Το
υποχρεωτικόν του 15ου Κανόνος της ΑΒ' Συνόδου
Του Αποτειχισθέντος θεολόγου Νικολάου Πανταζή
Ο ΙΕ΄ Ιερός Κανόνας της
Αγίας Πρωτοδευτέρας Αποστολικής Συνόδου, εντέλλεται υπό μορφήν αυστηράς
προτροπής, υποχρεώνει υπό μορφήν φαινομενικού προαιρετικού δικαιώματος, τους
πιστούς Αρχιερείς, Ιερείς αλλά κατ' επέκτασιν και τους πιστούς λαϊκούς οι
οποίοι μάλιστα εκπροσωπούνται από τους ιερείς, σε περίπτωση κηρύξεως αιρέσεως
"γυμνή τη κεφαλή" όπως ακριβώς με την Παναίρεση του Οικουμενισμού, να
διακόψουν άμεσα το μνημόσυνο των Λατινοφρόνων Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων και
Επισκόπων και να Αποτειχίζονται πάραυτα από αυτούς, διακόπτοντας κάθε
μυστηριακή και εκκλησιαστική Κοινωνία μαζί τους.
Οι σημερινοί Ιερείς και Αρχιερείς δεν το
κάνουν όμως, φοβούμενοι τις σοβαρές συνέπειες, τις βαριές ποινές και τους
διαφόρους πολυπλεύρους διωγμούς που θα επακολουθήσουν από την τυρρανικώς
δεσπόζουσα Δεσποτοκρατία.
Φοβούμαι πως, στη σημερινή εποχή του
συμβιβασμού, της προδοσίας και της αρνήσεως της Πατερικής Παραδόσεως, δεν
πρόκειται ποτέ να δούμε συλλογική, συνοδική εφαρμογή αυτού του Ιερωτάτου
Κανόνος! Κρίμασιν οις οίδεν Κύριος, θα δούμε χειρότερα οικουμενιστικά έκτροπα,
θ' ακούσουμε φρικτότερες βλασφημίες και θα εμπειρευτούμε δεινότερες τιμωρίες.
Αντιθέτως, οι αντικείμενοι ημών
νεοαντιοικουμενιστές και άχαροι χαρτοπολεμιστές, κάθονται απαθείς και
εφυσυχασμένοι, λογομαχούν γραωδέστατα ως μεθυσμένοι, περί του υποχρεωτικού ή
δυνητικού του Κανόνος, προς διπλωματικό πάντως και ύπουλο αντιπερισπασμό,
επιφέροντας την παντελή και χαώδη σύγχυση των πιστών.
Θα πρέπει όμως να υπενθυμηθεί, επεξηγηθεί και
ξεκαθαρισθεί κάτι πολύ σημαντικό:
Όλες οι εντολές του Κυρίου και οι Ιεροί
Κανόνες, είναι υποχρεωτικοί και όχι κατ' αρεσκείαν και κατ' επιλογήν. Εάν
θέλουν όμως αυτοί οι γόητες να παίζουμε με τα λόγια, τότε ο Κανόνας είναι ΚΑΙ
τα δύο διότι ΚΑΙ οι δύο αυτοί όροι σημαίνουν τελικώς το ίδιο πράγμα! Εξηγούμαι:
Ο Θεός δεν ζητά τίποτε από μας που να μην
"δυνάμεθα" που να μην μπορούμε να το κάνουμε, αλιώς δεν θα μας το
ζητούσε εκ των προτέρων. Το λέγει στην Αγία Γραφή ότι δεν ζητά τίποτε παραπάνω
από τις δυνάμεις μας και δεν επιτρέπει να πειραστούμε παραπάνω από όσο εμείς οι
ίδιοι αντέχουμε. Αλλά πάντοντε "συν τω πειρασμώ, μας παρέχει και την
έκβασιν", τη δύναμη και το κουράγιο ώστε να ανταπεξέλθουμε τη δοκιμασία.
(Α' Κορ. ι', 13).
Το "δεν μπορώ", στην ουσία και στην
ψυχολογία, σημαίνει "δεν θέλω". Ανίσχυρη δυνητικότητα σημαίνει βουλήσεως
ανικανότητα. Δεν μπορώ, δεν ισχύω διότι δεν έχω την βουλητική ικανότητα. Δεν
έχω θέληση, δεν έχω διάθεση, δεν έχω ενδιαφέρον.
Άρα, εφεύρω σκοπίμως το "μή
υποχρεωτικόν", διά να απαλλαχθώ ψυχολογικώς από την τεράστια ενοχή που
εσώτερα με παραδέρνει. Δημιουργώ μια τεχνητή, συνειδησιακή "ανάπαυση"
εντός μου για να ξεγελάσω τον εαυτό μου πως εφ' όσον δεν είμαι ένοχος, άρα δεν
υφίσταμαι και τιμωρία.
Το "υποχρεωτικόν" του Κανόνος δεν
αποτελεί εξωτερική απειλή αλλά εσωτερική, πίστεως επιταγή. Ανναγεννά τον της
συνειδήσεως ευλογημένο παρορμητισμό και καλλιεργεί τον του Πνεύματος κάλιστο
καταναγκασμό. Είμαι υποχρεωμένος από τη δική μου ενδιάθετη ώθηση, τη δική μου
πίστη και αγάπη που με υποχρεώνουν, με ωθούν και μου επιβάλλουν να ενεργήσω
απαραιτήτως έτσι.
Η ανυπαρξία της εσωτερικής υποχρεώσεως δηλώνει
αδυναμία πίστεως, ανυπαρξία θελήσεως και εξασθένηση νοός. Ο αποπνιγμός της
εσωτερικής υποχρεώσεως συνεπάγεται "μαλάκυνση" πίστεως, μαλθακότητα
πνεύματος και χαλάρωση ηθικής.
Εκτός από την ηθική υποχρέωση, υπάρχει η
δογματική υποχρέωση. Το δόγμα συνιστά βασικό και απαράβατο (απαζάρευτο) Ορισμό
Πίστεως. Είμαστε υποχρεωμένοι από τη δική μας εκούσια αποδοχή πίστεως, να
εφαρμόζουμε τα δόγματα και τους Κανόνες και να μην τα θυσιάζουμε στο βωμό της
προσωπικής μας γνώμης ή θελήσεως. Να μην τα προσφέρουμε σατανική σπονδή στο
εωσφορικό θυσιαστήριο του ορθολογισμού.
Ο ορθολογισμός ισοδυναμεί με λατρεία του
διαβόλου τελετουργική. Καταργεί το δόγμα, ακυρώνει την πίστη και καταπατεί την
συνειδησιακή υποχρέωση. Ο ορθολογισμός εστί υπερηφανείας πρόδρομος και πλάνης
πρόξενος. Ο ορθολογισμός επιφέρει συμβιβασμό, συγχώνευση και συγκερασμό.
Επιτάσσει κοινωνία ένοχη, συμπόρευση εφάμαρτη και διπλωματική χαλάρωση
πλεύσεως.
Οι Ιεροί Κανόνες αποτελούν τη σταθερή και
υποχρεωτική γραμμή πλεύσεως, όπως οι υποχρεωτικές ατσάλινες τραινογραμμές. Το
τραίνο έχει την τραγική "δυνητικότητα" να μην πειθαρχίσει σε αυτήν
την υποχρεωτικότητα, διά κακής χρήσεως του οδηγού, πράγμα το οποίο συνεπάγεται
βέβαιο εκτροχιασμό και πολύνεκρο απολογισμό.
Η μη εφαρμογή του Κανόνος δεν συνίσταται σε
πονικώς δικάσιμο αδίκημα αλλά συνεπάγεται τη δική μας αναρχία, αδυναμία,
αστοχία και άρα αμαρτία, εκ του α-μάρτω = χάνω το στόχο μου. Η πολεμική,
μαχητική στόχευση είναι υποχρεωτική. Η αστοχία είναι ενδεχόμενη, δυνητική.
Στόχος μας η Αληθινή Λατρεία, η Αληθινή Πίστη, η Αληθής Δόξα και αληθής Ένωση,
η επανένωση με την Αλήθεια, όσων αποκοπήκαν απ' αυτήν.
Θέλετε να δούμε βαθύτερα το θέμα της τιμωρίας;
Δεν μας τιμωρούν οι Πατέρες αλλ' εμείς οι ίδιοι τιμωρούμε τον εαυτό μας διά της
λανθασμένης μας επιλογής και παραλόγου απαρνήσεώς μας να μην στοιχίζουμε σε
αυτόν τον απαράβατο Κανόνα. Στην ουσία, αυτοκαταδικαζόμαστε με το να
διαλογιζόμαστε και να διαλεγόμαστε το "δυνητικόν"...
Η έλλειψη εφαρμογής του ΙΕ' Κανόνος
αποκαλύπτει την κυρία αιτία όλων αυτών των τραγικών αιρετικών, πλανών και
προδοτικών φαινομένων που βλέπουμε σήμερα να επαυξάνονται προς αποκλειστικήν
δόξαν του Εωσφόρου και προετοιμάζουν για την ομαλώτερη υποδοχή του Αντιχρίστου.
Και αυτή είναι η χειρότερη τιμωρία που επακολουθεί από την μη εφαρμογή του
Κανόνος. Θέλουμε χειρότερη τιμωρία απ' αυτή;
Και για να πάψει οριστικώς αυτή η
"ναρκωτική καραμέλα" της δυνητικότητος και της πονηράς δικαιολογίας
ότι "διατί ο Κανόνας δεν τιμωρεί τους μη αποτειχιζομένους" σας λέγω
τα εξής:
Το "δυνητικός" είναι αδόκιμος και
αντορθόδοξος όρος. Δεν είναι το θέμα εάν "δύνασαι", εάν δηλαδή
μπορείς, αλλά εάν κατά βάθος θέλεις, εάν διαθέτεις την ψυχική δύναμη και την
κατάλληλη πίστη που χρειάζεται και εάν είσαι ετοιμασμένος για διωγμό, έτοιμος
να υποστείς τα πάνδεινα για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού, για την Αγία Ορθόδοξή
μας Πίστη! Ορθοδοξία χωρίς διωγμό και μαρτύριο, δεν είναι Ορθοδοξία!
Εί δύνασαι ελθέ. Εί θέλεις, ακολούθει! Θα
εκπλαγείτε: Ακόμη και αυτό το "όστις θέλει οπίσω Μου ελθείν", μην
εξαπατώμεθα, υποχρεωτικόν είναι, και όχι δυνητικόν. Ύστερα από όλα αυτά που
πέρασε και θυσίασε ο Χριστός για μας, το Σχέδιο της Θείας Οικονομίας, τη
Γέννηση, τα Άχραντα Πάθη, τη Σταύρωση, την Ανάσταση και τη Πεντηκοστή, είμαστε
υποχρεωμένοι από δική μας αξιοπρέπεια, από δική μας ευγνωμοσύνη, από δικό μας
φιλότιμο, να τα υπολογήσουμε, να τα εκτιμήσουμε και ολοπρόθυμα να Τον
ακολουθήσουμε.
Το "όστις θέλει οπίσω Μου ελθείν",
υποδηλώνει υποχρέωση, δηλώνει ανάγκη. Την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενοι,
ακολουθούμε τον Χριστό, εφαρμόζουμε τις εντολές και τηρούμε τους Κανόνες. Η
αδάμαστη τάση και ασυγκράτητη έκφραση ευγνωμοσύνης μας στη θυσία του Σταυρού,
σταυρώνει το δικό μας "θέλω" και το μεταστρέφει θαυματουργικώς σε
εκούσια υποχρέωση, σε ενάρετο και πανάρετο αναγκασμό.
Εδώ, ισχύει ο Ευαγγελικός "βιασμός"
της Βασιλείας του Θεού και "βιαστές αρπάζουσιν αυτήν!" Ο Άγιος
Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει: «Πάντες δε οι μετά σπουδής προσιόντες»
αρπάζουσιν αυτήν. Η εσωτερική αυτή σπουδή συνιστά και το υποχρεωτικόν της
Ανωτέρας Σπουδής της Αποτειχίσεως, της Απομακρύνσεως από την αίρεση. Το
"ανωτέρας" δεν αναφαίρεται σε μας προσωπικώς, άπαγε, αλλά στην
ανωτέρα πράξη έναντι της χαρτοπολεμικής θεωρίας.
Δεν πέφτουμε χαμηλά. Δεν καθόμαστε
"σταυροπόδι" στο ένα χέρι με το ουϊσκι και το άλλο το
"τσιγαρλίκι" να προσδιορίζουμε Κανόνες και ονόματα "φιλολογίας
χάριν!" Είχα εμπειρευτεί οικουμενιστή "ιερέα" να μου
"φουμάρει" και να φυσά κατάμουτρα καπνό, μη δεχόμενος να συζητά καν,
για οικουμενισμό! Δεν πίπτω στην επάρατη ιεροκατηγορία, αλλά μεταφέρω τις
οικτρές συνέπειες αυτής της δυνητικότητος...
Η δυνητικότητα, τέλος, μεταστρέφει την
Πατερική Παράδοση και τη Διαχρονική Εκκλησία του Χριστού σε
"Εστιατόριο" με "Μενού" όπου ο καθένας ερμηνεύει κατά το
δοκούν και επιλέγει κατ' επιταγήν της πλάνας δυνητικότητος, ό,τι του συμφέρει.
Η δυνητικότητα καλύπτει νομικώς την διαστρέβλωση και επιφέρει πώρωση.
Η Ορθόδοξη Πίστη έχει πωρωθεί επικίνδυνα κι'
έχει διαστρεβλωθεί τόσο πολύ που ακόμη και οι λίγοι εναπομείναντες πνευματικοί,
δειλιάζουν και επικαλούνται λόγους "διακρίσεως" για μια τέτοια
Θεόσδοτη και Θεάρεστη Διακοπή, φοβούμενοι το υποτιθέμενο "σχίσμα",
ενώ παραλόγως και αδικαιολογήτως αγνούν τον ξεκάθαρο Όρο της ίδιας αυτής
Συνόδου και την πανίσχυρη, θεόπνευστη διαβεβαίωση των εκατοντάδων Αγίων Πατέρων
που συγκρότησαν την Σύνοδο και θεαρχθικώς εθέπισαν τον συγκεκριμένο αυτό Κανόνα
που λέει ότι:
"Όσοι Αποτειχίζονται ΔΕΝ τελούν Σχίσμα,
ΔΕΝ κομματιάζουν και ΔΕΝ απειλούν την Ενότητα της Εκκλησίας αλλά αγωνίζονται
έως θανάτου να αποτρέψουν τα σχίσματα που προκαλεί η εφηρμοσμένη παναίρεσις του
Οικουμενισμού και να γλυτώσουν την Εκκλησία, τους πιστούς, από τη ψυχοφθόρο
αυτή καλπάζουσα πλάνη!
"Ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας
κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών των Εθνών Απόστολος Παύλος, εντέλεται,
ουχί δυνητικώς:
"Ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον,
αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι".
Ο Μέγας των Εθνών Απόστολος Παύλος, εντέλεται, ουχί
δυνητικώς:
"Αγαπητοί μου,
φεύγετε από της ειδωλολατρίας!" (Α' Κορ. ι', 13). Φεύγετε, αποφεύγετε,
απομακρυνθείτε, αποτειχισθείτε! Όπως και να το ονομάσετε, όπως θέλετε να το
πείτε! Με τα οικουμενιστικά, ειδωλολατρικά έργα του σκότους, ΜΗ κοινωνείτε!
"Ότι ά θύει τα (ηνωμένα εν τω ΠΣΕ) έθνη, δαιμονίοις
θύει και ΟΥ Θεώ! ΟΥ θέλω δε ημάς ΚΟΙΝΩΝΟΥΣ των δαιμονίων γίνεσθε. ΟΥ δύνασθε
ποτήριον Κυρίου πίνειν και ποτήριον δαιμονίων· ΟΥ δύνασθε τραπέζης Κυρίου
μετέχειν καὶ τραπέζης δαιμονίων, ή παραζηλούμεν τον Κύριον; μη ισχυρότεροι
αυτού εσμέν;" (Α' Κορ. ι', 20-22).
Όλα αυτά τα Θεαρχικά τα
ΟΥ, λέτε να είναι "δυνητικά";
ΕΣΥ, ΟΡΘΟΔΟΞΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΕ
ΜΟΥ, ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ, ΚΑΙ ΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ;;;
