«Ουρανού κρίσις. Τον Πάπα απορίπτει ο ουρανός»! Θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος.Του π. Άγγελου Αγγελακόπουλου.

Ἀποσπάσματα ἀπό ὁμιλία πρωτοπρεσβ. π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου, πού ἐκφωνήθηκε στήν αἴθουσα τῆς Π.Ο.Ε. στίς 8-12-2014.

Τό θαῦμα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος κατά τῶν Λατίνων

Θά ἀναφερθοῦμε σ’ ἕνα ἱστορικὸ συμβὰν ἐκ μέρους τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, τὸ ὁποῖο ἀμείλικτα ἔδωσε ἰσχυρὸ ράπισμα καὶ ἐξ Οὐρανοῦ κατεδίκασε τὸν παπισμὸ ὡς παναίρεση.

Τὸ τί συνέβη στὴν Κέρκυρα καὶ ἄνωθεν τιμωρήθηκαν οἱ τότε παπικοί, εἶναι ἄκρως διαφωτιστικὸ, ὡς καὶ συνταρακτικὸ, καὶ γεγονός ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ ὁποῖο θυμίζει βιβλικὰ τιμωρητικὰ συμβάντα τοῦ ἀρχαίου Ἰσραήλ. Τονίζεται ἰδιαιτέρως ὅτι τὸ γεγονὸς ἐκεῖνο καίρια ἀποστομώνει τοὺς παπόφιλους καὶ οἰκουμενιστές. Καί ἔχει αὐτὸ τὸ κῦρος, ἐπειδή προέρχεται ἀπὸ τὸν λόγιο ὅσιο Ἀθανάσιο τὸν Πάριο καὶ τὸν κερκυραῖο διδάσκαλο Εὐγένιο Βούλγαρι. Καὶ οἱ δύο ἔζησαν τὴν ἐποχὴ τοῦ συμβάντος καὶ τὸ κατέχουν ἀπὸ «πρῶτο χέρι».

... Ἡ Κέρκυρα διασώθηκε ἀπὸ καλὰ ὀργανωμένη τουρκικὴ ἐπίθεση τὸν Αὔγουστο τοῦ 1716, χάρη στὴ δυναμικὴ παρέμβαση τοῦ πολιούχου της, ἁγίου Σπυρίδωνος, ὁ ὁποῖος ματαίωσε κυρίευση τοῦ νησιοῦ, πού ἦταν βέβαιη μὲ βάση τὰ ἑκατέρωθεν στρατιωτικὰ μέσα. Αὐτό ἔγινε δεκτὸ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους κατοίκους, ἀλλὰ καὶ τοὺς παπικοὺς Βενετσιάνους, ποὺ ἦταν τότε κύριοι τοῦ νησιοῦ.

Ὁ Διοικητὴς τοῦ νησιοῦ, ἀντιναύαρχος Ἀνδρέας Πιζάνης, παπικός, θέλοντας καὶ προσωπικὰ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Ἅγιο, συμβουλεύτηκε τὸν παπικὸ θεολόγο του Φραγκίσκο Φράνγκιπουμ, ὁ ὁποῖος τοῦ πρότεινε νὰ ἀνεγείρει πλάϊ στὴν ἤδη ὑπάρχουσα Ἁγία Τράπεζα, στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου, καὶ στὸν χῶρο, ὅπου ὑπάρχει τὸ Ἱερὸ Σκήνωμα, μία ἄλλη δική τους παπικὴ τράπεζα (ἀλτάριο), προκειμένου, ὅταν θέλει, νὰ τελεῖται παπική λειτουργία στὴ γλώσσα τους. Φάνηκε ἀρεστὴ ἡ πρόταση στὸν Ἡγενόνα Πιζάνη καὶ πληροφοριακὰ τὸ εἶπε στοὺς ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ. Ἐκεῖνοι πάραυτα ἐξέφρασαν τὴν ἀντίθεσή τους, ὅτι πρόκειται περὶ καινοτομίας καὶ ὅτι δὲν θὰ τὴν δεχθεῖ ὁ Ἅγιος. Ὅμως, αὐτὸς ἀντέδρασε.

Ἐκεῖνο τὸ βράδυ, τοῦ ἔκανε ἐμφάνιση ὁ ἅγιος Σπυρίδων μὲ σχῆμα μοναχοῦ καὶ ἔντονα τὸν ἀπέτρεψε νὰ προβεῖ σὲ ὅ,τι ἀποφάσισαν. Τὸ ὄνειρο ἀνέφερε στὸν θεολόγο του καὶ αὐτὸς τὸν ἐνθάρρυνε, λέγοντας ὅτι οἱ Χριστιανοὶ δὲν πιστεύουν σὲ ὄνειρα. Ὅμως, ἦταν φανερὸ ὅτι δὲν ἐπρόκειτο γιὰ σύνηθες ὄνειρο. Ἐνῶ τὰ σχετικὰ ὑλικὰ ἑτοιμάζονταν, τὴν ἑπομένη νύχτα ἔγινε δεύτερη ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου, ὅπου μὲ ὕφος ἀπειλητικὸ τοῦ εἶπε: «Ἤξευρε ὅτι, ἂν πειράξῃς τὸν Ἅγιον οἶκον μου, θέλεις τὸ μετανοήσης, ὅτε οὐδὲν ὄφελος». Ἔμφοβος ὁ αὐθέντης καὶ ἔντρομος γενόμενος, ἀμέσως τὴν ὥρα ἐκείνη τῆς νυκτὸς καλεῖ τὸν θεολόγο του, διηγεῖται ἀπαραλλάκτως τὴν ὄψη τοῦ φαινομένου, τοῦ παριστάνει τὴν δειλία τῆς καρδίας του, καὶ λέει ὅτι ἀπὸ τόσο φόβο εἶναι κυριευμένος, ὥστε δὲν θέλει νά ἀποτολμήσει νὰ ἐκτελέσει αὐτὸ τὸ ἔργο. Τότε ὁ θεολόγος, ἀφοῦ ὕψωσε τὸν λόγο του, λέγει: «Αὐθέντα ἤξευρε, πώς, ἂν συσταλθῇς ἀπὸ τοῦ νὰ ἐνεργήσῃς ἕνα ἅγιον ἔργον, ὁποῦ ἀπεφάσισες, παραστήνεσαι εἰς τὸν κόσμον ὅτι πιστεύεις σὲ ὀνείρατα ἐκ συνεργείας τοῦ διαβόλου».

Ἀφοῦ γέμισε, λοιπὸν, μέ θράσος ὁ Ἡγεμών, ὅταν ξημέρωσε, πῆγε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου μαζί μέ ὅλη τή συνοδεία του, γιὰ νὰ καταμετρήσει τελικὰ τὸν τόπο, τό μῆκος, τό πλάτος καὶ τό ὕψος γιὰ τὴν κατασκευὴ τῆς τραπέζης. Τότε ἐκεῖ οἱ ἱερεῖς, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Πρωτοπαπᾶ, τὸν παρακαλοῦσαν, ἰκετεύοντας, νὰ μὴ κάνει τέτοια καινοτομία. Ὁ δέ Ἡγεμών, ἀφοῦ ἄκουσε καὶ ἀγρίεψε, φοβέρισε μὲ μεγάλο θυμὸ ὅτι, ἂν δὲν ὑπακούσουν καὶ ἡσυχάσουν, θά τοὺς στείλει σιδηροδέσμιους στὴν Βενετία.

Ἀφοῦ ἀπεχώρησε ὁ Ἡγεμών, οἱ ἱερεῖς ἄνοιξαν τὴν ἱερὰ λάρνακα καί ἔψαλαν παράκληση, χύνοντας δάκρυα, γιὰ νὰ ἐμποδίσει ὁ Ἅγιος τὸν σκοπὸ τοῦ Ἡγεμόνος. Ἡ εἴδηση ἔφθασε καὶ στὸν πιστὸ λαό.

Κατά τά μεσάνυκτα, γίνονται ἀστραπές, βροντές καὶ κεραυνοὶ ἀλλεπάλληλοι. Τότε ὁ κύριος φύλακας (ὁ σκοπὸς στρατιώτης) τοῦ ὅλου συγκροτήματος τῶν ἀρχῶν τῆς Νήσου (στὸν λόφο Καστέλλι συνέχεια τῆς πόλεως) βλέπει ἕνα μοναχό, μὲ ἕνα δαυλὸ ἀναμμένο στό χέρι, πού τον πλησίαζε. Ὁ φύλακας, κατὰ τὴν συνήθεια, τὸν ρωτᾷ μία καὶ δύο φορές: «ποῖος εἶσαι σύ καὶ ποῦ πᾶς»; (ἄλτ· τὶς εἶ). Καὶ ἐπειδὴ δέν λάμβανε καμία ἀπόκριση, σήκωσε τὸ πυροβόλο του ὅπλο (τουφέκι), γιὰ νὰ τὸν σκοτώσει, ἐνῶ τὸν πλησίαζε. Τότε ὁ μοναχὸς ἀμέσως ἀποκρίθηκε: «ἐγὼ εἶμαι ὁ Σπυρίδων». Καὶ μόλις τό εἶπε, τόν ἄρπαξε ἀπὸ τό χέρι καὶ τὸν ἐκσφενδόνισε ἔξω στὴν Σπιανάδα τῆς πόλεως Κερκύρας (μεγάλη πλατεῖα καὶ ἀπόσταση περὶ τὰ 800 μέτρα). Ἐκεῖ ὁ σκοπὸς βρέθηκε ὄρθιος, καθὼς ἦταν μὲ τὸ ὅπλο του. (Εἶχε τὸν σκοπὸ του ὁ Ἅγιος, ποὺ τὸν διεφύλαξε). Καὶ ἀμέσως, ὕστερα ἀπ’αὐτό, ἄναψε ἡ ἀποθήκη τῆς πυρίτιδος (στὸ Καστέλλι) καὶ ἀνατίναξε ὅλες τίς οἰκοδομές, πού ἦταν ἐκεῖ μέσα, καί τὸ Παλάτι τοῦ Ἡγεμόνος καὶ ὅλα ὅσα ὑπῆρχαν γύρω του. Ὁ Ἡγεμὼν βρέθηκε νεκρὸς ἀπὸ δύο δοκάρια, πού τοῦ περιέσφιξαν τὸν τράχηλο, ὁ δὲ θεολόγος βρέθηκε καί αὐτός νεκρὸς, ἔξω μάλιστα ἀπὸ τὸ τειχόκαστρο, λαμβάνοντας ἄξια μισθαποδοσία τῆς συμβουλῆς του. Χάθηκε δὲ καὶ λαὸς πολὺς, ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν, ἐντός καί ἐκτός τῆς αὐλῆς τοῦ Ἡγεμόνος, ὅλοι παπικοί.

Ἐπειδὴ ὁ στρατιώτης-φύλακας, ἀφοῦ ξημέρωσε, ἔκραζε μέ φωνή μεγάλη καὶ κήρυττε, λέγοντας ὅτι ὁ Ἅγιος Σπυρίδων ἔκανε αὐτὰ τὰ μεγάλα καὶ φοβερά, καὶ λεπτομερῶς διηγοῦνταν ὅλη τὴν ὑπόθεση, οἱ Λατῖνοι, μὴ ὑποφέροντας τὴν αἰσχύνη, τόν ἀπέπεμψαν βιαίως στὴν Ἰταλία. Τὴν ἑπομένη τοῦ συμβάντος, ὁ λατινεπίσκοπος καὶ οἱ περὶ αὐτόν παπικοὶ ἔδωσαν προσταγὴ νὰ σηκωθεῖ ἀπὸ τὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου, ἡ ὕλη, πού εἴχε συναχθεῖ ἐκεῖ». Ἔτσι, τὸ θέμα τῆς παπικῆς «ἁγίας» τράπεζας ἔλαβε τέλος.

Τά ἔκτροπα τῆς ἐπισκέψεως τοῦ «πάπα» Φραγκίσκου στό Οἰκ. Πατριαρχεῖο

Στὸ ἐκεῖ συμβὰν ὁ ἅγιος δὲν δέχθηκε κἄν μιὰ μαρμάρινη πλάκα γιὰ τράπεζα, διότι μολύνονταν μ’ αὐτή ὁ χῶρος, καὶ πρωτοστατοῦσε ἕνας πολιτικὸς διοικητὴς μέσω ἑνὸς ἁπλοῦ παπικοῦ θεολόγου. Τηρουμένων τώρα τῶν ἀναλογιῶν, πόσο σήμερα ἀποστρέφεται καί βδελύσεται ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεὸς, ὁ ἅγιος Σπυρίδων καί ὅλοι οἱ ἀντιπαπικοί ἅγιοι, τὰ ὅσα εἶδαν τὸ φῶς ὡς πρὸς τὶς τολμηρὲς σχέσεις, ἐπαφές καί ἀναφορὲς τοῦ πασίγνωστου γιά τά παναιρετικά, πανθρησκειακά καί οἰκουμενιστικά λεχθέντα καί πραχθέντα, Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου μέ τόν Ἰησουΐτη αἱρεσιάρχη «πάπα» Φραγκίσκο στὸ Φανάρι καὶ τὰ ὅσα ἀπαράδεκτα, ἀντικανονικά καί προδοτικά τῆς πίστεως συνέβησαν ἐκεῖ μόλις πρίν ἀπό μία ἑβδομάδα;

Στό Φανάρι γιά μία ἀκόμη φορά, ὅπως καί τό 2006 μέ τήν τότε ἐπίσκεψη τοῦ ἐπιτίμου «πάπα» Βενεδίκτου ΙΣΤ΄, ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία βιάστηκε. Οἱ θύτες, οἱ βιαστές ἦταν ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καί ὁ «πάπας» Φραγκίσκος μέ τίς συνοδείες τους. Παρακολουθήσαμε ὅλοι μας τις προηγούμενες ἡμέρες τά ὅσα ἄθεσμα συνέβησαν στό οἰκουμενιστικό καί ἐσβεσμένο Φανάρι. Ὁ «πάπας», ὁ ὁποῖος λίγο πρίν τήν ἐπίσκεψή του στο Φανάρι προσέβαλε καί βλασφήμησε μέ τόν χειρότερο τρόπο τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀποκαλώντας την «ἀσθενή» καί «ἄρρωστη», ἐπειδή δεν ἀναγνωρίζει τό παγκόσμιο πρωτεῖο ἐξουσίας του, ἔγινε δεκτός ἀπό τούς ἐκεῖ οἰκουμενιστές μετά χορῶν, τυμπάνων, κωδωνοκρουσιῶν, ἐπισήμου δοξολογίας καί τροπαρίου εἰδικά συντεθειμένου γιά τήν περίσταση.

Στό Φανάρι εἴχαμε πλήρη ἐξουνιτισμό τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου, ἀφοῦ μνημονεύθηκε ὁ αἱρεσιάρχης «πάπας» μαζί μέ τόν Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο σέ εἰδική αἴτηση κατά τήν ἐπίσημη δοξολογία. Ἔγινε ἐπίσης μερικό συλλείτουργο ἤ ἡμισυλλείτουργο, δηλ. λειτουργικός ἀσπασμός Πάπα-Πατριάρχη στό «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους», ἀπαγγελία τῆς Κυριακῆς προσευχῆς ἀπό τόν Ποντίφηκα, κήρυγμα ἀπό ἄμβωνος τοῦ κ. Φραγκίσκου, κοινή εὐλογία καί συμπροσευχή. Και ὅλ’ αὐτά σέ Ὀρθόδοξη Θεία Λειτουργία μέ τόν «πάπα» νά φορᾶ τό ὠμοφόριό του! Τέλος, ὑπογράφτηκε κοινό κείμενο, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο «πάπας» καί Πατριάρχης προωθοῦν ἀπροκάλυπτα, ἔργω καί λόγω, τήν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, τούς διαχριστιανικούς καί διαθρησκειακούς διαλόγους, τήν ἀντίχριστη πανθρησκεία καί ὑπόσχονται νά ἐντείνουν τίς προσπάθειές τους γιά ἐπίσπευση τῆς πλήρους ἑνώσεως Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, μέσω τῆς διαμυστηριακῆς κοινωνίας, δηλ. τοῦ κοινοῦ συλλειτούργου καί τοῦ κοινοῦ ποτηρίου.   

Για ὅλες τίς παραπάνω κανονικές παραβάσεις τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ἰσχύουν τά ἐπιτίμια τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ποὺ ἔχουν πλέον κουρελιασθεῖ ἀπὸ τοὺς παραβαίνοντες, ὅπως: «Ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τι, καθαιρείσθω».

Ὡς ἀντίδραση στά προαναφερθέντα οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ἡ γνωστή Σύναξη Κληρικῶν καί Μοναχῶν πρόσφατα κυκλοφόρησε ἐξαίρετο κείμενο μέ τίτλο «Ἡ νέα ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου», στό ὁποῖο ἀποδεικνύεται, μέ θεολογικά καί ἐπιστημονικά ἐπιχειρήματα, ὅτι ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος δέν πιστεύει «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», ὅπως ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, καί ἡ ὁποία ἀποκλειστικῶς καί μόνον εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλά σέ μία «διευρυμένη καί διηρημένη» Ἐκκλησία.

Ἐπισκοπικές εὐθύνες

Τὸ ἄκρως λυπηρὸν εἶναι ὅτι δυστυχῶς τὸ μήνυμα, πού ἐκπέμπει τό θαῦμα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, δὲν πέρασε. Ἡ εὐθύνη βαρύνει τὸν νῦν Σεβ. Μητρ. Τριμυθοῦντος καί Λευκάρων κ. Βαρνάβα καί τόν Σεβ. Μητρ. Κερκύρας, Παξῶν καί Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριο, ὁ ὁποῖος ἀπηύθυνε ἐπίσημη πρόσκληση πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, γιά νά προεξάρχει τῶν πανηγυρικῶν ἐκδηλώσεων τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος στήν Κέρκυρα.

Ἡ ἀκαρπία τῶν συγχρόνων διαχριστιανικῶν διαλόγων

Τὸν κύριο λόγο σήμερα μεταξὺ τῶν δύο πλευρῶν τὸν ἔχει ὁ πολυσυζητημένος Διάλογος. Ἀλλὰ, περὶ τίνος διαλόγου πλέον πρόκειται; Πρόκειται γιά τήν κατάφορη διαστρέβλωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας.

Στό ἐπίσημο τελικό κείμενο τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Διαλόγου Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν στό Μπάλαμαντ τό 1993 γράφεται ὅτι: «Καί ἀπό τίς δύο πλευρές ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτό, πού ὁ Χριστός ἐνεπιστεύθη στήν Ἐκκλησία Του – ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, συμμετοχή στά ἴδια μυστήρια, πρό πάντων στή μοναδική Ἱερωσυνη, πού τελεῖ τή μοναδική θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολική διαδοχή τῶν ἐπισκόπων – δέν δύναται νά θεωρῆται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνον ἀπό τίς Ἐκκλησίες μας. Στά πλαίσια αὐτά, εἶναι προφανές ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμός ἀποκλείεται».

Ἀλλά, καί ἡ ἀνήκουστος συμμετοχή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό παμπροτεσταντικό λεγόμενο «Π.Σ.Ε.» ἤ καλύτερα Παγκόσμιο Συνονθύλευμα Αἱρέσεων, στό ἴδιο συμπέρασμα καταλήγει. Ἐν πρῶτοις, στό ἐπαίσχυντο κείμενο τῆς Θ' Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ «Π.Σ.Ε.» στό Porto Alegre τῆς Βραζιλίας (Φεβρουάριος 2006), στήν ὁποία συμμετεῖχε ὁ γνωστός γιά τά μεταπατερικά, μετακανονικά καί οἰκουμενιστικά λεχθέντα καί πραχθέντα του, Σεβ. Μητρ. Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος, ὡς πρόεδρος τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ ὁποῖος ἀποδέχθηκε καί υἱοθέτησε τά συμφωνηθέντα, χωρίς τήν παραμικρή ἀντίδραση, λέγεται ὅτι : Α) «Κάθε ἐκκλησία (σημ. πού  συμμετέχει στό Π.Σ.Ε.) εἶναι ἡ Ἐκκλησία καθολική καί ὄχι ἁπλά ἕνα μέρος της. Κάθε ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία καθολική, ἀλλά ὄχι στήν ὁλότητά της. Κάθε ἐκκλησία ἐκπληρώνει τήν καθολικότητά της, ὅταν εἶναι σέ κοινωνία μέ τίς ἄλλες ἐκκλησίες»!

Στό ἐπαίσχυντο κείμενο τῆς Ι' Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ «Π.Σ.Ε.» στό Πουσάν τῆς Ν. Κορέας, τόν Νοέμβριο τοῦ 2013, στήν ὁποία συμμετεῖχε ὁ γνωστός γιά τίς περί «διηρημένης καί διευρυμένης Ἐκκλησίας» θέσεις του, Σεβ. Μητρ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, ὡς πρόεδρος τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί ὁ Σεβ. Μητρ. Νέας Ἰωνίας κ. Γαβριήλ, οἱ ὁποῖοι ἀποδέχθηκαν καί υἱοθέτησαν τά συμφωνηθέντα, χωρίς τήν παραμικρή ἀντίδραση, μεταξύ τῶν ἄλλων, λέγεται ὅτι «ἐπιβεβαιώνουμε τή θέση τῆς Ἐκκλησίας στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ καί μετανοοῦμε γιά τίς διαιρέσεις μεταξύ τῶν ἐκκλησιῶν μας καί ἐντός αὐτῶν, ὁμολογώντας μέ λύπη ὅτι ἡ ἔλλειψη ἑνότητάς μας (disunity) ὑπονομεύει τή μαρτυρία μας γιά τά εὐαγγέλια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί καθιστᾶ λιγότερο ἀξιόπιστη τή μαρτυρία μας γιά τήν ἑνότητα ἐκείνη πού ὁ Θεός ἐπιθυμεῖ γιά ὅλους» (Δήλωση Ἑνότητας, §14). Δηλ. καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πρέπει νά μετανοήσει καί νά ζητήσει συγγνώμη γιά τίς δῆθεν διαιρέσεις, πού δῆθεν προκάλεσε μεταξύ τῶν «ἐκκλησιῶν».

Νομίζουμε ὅτι ἦλθε ὁ καιρὸς νὰ τεθεῖ τέρμα στὴν τόσο ἄγονη προσπάθεια.

Ὁ Ὁσιος Πατάπιος

Πραγματικό διαχριστιανικό διάλογο μέ πλούσια καρποφορία ἔκαναν οἱ Ἅγιοί μας, ὅπως ὁ Ὅσιος καί Θεοφόρος πατήρ ἡμῶν Πατάπιος, τοῦ ὁποίου τήν μνήμη ἑορτάζει σήμερα, 8 Δεκεμβρίου, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.

Θά θέλαμε νά ἀναφέρουμε στήν ἀγάπη σας δύο χαρακτηριστικά περιστατικά τοῦ Ὀσίου. Τό πρῶτο ἔχει ὡς ἐξῆς :

Ὁ κ. Γ. Ζ. ἀπό τήν Ἀθήνα ἔκανε χρόνια μετανάστης στή Γερμανία. Ἐκεί νυμφεύθηκε μιά Γερμανίδα, πού ἦταν παπική. Ἔκανε ὀρθόδοξο γάμο, ἀλλά ἡ γυναῖκα του δέν δέχθηκε νά ἀσπασθεῖ τήν Ὀρθοδοξία, παρ’ὅτι τά παιδιά τους τά βάπτισαν ὀρθόδοξα. Μετά τήν ἐπιστροφή τους στήν Ἑλλάδα, τό καλοκαίρι τοῦ 1985 πῆγαν γιά παραθερισμό στό Λουτράκι. Κάποια μέρα ἐπισκέφθηκαν τό μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Παταπίου. Πρῶτος μπῆκε καί προσκύνησε τό ἱερό λείψανο ὁ σύζυγος καί μετά τόν ἀκολούθησε ἡ συμβία του. Ἐνῶ, ὅμως, ἐπιχειροῦσε νά προσκυνήσει τόν Ὅσιο, βρέθηκε λιπόθυμη στό ἔδαφος. Ἔτρεξαν τότε πολλοί νά τήν σηκώσουν καί τήν ὁδήγησαν ἔξω, ὅπου καί τήν συνέφεραν. Μετά τήν ρώτησαν τί συνέβη καί λιποθύμησε. Ἐκείνη ἀπάντησε: «Καλά, δέν εἴδατε, δέν ἀκούσατε; Ὁ Ὅσιος μέ ἔσπρωξε καί μοῦ εἶπε: Πῶς ἐσύ, μιά αἱρετική, μέ πλησιάζεις»; Ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή, μόνη της ζήτησε καί βαπτίσθηκε Ὀρθόδοξη. Ὁ Ὅσιος τήν εἴχε σώσει ἀπό τόν αἰώνιο θάνατο, ἀφοῦ μόνο μέσα στήν Ὀρθοδοξία κανείς σώζεται!

Ὁλόκληρη ἡ ὁμιλία τοῦ π. Αγγέλου στὸ

 http://aktines.blogspot.gr/2014/12/blog-post_86.html

ΕΘΙΓΗ Η ΤΙΜΗ ΚΑΙ Η ΥΠΟΛΗΨΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΝΘΙΜΟΥ! Κι όχι βέβαια, επειδή προσβάλλεται η Πίστη από τον Οικουμενιστή Πατριάρχη!

Παρά τὶς ὅποιες διαφωνίες μας μὲ τὸν κ. Νούνη, ὀφείλουμε νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι εἶναι ἕνας ἀγωνιστής. Τὸν ἀγώνα του ἐγκαινίασε ἕνας ἄλλος Δεσπότης-θηριώδης στὴν Κύπρο, ὁ Πάφου Γεώργιος, ὅταν ὅρμησε ἐναντίον τοῦ κ. Νούνη μέσα στὸν ἱερὸ Ναὸ καὶ χειροδίκησε ἐναντίον του, ἐπειδὴ ἀποκάλυπτε (μαζὶ μὲ τὸν κ. Ντετζιόρτζιο) ὅτι ὁ Δεσπότης εἶχε ποιήσει τὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ «οἶκον ἐμπορίου», παραδίδοντάς τον σὲ Προτεστάντες καὶ παπικοὺς νὰ κάνουν τοὺς γάμους τους!

Τώρα ἕνας ἄλλος Δεσπότης δὲν χρησιμοποιεῖ τὴν γροθιά του ἐναντίον τοῦ κ. Νούνη, ἀλλὰ τὴν δικαστικὴ ὁδό, ποὺ πονάει περισσότερο!

Ἀλλά, Σεβασμιώτατε, oἱ πολιτικές σου ἐνασχολήσεις, δὲν σοῦ ἐπιτρέπουν νὰ σκεφθεῖς λίγο Εὐαγγελικά, ἀνεξίκακα!  Καὶ κυρίως νὰ συλλογισθεῖς ὅτι «μάχαιραν ἔδωκας, μάχαιραν θὰ λάβεις»!

ΚΕΙΜΕΝΟ “ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΛΗΨΕΩΣ"

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΝΘΙΜΟΥ

 Κείμενο "Αποκαταστατικό της τιμής και υπολήψεως" του Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.κ. Ανθίμου

Μόλις προ μερικών ωρών λάβαμε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο, την  μηνυτήριο αναφορά και ένα νομικό έγγραφο από τους νομικούς συμβούλους του Παναγιωτάτου Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης! Αυτές οι νομικές ενέργειες να εικάσουμε, ότι είναι τα θεολογικά επιχειρήματα του Μητροπολίτη μας, για τις όσες αβαρίες κάνει τον τελευταίο καιρό, στα θέματα της Πίστεως μας;

Μήπως, εμείς βάλαμεν τους αβάφτιστους ψευδοεπισκόπους των Αρμενίων, εντός του Ιερού Ναού και του Ιερού Βήματος της Μητροπόλεως μας; Ή μήπως, εμείς ασκούμε την φασιστική, ύπουλη και κάκιστη πολεμική και τους σκληρούς διωγμούς κατά των Ομολογητών κληρικών και διδασκάλων της Εκκλησίας;

Όλα αυτά, θα τα δηλώσουμε ευθαρσώς με άπαντα τα στοιχεία μας, σε όποιο δικαστήριο παραστεί η ανάγκη να κληθούμε για να καταθέσουμε είτε ως μάρτυρες, είτε ως κατηγορούμενοι!

Οφείλω να το ομολογήσω, ότι περιμέναμε καιρό τώρα και με μεγάλη μας αγωνία και χαρά, την εν λόγω εξέλιξη, διότι δυστυχώς, ο Παναγιώτα τος κ. Άνθιμος, ακόμα να συνειδητοποιήσει τι σόι τσαρλατάνους «ψιθυριστές» τον περιτριγυρίζουσιν!...

Ελπίζουμε Παναγιώτατε, να μην το αντιληφθείτε μετά θάνατον, μιας και είστε με το ένα πόδι στον τάφο καθώς και εμείς..., διότι θα είναι πολύ αργά...!

 apologitikaa.

Η Εισήγηση σε ΗΜΕΡΙΔΑ του π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ: Την δεξιοτεχνία του για την διαστρέβλωση της Πατερικής Διδασκαλίας, θα ζήλεψαν αρκετοί ντόπιοι αιρετικοί!

Ἡ Ἡμερίδα ποὺ πραγματοποίησε ἡ Μητρόπολη τοῦ Πειραιῶς τὴν 17 Νοεμβρίου μὲ θέμα τὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καὶ τὴν Ἀποτείχιση, θὰ μείνει στὴν σύγχρονη ἱστορία ὡς μιὰ κατάπτυστη ἐνέργεια τοῦ ἀρχιμανδρίτη π. Παύλου Δημητρακόπουλου ποὺ τὴν ἐμπνεύστηκε καὶ τὴν ὀργάνωσε, καὶ τοῦ μητροπολίτη Πειραιᾶ ποὺ τὴν ἐπέτρεψε.

Ἦταν μιὰ φασίζουσα Ἡμερίδα, ἀφοῦ θὰ συνεζητεῖτο τὸ θέμα τῆς Ἀποτειχίσεως, ἀπὸ Εἰσηγητὲς ποὺ ἦσαν ...ἐναντίον τῆς Ἀποτειχίσεως, χωρὶς ἀντίλογο ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ὑπερασπίζοντο τὴν θέση τῶν Ἁγίων ποὺ ...θέσπισαν τὴν Ἀποτείχιση!

Ὅτι ἡ Ἡμερίδα αὐτὴ θὰ κατέληγε σὲ φιάσκο ἦταν ἐξασφαλισμένο ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τὴν προετοίμασε ἕνας πείσμων καὶ  ἀνυπάκουος ἀρχιμανδρίτης στὶς συμβουλὲς ἐπαϊόντων, οἱ ὁποῖοι τοῦ ἐπέστησαν τὴν προσοχὴ στὸ ὅτι δὲν ἔπρεπε Ἡμερίδα νὰ πραγματοποιηθεῖ ὑπὸ τὶς παροῦσες περιστάσεις, γιατὶ θὰ βλάψει τὸν ἀγώνα, ἀντὶ νὰ ὠφελήσει. 

 Ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀρνήθηκαν νὰ συμμετάσχουν (ὅταν πέρυσι τοὺς προτάθηκε) οἱ καθηγητὲς Πανεπιστημίου π. Γεώργιος Μεταλληνὸς καὶ π. Θεόδωρος Ζήσης, ἀλλὰ καὶ ὁ καθηγητὴς Δογματικῆς κ. Τσελεγγίδης.

Ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπεκλείσθη ἡ ἄλλη φωνή, ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐρευνήσει τὰ συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ ἔχει γράψει εἰδικὲς μελέτες γιὰ τὴν Ἀποτείχιση καὶ τοῦ ὁποίου οἱ ὅροι γιὰ ἴση μεταχείρηση τῶν ὁμιλητῶν δὲν εἰσακούστηκαν, γι’ αὐτὸ τελικὰ δὲν προσκλήθηκε ὡς Εἰσηγητής!

Σὲ προηγουμενη ἀνάρτηση παρουσιάσαμε ἀπομαγνητοφωνημένη τὴν ἀνιστόρητη Εἰσήγηση τοῦ μητροπολίτη Πειραιῶς. Σήμερα παρουσιάζουμε τὴν δεύτερη Εἰσήγηση, ποὺ ἔγινε ἀπὸ τὸν π. Βασίλειο Παπαδάκη. Πρόκειται γιὰ μιὰ μονόπλευρη, ἐμπαθῆ, συκοφαντικὴ καὶ διανθισμένη μὲ ψεύδη Εἰσήγηση, δηλαδὴ μιὰ τραγικὴ Εἰσήγηση, ποὺ καπηλεύτηκε τὰ κείμενα καὶ παρερμήνευσε τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία (μιὰ πρώτη τοποθέτηση ἐδῶ). Ἔφτασε μάλιστα ὁ π. Βασίλειος στὸ σημεῖο (γιὰ νὰ στηρίξει τὶς προκατασκευασμένες θέσεις του ἐναντίον τῆς θεσπισμένης ἀπὸ τοὺς Πατέρες Ἀποτειχίσεως) νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι «δὲν κηρύσσεται σήμερα καμιὰ αἵρεση», ὥστε νὰ ἀποφύγει τὴν Ἀποτείχιση ποὺ οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ἀποφεύγουν, ὅπως ὁ διάβολος τὸ λιβάνι!

Αὐτοὶ εἶναι οἱ σύμμαχοι τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν τῆς Γατζέας. Οἱ «λέοντες» τοῦ ἀντι-Οἰκουμενιστικοῦ ἀγώνα, οἱ χαρτοπολεμοῦντες κατὰ τῆς μεθοδευμένης ἐπεκτάσεως τῆς παναιρέσεως!

Η ΔΙΑΚΟΠΗ

ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ  ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΥΜΦΩΝΑ

ΜΕ  ΤΗΝ  ΟΡΘΟΔΟΞΗ  ΘΕΟΛΟΓΙΑ

ΚΑΙ  ΠΑΡΑΔΟΣΗ  ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

http://www.agiaanastasia.gr/index.php

 

Ἡ Εἰσήγηση:

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Πειραιῶς κ.κ. Σεραφείμ

Σεβαστοί Πατέρες

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

Ἀρχικά νοιώθω τήν ἀνάγκη νά ἐκφράσω τίς βαθύτατες εὐχαριστίες καί τήν μεγάλη εὐγνωμοσύνη μου πρός τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιῶς κ.κ. Σεραφείμ γιά τήν ἰδιαίτερα τιμητική πρόσκλησή του νά συμμετάσχω στήν σημερινή θεολογική ἡμερίδα καί γιά τήν ἐμπιστοσύνη του πρός τήν ἐλαχιστότητά μου.

Παράλληλα θά ἤθελα νά ἐκφράσω καί τίς βαθύτατες εὐχαριστίες μου πρός τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου κ.κ. Εὐγένιο, ὁ ὁποῖος μοῦ παρέσχε τήν ἄδεια νά μιλήσω στήν θεολογική αὐτή ἡμερίδα.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ

(Οἱ ὑπογραμμίσεις καὶ οἱ χρωματισμοὶ στὸ κείμενο εἶναι δικές μας)

1. Τά ζηλωτικά παλαιοημερολογιτικά ἤ ἀντιοικουμενιστικά  σχίσματα.

Ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα σύγχρονα προβλήματα τῆς ἀνά τόν κόσμο Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀποτελοῦν τά ζηλωτικά παλαιοημερολογιτικά ἤ ἀντιοικουμενιστικά σχίσματα.

Οἱ λόγοι πού τά τελευταῖα ἑκατό ἔτη ὁδηγοῦν τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ σέ ἀπόσχιση ἀπό Αὐτήν καί σέ δημιουργία πλήθους ἀλληλομαχομένων σχισματικῶν ὁμάδων εἶναι ἀφ̓ ἑνός ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου καί ἀφ̓ ἑτέρου ἡ συμμετοχή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στήν Οἰκουμενική Κίνηση.

Τά πρῶτα σχίσματα πού δημιουργήθηκαν στίς ἀρχές τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί σέ ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, εἶχαν ὡς ἀφορμή τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου. Μέ τήν πάροδο τῶν χρόνων οἱ ἀπεσχισμένοι παλαιοημερολογίτες, βλέποντας ὅτι τά ἐπιχειρήματα μέ τά ὁποῖα ὑπεράσπιζαν τήν ἀπόσχισή τους δέν εἶναι πειστικά καί ἐπαρκῆ, φρόντισαν νά ἐμπλουτίσουν τό κατηγορητήριό τους κατά τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἔτσι οἱ παλαιοημερολογίτες ἔχουν παύσει πλέον νά χρησιμοποιοῦν τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ὡς βασική ἐναντίον μας κατηγορία καί μιλοῦν πλέον γιά τήν διακήρυξη τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπό τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.

Ἀκολουθώντας τήν ἐπιχειρηματολογία καί τό ὑπόδειγμα τῶν παλαιοημερολογιτῶν, διάφορες ἄλλες ἀντιοικουμενιστικές ὁμάδες ἀποσχίσθηκαν ἐπίσης ἀπό τίς Τοπικές Ἐκκλησίες τους, παρά τό ὅτι ἀκολουθοῦν τό ἴδιο ἡμερολόγιο μέ αὐτές. Ἔτσι στήν Ἑλλάδα ὑπάρχουν πλέον οἱ νεοημερολογίτες ἀπεσχισμένοι ἀντιοικουμενιστές καί στήν Ρωσία, γιά παράδειγμα, παλαιοημερολογίτες ἀπεσχισμένοι ἀντιοικουμενιστές.

2. Ἡ ἄποψη ὅτι οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες εἶναι πλέον αἱρετικές.

Οἱ ἀνωτέρω ἀνά τόν κόσμο σχισματικές ὁμάδες καί ψευδεκκλησίες τῶν παλαιοημερολογιτῶν καί τῶν ἀντιοικουμενιστῶν, παρά τό ὅτι εἶναι διαιρεμένες μεταξύ τους ἤ ἀκόμη καί ἀλληλομισούμενες, ἀγωνίζονται ὅμως μέ μία κοινή σχεδόν ἐπιχειρηματολογία προκειμένου νά ὑπερασπίσουν τήν ἀπόσχισή τους ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Τήν ἐπιχειρηματολογία αὐτή, περί τῆς Διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ποὺ ἔχουν ἤδη ἐφαρμόσει καὶ ποὺ εἶναι ὁ τίτλος τῆς σημερινῆς Εἰσηγήσεως «Ἡ διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας σύμφωνα μέ τὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία καί Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας», τήν ἐπιχειρηματολογία αὐτή, λοιπόν ἔχω προσπαθήσει νά ἀναιρέσω στά τρία βιβλία πού τά τελευταῖα δεκαπέντε χρόνια ἔχω συγγράψει καί ἐκδόσει σχετικά μέ τήν στάση, τίς ἐκκλησιολογικές κακοδοξίες καί τό σχίσμα τοῦ ζηλωτικοῦ παλαιοημερολογιτισμοῦ.

Σύμφωνα λοιπόν μέ τούς ὀπαδούς τῆς ἀποτειχίσεως, τούς ὁποίους στό ἑξῆς θά ἀποκαλῶ ζηλωτές, ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες δέν εἶναι πλέον Ὀρθόδοξες, καθότι κηρύττουν τήν ἐκκλησιολογική καί συγκρητιστική αἵρεση ἤ μᾶλλον παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γεγονός πού ἀποδεικνύεται κατά κύριο λόγο ἀπό τά ἑξῆς:

α ́. Ἀπό τίς διάφορες κακόδοξες δηλώσεις ἤ διακηρύξεις Ὀρθοδόξων κληρικῶν καί θεολόγων, στίς ὁποῖες διαφαίνεται ὅτι ἔχει ἀποδυναμωθεῖ ἡ αὐτοσυνειδησία τους ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί μόνο ἀποτελεῖ τήν Μία, Ἁγία, Καθολική Ἐκκλησία¹.

β ́. Ἀπό τήν προώθηση μιᾶς συγκρητιστικοῦ τύπου ἑνώσεως μέ τούς Παπικούς, τούς Μονοφυσίτες καί τούς Προτεστάντες, χωρίς δηλαδή τήν ἀπαραίτητη μετάνοιά τους καί τήν ταυτότητα στά ζητήματα τῆς πίστεως².

γ ́. Ἀπό τόν λειτουργικό συγχρωτισμό, τίς συμπροσευχές δηλαδή καί τήν μερική διακοινωνία μεταξύ Ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων πού πραγματοποιοῦνται στά πλαίσια τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως³.

Γιά τούς ζηλωτές τά πράγματα εἶναι πολύ ἁπλά: Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι αἵρεση· οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, συμμετέχοντας στόν Οἰκουμενισμό, καθίστανται αἱρετικές. Συνεπῶς μέ βάση τούς ἱερούς κανόνες καί τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ὀφείλουμε νά ἀποτειχισθοῦμε ἄμεσα ἀπό αὐτές. Ἄς δοῦμε ὅμως ἐάν οἱ ἀνωτέρω ἀπόψεις εἶναι ὀρθές.

3. Ὁ αἱρετικός χαρακτήρας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῆς Δύσεως.

Ὁ Οἰκουμενισμός ἤ Οἰκουμενική Κίνηση εἶναι ἡ προσπάθεια τῶν ἀπεσχισμένων, Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν γιά ἐπανένωσή τους. Ἡ προσπάθεια αὐτή συνοδεύθηκε δυστυχῶς ἀπό τήν παράλληλη διαμόρφωση αἱρετικῶν διδασκαλιῶν καί πρακτικῶν, οἱ ὁποῖες ἀντέκειντο στήν Ὀρθόδοξη θεολογία καί ἐκκλησιολογία καί ἐξυπηρετοῦσαν τούς σκοπούς μιᾶς συγκρητιστικῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν.

Πρέπει νά σημειωθεῖ ὅτι οἱ Παπικοί διαμόρφωσαν μία οἰκουμενιστική θεολογία, ἡ ὁποία διαφέρει σημαντικά ἀπό τήν ἀνάλογη προτεσταντική. Τόσο οἱ Παπικοί ὅσο καί οἱ Διαμαρτυρόμενοι ἀνέπτυξαν αἱρετικές ἐκκλησιολογικές θεωρίες, καθώς καί συγκρητιστικές θεωρίες καί πρακτικές, οἱ ὁποῖες ὅμως διαφέρουν μεταξύ τους, καθώς βασίζονται στόν διαφορετικό τρόπο, μέ τόν ὁποῖο ὁ καθένας ἀπό αὐτούς ἀντιλαμβάνεται τό ἐκκλησιολογικό δόγμα καί τήν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν.

Πράγματι, ὁ Οἰκουμενισμός στούς κόλπους τῶν Προτεσταντῶν βασίζεται σέ κακόδοξες ἐκκλησιολογικές θεωρίες, ὅπως τήν θεωρία τῶν κλάδων. Σύμφωνα μέ αὐτήν, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική Ἐκκλησία ἔχει διαιρεθεῖ σέ πλῆθος Ἐκκλησιῶν, καμία ἐκ τῶν ὁποίων δέν κατέχει τό πλήρωμα τῆς Χριστιανικῆς Ἀληθείας⁵. Ἡ ἐπανένωση τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν θά ἐπιφέρει τήν ἐπανίδρυση τῆς ἀνύπαρκτης σήμερα Καθολικῆς Ἐκκλησίας⁶. Ὁ δογματικός συγκρητισμός πού διακρίνει τούς Προτεστάντες στά πλαίσια τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως εἶχε ἐπίσης ὡς ἀποτέλεσμα νά ἐπιτευχθοῦν ἀρκετές ἑνώσεις μεταξύ προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν⁷, χωρίς βέβαια δογματική συμφωνία. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ὁ παπικός Οἰκουμενισμός, ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐκκλησιολογία, βασίζεται στήν κακόδοξη θεωρία τῶν διισταμένων ἤ ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν. Σύμφωνα μέ αὐτήν, πολλοί ἑτερόδοξοι εἶναι δυνατόν νά ἔχουν ἔγκυρη ἱεραρχία, ἀποστολική διαδοχή καί ἔγκυρα μυστήρια. Σύμφωνα μέ τό Διάταγμα περί Οἰκουμενισμοῦ τῆς Β ́ Βατικανῆς Συνόδου, οἱ πιστοί τῶν ἀπεσχισμένων αὐτῶν Ἐκκλησιῶν βρίσκονται σέ κάποια κοινωνία ἔστω καί ἀτελή μέ τήν παπική Ἐκκλησία8.

Γιά τόν λόγο αὐτό κάποιου εἴδους ἐκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους θεωρεῖται ἀξιοσύστατη⁹. Ὁ παπικός Οἰκουμενισμός διακρίνεται καί γιά τόν δογματικό συγκρητισμό του. Βασιζόμενη στήν ἑνωτική μέθοδο τῆς Οὐνίας ἡ παπική αὐλή ἐπιτρέπει στούς ἑτεροδόξους Χριστιανούς πού ἑνώνονται μαζί της νά ἐκτελοῦν ὅλα τά ἐκκλησιαστικά ἔθιμα καί τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας στήν ὁποία ἀνῆκαν. Ἀρκεῖται ἁπλά στήν μνημόνευση τοῦ πάπα καί στήν ἀποδοχή ὅτι εἶναι «ἀλάνθαστος»¹⁰. Σέ ἀρκετές μάλιστα περιπτώσεις τό Βατικανό ἀνέχεται, ὄχι μόνο τά ἔθιμα τῶν Οὐνιτῶν, ἀλλά ἀκόμη καί τίς αἱρέσεις τους¹¹.

4. Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες δέν εἶναι αἱρετικές.

Τό γεγονός βέβαια ὅτι ἡ προσπάθεια ἐπανενώσεως τῶν Χριστιανικῶν ὁμολογιῶν στά πλαίσια τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως εἶχε συγκρητιστικό καί αἱρετικό χαρακτήρα τόσο στούς Προτεστάντες, ὅσο καί στούς Παπικούς δέν φανερώνει ὅτι καί οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πού συμμετεῖχαν στήν Οἰκουμενική Κίνηση κατέστησαν καί αὐτές αἱρετικές.

Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, παρά τό ὅτι συμμετεῖχαν (καὶ συμμετέχουν) στήν Οἰκουμενική Κίνηση, οὐδέποτε ἀποδέχθηκαν ἤ διεκήρυξαν ἐπίσημα καί συνοδικά τίς κακοδοξίες πού προαναφέραμε ἤ κάποιες ἀνάλογες οὔτε πραγματοποίησαν κάποια συγκρητιστικοῦ τύπου ἕνωση μέ ἑτεροδόξους ὥστε νά δικαιολογεῖται ἡ διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μαζί τους.

Εἶναι βέβαια ἀδιαμφισβήτητο ὅτι ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι κληρικοί καί θεολόγοι ἐπηρεάσθηκαν σημαντικά ἀπό τό οἰκουμενιστικό πνεῦμα, μέ ἀποτέλεσμα νά ὑποστηρίξουν κακόδοξες, ἐκκλησιολογικές θεωρίες, νά ὑπογράψουν ἀπαράδεκτες συγκρητιστικοῦ τύπου ἑνωτικές συμφωνίες μέ ἐκπροσώπους ἄλλων Χριστιανικῶν ὁμολογιῶν καί νά παραβιάσουν κατάφωρα τούς ἱερούς κανόνες περί ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καί συμπροσευχῆς μέ τούς ἑτεροδόξους στά πλαίσια τῶν ὑπέρμετρα παρατεινομένων Θεολογικῶν Διαλόγων μαζί τους. (σ.σ. Ὅλοι αὐτοί, πάτερ, δὲν εἶναι αἱρετικοί; Δὲν κοινωνεῖς μὲ αὐτούς;).

Παρά ταῦτα ὀφείλουμε νά ὁμολογήσουμε ὅτι οἱ ἀνωτέρω ἀπαράδεκτες ἀπόψεις καί ἐνέργειες τῶν ἐν λόγῳ Ὀρθοδόξων δέν υἱοθετήθηκαν ποτέ ἐπίσημα ἀπό τίς ἡγεσίες καί τήν πλειονότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐκτός ἀπό σπάνιες καί ὄχι σημαντικῆς σημασίας περιπτώσεις. Οἱ πράξεις αὐτές ἀπετέλεσαν μεμονωμένες πτώσεις ὄχι μεγάλου ἀριθμοῦ Ὀρθοδόξων κληρικῶν καί θεολόγων, οἱ ὁποῖοι ἐκπροσωποῦσαν κατά κύριο λόγο τούς ἑαυτούς τους καί ὄχι τό ἐπίσημο φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. (σ.σ. Ἡ αἵρεση, πάτερ, δὲν ὑπῆρξε πάντα ἔμπνευση καὶ δημιούργημα μεμονωμένων κληρικῶν καὶ τοῦ ἐμπνευστῆ τῶν αἱρέσεων διαβόλου; Ἀπ’ αὐτοὺς δὲν ἀπομακρύνθηκαν οἱ Ὀρθόδοξοι;).

Οὐδέποτε δηλαδή κάποια Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διεκήρυξε ἐπίσημα ὅτι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική Ἐκκλησία εἶναι σήμερα ἀνύπαρκτη ἤ ὅτι δέν ἀποτελεῖται ἀποκλειστικά καί μόνο ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἤ ὅτι οἱ ἑτερόδοξες Ἐκκλησίες ἀνήκουν στό σῶμα τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, ἔχουν ἀποστολική διαδοχή, ἱερωσύνη, ἱερά μυστήρια καί ἀποτελοῦν ἰσότιμες μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὁδούς σωτηρίας. (σ.σ. Δὲν ντρέπεσαι, πάτερ, νὰ ψεύδεσαι ἀσύστολα; Δὲν ἀποδέχεται ὁ Βαρθολομαῖος σου, ὁ Ζηζιούλας –μὲ τοὺς ὁποίους κοινωνεῖς– ἱερωσύνη, διαδοχὴ καὶ ἱερὰ μυστήρια στὸν «ἁγιότατο ἀδελφὸ τῆς ἐν Ρώμῃ Ἐκκλησίας»;).

Κατά συνέπεια δέν θεωροῦμε ὅτι εὐσταθεῖ ἡ κατηγορία τῶν ζηλωτῶν ὅτι οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες εἶναι αἱρετικές, ἐπειδή