Χρ. Σμύρνης, "Θεωρία κλάδων", Β΄ Βατικανή, νεωτεριστές

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ  ΣΜΥΡΝΗΣ (4):

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Δ΄ ΜΕΡΟΣ

Ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἐπίστευε στήν προτεσταντική κακοδοξία τῆς «θεωρία τῶν κλάδων», ὅπως φαίνεται καθαρά ἀπὸ τὰ παρακάτω κείμενά του· κακοδοξία ποὺ οἰκειοποιήθηκαν καὶ διδάσκουν καὶ οἱ σύγχρονοι Οἰκουμενιστές, μὲ πρεξάρχοντας τὸν Πατρ. Βαρθολομαῖο καὶ τὸν μητρ. Περγάμου Ἰω. Ζηζιούλα. Πιθανὸν μάλιστα, νὰ μὴν διατυπώθηκε ποτέ τόσο «αὐθόρμητα» καὶ ξεκάθαρα ἡ «θεωρία τῶν κλάδων», ἀπό χείλη ὀρθόδοξου Ἀρχιερέως, ὅπως διατυπώθηκε ἀπὸ τὸν Χρυσόστομο Σμύρνης!

Συνεχίζουμε, λοιπόν, τὴν ἀνάρτηση ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ. Στὸ Δ΄ μέρος παρατίθενται οἱ σελ. 147-165.

Ἀναφέρουμε ἐν συνεχείᾳ ἀπό τόν Χρ. Σολομωνίδη ἕνα τμῆμα ἀπό τό σχέδιο τῆς Μικρασιατικῆς ἀμύνης, τό ὁποῖο εἶναι ἔργο τοῦ Χρυσοστόμου καί τό ἔγραψε ἰδιοχείρως:

«Τό Ἐθνικόν μας Κέντρον τῆς Κων/πόλεως θά κάμη ὑστάτην ἔκκλησιν πρός τήν παγκόσμιον Χριστιανικήν συνείδησιν καί πρός τάς Ὑπάτας ἐκκλησιαστικάς Κορυφάς τῶν διαφόρων μεγάλων τοῦ κορμοῦ τῆς Χριστιανοσύνης δένδρου κλάδων, ἀπό τοῦ Πάπα καί τοῦ Κανταβρυγίας ἤ τοῦ Πριμάτου τῆς Ἀμερικῆς ἤ τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Σκωτικῆς Πρεσβυτεριανῆς Ἐκκλησίας τῆς Σουηδίας, τῆς Ἑλβετίας καί αὐτῆς τῆς Λουθηριανῆς Γερμανίας· πρός τούς Ὀρθοδόξους Βασιλεῖς καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπους τῆς Ρουμανίας, τῆς Σερβίας, τούς Προέδρους καί τούς Ὀρθοδόξους Μητροπολίτας τῆς Τσεχοσλοβακίας, τῆς Πολωνίας καί πρός αὐτούς ἔτι τούς μπολσεβικίζοντας Ρώσους, Πατριάρχην καί Μητροπολίτας, ἐν ὀνόματι τῆς Χριστιανικῆς ἀλληλεγγύης, ἡ ὁποία φαίνεται ὅτι ἐχρεωκόπησε καθ' ἥν στιγμήν οἱ Μουσουλμᾶνοι τῶν Ἰνδιῶν, τοῦ Μαρόκου καί τῆς Αἰγύπτου τόσην ἀδελφικήν προστασίαν ἐπιδαψιλεύωσι πρός τούς Μουσουλμάνους τῆς Τουρκίας» (Β' τόμος, σελ. 71).

Ἀπό αὐτό τό κομμάτι τοῦ σχεδίου τοῦ Χρυσοστόμου φαίνεται καθαρά ὅτι ἐπίστευε στήν προτεσταντική θεωρία τῶν κλάδων, ἡ ὁποία γιά πρώτη φορά διατυπώθηκε στό συνέδριο τοῦ Lambeth. Σύμφωνα μέ τή θεωρία αὐτή καμμία ἀπό τίς ὑπάρχουσες ἐκκλησίες, οὔτε ἡ Ὀρθόδοξη, δέν δικαιοῦται νά διεκδικήση τήν ἀποκλειστικότητα στή διαδοχή  τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, πού τήν συναποτελοῦν ὡς ἐνιαῖο δένδρο ὅλες οἱ διεσπασμένες ἐκκλησίες, ὡς κλάδοι αὐτοῦ τοῦ δένδρου. Αὐτή δηλαδή  ἡ θεωρία λέγει μέ ἁπλά λόγια,  ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία, ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμός κλπ. εἶναι κλαδιά τοῦ δένδρου τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλα μαζί ἑνωμένα ἀποτελοῦν τό δένδρο δηλαδή, τήν Ἐκκλησία. Ἀρνεῖται συνεπῶς  τήν μοναδικότητα καί τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἴσως μάλιστα ποτέ δέν διατυπώθηκε  τόσο ξεκάθαρα αὐτή  ἡ θεωρία, ἀπό «ὀρθόδοξα χείλη».

Ἀναφέρει  ὁ Χρυσόστομος χαρακτηριστικά: «τῶν διαφόρων μεγάλων τοῦ κορμοῦ τῆς Χριστιανοσύνης δένδρου κλάδων». Καί ἐν συνεχείᾳ ἀπαριθμεῖ αὐτά τά κλαδιά τοῦ δένδρου τῆς Χριστιανοσύνης, ἀρχίζοντας ἀπό τούς αἱρετικούς καί καταλήγοντας στούς ὀρθοδόξους Ρουμάνους, Σέρβους, Ρώσους κλπ. Προφανῶς οἱ μονοφυσῖτες, οἱ Ἀρμένιοι κλπ. δέν ἀναφέρονται ὡς κλαδιά τοῦ δένδρου, ἐπειδή καί αὐτοί ἀνῆκαν στούς «φτωχούς ἀδελφούς», οἱ ὁποῖοι δέν μποροῦσαν νά προσφέρουν βοήθεια στήν Σμύρνη, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἐζητοῦσε εἰς τό ὑπόμνημά του ὁ Χρυσόστομος.

Σέ ἐπιστολή του πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Μελέτιο, ὁ Χρυσόστομος λέγει περίπου τά ἴδια πράγματα, διατυπώνοντας πάλι τή θεωρία τῶν κλάδων: «Ἔπειτα τό Ἐθνικόν μας τοῦτο Κέντρον διά τοῦ Πατριάρχου θά κάμη ὑστάτην ἔκκλησιν πρός τήν παγκόσμιον χριστιανικήν συνείδησιν καί πρός τάς Ὑπάτας χριστιανικάς Κορυφάς τῶν διαφόρων μεγάλων τοῦ κορμοῦ τοῦ χριστιανικοῦ δένδρου κλάδων, ἀπό τοῦ Πάπα καί τοῦ Κανταβρυγίας, τοῦ Πριμάτου καί τῶν Ἐπισκόπων τῶν διαφόρων  Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀμερικῆς, τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Σκωτικῆς Πρεσβυτεριανῆς Ἐκκλησίας, τῆς Σουηδίας, τῆς Ἑλβετίας καί αὐτῆς τῆς Λουθηριανῆς Γερμανίας, πρός τούς Ὀρθοδόξους Βασιλεῖς...»  (Χρ. Σολομωνίδη, Χρυσόστομος Σμύρνης, Β' τόμος, σελ. 77).

Ἀναφέρουμε στή συνέχεια ἀπό τό ἴδιο βιβλίο τοῦ Χρ. Σολομωνίδη τήν ἐπιστολή τοῦ Χρυσοστόμου πρός τόν Πάπα τῆς Ρώμης, πρός τόν ὁποῖο πάλι ἀπευθύνεται ὡς σέ Ὀρθόδοξο ἀρχιερέα, τόν προσφωνεῖ στό τέλος ἐν Χριστῷ ἀδελφῷ κλπ.:

«...Ὁ Χρυσόστομος θεωρεῖ τήν προτεινομένη ἀπό τούς Συμμάχους λύση “τερατώδη” καί ἀπαράδεκτη. Ἀπευθύνει δραματικές ἐκκλήσεις πρός τούς Συμμάχους.  Δέν διστάζει ν' ἀποστείλει καί πρός τόν Πάπα Ρώμης, Πῖον τόν 11^ο, προσωπική ἐπιστολή. Εἶναι πρώτη φορά, ἀπό τήν Ἅλωση τῆς Πόλης, πού Ἕλλην Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς ἐπικοινωνεῖ ἐπίσημα μέ τόν Ἀρχηγό τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας καί ζητᾶ τή συμπαράστασή του:

 «Mακαριώτατε, Ἐν μέσῳ τῆς ἑορτασίου ἀγαλιάσεως, ἥν σύμπας ὁ Χριστιανικός κόσμος τῆς Δύσεως αἰσθάνεται ἐπί τῳ κοσμοχαρμοσύνῳ Πάσχᾳ, ἐπιτρέψατε εἰς τόν ταπεινόν ἐμέ Ἀρχιεπίσκοπον τῆς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας Σμύρνης ἐξ ὀνόματος καί τῶν Ἀγγέλων τῶν Ἑπτά Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀποκαλύψεως τῶν χρυσῶν τούτων ἑπτά λυχνιῶν, ἐν μέσῳ τῶν ὁποίων περιπατεῖ ὁ Κύριος (Ἀποκάλυψις 2) νά προσκομίσω εἰς τούς πόδας τοῦ Ὑμετέρου Κραταιοῦ καί παγκοσμίου ἐπιβολῆς Παπικοῦ Θρόνου τάς οἰμωγάς τῶν πεπελεκισμένων διά τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἰησοῦ (Ἀποκ. 20,41) τῶν ἐρχομένων ἐκ τῆς μεγάλης θλίψεως Χριστιανῶν τῆς Ἀνατολῆς, ὅσοι ἔπλυναν τά ἱμάτια αὐτῶν ἐν τῷ αἵματι τοῦ ἀρνίου (Ἀποκ. 7,14) καί κράζουσι μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἕως πότε Δέσποτα, οὐ κρίνεις καί ἐκδικεῖς τό αἷμα ἡμῶν (Ἀποκ. 6,10) καί νά ἐπικαλεσθῶ τήν πατρικήν Αὐτῆς προστασίαν.

»Μακαριώτατε: Ὠσεί μή ἤρκουν τά δεινά μαρτύρια τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἀνατολῆς ...δεινοί μᾶς ταράττουσι φόβοι, ὅτι νέον μέγα παρασκευάζεται ἀνοσιούργημα κατά τῆς Ἱστορίας καί τοῦ Χριστιανισμοῦ...

»Μή ἀνεχθεῖτε, Μακαριώτατε, ἐν ταῖς μεγάλαις ἡμέραις τῆς Ὑπάτης Ἀρχιερατίας ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου νά διαπραχθῇ τηλικοῦτον βδελυρόν κατά τῶν ἐλευθερωθέντων ἅπαξ τέκνων τοῦ Χριστοῦ ἀνοσιούργημα ἀνασταυρώσεως καί παντελοῦς αὐτῶν ἀφανισμοῦ. Ὑψώσατε τήν πατρικήν φωνήν Σας. Λαλήσατε εἰς τάς καρδίας τῶν Ἰσχυρῶν. Διδάξατε εἰς τούς ἐνοικοῦντας ἄρχειν τῶν Ἐθνῶν στοιχειώδη δικαιοσύνην καί σεβασμόν πρός τάς ἐλευθερίας τῶν λαῶν καί τά ἀνθρώπινά των δίκαια...

Εὐγνώμων ἐν Χῷ ἀδελφός  + Ὁ Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος». (Β' τόμος , σελ. 46).

Καί ἐδῶ σχολιάζοντας αὐτή τήν ἐπιστολή τοῦ Χρυσοστόμου ἀναφέρουμε ὅτι ὁ Χρυσόστομος προσφωνεῖ τόν Πάπα ὡς ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο, προσκομίζει στά πόδια του τά βάσανα τῶν χριστιανῶν, ἐπικαλεῖται τήν πατρική του προστασία, παρακαλεῖ νά ὑψώση τήν πατρική του φωνή, ὑπογράφει ὡς ἐν Χριστῷ ἀδελφός κλπ. Τό σημαντικώτερο ὅμως εἶναι ὅτι ἀναφέρει ἐπί λέξει: «Μή ἀνεχθεῖτε Μακαριώτατε ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς ὑπάτης ἀρχιερατείας»! Ἡ λέξις  «ὑπάτης» στό λεξικό  ἔχει τίς ἑξῆς ἔννοιες: «ὕψιστος, ἀνώτατος, ὑπέρτατος, πρῶτος»· πρᾶγμα τό ὁποῖο σημαίνει ὅτι ὁ Χρυσόστομος ἀναγνωρίζει στόν μεγαλύτερο αἱρεσιάρχη ὅλων τῶν αἰώνων ὄχι μόνον τήν ἀρχιερωσύνη, τήν ὁποία δέν ἔχουν οἱ αἱρετικοί, ἀλλά τήν ἀρχιερωσύνη ὅπως τήν ὀνειρεύτηκε ὁ Πάπας, δηλαδή ὡς τοῦ μόνου ἀντιπροσώπου τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς. Βέβαια ἡ ἀπάντησις τοῦ Πάπα δέν ἐστάλη στόν Χρυσόστομο ἀλλά λίγο ἀργότερα στόν Κεμάλ Ἀτατούρκ, ὡς συγχαρητήριο τηλεγράφημα διά τήν γενοκτονία τῶν Τούρκων εἰς βάρος τῶν Ἑλλήνων. Σ' αὐτόν τόν Πάπα προσεκόμισε ὁ Χρυσόστομος τάς «οἰμωγάς τῶν πεπελεκισμένων» καί ἀπό αὐτόν ἐζήτησε νά ὑψώση τήν πατρική του φωνή, ἀναγνωρίζοντας ὡς ἀντάλλαγμα σ' αὐτόν τήν ὑπάτη ἀρχιερωσύνη!  Εἶναι γεγονός ὅτι ὅσο πλούσια ἦταν μέσα στήν καρδιά τοῦ Χρυσοστόμου τά πατριωτικά του αἰσθήματα, τόσον ἀνύπαρκτα ἦσαν τά τῆς πίστεως καί τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἡ πίστις τοῦ Χρυσοστόμου εἶχε βαθύτατα ἐπηρεασθῆ ἀπό τή Δύσι. Θεωρεῖ πρότυπό του τήν δυτική ἐκκλησιαστική νοοτροπία, κηρύσσει τόν ἐκσυγχρονισμό τῆς ἐκκλησίας σύμφωνα μέ τά δυτικά πρότυπα καί τήν ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ ὅλους τούς αἱρετικούς. Ἐπιθυμεῖ νά μή μείνη ἡ Ἐκκλησία πίσω ὡς πρός τίς ἐπιστημονικές ἀνακαλύψεις, ἀλλά νά προσαρμόζη τήν διδασκαλία της σύμφωνα μέ αὐτές. Διά νά δείξωμε ὅλο αὐτό τό νεωτεριστικό πνεῦμα τοῦ Χρυσοστόμου σταχυολογοῦμε κομμάτια ἀπό τό ὑπόμνημά του, τό ὁποῖο ὀνομάζει:

«”Ο ΜΥΧΙΟΣ ΜΟΥ ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΥΜΕΝΟΝ ΠΑΡ' ΕΜΟΥ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ  ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ἤτοι τά χρήζοντα ἐπειγούσης διαρρυθμίσεως καί σοφῆς λύσεως σοβαρά θρησκευτικά καί ἐκκλησιαστικά προβλήματα”:

»...Ἀνάγκη οἱ παρ' ἡμῖν ἐκκλησιαστικοί θεσμοί καί ὅλος ὁ θρησκευτικός μας, καί ὁ μετ' αὐτοῦ ἀρρήκτως συνδεδεμένος ἐθνικός μας βίος, νά ἐναρμονισθῆ συμφώνως πρός τό ὑγιές πνεῦμα καί τάς ζωτικάς ἀνάγκας τοῦ αἰῶνος, τῆς σημερινῆς ἐπιστήμης καί τῆς κοινωνιολογίας, διότι μόνον οὕτω δύναται ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία καί τό Γένος μας νά προσδοκῶσιν ἔντιμον καί ἄξιον παρόν καί μέλλον, ὁποῖον ἦτό ποτε τό παρελθόν μας, καί διότι περιπλέον ἀδυσώπητος ἀνάγκη ἐπί ποινῇ ζωῆς ἤ θανάτου καλεῖ ἡμᾶς νά τεθῶμεν ἐν τῇ πρωτοπορείᾳ πάσης προοδευτικῆς κινήσεως, συμφώνως πρός τήν ἀνέλιξιν παντός συγχρόνου ἐπιστημονικοῦ, κοινωνικοῦ, μορφωτικοῦ, ἐθνικοῦ καί πολιτειακοῦ θεσμοῦ καί σκοποῦ... λαμβάνουσα πάντοτε ὑπ' ὄψιν τούς νέους ὁρίζοντας τῆς γνώσεως, τούς ὁποίους τό ἐξερευνητικόν πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου ὁσημέραι εὐρυτέρους διανοίγει, καί οὕτω νά παρέχῃ ἑκάστοτε νέαν ὤθησιν πρός τελειοτέραν ἀνάπτυξιν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ καί ἐθνικοῦ μας βίου, καί πληρεστέραν κατ' ἔκτασιν καί ἔντασιν διεύρυνσιν καί ἀπόλαυσιν τῆς ἀληθοῦς ἀνθρωπίνης ζωῆς (σελ. 4,5).

»...Ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν σταθερά, ἄκαμπτος, ἀμετάβλητος ἐν τῇ ἐσωτερικῇ ζωῇ της, ἥτις εἶνε τό δόγμα, ὀφείλει ἐν τῇ ἐξωτερικῇ μορφῇ τῆς ὑπάρξεώς της νά εὑρίσκεται ἀείποτε ἐν κινήσει ἐν μέσῳ τῆς παγκοσμίου κινήσεως καί τῆς ἀεννάου δίνης τοῦ ρεύματος τοῦ χρόνου, κινήσεως καί ρεύματος, ἥτις παρασύρει καί ἀλλοιοῖ ἑκάστοτε τούς κοινωνικούς, πολιτειακούς καί ἐκκλησιαστικούς ἐν τῷ κόσμῳ θεσμούς· καί ὀφείλει ἀείποτε νά εὑρίσκηται ἐν ἁρμονίᾳ πρός τάς προόδους τοῦ αἰῶνος καί τάς ἑκάστοτε ἀνάγκας τῆς ἐποχῆς, καί ἰδίᾳ πρός τό νέον πνεῦμα τῶν φιλελευθέρων ἐπιστημονικῶν, κοινωνικῶν καί πολιτειακῶν θεσμῶν, χωρίς ἐν τούτοις νά παύσῃ ἀνταποκρινομένη πρός τούς ἀρχαίους εὐρεῖς καί διαυγεῖς ἐκκλησιαστικούς αὐτῆς ὁρίζοντας, οἵτινες εἶνε ἀπαύγασμα καί ἀπόρροια τῶν αἰωνίου κύρους ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ (σελ. 7).

»(...) διά τῆς ὑπ΄ Αὐτῆς ἐπιμόνου καλλιεργείας φιλικῶν καί ἀδελφικῶν δεσμῶν καί πνευματικῆς ἐπικοινωνίας μετά τῶν λοιπῶν ὄχι μόνον αὐτοκεφάλων καί αὐτονόμων ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, οἱ μετά τῶν ὁποίων πνευματικοί δεσμοί τόσον ἐχαλαρώθησαν, ὥστε ἐμποιοῦσι τήν ἐντύπωσιν ὅτι οὐδαμῶς κἄν ὑφίστανται οὗτοι, ἀλλά καί μετά πασῶν τῶν λοιπῶν μή Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί ἰδίᾳ τῆς Παλαιοκαθολικῆς, τῆς Καθολικῆς, τῆς Ἀγγλικανῆς, τῆς Προτεσταντικῆς, τῆς Ἀρμενικῆς καί τῶν λοιπῶν ἰδίᾳ κατά Ἀνατολάς Χριστιανικῶν παραφυάδων καί ἀποχρώσεων, καί ταῦτα πάντα πρός πληρεστέραν καί τελειοτέραν ἐξυπηρέτησιν τῶν μεγάλων ἀναγκῶν καί ἀπαιτήσεων τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου.

»(...) τό πρόγραμμα ἐν γενικαῖς γραμμαῖς ἔχει ὡς ἑξῆς:

                           

Β. ΘΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ

1. Συντόμευσις ἱερῶν ἀκολουθιῶν.

2. Ἀναθεώρησις καί ἀνακάθαρσις τῶν χρηζόντων τοιαύτης ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων.

3. Γενίκευσις, συστηματοποίησις καί ἀποτελεσματικότης  τοῦ κηρύγματος.

4. Βελτίωσις ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς καί ζωγραφικῆς...

ΣΤ. ΜΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙ

1. Σκέψεις πρός συνεννόησιν ἤ προσέγγισιν ἤ ἕνωσιν, εἴ δυνατόν μετά τινων ἐξ αὐτῶν (σελ. 8, 9,10).

»... Καί ἐπειδή παρ' ἡμῖν Ἔθνος καί Ἐκκλησία εἶνε ἀρρήκτως συνδεδεμένα, τό ἔθνος ἡμῶν τότε μόνον δύναται νά ἐλπίζῃ καί προσδοκᾷ ἔντιμον καί ἄξιον μέλλον, μέλλον οἶον ἦτο ποτε τό παρελθόν του, ὅταν ἡ Ἐκκλησία του εὑρίσκεται ἐν τῇ πρωτοπορείᾳ πάσης προοδευτικῆς κινήσεως καί παρακολουθῇ τήν ἐξέλιξιν παντός συγχρόνου κοινωνικοῦ, μορφωτικοῦ καί ἐθνικοῦ θεσμοῦ... (σελ. 16).

»Ἔπειτα, αὐταί αἱ ἐνιαύσιοι Σύνοδοι τῶν ἀρχηγῶν τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν, τῶν  Ἐπισκόπων καί ἄλλων ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, ἔχουσαι, ὡς ἀνωτέρω ἐλέχθη, ἀποστολήν νά μελετῶσιν ὅλα τά διάφορα προβλήματα, τά ὁποῖα ἐξεγείρει ἡ πρόοδος τοῦ αἰῶνος ἐν σχέσει πρός τό Εὐαγγέλιον καί νά θέτωσιν ἐν ἁρμονίᾳ τάς ἀρχάς τοῦ Εὐαγγελίου καί τάς παραδόσεις καί διατάξεις τῆς χριστιανικῆς μας πίστεως πρός τάς ἀνάγκας τῆς ἐποχῆς καί τάς ἀπαιτήσεις τῶν χρόνων καί τῶν ἀνθρώπων, θά  διαρρυθμιζωσι τά χρῄζοντα διαρρυθμίσεως ἐν τῷ πρακτικῷ βίῳ τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν ἑκάστοτε τάσεων τῆς ἐπιστήμης, ἄλλο τόσον καί ἔναντι τῶν ἑκάστοτε μορφῶν τοῦ πολιτεύματος τοῦ Κράτους, ἐν ᾧ ζῇ ἡ Ἐκκλησία... (σελ. 26).

»Λοιπόν αὐταί αἱ ἐνιαύσιοι Σύνοδοι θά ἐπενέγκωσι τάς συμφώνως πρός τούς καιρούς διαρρυθμίσεις ἐν τῇ δημοσίᾳ ἡμῶν λατρείᾳ. Θά μελετήσωσι μετά προσοχῆς καί εὐλαβείας τά ἐν ἄλλαις Ἐκκλησίαις συμβαίνοντα ὡς πρός τήν διάρκειαν τῆς δημοσίου προσευχῆς καί τήν σταθερότητα τῆς ἐνάρξεως καί ἀπολύσεως τῶν ἱερῶν μας ἀκολουθιῶν, ὡς πρός τήν τοποθέτησιν καθισμάτων, ὡς πρός τούς τρόπους τῆς Μουσικῆς καί μελῳδίας, οἵτινες πρέπει ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ νά προτιμηθῶσιν, ὡς πρός τήν διαρρύθμισιν τῶν τελετουργικῶν καί ὑμνογραφικῶν βιβλίων μας, ὡς πρός τό ζήτημα ζωντανοῦ καί καρποφόρου κηρύγματος, ὡς πρός τό ζήτημα τῶν πολυαρίθμων ἑορτῶν καί νηστειῶν, καί τοῦ τρόπου τῆς τηρήσεως αὐτῶν, δι' ἅς ὡρισμένως ἔχει πολλά νά ὠφεληθῇ ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία καί ἀπ΄ Αὐτῆς τῆς Ἀρμενικῆς Ἐκκλησίας, ἥτις ἐτακτοποίησε κάλλιον ἡμῶν τάς ἑορτάς καί τάς νηστείας της.

»Αὗται αἱ Σύνοδοι τῆς  Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θά θεσμοθετήσωσι συμφώνως πρός τούς καιρούς καί τάς ἀνάγκας «oὐκ ἐπ' ἀθετήσει τῆς παρά τῶν ἁγίων παραδεδομένης ἡμῖν πίστεως καί τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως», ὡς λέγει ρητῶς ὁ κανών τῆς Πανθέκτης, ἀλλά συμφώνως καί πρός τάς ἀποστολικάς παραγγελίας καί τό πνεῦμα τῶν Κανόνων καί τό ζήτημα τοῦ γάμου τῶν Ἐπισκόπων, καταργουμένης τῆς ὑποχρεωτικῆς ἀγαμίας τοῦ κλήρου.

»...Θά καλλιεργήσωσι τούς δεσμούς τῆς ἑνότητος, ἄν ὄχι τό γε νῦν (ἄν ὄχι  τουλάχιστον τώρα) τοῦ δόγματος καί τῆς κοινῆς πίστεως, ἀλλά πάντως τῆς ἀγάπης καί τῆς Χριστιανικῆς ἐλπίδος μετά πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν καί ἰδίᾳ τῆς Καθολικῆς, τῆς Παλαιοκαθολικῆς τῆς Ἀγγλικανῆς, Ἐπισκοπιανῆς τε καί Πρεσβυτεριανῆς, ἀλλά καί μετ' αὐτῶν τῶν Προτεσταντικῶν, τῶν μή πάμπαν πρός τόν ὀρθολογισμόν ἀποκλινουσῶν Ἐκκλησιῶν, διά τῆς συχνῆς ἐπικοινωνίας ἤ τῶν ἀντιπροσώπων τῶν ἐν λόγῳ Ἐκκλησιῶν ἐν ταῖς χώραις τῆς Ἀνατολῆς, ἤ τῶν ἡμετέρων ἀπεσταλμένων ἐν ταῖς χώραις τῆς Δύσεως καί Ἀμερικῆς, καί δι' ἀλληλογραφίας ἀναμέσον καί αὐτῶν τούτων τῶν Ἀνωτάτων Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν ἅπαξ καί δίς τοῦ ἑνιαυτοῦ διά κοινήν μελέτην καί σύσκεψιν ζητημάτων ἐνδιαφερόντων τόν ὅλον Χριστιανισμόν καί τήν καθόλου Ἐκκλησίαν... (σελ. 34, 35).

    » (...) καί τρίτην διά τήν  προπαρασκευήν τῶν μελλόντων ἐπιστημόνων θεολόγων, ὅσοι καταρτιζόμενοι ἀναλόγως θά συνεχίσωσι τάς ἐπιστημονικάς των σπουδάς ἐν Εὐρώπῃ· ἵνα ἐπανερχόμενοι καταλάβωσι, τάς  καθηγητικάς ἐν τῇ Σχολῇ ἕδρας... (σελ. 40).

»Ἐν τῇ Θεολογικῇ  ταύτῃ Σχολῇ (Χάλκης) ἐν συναφείᾳ πρός τάς τρεῖς ταύτας Σχολάς θά συνυπάρχῃ  καί εἶδος βιοτεχνικῶν μαθημάτων καί ἰδίως πρακτικῆς Ἰατρικῆς, ἐφηρμοσμένης χημείας, γεωπονίας, φωτογραφίας, κηπουρικῆς, γυμναστικῆς, χημείας... γνώσεις δέ διδασκόμεναι, ἔσονται ἐκτός τῆς Θεολογίας, κατά πλάτος καί βάθος, καί ἡ ἀνατομία καί ἡ φυσιολογία, καί ἡ γεωλογία καί τά φυσικομαθηματικά, καί ἡ ἰχνογραφία, ἵνα οἱ τρόφιμοι τῆς Σχολῆς ἔχωσι συγχρονισμόν καί εἶνε ἐνήμεροι τῶν μεγάλων προβλημάτων, τά ὁποῖα ἡ σύγχρονος ἐπιστήμη προβάλλει εἰς ἑαυτήν πρός μελέτην καί λύσιν... (σελ. 41).

»Ἐκ τῆς τοιαύτης Σχολῆς, μέ τά ἄριστα προγράμματα καί Θεολογικά καί Ἐκκλησιαστικά Περιοδικά της, ὀργανωμένης κατά τρόπον καί τύπον ὅσον τό δυνατόν τελειότερον, κατά τά ὑποδείγματα παρεμφερῶν Σχολῶν, ὑφισταμένων ἐν Ἀγγλίᾳ καί Ἀμερικῇ, ἐν Γερμανίᾳ, ἐν Γαλλίᾳ, ἐν Ἑλβετίᾳ, ἐν Ρωσσίᾳ, ἐν Ἰταλίᾳ καί ὁπουδήποτε ἀλλαχοῦ πρός μόρφωσιν τοῦ κλήρου καί ἀνάδειξιν τῶν ἀνωτέρων καί κατωτέρων διοικητικῶν ὀργάνων τῆς Ἐκκλησίας, ἐκ τῆς τοιαύτης Σχολῆς θά πνέῃ τό νέον πνεῦμα, τό ἐπιστημονικόν καί Θεολογικόν, καί τό πρακτικόν ἐκκλησιαστικόν συμφώνως πρός τό ὁποῖον ἡ κατ' Ἀνατολάς Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία θά διέπῃ τά κατ΄ Αὐτήν, καί τό ὁποῖον πνεῦμα ἔσται ἀπαράλλακτον τό αὐτό, ὑπ' ἄλλην μορφήν, πρός τάς γνησίως ὀρθοδόξους ἀρχαίας παραδόσεις τῆς λατρευτῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας, αἱ ὁποῖαι εὑρίσκονται εἰς τόσην ἁρμονίαν πρός τό ἀνατέλλον νέον πνεῦμα Χριστιανικοῦ σοσιαλισμοῦ, ἀδελφοσύνης, ἀλληλεγγύης καί παγκοσμίου καθολικότητος, καί τοῦ ὁποίου βάσις θεμελιώδης εἶνε ἡ κατάργησις τῶν φραγμῶν, ὅσοι χωρίζουσιν ἔθνος ἀπό ἔθνους καί ἄνθρωπον ἀπό ἀνθρώπου, καί τό ὁποῖον καί οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοι ἡμῶν ἐξέφραζον ἄριστα ὡς ἑξῆς «πάντας ἀνθρώπους ἀγώμεθα δημότας καί πολίτας καί μή ἕκαστος ἰδίοις διωρισμένοι ὦμεν δικαίοις, ἀλλ΄ εἷς βίος ἦ καί κόσμος».

» (...) ἀρκεῖ νά μορφωθῇ ἡ πρώτη καθαρά ζύμη, ἥτις προώρισται νά ζυμώσῃ ὅλον τό φύραμα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὀργάνων καί ἀρχόντων...» (σελ. 42, 43).

Δέν πρέπει νά περάση ἀπαρατήρητη ἡ γραμμή τήν ὁποία υἱοθετεῖ ὁ Χρυσόστομος ὅσον ἀφορᾶ τήν μόρφωσι τῶν Καθηγητῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, διδάσκοντας ὅτι αὐτοί πρέπει νά μορφωθοῦν σπουδάζοντας στά Πανεπιστήμια τῆς Εὐρώπης καί ἐπανερχόμενοι νά καταλάβουν τίς καθηγητικές ἕδρες τῆς Σχολῆς. Αὐτό εἶναι τό καθαρό  δυτικό πνεῦμα, τό ὁποῖο καταντᾶ τήν Θεολογία ἀπό ἐμπειρία σέ κοσμική ἐπιστήμη μέ ὅλα τά ἐπακόλουθα αὐτῆς τῆς καταπτώσεως, τά ὁποῖα σήμερα βλέπουμε στίς Θεολογικές μας Σχολές καί διαπιστώνουμε πόσο ὀλέθρια εἶναι. 

Ἔχει πολλές φορές τονισθῆ ὅτι ἡ Ἑλληνική Ἀκαδημαϊκή Θεολογία παραμένει δυστυχῶς μέχρι σήμερα, «προσηλωμένη στά πρότυπα τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἐπιστημονισμοῦ», ἀγνοήσασα, «τόσο τά κριτήρια τῆς ὀρθόδοξης πατερικῆς καί λειτουργικῆς παραδόσεως, ὅσο καί κάθε ἀνάγκη ἀναφορᾶς τῆς Θεολογίας στή ζωή καί τήν πνευματικότητα τῆς Ἐκκλησίας», μέ ἀποτέλεσμα νά διδάσκεται στά  Πανεπιστήμια, ἐκτός μεμονωμένων περιπτώσεων, μία Θεολογία ἡ ὁποία πόρρω ἀπέχει ἀπό αὐτήν πού ἐδίδαξαν καί ἐβίωσαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Διότι ὁ ἀληθινός θεολόγος δέν εἶναι αὐτός πού ἐσπούδασε στήν Εὐρώπη ἀλλά ὁ προσευχόμενος νοερῶς, σύμφωνα μέ τό χωρίο τοῦ Ἁγ. Νείλου, ὁ ὁποῖος ἑρμηνεύοντας τόν Ἅγ. Γρηγόριο τόν Θεολόγο λέγει τά ἑξῆς: «Ἄν εἶσαι θεολόγος, θά προσευχηθεῖς ἀληθινά. Καί ἄν προσεύχεσαι ἀληθινά, εἶσαι πράγματι θεολόγος» (Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν – Τόμος Α' – Περί προσευχῆς 153 κεφάλαια, σελ. 225). Συνεπῶς ὁ σημερινός ξεπεσμός καί ἐξαθλίωσις τῆς  Πανεπιστημιακῆς μας Θεολογίας ἀποτελοῦσε τό ὅραμα καί τό ἰδανικό τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης γιά τήν πρόοδο καί τόν ἐκσυγχρονισμό τῆς Ἐκκλησίας!

Ὅλα λοιπόν αὐτά τά προγράμματα τοῦ Χρυσοστόμου δείχνουν τόν ἐπηρεασμό  του ἀπό τό δυτικό πνεῦμα, τόν θαυμασμό του πρός ὅ,τι καινούριο  ἐκ δύσεως, ὅ,τι ἐπιστημονικό, ὅ,τι κοσμικό καί τήν παντελή ἔλλειψι τῆς πατερικῆς ἐμπειρίας ἡ ὁποία χαρακτηρίζει τούς ἀληθινούς ἁγίους.

Αὐτό τό νεωτεριστικό πνεῦμα τό ἐπισημαίνει καί ὁ Χρῆστος Σολομωνίδης γράφοντας στό βιβλίο του  «Xρυσόστομος Σμύρνης» τά ἑξῆς γιά τόν Χρυσόστομο:

«Ἐπιδιώκει ἀκόμη ὁ Χρυσόστομος τό συγχρονισμό τῆς Ἐκκλησίας, καί τήν προσαρμογή της πρός τίς οὐσιαστικές ἀνάγκες κι ἀξιώσεις τῆς θρησκευτικῆς ζωῆς τῶν Χριστιανῶν. Ἀπό τό 1918 εἶχε δημοσιεύσει, σέ ἰδιαίτερο τεῦχος, μελέτη στήν ὁποία ἐξεδήλωνε τό μύχιο πόθο του «διά τά χρήζοντα ἐπειγούσης διαρρυθμίσεως καί σοφῆς λύσεως σοβαρά θρησκευτικά κάι ἐκκλησιαστικά προβλήματα ἐν τῷ κλίματι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί ἐν ἁπάσῃ κατ' ἀνατολάς Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ».

Ἀποτελοῦσε ἡ μελέτη του αὐτή πρόγραμμα, μέ πολλές καινοτομίες, πού τίς θεωροῦσε ἀπαραίτητες γιά νά συμβαδίσει ἡ Ἐκκλησία πρός τίς νέες ἀντιλήψεις καί τίς ἀπαιτήσεις τῆς ἐποχῆς, «ἐν ἁρμονίᾳ πάντοτε μέ τάς ἀρχάς τοῦ Εὐαγγελίου». Κατέκρινε τό θεσμό τῆς ἐνδημούσης Συνόδου, γιατί κατέλυε τήν αὐτονομία τῶν Ἐπισκόπων τῶν Ἐπαρχιῶν, καί ἤθελε νά κατισχύσει ὁ θεσμός τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχείας. Ζητοῦσε τή συντόμευση τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, τήν ὕπαρξη στούς ναούς καθισμάτων γιά ὅλους τούς πιστούς, καθώς καί βιβλιάρια μέ ἑρμηνεία παράπλευρα τῶν ὕμνων καί τῶν ἀναγνωσμάτων, ὥστε νά εἶναι προσιτά ὅλα ὅσα θά ἤκουαν.  Ἤθελε τό κήρυγμα νἆναι ἁπλό καί ζωντανό, ἀνεφέρθη στήν κατάργηση τῆς κόμης τῶν κληρικῶν κι ἐπάνοδο στήν παλαιά ἐξωτερική περιβολή των, χωρίς ράσο, καί ζήτησε ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς νά εἶναι «ὑπηρέται τοῦ λαοῦ καί ὄχι δεσπόται» (Α' τόμος, σελ. 96).

Ἀφήσαμε στό τέλος νά ἀναφέρουμε ἕνα ἀκόμη κομμάτι ἀπό τό ἐκκλησιαστικό αὐτό πρόγραμμα, τό ὁποῖο δείχνει τήν ἀπέχθεια τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης πρός τόν μοναχισμό καί τό πόσο δέν κατενόησε τόν σκοπό του:

«Ὡς γνωστόν ἡ Ρώμη εἶχεν ἐξαπολύσει καί ἐξαπλώσει τήν  ἀκολασίαν· καί ἐντεῦθεν ἐγεννήθη ἡ ἀντίδρασις διά τῆς ἀγαμίας. Ἀλλ' ὅσον κακόν εἶνε ἡ ἀκολασία, ἄλλο τόσον κακόν εἶνε καί ἡ ἀγαμία, ὡς ὑφίσταται παρ' ἡμῖν δι' ἀσκητισμόν. Ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, πρέπει νά ἐπανέλθωμεν εἰς τήν ἀγάπην τοῦ κάλλους, ὅπως ἦτο αὕτη παρά τοῖς ἀρχαίοις ἡμῶν προγόνοις, καί εἰς τόν σεβασμόν τῆς ἀνθρωπίνης ἀξίας, ὅπως τόν διδάσκει ὁ Χριστιανισμός. Καί τότε οὔτε ἀκολασία, οὔτε ἀγαμία θά ὑπάρχῃ. Τό σῶμα ἡμῶν κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον εἶνε Ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· ὁ αἰσχυνόμενος διά τήν ἀγάπην τοῦ σώματος καί φεύγων αὐτήν διά ἀσκητισμόν ὁμοιάζει πρός τόν αἰσχυνόμενον διά τήν ἀγάπην τῶν ὡραίων ἀνθέων, ὧν ἀποφεύγει καί φοβεῖται τήν γλυκεῖαν εὐωδίαν διά νά μή ἁμαρτήσῃ. («Ὁ μύχιός μου πόθος καί τό Ὀνειροπολούμενον παρ΄ ἐμοῦ ἐκκλησιαστικόν πρόγραμμα», σελ. 33).

Στό σημεῖο αὐτό ὁ Χρυσόστομος προτείνει στό πρόγραμμά του νά καταργηθῆ στήν ἐκκλησία ἡ δυνατότης τῆς ἀγαμίας καί νά προσηλωθῆ ὁ ἄνθρωπος στήν ἀγάπη τοῦ σώματος μέ πρότυπο τούς ἀρχαίους  Ἕλληνας. Αὐτό δείχνει τό πόσο κατενόησε τήν ἀσκητική γραμμή τῆς ἐκκλησίας, τόν μοναχισμό, ὡς ἔκφρασι τῆς γραμμῆς αὐτῆς καί τήν βλάβη τῆς ψυχῆς, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀσχολῆται  καί προσηλώνεται στό σῶμα. Λέγει ὅμως καί κάτι φοβερώτερο: ὅτι ἡ ἀσκητική καί μοναχική ζωῆ καί παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας ἐδημιουργήθη ὡς ἀντίδρασις  στήν ἀκολασία τῆς ἀρχαίας Ρώμης καί ὡς ἐκ τούτου δέν ἔχει τίς ρίζες της στήν Ἁγ. Γραφή καί στήν Ἀποστολική Παράδοσι. Ἡ θεολογική αὐτή θέσις τοῦ Χρυσοστόμου ἀποτελεῖ βλασφημία καί αἵρεσι διότι κατά τόν συλλογισμό τοῦ Χρυσοστόμου (Σμύρνης) ἡ Ἐκκλησία ἐπλανήθη, δημιουργώντας ἐξ ἀντιδράσεως μιά ψεύτικη παράδοσι, τήν ὁποία ἀκολουθοῦν καί βιώνουν ἀνά τούς αἰώνας πλήθη χριστιανῶν. Περιττό δέ νά ποῦμε ὅτι  ἐδῶ  ἐξυπακούεται ὅτι  ἐπλανήθησαν καί οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ἐθέσπισαν τήν ἀσκητική παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας  καί οἱ ὁποῖοι πρῶτοι τήν ἐβίωσαν καί ἡγιάσθησαν μέσα σ' αὐτήν. Ἔτσι ὁ Χρυσόστομος στηρίζοντας θεολογικά καί θεωρητικά τήν ἀπέχθειά του στήν ἀσκητική καί μοναχική ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ξεπερνᾶ στήν πλάνη καί διαστροφή καί αὐτή τή Δύσι, στήν ὁποία, ἔστω καί μέ λανθασμένο τρόπο, ἐξακολουθεῖ νά ὑφίσταται ἡ μοναχική ζωή.

Μελετώντας ὅμως τή θεολογία τῶν ἁγίων διαπιστώνουμε ὅτι, ὅσο ὁ ἄνθρωπος στρέφει τήν προσοχή του καί προσηλώνεται στό σῶμα καί ἱκανοποιεῖ τίς αἰσθήσεις τοῦ σώματος, τόσο ἀτονοῦν, ἀτροφοῦν καί νεκρώνονται  οἱ αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς  καί κατ' ἐπέκτασιν ἡ ἴδια ἡ ψυχή.  Ἡ ἀσκητική  ζωή τῆς ἐκκλησίας ἔχει ὡς σκοπό νά χαλιναγωγήση καί νά νεκρώση τίς ἀπαιτήσεις αὐτές τῶν αἰσθήσεων τοῦ σώματος, οἱ ὁποῖες καλλιεργοῦν ὅλα τά σωματικά πάθη, καί νά ζωοποιήση, δυναμώση καί καθαρίση τίς αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς, διά τῶν ὁποίων ὁ ἄνθρωπος σέ τελική ἀνάλυσι βλέπει τό Θεό. Ὁ Χρυσόστομος ὅμως, ἐντελῶς ἀντίθετα ἀπό τούς Ἁγίους καί ἐναρμονισμένος, ὅπως γράφει, μέ τό πνεῦμα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων διδάσκει καί προτείνει στό πρόγραμμά του τά ἐντελῶς ἀντίθετα, δηλαδή  διδάσκει προσήλωσι καί ἱκανοποίησι τῶν αἰσθήσεων τοῦ  σώματος, ἀγάπη στό ἴδιο τό σῶμα, ἀγάπη στό κάλλος, ὅπως τό διδάσκουν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες κλπ. Τό ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι αἱρετικά φρονήματα καί διαστροφή τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως μόλις εἶναι ἀνάγκη νά τό ἀναφέρωμε.

Ἡ ὀρθόδοξος θέσις τῆς Ἐκκλησίας ὅσον ἀφορᾶ στήν ἄσκησι τοῦ σώματος καί τήν γυμναστική καί ἡ σχέσις της καί ἡ ὑπηρεσία της στήν ὅλη πνευματική ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἀντικατοπτρίζεται μέ σαφήνεια στίς θέσεις τοῦ  συγχρόνου ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ ἁγίου τοῦ αἰῶνα μας, τοῦ Μητροπολίτου Πενταπόλεως Νεκταρίου, ὁ ὁποῖος ἦτο καί σύγχρονος τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης καί  μᾶς λέγει ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ τά ἑξῆς:

«Ὅθεν διά τῆς γυμναστικῆς δέν ἐπιζητεῖται ἡ ἐπίτευξις τῆς ἀθλητικῆς ρώμης, οὐδέ ἡ ἀκατάβλητος καί ἀδάμαστος τῶν μυώνων δύναμις, ἀλλ' ἡ ἐνίσχυσις τῶν σωματικῶν δυνάμεων πρός πρόθυμον ἱκανοποίησιν τῶν ἀπαιτήσεων τοῦ πνεύματος καί πλήρωσιν τῶν ἐπιβεβλημένων αὐτῷ καθηκόντων· διότι σκοπόν προτίθεται ἡ γυμναστική νά ἀναδείξῃ οὐχί ἀθλητάς τῶν γυμναστικῶν ἀγώνων, ἀλλ' ἄνδρας τελείως μεμορφωμένους, ἱκανούς πρός πᾶσαν ἐπιχείρησιν· γνωστόν δέ ὅτι ἡ ἄσκησις προθυμοτέρους πρός τούς ἀγῶνας καθιστᾷ διά τήν ἕξιν, καί φιλοπονωτέρους διά τήν πρός τούς πόνους οἰκείωσιν.

Μεσότης ἄρα ἐν τῇ γυμνασίᾳ πρός διάσωσιν τῆς σωφροσύνης· ἤτοι ἁρμονική ἀνάπτυξις τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος· τῆς μέν ὅπως κυριαρχῇ τοῦ σώματος, τοῦ δέ ὅπως προθύμως ἐκπληροῖ τά κελεύσματα...» («Ὁ Ἁγ. Νεκτάριος ὡς διδάσκαλος», - Μελέτη περί τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς ἀληθοῦς καί ψευδοῦς μορφώσεως - Ὁμιλία περί γυμναστικῆς, σελ. 143, π. Θεοδ. Ζήση).

Ἐνῶ δηλαδή ὁ ἅγιος Νεκτάριος θέτει τήν ἄσκησι τοῦ σώματος στήν ὑπηρεσία τῆς ψυχῆς καί τῆς ἐν γένει σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Χρυσόστομος ἀντιθέτως τοποθετεῖ αὐτοτελῶς καί ἀνεξαρτήτως τῆς ψυχῆς τήν ἄσκησι τοῦ σώματος προσηλωμένος ἐμπαθῶς στό κάλλος καί στήν ἀγάπη αὐτοῦ. Δηλαδή κατά τόν Χρυσόστομο Σμύρνης  ἡ ἄσκησις πρέπει νά γίνεται χάριν τοῦ σώματος καί ὄχι χάριν τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς.     

Ἕνας ἄλλος καταξιωμένος σύγχρονος πατέρας, ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀναγνωρισμένος πανορθοδόξως στή συνείδησι τῆς Ἐκκλησίας,  ὁ σέρβος καθηγητής π. Ἰουστίνος Πόποβιτς  μᾶς λέγει χαρακτηριστικά σχετικά μέ τήν ἄσκησι ὡς βίωμα μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας:

 «...Τήν ἄσκησιν εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά ἀντιτάξωμεν εἰς τόν πολιτιστικόν ἀσκητισμόν, ὁ ὁποῖος γίνεται  εἰς τό ὄνομα τοῦ σαπισμένου καί παραμορφωμένου εὐρωπαϊκοῦ ἀνθρώπου, εἰς τό ὄνομα τοῦ ἀθεϊσμοῦ, τοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ ἀντιχρίστου. Διά τούτο τό κύριον χρέος τῆς  Ἐκκλησίας μας εἶναι νά δημιουργῆ τούς χριστοφόρους ἀσκητάς.  Ἡ φωνή πού πρέπει νά ἀκούεται μέσα της σήμερα εἶναι: ὀπίσω πρός τούς χριστοφόρους ἀσκητάς, πρός τούς Ἁγίους Πατέρας! ...Διότι αὐταί αἱ θεανθρώπιναι ἀσκήσεις-ἀρεταί ἐδημιούργησαν τόν ἅγιον Ἀντώνιον, τόν ἅγιον Γρηγόριον, τόν ἅγιον Σάββα. Καί σήμερον, μόνον αἱ ὀρθόδοξοι ἀσκήσεις -ἀρεταί ἠμποροῦν νά κάνουν ἁ γ ί α ν   τήν κάθε ψυχήν καί τήν ψυχήν ὁλοκλήρου τοῦ λαοῦ μας. Ἐφ' ὅσον ὁ θεανθρώπινος σκοπός εἶναι αἰώνιος καί ἀναλλοίωτος, καί τά μέσα του εἶναι ἐπίσης αἰώνια καί ἀναλλοίωτα, διότι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας (Ἑβρ. 13,8).

»Ἐδῶ εἶναι ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ ἀνθρωπίνου κόσμου καί τοῦ κόσμου τοῦ Χριστοῦ: τό ἀνθρώπινον εἶναι πεπερασμένον καί χρονικόν, τό τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀναλλοίωτον καί αἰώνιον. Ἡ Ὀρθοδοξία ὡς μοναδικός φορεύς καί φύλαξ τοῦ τελείου καί παμφώτου Προσώπου τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ πραγματοποιεῖται ἀποκλειστικῶς μέ τά θεανθρώπινα -ὀρθόδοξα μέσα, τάς ἀσκητικάς ἐν χάριτι ἀρετάς, ὄχι μέ μέσα δανεισμένα ἀπό τόν Ρωμαιοκαθολικισμόν ἤ τόν Προτεσταντισμόν, διότι αὐτοί εἶναι χριστιανισμοί κατά τήν ἔκδοσιν τοῦ ὑπερηφάνου εὐρωπαίου ἀνθρώπου, καί ὄχι τοῦ ταπεινού Θεανθρώπου... Ἡ ὀρθόδοξος ψυχή τοῦ λαοῦ μας τείνει πρός τούς Ἁγίους Πατέρας, πρός τούς Ὀρθοδόξους Ἀσκητάς... Ἡ Ὀρθοδοξία πάντοτε δημιουργεῖ ἀσκητικάς ἀναγεννήσεις, καί ἄλλας ἀναγεννήσεις ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἀναγνωρίζει.

»Οἱ ἀσκηταί εἶναι οἱ μόνοι ἱεραπόστολοι τῆς Ὀρθοδοξίας.  Ὁ ἀσκητισμός εἶναι ἡ μόνη ἱεραποστολική σχολή τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἄσκησις καί ζωή, διά τοῦτο μόνον μέ τήν ἄσκησιν καί τήν ζωήν κηρύττει καί πραγματοποιεῖ τήν ἱεραποστολήν της. Νά ἀναπτυχθῆ ὁ ἀσκητισμός, ὁ προσωπικός καί ἐκκλησιαστικός, -αὐτός πρέπει νά εἶναι ἡ ἐσωτερική ἱεραποστολή τῆς Ἐκκλησίας μας μέσα εἰς τόν λαόν μας.  Ἡ ἐνορία πρέπει νά γίνη ἀσκητικόν κέντρον.  Ἀλλά αὐτό ἠμπορεῖ νά τό κάμῃ μόνον ἐφημέριος - ἀσκητής... Ἀλλ' ὅλα αὐτά ἀπαιτοῦν ὡς προϋπόθεσιν: τό νά γίνουν οἱ ἴδιοι οἱ ἀρχιερεῖς μας, οἱ ἱερεῖς μας καί οἱ μοναχοί μας ἀσκηταί, καί δι΄ Αὐτό: Τοῦ  Κυρίου  δεηθῶμεν» («Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος», σελ. 59-61).

Τό πόσο ἐναρμονισμένες εἶναι οἱ θέσεις τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου καί τοῦ π. Ἰουστίνου Πόποβιτς μέ τήν ὅλη Ὀρθόδοξη Παράδοσι καί τό πόσο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες εἶναι οἱ θέσεις τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης δέν εἶναι δύσκολο καί στόν πιό ἁπλό χριστιανό νά τό καταλάβη.  Κατ' αὐτόν λοιπόν τόν τρόπο, θέτοντας μέσα στούς Ἁγίους τόν Χρυσόστομο (Σμύρνης), ἡ ἁγιοποιήσασα αὐτόν Σύνοδος, ἐδημιούργησε μία σύγχυσι στή διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί μία σύγχυσι στούς ἴδιους τούς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι πλέον θά παίρνουν ὡς πρότυπο τόν «ἅγιο» πού τούς βολεύει στά πάθη τους.

(Συνεχίζεται)

Α΄ Μέρος: http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/02/1.html

Β΄ Μέρος: http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/02/2.html

Γ΄ Μέρος: http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/02/3.html

SCOOLIGANS, Δάφνης Βαρβιτσιώτη

SCOOLIGANS OΠΩΣ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ

Τῆς Δάφνης Βαρβιτσιώτη, Ἱστορικοῦ

Μετὰ τὰ όσα γράφτηκαν για τὴν ληστεία τῶν τεσσάρων νέων στὴν Κοζάνη, ο καθηγητὴς ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων, ἔδωσε τὸ προφίλ τοῦ μαθητοῦ του, ως επικεφαλής των "schooligans", μια ομάδας δράσης μαθητών, στην οποία συμμετείχε καὶ ο νεαρός συλληφθείς(*).

Ἐξάλλου ὁ Τύπος –πέρα ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ γεγονότα– ἀσχολήθηκε μὲ τὸ ἔντυπο ὑλικὸ ποὺ βρέθηκε στὴ «βιβλιοθήκη» τῆς γιάφκας τῶν τεσσάρων συλληφθέντων. Βιβλία γιὰ τὴ διεθνῆ τρομοκρατία, ἔντυπα γιὰ τὶς «ἀπαλλοτριώσεις» καὶ ἐγχειρίδια ποὺ ἔγραψαν οἱ «Πυρῆνες τῆς Φωτιᾶς» κ.ἄ.

Ἐμεῖς σᾶς παρουσιάσουμε ἕνα ἄρθρο ποὺ γράφτηκε τὸ 2007 καὶ ἀσχολεῖται μὲ τὸ φαινόμενο schooligans τῆς ἱστορικοῦ κ. Δάφνης Βαρβιτσιώτη.

________________

(*) Δες http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63780335 και http://www.parapolitika.gr/ArticleDetails/tabid/63/ArticleID/548962/Synedrio-ga-ta-dikaiomata-ton-mathiton-ekanan-oi-scooligans.aspx.

SCOOLIGANS, OΠΩΣ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ

Τῆς Δάφνης Βαρβιτσιώτη, Ἱστορικοῦ

«Ούτε Έλληνες, Ούτε Αλβανοί: Άθρησκοι, Απάτριδες και Αναρχικοί

«Έχουμε ανάγκη από τους παρεκκλίνοντες, τους περιθωριακούς, τους αποκλεισμένους. Μας είναι περισσότερο αναγκαίοι από τους ενταγμένους και τους ταυτισμένους με την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων». Η «πλανητοποίηση της ανθρωπότητας θα έρθει από παντού και από πουθενά. Θα έρθει από την γυναίκα και τον άνδρα, από το παιδί και από τον έφηβο, από τον ηλικιωμένο, από το προλεταριάτο, από το(ν) διανοούμενο. Θα έρθει από τις μυριάδες των παρεκκλίσεων που συνενώνονται σε γενική συνέργεια». Εντγκάρ Μορέν [1]

Α΄ ΜΕΡΟΣ

Καθώς η Ελλάδα βυθίζεται στην ασυδοσία, την αναρχία και την ανομία του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, αποκαλύπτεται η πικρή αλήθεια ότι, τόσο οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, όσο και οι δυνάμεις, οι οποίες βαυκαλίζονται ότι τους εναντιώνονται, έχουν τον ίδιο στόχο: την σταδιακή –και δη εκ των ένδον– αποδόμηση της καθεστηκυίας τάξεως πραγμάτων, δηλαδή, του νομικού πολιτισμού, των θεσμών, των πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικών δομών, της ιστορίας, της θρησκείας, της γλώσσας, των ηθών και παραδόσεων, του κοινωνικού ιστού, της αστικής τάξης και των συνόρων των εθνών-κρατών, ιδίως αυτών του ευρύτερου ευρωπαϊκού χώρου. Τούτο αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι, η συντριπτική πλειονότητα όσων παρουσιάζονται ως εχθροί της παγκοσμιοποίησης πρόθυμα θα προσυπέγραφε, με διαφορετική ορολογία ο καθένας, την ουσία του συνθήματος: «Ούτε Έλληνες, Ούτε Αλβανοί: Άθρησκοι, Απάτριδες και Αναρχικοί». [2] Πρώτοι, όμως, θα προσυπέγραφαν το σύνθημα αυτό –και, μάλιστα, ενθουσιωδώς-οι νεοφιλελεύθεροι παγκοσμιοποιητές, δηλαδή, οι νέοι, πραγματικοί, εξουσιαστές του πλανήτη.

Κρυφή Σύγκλιση και Χειραγώγηση: Η κρυφή αυτή σύγκλιση οφείλεται στο γεγονός ότι, τα κινήματα αυτά –είτε πρόκειται για ιδεολογίες (παληές ή καινοφανείς), είτε για παραφιλοσοφικές, επιστημονικοφανείς ή/και μεταφυσικές θεωρίες– απευθύνονται στο θυμικό, το οποίο εύκολα χειραγωγείται από τους εξουσιαστές: «Ο μαρξισμός, ή η ‘θεωρία του εκσυγχρονισμού’ ή οποιαδήποτε άλλη θεωρία που θεμελιώνεται κυρίως στον οικονομικό παράγοντα θα είναι αντικειμενικά ελλιπής αν δε(ν) λάβει κανείς υπόψη της το θυμικό της ψυχής και στον αγώνα για αναγνώριση, θεωρώντας τα βασική κινητήρια δύναμη της ιστορίας», συνομολογεί ο Φράνσις Φουκουγιάμα [3]. Κάθε κίνημα έχει την (ε)ιδική του μέθοδο χειραγωγήσεως του θυμικού των οπαδών του. Ο φερόμενος ως αντιεξουσιαστικός χώρος, αλλά και ορισμένοι υπέρμαχοι της μετανεωτερικότητας, αποκαλούν την δική τους μέθοδο, «Νέον Διαφωτισμό». Παρουσιαζόμενος ως «μια λαϊκή επανάσταση με την πιο αυθεντική έννοια της λέξης» και ως «μια πράξη συνείδησης με την πιο πλατιά έννοια». «ο νέος διαφωτισμός καταστρέφει σιγά-σιγά την υποταγή του ατόμου σε θεσμούς», διότι: «Το σύστημα πρέπει να καταρρεύσει, όχι να πολεμήσει και θα καταρρεύσει μόνον όταν οι θεσμοί του έχουν τόσο διαβρωθεί από το Νέο Διαφωτισμό κι η δύναμή του τόσο υπονομευθεί, φυσικά και ηθικά, ώστε μια επαναστατική σύγκρουση νάναι περισσότερο συμβολική παρά πραγματική» [4].

Αυτό, όμως, δεν επιδιώκουν και οι παγκοσμιοποιητές;

Tα Θύματα: Τα μεγαλύτερα θύματα της κρυφής αυτής σύγκλισης είναι οι θυμικώς ευάλωτοι και ευέξαπτοι, έφηβοι και νέοι, την ύπαρξη των οποίων «συγκλονίζει ο σπασμός της άρνησης, η μέθη της υπέρβασης»(5). Σ’ αυτούς ο Νέος Διαφωτισμός προσφέρει –κυρίως μέσω της ελεγχόμενης από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες της βιομηχανίας του θεάματος, της ψυχαγωγίας και της μουσικής– την ψευδαίσθηση ότι, «απελευθερώνονται» και ότι δικαιώνονται, όταν αντιμάχονται το «σύστημα», την αστική τάξη, το «κατεστημένο», την «καταπίεση» των γονέων τους, του σχολείου, της θρησκείας, της έννομης τάξης και της πατρίδας: «Διαποτίζοντας την ιντελλιγκέντσια, τις μεσαίες τάξεις, τη νεολαία κι όλα τα κοινωνικά στρώματα γενικότερα, ο Διαφωτισμός αυτός υπονομεύει σιγά-σιγά την πατριαρχική οικογένεια, το σχολείο σαν ένα οργανωμένο σύστημα καταπιεστικής κοινωνικοποίησης, τους κρατικούς θεσμούς και την εργοστασιακή ιεραρχία. Διαβρώνει την ηθική της εργασίας, τη λατρεία της ιδιοκτησίας…», προς μεγίστην αγαλλίασιν των συντελεστών του νέου «πολιτισμού» της παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι επιδιώκουν την ασυδοσία, την ανομία και την αναρχία –εσωτερική και εξωτερική- για να επιβάλουν και στις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες τον νόμο της επιβίωσης του ισχυροτέρου.

Schooligans: Τα ανωτέρω αποτελούν εισαγωγή στο κυρίως θέμα, το οποίο αφορά στην επίδραση των έντυπων ΜΜΕ στην διαμόρφωση της προσωπικότητας και της συναισθηματικής ισορροπίας των νεώτερων γενεών. Αφορμή, το ένθετο περιοδικό για προέφηβους και έφηβους μαθητές, το οποίο εκδίδεται τρεις φορές τον χρόνο από την εφημερίδα Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, τιτλοφορείται SCHOOLIGANS (σκούλιγκανς) και έχει ως υπέρτιτλο: Το περιοδικό των Μαθητών του Τελευταίου Θρανίου. Η λέξη SCHOOLIGANS είναι νεολογισμός προερχόμενος από την μίξη δύο αγγλικών λέξεων: της λέξης school, η οποία σημαίνει «σχολείο» και της λέξης hooligans (χούλιγκανς), η οποία σημαίνει «ταραξίες, αλήτες, παλιάνθρωποι» και είθισται να χρησιμοποιείται διεθνώς για να χαρακτηρίσει τους ταραξίες των γηπέδων. Επομένως, ο μεν τίτλος του περιοδικού SCHOOLIGANS σημαίνει «οι ταραξίες, οι αλήτες του σχολείου», το δε περιεχόμενό του –ανεξαρτήτως των προθέσεων της Σύνταξης- απευθύνεται στους θυμικώς ανικανοποίητους μαθητές, στους οποίους προσφέρει θυμική αναγνώριση (σύμφωνα με την περί χειραγωγήσεως του θυμικού ομολογία του Φουκουγιάμα) και τους οποίους ομαδοποιεί (σύμφωνα με τις επιταγές του Νέου Διαφωτισμού): «να συγκροτήσουμε τους εμβρυακούς ιστούς των καινούργιων κοινωνικών σχέσεων και της άλλης ζωής»(6).

Το περιοδικό αποτελείται από δύο-τρείς διάσπαρτες σελίδες με σχόλια της Σύνταξης και από τέσσερεις κύριες ενότητες: α) επιστολές αναγνωστών, β) πληροφόρηση των μαθητών σχετικά με τα δικαιώματά τους, γ) οργάνωση φεστιβάλ ροκ με μαθητικά συγκροτήματα, και δ) δημοσίευση κάποιας συνέντευξης. Στο 7ο τεύχος, λ.χ., δημοσιεύεται συνέντευξη του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου, με το σχόλιο ότι «κυνηγήθηκε από τους παπάδες, τους μπάτσους, τους Χρυσαυγίτες και τους φιλολόγους (…) παρακαλούνται τα παιδιά να απομακρύνουν τους γονείς από τη συνέντευξη…» Ο ποιητής αναφέρεται και στην ομοφυλοφιλία του. Εν πλήρει δε επιγνώσει ότι απευθύνεται σε ανήλικους, λέει ότι, από την εφηβική του ηλικία: «Δεν είχα απλώς επίγνωση, αλλά επιμονή. Να επιμένω σ’ αυτό το πράγμα, όταν ήταν κάτι σαν τον Σατανά που τον αποτάσσονται όλοι οι άλλοι».

Επιστολές: Η πρώτη ενότητα, με επικεφαλίδα «Dear Schooligans, Η σελίδα που εσύ γράφεις»(7), περιλαμβάνει –αυθεντικές, σύμφωνα με την Σύνταξη- επιστολές με σκέψεις μαθητών ή νέων ατόμων. Εν πάση περιπτώσει, η πλειονότης των δημοσιευόμενων επιστολών φαίνεται να προέρχεται από νεαρά άτομα με ιδιάζουσα συναισθηματική ανωριμότητα, με γλώσσα χαμαιτυπείου, διάσπαρτη από αγγλικές λέξεις και φράσεις, και με ανεξέλεγκτες ορμές, τάσεις περιθωρίου, κακότητα και περιφρόνηση έναντι των άλλων, απόρριψη των κοινωνικών θεσμών και άσβεστο μίσος έναντι κάθε εξουσίας –κυρίως της γονεϊκής, της σχολικής και της αστυνομικής˙ δηλαδή, από νεαρά άτομα χωρίς όρια, τα οποία θεωρούν ότι «όλα επιτρέπονται» και έχουν άσβεστη θυμική δίψα για αναγνώριση:

-«…μάνα, φάτο μόνη σου το κωλοφαΐ σου μη στο φέρω στο κεφάλι», «Τάσος, Ν. Ηράκλειο». Προηγουμένως, ο ίδιος έγραφε: «…Δεν αντέχω άλλο ρε π...στη μου. Θέλω να βρίσω και αυτό θα κάνω.(…) Π….να Έλενα (σ.σ. γιατί δεν τον αγάπησε). Μ…κα Φώτη (σ.σ. γιατί έχει δεσμό με κάποια που τον απατά)», τ. 8.

-«Πού ξέρετε εσείς, ρε μ…κες το καλό μου;», γράφει για τους γονείς της η δεκατετράχρονη «Έφη, Αγ. Δημήτριος», τ. 7.

-«…Σας .... όλους (σ.σ. απευθύνεται στους πρώην συμμαθητές του, οι οποίοι τον βασάνιζαν). Να πάτε στο δ…λο, όπως με στείλατε κι εμένα. Θα ήθελα να κλείσω με μια φράση του Φρειδερίκου Νίτσε: ‘Κάποιος πρέπει να έχει Χάος μέσα του, για να γεννήσει ένα φλεγόμενο αστέρι’», «Δημήτρης, 19 ετών, Θεσ/κη». τ. 8.

-«…είναι όλες σκρ...ες, π….νες και ψηλομύτες…Ποτέ μην τις εμπιστευτείς και ποτέ μην τις πιστέψεις αν δεν τις πηδ.....!!!»(ανυπόγραφο).

-«Πόσο κ....λα είσαι εσύ και η κορούλα σου;» απάντησε η –κατά δήλωσίν της αναρχική– υπογράφουσα ως «Νάνσυ 16» σε κάποια άγνωστη κυρία, η οποία επέχαιρε διότι η δική της κόρη δεν είχε τέτοια εμφάνιση και η οποία, κατόπιν αυτού, κάλεσε τους «μπάτσους» τ. 8.

-«… Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι κάποια μέρα θα φύγω. ΘΑ ΦΥΓΩ και ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ. Δε με νοιάζει πώς. Δε με νοιάζει αν έχω λεφτά ή σπίτι. Όταν όμως κόβομαι στα χέρα και στα πόδια, αυτά δε μ’ ενδιαφέρουν, φαντάζουν τόσο μικρά. Μετρώ 17 (και παραπάνω) σημάδια από κοψίματα. Κάτι με νευριάζει, βγάζω τον εαυτό μου άχρηστο κι ας μη φταίω εγώ. Τα παίρνω στο κρανίο, θέλω να τα σπάσω όλα. Αντί γι’ αυτό ή δαγκώνομαι βαθιά ή χαρακώνομαι ή χτυπάω το κεφάλι μου. (…) Θολώνει το μυαλό μου. Αυτές τις στιγμές είμαι ενεργό ηφαίστειο.(…) Οι γονείς μου με ρωτάνε γιατί. Αυτό είναι που μισώ. Αυτές τις στιγμές θέλω να δράσω, να ξεσπάσω κι αυτοί ρωτάνε, ρωτάνε, ρωτάνε» τ. 7.

-«…Πού ήταν ο καλός Θεούλης όταν τον χρειασθήκαμε; Πού ήταν όταν ο ξάδερφός μου πέθανε 17 χρονών από όγκο στον εγκέφαλο;(…) Και σαν να μην έφθαναν αυτά, ο πατέρας μου έχει καρκίνο και εγώ έχω την υποχρέωση να γίνω η κόρη των ονείρων του». Και η επιστολογράφος κλείνει με τους στίχους των Six Feet Under (Δύο Μέτρα Κάτω Από Την Γη): «Ζωντανή να ζω να μην πιστεύω σε έναν Θεό που δεν βλέπω» τ. 7.

-«…πάω σε ένα φλωροσχολείο που όλους τους νοιάζει να έχουν πάνω από 19. Όταν τους ρωτάω αν έχουν αυνανιστεί ποτέ, μου λένε ότι είμαι ανώμαλος!», 15χρονος, τ. 7.

-«…όταν είπα στον πατέρα μου ότι θα πήγαινα Λαμία για να φτειάξουμε demo (σ.σ. δοκιμαστικό CD του μουσικού του συγκροτήματος), έγινε απόλυτος. (…) έπρεπε να επικεντρωθώ μόνον στις Πανελλήνιες!! Του αφιερώνω τον στίχο από το πρώτο Schoolwave: ‘Το σύστημα σε κάνει ό,τι θέλει, το σύστημα σε κάνει ρομπότ…’», τ. 8.

-«…Το μυαλό μου βρίσκεται στα 30 και βάλε, τα συναισθήματά μου στα 15 και βγάλε. Ειδικά όταν πρέπει να διδάξω –και μάλιστα σε ένα σύστημα που εκ κατασκευής θέτει το δάσκαλο ως καταπιεστή και τους μαθητές ως καταπιεζόμενους, δηλαδή εχθρούς(…), «Αντώνης» (ετών 30).

-«Οι καθηγητές –όπως και σε κάθε σχολείο άλλωστε- έχουν την απόλυτη εξουσία και κάνουν ό,τι τους καπνίσει χωρίς να λογαριάσουν τη γνώμη μας», γράφει η «Έφη, Αγ. Δημήτριος (ετών 14). Η Σύνταξη του περιοδικού έβαλε στην επιστολή αυτή τον τίτλο: «Αθώο Θύμα Δεν Υπάρχει», τ. 7.

-«Πέρσι, ο θεολόγος-παπάς-αρχιμ….ας που μας κάνει θρησκευτικά κοιμήθηκε μέσα στην τάξη!», «Anarchic Girl” (σ.σ δηλ. Αναρχικό Κορίτσι). Και ένα άλλο: «Έχουμε ένα μ…κα καθηγητή (υποδιευθυντής) …» τ. 7.

-«Δηλαδή ρε παιδιά την σκοτώνεις, ναι ή όχι;», την «τρελή φιλόλογο» -η οποία, εκτός των άλλων μιλάει «στην δικιά της γλώσσα (καθαρεύουσα)» και παραδέχεται ότι δεν την ενδιαφέρει το μάθημα, αλλά λέει ότι διδάσκει «μόνο και μόνο για να μην έχω πιο χαμηλή σύνταξη», «Intzakos». Την επιστολή αυτή, η Σύνταξη του περιοδικού έκρινε καλό να την τιτλοφορήσει «Με το Ένα Πόδι στη Σύνταξη», τ. 7.

-«Όλοι τον μισούν, ΟΛΟΙ!! Είναι η κατάρα της Πρώτης Λυκείου. Μόνο σε αυτούς που κάνουν ιδιαίτερα μαζί του βάζει 20. Με έκανε να μισήσω τα Μαθηματικά και να θέλω να του σπάσω τα τρία αυτοκίνητα και να του βάλω φωτιά στη σπιταρόνα του. Ζητείται έφηβος, με ανάλογες ανησυχίες να τον καθαρίσει και αναλαμβάνω εγώ την δικιά του υπόθεση», «Johnaros»

-«Ζητούμε τον αφανισμό της Μ…(στρίντζω καθηγήτρια χημείας). (…) Όποιος γνωρίζει τυχόν τρόπους εξόντωσης, παρακαλούμε να τους δημοσιεύσει λίαν συντόμως για να μην την φορτωθούμε και του χρόνου!! Ή σε περίπτωση που τη συναντήσετε κάπου, πυροβολήστε ελεύθερα. Ευχαριστούμε».

«Εταιρία Μαθητών Δολοφόνων»: Οι δύο τελευταίες επιστολές δημοσιεύθηκαν στο τ. 8 του μηνός Δεκεμβρίου 2006, δηλαδή, στο τέλος του έτους, κατά το οποίο- εξ αφορμής των περιστατικών της Βέροιας και της Αμαρύνθου- τα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ εξαπέλυσαν βομβαρδισμό ενοχών κατά της ελληνικής κοινωνίας για την παιδική, προεφηβική, εφηβική και νεανική επιθετικότητα, την παραβατικότητα και την βία στα σχολεία. Παρ’ όλα ταύτα, η Σύνταξη του περιοδικού SCHOOLIGANS, όχι μόνο δεν δίστασε να δημοσιεύσει τις επιστολές αυτές, αλλά τους έδωσε τον χιουμοριστικό ( τίτλο: «Εταιρεία Μαθητών Δολοφόνων 1» και «Εταιρεία Μαθητών Δολοφόνων 2». Προφανώς, η Σύνταξη του περιοδικού αγνοεί ότι, στο Ηνωμένο Βασίλειο, το 1995, είχε δολοφονηθεί έξω από το σχολείο του ο δ/ντής Phillip Lawrence ( ˙ ότι, το 2001, στην Ολλανδία, μαθητής πυροβόλησε και τραυμάτισε πέντε άτομα και ότι, τον Δεκέμβριο του 2006, μαθητής γυμνασίου της Χάγης πυροβόλησε θανάσιμα στο κεφάλι καθηγητή του εντός της σχολικής καφετέριας. Επίσης, παρ’ όλον ότι το δημοσίευσε η Ελευθεροτυπία, η Σύνταξη αγνοεί ότι, στην Ελλάδα, από το 1995 και έως το 2006, έχουν καταγραφεί επισήμως 12 δολοφονίες, με δράστες 15 ανήλικα αγόρια, ηλικίας από 18 έως …7 ετών(!), ένα εκ των οποίων κατέσφαξε και τους δύο γονείς του, «γιατί τον καταπίεζαν» (9). Αγνοεί, επίσης, ότι, στις αρχές του μηνός Δεκεμβρίου 2006, εικοσαμελής συμμορία ανηλίκων ξυλοκόπησε αγρίως και εγκατέλειψε αιμόφυρτο μαθητή της Α’ Τάξης Γυμνασίου, στο Ν. Ψυχικό˙ ενώ, στις προηγηθείσες καταλήψεις σχολείων, έγιναν –εκτός των βανδαλισμών- αγριότητες μεταξύ μαθητών, αλλά και εις βάρος καθηγητών.

Οι Θύτες: Πώς, όμως είναι δυνατόν, η Σύνταξη του περιοδικού να αγνοεί την δύναμη του Τύπου, ειδικώτερα όταν, το μεν υποσυνείδητο μήνυμά του είναι «δεν υπάρχουν όρια: όλα επιτρέπονται», οι δε αποδέκτες του είναι ανήλικοι, βυθισμένοι στην «μέθη της υπέρβασης» και με ιδιάζουσα και άκρως ανικανοποίητη θυμική «ανάγκη για αναγνώριση»; Πώς είναι δυνατόν να αγνοεί ότι, για τέτοια παιδιά, παρόμοιες σκέψεις –δημοσιευόμενες σε ευρείας κυκλοφορίας νεολαιίστικο, «μοντέρνο» και «επαναστατικό» περιοδικό, εκδιδόμενο από εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας- χάνουν, σταδιακώς, την χιουμοριστική, επιπόλαιη, φαντασιακή τους ποιότητα και εισέρχονται στην διάσταση του πιθανού ή και του εφικτού; Και, τι θα γίνει άραγε, όταν πληθύνουν, πλέον, οι ανήλικοι που ζουν για «να μην πιστεύουν σε έναν Θεό που δεν βλέπουν» ή που αισθάνονται ως «ενεργά ηφαίστεια» ή που έχουν το «Χάος μέσα τους» ή που έχουν «ανάλογες ανησυχίες», και όταν κάποιοι εξ αυτών αποφασίσουν –αντί να «χαρακώνονται», να μεμψιμοιρούν, ή να μισούν- να «δράσουν», να «γεννήσουν ένα φλεγόμενο αστέρι» και να «καθαρίσουν» όσους τους καταπιέζουν, τους περιφρονούν, τους προσβάλλουν, τους αγνοούν ή τους ενοχλούν;

Ή μήπως, ακόμα και τότε, η Σύνταξη του περιοδικού θά επιμένει –προς αγαλλίασιν των παγκοσμιοποιητών- ότι, «Αθώο Θύμα δεν Υπάρχει»;

Β΄ ΜΕΡΟΣ

Προϊόντος του χρόνου, αποδεικνύεται ότι, τόσο οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, όσο και η πλειονότητα των δυνάμεων που βαυκαλίζονται ότι τους εναντιώνονται, έχουν τον ίδιο στόχο: την σταδιακή -και δη εκ των ένδον- αποδόμηση της καθεστηκυϊας τάξεως πραγμάτων, δηλαδή, του νομικού πολιτισμού, των θεσμών, των πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικών δομών, της ιστορίας, της θρησκείας, της γλώσσας, των παραδόσεων, του κοινωνικού ιστού της αστικής τάξης και των συνόρων των εθνών-κρατών, ιδίως αυτών του ευρύτερου ευρωπαϊκού χώρου. Τούτο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι, όλοι οι παρουσιαζόμενοι ως εχθροί της παγκοσμιοποίησης πρόθυμα θα προσυπέγραφαν την ουσία του συνθήματος: «Ούτε ΄Ελληνες, Ούτε Αλβανοί: Άθρησκοι, Απάτριδες και Αναρχικοί», σύνθημα που θα προσυπέγραφαν –και, μάλιστα, ενθουσιωδώς– οι νεοφιλελεύθεροι παγκοσμιοποιητές, δηλαδή, οι νέοι, πραγματικοί, εξουσιαστές του πλανήτη. Τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της κρυφής σύγκλισης είναι οι θυμικώς ευάλωτοι και ευέξαπτοι προέφηβοι, έφηβοι και νέοι, στους οποίους προσφέρεται μέσω της –ελεγχόμενης από μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες–βιομηχανίας του θεάματος της ψυχαγωγίας και της μουσικής, η ψευδαίσθηση ότι απελευθερώνονται και ότι δικαιώνονται, όταν αντιμάχονται το «σύστημα», την αστική τάξη, το «κατεστημένο», την «καταπίεση» των γονέων τους, του σχολείου, της θρησκείας και της έννομης τάξης. Η ψευδαίσθησή τους αυτή –προϊόν της χειραγώγησης του θυμικού τους– αποβαίνει προς όφελος των συντελεστών του νέου «πολιτισμού» της παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι επιδιώκουν την ασυδοσία, την ανομία και την αναρχία –εσωτερική και εξωτερική– για να επιβάλουν και στις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες τον νόμο της επιβίωσης του ισχυροτέρου. Τεράστια είναι, επίσης, η συμβολή των έντυπων ΜΜΕ. Αφορμή, το ένθετο περιοδικό για προέφηβους και έφηβους μαθητές, με τίτλο SCHOOLIGANS, Το περιοδικό των Μαθητών του Τελευταίου Θρανίου, το οποίο εκδίδει τρεις φορές τον χρόνο, η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.)

Δικαιώματα: Η δεύτερη ενότητα του περιοδικού έχει ως τίτλο: «Μάθε τα Δικαιώματά σου, ΞΕΣΤΡΑΒΩΣΟΥ! “Θα κάνεις παρέλαση θες δε θες! Θα έρθεις στον εκκλησιασμό θες δε δες! Ήρθε η ώρα να μάθεις τα δικαιώματά σου και να τους αντιμιλήσεις. Θέλουν δε Θέλουν!» Στην ενότητα αυτή, η Σύνταξη του περιοδικού, με την βοήθεια του Τάκη Μπαϊρακτάρη (του «Ιού» της Ελευθεροτυπίας), προσφέρει στους μαθητές νομικές συμβουλές σχετικώς με ζητήματα όπως: τον αριθμό απουσιών, τις αλλαγές ωρών διδασκαλίας, την κάλυψη κενών ωρών, τις πενθήμερες εκδρομές κ.λ.π. ΄Επίσης, τους δίνει τρόπους απαλλαγής από την πρωινή προσευχή, τον εκκλησιασμό, το μάθημα των Θρησκευτικών (βάσει των Γ2/61723/13/13.06.2002 ΥΠ.Ε.Π.Θ. και Δελτίο Τύπου ΥΠΕΠΘ 24.02.2004), την υποχρέωση του μαθητού ως απουσιολόγου, τις παρελάσεις κ.ο.κ.. Συγκεκριμένα, στο 8ο τ. (Δεκέμβριος 2006), πληροφορεί τους μαθητές ότι : «Η ιδέα παρέλασης των μαθητών με στρατιωτικό τρόπο ανήκει στον Χίτλερ. Στόχος του ήταν να καλλιεργήσει ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας στη γερμανική νεολαία. Στην Ελλάδα καθιερώθηκε από την δικτατορία του Μεταξά. Η μαθητική παρέλαση δεν προβλέπεται στο τελετουργικό των εθνικών εορτασμών σε καμία χώρα της Ευρώπης. Ο συνήθης τρόπος συμμετοχής των μαθητών είναι η απόθεση λουλουδιών σε μνημεία» (σ.σ. όπως, δηλαδή, συμβαίνει κατά τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου). Χαρακτηριστικοί είναι οι τίτλοι, τους οποίους η Σύνταξη δίδει στα ανωτέρω θέματα: «Πες την προσευχή, αλλιώς θα σ’ αποβάλω!». «Μπες στην εκκλησία μην πάρεις απουσία!». «Ή κάνετε παρέλαση ή σας ρίχνω τον βαθμό!», «Χριστιανή με το ζόρι»… Στο προηγούμενο τεύχος (7ο), η Σύνταξη πληροφορεί κάποιον μαθητή ότι, βάσει του Ν. 25 Π.Δ. 104/1979 και 3 Π.Δ. 485/83, η καθηγήτριά του δεν είναι υποχρεωμένη να ενημερώσει τον ίδιον για τις απουσίες του, αλλά τους γονείς του. Ακολούθως, του δίνει την ακόλουθη, άκρως διφορούμενη, συμβουλή: «Οπότε ψάξε τα γράμματα των γονιών του ή στείλτους να ρωτήσουν την καθηγήτρια (αν και αυτό μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα!)».

Σχόλια: Μεταξύ των σχολίων, ενδιαφέρον παρουσιάζει το «Dream on, Xristodoule! (σ.σ. “Συνέχισε να ονειρεύεσαι, Χριστόδουλε!”). ΤΕΡΜΑ η εξομολόγηση στα σχολεία. Το Υπουργείο Παιδείας απαγόρευσε (επιτέλους!) τις επισκέψεις των ιερέων στις τάξεις και γκρέμισε τα όνειρα του Αρχιεπισκόπου για μια “ελληνορθόδοξη νεολαία”. Υπάρχουν πολλοί μαθητές, πάντως, που στεναχωρέθηκαν με αυτή την απόφαση: “Τι θα κάνουμε τώρα χωρίς εξομολόγηση; Τόσες ώρες γλιτώναμε!”» (Στο προηγούμενο τεύχος, υπάρχει μία φωτογραφία ενός αιμόφυρτου διαδηλωτού (ίσως σκοτωμένου), πίσω από τον οποίο στέκεται άτομο (προφανώς αστυνομικός), του οποίου μόνον οι στρατιωτικές μπότες φαίνονται. Τίτλος: «Αρχίζει ο μπάτσος να φωνάζει: “ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡ.......ΛΑ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!”», υπογραφή: Γιώργος, 18 χρόνων. Ακολουθεί μια συγκλονιστική περιγραφή των συνθηκών της σύλληψης του –κατά δήλωσίν του, αναρχικού–νεαρού από τα ΜΑΤ, της προσαγωγής στην ΓΑΔΑ, της σωματικής έρευνας, της δακτυλοσκόπησης, της ανάκρισης και της εξάωρης κράτησής του, μαζύ με άλλα 200 νεαρά παιδιά. Ο νεαρός ισχυρίζεται ότι δέχθηκε κτυπήματα, ύβρεις και προσβολές από τους «μπάτσους» και ότι δεν του επετράπη να τηλεφωνήσει στους γονείς του. Ισχυρίζεται, επίσης, ότι την επομένη, μια συγκρατούμενή του τού διηγήθηκε ότι, κατά την διάρκεια της πορείας, ένας ανώτερος αξιωματικός, βλέποντας την «κολλητή» της «κάτω στο δρόμο να σπαράζει ματωμένη» από τα κτυπήματα 5 αστυνομικών των ΜΑΤ, «τους σταματάει (…) και αρχίζει από μόνος του να την κλωτσάει με μανία στο στήθος και να φωνάζει» τα λόγια του τίτλου.

Στο τεύχος υπ’ αριθμόν 7, το οποίο εκδόθηκε τον Ιούνιο του 2006 –δηλαδή, έξη μήνες προ του περιστατικού της Αμαρύνθου– δημοσιεύεται ένα σχόλιο με επικεφαλίδα «Μια Πίπα, Δύο Απόψεις» και υπέρτιτλο: «Σκάνδαλο! Μαθητές που χαμουρεύονται, μαθητές που βιντεοσκοπούν, βιντεάκια που κυκλοφορούν στα σχολεία…Ενώ η συζήτηση στα κανάλια έχει ανάψει, παρουσιάζουμε δύο πιο ψύχραιμες απόψεις». Με λεξιλόγιο το οποίον είναι αδύνατον να αναπαραχθεί, οι «δύο πιο ψύχραιμες απόψεις» εσχολίαζαν δύο βιντεάκια με σεξουαλικές πράξεις μεταξύ μαθητών Λυκείου, ενώπιον συμμαθητών τους. Το ένα βιεντεάκι απεικόνιζε μια μαθήτρια με έναν μαθητή, το άλλο, δύο μαθήτριες. Η κάθε άποψη φέρεται ότι εκπροσωπείται από έναν επιστολογράφο. Ο πρώτος επιστολογράφος διατείνεται ότι αρχικώς, «σοκαρίσθηκε» μεν από το θέαμα, αλλά τελικώς κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, τα παιδιά αντιμετωπίζουν το σεξ ως παιχνίδι, «με μία φυσικότητα που μάλλον είναι πολύ πιο κοντά στην αλήθεια, απ’ ότι ο δικός μου σκανδαλισμός». Κατ’ αυτόν, αυτή η «προστυχιά της αθωότητας» είναι προτιμώτερη από τα επιγεννήματα της αυτοσυγκράτησης ή της αυτοϊκανοποίησης στο ανδρικό φύλο (σ.σ. αντιμετώπιση καθαρώς «σεξιστική»). Ο δεύτερος επιστολογράφος διαφωνεί. Θεωρεί ότι, τα παιδιά του 2006 «μπορεί να κάνουν σεξ πιο εύκολα, αλλά τα περισσότερα το αντιμετωπίζουν πάντα σαν κάτι πρόστυχο», διότι «έχουν μεγαλώσει με τα ίδια ταμπού με τα παιδιά του ΄76, του ΄86 και του ΄96» (σ.σ. συνεπώς ευθύνονται τα «ταμπού», άρα πρέπει να καταρριφθούν). Κατ’ αυτόν, το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι, οι πρωταγωνιστές βιντεοσκοπούνται εν γνώσει τους, διότι «έχοντας μεγαλώσει με Big Brother και Fame Story», «η κάμερα τα ερεθίζει περισσότερο» από τις πράξεις τις οποίες κάνουν (σ.σ. διότι ικανοποιεί την «ανάγκη τους για αναγνώριση»). «Είναι το κουτσομπολιό τους, το απαραίτητο συμπλήρωμα στην άδεια τους σχολική ζωή. Επί τέλους το πρωινό στο σχολείο αποκτά και λίγο ενδιαφέρον, λίγη προστυχιά. Μόνο που ή προστυχιά βρίσκεται όλη στην κάμερα», καταλήγει.

Με άλλα λόγια, η διαφωνία μεταξύ των δύο επιστολογράφων εστιάζεται αποκλειστικώς και μόνον ως προς την ακολουθητέα από τους μαθητές διαδικασία. Συνοψίζεται δε στο εξής ηθικό δίλημμα: βιντεοσκόπηση ή μη; Επί της ουσίας, ήτοι επί των –χωρίς όρια, χωρίς περιορισμούς και δή, ενώπιον θεατών-σεξοδιαστροφικών σχέσεων μεταξύ ανηλίκων, ουδεμίαν αντίρρηση έχουν. Αλλά, τι άλλο ήταν, άραγε, η υπόθεση της Αμαρύνθου; Όταν, μάλιστα, βιασμός δεν απεδείχθη ιατροδικαστικώς, διότι η καταγγέλλουσα είχε αυτοδιακορευθεί προ έτους, επειδή, «τα αγόρια όταν πάνε με παρθένα δεν αισθάνονται άνετα και δεν ήθελα να είμαι»˙ οι δε λοιπές σεξουαλικές πράξεις για τις οποίες κατηγορούνται οι ανήλικοι «βιαστές» της Αμαρύνθου, αφ’ ενός μεν, είναι πανομοιότυπες με την διαμειφθείσα στο πρώτο βιντεάκι, αφ’ ετέρου δε, είναι επιστημονικώς και πρακτικώς αδύνατον να επιτελεσθούν εντός των πλαισίων ενός βιασμού, επί ποινή ακρωτηριασμού του ιδίου του βιαστού ή των βιαστών, ανηλίκων ή ενηλίκων. Αναλογιζόμενοι αυτά –ή και τις ευθύνες του; – οι συντάκτες του περιοδικού ετήρησαν σιγήν ιχθύος για την πολύκροτη υπόθεση, σε αντίθεση με την εφημερίδα τους, η οποία επέπεσε σαν καταπέλτης κατά των φερομένων ως δραστών, κατά της τοπικής κοινωνίας και κατά όσων αποτόλμησαν να τους υποστηρίξουν.

Schoolwave: Για την εκδήλωση Schoolwave του Ιουνίου 2006, «Είκοσι ένα μαθητικά συγκροτήματα έρχονται γκαζωμένα στο Γκάζι για μια γιορτή χωρίς λογοκρισία», διατρανώνει η Σύνταξη του περιοδικού. Το φέστιβαλ διήρκεσε τρεις ημέρες και συγκέντρωσε ακροατήριο 5.000, 7.000 και 7.000 ατόμων, αντιστοίχως στους οποίους προσφερόταν το περιοδικό SCHOOLIGANS. Μόνον ένα συγκρότημα έπαιξε παραδοσιακή μουσική. Τα υπόλοιπα είκοσι συγκροτήματα έπαιξαν κλασικό ροκ, σκληρό ροκ, μέταλ ροκ, γκόθικ ρόκ, σκληροπυρινό ρόκ, νέο εναλλακτικό ρόκ, εναλλακτικό πόπ κ.λ.π..

Η Σύνταξη προσθέτει θριαμβευτικά ότι, στις εμφανίσεις των συγκροτημάτων, κυριαρχεί «Φορτισμένος συναισθηματισμός, τσαγανό από παιδιά που ίσως δεν είναι πρωταγωνιστές των θρανίων και τα καλομαθημένα των καθηγητών, παιδιά που δεν θα βρεθούν στη φετινή βουλή των εφήβων με ορθόδοξους λόγους–εκθέσεις των καθηγητών και που είναι ευτυχισμένα γι αυτό». Με άλλα λόγια, ασχέτως των όποιων προθέσεών της, η Σύνταξις αποκαλύπτει το πόσο θυμικώς ευάλωτα είναι τα ανήλικα παιδιά, στα οποία απευθύνεται και των οποίων την δίψα για αναγνώριση ικανοποιεί αφειδώς, ανεξαρτήτως των πράξεών τους. «Το κύμα ξαναχτυπά! Πέρυσι το κύμα ξεκίνησε απ’ την Αττική. Φέτος ξεκινά απ’ όλη την Ελλάδα και θα πονέσει πιο πολύ…», επιχαίρει η Σύνταξη του περιοδικού, χωρίς να διευκρινίσει, ποιους, ακριβώς, μέλλει «να πονέσει πιο πολύ». Ωστόσο –δεδομένου ότι η μουσική έχει μεν την δύναμη να εξημερώνει τα ήθη, αλλά έχει και την δύναμη να τα εξαγριώνει και να τα εξαχρειώνει– η Σύνταξη φάνηκε προφητική σε περισσότερο από ένα επίπεδο. «Πήγα ρε μάγκες Schoolwave- ήταν και γ.....ώ !!! Βέβαια την πρώτη μέρα στο pit (σ.σ. πλατεία 12) έπεσε λίγο βρωμόξυλο και ξύλιασα (…) αλλά άξιζε τον κόπο», γράφει ο Στάθης˙ η δε Μαρία γράφει: «Μ’ άρεσε το Schoolwave. (…) Γιατί γνώρισα κι άλλα παιδιά που “αν και γεννιούνται κανονικά, δε μεγαλώνουν κανονικά, ούτε ονειρεύονται κανονικά”. Γιατί μπορούσα να τραγουδήσω, να χορέψω, να κλάψω, να γελάσω χωρίς να με κοιτάνε όλοι περίεργα».

Την απόλυτη χειραγώγηση του θυμικού των παιδιών δια της σύγχρονης μουσικής ροκ, συνομολογεί και η Σύνταξη: όταν η ανήλικη Ελένη, από το Ναύπλιο, μέλος μαθητικού συγκροτήματος ροκ, ούρλιαζε πάνω στη σκηνή «F-ck you, I won’t do what you tell me» (Να πάτε να γ…θείτε, δεν θα κάνω αυτό που μου λέτε), το «κοινό αγρίευε»˙ ενώ, όταν η Ειρήνη από το Μοσχάτο τραγουδούσε την μπαλλάντα «Immerse Yourself in Love» (Εγκαταβυθίσου στην Αγάπη), «το κοινό ησύχαζε». Όταν, πάλι, το συγκρότημα «Danger by Design» (Κίνδυνος Κατόπιν Σχεδίου) από την Χαλκίδα, ανέβαινε στην σκηνή για να τραγουδήσει «μέταλ», «αυτά τα ευγενικά παιδιά πάνω στη σκηνή μεταβάλλονται σε τέρατα», και παρέσυραν το νεανικό και εφηβικό ακροατήριό τους σε καταστάσεις «μαζικής υστερίας», ενώ πολλά παιδιά έκαναν το σήμα του Σατανά (βλ. εξώφυλλο του σχετικού DVD).

Παρεκκλίσεων Σύγκλιση: Με άλλα λόγια, αυτούς που το Schoolwave «θα πονέσει πιο πολύ», είναι τα ίδια τα παιδιά που συμμετέχουν σ’ αυτό. Και τούτο διότι –αποσυντονίζοντας ακόμα περισσότερο το θυμικό τους, αλλά και ηρωοποιώντας τον αποσυντονισμόν αυτόν– τα εντάσσει στις «μυριάδες των παρεκκλίσεων που συνενώνονται σε γενική συνέργεια», για την «λαϊκή επανάσταση», η οποία θα οδηγήσει στην «πλανητοποίηση της ανθρωπότητας», προϋπόθεση της οποίας είναι η εκ των ένδον καταστροφή του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού: «…να συγκροτήσουμε πυρήνες αντίστασης κάθε μορφής πολιτισμού, που θα είναι ταυτόχρονα οι πυρήνες αφετηρίας του καινούριου πολιτισμού (δεν είναι απίθανο να επαναληφθεί, για μια μεγάλη νύχτα, το κλείσιμό της σχολής των Αθηνών)». Και όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι, η «πλανητοποίηση της ανθρωπότητας» - η οποία απεργάζεται και αναμένει «το κλείσιμο της σχολής των Αθηνών» - είναι ( ή θα ήταν δυνατόν να είναι) άλλη από την παγκοσμιοποίηση της ανθρωπότητας –προϋπόθεση της οποίας είναι η εκ των ένδον καταστροφή του ευρωπαϊκού πολιτισμού– πλανώνται πλάνην οικτράν ή εθελοτυφλούν. Όπως πλάνην οικτράν πλανώνται και οι μαθητές-αναγνώστες του περιοδικού, την ύπαρξη των οποίων «συγκλονίζει ο σπασμός της άρνησης-, η μέθη της υπέρβασης». Μη έχοντας συνειδητοποιήσει ποιο, ακριβώς, «σύστημα σε κάνει ρομπότ», οι μαθητές αυτοί αντιμάχονται βαθιά μέσα στην ψυχή τους κάθε νόμιμη εξουσία, και, συνεπώς, κάθε μορφή πολιτισμού -του ευρωπαϊκού πολιτισμού συμπεριλαμβανομένου και προεξάρχοντος. Και αυτοί εθελοτυφλούν. Ωστόσο, αυτοί είναι και οι μόνοι στους οποίους –λόγω ηλικίας, άγνοιας και απειρίας– αυτό δικαιολογείται.

Από την πλευρά της, η Σύνταξη του περιοδικού –ενώ ικανοποιεί την θυμική «ανάγκη για αναγνώριση» των «μαθητών του τελευταίου θρανίου» και εξιδανικεύει την επαναστατικότητά τους έναντι του «συστήματος» – ευχαριστεί την Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων για την συνδιοργάνωση του Schoolwave 2006, αλλά και την Υπουργό Εξωτερικών, κ. Ντόρα Μπακογιάννη, «για την χωρίς καμμία παρέμβαση υποστήριξή» της. Ευχαριστεί, επίσης και την Aegean Airlines για την μεταφορά των παιδιών της επαρχίας στην Αθήνα για τις ακροάσεις και για το φεστιβάλ. Στο DVD της εκδήλωσης (συνοδευτικό της εφημερίδας Ελευθεροτυπία), η Σύνταξη έχει συμπεριλάβει διαφημίσεις του «NESCAFE frappe» της γνωστής πολυεθνικής εταιρείας NESTLE και των «σνακς» της αμερικανικής εταιρείας Mars Bars. Τέλος, στο μεν εξώφυλλο του DVD, έχει τοποθετήσει το διαφημιστικό σήμα του NESCAFE frappe» της NESTLE, στο δε οπισθόφυλλό του, το σήμα του Οργανισμού Προβολής του Ελληνικού Πολιτισμού του Υπουργείου Πολιτισμού (!)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Eντγκάρ Μορέν, Αφήνοντας τον Εικοστό Αιώνα, μτφρ. Α. Φιλιππάτος, πρόλογος στην Α΄ ελληνική έκδ. Σπήλιος Παπασπηλιόπουλος, εκδ. Ροές, Γ΄ εκδ.

2. Κείμενο προκήρυξης, που αναρτήθηκε γύρω από το Ε.Μ. Πολυτεχνείο το 2004.

3. Φράνσις Φουκουγιάμα, Το Τέλος της Ιστορίας και ο Τελευταίος Άνθρωπος, μτφρ. Αχιλλέας Φακατσέλης, εκδ. Νέα Σύνορα, Α. Α. Λιβάνης, Αθήνα, 1993, σς. 276-7.

4. Κόλλιν Γουώρντ, «Αυθορμητισμός και Οργάνωση», άρθρο με ομώνυμο τίτλο, υπογραφόμενο από τον Μάρραιη Μπούκτσιν, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, Β΄ εκδ., σσ. 16-17.

5. Νίκος Ξυδάκης, «Έτσι κι αλλιώς, το μαντρί τα περιμένει…», αναδημοσίευση στην Ελευθεροτυπία της 26.6.2006 από την Καθημερινή.

6. Βλ. Αφήνοντας τον Εικοστό Αιώνα.

7. Διαδικτυακές δ/νσεις: theschooligansw@yahoo.com και www.theschooligans.gr.

8. Βάσω Αρτινοπούλου, Αναπλ. Καθ. Εγκληματολογίας στο Πάντειο Παν/μο, Βία στο Σχολείο, Έρευνες και Πολιτικές στην Ευρώπη, εκδ. Μεταίχμιο, 2001.

9. Παίζοντας… τους δολοφόνους, της Ντάνι Βέργου, εφημ. Ελευθεροτυπία, 7.6.2006.