύμοις 1979, σσ. 30.

100 Ἀναφέρεται στήν περίπτωση τοῦ μονοφυσίτου πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Τιμοθέου Αἴλουρου, ὁ ὁποῖος μόνος του ἀπέκοψε τήν Ἐκκλησία τῆς Ἀσιανῆς Διοίκησης (τῆς Ἐφέσου) ἀπό τό Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τήν ἀνακήρυξε αὐτοκέφαλη (σ. 19-20).

101 Γιά τήν ἀδιαμφισβήτητη ἱστορική καί κανονική πραγματικότητα ὃτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ὑπάγεται τούς τελευταίους τρισείμησι αἰῶνες στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, βλ. Ἀν. Γκοτσόπουλος, «Μικρή συμβολή στό διάλογο γιά τό Οὐκρανικό», μέρος α΄.

***

Το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Β΄, Ἐκκλησιαστικὸ ἦθος καὶ … σαμοσφιὰτοι! Νά χαιρόμαστε τόν νέον «προκαθήμενον» …, Βρίσκεται ΕΔΩ

Πηγή

Το "Φανάρι" αλλάζει τα φώτα στους Αγιορείτες

  

katanixis.gr: Άφωνη παρακολουθεί η κοινή γνώμη τις φαναριώτικες πρακτικές νομιμοποίησης της Ουκρανικής εκτροπής

Αψηφώντας την συμβολική απόφαση της Ιεράς Κοινότητας να μην παραστεί κανείς στην ενθρόνιση του σχισματικού ηγέτη στην Ουκρανία, μετά την μυστηριώδη παρουσία των δύο ηγουμένων, με τη γνωστή εξέλιξη, επιβάλλει την διακοινωνία με στημένες επισκέψεις στην Αθωνική πολιτεία.

Ευχόμαστε οι μοναχοί στο Περιβόλι της Παναγίας να τιμήσουν τον όρκο τους και να μη δειλιάσουν.

Οι βολικοί κολαούζοι του Πατριάρχη, δεν απηχούν το μοναστικό αίσθημα του Αγίου Όρους.

Ακολουθεί η θλιβερή ανακοίνωση της δήθεν μονής Εσφιγμένου.

Ο Θεός βοηθός

Επίσκοπος της ουκρανικής Αυτοκεφαλίας στο Άγιο Όρος

Ύστερα από ευλογία της αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος, του Οικουμενικού Πατριάρχου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης, κ.κ. Βαρθολομαίου και με την άδεια του Μακαριωτάτου

«Βιθυνίας καυχήματα, Εκκλησίας στηρίγματα»

(Ακολουθία αγίων Βιθυνίας – Εις τους Αίνους)

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Στο συναξάρι της Ορθοδόξου Εκκλησίας διαβάζουμε: «Τη 30^η του μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμην επιτελούμεν πάντων των Οσίων και Θεοφόρων Πατέρων ημών των εν Ολύμπω της Βιθυνίας ασκητικώς διαλαμψάντων». Αναμφίβολα, η Μοναστική παράδοση του Ολύμπου της Βιθυνίας είναι μια μεγάλη πνευματική–αγιαστική δύναμη, που ελέγχει την σημερινή ομολογιακή αδράνεια του σύγχρονου κλήρου και μοναχισμού, ιδίως τους Αγίου Όρους.

Στην εισαγωγή του βιβλίου «Τα Μοναστήρια και οι άγιοι του Ολύμπου της Βιθυνίας» (εκδ. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ),

Έκκληση του Μητροπολίτη Ζαπορόζιε προς τον Πατριάρχη Γεωργίας για την Ουκρανία

Έκκληση προς τον Πατριάρχη Γεωργίας κ. Ηλία Β' να υποστηρίξει τον Μητροπολίτη Ονούφριο απηύθυνε ο Σεβ. Μητροπολίτης Ζαπορόζιε κ. Λουκάς της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας του Πατριαρχείου Μόσχας.
     Ο Σεβασμιώτατος με ανοιχτή επιστολή προς τον Πατριάρχη Γεωργίας τον καλεί να μεσολαβήσει στην τρέχουσα εκκλησιαστική κατάσταση στην Ουκρανία, η οποία όπως αναφέρει απορρέει από τις αντικανονικές ενέργειες του Πατριαρχείου Κων/πόλεως στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανικής

Σοφίας διαμαρτυρία...

Πηγή

Σήμερα τιμάται ο Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης

     O άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης καταγόταν από τα Συχάϊτα της Γαλατίας και κατοικούσε στην Ηράκλεια του Εύξεινου Πόντου. Στρατιωτικός στο επάγγελμα, διακρίθηκε για την γενναιότητά του και γρήγορα προήχθη στους υψηλότερους βαθμούς της στρατιωτικής ιεραρχίας.

     Αθλητής γενναιότατος ο Θεόδωρος, ήταν συγχρόνως και υπόδειγμα σεμνότητας όπως αρμόζει σε έναν γνήσιο Χριστιανό. Όταν ο αυτοκράτορας Λικίνιος επισκέφθηκε την Ηράκλεια είχε την ευκαιρία να δει και να θαυμάσει από κοντά τον Θεόδωρο. Ζήτησε ωστόσο κάποιες περαιτέρω πληροφορίες για τον άγιο, οι οποίες δυσαρέστησαν τον αυτοκράτορα. O άγιος Θεόδωρος ήταν χριστιανός. Αμέσως ο Λικίνιος διέταξε να φέρουν τον άγιο ενώπιόν του και όταν παρά τις παρακλήσεις, τις απειλές και υποσχέσεις ο άγιος παρέμεινε ακλόνητος στην πίστη του, καθαιρέθηκε από το

Πονηρή υπουργική εγκύκλιος του κ. Γαβρόγλου

Γράφει ὁ π. Νικόλαος Μανώλης

Ἔλαβα αὐτή τήν ἐπιστολή καί τήν ὑπουργική ἐγκύκλιο, πού ἀποτελεῖ τό νέο κατάντημα τοῦ Ὑπουργείου α-Παιδείας καί τά δημοσιεύω. Ἡ πονηρία τῶν ἐθνομηδενιστῶν καί διεθνιστῶν Συριζαίων ἀποκαλύπτεται καί πάλι. Στό πρόσφατο παρελθόν ἀσχολήθηκα πολλάκις μέ τόν ἐν λόγῳ ὑπουργό καί γιά τό ἴδιο θέμα καί κυρίως γιά τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν (Τα απειλητικά ''γαυγίσματα'' του Γαβ-ρόγλου (υπουργού α-παιδείας) [ΒΙΝΤΕΟ 2018]). ...

Πονηρή υπουργική εγκύκλιος του κ. Γαβρόγλου

        

Ο θλιβερός υπουργός Παιδείας ή καλύτερα απαηδίας, ως πολιτικό σταλινικό απολειφάδι μιας καταστροφικής κυβερνητικής συμμορίας, καθώς  και συνεργάτης ενός ιστορικού απορρίμματος, του κιναιδοκοπρόφιλου Πρωθυπουργού[1] με τις προδοτικές πολιτικές επιλογές, μετά από την περσινή εγκύκλιό του[2] σε σχολικές μονάδες να αφήνουν οι μαθητές την τσάντα στο σχολείο για ένα Σαββατοκύριακο, επιστρέφει τώρα αυξάνοντας σε δύο τουλάχιστον τα Σαββατοκύριακα (υπάρχουν σχολεία που έχουν θεσπίσει την εφαρμογή σε κάθε Σαββατοκύριακο!) και φυσικά θα ανεβάζει τον αριθμό σταδιακά.

Στο θολωμένο του υπουργικό μυαλό, αυτός ο άνθρωπος που αποδόμησε το μάθημα των Θρησκευτικών χάριν της νεοεποχίτικης πανθρησκειακής του προσήλωσης, ομιλεί πλέον για βιβλία και όχι για τσάντα. Έλαβε μηνύματα ότι κάποιοι μαθητές εφαρμόζοντας το γράμμα  του νόμου (ενώ το μέτρο ήταν προαιρετικό για τους μαθητές και τους γονείς τους αφού η τσάντα είναι ιδιωτική περιουσία και δεν μπορεί να τους υποχρεώσει να την αφήσουν στο σχολείο) ή δεν την άφηναν ή την άφηναν άδεια παίρνοντας τα βιβλία στο χέρι. Επανέρχεται λοιπόν τώρα με πονηρία, κάνοντας λόγο μόνο για βιβλία, μιας και αυτά είναι περιουσία του δημοσίου που διανέμεται δωρεάν και άρα μπορούν να κρατηθούν στο σχολείο. Για να είναι σίγουρος ο εθνικός κατεδαφιστής, ότι τις