ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ, ΙΔΟΥ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ

Η εκπλήρωση των προφητειών (Σχόλιο)

Κυριακή των Βαΐων

Η εκπλήρωση των προφητειών

(Ιωαν. 12:1-18)

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου

Καθηγητής Παλαιάς Διαθήκης

Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

   Το γεγονός, που σύμφωνα με τη λειτουργική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας σηματοδοτεί την έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας, η θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, συνιστά το τέλος μιας μακράς ιστορίας, έξι περίπου αιώνων. Ήταν τέλη του 587 π.Χ. όταν τα στρατεύματα του Ναβουχοδονόσορα, βασιλιά της κοσμοκράτειρας τότε Βαβυλώνας, καταλάμβαναν για δεύτερη φορά την πρωτεύουσα του αδύναμου, μικρού και υποτελούς ήδη βασιλείου του Ιούδα, την Ιερουσαλήμ. Σφαγές, λεηλασίες και εξορία ήταν, όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, τα επακόλουθα της άλωσης. Τα τείχη της πόλης και τα σημαντικότερα κτήριά της κείτονταν σε ερείπια· ο ίδιος ο περίφημος ναός του Σολομώντα, μάρτυρας ενός άλλοτε λαμπρού παρελθόντος, πυρπολημένος και κατεστραμμένος· τα σκεύη του ναού, και το ιερότερο όλων η κιβωτός της διαθήκης, λάφυρα στα χέρια των εχθρών.

    Όμως δεν είναι αυτά που κυρίως απασχολούν τους αιχμάλωτους στη Μεσοποταμία Ιουδαίους. Το μυαλό τους το τυραννάει μια άλλη, πολύ πιο βασανιστική σκέψη. Το ερώτημα που τώρα τους απασχολεί είναι το πώς μπορεί ο Θεός να εγκατέλειψε τον λαό του, τον λαό που έβγαλε από την Αίγυπτο με τόσο θαυμαστό τρόπο, τον λαό που οδήγησε μέσα από την έρημο όπου τον φρόντιζε και τον προστάτευε, τον λαό στον οποίο χάρισε τη χώρα όπου τόσα χρόνια κατοικούσε ευτυχισμένος. Και ακόμα πιο αμείλικτο προκύπτει το ερώτημα αν ο Μαρδούκ, ο θεός των Βαβυλωνίων, αποδείχτηκε ισχυρότερος από εκείνον ο οποίος για χάρη του λαού του «ἐπάταξεν ἔθνη πολλὰ καὶ ἀπέκτεινεν βασιλεῖς

Πρός τό Πάθος

   Γιὰ νὰ ἀκολουθήσει κάποιος τὸν Χριστὸ πρέπει νὰ ἄρει τὸν σταυρό του. Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ συνίσταται ἀπὸ τὰ παθήματά Του, τὶς ἀποδοκιμασίες καὶ τὸ θάνατο. Ἔχοντας ὑπομείνει μόνος τὰ πάντα γιὰ χάρη μας, ἔχει κάθε δικαίωμα νὰ ζητᾶ ἀπὸ τὸν καθένα μας νὰ τὰ ὑπομείνει ὅλα αὐτὰ γιὰ Ἐκεῖνον. Ὅμως, γιὰ νὰ μὴ συντριβοῦμε ἀπὸ τὸ βάρος τοῦ φορτίου Του, κάτω ἀπὸ τὸ ὁποῖο καὶ τὸν Ἴδιο τὸν εἶδαν τόσο ἀδύναμο, δέν ἄφησε ἐπάνω μας τὸν δικό Του μέγα Σταυρό, ἀλλὰ ἔδωσε ἐντολή στὸν καθένα μας νὰ ἀναλάβει τὸν δικό του σταυρό, νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ ὑπομείνει τόσα παθήματα καὶ δοκιμασίες, ἐξωτερικὲς καὶ ἐσωτερικές, ὅσα ἡ καθαρτήρια, ἐξαγνιστικὴ καὶ ταυτοχρόνως ἐλεήμων θέληση τῆς θείας Πρόνοιας, πού κυβερνᾶ τὰ πάντα, μπορεῖ νὰ ἐπιλέξει γιὰ νὰ μᾶς ἐπισκεφτεῖ.

  Εἶναι λοιπὸν τοῦτο ἀναπόφευκτο; θὰ ἀναφωνήσουν μερικὲς ἐξασθενημένες ψυχές.

  Εἰρηνεύετε. Ἐὰν ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος ἦταν ἀναμάρτητος καὶ παντοδύναμος, «ἔπρεπε νὰ πάθει», ὥστε νὰ μπορέσει «νὰ εἰσέλθει στὴν δόξα Του», τότε πῶς μποροῦμε ἐμεῖς, κηλιδωμένοι καὶ ἀδύναμοι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, νὰ φτάσουμε σὲ αὐτὴ τὴν δόξα, χωρὶς νὰ καθαριστοῦμε ἀπὸ τὶς δοκιμασίες καὶ νὰ ἐνδυναμωθοῦμε ἀπὸ τὰ παθήματα; Διότι τί κατοικεῖ σὲ μᾶς τώρα; Ἐὰν τὴν ἐξομολόγησή μας τὴν ἐμποδίζει ἡ φιλαυτία, ἂς ἐπικαλεστοῦμε τὴν ἐνοχή μας μὲ τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου: «Οἶδα γὰρ ὅτι οὐκ οἰκεῖ ἐν ἐμοί, τοῦτ’ ἔστιν ἐν τῇ σαρκί μου, ἀγαθόν». Σὲ μᾶς κατοικεῖ, ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ὁ παλαιὸς Ἀδάμ, μὲ τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὶς ἡδονές του. ΙΙῶς μποροῦμε λοιπὸν νὰ τὸν ἀπεκδυθοῦμε, καὶ νὰ ἐνδυθοῦμε τὸν νέον ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ σκοπὸς τῶν προσδοκιῶν μας; Ὄχι, λέγω, ὄχι χωρὶς παθήματα, κι ἀκόμη, ὄχι χωρὶς θάνατο.

  Πρέπει νὰ ἀναλάβουμε τὸν σταυρό μας ὄχι μόνο γιὰ νὰ ἀγωνιστοῦμε τὸν καλὸν ἀγώνα, ἀλλά γιὰ νὰ μπορέσουμε ἐντελῶς πιὰ στὸ τέλος νὰ σταυρώσουμε τὴν σάρκα  «σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις», νὰ νεκρώσουμε  «τὰ μέλη ἡμῶν τὰ ἐπί τῆς γῆς», νὰ πεθάνουμε, μυστικά, διότι «ἡ ζωὴ ἡμῶν κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ».

  Τέτοια εἶναι, ὢ Χριστιανοί, ἡ διδασκαλία τοῦ Σταυροῦ, διδασκαλία τόσο ἀναγκαία καὶ θεμελιώδης στὸν Χριστιανισμό, πού ἡ Ἐκκλησία, μὴ ὄντας εὐχαριστημένη μὲ τὸ νὰ τὴν διακηρύσσει συχνὰ μὲ λόγια, ἀκόμη πιὸ συχνά μᾶς τὴν παρουσιάζει μὲ σύμβολα καὶ σημεῖα. Μὲ τὸ ἴδιο τὸ βάπτισμά μας, βάζει ἐπάνω μας τὴν εἰκόνα τοῦ Σταυροῦ. Σὲ κάθε προσευχὴ μᾶς ἐπιβάλλει νὰ κάνουμε τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Καὶ ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν, ὅπως καὶ τώρα, τὸν παρουσιάζει ἐπίσημα πρὸς λατρεία καὶ ἱερὸ χαιρετισμό.

   Ἂς εἴμαστε προσεκτικοί, ἂς ἀποδεχτοῦμε αὐτὴ τὴν ἐντολή, ὄχι σὰν ἀπὸ ἀνθρώπινα χείλη, ἀλλὰ σὰν ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ Ἴδιου τοῦ σταυρωθέντος Σωτήρα μας: «ἂς ἀπαρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας, καὶ αἴροντες τὸν σταυρό μας, ἂς Τὸν ἀκολουθήσουμε». Ἀμήν.

Ἅγιος Φιλάρετος Μόσχας

Πηγή

Εισιτήριο δύο Ευρώ για να προσευχηθούν!

Οι Λίθοι Κεκράξονται

 (Πως είναι δυνατόν να φωνάξουν οι πέτρες;)

Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος

     Όταν ο Χριστός επήγε για τελευταία φορά στα Ιεροσόλυμα, ο λαός βγήκε σε προϋπάντησή του. Αναρίθμητα μάτια Τον κοίταζαν. Και αμέτρητα στόματα εφώναζαν με ενθουσιασμό: Ωσαννά Υιέ Δαβίδ! Ευλογημένος ο ερχόμενος… Ο Βασιλεύς του Ισραήλ!   

  Μα αυτό έκαμε τους Φαρισαίους και πρασίνισαν από το κακό τους! Και είπαν στο λαό, να μην κραυγάζει! Απάντησε ήρεμα ο Χριστός: «Αν αυτοί σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19, 40).

      Και τώρα, είκοσι αιώνες μετά, με ερωτάς:

      Πως είναι δυνατόν να φωνάξουν οι πέτρες;

      Σού απαντώ: Με πολλούς τρόπους.

  Πρώτος τρόπος: Πέντε μέρες μετά την είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα, οι Εβραίοι σιώπασαν, και οι πέτρες φώναξαν: Ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού! Όταν αυτός τη Μεγάλη Πέμπτη ήταν επάνω στο Σταυρό «η γη εσχίσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν». Αυτό το σχίσιμο είναι η φωνή των λίθων! Μπορεί να υπάρξει γλώσσα πιο δυνατή και πιο φοβερή απ᾿ αυτήν;

     Δεύτερος τρόπος: Όταν οι Εβραίοι σιώπαιναν, οι ειδωλολάτρες φώναζαν «Ωσαννά»! Οι Εβραίοι έβλεπαν τους ειδωλολάτρες σαν νεκρές πέτρες! Όταν λοιπόν οι Εβραίοι σιώπαιναν για τον Υιόν του Θεού, οι Απόστολοι τους εκήρυξαν και τους εβάπτισαν. Και αυτοί από τότε έγιναν λίθοι ζώντες, ζωντανές πέτρες! Ο Απόστολος Πέτρος λέγει: «και αυτοί ως λίθοι ζώντες οικοδομείσθε οίκος πνευματικός» (Α´ Πετρ. 2, 5)! Και να τώρα, ζωντανές πέτρες, τα ειδωλολατρικά έθνη, δοξάζουν τον Κύριο. Ενώ αντίθετα οι Εβραίοι πετρωμένοι σιωπούν.

    Τρίτος τρόπος:  Οι Εβραίοι σιώπαιναν,  μα εφώναζαν οι λίθοι του ναού του Σολομώντος. Ακόμη και σήμερα μας φωνάζουν: Δεν θα μείνει «λίθος επί λίθον»! Το καύχημα και η δόξα των Εβραίων, ο ναός του Σολομώντος, σήμερα δεν υπάρχει. Μόνο ένας τοίχος έχει απομείνει. Για να πηγαίνουν εκεί οι υιοί και οι θυγατέρες των Εβραίων, να χτυπούν τα κεφάλια τους! Και ονομάζεται μέχρι σήμερα «το τείχος των δακρύων»! Απόμειναν οι πέτρες αυτές, για να φωνάζουν!

   Τέταρτος τρόπος: Οι Εβραίοι προ πολλού σιωπαίνουν για το Χριστό. Ούτε χαίρονται. Ούτε εορτάζουν. Ούτε φωνάζουν Ωσαννά! Γι᾿ αυτό και οΘεός επέτρεψε να καταστραφή ο μοναδικός ναός τους και να σταματήσουν οι θυσίες! Αλλά 100.000 ναοί πέτρινοι χτίσθηκαν από τότε! Και δοξολογούν ανά την οικουμένη το όνομα του Χριστού. Να λοιπόν, οι λίθινοι ναοί κραυγάζουν! Και οι Εβραίοι σιωπούν.

   Πέμπτος τρόπος: Μέχρι τώρα βέβαια δεν φώναξαν οι πέτρες! Μα θα φωνάξουν κι᾿ αυτές, πριν να έλθει το τέλος του κόσμου! Πριν από τη δευτέρα παρουσία του Κυρίου! Και τι είπε για τη συντέλεια; Ο ήλιος σκοτισθήσεται και η σελήνη και τα άστρα του ουρανού πεσούνται! Όλα αυτά δεν είναι από πέτρα; Ναί. Μα με τη γλώσσα τους, με τον τρόπο τους, θα φωνάξουν!

   Όταν θα έλθουν οι ψευδοπροφήτες και οι ψευδόχριστοι, και η αγάπη των πολλών θα «ψυγή», και η ανομία θα πληθυνθή, και μαζί με τους Εβραίους θα σιωπούν ακόμη και οι χριστιανοί,τότε θα αρχίσουν να φωνάζουν τα ουράνια σώματα. Θα φωνάζουν με το δικό τους τρόπο. Με τη δική τους γλώσσα. Και θα αναγγέλλουν τον ερχομό της δευτέρας Παρουσίας του Χριστού.

Πηγή

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός:

«Ὁμολογία καὶ ἀπολογία

δι' ἀπόκρουσιν συκοφαντιῶν»!

  Τὸ ἄρθρο αὐτὸ μὲ τὸν παραπάνω τίτλο, ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνὸς τὸ ἔγραψε μὲ ἀφορμὴ ἕνα μεγάλο ἄρθρο μὲ τίτλο «Ὁ Παναγιώτατος ἐτόλμησε νὰ ζητήση ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν τὰς “Νέας Χώρας”!» ποὺ δημοσίευσε πρὸ ἡμερῶν ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης. Μὲ ἔκπληξη, ὅμως, παρατηροῦμε ὅτι ὁ π. Γεώργιος, ἐνῶ ἀπολογεῖται γιὰ μία ἐναντίον του συκοφαντία, δὲν βρίσκει νὰ πεῖ δυὸ λόγια γιὰ τὴν ἐναντίον του μομφή (ὅπως καὶ ἐναντίον ὅλων τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν) ποὺ τοῦ προσάπτει ὁ π. Βασίλειος, ἂν καὶ τὴν μομφὴ αὐτὴ τὴν ἀναλύει σὲ μεγάλο μέρος τοῦ ἄρθρου του.

     Ἄραγε τὴν ἀποδέχεται; Δικαιώνει τὸν π. Βασίλειο ποὺ δηλώνει ὅτι δὲν συστρατεύεται στὸν ἀγώνα τῆς Πίστεως ἐναντίον τῶν Οἰκουμενιστῶν, διότι κάποιοι (ἀπὸ τὰ ἡγετικὰ στελέχη τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν) προσπαθοῦν νὰ τὸν ἀποπροσανατολίσουν; Ἢ δὲν ἔχει νὰ ἀπολογηθεῖ κάτι γι’ αὐτὴ τὴν μομφή;     

      Ἔγραψε ὁ π. Βασίλειος:

     «Θεωρῶ  ἀπαραίτητο  νά  συνδέσω  τό  ἄρθρο μου αὐτό («Ὁ Παναγιώτατος ἐτόλμησε νὰ ζητήση ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν τὰς “Νέας Χώρας”!») μέ τήν δεοντολογία καί τό ἦθος πού πρέπει κατά τήν ἐκτίμησή μου νά ἔχη ὁ ἀντιοικουμενιστικός ἀγώνας, διότι μερικοί προσπαθοῦν νά τόν ἀποπροσανατολίσουν, κατηγορώντας ἐμένα γι’ αὐτό πού κάνουν… Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ἔχω διαφοροποιηθεῖ καί στήν θεώρηση τοῦ Ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος, διότι βλέπω πώς ἀπό τόν ἀγώνα αὐτόν ἀπουσιάζουν τά προαπαιτούμενα καί λαμβάνονται ὑπ’ ὄψιν –καί μάλιστα προβαλλόμενες μετά κρότου– ἀποσπασματικές τοποθετήσεις ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι μέχρι χθές ἦσαν παντελῶς ἀπόντες ἀπό τόν ἀντιοικουμενιστικόν ἀγώνα…» (ἐδῶ). 

      Ἐκτός, ὅμως, ἐκείνων ποὺ γράφει ὁ π. Γεώργιος γιὰ τὸν π. Βασίλειο, πάλι μὲ ἔκπληξη παρατηρήσαμε ὅτι μᾶς παρουσιάζει τὸν φίλο τῶν Οἰκουμενιστῶν κ. Ἱερώνυμο, ὡς τὸν κατάλληλο ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ εἴμαστε εὐτυχεῖς ποὺ τὸν ἔχουμε Προκαθήμενο καὶ ἄρα νὰ τὸν ἐμπιστευθοῦμε ὡς ἱκανὸ νὰ προστατεύσει τὴν Πίστη καὶ τὰ δίκαια τῆς Πίστεώς μας!

      Γράφει:  «Εὐτυχῶς  ὅµως  ὁ  νῦν  σεβαστὸς  Προκαθήµενος  τῆς Ἐκκλησίας µας κ. Ἱερώνυµος καὶ καλὰ «γράµµατα» γνωρίζει καὶ τὸ σθένος ἔχει, παρὰ τὸν παραπλανητικὸν σὲ πολλοὺς ἤπιον χαρακτήρα του, νὰ προστατεύσει τὰ δίκαια»!

   Τώρα, τί νὰ πρωτοπιστέψουμε ἀπ’ ὅσα γράφει ὁ π. Γεώργιος; Ὁ π. Βασίλειος εἶναι τόσο «ἀγωνιστὴς καὶ εὔστοχος» στὶς κρίσεις του ἢ ὅτι ἀστοχεῖ μὲ ὅσα γράφει, τόσο, ὥστε τὸν ἀνάγκασε νὰ γράψει τὸ παρὸν ἄρθρο; Ὁ κ. Ἱερώνυμος εἶναι ἄξιος ἐλέγχου καὶ ψόγου, ἀφοῦ (ἐκτὸς τῶν ἄλλων) μόλις πρὶν λίγες μέρες παρέστη σὲ συμπροσευχὲς καὶ τὸ θέατρο τοῦ παραλόγου στὴ Λέσβο, ἢ εἶναι ἄξιος νὰ τοῦ ἐμπιστευθοῦμε τὰ ἱερὰ καὶ δίκαια τῆς Πίστεώς μας;

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός:

Ομολογία και απολογία

δι' απόκρουσιν συκοφαντιών

 Πηγή 

  

   «Μεγαλυτέρα καταστροφὴ -ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἐθνική- θὰ εἶναι ἡ -ὃ μὴ γένοιτο, Χριστέ μου- ἄρση σήμερα τοῦ αὐτοκεφάλου μας καὶ ἐπανυπαγωγή μας στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο».

    Ἀφορµὴ στὴ σύνταξη τοῦ παρόντος σηµειώµατος µοῦ ἔδωσε τὸ βαρυσήµαντο ἄρθρο τοῦ ἀγαπητοῦ Συναδέλφου π. Βασιλείου Βολουδάκη, στὸ φ. 2112/ 8.4.2016 τοῦ Ο.Τ. µὲ τὸν τίτλο «Ὁ Παναγιώτατος ἐτόλµησε νὰ ζητήση ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν τὰς «Νέας Χώρας». Στὸ κείµενο αὐτό, διακρινόµενο γιὰ τὴν ἀγωνιστικότητα καὶ εὐστοχία του, ὁ π. Βασίλειος σηµειώνει: «Ἐγκυρότατες πληροφορίες ποὺ περιῆλθαν εἰς γνῶσιν µου ἀπὸ κορυφαίους παράγοντες τῆς Πατρίδας µας, ἀποκαλύπτουν ὅτι ὁ Παναγιώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολοµαῖος προέβη εἰς πρωτοφανῆ, ἀποτρόπαιον, ἀντιεκκλησιαστικὴν καὶ ἀντεθνικὴν ἐνέργειαν. Ἐκορύφωσε τὶς ἐπιδιώξεις του διὰ ἐπικυριαρχίαν ἐπὶ τῶν «Νέων Χωρῶν» (κακῶς, βεβαίως, ἀποκαλουµένων τοιουτοτρόπως, ἐφ’ ὅσον πρόκειται περὶ τῶν Μητροπόλεων τῆς ἑνιαίας Πατρίδος µας, τῆς Ἠπείρου καὶ τῆς Βορείου Ἑλλάδος), ζητώντας ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση τὴν ἐπανυπαγωγὴ τῶν «Νέων Χωρῶν» εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως».

       Ὀρθότατα, ἐπίσης, ὁ π. Βασίλειος, γιὰ τὴν στήριξη τοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας, κανονικῶς καὶ ἱστορικῶς, ἐπικαλεῖται τὸν Συνοδικὸν Τόµον τοῦ 1850, ποὺ ὁρίζει τὴν αὐτοκεφαλία µας ὡς ἑξῆς: «...ἡ ἐν τῷ Βασιλείῳ τῆς Ἑλλάδος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀρχηγόν ἔχουσα καί κεφαλήν, ὡς καί πᾶσα ἡ Καθολική καί Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία (π. Γ.∆.Μ.: ἄρα ἀποκλείεται ὀρθοδόξως κάθε «παπικὸς πρῶτος») τὸν Κύριον καὶ Θεὸν καὶ Σωτῆρα ἡµῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὑπάρχη τοῦ λοιποῦ κανονικῶς αὐτοκέφαλος... ἐπιγινώσκοµεν αὐτὴν καὶ ἀνακηρύσσοµεν πνευµατικὴν ἡµῶν ἀδελφὴν (π. Γ.∆.Μ. ὄχι θυγατέρα)... καὶ ὡς τοιαύτην τοῦ λοιποῦ ἀναγνωρίζεσθαι καὶ µνηµονεύεσθαι τῷ ὀνόµατι «Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος», δαψιλεύοµεν δὲ αὐτῇ καὶ πάσας τὰς προνοµίας καὶ πάντα τὰ κυριαρχικά δικαιώµατα, τὰ τῇ ἀνωτάτῃ Ἐκκλησιαστικῇ ἀρχῇ παροµαρτοῦντα...».

     Γιὰ τὴν ἱστορία σηµειώνουµε, ὅτι συντάκτης τοῦ κειµένου αὐτοῦ ὑπῆρξε ὁ ληξουριώτης τιτουλάριος Μητροπολίτης Σταυρουπόλεως (τῆς Καρίας) καὶ πρῶτος Σχολάρχης τῆς Ἱ. Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης (1844-1864), ὁ ὀρθοδοξότατος Κωνσταντῖνος Τυπάλδος-Ἰακωβάτος (1795-1867), ὡς γραµµατεὺς τῆς Συνόδου ἐκείνης.

   Παρὰ τὸν φόβον τοῦ ἀειµνήστου π. Μάρκου Μανώλη, ὅπως καταγράφεται στὸ κείµενο τοῦ π. Βασιλείου, ὅτι «θὰ µείνει µόνος», οὐδέποτε ἔµεινε πράγµατι «µόνος», διότι τὰ παραπάνω ἐπαναλαµβάνουν συνεχῶς συγγράφοντες ἢ ἀρθρογραφοῦντες ὅσοι ἔχουν ἀσχοληθεῖ ἐρευνητικὰ µὲ τὸ ζήτηµα αὐτό. Τὰ γνωρίζουν δὲ καλῶς καὶ ὅσοι διὰ λόγους ταπεινῶν συµφερόντων τὰ συγκαλύπτουν, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοὺς στόχους τους. Εὐτυχῶς ὅµως ὁ νῦν σεβαστὸς Προκαθήµενος τῆς Ἐκκλησίας µας κ. Ἱερώνυµος καὶ καλὰ «γράµµατα» γνωρίζει καὶ τὸ σθένος ἔχει, παρὰ τὸν παραπλανητικὸν σὲ πολλοὺς ἤπιον χαρακτήρα του, νὰ προστατεύσει τὰ δίκαια (θεολογικά, ἱστορικά, ἐκκλησιαστικά, κανονικά, ἀλλὰ καὶ ἐθνικά) τῆς ἐν Ἑλλάδι Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας χάριτι Θεοῦ προΐσταται.

     Ὁ κύριος ὅµως σκοπὸς τοῦ κειµένου µου αὐτοῦ εἶναι, πέρα ἀπὸ τὴν ἐκτεθεῖσα ἤδη ὁµολογία, νὰ καταθέσω καὶ µία ἀναγκαία ἀπολογία, ὄχι µόνο γιὰ τὴν δικαίωσή µου, ἀλλὰ κυρίως γιὰ τὴν ἀπόκρουση µιᾶς θλιβερῆς ἐναντίον µου συκοφαντίας.

      Μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ µας ἔχω γράψει περισσότερες ἀπὸ τρεῖς χιλιάδες σελίδες ὑπὲρ τοῦ Οἰκουµενικοῦ µας Πατριαρχείου, ὑποστηρίζοντας τὰ ἱστορικὰ καὶ κανονικὰ δίκαιά του στὸν χῶρο τῆς εὐρύτερης Ὀρθοδοξίας, ἢ ἱστορώντας τὴν πρώτην εἰκοσαετίαν τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης, µαζὶ µὲ τὴν Πρεσβυτέρα µου Βαρβάρα. Ὁ θεσµὸς τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου πρέπει ἀτελευτήτως νὰ στηρίζεται καὶ ἐνισχύεται, ἔστω καὶ ἂν µᾶς λυποῦν ἐνίοτε τὰ Πρόσωπά του. Ἄλλωστε, τὸ 1991 σὲ ἐπίσηµη ἐκδήλωση τῆς Σχολῆς µας πρός τιµήν Ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχεῖου, ὡς κύριος ὁµιλητής, ἐτόνισα ὅτι, ἀπὸ τὸν θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως «πέρασαν» ὄχι µόνον οἱ ἅγιοι Πατέρες Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ Ἰ. Χρυσόστοµος, ἀλλὰ καὶ αἱρετικοὶ καὶ κακόδοξοι, ὅπως ὁ Νεστόριος καὶ ὁ Ἰ. Βέκκος...

    Λαµβάνοντας ἀφορµὴ ἀπὸ ὅσα ἔχω γράψει γιὰ τὸν θεσµὸ τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου κάποιοι, ὀλιγότερο ἢ περισσότερο «ἐπίσηµοι», ἀγνοοῦντες τὰ κείµενά µου ἢ καὶ τὴν ἱστορία µας καὶ θέλοντας κυρίως νὰ µὲ δυσφηµήσουν, ὑποστηρίζουν ἀθεµελιώτως καὶ συκοφαντικῶς, ὅτι προπαγανδίζω τὴν ἐπανυπαγωγὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τὴν πρὸ τῆς αὐτοκεφαλίας «Μητέρα (της) Ἐκκλησία» καὶ σήµερα κατὰ τὸν Συνοδικὸ Τόµο «Ἀδελφή» της, µὲ τὴν ἄρση τοῦ αὐτοκεφάλου...

   ∆ιακηρύσσω, λοιπόν, καθαρὰ καὶ ἐνσυνείδητα, ὅτι ἂν ἡ ἐπιβολὴ (βαυαρικῶς καὶ φαρµακιδικῶς, δηλ. κοραϊκῶς) τοῦ αὐτοκεφάλου τὸ 1833 ἦταν καταστροφὴ στὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους µας, µεγαλυτέρα καταστροφή -ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἐθνική- θὰ εἶναι ἡ -ὅ µὴ γένοιτο, Χριστέ µου- ἄρση σήµερα τοῦ αὐτοκεφάλου µας καὶ ἐπανυπαγωγή µας στὸν Οἰκουµενικὸ Θρόνο.

     Εὐχαριστῶ τὸν ἀγαπητό µου π. Βασίλειο γιὰ τὴν εὐκαιρία, πού µοῦ προσέφερε µὲ τὸ ἄρθρον του καὶ τὸν συγχαίρω γιὰ ὅσα ἔχει γράψει, ἐπίσης, γιὰ τὴν Πατριαρχικὴ Πράξη τοῦ 1928. Ἂν ὁ Θεὸς ἐπιτρέψει, θὰ ἐπανέλθω, γράφοντας γιὰ τὸ πολιτικὸ ὑπόβαθρο τῆς Πράξεως αὐτῆς, ποὺ κατ᾽ οὐδένα τρόπο µπορεῖ νὰ ἀνατρέψει τὸν Τόµο τῆς Αὐτοκεφαλίας µας (1850).

Ορθόδοξος Τύπος, 15/04/2016

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου: Ερμηνεία εις το Αποστολικόν Ανάγνωσμα

Ομιλία εις την Κυριακήν των Βαΐων

 

Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ

1. Σε καιρό ευνοίας σε επήκουσα και σε ημέρα σωτηρίας σ’ εβοήθησα», είπε ο Θεός δια του Ησαΐα (Ησ. 49, 8). Καλό λοιπόν είναι να ειπώ σήμερα το αποστολικό εκείνο προς την αγάπη σας· «Ιδού καιρός εύνοιας, ιδού ημέρα σωτηρίας· ας απορρίψωμε λοιπόν τα έργα του σκότους και ας εκτελέσωμε τα έργα του φωτός, ας περιπατήσωμε με σεμνότητα, σαν σε ημέρα» (Β΄ Κορ. 6,2· Ρωμ. 13,12). Διότι προσεγγίζει η ανάμνησις των σωτηριωδών παθημάτων του Χριστού και το νέο και μέγα και πνευματικό Πάσχα, το βραβείο της απαθείας, το προοίμιο του μέλλοντος αιώνος.

Και το προκηρύσσει ο Λάζαρος που επανήλθε από τα βάραθρα του άδη, αφού αναστήθηκε από τους νεκρούς την τετάρτη ημέρα με

«Σήμερον η χάρις του αγίου Πνεύματος ημάς συνήγαγε...». Ομιλία π. Ευθ. Τρικαμηνά

Των Βαϊων ( Άγιος Επιφάνιος Κύπρου)

Χαῖρε καί ἀγάλλου, θυγατέρα τῆς Σιών. Ἀπόλαυσε βαθιά χαρά καί ἀναγάλλιασε, ὁλόκληρη τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία. Ἔρχεται πάλι σέ σένα ὁ Βασιλιάς. Ὁ νυμφίος σου ἔρχεται καθισμένος στό πουλάρι, ὅπως σέ θρόνο. Ἄς βγοῦμε νά Τόν προϋπαντήσουμε. Ἄς βιαστοῦμε νά δοῦμε τή δόξα Του. Ἄς προλάβωμε νά τιμήσωμε τόν ἐρχομό Του μέ χαρά. Ἄλλη μιά φορά σωτηρία στόν κόσμο, πάλι ὁ Θεός ἔρχεται γιά νά σταυρωθῆ.

Ὁ Βασιλιάς τῆς Σιών, ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν, ξαναέρχεται σ᾽ αὐτήν καί χαρίζει πάλι τή σωτηρία στόν κόσμο. Τό φῶς ἄλλη μιά φορά μᾶς ἐπισκέπτεται καί ἡ πλάνη διαλύεται, ἡ ἀλήθεια λουλουδίζει, χορεύει ἡ Ἐκκλησία καί χηρεύει ἡ Συναγωγή. Πάλι ντροπιάζονται οἱ δαίμονες, σκορπίζει ἡ κατάρα, καί πάλι ταράζονται οἱ Ἑβραῖοι, συντρίβεται ὁ δράκοντας, χαίρονται τά Ἔθνη καί ἡ Σιών στολίζεται.

Ἔρχεται ὁ Χριστός καθισμένος στό πουλάρι, ὅπως σέ θρόνο. Ἀναγαλλιάστε οὐρανοί. Ὑμνῆστε Ἄγγελοι. Εὐφρανθῆτε τά βουνά. Σκιρτῆστε λόφοι. Παφλάστε ποταμοί. Ὁ λαός τῆς Σιών χορέψετε, οἱ Ἐκκλησίες χαρῆτε. Ψάλλετε Ἱερεῖς, προφῆτες ἐλᾶτε πρῶτοι, εὐαγγελιστῆτε μαθηταί, ὑποδεχθῆτε λαοί. Τρέξτε μαζί καί οἱ γέροντες, χορέψετε μητέρες καί τά νήπια τραγουδῆστε. Φωνάξτε νέοι, οἱ φυλές μαζευτῆτε.

Κάθε πλάσμα, κάθε ὕπαρξη, κάθε τάξη, κάθε τι πού ἀναπνέει, ὅλη ἡ γῆ, κάθε ἀξίωμα, ὅλες οἱ ἡλικίες, ὅλες οἱ ἀρχές τῶν ἐθνῶν, ὅλες οἱ βασιλεῖες, ἄς ὑποδεχθοῦν βασιλικά τό βασιλιά τῶν βασιλέων, δεσποτικά τῶν δεσποτῶν τό Δεσπότη. Ἄς προσκυνήσωμε, ἄς τραγουδήσωμε θεϊκά τραγούδια στό Θεό τῶν Θεῶν, στόν αἰώνιο νυμφίο θεϊκούς νυφιάτικους χορούς, ἄς χορέψωμε. Χαρούμενοι ἄς ἀνάψωμε τίς χαρωπές λαμπάδες μας, τούς χιτῶνες τῶν ψυχῶν μας, ὅπως ταιριάζει γιά νά τιμήσουμε τόν Θεό, ἄς ἀλλάξωμε. Ἄς ἑτοιμάσωμε ὄμορφα τούς δρόμους τῆς ζωῆς, τά βαΐα τῆς νίκης ἄς κρατήσωμε γιά τό νικητή τοῦ θανάτου. Καί ἄς σείσωμε τούς βλαστούς τῆς ἐλιᾶς στό βλαστό τῆς Μαρίας. Ἀγγελικά ἄς ὑμνήσουμε τό Θεό τῶν Ἀγγέλων. Ἄς κραυγάσωμε μαζί μέ τά παιδιά, ὅπως πρέπει στό Θεό. Μαζί μέ τό πλῆθος καί ἐμεῖς τήν κραυγή τοῦ πλήθους ἄς ποῦμε: «Ὡσαννά, στόν οὐρανό. Εὐλογημένος αὐτός πού ἔρχεται στ᾽ ὄνομα τοῦ Θεοῦ».

Ὁ Θεός καί ὁ Κύριος φάνηκε σάν φῶς, ἔλαμψε σ᾽ ἐμᾶς πού καθόμασταν στό σκότος καί τή σκιά τοῦ θανάτου. Ἐφάνηκε ἡ ἐπανόρθωση γιά ὅσους ἔπεσαν, φάνηκε ἡ σωτηρία τῶν αἰχμαλώτων, φάνηκε ἡ ἀνάβλεψη τῶν τυφλῶν, φάνηκε ἡ παρηγορία γιά ὅσους πενθοῦν, φάνηκε ἡ ἀνάπαυση ὅσων κοπιάζουν. Φάνηκε τῶν διψασμένων τό ξεδίψασμα. Φάνηκε ἡ δικαίωση τῶν ἀδικημένων. Φάνηκε τῶν ἀπελπισμένων ἡ λύτρωση. Φάνηκε ἡ ἕνωση τῶν χωρισμένων. Φάνηκε ἡ θεραπεία τῶν ἀσθενῶν. Φάνηκε ἡ γαλήνη ὅσων εἶχαν βρεθῆ σέ τρικυμία.

Γι᾽ αὐτό καί ἐμεῖς μαζί μέ τό πλῆθος ἄς φωνάξωμε σήμερα στό Χριστό:«Ὡσαννά», πού θά πεῖ «Σῶσε μας ὁ οὐράνιος Θεός». Ὤ καινούργια πράγματα, θαύματα ἀνέλπιστα! Χτές ὁ Χριστός ἀνέστησε τό Λάζαρο, σήμερα ὁ Ἴδιος βαδίζει πρός τό θάνατο. Σέ ἄλλον χτές, σάν Ζωή, τή ζωή ἐχάρισε καί σήμερα ὁ ζωοδότης ἔρχεται στό θάνατο. Χτές ἔλυσε τά σάβανα τοῦ Λαζάρου, σήμερα ἔρχεται νά τυλιχτῆ στά σάβανα ὁ Ἴδιος, θεληματικά. Χτές ἀπό τό σκοτάδι ἔβγαλε τόν ἄνθρωπο.

Σήμερα γιά τόν ἄνθρωπο ἔρχεται νά μπῆ στά σκότη καί τή σκιά τοῦ θανάτου. Χτές, ἕξι μέρες πρίν ἀπό τό Πάσχα, ζωντανό καί μέ τίς πέντε αἰσθήσεις, τόν τετραήμερο ὁ Τριήμερος, στίς δυό ἀδελφές τόν ἕνα ἀδελφό τους χαρίζει. Καί σήμερα βαδίζει στό Σταυρό. Στή Μαρία τόν τετραήμερο νεκρό χαρίζει, ἐνῶ στήν Ἐκκλησία τριήμερο χαρίζει τόν Ἑαυτό Του ὁ Χριστός. Ἐκεῖ μόνο ἡ Βηθανία θαυμάζει. Ἐδῶ ἑορτάζει ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία. Ἑορτάζει τήν ἑορτή τῶν ἑορτῶν, ἔχοντας στό μέσο τό βασιλιά τῶν ἀΰλων Δυνάμεων, ὡς Νυμφίο μαζί καί Βασιλιά. Ἑορτάζει ἑορτή, σάν ἐλιά κατάκαρπη στόν κῆπο τοῦ Θεοῦ, πού πυκνόφυλλη πάντα σκιάζει. Ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία ἑορτή, καί εἶναι σάν κρίνο ἀνοιξιάτικο, ὅπου ὁ Χριστός εἶναι τό ἀληθινό κρίνο, τό θαλερό, πού δέν κρίνει ἀλλά σώζει τόν κόσμο. Ὅπου ὁ Χριστός εἶναι τό γιατρευτικό βότανο, πού γιατρεύει ἀληθινά τά πάθη τῶν ἀρρώστων.

Ἅγιος Ἐπιφάνιος , ἐπίσκοπος Κύπρου

Πηγή: http://www.imaik.gr"