Ἐπειδὴ
μᾶς ἐζητήθη ἀπὸ σχολιαστὲς νὰ πάρουμε θέση γιὰ τὴν οἰκουμενιστικὴ δράση τοῦ πατριάρχη
Δημητρίου δημοσιεύουμε τὴν τοποθέτησή μας, ὅπως διατυπώνεται σὲ βιβλίο τοῦ π. Εὐθυμίου
Τρικαμηνᾶ, δημοσιευμένο τὸ 2012.
Ἡ ἀποτείχισις
τῶν Ἁγιορειτῶν ἀπό τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ "Ἡ διαχρονικὴ συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περὶ Διακοπῆς Μνημονεύσεως..."
Επειδή ὁ
σκοπός τῆς παρούσης μελέτης δέν εἶναι ἡ διεξοδική ἀνάλυσις ἑκάστης ἀποτειχίσεως,
ἀλλά τό ὅτι ἡ ἀποτείχισις εἶναι ἡ ἐν καιρῷ αἱρέσεως ὀρθόδοξος θέσις καί γραμμή,
διά τοῦτο θά ἀναφέρωμε καί ὀλίγα διά τήν δευτέρα
ἀποτείχισι τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, ἡ ὁποία συνέβη στό Ἅγιον Ὄρος κατά τήν τριετία
τοῦ 1970-1973. [σ.σ. “Π.Π.”:
Κάποιοι ἐκ τῶν Γ.Ο.Χ. ποὺ ἔχουν στὸ αἷμα τους τὴν συκοφαντία καὶ τὴν
λασπολογία, γράφουν καὶ ξαναγράφουν ἔτει 2019 ὅτι θεωροῦμε ὅτι ὁ π. Εὐθύμιος εἶναι
ὁ πρώτος ποὺ ἀποτειχίστηκε. Μὲ ἀφορμὴ τὴν δημοσίευση αὐτοῦ τοῦ κειμένου, ἂς
πάρουν τὴν ἀπάντηση ἀπὸ τὰ ἴδια του τὰ γραπτά, ποὺ ἔχουν δημοσιευθεῖ τὸ 2012!].
Μελετῶντας ὅσα κείμενα ἔφθασαν εἰς ἡμᾶς διά τήν ἁγιορείτικη ἀποτείχισι,
διαπιστώνομε ὅτι αὐτή ἐξεκίνησε μέ ὅλες τις πατερικές προϋποθέσεις, οἱ ὁποῖες
πρέπει νά ὑπάρχουν διά νά εἶναι νόμιμος ἡ ἀποτείχισις καί θεάρεστος ὁ σκοπός
της. Δυστυχῶς ὅμως, ἐνῶ τό ξεκίνημα ἦτο ἄριστον, τό τέλος της ἦτο ἀπελπιστικά
κακό, ταπεινωτικό καί ἄδοξο. Διότι οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες κατέθεσαν τά ὅπλα τότε
πού ἔπρεπε νά ἐντείνουν τόν ἀγῶνα των, ὅταν δηλαδή ἄρχισαν οἱ ἀπειλές καί οἱ
φοβέρες ἀπό τούς Πατριαρχικούς ἐξάρχους· τότε πού ἦταν προβληματισμένοι οἱ
Πατριαρχικοί καί οἱ Οἰκουμενιστές· τότε πού τά βλέμματα τῶν Ὀρθοδόξων ἐνατένιζον
εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ὡς εἰς τήν ἀκρόπολιν τῆς Ὀρθοδοξίας, προσδοκῶντας τήν ἀποκατάστασιν
τῆς πίστεως. Καί θυμίζει αὐτή ἡ ἀποτείχισις τήν Μικρασιατική καταστροφή, ἡ ὁποία
ἐξεκίνησε μέ νίκες καί θριάμβους καί κατέληξε σέ ταπεινωτική ἧττα καί θρίαμβο τῶν
ἐχθρῶν, οἱ ὁποῖοι εἰς τό ἑξῆς θά ἔχουν τόν ἀέρα τοῦ νικητοῦ καί θά ρυθμίζουν
τίς κινήσεις καί τούς «πατριωτισμούς» τῶν ἡττημένων. Ὁ νοῶν νοείτω καί διά τά ἐκκλησιαστικά.
Οἱ λόγοι πού ἐπικαλοῦνται οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες, διά τούς ὁποίους
διέκοψαν τήν μνημόνευσι τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ἦταν καθαρά λόγοι πίστεως καί συνίσταντο στήν ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων πού αὐτός ἐνήργησε μέ συνοδική ἀπόφασι τό 1965, στή
συνάντησι τοῦ Ἀθηναγόρα μέ τόν Πάπα στά Ἱεροσόλυμα καί γενικῶς στήν φιλοπαπική του
στάσι. Εἶναι γνωστό τοῖς πᾶσι ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας δέν εἶχε
δογματικούς φραγμούς, δέν ἐπίστευε στήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, οὔτε
βεβαίως δεχόταν ὅτι οἱ αἱρετικοί εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας. Θά ἀναφέρωμε δύο-τρία ἀποσπάσματα
ἀπό ὁμιλίες του…