Κων/πολη: «Φανάρι» ἢ «Λυχνία»;
Τοῦ Πρωτοπρ. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη
Ἀπουσιάζει ἡ ἑνιαία Στρατηγικὴ ἀπὸ τὸν Ἀντιοικουμενιστικὸν Ἀγῶνα!«Ἔξωθεν μάχαι»: Οἱ Πατριαρχικοὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ἐφαρμόζουν τὴ ‘’συνταγὴ’’ ποὺ ὁδήγησε τὴν Βασιλεύουσα στὴν Πτώση της!«Ἔσωθεν φόβοι»: Ποῦ καὶ πῶς ὁδηγεῖται ὁ Ἀντιοικουμενιστικὸς Ἀγών;
Με ψυχική συνοχή επιθυμώ να γράψω για άλλη μια φορά περί της σχεδιαζομένης «Πανορθοδόξου
Συνόδου», η οποία έχει αποτελέσει την έμμονη ιδέα του «Φαναρίου» εδώ και εκατό, περίπου, χρόνια(!) και ετοιμάζεται, τελικά, να συγκληθή στα
…πρόθυρα ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου(!),
χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον των διοργανωτών της για τα σαλευόμενα θεμέλια της
Οικουμένης και τα ψυχικά κατάγματα της ανθρωπότητος, που έχουν προέλθει κυρίως
από την Παπική διαστροφή του Χριστιανισμού και την Προτεσταντική μετάλλαξη
αυτής της διαστροφής σε Παγκόσμια αθεία, που κυβερνά σήμερα τον κόσμον άπαντα!
Αδιαφορούντες για τις κραυγές ικεσίας ενός Μεγάλου αγίου,
Ομολογητού και Μάρτυρος του αιώνος μας, του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς αλλά και
πλειάδος αγίων ανδρών της εποχής μας να ματαιώσουν την ματαιοδοξία τους και να
παύσουν να ετοιμάζουν Μεγάλη Σύνοδο, που θα διαιρέση ακόμη
περισσότερο το Ορθόδοξο Πλήρωμα, οι του «Φαναρίου» άνθρωποι,
χωρίς φόβο Θεού και εντροπής ανθρώπων, εξωθούν το Ιστορικό Πατριαρχείο στον
εξευτελισμό του, με βέβαιο αποτέλεσμα τον διασυρμό της Εκκλησίας και της
Ορθοδόξου Πίστεως. (σ.σ.: Πόσο
τραγικό! Κατηγορεῖς π. Βασίλειε,
τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς γιὰ ἀδιαφορία στὴν κραυγὴ ἑνὸς Ἁγίου, τὴν στιγμὴ ποὺ ἐσὺ καὶ
οἱ ἄλλοι ἀντι-Οἰκουμενιστές, ἀδιαφορεῖτε γιὰ τὶς «κραυγὲς» ἑκατοντάδων Ἁγίων ποὺ διὰ συγγραμμάτων, πράξεων καὶ θυσίας
καὶ τοῦ ἑαυτοῦ τους, ἐδίδαξαν τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς!
Ἀρνεῖσθε νὰ «ματαιώσετε» τὴν ἐπιμονή σας νὰ ἐφαρμόζετε
τὴν “ἄχρι καιροῦ” συμβουλὴ τοῦ π. Ἐπιφάνιου, ποὺ δὲν ἐναρμονίζεται μὲ τὴν
διδασκαλία τῶν Πατέρων, ἐπιβαρύνοντες τὴν ψυχή του! Τόση «εὐ»-αισθησία πιά;
Αισθάνομαι, λοιπόν,
υποχρέωσή μου, να προσθέσω και την δική μου ισχνή και ασθενική φωνή στις
κραυγές των πολλών Πιστών ανθρώπων ως Κληρικός και Ποιμήν αλλά και ως επί 40
και πλέον χρόνια στενός συνεργάτης του μακαριστού και αγίου
Πατρός μας, Αρχιμ. Μάρκου Μανώλη, και συμμέτοχος της Ποιμαντικής φροντίδος
του «Ορθοδόξου Τύπου» και των πολυποικίλων αγώνων του.
Προσωπικά παρακαλώ
τον Θεό μας και εύχομαι να μην συγκληθή ποτέ η Σύνοδος αυτή (βαθειά μέσα μου,
μάλιστα, έχω και την βεβαιότητα ότι δεν θα επιτρέψη ο Θεός να συγκληθή) διότι
–όπως προέγραψα– κανένα, μα ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ όφελος δεν
πρόκειται να προκύψη, αλλά μόνο διαιρέσεις και Σχίσματα, εφ’ όσον απουσιάζουν παντελώς από τους
διοργανωτάς τα πνευματικά Κριτήρια
αλλά και το Θεολογικό υπόβαθρο που απαιτείται από μια Σύνοδο
της Ορθοδοξίας στους ιδιαιτέρως κρίσιμους καιρούς που διέρχεται το
Γένος των ανθρώπων.
Είναι προφανής –εκτός των πολλών άλλων– η μεγάλη εγγύτητα που έχουν οι συντονιστές και πρωτοστάτες της Συνόδου
Επίσκοποι στην φιλοσοφία και στον κοσμικό
στοχασμό, παρά στην Θεολογία. Αυτό μαρτυρούν η Αριστοτελική παρουσίαση της
Θεολογίας του Προσώπου και η συνεχής πρόσκληση ετεροκλήτων ανθρώπων (ετεροδόξων
και αλλοθρήσκων) σε συμπροσευχές και συνεργασία με τους Ορθοδόξους, σαν να
απορρέει η ηθική, η συνεργασία και η καθημερινή πρακτική της Ορθοδοξίας από τις
κοινωνικές συνθήκες και τον αλτρουισμό και όχι από την Δογματική η σαν να
έπαυσε να ισχύη στις μέρες μας το αλάθητο πρόσταγμα του Θεού διά του Αγ.
Αποστόλου Παύλου: «φθείρουσιν ήθη χρηστά, ομιλίαι κακαί»! [σ.σ.: Ὅλα αὐτὰ τὰ καμώματα τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, πάτερ, δὲν εἶναι
καθαρὲς αἱρετικὲς πράξεις; Γιατί δὲν τὸ λέτε;].
Το πιο επικίνδυνο, όμως, χαρακτηριστικό αυτής της Συνόδου, εκτός της απολύτου εκκοσμικεύσεως των συντελεστών της και των περισσοτέρων Τοπικών
Εκκλησιών της Ευρώπης (και των περιοχών, οι οποίες τη κακίστη ανοχή της
Οικουμενικής Ορθοδοξίας –ιδιαιτέρως δε της Εκκλησίας της Ελλάδος, λόγω της
αδιακρισίας του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου– περιήλθαν στην εκκλησιαστική
δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως), είναι η παθητική στάση των
Εκκλησιών αυτών και η παραίτηση των Μητροπολιτών τους από τις Κανονικές δικαιοδοσίες τους, τις οποίες ουσιαστικά έχουν εκχωρήσει
στον Οικουμενικώς Πρώτον(!) διά τον φόβον της καρατομήσεώς τους!
[σ.σ.: Κακό πρᾶγμα αὐτὴ ἡ παραίτηση! Ἀλλὰ
τσιμουδιά, πάτερ, γιὰ τὴν ἄλλη παραίτηση –ποὺ πραγματοποιεῖται Συνοδικά– ἀπὸ
τοὺς ἱερωμένους: τὴν ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ὑπερασπίσεως τῆς Πίστεως, διὰ τῆς κοινωνίας μὲ
τοὺς δολίως καὶ αἰσχρῶς αἱρετίζοντες. Καὶ γι’ αὐτὴν τὴν τραγικὴ παραίτηση δὲν
μιλᾶτε, γιατὶ τοὺς ἄλλους τοὺς ἐλέγχετε, ἀλλὰ τὸν ἑαυτό σας τὸν βγάζετε ἔξω].
Είχα γράψει και πριν από 34 χρόνια για τη Σύνοδο αυτή, το
έτος 1982, στα φύλλα 517 και 518 του «Ορθοδόξου Τύπου» με τίτλο: «Η
σχεδιαζομένη Μεγάλη Σύνοδος, Σκέψεις, Ανησυχίαι, φόβοι». Συμπλήρωνε
τότε η προετοιμασία της 59 χρόνια από το «Πανορθόδοξο Συνέδριο της
Κωνσταντινουπόλεως του 1923. Στο άρθρο μου εκείνο είχα διά μακρών αναφερθεί
στην περίεργη Εκκλησιολογία του Μητροπολίτου
Τρανουπόλεως Δαμασκηνού (μετέπειτα Μητροπολίτου Ελβετίας), ο οποίος αμφισβητούσε
ότι η Ορθοδοξία είναι η Μία και Μόνη Εκκλησία (σ.σ.: ἄρα, λοιπόν, δὲν ὑπῆρχε μόνο ὑποψία
αἱρέσεως, ἀλλὰ ὑπῆρχαν ἀπὸ τότε ἀποδείξεις), αλλά και εισηγείτο περί
τροποποιήσεως η μάλλον περί
καταργήσεως της νηστείας! Όσο γνωρίζω, η ίδια θεματολογία
θα υπερισχύση και σήμερα, παρά τα “φτιασίδια„ που έχουν προσθέσει σαν
καμουφλάζ.
Τότε, στο φύλλο 517, κατά την ανεπανάληπτη δημοσιογραφική του χάρη, ο
μακαριστός π. Μάρκος Μανώλης δημοσίευσε δίπλα ακριβώς στο άρθρο μου, στην πρώτη
σελίδα, την φωτογραφία της Αποδείξεως Πληρωμής των εισφορών του Πατριάρχου
Αθηναγόρου (με το κοσμικό του όνομα Αριστοκλής Σπύρου) για την λήψη του 30ου
Μασωνικού βαθμού, στις 25-5-1940, όταν, δηλαδή, ήταν ήδη Αρχιεπίσκοπος Β.
και Ν. Αμερικής!
Το 1948 έγινε Πατριάρχης Κων/πόλεως, αφού είχε εν τω μεταξύ λάβει και τον 33ο Μασωνικό βαθμό! Η απόδειξη Πληρωμής είναι αναλυτική:
Εισφοραί μέχρι 1940: 60 οστρ. (οστρ.= άγνωστη χρηματική αξία, συνθηματική των
Μασώνων), Δικαίωμα μυήσεως από τον 28ο στον 30ο βαθμό οστρ. 500,
Δίπλωμα 30ου βαθμού οστρ. 200, Τυπικά 30ου βαθμού οστρ. 70. Σύνολον:
830 οστρ.!
Εάν αυτά,
λοιπόν, εγίνοντο το 1940 και το 1948, πολύ
περισσότερο συμβαίνουν και σήμερα που το κακό έχει υπερκορυφωθεί
και, μάλιστα, σε ανθρώπους που εκθειάζουν τον Αθηναγόρα και διαδηλώνουν urbi et orbi ότι ακολουθούν πιστά τα βήματά
του, ωσάν η
φράση αυτή να ήταν –όπως και είναι– το πιο αξιόπιστο διαπιστευτήριο μασωνικής
υπακοής και αφοσιώσεως! Και οι μεν Οικουμενισταί ταύτα εποίησαν και ποιούν.
Όμως, και στη φάλαγγα των Αντιοικουμενιστών και Ανθενωτικών τα πράγματα δεν
βρίσκονται σε κατάσταση που προοιωνίζει αγώνα πνευματικής ποιότητος αναλόγου του
παρελθόντος.
Τον πνευματικό μας ορίζοντα δυσχεραίνει κυρίως η σημερινή έλλειψη
Θεολογικής αυθεντίας, η οποία υπήρχε και κυριαρχούσε έως προ ολίγου κατά την
τελευταία 40ετία. Μετά την κοίμηση των τελευταίων Πατέρων μας, οι οποίοι σε
κρίσιμες στιγμές όρθωναν αυθεντικό Θεολογικό λόγο, έχουμε μείνει ορφανοί, «εν
απορία και σάλω περί των μελλόντων γενέσθαι» εις την Ορθόδοξη Οίκουμένη.
Βεβαίως υπάρχουν
και σήμερα άγιοι, αλλά είναι κρυμμένοι. Δεν εμφανίζονται, δεν εκφράζονται
δημόσια, δεν δίδουν το στίγμα της Ορθοδόξου αυθεντικής Θεολογικής μαρτυρίας,
δεν απευθύνουν λόγον Θεού «ζώντα και ενεργή και τομώτερον υπέρ
πάσαν μάχαιραν δίστομον και διικνούμενον άχρι μερισμού ψυχής και πνεύματος,
αρμών τε και μυελών, και κριτικόν ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας» (Εβρ. 4,12).
Έχει κανείς την εντύπωση ότι ζούμε σήμερα αυτό που περιγράφει
ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος «ο πλούς εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός
καθεύδει»!
Με την ουσιώδη διαφορά, που συνάμα αποκαλύπτει την τραγική κατάστασή μας.
Την διαπίστωση σήμερα δεν την κάνει ένας θεοφόρος ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος,
αλλά εμείς! Δημοσιεύεται καθημερινά ενα ακατάσχετο πλήθος θεολογικών επιχειρημάτων,
άλλοτε ορθών, άλλοτε αθεολογήτων η αδιακρίτων, άλλοτε επικινδύνων και
αυτοαναιρουμένων, πολλές φορές περιττών και χιλιοειπωμένων και ατελεσφόρων,
διότι προσφέρονται σε “κατεβατά’’ σαν Τηλεφωνικός Κατάλογος, ξύλινος λόγος,
άσχετος με τη ζωή, χωρίς σύνθεση, ταύτιση και συσχετισμό με την σημερινή
πραγματικότητα. Παρουσιάζεται η Δογματική μας Θεολογία και κατοχυρώνεται σαν να
πρόκειται για μια θεωρία άσχετη από την προσωπική ζωή των ανθρώπων. Αμφιβάλλω αν πολλοί
από τους Ανθενωτικούς μαχητάς γνωρίζουν τις συνέπειες που έχει η Χριστολογία στην ανθρωπολογία
τους! (σ.σ.: Ἐσεῖς,
πάτερ, ποὺ γνωρίζετε τὶς συνέπειες, γιατί δὲν ἀκολουθεῖτε τὸ θυσιαστικὸ
παράδειγμα τῶν ὁμολογητῶν ποὺ
ἀποτειχίστηκαν -ὅπως ὁ ἐπὶ Νεστορίου λαϊκὸς μάλιστα, Εὐσέβιος, ὁ μετέπειτα
Ἐπίσκοπος Δορυλαίου- βάζοντας φραγμὸ στὶς καινοτομίες τῶν κακοδόξων
Οἰκουμενιστῶν; Κι ἀφοῦ, πάτερ, δὲν ἔχουμε σήμερα Ὁμολογητὲς Ἁγίους -ὅπως λέτε-
γιατί δὲν ἀκολοθεῖτε, δὲν μας προβάλετε τοῦς ὄντως Ὁμολογητὲς Ἁγίους ποὺ μᾶς
χάρισε ὁ Θεὸς στὴν ἱστορικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τοὺς Ἁγίους Μάξιμο
ὁμολογητή, Θεόδωρο Στουδίτη, Γρηγόριο Παλαμᾶ, Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό; Μήπως ἐπειδὴ
δὲν σᾶς συμφέρει; Ἐπειδὴ θὰ ταπεινώσει τὶς παράλογες ἐμμονές σας στὸν δικό σας πνευματικὸ
ποὺ ἁγιοποιήσατε).
Παρά ταύτα, δημοσιεύεται συχνά και πολύς θεολογικός λόγος, πόνος
πνευματικός πολλών αγωνιστών Πατέρων εν όψει της Μ. Συνόδου προτάσεις, αιτήματα, αιτιάσεις, αγανάκτηση και αποδοκιμασίες εναντίον των νεωτεριστών
Αρχιερέων, των Πατριαρχικών και άλλων Κληρικών ανωτέρων βαθμίδων, οι οποίοι,
όμως, δεν φαίνονται να συγκινούνται. Αδιαφορούν για την αγωνία των πιστών παιδιών της Εκκλησίας, τους
θεωρούν αναξίους απαντήσεως, διαλόγου και προσοχής.
Ενδιαφέρονται να συζητούν
μόνο με αιρετικούς και αλλοθρήσκους, αφού πλέον απέκτησαν περισσότερη
οικειότητα και συγγένεια με εκείνους. Στην πρόσφατη επίσκεψη στην Κούβα του
Πάπα Φραγκίσκου, ο Πατριάρχης μας ενδιαφέρθηκε να προστατεύση το Βατικανό(!)
και συνέστησε στον Πάπα να προσέξη για να μην πέση θύμα των επιδιώξεων και
φιλοδοξιών της Μόσχας!
Ετσι, δεν αποκλείεται να επιφυλλάσσουν και μία “έκπληξη’’ στην Εκκλησία της
Ελλάδος και, κατά συνέπεια, στην Πατρίδα μας: Να θέσουν εντελώς αιφνιδιαστικά
οι Πατριαρχικοί εκεί στη Σύνοδο θέμα επανυπαγωγής των λεγομένων «Νέων Χωρών»,
δηλαδή ολοκλήρου της Βορείου Ελλάδος στην Εκκλησιαστική δικαιοδοσία του
Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως(!), ολοκληρώνοντας τα σχέδια Αμερικής και
Τουρκίας για τον κατακερματισμό της Πατρίδος μας! Οι μέχρι σήμερα Πατριαρχικές
Περιοδείες, οι κινήσεις, τα γραπτά και τα προφορικά του Πατριαρχείου περί του
θέματος αυτού δεν μας αφήνουν περιθώρια να θεωρούμε τη σκέψη μας αυτή ως
καχυποψία! Μέσα σε αυτό το γενικό κλίμα, όσοι μαθητεύσαμε κοντά σε Ομολογητάς
αγίους Πατέρας και κληρονομήσαμε αυτή την μέριμνα της Αληθείας, καίτοι παντελώς
ανάξιοι, απορούμε πως είναι δυνατόν να αρθρωθή λόγος ικανός να ενώση όλους όσοι
αντιτίθενται στις καινοτομίες των νεωτεριστών, που ασκούν την Πανορθόδοξη
Εκκλησιαστική Διοίκηση;
Η Παράταξη των «Ανθενωτικών» φαίνεται κατακερματισμένη και
αλληλοεξοντουμένη, λόγω μικροτήτων που έχουν αναγορευθεί σε μείζονα πνευματικά
και σωτηριολογικά θέματα. Πολλές φορές έχει κανείς την εντύπωση ότι ο αντιοικουμενιστικός αγώνας στις μέρες μας δεν γίνεται για να
επικρατήση το Πνεύμα
των Αγίων Πατέρων μας στη ζωή της Εκκλησίας, αλλά
με σκοπό να επιτευχθούν οι κατάλληλοι συσχετισμοί που θα καθορίσουν το ποια θρησκευτική Ομάδα θα επιβάλλη τη δική της
θεολογική ορατότητα στο σύνολο των Ορθοδόξων, στηριζομένη στον αριθμό
των Θρησκευτικών Σωματείων και Συλλόγων που την ακολουθούν. (σ.σ.: Τί σᾶς ἐμποδίζει, πάτερ, νὰ ζητήσετε τὴν
σύγκληση συνεδρίου ὅλων τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστικῶν
δυνάμεων, στὸ ὁποῖο μὲ ταπείνωση θὰ γίνουν εἰσηγήσεις μὲ βάση τὴν αὐστηρὴ
κατάθεση τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως -ὡς πρὸς τὴν στάση μας πρὸς τοὺς αἱρετικούς- καὶ
τὴν δέσμευση τῶν συνέδρων γιὰ τὴν αὐστηρὴ ἐφαρμογὴ τῆς Πατερικῆς γραμμῆς κι ὄχι
τῶν «ἀπὸ κοιλίας» ἀπόψεων τῶν συγχρόνων θεολόγων καὶ ἱερωμένων;).
Όταν δε οι ομάδες έχουν στις τάξεις τους και "γνωστά ονόματα",
τότε οι ελπίδες επικρατήσεως είναι πολλές. Το παράδοξο είναι ότι κανένα πρόσωπο
από αυτά που διεκδικούν σήμερα την αυθεντικότητα της εκφράσεως του
αντιοικουμενιστικού αγώνος δεν είχε ποτέ πλησιάσει για συνεργασία τον επί 40
χρόνια αυθεντικό εκφραστή του εκκλησιαστικού φρονήματος και αρχιστράτηγο του
πολέμου κατά της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού π. Επιφάνιον Θεοδωρόπουλον,
κάποιοι, μάλιστα, τον ειρωνεύοντο και εξακολουθούν και σήμερα να τον υποτιμούν
«εν τω κρυπτώ», ενώ «εν τω φανερώ» τον επικαλούνται!
Ωστόσο, όσο και
αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους, ο π. Επιφάνιος, με την πολύπλευρη σοφία του και
την αυθεντική του γνώση ήταν εκείνος που συντόνιζε τα πάντα και ο π.
Μάρκος Μανώλης με την θεολογική του πληρότητα, την διορατικότητα και με το
χάρισμα της κατά Θεόν δημοσιογραφικής του αυθεντίας παρουσίαζε
στο παγκόσμιο Ορθόδοξο πλήρωμα την ανόθευτη Ορθοδοξία σε όλα τα ζητήματα και
επίπεδα, μέσω του «Ορθοδόξου Τύπου». Μια ευλογημένη ομάδα με ευσέβεια, με γνώση
θεολογική, με ψυχή, με φλόγα Θεού, με ταπείνωση, κινητοποιούσε ολόκληρη
την Ελλάδα: π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, π. Μάρκος
Μανώλης, π. Σπυριδων Μπιλάλης, π. Γαβριήλ Διονυσιάτης, οι Καθηγηταί Κων/νος
Μουρατίδης και Ανδρέας Θεοδώρου, ο φλογερός π. Αυγουστίνος Καντιώτης, ο Φώτιος
Κόντογλου, ο κ. Αθανάσιος Σακαρέλλος με πολλά ψευδώνυμα (Κεδρηνός, Αθωνίτης,
Λατρηνός κ.α.) και ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, η ηγετική ομάδα και ακολουθούσε
ένα πλήθος εν Χριστώ μαθητών και φοιτητών τους. (σ.σ.: Τι κρίμα! Αὐτὸ τὸ τμῆμα τοῦ ἄρθρου σας ἀποδεικνύει
ὅτι κατηγορεῖτε τὶς ἄλλες ὁμάδες, γιὰ νὰ ἐπιβάλετε τὴν δική σας ὁμάδα. Κρίμα
καὶ πάλι κρίμα! Ἂς παραμερίσουμε, πάτερ, τὶς ὁμάδες καὶ τὰ σύγχρονα πρόσωπα, κι
ἂς στηριχθοῦμε στοῦς Πατέρες).
Με πίστη και εμπιστοσύνη ότι η πορεία είναι αταλάντευτη. Παρακολουθούσαμε
από κοντά πως ένας καθηγητής της περιωπής
