Ο ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ
Στὶς 10 Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει τὸν Ἅγιο Χαράλαμπο τὸ θαυματουργὸ καὶ Ἱερομάρτυρα, ποὺ καταγονταν ἀπὸ τὴ Μαγνησία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.
Γεννήθηκε στὰ τέλη τοῦ 1ου μ.Χ αἰῶνα γύρω στὸ 90 μ.Χ. ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ μαρτύρησε σὲ ἡλικία 113 χρόνων, γύρω στὸ 202 μ.Χ. στὰ χρόνια τοῦ διωγμοῦ τοῦ Σεπτίμιου Σεβήρου. Οἱ γονεῖς του, εὐσεβεῖς χριστιανοὶ καὶ αὐτοί, φροντίσαν νὰ τὸν ἀναθρέψουν χριστιανικὰ καὶ ἔγινε τὸ φωτεινὸ προσωπο στὸ ὁποῖο ἀκτινοβολοῦσε ἡ χαρὰ καὶ ἡ γαλήνη, γι’ αὐτὸ τὸν ὀνομάσαν Χαράλαμπο ( χαρά-λάμπω). Τὴν παιδική του ἡλικία τὴν πέρασε διαβάζοντάς τὶς Ἅγιες Γραφὲς καὶ ἀπὸ νωρὶς ἀφιερώθηκε στὴν ὑπηρεσία τοῦ Χριστοῦ, ὅπου καὶ χειροτονήθηκε τὸ 130 μ.Χ. ὡς ἱερέας. Ἀμέσως ξεκινᾶ τὰ φλογερὰ χριστιανικά του κηρύγματα ἐπισημαίνοντας τὸν κίνδυνό ποὺ διατρέχουν οἱ χριστιανοὶ ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρικὴ πλάνη. Μὲ τὴ συμπεριφορά του αὐτὴ προκαλοῦσε τὸν εἰδωλολατρικὸ κόσμο, ἐνίσχυε ὅμως τοὺς χριστιανοὺς ποὺ διώκονταν παντοῦ.
Στὴν πορεία τῆς ζωῆς του γνώρισε πολλοὺς διωγμοὺς καὶ πάντα ποθοῦσε τὸ μαρτύριο, χωρὶς ὅμως νὰ λαμβάνει κανένα μέτρο αὐτοπροστασίας. Κατὰ τὴ διάρκεια λοιπὸν τῆς βασιλείας τοῦ χριστιανομάχου καὶ ἀσεβοῦς Ρωμαίου Αὐτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου (193-211 μ.Χ.) ἐκδόθηκε διάταγμα, μὲ βάση τὸ ὁποῖο οἱ Χριστιανοὶ ἔπρεπε νὰ συλλαμβάνονται καὶ νὰ θυσιάζουν στα εἴδωλα ὑποχρεωτικά. Ὅσοι ἀπ’ αὐτοὺς ἀρνιόταν, νὰ θανατώνονται. Στοὺς ἀρνητὲς τῶν θυσιῶν ἐπιβάλλονταν ἡ θανατικὴ καταδίκη. Γιὰ τὴν εὐόδωση τῶν σχεδίων του ἀνέθεσε σὲ ἡγεμόνες, ποὺ διόρισε τὴν ἐκτέλεση τῶν διαταγῶν του.
Ἔτσι ἔπαρχος στὴν περιοχὴ τῆς Μαγνησίας ποὺ ζοῦσε ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος, διορίστηκε ὁ κακόψυχος καὶ ἀσεβὴς Λουκιανός, ποὺ σκόρπιζε παντοῦ ἀπειλὲς καὶ ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος γιὰ τοὺς χριστιανοὺς τῆς περιοχῆς. Κανεὶς δὲ ξέφευγε ἀπὸ τὴ θηριόψυχη μανία του. Οἱ δρόμοι καὶ οἱ πλατεῖες πλημμύρισαν ἀπὸ τὸ ἁγνὸ αἷμα τῶν ἀθώων χριστιανῶν καὶ ἡ χριστιανικὴ δραστηριότητα τοῦ ἱερέα γέροντα Χαράλαμπου τὸν ἐξόργισε πολύ. Σὲ ἔξαλλη κατάσταση ἔστειλε μερικοὺς στρατιῶτες στὴν περιοχὴ τῆς Μαγνησίας νὰ τὸν συλλάβουν καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσουν μπροστά του. Ὁ Λουκιανὸς ζήτησε ἀπὸ τὸν Ἅγιο νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστὸ καὶ νὰ προσκυνήσει τὰ εἴδωλα. Ὁ Ἅγιος τοῦ ἀπάντησε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς Θεός, ποὺ δίνει αἰώνια ζωὴ καὶ μακαριότητα σ’ ὅσους πιστεύουν σ’ Αὐτόν.
Ἡ ἀπαντήσή του ἐξόργισε περισσότερο τὸ Λουκιανό, ποὺ δίδει ἐντολὴ νὰ τοῦ ἀφαιρέσουν τὴν ἱερατικὴ στολή. Συγχρόνως οἱ δήμιοί του ἄρχισαν νὰ τὸν γδέρνουν ζωντανό. Κατὰ τὴ διαρκεια τοῦ βασανισμοῦ ὁ Ἅγιος προσευχόταν στὸ Θεὸ καὶ εὐχαριστοῦσε τοὺς βασανιστὲς λέγοντάς τους ὅτι μὲ τὸ μαρτύριο αὐτὸ θὰ κερδίσει τὴν αἰώνια ζωή. Οἱ θεατὲς τοῦ βασανισμοῦ του ἀποροῦσαν μὲ τὴν ἐγκαρτέρηση τοῦ Ἁγίου. Δύο ἀπὸ τοὺς δημίους, ὁ Πορφύριος καὶ ὁ Βαπτός, πρῶτοι πίστεψαν καὶ ἀμέσως μαρτύρησαν διὰ ἀποκεφαλισμοῦ. Βλέποντας τὸ θέαμα ὁ ἔπαρχος Λουκιανὸς θύμωσε τόσο πολύ ποὺ ἀποπειράθηκε νὰ χτυπήσει τὸν Ἅγιο. Τὰ χέρια τοῦ Λουκιανοῦ κόπηκαν στὸ ὕψος τῶν ἀγκώνων καὶ ἔμειναν κρεμασμένα στὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου. Ὁ ἡγεμόνας τῆς εὐρύτερης περιοχῆς ποὺ ἦταν παρὼν ἔσπευσε καὶ ἔφτυσε τὸν Ἅγιο, καὶ τότε τὸ στόμα του γύρισε πίσω στὴν πλάτη του. Ὁ Ἅγιος προσευχόμενος στὸν Προστάτη Θεό του, κατόπιν παράκλησης τῶν κατοίκων τῆς Μαγνησίας θεράπευσε τὸν ἡγεμόνα καὶ τὸν ἔπαρχο. Στὴ συνέχεια ἀπελευθερώνουν τὸν Ἅγιο καὶ ζητοῦν ὁδηγίες ἀπὸ τὴ Ρώμη γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ τοῦ συμπεριφέρονται.
Ὁ Σεπτίμιος Σεβῆρος ἐξοργίστηκε, ὅταν ἔμαθε τὰ νέα ἀπὸ τὴ Μαγνησία. Διέταξε νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὴ Ρώμη μὲ καρφιὰ μπηγμένα στὴν πλάτη του, ἀφοῦ πρῶτα τὸν σύρουν ἀπὸ τὴ Μαγνησία μέχρι τὴν Ἀντιόχεια μὲ σκοπὸ τὸν ἐξευτελισμὸ ἢ τὴν διαπόμπευσή του ἀπ’ τοὺς ἀσεβεῖς. Φθάνοντας στὴ Ρώμη, ἔδωσε ἐντολὴ ὁ αὐτοκράτορας νὰ τὸν σουβλίσουν στὸ στῆθος , μέχρι νὰ ξεψυχήσει. Ὅμως καὶ μ’ αὐτὸ τὸ βασανισμὸ ὁ Ἅγιος δὲν ἔπαθε τίποτα.
Ἔτσι, ὅταν διαπίστωσαν πλέον ὅτι μὲ αὐτές τὶς μεθόδους δὲν μπορούσαν νὰ ἐξοντώσουν τὸν Ἅγιο, σκέφτηκαν νὰ ἀλλάξουν συμπεριφορὰ ἀπέναντί του. Θέλοντας νὰ τὸν ἐμπαίξουν περισσότερο τοῦ ἀπαιτοῦν νὰ κάνει θαύματα. Διατάζει λοιπὸν ὁ αὐτοκράτορας καὶ φέρουν ἕνα δαιμονιζόμενο ἀπαιτώντας ἀπὸ τὸν Ἅγιο νὰ τὸν θεραπεύσει. Οἱ ἀντιρρήσεις τοῦ Ἁγίου ἤταν εὔλογες γιατὶ πίστευε ὅτι μία τέτοια ἐξουσία ἀνῆκε μόνο στὸ Σωτῆρα Χριστό. Ἀντικρίζοντας ὅμως τὸ δαιμονιζόμενο καὶ καθὼς ἀμέσως προκλήθηκε ἀπὸ τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα, τὸ διέταξε καὶ ἐξῆλθε ἀπὸ τὸν ἀσθενῆ στὸν ὁποῖο εἶχε ἐγκατασταθεῖ 36 ὁλόκληρα χρόνια. Ὁ αὐτοκράτορας εἰρωνευόμενος περισσότερο τὸν Ἅγιο ἔκανε δῆθεν ὅτι ἄρχισε νὰ θαυμάζει τὴν πίστη του.
Μετὰ ἀπὸ μερικὲς μέρες πέθανε ἕνας νέος καὶ ὁ αὐτοκράτορας τὸν ἔφερε στὸν Ἅγιο ἀπαιτώντας του νὰ τὸν ἀναστήσει. Ὁ Ἅγιος δὲ δεχόταν νὰ κάνει ἕνα τέτοιο θαῦμα καὶ κυρίως κατόπιν διαταγῆς. Ὅμως ἔπρεπε νὰ φανερωθεῖ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ ἔστω καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο. Ἄρχισε λοιπὸν ἀμέσως νὰ προσεύχεται καὶ μετὰ ἀπὸ μεγάλο ἀγῶνα ὁ νέος ἀναστήθηκε. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ προκάλεσε μεγάλη καταπλήξη στοὺς παρευρισκόμενους, ποὺ σχεδὸν ὅλοι πίστεψαν στὸ Χριστιανισμό. Μόνο στοὺς πωρωμένο ἔπαρχο καὶ αὐτοκράτορα δὲν τοὺς «ἄγγιξαν» τὰ γεγονότα. Ἔτσι ἀμέσως δίδεται ἡ ἐντολὴ νὰ θανατωθεῖ ὁ Ἅγιος.
Οἱ δήμιοι παραλαμβάνουν τὸν Ἅγιο προκειμένου νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὸ μέρος ποὺ εἶχαν ἐπιλέξει νὰ τὸν ἐκτελέσουν. Σὲ ὅλη τὴ διαδρομὴ ὁ Ἅγιος εὐχαριστοῦσε τὸ Θεό ποὺ τὸν βοηθοῦσε σὲ κάθε στιγμὴ τῆς δοκιμασίας του. Ξαφνικὰ ἀκούστηκε μία φωνή ποὺ προερχόταν ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ καὶ τοῦ ἔλεγε νὰ Τοῦ ζητήσει ὅποια χάρη ἤθελε. Ὁ Ἅγιος ἀποκρίθηκε λέγοντας: «τὸ μεγαλύτερο χάρισμα γιὰ μένα τὸν ταπεινὸ καὶ ἐλάχιστο δοῦλο Σου εἶναι ποὺ κατάφερα καὶ γνώρισα τὴ φοβερή Σου δόξα. Ὅμως ἀφοῦ μὲ προστάζεις νὰ Σοῦ ζητήσω χαρῇ, θὰ ἤθελα νὰ μοῦ κανεὶς τὴν ἑξῆς: σὲ ὅποιο τόπο βρεθεῖ τεμάχιο ἀπὸ τὸ λείψανό μου καὶ ὅπου γιορτάζουν τὸ μαρτύριό μου νὰ μὴν πέσει ποτὲ πεῖνα, ἀλλὰ οὔτε καὶ πανώλη, ποὺ νὰ σκοτώνει τοὺς ἀνθρώπους πρόωρα. Νὰ ὑπάρχει πάντοτε σταθερὰ ἡ εἰρήνη καὶ ἡ ἀγάπη καὶ νὰ μὴν λείψουν ποτὲ τὰ ἀγαθὰ τοῦ σίτου, τοῦ οἴνου καὶ τοῦ ἐλαίου. Νὰ προστατεύονται οἱ ἄνθρωποι ἀλλὰ καὶ τὰ ζῷα τοὺς γιὰ νὰ καλλιεργοῦν τὴ γῆ καὶ νὰ δοξάζεται τὸ Ἅγιο Ὄνομά Σου».
Ἀμέσως ὁ Ἅγιος παραδίδει τὴν ἁγιασμένη του ψυχὴ εἰρηνικὰ πρὶν προλάβει ὁ δήμιος νὰ τοῦ κόψει τὸ κεφάλι, σὲ ἡλικία 113 χρόνων στὶς 10 Φεβρουαρίου καὶ αὐτὴ τὴ μέρα γιορτάζεται καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας. Ἴσως ὁ Θεὸς νὰ τὸν προορίζε νὰ γνωρίσει τὸ μαρτύριο ἔστω καὶ σ’ αὐτὴ τὴν ἡλικία. Θεωρεῖται δὲ ὁ προστάτης Ἅγιος κάθε λοιμοῦ ἀλλὰ καὶ τῆς πανώλης σύμφωνα μὲ τὴ λαογραφικὴ μας παραδοση. Κατὰ τὴν ἁγιογράφησή του στὴν Ἐκκλησία μας παριστάνεται πάντοτε γέροντας, νὰ πατοῦν τὰ πόδια τοῦ ἐπάνω σ’ ἕνα τέρας, ποὺ ἀπὸ τὸ στόμα του βγαίνει καπνός.
Ἀπολυτίκιο τοῦ Ἁγίου:
«Ὡς στῦλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καὶ λύχνος ἀείφωτος, τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης, Χαράλαμπες. Ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ διὰ τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων τὴν σκοτόμαιναν, μάκαρ, διὸ ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρεσβεῦε σωθῆναι ἡμᾶς».
Πηγή: http://users.sch.gr/stavrianakis/index.php?option=com_content&id=60&Itemid=54