ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑ
.
ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΥΣ
ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΧΩΡΙΑ
ΓΙΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΝΕΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ
ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ
«Π.Π.»: Ἔχουμε παρακολουθήσει ὅτι τὰ
τελευταῖα χρόνια, κάθε Ἐπίσκοπος ποὺ ἐξυπηρετώντας ὁποιουδήποτε εἴδους «συμφέροντα»
αἱρετικῶν, εἴτε ἀπὸ ἐμπάθεια, κακότητα, θέλει νὰ τιμωρήσει κάποιον κληρικὸ ἢ
λαϊκό, χρησιμοποιεῖ ἕνα ἀριθμὸ Ἱ. Κανόνων (ποὺ κατὰ τὸν ἅγιο Παΐσιο τὰ
μετατρέπει σὲ «κανόνια» ἐναντίον του), οἱ ὁποῖοι Κανόνες δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὸ ὑποτιθέμενο παράπτωμά
του.
Αὐτὴν τὴν ἱστορία (διώξεις γιὰ θέματα Πίστεως) τὴν εἴδαμε νὰ ἐπαναλαμβάνεται
γιὰ τὴν ἐξουδετέρωση λαϊκῶν, μοναχῶν καὶ κληρικῶν πανομοιότυπα στὶς μητροπόλεις
Καλαβρύτων, Λαρίσης, Φθιώτιδος, Ναυπάκτου καὶ τοὺς τελευταίους μῆνες στὸ Ἅγιον Ὄρος, στὴν Κρήτη καὶ στὴν μητρόπολη Θεσσαλονίκης.
Εἴδαμε μιὰ σχετική ἀναφορὰ γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ στὸ ἱστολόγιο «Αρχιμ. Δρ.
Ιγνάτιος Σταυρόπουλος» καὶ τὴν παρουσιάζουμε.
ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑ
.
ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΥΣ
ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΧΩΡΙΑ
ΓΙΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΝΕΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ
ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ
Σε έγγραφο που εκδόθηκε
στις 20 Φεβρ. 2017, στη μητρόπολη Ναυπάκτου, και
που αφορά σε πειθαρχική δίωξη
κληρικού - ιερομόναχου, (βάσει του μεταξικού
νόμου 5383/32), με εντολή του μητροπολίτη
Ναυπάκτου, αναγράφεται ότι:
«…Όλα τα ανωτέρω
αποτελούν παραπτώματα τα οποία σαφώς
προβλέπονται και ρητώς τιμωρούνται από
τους Θείους και Ιερούς Κανόνες Ι΄ και
ΛΘ΄ των Αγίων Αποστόλων, Ε’ της Α΄
Οικουμενικής, κλπ κλπ …».
Αυτά, τα «παραπτώματα»,
σχεδόν πανομοιότυπα για κάθε κατηγορούμενο,
κατάντησαν να είναι σχεδόν μόνιμα
αναφερόμενα, και ανεξάρτητα από την
αλήθεια κάποιων πραγματικών περιστατικών,
που κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να
ελέγξει. Κυρίως, στην περιγραφή των,
περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων και τις
έννοιες: «καταφρόνηση,
απείθεια, στρηνιασμό, ακοινώνητος,
υπακοή, σκανδαλισμό».
Θα δείξουμε όμως τελικά,
μέσα από τα κείμενα των Ι. Κανόνων, ότι
αποτελεί μάλλον κακόβουλη παρερμηνεία
και αυθαίρετη εφαρμογή στην πράξη, η
επίκληση αλλά και η χρήση των ως άνω Ι.
Κανόνων, και των
άλλων Ι. Κανόνων, για την πειθαρχική
δίωξη κατά κληρικών, βάσει του απαρχαιωμένου
επί δικτατορίας νόμου του έτους 1932, που
χρησιμοποιεί ακόμα σήμερα η Εκκλησία Ελλάδος, ως
νπδδ.
Στο συμπέρασμα αυτό
καταλήγει κανείς, παρατηρώντας ότι, η
εφαρμογή αυτή των Ι. Κανόνων, γίνεται
με ευκολία και ανέλεγκτα, από την
εκκλησιαστική Διοίκηση, κυρίως όταν
δεν μπορεί να βρεθεί κάποια σοβαρή και
βέβαιη αληθινή κατηγορία, εναντίον
κάποιου κληρικού, που τελικά στοχοποιείται
και διώκεται άδικα, δήθεν ως ανυπάκουος
- ακοινώνητος, ενώ ο αληθής και πραγματικός
λόγος της δίωξης, είναι εντελώς
διαφορετικός, από τον προβαλλόμενο κατά
την πειθαρχική διαδικασία.