Η στάση του αγ. Μάρκου του Ευγενικού προς τους Οικουμενιστές της εποχής του

Ξεκινήσαμε χθές, ποὺ ἑορτάζαμε τὸν ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό, μὲ μιὰ μικρὴ ἀναφορὰ σὲ αὐτόν. Σήμερα θὰ δημοσιεύσουμε ἕνα κείμενο τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, σχετικὸ μὲ τὴ στάση τοῦ ἁγίου Μάρκου καὶ τῶν συναγωνιστῶν του ἀπέναντι στὴν παρόμοια αἵρεση τῆς ἐποχῆς του, στάση, τὴν ὁποία οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι καὶ ποιμένες ὄχι μόνο δὲν μιμοῦνται ἀλλὰ καὶ διαστρέφουν!

Τὸ κείμενο εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ εὐρύτερη μελέτη-ἀπάντηση στὸν Ἀρχιμανδρίτη π. Παῦλο Δημητρακόπουλο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς. Ὁ π. Παῦλος καὶ ἡ Μητρόπολή του, ἀρνήθηκαν νὰ ἀπαντήσουν στὸ κείμενο αὐτό, προσποιούμενοι (καὶ ὑποσχόμενοι) ὅτι, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ σοβαρὸ τὸ θέμα, θὰ συγκαλέσουν Ἡμερίδα πρὸς συζήτησή του! Τελικά, οὔτε ἀπάντησαν, οὔτε τὴν Ἡμερίδα πραγματοποίησαν, παρόλο ποὺ οἱ κατηγορίες τοῦ π. Εὐθυμίου ἦσαν βαριές. Δηλαδή, ὁ π. Εὐθύμιος τοὺς ἐγκαλοῦσε

«γιά δολιοφθορά καί ἐξαπάτησι, διότι ἤθελαν νά ἀποδείξουν ὡς Λατινόφρονες τούς Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς πρό τῆς Συνόδου, ὥστε νά ἀποδειχθῆ ἀβίαστα ὅτι ὁ ἅγ. Μᾶρκος ἐπικοινωνοῦσε ἐκκλησιαστικά μέ Λατινόφρονες Ἀρχιερεῖς καί Πατριάρχες καί δέν ἀποτειχίζετο ἀπό αὐτούς»!!!

Καὶ συνέχιζε:

«Αὐτό, πατέρες, εἶναι ψευδές καί ἀπορῶ πῶς τό ἰσχυρίζεσθε, ψαλιδίζοντας ἤ μᾶλλον κατακρεουργώντας ὅλο τό κείμενο στό ὁποῖο στηρίζεσθε»!

  Ἀλήθεια, πόση ὀρθόδοξη εὐαισθησία ἔχει ἀπομείνει στοὺς συγχρόνους «Ποιμένες»;
       Ὅσοι ἔχουν κουράγιο καὶ ἐνδιαφέρονται νὰ γνωρίσουν την στάση ποὺ τήρησε ὁ ἅγιος Μᾶρκος κατὰ τῆς τότε αἱρέσεως, ἂς ἀναγνώσουν μὲ προσοχὴ τὸ κείμενο τοῦ π. Εὐθύμιου, ποὺ ἀποκαλύπτει τὴ διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας ἀπὸ  συγχρόνους ποιμένες, προκειμένου νὰ δικαιολογήσουν τὸν συμβιβασμό τους μὲ τοὺς ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν ἀναποτελεσματικότητα (ἀνυπαρξία) τοῦ ἀγῶνος τους κατὰ τῆς σύγχρονης παναίρεσης.

Θά συνεχίσω ἀναφερόμενος εἰς τό κεφάλαιο τῆς κριτικῆς σας μελέτης  «Ἅγ. Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός». Καί στό κεφάλαιο αὐτό, θεωρώντας ὅτι εὑρήκατε σωτήρια λέμβο, ὑπεραμύνεσθε τῆς ἰδίας θέσεως, ὅτι δηλαδή καί ὁ ἅγ. Μᾶρκος ἐπικοινωνοῦσε ἐκκλησιαστικῶς μέ τούς Λατινόφρονες πρό τῆς ἑνώσεως τῆς Συνόδου Φλωρεντίας–Φερράρας. Ὁ σκοπός σας, πατέρες, εἶναι καί ἐδῶ προφανῶς ὁ ἴδιος, νά λογισθῆτε κι ἐσεῖς ἀκόλουθοι ὄχι μόνον τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Βρυεννίου, ἀλλά καί τοῦ ἁγ. Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ἐπειδή μνημονεύετε καί ἀκολουθεῖτε τούς Οἰκουμενιστές Ἀρχιεπισκόπους καί Πατριάρχες.

Εἶναι ὄντως παράδοξο καί πρωτοφανές, ἀπό τήν μία πλευρά νά ἀκολουθῆτε, νά ἀναγνωρίζετε, νά μνημονεύετε καί νά ἀποδέχεσθε δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου ὅλες τίς προδοσίες τῆς πίστεως, τήν θεολογία τῶν Οἰκουμενιστῶν καί τήν ἐκκλησιαστική συνύπαρξι μετά τῶν αἱρετικῶν καί, ἀπό τήν ἄλλη, νά τοποθετῆτε τούς ἑαυτούς σας στήν θέσι τῶν Ἁγιορειτῶν ἐπί Βέκκου Ὁσιομαρτύρων, τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Βρυεννίου καί τοῦ ἁγ. Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ.

Ὁ ἅγ. Μᾶρκος, ὅμως, ὁ Εὐγενικός καί πλῆθος ἄλλων κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἀποτειχίστηκαν ἀπό αὐτούς πρό συνοδικῆς κρίσεως, σύμφωνα μέ τόν ἐν λόγῳ Κανόνα καί τήν μακραίωνη Παράδοσι καί διδασκαλία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας...

Ἀπό αὐτούς, παρ’ ὅτι δέν εἶχαν καταδικασθῆ ἀπό Σύνοδο, οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἀποτειχίσθηκαν καί, ἄρα, καμμία σχέσι δέν ὑπάρχει μέ τούς σημερινούς Ἀντιοικουμενιστές, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὑποτεταγμένοι καί συνοδοιπόροι τῶν αἱρετικῶν.

Πρέπει νά σημειωθῆ, ὅτι οἱ Πατέρες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης μέ ὅλες τίς δυσκολίες της, δέν εἶχαν ἐφεύρει καινούριους τρόπους ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρέσεων, ὅταν αὐτοί (οἱ αἱρετικοί) κατεῖχαν τήν ἐκκλησιαστική ἐξουσία, ἐνῶ σήμερα οἱ Ἀντιοικουμενιστές ἔχουν θεωρητικά καί πρακτικά κατ’ οὐσίαν ἀποτειχισθῆ ἀπό τούς Πατέρες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, διότι ἔχουν ἐφεύρει νέους τρόπους ἀντιμετωπίσεως τῶν ἰδίων μέ τότε αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι τρόποι, θεωρητικά στηρίζονται στήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Ἔτσι κατ’ οὐσίαν καταργεῖται ἡ πατερική ὁδός τῆς ἀποτειχίσεως καί εἰσάγεται ἡ ὁδός τῆς συνυπάρξεως μέ τούς αἱρετικούς. Αὐτό, ἀκριβῶς, ἀποτελεῖ τή βασική θεωρία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τόν ὁποῖο, πατέρες, ὠνομάσατε «παναίρεσι». Δίδεται δέ ἀκόμη διά τῆς καινοτόμου αὐτῆς μεθόδου ἡ εὐκαιρία καί ἡ ἐξουσία, νά κατευθύνουν τά ἐκκλησιαστικά πράγματα οἱ ἴδιοι οἱ αἱρετικοί, πρᾶγμα πρωτάκουστο καί ἀδιανόητο γιά τούς Πατέρες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.

Ἔτσι λοιπόν, οἱ ἴδιοι οἱ αἱρετικοί ποιμένες εἰσάγουν τήν Ὀρθοδοξία στό Π.Σ.Ε., ὡς ἰσότιμο μάλιστα μέλος, ἀναγνωρίζουν τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν, χωρίς φυσικά αὐτοί νά μετανοήσουν καί νά ἐπιστρέψουν στήν Ὀρθοδοξία, γκρεμίζουν τό μεσότοιχο τοῦ φραγμοῦ διά τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων, διευρύνουν τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας –κατά βούλησι– διά τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας, ἐπικοινωνοῦν ἐκκλησιαστικά διά

Ο Θεὸς θέλει...

Πηγή: "Τρελογιάννης"