Χρυσόστομος Σμύρνης, κήρυξ Οικουμενισμού (3)

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ  ΣΜΥΡΝΗΣ:

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΚΟΥΣΤΟ:

Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΑΝΑΚΗΡΥΧΘΗΚΕ ΑΓΙΟΣ

ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΛΟΥΘΗΡΑΝΟΥΣ

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 70 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ

Δ. Ι. ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!!!

«Ἔπειτα λοιπόν ἀπό ὅλες αὐτές τίς δάφνες, τίς ὁποῖες ὁ Χρυσόστομος ἔπλεξε στούς προτεστάντες τῆς Ἀμερικῆς, φυσικό καί ἑπόμενο ἦταν καί αὐτοί πρῶτοι νά τόν ἀναγνωρίσουν ὡς ἅγιο, σύμφωνα μέ τήν ἀναφορά, τήν ὁποία κάνει ὁ Χρ. Σολομωνίδης (Β' τόμος, σελ. 254):

"Η ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

–Ἡ  ἀμερικανική  ἐπισκοπική Ἐκκλησία σέ Συνέλευση 110 Ἱεραρχῶν τόν Ἰούνιο τοῦ 1923, ἀνεκήρυξε ἅγιο καί μάρτυρα τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τόν Χρυσόστομο, θῦμα τῆς τουρκικῆς θηριωδίας..."».

Γ΄ ΜΕΡΟΣ

Συνεχίζουμε τὴν ἀνάρτηση ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ. Τὸ Γ΄ μέρος περιλαμβάνει τὶς σελ. 136-147.

Θά ἀναφέρωμε μία ἀκόμη ἐπιστολή τοῦ Χρυσοστόμου πρός τούς Ἐπισκοπιανούς τῆς Ἀμερικῆς, ἡ ὁποία εὑρίσκεται στό ἀρχεῖο του πού διεσώθη ἀπό τόν ἀνεψιό του μητροπολίτη Αὐστρίας Χρυσ. Τσίτερ, προκειμένου νά φανῆ ἐκδηλότερον ἡ σχέσις του μέ τούς αἱρετικούς καί τά φρονήματά του δι΄ Αὐτούς:

    «Τῷ Σεβασμιωτάτῳ Ἐπισκόπῳ Σικάγου ἠγαπημένῳ δ' ἐν Χριστῷ ἀδελφῷ κ. Καρόλῳ Ἄνδερσον εἰς Σικάγον.

    Χάρις καί εἰρήνη ἀπό Θεοῦ Πατρός καί Κυρίου ἡμῶν  Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἄσμενος ἐδεξάμην τήν ἐπιστολήν τῆς Ὑμετέρας φίλης μοι καί ποθεινῆς Σεβασμιότητος, ἡ δέ τῆς ἀπαντήσεως βραδύτης ἀποδοτέα εἰς τήν βραδύτητα τῆς λήψεως τοῦ ὡραιοτάτου βιβλίου, ὅ μόλις ἐπ' ἐσχάτων λαβών, σπεύδω εἰς τήν ἀπάντησιν τῶν τιμίων Αὐτῆς γραμμάτων.

Καί πρῶτον διά  τήν ἐξαίρετον ταύτην τιμήν τῆς ἰδιοχείρου ἀφιερώσεως τοῦ πολυτίμου λειτουργικοῦ βιβλίου, ἐγκολπίου τῆς φίλης  Ἀμερικανικῆς Ἐπισκοπιανῆς Ἐκκλησίας, Σᾶς εἶμαι ἀπείρως εὐγνώμων, διότι τοῦτο θ' ἀναπολῇ πάντοτε εἰς τήν μνήμην μου τήν  ἱλαράν μορφήν Σας.

Ἔπειτα, ἡδίστην διακρατῶν τήν ἀνάμνησιν τῆς εὐγενοῦς καί ἀδελφικῆς ἐπισκέψεως τῶν ὑψηλῶν ἀντιπροσώπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς χώρας ἐκείνης, ἐξ ἧς ἐξεπέμφθησαν, μάλιστα κατά τόν παρόντα πόλεμον, αἱ ἰδεώδεις ἀρχαί τοῦ δικαίου, καί ἐν ᾗ ἐσφυρηλατήθη ἡ παγκόσμιος εἰρήνη, θερμάς ἀναπέμπω πρός τόν Ὕψιστον εὐχάς, ὅπως ἐπιστέψῃ διά πλήρους ἐπιτυχίας τό ἔργον Ὑμῶν, ὑπέρ οὗ ἀγωνίζεται καί εὔχεται πρός Κύριον καί ὅλος μέν ὁ  Ἀμερικανικός λαός, ἐκπροσωπούμενος ὑπό τοῦ Ἐξοχωτάτου αὐτοῦ Προέδρου, ἰδιαίτατα δ' ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς, ἐκπροσωπουμένη ὑπό τῆς σοφῆς αὐτῆς Κορυφῆς καί τῶν περί αὐτήν ἐν κοινότητι πίστεως εὑρισκομένων σοφωτάτων προϊσταμένων τῶν λοιπῶν κατά τόπους Ἐπισκοπιανῶν  Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀμερικῆς.

Ἐθαύμασα ἀληθῶς τόν ζῆλον Ὑμῶν τόν ἀποστολικόν, δι' οὗ, μετά τῶν εὐσεβεστάτων καί ὀτρηρῶν συνεργατῶν Σας, μή φειδόμενοι κόπων καί διαπερῶντες μακρά πελάγη, περιήλθετε τάς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κατηχήσητε καί καλέσητε τάς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ πρός στενωτέραν ἐπικοινωνίαν τῶν ἁπανταχοῦ πιστευόντων καί βεβαπτισμένων εἰς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή πάντων ἡμῶν, ὡς ἀληθεῖς διάδοχοι Αὐτοῦ καί τῶν Ἀποστόλων.

Καί ὄντως, μόνον διά τοιούτου ζήλου, τιμῶντος τούς ζηλωτάς, δύναται νά ἐπιτευχθῇ αἰσία διευθέτησις ἐκείνων ἅπερ ὁ μέν Θεός ἥνωσεν, οἱ δέ ἄνθρωποι ἐχώρισαν· καί εὐχαρίστως τις διαβλέπει ἐν Ὑμῖν τούς ἀξίους καί ὀτρηρούς ἐργάτας τηλικούτου ἔργου, ὧν ἡ βαθεῖα πρός τόν Χριστόν πίστις καί ἡ ἀπαράμιλλος ἐνεργητικότης καί ἐργασία ὑπέρ τοῦ Εὐαγγελίου ἐγγυᾶται ἄν ὄχι τήν πλήρη ἐπιτυχίαν, πάντως ὅμως τήν εὐοίωνον  προπαρασκευήν τῆς ἐν οὐ μακρῷ χρόνῳ ἐπιτελέσεως τοῦ εὐκταίου ἔργου τῆς συνεννοήσεως καί ἑνώσεως τῶν ψυχῶν καί καρδιῶν πάντων τῶν εἰς Χριστόν πιστευόντων.

Ηὐτηχήσαμεν νά ἴδωμεν Ὑμᾶς εἰς εὐτυχεῖς στιγμάς τῆς ἀρχομένης ἀνατολῆς καί ἐπιλάμψεως τοῦ φωτός τῆς ἐλευθερίας εἰς τούς πολυπαθεῖς λαούς τῆς Ἀνατολῆς καί νά διατρανώσωμεν Ὑμῖν τά ἱερά καί εὐγνώμονα πρός τάς προστάτιδας τοῦ δικαίου Δυνάμεις αἰσθήματα, ὑφ' ὧν διακατεχόμεθα, διότι ἐν ταῖς ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας προσπαθείαις τῶν φιλελευθέρων καί πεπολιτισμένων λαῶν τῆς Εὐρώπης καί Ἀμερικῆς διαβλέπομεν ἀνατέλλουσαν τήν ἠώ τῆς ἐπανιδρύσεως τῆς περικλεοῦς κατ' Ἀνατολάς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι τῆς ἐπανιδρύσεως τῆς Χριστιανικῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἡ ὁποία ἐχρησίμευσε ὡς τό προπύργιον τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τό ἀπόρθητον τεῖχος ἐναντίον ὅλων τῶν βαρβαρικῶν ἐφόδων κατά τοῦ Χριστιανικοῦ ὀνόματος ἐξ Ἀνατολῶν, ἐκ Δυσμῶν, ἐκ Βορρᾶ καί ἐκ Νότου, καί πρός τήν ἀνάμνησιν τῆς ὁποίας ὅλαι αἱ Χριστιανικαί Ἐκκλησίαι τῆς Εὐρώπης καί Ἀμερικῆς χρεωστοῦσι φόρον σεβασμοῦ καί εὐγνωμοσύνης.

Ἡ ἐπίσκεψις Ὑμῶν ἐσημειώθη ἐν τοῖς χρονικοῖς τῆς Ἐκκλησίας Σμύρνης καί τῶν λοιπῶν κατ' Ἀνατολάς Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ ὡς τό πρῶτον βῆμα καί τό εὐοίωνον σημεῖον τῆς παρά πάντων ποθουμένης συναντήσεως ἐπί τό αὐτό καί ἐντελοῦς συναδελφώσεως τῆς καθ' Ὑμᾶς φίλης Ἐκκλησίας μετά τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς.

Ἐνθυμεῖσθε, πιστεύω, ὅτι τοῦ λόγου ὄντος περί τῆς ἐν αὐτῷ καί ὑπό ἔποψιν ὄχι μόνον φρονημάτων, ἀλλά καί τόπου συναντήσεως τῶν κατ' Ἀνατολάς Ἐκκλησιῶν μετά τῆς Ὑμετέρας γερασμίας καί τῶν ἄλλων κατά τήν Εὐρώπην καί Ἀμερικήν Ἐκκλησιῶν, διά μακρῶν ἐγώ ἀνέπτυξα, καί Ὑμεῖς μετά συγκινήσεως ἀπεδέξασθε, ὅτι ὡς τόπος συναντήσεως τῶν ἐκλεκτῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ οὐδείς ἄλλος εἶνε ἐνδεδειγμένος, οὔτε ὁ ναός τοῦ Ἁγ. Πέτρου ἐν Ρώμῃ οὔτε ὁ ναός τοῦ Ἁγίου Παύλου ἐν Λονδίνῳ, οὔτε ὁ ναός τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου ἐν Ἐδιμβούργῳ, οὔτε ὁ ναός τῆς Παναγίας ἐν Παρισίοις, οὔτε ὁ ἐν Σικάγῳ ἤ ἐν Νέᾳ Ὑόρκῃ ἱερώτατος ναός πρός ἐπιτέλεσιν τοῦ μεγάλου ἔργου τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, καί οὗτος  εἶνε ὁ ἱεροπρεπέστατος ἐξ ὅλων τῶν ναῶν τῆς ὅλης Οἰκουμένης, ὁ ἱερός ναός ὁ ἐπ' ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ, ὅς ἐστι τό θεμέλιον τῆς πίστεως ἡμῶν, ὁ ἱδρυμένος ἐν τῇ Βασιλίδι τῶν πόλεων, ὁ ἱερός ναός τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, ὅστις εἶνε «Xριστός, Θεοῦ δύναμις, Θεοῦ σοφία καί ἡ εἰρήνη  ἡμῶν» (Κορινθ. Α', 1,24).

Ἀκριβῶς τό ἔργον τῆς συνεννοήσεως καί ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ἀνάγκη ν' ἀρχίσῃ  ἐκεῖθεν πού διεσπάσθη, διεσπάσθη δέ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σοφίᾳ, ὁπότε οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Πάπα ἔθετον ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης τήν βοῦλαν τοῦ ἀφορισμοῦ, διά τῆς ὁποίας ἀφώριζον κατά τό φαινόμενον αὐτοί τήν Ἀνατολικήν Ἐκκλησίαν, πράγματι δ' αὐτοί ἀπεσπῶντο τοῦ ὀργανικοῦ σώματος τῆς μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Ἔφθασεν εἰς τάς  ἀκοάς μου ὅτι πρός συνάντησιν τῶν Ἐκκλησιῶν ὡρίσθη ὡς τόπος συγκεντρώσεως τῶν ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν ἡ Χάγη· ὀλίγῳ πρότερον αἱ Ἐκκλησίαι τῆς Ἀνατολῆς ἐκλήθησαν εἰς τήν Οὐψάλαν τῆς Σουηδίας, νῦν ἀγνοῶ ποῖον τόπον ἐξελέξατο ἡ Ἐπισκοπιανή Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς πρός συνάντησιν τῶν ἀντιπροσώπων τῶν Ἐκκλησιῶν.

Θά ἐπεθύμουν νά μοί ἐπιτραπῇ νά ὑποδείξω ὅτι τηλικοῦτον ἔργον, ὁποῖον ἡ παγκόσμιος συνεννόησις τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, πρέπει νά στεγασθῇ ὄχι εἰς κοσμικόν ἤ Βασιλικόν τι ἀνάκτορον, ὄχι εἰς ἐκκλησίας σεμνυνομένας ἐπ' ὀνόματι τούτου ἤ ἐκείνου τοῦ Ἁγίου ἤ τοῦ Ἀποστόλου, ἥ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἀλλ' ὡς ἀνωτέρω εἶπον, εἰς τόν ἀρχαιότατον καί ἱερώτατον τῆς ὅλης ὑφηλίου ναόν τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ, ὅστις κατά στοιχειώδη ἀπαίτησιν τῆς θείας καί ἀνθρωπίνης δικαιοσύνης πρέπει ν' ἀποσπασθῇ πλέον ἐκ τῆς βεβηλώσεως τῶν ἐθνῶν, καί ν' ἀποδοθῇ εἰς τάς χεῖρας τῆς κατ'  Ἀνατολάς Χριστιανοσύνης.

Τοῦτο ἀναμένει ὁ Χριστιανικός λαός τῆς Ἀνατολῆς ἀπό τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου τῆς Ἀμερικῆς, τοῦτο δέον νά κηρύξετε μεγαλοφώνως καί «ἐπί τῶν δωμάτων» (Ματθ. 10, 27), ἐν τῷ Σικάγῳ καί τῇ Ν. Ὑόρκῃ καί πανταχοῦ τῆς Ἀμερικανικῆς Ἠπείρου, ἧς ἡ ἐπέμβασις εἰς τά πράγματα τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης διά τόσον μεγάλης καί ἀπείρου ἀξίας ἐσημειώθη εὐλογίας.

Ἀναμένων νά μάθω τάς σοφάς Ὑμῶν σκέψεις ἐπί τοῦ ἀπασχολοῦντος ἡμᾶς ζητήματος τῆς συνεννοήσεως καί ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ἐπί τό αὐτό πνευματικῶς καί σωματικῶς καί παρακαλῶ νά γένησθε ὁ διερμηνεύς καί τῶν αἰσθημάτων τοῦ σεβασμοῦ καί τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης μου καί πρός τούς λοιπούς σοφωτάτους Ὑμῶν συνοδοιπόρους καί συναποστόλους, δράττομαι τῆς εὐκαιρίας νά σημειωθῶ μετ' ἀπείρου ἀγάπης καί τιμῆς.

Ἐν Σμύρνῃ τῇ 1 Ὀκτωβρίου 1919

Ἀδελφός ἐν Χριστῷ

Ὁ Σμύρνης Χρυσόστομος.

(Γ' Τόμος, σελ. 106- 109).

Καί αὐτή ἡ ἐπιστολή κινεῖται στό πνεῦμα τῶν προηγουμένων. Πρέπει ὅμως νά ἀναφέρωμε, γιά νά μήν ἀδικήσωμε τά πράγματα, ὅτι ἐδῶ ὑπάρχει καί μία ὀρθόδοξη θέσις του. Εἶναι τό σημεῖο τῆς ἐπιστολής πού λέγει τά ἑξῆς:  «Ἀκριβῶς τό ἔργον τῆς συνεννοήσεως καί ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ἀνάγκη ν' ἀρχίσῃ  ἐκεῖθεν πού διεσπάσθη, διεσπάσθη δέ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σοφίᾳ, ὁπότε οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Πάπα ἔθετον ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης τήν βοῦλαν τοῦ ἀφορισμοῦ, διά τῆς ὁποίας ἀφώριζον κατά τό φαινόμενον αὐτοί τήν Ἀνατολικήν Ἐκκλησίαν, πράγματι δ' αὐτοί ἀπεσπῶντο τοῦ ὀργανικοῦ σώματος τῆς μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας».

Βέβαια δέν εἶναι παράξενο οἱ οἰκουμενιστές νά ἀνακατεύουν τά ὀρθόδοξα μέ τά αἱρετικά λόγια. Μάλιστα αὐτό εἶναι πάγια θέσι καί γραμμή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μόνο πού στήν περίπτωσι τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης τά ὀρθόδοξα λόγια εἶναι τόσο σπάνια, εἰς τρόπον ὥστε νά παραξενεύεται καί ὁ ἴδιος ὁ ἐρευνητής τῶν λόγων του, ὅταν ἀνακαλύψη κάτι ὀρθόδοξο. Αὐτό ὅμως εἰδικά τό σημεῖο ἀναφέρεται σέ ἱστορικό γεγονός καί δέν ἔχει σχέσι μέ τήν σύγχρονη πραγματικότητα, ὅσον ἀφορᾶ στούς αἱρετικούς.

Τό ἐπίσης ξεχωριστό αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς εἶναι τό τμῆμα πού λέγει τά ἑξῆς:  «Ἐθαύμασα ἀληθῶς τόν ζῆλον Ὑμῶν τόν ἀποστολικόν, δι'οὗ, μετά τῶν εὐσεβεστάτων καί ὀτρηρῶν συνεργατῶν Σας, μή φειδόμενοι κόπων καί διαπερῶντες μακρά πελάγη, περιήλθετε τάς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κατηχήσητε καί καλέσητε τάς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ πρός στενωτέραν ἐπικοινωνίαν τῶν ἁπανταχοῦ πιστευόντων καί βεβαπτισμένων εἰς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή πάντων ἡμῶν, ὡς ἀληθεῖς διάδοχοι Αὐτοῦ καί τῶν Ἀποστόλων».

Ἐδῶ ἐκτός τοῦ ὅτι ὀνομάζει ὁ Χρυσόστομος τούς Προτεστάντες Ἐπισκοπιανούς τῆς  Ἀμερικῆς ἀληθινούς διαδόχους τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων, εἰσηγεῖται διά πρώτη φορά τήν αἱρετική διδασκαλία τῆς λεγομένης «βαπτισματικῆς» Θεολογίας. Αὐτή ἡ αἱρετική διδασκαλία εἶναι βασική διδασκαλία τοῦ οἰκουμενισμοῦ, βάσει τῆς ὁποίας λέγουν οἱ οἰκουμενιστές, ὅτι ὅλοι οἱ Χριστιανοί εἶναι μυστηριακῶς καί ἀπορρήτως ἑνωμένοι μετά τοῦ Χριστοῦ καί μεταξύ των διά τῆς μυστηριακῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου βαπτισματος.  Δηλαδή διδάσκει μέ ἁπλά λόγια,  ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθησαν εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἤ τῆς Ἁγ. Τριάδος εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί  ἀνήκουν στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀσχέτως ἄν τό βάπτισμα ἔγινε ἀπό αἱρετικούς ἤ ὀρθοδόξους, ἤ μέ τό τί πιστεύει ὁ βαπτισθείς καί ὁ βαπτίσας.

‐v‐v‐v‐

Ἄς δοῦμε στή συνέχεια ἀπό τό ἴδιο ἀρχεῖο τοῦ Χρυσοστόμου μία προσφώνησι πρός τόν Ἀγγλικανό ἐπίσκοπο Γιβραλτάρ, ὅταν αὐτός εὑρίσκετο στή Σμύρνη:

«Ο ΑΓΓΛΙΚΑΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΓΙΒΡΑΛΤΑΡ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ

κ. ΚΝΙGHΤ ΕΝ ΤΗ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙ ΣΜΥΡΝΗΣ

Εὐσεβές ἐκκλησίασμα,

Ἔχομεν τήν ἄπειρον εὐχαρίστησιν καί τήν  ὑπερτάτην τιμήν νά ἔχωμεν ἐν τῷ μέσῳ τῆς εὐσεβοῦς ἡμῶν ταύτης συναθροίσεως, ὑπό τούς θόλους τοῦ ἱστορικοῦ τούτου Μητροπολιτικοῦ μας Ναοῦ τόν Σεβασμιώτατον Ἀγγλικανόν Ἐπίσκοπον Γιβραλτάρης, σοφόν καί ἅγιον ἄνδρα, κύριον Ἐρρῖκον Νάιτ, συμπροσευχόμενον μεθ' ἡμῶν καί εὐλογοῦντα πάντα ὑμᾶς.

Ἐν ταῖς μεγάλαις κοσμοϊστορικαῖς ταύτοις ἡμέραις, τάς ὁποίας οἱ ἀπό προαιωνίου δουλείας ἀφυπνισθέντες καί λυτρούμενοι Χριστιανικοί λαοί τῆς Ἀνατολῆς διερχόμεθα, καί μόνον ἡ παρουσία τοιούτων τετιμημένων ὑπερόχων κληρικῶν ἀρχηγῶν, μεγάλων ἀναδενδράδων τοῦ Χριστιανικοῦ δένδρου, πολλαπλασιάζει ἀπείρως τήν χαράν καί εὐδαιμονίαν μας.

Ὅταν δέ λάβῃ τις ὑπ' ὄψιν ὅτι αἱ τοιαῦται ἐπισκέψεις καί παρουσίαι τοιούτων ἀνδρῶν ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν εἶνε τά εὐτυχῆ μηνύματα τῆς ἐπιτελουμένης μεγάλης καί εὐλογητῆς ζυμώσεως τῶν ἰδεῶν καί αἰσθημάτων πρός συνεννόησιν καί ἕνωσιν τῶν πνευμάτων καί καρδιῶν τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ,  ζυμώσεως τῆς ὁποίας οἱ ἀγλαοί καρποί δέν θά βραδύνωσι νά ἐκδηλωθῶσιν ὄχι πλέον ἐν λόγοις, ἀλλ' ἐν ἔργοις Χριστιανικῆς ἀγάπης καί συνεργασίας μεταξύ τῶν  διαφόρων Χριστιανικῶν λαῶν, δυνάμεθα νά εἴμεθα ὑπερήφανοι καί ἀπείρως ἀπό τοῦδε εὐτυχεῖς, καί εὐγνώμονες εἰς τήν Θείαν Πρόνοιαν, διότι νέαι ἡμέραι δόξης καί εὐκλείας τῶν κατά  Ἀνατολάς Ἐκκλησιῶν μᾶς ἐπιφυλάσσονται.

Ἐνθυμεῖσθε ὅτι κατά τήν αὐτήν ἀκριβῶς περίοδον τοῦ χρόνο καί πέρυσι εἴχομεν τήν ἄπειρον χαράν νά ἔχωμεν ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν τούς ἐξ Ἀμερικῆς Ἀγγλικανούς Ἐπισκόπους, τήν ἡγούμενον τῆς ἀποστολῆς Σεβασμιώτατον Ἐπίσκοπον τοῦ Σικάγου κ. Ἄνδερσον καί τούς μετ' αὐτοῦ Ἐπισκόπους τοῦ Ὀχάϊο, τῆς Καλιφορνίας καί τοῦ Φόν-δέ-Λάκ. Καί τότε ἦτο ἡ Μεγάλη Τετάρτη τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, ἀκριβῶς ἡ ἡμέρα τήν ὁποίαν ἑορτάζει ἡ Ἀγγλικανική Ἐκκλησία. Καί ἐκεῖνοι ἦσαν ἄγγελοι εἰρήνης εὐαγγελιζόμενοι χαράν μεγάλην τῷ Χριστιανικῷ κόσμῳ τῆς Ἀνατολῆς.

Ἐνθυμεῖσθε δέ ὅτι ἐν τῷ αὐτῷ Ναῷ πέρυσι προσφωνοῦντες τούς ἐξ Ἀμερικῆς Ἀγγλικανούς Ἐπισκόπους ἀπηυθύνομεν πρός ἐκείνους τήν παράκλησιν, ἵνα κατά  τήν  εἰς τόν Νέον Κόσμον ἐπάνοδόν των γίνωσι κήρυκες τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν...

Ἔκτοτε ἐν  Ἀμερικῇ ἐσημειώθη μεγάλη μεταβολή εἰς τά πνεύματα, τάς διαθέσεις καί τάς ἀντιλήψεις τοῦ Χριστιανικοῦ λαοῦ τῆς Ἀμερικῆς· καί ἡ μεταβολή αὕτη χρεωστεῖται εἰς τό Χριστιανικόν κήρυγμα τοιούτων εὐσεβῶν καί δικαιοφρόνων καί θεοπρεπῶν ἀνδρῶν. Εὐαγγέλιον μεγάλης χαρᾶς διά τόν Χριστιανικόν μας κόσμον ἦτο ἡ ἐμφάνισις ἐκείνων ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν.

Τοιαῦτα εὐαγγέλια χαρᾶς μεγάλης εὐαγγελίζεται καί ἡ ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν  παρουσία τῆς Αὐτοῦ Σεβασμιότητος τοῦ Ἐπισκόπου Γιβραλτάρης, καί τά εὐαγγέλια ταῦτα εἶνε τοσούτῳ μᾶλλον εὐπροσδεκτότερα, ὅσῳ ὁ Ἐπίσκοπος Γιβραλτάρης εἶνε ὁ Κανονικός Ἐπίσκοπος, ὑφ' ὅν ὑπάγονται ὅλαι αἱ μεσημβριναί χῶραι τῆς Εὐρώπης, τῆς Εὐρωπαϊκῆς καί τῆς Ἀσιατικῆς  Ἑλλάδος, τῶν Νήσων καί ὅλης τῆς Ἀνατολῆς, καί ἡ γνώμη αὐτοῦ ἡ ἔγκυρος βαρύνει ἐπί τῆς πλάστιγγος τῆς μεγάλης καί ἐνδόξου καί τόσον ἐγγύς πρός ἡμᾶς Ἀγγλικανικῆς  Ἐκκλησίας,  ἡ ὁποία εἶνε ἡ ἐπίσημος  Ἐκκλησία τῆς μεγίστης τῶν  Αὐτοκρατοριῶν, τάς ὁποίας εἶδέ ποτε ὁ Ἥλιος, τῆς θαλασσοκρατείρας Ἀλβιόνος, εἰς τάς χεῖρας τῆς ὁποία εἶναι ἡ τύχη ὅλων ἡμῶν τῶν Χριστιανικῶν λαῶν τῆς Ἀνατολῆς.

Ἡ ἀγάπη καί ὁ σεβασμός, ὅν ἡ Ἀγγλικανική Ἐκκλησία αἰσθάνεται καί πρός ὅλας  μέν τάς ἐν  Ἀνατολῇ ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ἀλλ' ἰδίᾳ πρός  τάς  Ὀρθοδόξους, καί ἰδιαίτατα πρός τάς ἑπτά Ἐκκλησίας τῆς Ἀποκαλύψεως, ἐξ ὧν τήν πρώτην καί μᾶλλον ἐνδιαφέρουσαν θέσιν κατέχει ἡ Ἀποστολική  Ἐκκλησία τῆς Σμύρνης, εἶνε δι' ἡμᾶς  πολυτιμότατον καί ἀπείρου ἀξίας ἠθικόν κεφάλαιον, τοῦ ὁποίου ἀμφιβολία δέν ὑπάρχει ὅτι ἡμεῖς καί εἴμεθα  καί θά εἴμεθα καί εἰς τό μέλλον πάντοτε ἄξιοι.

Μόνον νά εὐχηθῶμεν ὅμως μίαν ὥραν τάχιον ὁ Ἀρχιποίμην Χριστός συναθροίσῃ ὅλα τά διεσκορπισμένα εἰς διαφόρους  Ἐκκλησίας πρόβατά του εἰς μίαν αὐλήν, τήν οἰκουμενικήν Ἐκκλησίαν, συμφώνως πρός τήν Εὐαγγελικήν περικοπήν, ἡ ὁποία διά τήν ἑορτήν τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Κυρίλλου, Ἀρχιεπισκόπου  Ἱεροσολύμων, ἀνεγνώσθη τήν σήμερον «καί γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν», ὁ Χριστός, Οὗ ἡ χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος εἴη μετά πάντων ἡμῶν. Ἀμήν».  (Τόμος Γ', σελ. 120-122).

    Στήν προσφώνησι αὐτή τοῦ Χρυσοστόμου ἔχουμε ἐκτός τῶν σημείων πού προαναφέρθησαν, ὅταν ἐσχολιάζαμε τίς ἄλλες ἐπιστολές, νά σημειώσωμε καί τά ἑξῆς.  Ἦταν συχνότατη καί ἄνευ φραγμῶν καί ὁρίων  ἡ ἐπικοινωνία του μέ τούς αἱρετικούς, καθώς ἐπίσης  καί  οἱ  συνεχεῖς  συμπροσευχές του μέ τούς  ἀρχηγούς των.

Ὁ Χρυσόστομος  ἐδέχετο τούς ἀπεσταλμένους τῶν αἱρετικῶν, τούς τιμοῦσε καί τούς προσφωνοῦσε μέσα στή Θ. Λειτουργία, συζητοῦσε μαζί τους σάν νά ἦταν, θά λέγαμε «ὑπέρ Οἰκουμενικός Πατριάρχης», τούς ἔστελνε νά ἀναγγείλουν μηνύματα «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν»  στίς «ἐκκλησίες των» κλπ.

    Πρέπει ἐπίσης νά σημειώσωμε καί μία πρωτοφανή θέσι του, τήν ὁποία ὅμως δέν ἐτόλμησε νά ξεστομίση μέχρι σήμερα καί ὁ πλέον ἀκραῖος οἰκουμενιστής.  Ἀναφέρουμε τό σημεῖο αὐτό τῆς προσφωνήσεώς του πρός τούς αἱρετικούς:

«Ὅταν δέ λάβῃ τις ὑπ'ὄψιν ὅτι αἱ τοιαύται ἐπισκέψεις καί παρουσίαι τοιούτων ἀνδρῶν ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν εἶνε τά εὐτυχῆ μηνύματα τῆς ἐπιτελουμένης μεγάλης καί εὐλογητῆς ζυμώσεως τῶν ἰδεῶν καί αἰσθημάτων πρός συνεννόησιν καί ἕνωσιν τῶν πνευμάτων καί καρδιῶν τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ,  ζυμώσεως τῆς ὁποίας οἱ ἀγλαοί καρποί δέν θά βραδύνωσι νά ἐκδηλωθῶσιν ὄχι πλέον ἐν λόγοις, ἀλλ' ἐν ἔργοις Χριστιανικῆς ἀγάπης καί συνεργασίας μεταξύ τῶν  διαφόρων Χριστιανικῶν λαῶν».

Ἐδῶ ἀναφέρει ὁ Χρυσόστομος τό πρωτοφανές καί πρωτάκουστο, ὅτι δηλαδή ἄρχισε μία ζύμωσις ἰδεῶν καί αἰσθημάτων γιά τήν ἕνωσι τῶν πνευμάτων καί τῶν καρδιῶν τῶν ἀρχηγῶν τῶν ἐκκλησιῶν. Ἡ ζύμωσις αὐτή φυσικά εἶναι ὅτι ἀντίθετο, ἀπό τά ὀρθόδοξα δόγματα, τήν Παράδοσι, τούς Κανόνες, τούς Πατέρες κλπ.· εἶναι ἡ καρδιά τοῦ οἰκουμενισμοῦ, διατυπωμένη μάλιστα πολύ πρίν ὁ οἰκουμενισμός ἀπασχολήσει τή συνείδησι τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Γιά πρώτη φορά μᾶλλον διατυπώνεται ἡ ἔννοια τοῦ Δογματικοῦ Συγκρητισμοῦ, ἄλλη μία βασική διδασκαλία τοῦ οἰκουμενισμοῦ, βάσει τοῦ ὁποίου Ὀρθόδοξοι καί αἱρετικοί, ἐμμένοντες στίς οἰκεῖες δογματικές των θέσεις μποροῦν νά  συνεργάζωνται, νά  συσκέπτωνται, νά συμπροσεύχωνται, νά συγχρωτίζωνται καί γενικά νά καλλιεργοῦν μία ἁρμονική καί ἀδιατάρακτη συνύπαρξι.

Καί ἕνα τελευταῖο σημεῖο, πού πρέπει νά ἐπισημάνωμε ἀπό αὐτήν τήν προσφώνησι  εἶναι τό ἑξῆς: «Μόνον νά εὐχηθῶμεν ὅμως μίαν ὥραν τάχιον ὁ Ἀρχιποίμην Χριστός συναθροίσῃ ὅλα τά διεσκορπισμένα εἰς διαφόρους  Ἐκκλησίας πρόβατά του εἰς μίαν αὐλήν, τήν οἰκουμενικήν Ἐκκλησίαν, συμφώνως πρός τήν Εὐαγγελικήν περικοπήν, ἡ ὁποία διά τήν ἑορτήν τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Κυρίλλου, Ἀρχιεπισκόπου  Ἱεροσολύμων, ἀνεγνώσθη τήν σήμερον “καί γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν”, ὁ Χριστός». Ἐδῶ παρουσιάζονται ὅλα τά πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ διασκορπισμένα καί πρέπει νά συναχθοῦν σέ μία αὐλή, ἡ ὁποία ὀνομάζεται «oἰκουμενική ἐκκλησία». Ὁ καθένας φυσικά ἀπό ὅλα αὐτά μπορεῖ νά βγάλη τά συμπεράσματά του.

Ἀπό αὐτές πάντως  τίς ἐπιστολές φαίνεται καθαρά ὅτι  ἡ διάβρωσις τῶν ἐπισκόπων  εἶχε ἀρχίσει πολύ πρίν τήν αἱρετική ἐγκύκλιο τοῦ Πατριαρχείου Κων)πόλεως τοῦ 1920 καί τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου τό 1924, ἄρχισε δηλαδή ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος καί τίς ἀρχές τοῦ 20ου. Εἶναι ὀφθαλμοφανές δέ ὅτι ὁ γνησιώτερος  ἐκπρόσωπος αὐτῆς τῆς διαβρώσεως καί ὀλισθήσεως τῶν ἐπισκόπων ἦτο ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης!

Ἄν κάποτε δέ γίνη μία ἱστορική μελέτη καί ἔρευνα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, φρονοῦμε ταπεινά ὅτι, πρέπει ὁπωσδήποτε νά μελετηθῆ ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης καθώς ἐπίσης καί οἱ Πατριάρχες τῆς Κων/πόλεως τῶν ἀρχῶν τοῦ 20ου αἰῶνος.

Ἔπειτα λοιπόν ἀπό ὅλες αὐτές τίς δάφνες, τίς ὁποῖες ὁ Χρυσόστομος ἔπλεξε στούς προτεστάντες τῆς Ἀμερικῆς, φυσικό καί ἑπόμενο ἦταν καί αὐτοί πρῶτοι νά τόν ἀναγνωρίσουν ὡς ἅγιο, σύμφωνα μέ τήν ἀναφορά, τήν ὁποία κάνει ὁ Χρ. Σολομωνίδης στό ὡς ἄνω βιβλίο του : «Η ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ - Ἡ  ἀμερικανική  ἐπισκοπική Ἐκκλησία σέ Συνέλευση 110 Ἱεραρχῶν τόν Ἰούνιο τοῦ 1923, ἀνεκήρυξε ἅγιο καί μάρτυρα τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τόν Χρυσόστομο, θῦμα τῆς τουρκικῆς θηριωδίας...»  (Β' τόμος, σελ. 254).

(Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ: «Ὁ Ἐθνομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης καὶ ἡ παράνομη κατάταξίς του στὴ χορεία τῶν Ἁγίων»).

(Συνεχίζεται)

Α΄ Μέρος: http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/02/1.html

Β΄ Μέρος: http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/02/2.html

Ομιλία Αυγουστίνου Καντιώτη για τρεις Ιεράρχες

ΟΤΑΝ  ΟΙ  ΠΙΣΤΟΙ  ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΕΚΛΗΣΙΑ

ΕΒΓΑΖΑΝ ΤΑ ΡΑΣΑ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

  
(Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμιλία «ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ»

τοῦ ἀειμνήστου μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη)

Ἀλλὰ ἀδελφοί μου, ἐδῶ εἰς τὴν ζωὴν τοῦ ἁγίου Γρηγορίου (τοῦ Θεολόγου) νὰ προσέξετε, διότι παρεμβάλλεται ἕνα ἐπεισόδιον τὸ ὁποῖον εἶναι ἄξιον ἰδιαιτέρας προσοχῆς. Δυστυχῶς δὲν τὸ εἶχα προσέξει ἐνωρίτερον. Ἐὰν τὸ ἐπρόσεχα ἐνωρίτερον, ἄλλην τροπὴν θὰ ἔδινα εἰς τὸν ἀγῶνα. Διότι δυστυχῶς, ὑπάρχουν οἱ ψευτο-εὐλαβεῖς, ὑπάρχουν οἱ ψευτο-χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι λέγουν: «θὰ κολαστεῖς ἅμα φωνάξεις ἐναντίον τῶν παπάδων καὶ δεσποτάδων, θὰ πᾶς στὴν κόλαση». Ἐὰν τὸ ἤξερα τὸ ἐπεισόδιον αὐτὸ θὰ ἔδιδα ἄλλον σύνθημα, ἡρωϊκότερον ἀπὸ τὰ συνθήματα ποὺ ἐδώσαμεν. Ποιό, γιὰ ἀκούσατε.

Στὴν ἐποχὴ ποὺ εὑρίσκετο μέσα εἰς τὴν Κων/πολιν ὁ Γρηγόριος Ναζιανζηνός, εὑρίσκετο ἕνα κάθαρμα (ἔτσι τὸ ὀνομάζει κι ὁ ἴδιος), κάθαρμα, κυνικὸν κάθαρμα. Φιλόσοφος ὁ ὁποῖος ἤθελε νὰ μιμηθεῖ τὸν Διογένη τὸν φιλόσοφον, ἀλλ’ ἀπεῖχε πολὺ τοῦ Διογένους τοῦ φιλοσόφου. Ὀνομάζετο Μάξιμος. Καὶ ὁ Μάξιμος αὐτός, περιβαλλόμενος ἀπὸ κόλακας καὶ διεφθαρμένους καὶ γυναίκας ἀκόμη, καλὰ καὶ σώνει ἤθελε νὰ γίνει Ἐπίσκοπος Κων/πόλεως. Τί ἔκανε λοιπόν;

Ἄνευ ἐγκρίσεως τῆς πολιτείας, ἄνευ ἐγκρίσεως τοῦ αὐτοκράτορος, ἄνευ θελήσεως τοῦ λαοῦ προπαντός, ἐπῆγε καὶ μάζεψε μὲ τὰ λεφτὰ ποὺ εἶχε, πῆγε κάτω στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ μάζεψε ἑφτὰ δεσποτάδες. Καὶ μιὰ ὡραία νύχτα, περάσανε τὰ Δαρδανέλια καὶ κρυφὰ-κρυφὰ τὴ νύχτα, τὰ καράβια τὰ αἰγυπτιακά, καὶ ἔρριψαν τὴν ἄγκυρα στὸν Βόσπορο. Κρυφά. Καὶ τὴν ἄλλην μέρα, εἶχαν σκοπὸ νὰ τὸν χειροτονήσουν σὲ μία Ἐκκλησία, Ἀρειανικὴν Ἐκκλησία παρακαλῶ.

Κανεὶς δὲν ἤξερε. Οὔτε ὁ αὐτοκράτορας, οὔτε ὁ Γρηγόριος, οὔτε ὁ λαός. Κανεὶς δὲν ἤξερε. Ἀλλ’ ὑπῆρχαν ἄνθρωποι ποὺ ἐνδιαφέροντο. Καὶ ἀπὸ στόμα μιᾶς γυναικός, χριστιανῆς πιστῆς, ἐμάθανε ὅτι αὔριο χειροτονεῖται Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως ὁ Μάξιμος, τὸν ὁποῖον θὰ χειροτονήσουν ἑφτὰ δεσποτάδες ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια.

Ὅταν τὸ μάθανε αὐτό, μαζεύτηκε ὅλος ὁ κόσμος· ὅλοι οἱ ὀπαδοὶ τοῦ μεγάλου Γρηγορίου (Θεολόγου), ὅλος ὁ λαὸς ὁ χριστιανικός. Πῆγαν μέσα. Οἱ Αἰγύπτιοι οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν πληρωθεῖ γιὰ νὰ χειροτονήσουν, τὰ καθάρματα αὐτὰ τὰ αἰγυπτιακά, ἦσαν ἕτοιμοι νὰ τὸν χειροτονήσουν.

Ἀλλὰ καθ’ ἣν στιγμὴ ἦσαν ἕτοιμοι νὰ βάλλουν τὰ χέρια ἐπάνω στὸν Μάξιμο, τότε ἠκούσθη ὡς βροντὴ ἰσχυρὰ καὶ ἀστραπὴ κι ὡς σεισμός, ἠκούσθη ἡ φωνὴ «ἀνάξιος». «Ἀνάξιος». Φωνάξανε μία, ὁ λαός, φωνάξανε δύο. Εἶναι ὑποχρεωμένοι οἱ ἐπίσκοποι (σύμφωνα μὲ τὸ τυπικό), νὰ σταματήσουν πάσα χειροτονία· ἐκτὸς ἐὰν οἱ ἐπίσκοποι θεωροῦν τὸ λαὸ ζῶα. Ἀλλὰ ὡς ζῶα μᾶς περνοῦνε. Λοιπόν, ἔπρεπε νὰ σταματήσει ἡ χειροτονία. Ἀλλὰ αὐτοὶ τίποτα ἀπολύτως. «Ἄστους νὰ φωνάζουν».

Ἀλλὰ (οἱ χριστιανοὶ τότε) δὲν ἦσαν σὰν τοὺς χριστιανοὺς τοὺς σημερινούς. Ὅταν εἶδαν ὅτι αὐτοὶ δὲν σταματούσανε κι ὅτι δὲν τοὺς ἐνδιέφερε τελείως (τί λέει ὁ λαός), καὶ ὅτι εἶχαν σκοπὸ ὁπωσδήποτε νὰ χειροτονήσουν αὐτὸν (τὸν Μάξιμο), ἐν μέσῳ φωνῶν καὶ κραυγῶν, τότε τί κάνουν; Ὁρμοῦν ἐπάνω, τοὺς ἁρπάζουν, τοὺς βγάζουν τὰ ἄμφια καὶ τοὺς κυνηγοῦν εἰς τοὺς δρόμους. Ναί, αὐτὸ κάνανε. Κι ἀναγκαστήκανε αὐτοὶ διωκόμενοι νὰ περιφέρονται ἐν μέσῳ τῶν δρόμων τῆς Κων/πόλεως καὶ νὰ πᾶνε, παρακαλῶ, σ’ ἕνα πλυσταριό, κι ἐκεῖ νὰ τελειώσει ἡ χειροτονία.

Ἐὰν ζοῦσε στὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἕνας ἀπὸ τοὺς ψευτοχριστιανοὺς τοῦ σημερινοῦ καιροῦ, κι ἔβλεπε τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Γρηγορίου νὰ κρατοῦν ρόκες καὶ ρόπαλα καὶ νὰ κυνηγοῦν τοὺς ἀναξίους καὶ νὰ τοὺς ἀναγκάζουν νὰ κρυφτοῦν στὰ πλυσταριά, θἄλεγε: «Πώ, πώ, τί φανατικοὶ ἄνθρωποι εἶναι αὐτοί! Τί κακὸ μεγάλο κάνουν στὴν Ἐκκλησία! Τί σκάνδαλο μεγάλο κάνουν».

Ἀλλὰ δὲν ἦσαν ἔτσι οἱ χριστιανοὶ ἐκεῖνοι. Οἱ χριστιανοὶ ἐκεῖνοι ἐνδιεφέροντο γιὰ τὴν Ἐκκλησία περισσότερο ἀπὸ τὸ σπίτι των. Οἱ χριστιανοὶ ἐκεῖνοι εἶχαν πόθον ζωηρὸν νὰ δοῦν τὴν Ἐκκλησία τους ἀπηλαγμένην ἀπὸ ὅλα τὰ αἴσχη. Ἡ Ἐκκλησία ἐκείνη ἦταν φωνὴ τοῦ Κυρίου, ποὺ λέγει «ἐποιήσατε τὸν οἶκον τοῦ Πατρός μου οἶκον ἐμπορίου».

Ναί, κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον ἔδρασαν τότε ἐκεῖνοι. Ἀλλὰ δὲν μὲ ἐνδιαφέρει τί κρίση ἔχεις ἐσύ, κύριε, ὁ ψευτοχριστιανὸς τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἂν ἔρθω καὶ σπάσω ἕνα τζάμι τοῦ καταστήματός σου, θὰ μὲ κυνηγήσεις... Ἀλλὰ ἕνα τζάμι δὲν εἶναι τίποτα· ὅταν σπάζουν ἕνα τζάμι τοῦ καταστήματός σου ἐξανίστασαι, ἀλλ’ ὅταν βλέπεις τὴν Ἐκκλησίαν νὰ καταδυναστεύεται καὶ νὰ πυρπολεῖται καὶ νὰ καίεται, ἀδιαφορεῖς τελείως.

Ἀλλὰ δὲν μὲ ἐνδιαφέρει τί λέγουν οἱ σημερινοὶ ψευτοθεολόγοι..., μὲ ἐνδιαφέρει νὰ δεῖτε ποίαν κρίσιν ἐπάνω στὸ μεγάλο αὐτὸ ἐπεισόδιο ποὺ ἔγινε εἰς τὴν ἐποχὴ τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ναζιανζηνοῦ, μὲ ἐνδιαφέρει νὰ δῶ πῶς τὸ κρίνει ἕνας ἐκ τῶν μεγαλυτέρων Πατριαρχῶν τῆς συγχρόνου Ἐκκλησιας, ὁ Πατριάρχης Κων/πόλεως Βασίλειος ὁ Β΄, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε ὁ τελευταῖος Ἐπίσκοπος τῆς Ἀγχιάλου (Βουλγαρίας). Ὁ Βασίλειος, λοιπόν, τὴν ἡμέραν τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν ἐξεφώνησε ἕνα περισπούδαστον λόγον καὶ ἐσχολίασε τὸ γεγονὸς αὐτὸ τοῦ Μαξίμου καὶ λέγει:

«Ἐὰν τὴν νύχτα ἐκείνη στὴν Κων/πολη δὲν σηκώνετο ὁ λαός, Ἐπίσκοπος Κων/πόλεως δὲν θὰ ἦτο ὁ Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός, ἀλλὰ θὰ ἦτο ὁ Μάξιμος».

Μάλιστα· τοιοῦτος λαός, τοιοῦτοι Ἐπίσκοποι. Τοιοῦτος λαός, τοιοῦτοι Ἀρχιερεῖς... Δὲν πέφτουν ἀπὸ τὰ οὐράνια. Ἀγωνιστεῖτε νὰ ἀποκτῆστε Ἐπίσκοπο. Μὴ παραπονεῖσθε οὔτε ἐναντίον ἱερέων, οὔτε ἐναντίον Ἀρχιερέων, ἐὰν δὲν γίνεται ἀγωνισταὶ καὶ καταδιώξουμε ἀπεινῶς τὴν ἀγέλην αὐτήν, ἡ ὁποία ρημάζει τὸ ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ μας.

(Βλέπω) δὲν συμφωνεῖτε... Θὰ μείνουμε μόνοι ἀγωνιζόμενοι. Ἅμα δεῖτε ἐσεῖς δεσπότη μὲ κορῶνες, καὶ μὲ χρυσάφια καὶ μὲ μπαστοῦνες...

Δὲν εἶναι ἔτσι;

Ἀπομαγνητοφώνηση: “Πατερικὴ Παράδοση”