Μ. Βασιλείου (Ἐπιστολὴ 204):
"Πρὸς τοὺς
Νεοκαισαρεῖς"
Στὴν ἐπιστολή του «Πρὸς
τοὺς Νεοκαισαρεῖς» (μία ἐκ τῶν καλυτέρων του Μ.Β.) ὁ ἀληθὴς καὶ μὴ
μισθωτὸς ἐπίσκοπος τοῦ Χριστοῦ Βασίλειος, καὶ παρὰ τὶς εἰς βάρος του
συκοφαντίες, ἐπιδίδεται σὲ μία προσπάθεια «νὰ συγκροτήσῃ τοπικὰς Συνόδους διὰ τὴν ἕνωσιν
τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων τῶν γειτονικῶν τῆς Καππαδοκίας ἐπαρχιῶν». Ὅταν λοιπὸν ὁ Μ. Βασίλειος –ἀναλαμβάνων
τὴν προσπάθεια ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων– «διῆλθεν καὶ ἐκ
Νεοκαισαρείας», ἡ ἐνέργειά του αὐτὴ παρεξηγήθη καὶ ὁ ἐπίσκοπος Ἀτάρβιος «ἀνανέωσε καὶ ἐπηύξησε
τὰς συκοφαντίας, ἔναντι τῶν ὁποίων ἐσιώπα ὁ Μ.Β.». Τώρα, ὅμως, «ἀναγκάζεται νὰ
λύση τὴν σιωπὴν του (σελ. 17, ὑποσ. 2)
καὶ νὰ γράψει αὐτὴ τὴν ἐπιστολή. [Ἡ μετάφραση τῆς ἐπιστολῆς
ποὺ παραθέτουμε εἶναι τοῦ ἀείμνηστου Ἁγιορείτου μοναχοῦ Νικοδήμου Μπιλάλη ἀπὸ τὰ
«Ἅπαντα τῶν Ἁγίων Πατέρων» Μ. Βασιλείου, τομ. 6ος, ἐκδ. «Ὠφελίμου
βιβλίου»].
........
Ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ εἶναι ἰδιαίτερα
ἐπίκαιρη,
τώρα, ποὺ ἐξαιτίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ οἱ Ὀρθόδοξοι
ἔχουν διασπασθεῖ
σὲ ὁμάδες, μολυσμένοι ἀπὸ τὸν ἰὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ ἐπὶ δεκαετίες
διασπείρουν στὶς ὀρθόδοξες συνειδήσεις μὲ μαεστρία οἱ αἱρετικοί·
τώρα, ποὺ ἔχουν πείσει τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐπισκοποκεντρική, καὶ ἡ ὑπακοὴ στοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους ἢ τοὺς ἄφωνους Ὀρθόδοξους Ἐπισκόπους ποὺ κοινωνοῦν μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, εἶναι ...ἀρετὴ ποὺ σώζει!!!
Ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ δηλαδή, εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίκαιρη γιὰ τρεῖς ξεχωριστὲς ὁμάδες: α] ἐκείνους ποὺ ἀνέχονται "ἄχρι καιροῦ" τοὺς ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ κοινωνοῦν μαζί τους (μερικοί, θεωροῦντες ὡς ἁπλὲς “ἀσχήμιες” τὶς συνειδητὲς αἱρετικὲς ρήσεις καὶ ἐνέργειές τους)· β] γιὰ ἐκείνους ποὺ ἀρνοῦνται τὴν μετὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν κοινωνία, καὶ βεβαίως γ] γιὰ ἐκείνους (καὶ αὐτοὶ εἶναι οἱ περισσότεροι) ποὺ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν αἵρεση. Αὐτοί, μαζὶ μὲ τοὺς πρώτους, θεωροῦν ὡς Ὀρθόδοξους καὶ μὴ μεταδίδοντες μολυσμό ὅλους τοὺς κανονικὰ χειροτονημένους Ἐπισκόπους καὶ Ἱερεῖς, ἀσχέτως ἂν προσβάλλουν τὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως, κι ἂν αἱρετίζουν ἀποδεδειγμένα, ἐπιμόνως καὶ ἐμμανῶς.
τώρα, ποὺ ἔχουν πείσει τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐπισκοποκεντρική, καὶ ἡ ὑπακοὴ στοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους ἢ τοὺς ἄφωνους Ὀρθόδοξους Ἐπισκόπους ποὺ κοινωνοῦν μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, εἶναι ...ἀρετὴ ποὺ σώζει!!!
Ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ δηλαδή, εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίκαιρη γιὰ τρεῖς ξεχωριστὲς ὁμάδες: α] ἐκείνους ποὺ ἀνέχονται "ἄχρι καιροῦ" τοὺς ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ κοινωνοῦν μαζί τους (μερικοί, θεωροῦντες ὡς ἁπλὲς “ἀσχήμιες” τὶς συνειδητὲς αἱρετικὲς ρήσεις καὶ ἐνέργειές τους)· β] γιὰ ἐκείνους ποὺ ἀρνοῦνται τὴν μετὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν κοινωνία, καὶ βεβαίως γ] γιὰ ἐκείνους (καὶ αὐτοὶ εἶναι οἱ περισσότεροι) ποὺ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν αἵρεση. Αὐτοί, μαζὶ μὲ τοὺς πρώτους, θεωροῦν ὡς Ὀρθόδοξους καὶ μὴ μεταδίδοντες μολυσμό ὅλους τοὺς κανονικὰ χειροτονημένους Ἐπισκόπους καὶ Ἱερεῖς, ἀσχέτως ἂν προσβάλλουν τὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως, κι ἂν αἱρετίζουν ἀποδεδειγμένα, ἐπιμόνως καὶ ἐμμανῶς.
Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Μ. Βασίλειος μᾶς διδάσκει
πὼς σὲ καιρὸ αἱρέσεως πρέπει νὰ ψάχνουμε νὰ βροῦμε Ὀρθόδοξους Ποιμένες, ποὺ νὰ
ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση κι ὄχι νὰ ἀνεχόμαστε τὴν πνευματική
μας καθοδήγηση (καὶ ἀσφαλῶς τὴν μόλυνση) ἀπὸ Ποιμένες ποὺ εἶναι συμβιβασμένοι ἢ
ἀνέχονται τὴν αἵρεση (τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σήμερα) ἀφοῦ κατ' αὐτὸν τὸν τρόπο σιγά-σιγὰ καὶ νομοτελιακὰ χάνουμε τὴν ἀλήθεια!
Ξεκινάει τὴν ἐπιστολὴν ὁ Ἅγιος:
«Ἐπὶ πολὺν χρόνον ἐτηρήσαμεν σιγὴν
μεταξύ μας, ἀδελφοὶ τιμιώτατοι καὶ λίαν ἀγαπητοί, ὅπως ἀκριβῶς κάμνουν ὅσοι χωρίζουν
μεταξύ των ὠργισμένοι. Ἀλλ’ ὅμως, ποῖος κρατεῖ τόσον πολὺ τὴν ὀργήν του
καὶ δυσκόλως συμφιλιώνεται μὲ ὅποιον ἔχει λυπήσει, ὥστε σχεδὸν ἐπὶ μίαν
ὁλόκληρον ἀνθρωπίνην γενεὰν νὰ παρατείνῃ τὴν γεμάτην μῖσος ὀργήν του;
Διότι αὐτὸ δύναται κανεὶς νὰ διαπιστώσῃ ὅτι συμβαίνει μὲ ἡμᾶς,
χωρὶς νὰ ὑπάρχῃ καμμία δικαιολογημένη ἀφορμὴ χωρισμοῦ μας, βεβαίως ἐξ ὅσων γνωρίζομεν
ἡμεῖς, ἐνῷ τοὐναντίον πολλοὶ καὶ μεγάλοι δεσμοὶ τελείας φιλίας καὶ ἑνότητος
ὑπάρχουν μεταξύ μας ἐξ ἀρχῆς.
Καὶ πρῶτος ἐφ’ ἑνὸς καὶ μέγιστος
(δεσμός) εἶναι ἡ Ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος ρητῶς καὶ κατηγορηματικῶς εἶπεν
ὅτι: “ἐν
τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι Ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγαπᾶται
ἀλλήλους”» (σελ. 17-18).
Καὶ ἀφοῦ ἀναπτύσσει καὶ ἄλλα ἑνωτικὰ
ἐπιχειρήματα, ρωτᾶ
