καὶ ΑΠΑΝΤΗΣΗ τοῦ κ. Ν. ΠΑΝΤΑΖΗ
ΠΕΡΙ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΣ
ΑΠΟ ΤΟΥΣ
ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ
ΜΕ ΑΣΤΗΡΙΚΤΑ, ΑΝΤΙ-ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ
ΜΑΣ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ
ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ!
Στὸ ἱστολόγιο
«Κατάνυξις» παρακολουθήσαμε τὶς θέσεις κάποιου ἀνώνυμου (μὲ ἀρχικὰ Λ.Κ.) νὰ ἀπαντᾶ
σὲ ἄλλους σχολιογράφους μὲ λόγο αὐτοαναιρούμενο καὶ ἀντιφατικό, καὶ νὰ παραθέτει
πληροφορίες ἀπὸ κείμενα μὲ τρόπο ἀποπροσανατολιστικὸ καὶ συγκεχυμένο γιὰ τὸ κρίσιμο
θέμα τῆς ἀπομακρύνσεώς
μας ἀπὸ
τοὺς αἱρετικούς.
Ἔλαβαν
μέρος στὴ συζήτηση καὶ κάποιοι ἀπὸ τὸ δικό μας ἱστολόγιο, παραθέτοντας πατερικὰ
κείμενα, οἱ θέσεις τῶν ὁποίων παρερμηνεύτηκαν.
Δὲν
θὰ ἐπαναλάβουμε ἐδῶ τὴ συζήτηση, ἀλλὰ θὰ δημοσιεύσουμε ἕνα ἄρθρο, ποὺ μᾶς ἔστειλε ἀπὸ τὴν Αὐστραλία ὁ κ. Πανταζῆς, μὲ τὸ ὁποῖο ἀπαντᾶ σὲ θέσεις τοῦ ἄγνωστου
Λ.Κ. Κάποιες δὲ διευκρινιστικὰ πατερικὰ κείμενα, θὰ δημοσιεύσουμε ὡς σχόλια.
Παραθέτουμε
ἀρχικά, ἐνημερωτικά, λίγες φράσεις ἀπὸ τὰ σχόλια τοῦ Λ.Κ., γιὰ νὰ γίνει
κατανοητὸ τὸ πλαίσιο τῆς συζήτησης, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀντιφάσεις του.
Ἀπευθυνόμενος
στὸν σχολιογράφο «Ἀναξαγόρα» γράφει ὁ Κ.Λ.:
«Λέτε: "Οταν
αποτειχιζεται καποιος απο τον αιρετικο Επισκοπο προ συνοδικης κρισεως, δεν
αποκοπτει τον αιρετικο απο την Εκκλησια, διοτι δεν εχει τετοιο δικαιωμα, αλλα
απομακρυνεται εκκλησιαστικα απο αυτον, για να μην συμμετεχη δια της εκκλησιαστικης
επικοινωνιας στην αιρεσι"».
Καὶ τοῦ ἀπαντᾶ:
«Η απομάκρυνση (σ.σ. ἐννοεῖ τὴν ἀπομάκρυνση
ἀπὸ τὸν κατηγορούμενο ὡς αἱρετικὸ ἐπίσκοπο) από την μεριά μας
θα δημιουργήσει
σκάνδαλο που μόνο καλό δεν πρόκειται να επιφέρει στο Σώμα της Εκκλησίας. Δεν
ακολουθούμε τον αιρετικό επίσκοπο αλλά και δεν τον αποφεύγουμε όταν ο ίδιος
έρχεται στην ενορία μας...
Αυτό το επιβεβαιώνει η ίδια η Καινή Διαθήκη
που αναθεματίζει μόνο τον ίδιο τον επίσκοπο που κηρύττει διαφορετικό ευαγγέλιο
από εκείνο του Χριστού αλλά και εκείνον που μεταφέρει το άλλο ευαγγέλιο
συμμερίζοντας το. Μόνο σε αυτούς πηγαίνει το ανάθεμα σύμφωνα με την Καινή
Διαθήκη και όχι στο Ορθόδοξο Πλήρωμα που παρευρίσκεται και επικοινωνεί
εκκλησιαστικά στον ίδιο χώρο. Εάν η Καινή Διαθήκη αναθεμάτιζε και τους
παρευρισκομένους στον ίδιο χώρο, στον ίδιο Ορθόδοξο Ιερό Ναό που δεν
συμμερίζονται τα του επισκόπου διδαχή τότε ασφαλώς η απομάκρυνση θα επιβαλλόταν
και δεν θα υπήρχε καμία είδους εκκλησιαστική επικοινωνία.
Για αυτό και ο
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν δίσταζε με ορμή να φωνάζει προς τον επίσκοπο Απαμείας
να επικοινωνήσει με τον αιρετικό επίσκοπο Αλεξανδρείας Θεόφιλο προκειμένου να
μην δημιουργηθεί σχίσμα από την μεριά του επισκόπου Απαμείας γνωρίζοντας εκ τον
προτέρων ο Άγιος ότι η Καινή Διαθήκη δεν επιτρέπει με την εκκλησιαστική
επικοινωνία με Ορθόδοξο Ρασοφόρο αιρετικού φρονήματος την εξάπλωση της αίρεσης
στον ίδιο τον επίσκοπο Απαμείας.
Λ.Κ.
Συνεχίζει παρακάτω σὲ ἄλλο σχόλιο:
Προς Αναξαγόρας
12 Δεκεμβρίου 2013 4:36 π.μ.
Επειδή η
προηγούμενη απάντηση μου από το ιστολόγιο δεν δημοσιεύτηκε και με αφορμή αυτό
που αναφέρετε στο μήνυμα σας και που επαναλαμβάνω παρακάτω:
"αλλα
απομακρυνεται εκκλησιαστικα απο αυτον,για να μην συμμετεχη δια της εκκλησιαστικης
επικοινωνιας στην αιρεσι".
Γεννιέται αβίαστα
το ερώτημα γιατί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συμβούλεψε τον επίσκοπο Απαμείας
στο παρακάτω απόσπασμα να επικοινωνήσει με τους επισκόπους της αντίπαλης
παράταξης. Δηλαδή με τους επισκόπους που στήριζαν τον αιρετικό πατριάρχη
Αλεξανδρείας Θεόφιλο δίνοντας έμφαση στο σχίσμα όπως μας αναφέρει ο Παλλάδιος
και όχι στην εκκλησιαστική επικοινωνία.
Ιδού: (Απόσπασμα
από το βιβλίο "ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ
ΔΙΩΓΜΟΥΣ" βιβλίο.Δ.2.Η ψευτοσύνοδος. Σελ.169-170:)
Λ.Κ.
Καὶ παρακάτω γράφει:
Λέτε : "«Οἱ μνημονευόμενοι στὴ Θ. Λειτουργία ἐπίσκοποι, οὐσιαστικὰ εἶναι ἀκοινώνητοι, ὡς κοινωνοῦντες μὲ τοὺς ἀκοινωνήτους»".
Δεν παύουν όμως
να είναι Ορθόδοξοι Ρασοφόροι και να τους βλέπετε ως εχθρούς.
Η εντολή του
Κυρίου σε αυτές τις περιπτώσεις είναι :
"Εγώ δε λέγω
υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς
ποιείτε τοις μισούσιν ημάς...
Λ.Κ.».
Ἡ ἀπάντηση τοῦ κ. Νικόλαου Πανταζῆ.
Αγαπητέ αδελφέ "Λ.Κ."
Δεν βλέπω το λόγο να θέλεις ή να αναγκάζεσαι να
αποκρύπτεις το όνομά σου, ιδιαιτέρως όταν ο αγαπητός αφελφός Παναγιώτης Σημάτης
επωνύμως σου απαντά και τόσα Αγιοπατερικά χωρία σου παρουσιάζει, εσύ ου βούλει
συνιέναι...
Πρέπει να μιλούμε σοβαρά και υπεύθυνα ιδίως όταν
σε τόσο σοβαρά θέματα πίστεως και αγάπης προσερχόμαστε. Και αυτή ακριβώς η αγία
και θεολογικοτάτη επίκληση της Θείας Λειτουργίας τα λέγει όλα: "Μετά φόβου
Θεού, πίστεως και αγάπης..."
Αυτό το αποκαλυπτικό, Θεαρχικό τρίπτυχο αναλύει
και διαλύει κάθε σύγχυση. Η αγάπη στην οποία τόσο πολύ αδικαιολόγητα κολλάς,
αναφέρεται σημασιολογικά τελευταία. Ο Φόβος Θεού προτίθεται πρώτος και
αναγκαίος. Έπειτα η Πίστη και τελευταία η αγάπη. Η σειρά αυτή, επί τούτου
διαλεγμένη από τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, δεν είναι καθόλου τυχαία...
Φόβος Θεού, πάλι κατά τον Άγιο Ιωάννη τον
Χρυσόστομο, (που θέλεις να επικαλείσαι) σημαίνει "μη λυπήσω και άρα μην
απωλέσω το Θεό!" Σημαίνει άπειρος και απεριόριστος σεβασμός στο Θεό και
την Αλήθειά Του, την Αληθινή Πίστη, η οποία πάλι προτάσσεται της αγάπης. Μετά
φόβου Θεού, ΠΙΣΤΕΩΣ και αγάπης. Χωρίς πραγματική, αληθινή Πίστη, δεν υπάρχει
αγάπη. Και όπου υπάρχει φθορά και διαστρέβλωση της Αληθινής Πίστεως, αυτό
συνεπάγεται και διαφθορά της αληθινής αγάπης.
Μην επιμένεις τόσο πεισματικά στην ηθική
διάσταση της αγάπης και μην υπερτονίζεις την αγάπη εις βάρος της Αληθείας. Και
πάλι, συγγνώμη, μην θυσιάζεις την αλήθεια εν ονόματι της αγάπης. Ο Χριστός είπε
ΕΓΩ ΕΙΜΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ αλλά πουθενά δεν είπε ΕΓΩ ΕΙΜΙ Η ΑΓΑΠΗ. Βέβαια, κανείς δεν
το αμφισβητεί πως "ο Θεός αγάπη εστί" αλλά πάνω από όλα είναι
Αλήθεια, η Αυτοαλήθεια, η Δικαιοσύνη, η οποία στην Δευτέρα Παρουσία, υπερτερεί
και υπερισχύει της αγάπης.
Κατά την Ορθόδοξη Θεολογία, στης οποίας τα
τρίσβαθα και απύθμενα ύδατα δεν πρέπει να αποπνιγώμεν, η αγάπη είναι ενέργεια
του Θεού ενώ η Αλήθεια είναι Ουσία. Για να το καταλάβουμε αυτό καλύτερα,
υπάρχει το ωφέλιμο εργαλείο της αποφατικής Θεολογίας, δηλαδή το τί δεν είναι ο
Θεός.
Ο Θεός είναι Η Αλήθεια, αλλά δεν είναι ψέμμα και
δεν έχει ούτε ποιεί ψεύδος. Αντιθέτως, ο Θεός είναι αγάπη αλλά δύναται κάλλιστα
ο Δυνατός να έχει, γιατί όχι, και μίσος! Μη σου φανεί παράξενο πως αυτό το
Θεϊκό μίσος ενυπάρχει διάχυτο στην Παλαιά αλλά και στην Καινή Διαθήκη. Ίδε το
της Αποκαλύψεως: "Μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, α καγώ μισώ!" Βλέπε
το "τας εορτάς και νουμηνίας εμίσησεν η ψυχή μου" και άλλα πολλά.
Αυτό το μίσος το Θεϊκό πολύ κακώς αποδίδεται ως
δήθεν "ανθρωπομορφική έκφραση" από μερικούς θεολόγους και Γέροντες,
δυστυχώς, ουδείς αλάθητος! Βεβαίως οργίζεται ο Θεός, (τί, μόνο εμείς θα
οργιζόμαστε;) Ας δουν οι υπέρμαχοι της αγάπης του Θεού και συνήθεις αγαπολόγοι
το πόσο βαρύ πέφτει το χέρι του Θεού, "η οργή του Θεού επί τους υιούς της
απειθείας!"
Οι Άγιοι Πατέρες πάλι επεξηγούν και
διασαφηνίζουν πως η οργή του Θεού είναι το "μένος Θεού" (μίσος,
αποστροφή του Θεού), η γνωστή, καταστροφική και σεισμοποιός Θεομηνία! Ο
επιβλέπων επί την γην (με θείαν οργήν) και ποιών αυτήν τρέμειν", και ποιών
μάλιστα "τσουνάμι"... Μη τα αποδίδουμε διπλωματικά σε "φυσικές
καταστροφές" διότι δεν είναι καθόλου φυσικές...
Φυσικό μόνον και "απαθές το Θείον"
κατά τους Πατέρες. Το μίσος όμως του Θεού δεν είναι, αλοίμονο, αμαρτωλό
"πάθος Θεού". Η δική μας οργή και το δικό μας μίσος, είναι αμαρτίες
και πάθη, όταν αποδίδονται στον συνάνθρωπό μας. Αποκλειστική εξαίρεση πάντα
αποτελεί, όταν αποδίδονται και στρέφονται κατά της αμαρτίας, του αμαρτωλού
εαυτού μας και εναντίον των παθών, τότε γίνονται αρετές. Ιδίως και όλως
εξαιρέτως, η οργή και το μίσος μας γίνεται ευάρεστο και θεάρεστο, επαινετό και
ευλογητό, όταν στρέφεται προς την αίρεση και την πλάνη!
Ο γιατρός αγαπά τον ασθενή αλλά μισεί και
πολεμεί τον καρκίνο. Βδελύσσεται την αρρώστεια. Το βδέλυγμα του Θεού, είναι ένα
προχωρημένο, έντονο, αηδιαστικό και αποτρόπαιο μίσος προς την αίρεση. Ο Θεός
βδελύσσεται κυρίως τους ειδωλολάτρες, οι οποίοι τότε ήταν οι αρχαίοι Έλληνες,
σήμερα όμως οι Οικουμενιστές.
Το προωθούμενο είδωλο τότε, ήταν το άγαλμα, το
κτίσμα. Σήμερα, είναι πάλι ένα ανθρωπόμορφο, σατανοπρόβλητο, Βατικάνειο κτίσμα,
ο Πάπας και η στείρα, ηθικοπλαστική, οικουμενιστική αγάπη, απογυμνωμένη της του
Χριστού Αληθείας. Στην Αληθινή Πίστη, την Αγία Ορθοδοξία, κέντρο είναι ο
Θεάνθρωπος Χριστός. Στον Οικουμενισμό, ο Σατανάνθρωπος και Αντίχριστος Πάπας.
Στην Αποκάλυψη,
παρουσιάζονται πολύ παραστατικά και ανατριχιαστικά συνάμα, οι τρεις πρώτες
κατηγορίες, μερίδες των κολασμένων, ιεραρχικά, με πρώτο το χειρότερο και
φοβερώτερο: "Τοις δε δειλοίς και απίστοις και
εβδελυγμένοις........ το μέρος αυτών εν τη
λίμνη τη καιομένη πυρί και θείω, ο εστίν ο θάνατος ο δεύτερος!"
(Αποκ. 21, 8).
Πρώτοι-πρώτοι, αναφέρονται οι
δειλοί. Είναι αυτοί που φοβούνται και ντρέπονται και δειλιάζουν να ομολογήσουν
το Χριστό και την Αληθινή Του Πίστη, εν ονόματι ενός ενόχου "ευσεβισμού",
εν ονόματι μίας υπόπτου και αβασίμου "διακρίσεως" που δεν υπάρχει
στους Αγίους Πατέρες. Οι δειλοί, μαεστρικά και έντεχνα προβάλλουν ενίοτε και
την πονηρή δικαιολογία ότι σιωπούν "όπως μη φανώσι τοις ανθρώποις",
προς αποφυγήν φαρισαϊκής επιδείξεως, ενώ στην ουσία ντρέπονται και δειλιάζουν.
Ξεχνούν όμως πως όσοι
ντρέπονται να ομολογήσουν το Χριστό, θα τους ντραπεί και Αυτός ενώπιον του
Πατρός Του, στην Φρικτή Ημέρα της Κρίσεως. Δεν είναι λοιπον μικρό πράγμα η
Ομολογία Πίστεως και η αποφυγή, η απομάκρυνση από το ψέμμα, την πλάνη και την
αίρεση, τα οποία μας αποξενώνουν οριστικά από το Θεό.
Δειλοί επίσης είναι αυτοί που
επιδιώκουν μία ένωση χωρίς Χριστό, με βάση όχι την Αλήθεια αλλά την αγάπη.
Δειλοί είναι αυτοί που γυμνώνουν το Χριστό από την Αλήθειά Του και
ανασταυρώνουν Αυτόν επί του Σταυρού του Οικουμενισμού. Είναι αυτοί που
διαμερίζουν τα ιμάτιά Του, την Αλήθειά Του, σε πολλές "σπερματικές"
και διάσπαρτες δόσεις "αληθείας" που υπάρχουν δήθεν σε όλα τα
δόγματα. Εκεί συνίσταται η άσπορος σύλληψις της ασπόρου θεολογίας...
Δειλοί είναι αυτοί που
εξευτελίζουν την Πίστη, ευτελίζουν τον Άραφο Χιτώνα του Χριστού και τον παίζουν
στα Ζάρια των Διαθρησκειακών Συνεδρίων. Δειλοί είναι αυτοί που αποφεύγουν να
μιλούν για ΜΙΑ Εκκλησία, ΜΙΑ Αλήθεια αλλά για πολλές "Εκκλησίες",
ενωμένες αδελφές, μοιχαλίδες και πορνικές στο μολυσμένο πολυβαπτισματικό
κρεβάτι του Παγκοσμίου Συμβουλίου "εκκλησιών" (με έμφαση στον
βλάσφημο πληθυντικό!)
Δειλοί είναι οι ηγέτες και
θιασώτες του Οικουμενισμού αλλά εξίσου δειλοί και αυτοί οι διπλωμάτες που
έμμεσα τους υποστηρίζουν και συν-κοινωνούν μαζί τους, αυτοί που κολακευτικά
αλληλο-μνημονεύονται μεταξύ τους. Αυτοί που συντρώγουν και "τα
πίνουν" μαζί τους, αυτοί που ανταλλάσουν δώρα και δέχονται μεγάλες
χρηματικές δωρεές από μασώνους.
Δειλοί είναι όσοι φοβούνται
να κατονομάσουν τους ενόχους αιρετικούς Πατριάρχες και Ιεράρχες, είναι όσοι
ιδιοτελείς διστάζουν να διακόψουν τη μνημόνευση των αιρετικών τους ηγετών λόγω
σφοδρών απειλών, λυπηρών συνεπειών και απωλειών θέσεων και προσωπικών συμφερόντων.
Είναι αυτοί που παζαρεύουν το "τί μοι θέλετε δούναι" αρκεί να μη
χάσουν τα ηγουμενεία και του Αρχιμανδριτισμού τα πρωτεία.
Είναι τέλος όσοι δεν έχουν τη
δύναμη να αποφύγουν, να απομακρυνθούν και να αυτοαφοριστούν εκ μέσω όλων αυτών
των Οικουμενιστών, κατ' εντολήν Κυρίου Παντοκράτορος. Αυτοί που δεν βιάζουν τον
εαυτό τους, δεν αρπάζουν με της Αποτειχίσεως τη βία, του Θεού τη Βασιλεία.
Αυτός είναι ο σωστός, Θεάρεστος, Αγιογραφικός και Αγιοπατερικός Πόλεμος ο
Ιερός, η Αγία Αποτείχιση από τους Ψευδαποστόλους και Λοικοποιμένες που
διαφθείρουν τον Αμπελώνα του Χριστού.
Αδέλφια μου, μη πλανάσθε. Δεν
είμαστε σε καιρό ειρήνης. Βρισκόμαστε σε περίοδο δεινού, συστηματικού πολέμου
εναντίον της Ορθοδοξίας και μάλιστα "εκ των έσω!" Οι Άσοφοι
"Σοφοί της Σιών" πανηγυρίζουν στ' ανοιχτά το θρίαμβό τους και
πλασσάρουν τα Πρωτόκολλα απροκάλυπτα πια, Λύκοι ντυμένοι με προβιά.
Σύνθημα των αντιχρίστων
ημερών μας το: "ΤΕΚΝΙΑ, ΦΕΥΓΕΤΕ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ ΚΑΙ ΛΥΚΟΥΣ, ΦΕΥΓΕΤΕ ΤΗΝ
ΠΑΠΙΚΗΝ-ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΩΣ ΑΠΟ ΟΦΕΩΣ! Και η Ευαγγελική φρονιμάδα του όφεως
δεν είναι άλλη από την Αποστολική Αποτείχιση.
Και για να μας καθησυχάσει τη
συνείδηση ο Θεός, διά μέσου της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος επί των Αγίων
Πατέρων της ΑΒ' Αποστολικής Συνόδου, διαιωνίως μας διαβεβαιεί: ΔΕΝ ΚΟΜΜΑΤΙΑΖΕΤΕ
ΜΕ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΛΛΑ ΣΠΟΥΔΑΖΕΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΣΩΣΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟ
ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!
Ώ Ανωτέρα, Αγία Σπουδή η
Αποτείχιση, ώ Ιερή, Ποιμαντική Επιστήμη! Δεν είναι τα πτυχία τα Θεολογικά, δεν
είναι τα λόγια τα αγαπητικά, δεν είναι οι αμαρτωλές, ένοχες αγκαλιές και τα
αισχρά φιλήματα Ιούδα. Είναι αυτό το ιστορικό, αποτειχισιακό, απελευθερωτικό
ΟΧΙ που καλούμαστε από το Θεό συλλογικώς να πούμε και να αντισταθούμε στους
δειλούς Οικουμενιστές!
Εν Αληθεία και αγάπη Χριστού
Νικόλαος Πανταζής, θεολόγος.
