Εγώ είμαι ο Μέγας Κωνσταντίνος που κατέβηκα από τους ουρανούς για να σου φανερώσω την δόξα που απολαμβάνουν οι μοναχοί στους ουρανούς..

Το όραμα του αγίου Παϊσίου του Μεγάλου

Διηγείται ο όσιος Ιωάννης ο Κολοβός για τον όσιο Παΐσιο τον Μέγα: 
     Ποθώντας να δω και να απολαύσω τη θεία χάρη, τον επισκέφτηκα στο κελλί του. Αλλά προτού ακόμη κτυπήσω την πόρτα του, τον άκουσα να συνομιλεί με κάποιον. Για τον λόγο αυτόν έμεινα απ’ έξω από το κελλί, αλλά δυστυχώς έκανα λίγο θόρυβο και ο όσιος βγήκε έξω για να δεί τι συμβαίνει. Όταν με είδε χάρηκε πολύ, και γι αυτό με αγκάλιασε και με φιλούσε. Έτσι έκανα και εγώ. Όταν όμως

Τα λογικά αδιέξοδα των αντι-Οικουμενιστών! --Ερίζουν για το σχίσμα, ενώ έχουν κάνει γαργάρα την Παναίρεση!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
ΤΗΣ κ. ΛΩΡΙΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Το σχόλιό σας, κυρία Λωρίτου, που παρέθεσα στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση, συνιστά σαφή παρανόηση των όσων έγραψα.

Όταν έγραψα ότι το Ουκρανικό δεν είναι θέμα πίστεως, αλλά παράβασης των Ιερών Κανόνων, εννοούσα ότι όσοι λανθασμένα θεωρούν το Ουκρανικό ως θέμα πίστεως, θα βρεθούν σύντομα σε αδιέξοδο, επειδή θα υποχρεωθούν είτε να αποτειχιστούν, είτε να κάνουν γαργάρα όσα λέγουν τώρα.

Όσο για την αναφορά στο μαρτύριο δεν είπα ούτε μία λέξη που να επιτρέπει την εξαγωγή του συμπεράσματος ότι το υποτιμώ ή ότι αποτρέπω οποιονδήποτε να το ακολουθήσει.

Το μαρτύριο είναι σύμφυτο με την ορθόδοξη πίστη και ομολογία και επαινούμε, ως έχουμε χρέος, εκ βαθέων, κάθε πατέρα και αδελφό μας που το επιλέγει. 

Διαμφισβητώ, όμως, την ορθότητα της προσέγγισης ορισμένων κληρικών, οι οποίοι δεν προχώρησαν σε Αποτείχιση για την Σύνοδο της Κρήτης ή για την συμφωνία του Μπαλαμάντ ή για τα οικουμενιστικά αίσχη που συνέβησαν κατά το ημισυλλείτουργο του Οικουμενικού Πατριάρχη με τους Πάπες Βενέδικτο και Φραγκίσκο. 

Πώς είναι δυνατόν τώρα να είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν σε Αποτείχιση για κάτι εξαιρετικά πιο ασήμαντο όπως -αναμφίβολα είναι- η εκχώρηση Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία;

Αποσπάσματα από τον βίο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και η σημασία τους για την σημερινή εκκλησιαστική κατάσταση

     «Ἐξορίζοντας τὸν ἀληθῆ ποιμένα της, μαζί του καὶ αὐτὸν τὸν Χριστό, φεῦ ἐξόρισες καὶ παρέδωσες τὸ ποίμνιό του σὲ μισθωτοὺς καὶ ὄχι ἀληθεῖς ποιμένες» (Ἅγ. Ἰννοκέντιος στὸν αὐτοκράτορα Ἀρκάδιο γιὰ τὴν ἐξορία τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου).

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Πολλὲς φορὲς διαβάζουμε τοὺς βίους τῶν Ἁγίων περιορίζοντας τὴν ὠφέλειά τους στὴν πνευματικὴ καὶ ψυχικὴ τέρψη, μὴ λαμβάνοντας ὅμως ὑπόψη τὴν διαχρονικότητα τῶν διδαχῶν καὶ τὴν ἐπικαιρότητα τῶν μηνυμάτων ποὺ ἀποκομμοῦμε ἀπὸ τοὺς βίους αὐτούς. Κοιτᾶμε δηλαδὴ μὲ θαυμασμό, τί γινόταν στὴν ἐποχὴ τῶν Ἁγίων καὶ ποιές ἦταν ἡ στάση καὶ οἱ πράξεις τους (καὶ τῶν ἰδίων ἀλλὰ καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν καθὼς καὶ τῶν πιστῶν) στὴν ἑκάστοτη κατάσταση, αὐτὰ ὅμως ποὺ διαβάζουμε, δὲν τὰ ἐφαρμόζουμε οὔτε ἐπιζητοῦμε νὰ τὰ ἐφαρμόσουμε στὶς ἀνάλογες σημερινὲς περιστάσεις. Ἔτσι οἱ βίοι τῶν Ἁγίων καταντοῦν λογοτεχνικὰ ἔργα ψυχωφελοῦς ἀναγνώσεως.

Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ εἶχα τὴν εὐλογία νὰ ἀνακαλύψω καὶ νὰ ἀγοράσω ἀπὸ ἕνα παλαιοπωλεῖο τὸν βίο τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἀπὸ τὸν ὀρθόδοξο ρουμάνο συγγραφέα Βιργὶλ Κων/νο Γεωργίου ποὺ γράφτηκε στὸ Παρίσι τὸ 1957 (C. V. Gheorhiu, «Saint Jean Bouche d’ Or», Librairie Plon, Paris, 1957). Ἡ ἐμπεριστατωμένη ἀναφορὰ τῶν γεγονότων τοῦ βίου τοῦ Ἁγίου καὶ ἡ παρουσίασή τους σὲ μία σύγχρονη, λογοτεχνική, ζωντανὴ καὶ ὄχι ξηρὴ γλώσσα, μὲ διάχυτο τὸν θαυμασμὸ γιὰ τὴν βιοτή του, ἀλλὰ καὶ μὲ καυστικὲς ἀναφορὲς σὲ ὅσους τὸν πολέμησαν καὶ καταδίκασαν, κερδίζει ὁλοκληρωτικὰ τὸν ἀναγνώστη. Αὐτὸ ὅμως ποὺ κάνει γιὰ ἐμᾶς, τοὺς Χριστιανοὺς τῆς ἐποχῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ βιβλίο ἀκόμα πιὸ ἐνδιαφέρον, εἶναι τὰ συμπεράσματα ποὺ βγαίνουν ἀπὸ τὴν σύγκριση τῶν γεγονότων καὶ τῶν προσώπων τότε καὶ σήμερα, καὶ ἰδιαίτερα στοὺς ἀκολούθους τομεῖς:

α) Ἡ στάση καὶ ἡ ποιότητα τῶν μοναχῶν τότε καὶ σήμερα

β) Ἡ στάση καὶ ἡ ποιότητα τῶν ἐπισκόπων τότε καὶ σήμερα

γ) Ἡ στάση καὶ ἡ ποιότητα τῶν πιστῶν τότε καὶ σήμερα

δ) Ἡ ἀποτείχιση.

Μνήμη θανάτου

 

     Πήγα σήμερα στο Κοιμητήριο. Ο καιρός ήταν καλός και ο δρόμος δεν είχε νερά. Πέρασα από όλους τους τάφους. Διάβασα τις επιγραφές πάνω στους σταυρούς: Πότε πέθανε ο καθένας, πόσα χρόνια έζησε στο Μοναστήρι, πόσων χρονών ήταν.

    Στο Κοιμητήριο του Νέου Βάλαμο αναπαύονται σήμερα 154 Μοναχοί. Όλους σας γνώρισα. Τώρα τα σώματά σας βρίσκονται στον τάφο, ο νόμος του θανάτου είναι αναπόφευκτος. Ξέρουμε, που και πότε γεννηθήκαμε. Αλλά πού και πότε θα πεθάνουμε, δεν το γνωρίζουμε. Ο άνθρωπος πλάστηκε από το χώμα και στο χώμα θα γυρίσει, ενώ το πνεύμα είναι από τον Θεό και στον Θεό θα επιστρέψει. Κάπου και σεις, σεβαστοί Πατέρες, τώρα βρίσκεστε. Πώς άραγε περνάτε εκεί; Πιστεύω ακράδαντα ότι δεν πεθάνατε, αλλά μόνο μεταναστεύσατε σε έναν άλλο αόρατο κόσμο.

    Αλλά οι νεκροί σιωπούν! Είναι μεγάλο μυστήριο το πού και πώς ζουν. Ο Απόστολος Παύλος λέγει: ''διὰ πίστεως γὰρ περιπατοῦμεν οὐ διὰ εἴδους''. Η Αδελφότητα μας γέρασε ολόκληρη. Οι περισσότεροι βαδίζουν στηριζόμενοι στα μπαστούνια. Άνοιξαν κιόλας μερικούς τάφους και κατασκεύασαν καινούργια φέρετρα. Σύντομα, μα πολύ σύντομα, και το δικό μου γήϊνο σώμα θα τοποθετηθεί στο φέρετρο, θα το κατεβάσουν στον ψυχρό τάφο και θα σκεπασθεί με χώμα. Πάνω στον τάφο θα γίνει μικρός τύμβος, όπου θα υψωθεί ο σταυρός. Ίσως θα βρεθεί και ένας καλός άνθρωπος να χαράξει το όνομά μου στην πλάκα και να την κολλήσει στο σταυρό.

    Σεβαστοί Πατέρες, σας ικετεύω: όποτε θα έρχεστε στον τάφο μου, προσεύχεσθε υπέρ της αμαρτωλής ψυχής μου.

~Όσιος Ιωάννης Αλεξέγιεφ,
Πνευματικός Ι. Μονής Βάλαμο

"Τρελογιάννης"

Γέροντας Παΐσιος: Ο άνθρωπος, όταν εγκαταλείπεται από την Χάρη, γίνεται χειρότερος από τον διάβολο

   Πολύς δαιμονισμός υπάρχει σήμερα στον κόσμο.   Ο διάβολος αλωνίζει, γιατί οι σημερινοί άνθρωποι του έχουν δώσει πολλά δικαιώματα και δέχονται δαιμονικές επιδράσεις φοβερές.

Έλεγε ένας πολύ σωστά: “Ο διάβολος παλιά ασχολείτο με τους ανθρώπους, τώρα δεν ασχολείται!
Τους έβαλε στον δρόμο και τους λέει: “Ώρα καλή!” και τραβάνε οι άνθρωποι!”
Είναι φοβερό! Βλέπετε, τα δαιμόνια στην χώρα των Γαδαρηνών (1), για να πάνε στα γουρούνια, ζήτησαν άδεια από τον Χριστό, γιατί τα γουρούνια δεν είχαν δώσει δικαίωμα στον διάβολο και αυτός δεν είχε δικαίωμα να μπη σ' αυτά.
Ο Χριστός επέτρεψε να μπη, για να τιμωρηθούν οι Ισραηλίτες, επειδή απαγορευόταν να τρώνε χοιρινό κρέας.

- Γέροντα, είναι μερικοί που λένε ότι δεν υπάρχει διάβολος.
- Ναι, κι εμένα μου είπε κάποιος:
“Να βγάλης από την γαλλική μετάφραση του βιβλίου “Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης” αυτά που αναφέρονται στους δαιμονισμένους, γιατί οι Ευρωπαίοι δεν θα τα καταλάβουν.

π. Νεκτάριος Μουλατσιώτης – Ένας αυλοκόλακας που σπρώχνει τον πατριάρχη Βαρθολομαίο στην αιώνια απώλεια.

ΜΟΣΧΑΡΟΓΛΩΣΣΕΣ – ΤΟ ΘΛΙΒΕΡΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ.

***

Απόσπασμα από την ομιλία του π. Νικολάου Μανώλη «Το Θαύμα που καίει τους Οικουμενιστές και τους Σατανιστές» ΕΔΩ (προς το τέλος) και ΕΔΩ (από την αρχή)Σχολιασμός του δημοσιεύματος της Ιεράς Μονής Τρικόρφου για την εκλογή Αρχιεπισκόπων Αμερικής και Αυστραλίας.

π. Νικόλαος Μανώλης: Είμαστε και διαδικτυακοί φίλοι νομίζω με τον συγκεκριμένο Ηγούμενο. Παρεξηγήθηκε τώρα τελευταία από μένα, από κάποιες δηλώσεις που έκανα εναντίον του Πατριάρχη. Κάτι έγινε στο διαδίκτυο, δεν ξέρω αν με μπλόκαρε, δεν ξέρω τι έγινε, δεν με διαφέρει φυσικά αυτό. Λέγει λοιπόν η ανακοίνωση αυτής της Μονής, και το λέγω αυτό γιατί υπάρχουν κάτι δικοί μου οι οποίοι λένε θα πάμε στο Τρίκορφο να προσκυνήσουμε και να πάρουμε την ευχή του Μουλατσιώτη. Για ακούστε πως μιλάει για τον Πατριάρχη ο Μουλατσιώτης και αν θέλετε πάτε. Αλλά όταν θα πάτε θα του πείτε, πάτερ δεν ντρέπεστε να μην αντιλαμβάνεστε την γραμμή την αιρετική που έχει ο Πατριάρχης, που μας πηγαίνει όλη την Ορθοδοξία ντουγρού στον γκρεμό; Πάμε και

Κωνσταντίνος ο Μέγας και η Ιστορική Αλήθεια: Η μνημειώδης ομιλία

Του π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού (απομαγνητοφωνημένη ομιλία)

Είναι γεγονός ότι η στάση των ιστορικών απέναντι στο Μέγα Κωνσταντίνο είναι αντιφατική. Για άλλους υπήρξε μέγα αίνιγμα ή στυγνός δολοφόνος και καιροσκόπος, για άλλους δε, το μέγα θαύμα της ιστορίας. Αυτό συμβαίνει διότι επικρατούν συνήθως ιδεολογικά κριτήρια και παραταξιακές εκτιμήσεις ερήμην των πηγών. Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στο χώρο της ιστορίας, που οδηγεί αυτόχρημα στην αυτοκατάργηση του ιστορικού και των ερευνών του, είναι η χρησιμοποίηση της ιστορίας με οποιεσδήποτε διασκευές της κατά το δοκούν, ώστε να χρησιμοποιείται για να αποδειχθούν πράγματα που ιστορικά δεν θεμελιώνονται.
Ένα άλλο επίσης πρόβλημα είναι όχι μόνον η ιδεολογική χρήση της ιστορίας και των πηγών ακόμη, αλλά είναι και ο ιστορικός αναχρονισμός. Να επιχειρούνται δηλαδή ερμηνευτικές προσβάσεις στα