Βράδυ Δεκαπενταύγουστου του 2017

 ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ

                                                                                           

  του Νεκτάριου Δαπέργολα

     Βράδυ Δεκαπενταύγουστου του 2017. Ένα ήδη οδυνηρό πνευματικά καλοκαίρι βαίνει αργά προς το τέλος του, προοιωνίζοντας δυστυχώς ακόμη πιο επώδυνες μέρες. Μέρες θλίψης, μέρες σύγχυσης, μέρες διωγμού. Και γενικά μέρες αγωνίας για όλους όσους βλέπουν εδώ και καιρό τα μαύρα σύννεφα να συγκεντρώνονται πάνω από την καθημαγμένη χώρα και - βλέποντάς τα - συνειδητοποιούν τα πασίδηλα πλέον σημεία των καιρών…

     Βράδυ Δεκαπενταύγουστου. Λίγες μόλις ώρες αφότου, θεαρχίω νεύματι οι θεοφόροι απόστολοι, υπό νεφών μεταρσίως αιρόμενοι, εκ περάτων συνέδραμον του κηδεύσαι την της ζωής Μητέρα. Αι δε υπέρταται των ουρανών δυνάμεις, συν τω οικείω Δεσπότη παραγενόμεναι, το θεοδόχον σώμα προέπεμψαν, τω δέει κρατούμεναι. Και σπεύσαμε βέβαια μαζικά κι εμείς να πλημμυρίσουμε τις εκκλησιές. Μα ειλικρινά δεν ξέρω τι κατορθώσαμε να αισθανθούμε και πάλι από το μεγάλο μας Πάσχα

Όπως και στην Πτολεμαΐδα, οι διώξεις των αιρετικών, αφυπνίζουν και συσπειρώνουν τους Ορθοδόξους!

«Διωκόμενοι ἀλλ’ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι» (Β΄ Κορινθ. δ΄ 9)

 

Ὁ Γέροντας Εὐστράτιος

  Προχθὲς δημοσιεύτηκε στὸ διαδίκτυο ἡ πληροφορία ὅτι οἱ ἐφαρμόζοντες τὶς ἀποφάσεις τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ διοικοῦντες τὴν Ἱ. Μονὴ Μεγίστης Λαύρας, ὄχι μόνο δὲν σεβάστηκαν τὴν ἀπόφαση τοῦ Γέροντα Εὐστράτιου νὰ ἐφαρμόσει τὴν ἁγιοπατερική μας Παράδοση, ποὺ ἐντέλλεται τὴν Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀλλὰ μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες καὶ χωρίς νὰ τοῦ δοθεῖ κάποιος χρόνος (ἔστω μερικῶν ἡμερῶν) γιὰ νὰ εὕρει ἄλλο χῶρο στέγασης, τὸν  ΕΞΕΔΙΩΞΑΝ ἀπὸ τὸ μοναστήρι τῆς Μετανοίας του, τὸ "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" Βαρυπόμπης  (ποὺ ἀποτελεῖ Μετόχι τῆς Ἁγιορείτικης Μονῆς στὴν Ἀθήνα).

    Ἀλλὰ ὅπως συνέβαινε πάντα στὴν Ἐκκλησία, ὅσο οἱ διῶκτες διώκουν, τόσο ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ συσπειρώνεται καὶ ἀκολουθεῖ τοὺς Ὀρθόδοξους Ποιμένες.

     Ἔτσι σήμερα (ἡμέρα τῆς Παναγίας), γιὰ δεύτερη μέρα ὁ π. Εὐστράτιος λειτούργησε σὲ χῶρο ποὺ τοῦ παραχωρήθηκε, ἐκτὸς Ἀθηνῶν, πρὸς τὴν Πελοπόννησο. Οἱ πιστοὶ (λαϊκοὶ καὶ μοναχοί) ποὺ προσῆλθαν ὄχι μόνο αὐξήθηκαν (διπλάσιοι σὲ ἀριθμό), ἀλλὰ προέρχονταν καὶ ἀπὸ πόλεις τῆς Πελοποννήσου, στὶς ὁποῖες ἕως τώρα δὲν ὑπάρχει ἀποτειχισμένος ἱερέας. Σιγά-σιγὰ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀφυπνίζεται, καθὼς βλέπει ὅτι ἡ φωτιὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπεκτείνεται  καὶ καίει τὰ πάντα.

  Ἀκολουθεῖ χθεσινὸ σχετικὸ ἄρθρο ἀπὸ τὴν "Κατάνυξη"

«Διωκόμενοι ἀλλ’ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι»

(Β΄ Κορινθ. δ΄ 9)

Δύο μέρες μετὰ τὴν δίωξή του, προσφέρθηκε στὸν π. Εὐστράτιο  μὲ θαυμαστὸ τρόπο, ἀπὸ ἄγνωστο πιστό,  ἰδιωτικὸς Ναός!

Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

   «Αἱ ἐκκλησίαι τοῦ Θεοῦ θὰ στερηθοῦν εὐλαβῶν καὶ εὐσεβῶν ποιμένων καὶ ἀλοίμονον τότε εἰς τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ εὑρισκομένους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι θὰ στερηθοῦν τελείως τὴν πίστιν, διότι δὲν θὰ βλέπουν ἀπὸ κανέναν φῶς ἐπιγνώσεως, τότε θά ἀναχωροῦν ἀπὸ τὸν κόσμον εἰς τὰ ἱερὰ καταφύγια διὰ νὰ εὕρουν ψυχικὴν ἀνακούφισιν τῶν θλίψεών των καὶ παντοῦ θὰ εὑρίσκουν ἐμπόδια καὶ στεναχωρίας» (Προφητεία Ὁσίου Νείλου).

    «Καὶ φεύγουσι μετὰ μεγάλης σπουδῆς εἰς τὰς ἐρήμους, καὶ κρύπτονται εἰς τὰ ὄρη καὶ τὰ σπήλαια μετὰ φόβου» (Ἁγ. Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Περὶ συντελείας τοῦ κόσμου).

   «Ὦ εὐλογημένο βουνό, πόσες ψυχές γυναικόπαιδα θὰ σώσεις ὅταν ἔλθουν τὰ χαλεπὰ χρόνια» (Προφητεία Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ)!

     Λίγες μέρες πέρασαν ἀπὸ τότε ποὺ ἡ πάλαι ποτὲ ὀρθοδόξως φρονοῦσα καὶ πράττουσα μονὴ τῆς Μεγίστης Λαύρας, γεμάτη οἰκουμενιστική «ἀγάπη» ἀποφάσισε νὰ φιμώσει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπαγορεύοντας στὸν γέροντα Εὐστράτιο νὰ λειτουργεῖ στὸ μετόχι της «Ἄξιον ἐστί» καὶ παραδίδοντας του τελεσίγραφο νὰ φύγει ἀπὸ τὸ μοναστῆρι. Τὸ ἔγκλημα τοῦ γέροντος; Δὲν μνημονεύει τὸν

Εκκοσμίκευση: Το δεξί χέρι του Οικουμενισμού!

Ο Γιώργος Μάγκας Live από το καμπαναριό της εκκλησίας

Σχόλιο Ιστολογίου Κατάνυξης: Όλα κάπως ξεκινούν, όλα κάπου έχουν την αιτία τους. Όταν ο στυλοβάτης, η ραχοκοκαλιά της Ελληνορθόδοξης ταυτότητάς μας, απαρνιέται την ευσέβεια για τα πεντοχίλιαρα τότε των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων και ανεβάζει στα καμπαναριά των Εκκλησιών “κλαρινογαμπρούς”, έστω από αφέλεια ή “χωριάτικη απλότητα”, η ζημιά έχει ήδη γίνει. Το μικρόβιο της εκκοσμίκευσης καλπάζει στον ζωντανό ιστό του σώματος της Εκκλησίας και παράγει ψυχικό “θάνατο”.  Έστω και αργά (με 30 χρόνια καθυστέρησης) κάποιοι Αρχιερείς αντιδρούν αναιμικά και παρουσιάζονται σαν συντηρητικές καρικατούρες

Η παναγία Κοίμηση και η κοινωνία των καθολικών λόγων, Χρυσοστόμου μοναχού Διονυσιάτου

Ἡ Θεοτόκος ἀπὸ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ ἕως τὴν Κοίμησή της παρέμενε μεταξὺ τῶν μαθητῶν Του, «ἀναπληροῦσα τὸ ὑστέρημα τοῦ Χριστοῦ»¹. Ὡστόσο, τὸ πνευματικὸ σῶμα της, ἂν καὶ ἔφερε τοὺς ὑπὲρ φύσιν τρόπους λειτουργίας, ἂν καὶ ἀξιώθηκε νὰ ὁμοιωθεῖ στὴν πνευματικὴ ποιότητα μὲ τὸ ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Υἱοῦ της, δὲν εἶχε ἀκόμη ἀποκτήσει τὴν τελειότητα τῆς λεπτῆς συστάσεως τῶν ἀγγελικῶν σωμάτων².

  Ἔχοντας πλέον διακονήσει τόσο ὡς Μητέρα Θεοῦ, ὅσο καὶ ὡς Μητέρα τῶν Ἀποστόλων, μεθίσταται κοντὰ στὸν ἀγαπημένο τῆς Υἱό, διότι, «ἦταν ἀνάγκη ἡ παναγία ἐκείνη ψυχὴ νὰ χωρισθεῖ ἀπὸ τὸ ὑπεράγιο ἐκεῖνο σῶμα. Χωρίζεται βέβαια καὶ ἑνώνεται μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ Υἱοῦ της, μὲ τὸ πρῶτο φῶς ἑνώνεται τὸ δεύτερο. Καὶ τὸ σῶμα, ἀφοῦ ἔμεινε γιὰ λίγο στὴν γῆ, ἀναχώρησε κι αὐτὸ μαζὶ μὲ τὴν ψυχή»³.

Ἡ παναγία Κοίμηση τῆς Θεοτόκου δὲν εἶναι θάνατος ὡς ἀποτέλεσμα ἁμαρτίας, ἀλλὰ μόνον ἁπλὴ μεταποίηση τῆς μεταπτωτικῆς παχύτητος στὴν συνδρομὴ τῶν σωματικῶν στοιχείων ποὺ χαρακτηρίζει τὴν λεπτὴ σύσταση τῶν σωμάτων τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης ἐπισημαίνει τὴν ἄφθαρτη διάσταση τοῦ θανάτου της: «ὡς γὰρ τικτούσης ἡ νηδὺς οὐ διέφθαρτο, οὕτω θανούσης ἡ σὰρξ οὐ διόλωλεν· ὢ τῶν θαυμάτων! Ὁ τόκος διέφυγε τὴν φθορὰν καὶ ὁ τάφος τὴν διαφθορὰν οὐ προσήκατο· τῶν γὰρ ὁσίων οὐχ ἅπτεται»⁴. Καθὼς ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς, εἶναι ἑπόμενο καὶ ὁ θάνατός της νὰ εἶναι «ζωηφόρος»⁵. Εἶναι ἁπλὴ ἀντιστροφὴ τῆς σωματικῆς παχύτητος σὲ χιτώνα ἀφθαρσίας. Στὸ πανάγιο

Ένα θαυμάσιο τροπάριο από τον Όρθρο της εορτής της Παναγίας

  Ἑρμηνεία τοῦ εἱρμοῦ ἀπὸ τὸ «Ἑορτοδρόμιον» τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου:

    Κανένα πρᾶγμα δὲν εἶναι δυνατώτερον ἀπὸ τὸν τοῦ Θεοῦ πρηστήριον ἔρωτα, οὐδὲ τῆς θείας ἀγάπης εὑρίσκεται ἰσχυρότερόν τε καὶ δραστικώτερον, κἂν θλίψις εἶναι, κἂν πεῖνα, κἂν διωγμός, κἂν μάχαιρα, κἂν θάνατος τὸ πάντων ἔσχατον τῶν δεινῶν, ὅλα νικῶνται ἀπὸ τὴν θείαν ἀγάπην, καὶ κανένα ἐκ τούτων νικῆσαι τὴν ἀγάπην οὐ δύναται· καὶ μαρτυρεῖ Παῦλος λέγων· “τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς  ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε ζωή, οὔτε Ἄγγελοι, οὔτε Ἀρχαί, οὔτε Δυνάμεις, οὔτε ἐνεστῶτα, οὔτε μέλλοντα, οὔτε ὕψωμα, οὔτε βάθος, οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν” (Ρωμ. Η΄ 35). Ταῦτα λοιπὸν ἠξεύρων ὁ Ἱερὸς οὗτος μελωδός, λέγει· Ὁ ἔνθεος ἔρως, ὅπου ἄναπτε μέσα εἰς τὴν καρδίαν τῶν τριῶν ἐκείνων Παίδων, αὐτὸς ἐναντιοῦτο εἰς τρία πράγματα, εἰς τὸν ὁρμητικώτατον καὶ σκληρὸν καὶ ὠμὸν θυμὸν τοῦ Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ (τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ “Ἰταμῷ”), εἰς τὸ πῦρ τῆς καμίνου, καὶ εἰς τὰ μουσικὰ ὄργανα τὰ παρακινοῦντα τοὺς λαοὺς νὰ προσκυνήσουν τὴν εἰκόνα τοῦ Ναβουχοδονόσορ.

    Ὅθεν ὑπερνικήσας καὶ τὰ τρία ταῦτα ὁ θεῖος ἔρως, τὸ μὲν πῦρ τὸ ἑπταπλάσιον τῆς καμίνου ἐδρόσισε· περισσότερον γὰρ ἀνάπτων αὐτὸς ἔσω ἐν τῇ καρδίᾳ τῶν τριῶν Παίδων, ἐνίκα τὸ ἔξωθεν ἀνάπτον τῆς καμίνου πῦρ· τὸν δὲ θυμὸν τοῦ Βασιλέως κατεγέλα καὶ ἐπεριέπαιζεν. Αὐτὸς ἀκόμα μὲ τὴν τρίχορδον καὶ θεόπνευστον καὶ λογικὴν λύραν τῶν τριῶν Παίδων ἀντελάλει καὶ ἀντέλεγεν εἰς τὰ μουσικὰ ὄργανα τοῦ Βασιλέως ἐν τῷ μέσῳ τῆς καμίνου· ὑμνοῦντες γὰρ αὐτοὶ τὸν Θεὸν ἐν τῇ καμίνῳ, καὶ λέγοντες “Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, καὶ ὑπερύμνητος, καὶ ὑπερυψούμενος εἰς τοὺς αἰῶνας”, διὰ τὴν ὑμνωδίας ταύτης ἀντεφθέγγοντο εἰς τὰ ἔξω βασιλικὰ ὄργανα, καὶ τρόπον τινὰ ἔλεγον ὅτι ἡ εἰκὼν τοῦ Ναβουχοδονόσορ δὲν πρέπει νὰ προσκυνῆται, διότι δὲν εἶναι Θεός, ἀλλὰ ὁ λυτρώσας ἡμᾶς ἐκ τῆς καμίνου, αὐτὸς πρέπει νὰ προσκυνῆται καὶ νὰ δοξολογῆται, διότι εἶναι Θεὸς ἀληθέστατος.