ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Ἁγίου Ἰγνατίου
Μπριαντσιανίνωφ
Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές Του:
«Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ΄ 24).
Τί σημαίνει «ὁ σταυρός
τοῦ κάθε ἀνθρώπου»; Καί γιατί
αὐτός «ὁ σταυρός τοῦ κάθε
ἀνθρώπου», δηλαδή ὁ ἰδιαίτερος
σταυρός τοῦ καθενός μας, ὀνομάζεται συνάμα
καί «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ»;
«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι οἱ θλίψεις καί τά βάσανα τῆς γήινης ζωῆς, πού γιά τόν καθένα μας εἶναι δικά του. «Ὁ σταυρός τοῦ
κάθε ἀνθρώπου» εἶναι ἡ νηστεία, ἡ
ἀγρυπνία καί ἄλλα εὐλαβῆ κατορθώματα,
μέ τά ὁποῖα ταπεινώνεται ἡ σάρκα
καί ὑποτάσσεται στό πνεῦμα. Τά
κατορθώματα αὐτά πρέπει νά εἶναι
ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τοῦ καθενός
καί στόν κάθε ἄνθρωπο εἶναι δικά του.
«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι τά ἁμαρτωλά ἀσθενήματα, ἤ πάθη, πού – στόν κάθε ἄνθρωπο – εἶναι δικά του! Μέ ἄλλα ἀπ᾽
αὐτά τά πάθη γεννιόμαστε καί μ᾽
ἄλλα μολυνόμαστε στήν πορεία τοῦ γήινου
βίου μας.
«Ὁ
Σταυρός τοῦ Χριστοῦ» εἶναι ἡ διδασκαλία
τοῦ Χριστοῦ. Μάταιος καί ἄκαρπος εἶναι
«ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» – ὅσο
βαρύς καί ἄν εἶναι – ἐάν δέν μεταμορφωθεῖ
σέ «Σταυρό τοῦ Χριστοῦ» μέ τό ν᾽
ἀκολουθοῦμε τόν Χριστό.
«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ γίνεται «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ εἶναι στερρά πεπεισμένος, ὅτι πάνω ἀπ᾽ αὐτόν (τόν μαθητή) ἀγρυπνάει ἀκοίμητος ὁ Χριστός. Πιστεύει ὅτι ὁ Χριστός
ἐπιτρέπει νά τοῦ ἔρθουν θλίψεις σάν
μιά ἀναγκαία καί ἀναπόφευκτη
προϋπόθεση τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Καμιά
θλίψη δέν θά τόν πλησίαζε, ἄν δέν
τό εἶχε ἐπιτρέψει ὁ Χριστός, καί
ὅτι μέ τίς θλίψεις πού τοῦ
συμβαίνουν, ὁ Χριστιανός γίνεται οἰκεῖος
τοῦ Χριστοῦ καί καθίσταται κοινωνός τῆς
μοίρας Του στή γῆ καί – γιά τόν λόγο
αὐτό – καί στόν οὐρανό.
«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» γίνεται γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ ἀληθινός μαθητής Του σέβεται καί θεωρεῖ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ σάν τόν μόνο σκοπό τῆς ζωῆς του. Αὐτές οἱ
πανίερες ἐντολές γίνονται γι᾽ αὐτόν
σταυρός, πάνω στόν ὁποῖο συνεχῶς
σταυρώνει τόν παλαιό του ἄνθρωπο «σύν τοῖς
παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» του (Γαλ. ε΄ 24).
Ἀπ᾽ αὐτά εἶναι φανερό γιατί, γιά νά λάβουμε τόν σταυρό μας, εἶναι ἀνάγκη ν᾽ ἀπαρνηθοῦμε προηγουμένως τόν ἑαυτό μας μέχρι καί ν᾽ ἀπολέσουμε ἀκόμα καί τή ζωή μας. Τόσο βαθιά καί
τόσο πολύ ἔχει συνηθίσει στήν ἁμαρτία
καί οἰκειώθηκε σ᾽ αὐτήν ἡ
πεσμένη στήν ἁμαρτία φύση μας, πού ὁ
Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν παύει νά
ἀποκαλεῖ αὐτή τή φύση ψυχή τοῦ
πεπτωκότος ἀνθρώπου.
Γιά νά δεχτοῦμε τόν σταυρό στούς ὤμους μας, πρέπει πρῶτα
