«Όταν γάρ τι καινόν επεισενεχθή, αεί καινοτομίας τίκτει· και η πλάνη …ουδαμού στήσεται».

Καλῶς τὸν νέο μεταπατερικὸ

θεολόγο π. Νικ. Μανώλη!

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης

Προτείνουμε και την κανονική οικονομία για να αποφύγουμε τους παραλογισμούς

    Καλῶς τὸν νέο μεταπατερικὸ θεολόγο π. Νικόλαο Μανώλη, ὁ ὁποῖος στὴ θέση τῆς θεο-λογικῆς βάζει τή ...λογική του καὶ τό ...μυαλό του! Ποὺ διαγράφει τὴν δισχιλιόχρονη ἁγιοπατερικὴ Παράδοση καὶ εἰρωνεύεται ὅσους ἐφαρμόζουν τὴν θεο-λογικὴ τῶν Ἁγίων! Ποὺ ἔτσι, ὑβρίζει ἔμμεσα τοὺς Ἁγίους ποὺ ἐφάρμοσαν καὶ μᾶς δίδαξαν τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς καὶ διδάσκει μιὰ «μαϊμοῦ» ἀποτείχιση Τελεβάντιας καὶ Ζησιακῆς ἐμπνεύσεως καὶ προελεύσεως! Δὲν ἀρνεῖται, βέβαια, ὅτι ὑπάρχουν αἱρετικοί, ἀντίθετα κι αὐτὸς ὀνομάζει τοὺς Οἰκουμενιστὲς Παν-αιρετικούς! Ἀλλὰ διδάσκει -ἀσεβώντας σὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους- ὅτι οἱ καιροί μας δὲν προσφέρονται γιὰ ἐφαρμογὴ ὅσων μᾶς δίδαξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες! Ἄρα, λοιπόν, ἀνοίγει τοὺς ἀσκοὺς τοῦ Αἰόλου καὶ δίνει τὸ δικαίωμα σὲ κάθε ποιμένα, νὰ ἐφαρμόζει τὴν Οἰκονομία, ἀντὶ γιὰ τὴν Ἀκρίβεια!  Νὰ κρίνει κατὰ τὸ θέλημά του καὶ νὰ ἐφαρμόζει τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ σύμφωνα μὲ τὶς διαθέσεις του! Νὰ διδάσκει ὅ,τι αὐτὸς θεωρεῖ ὡς τὸ λογικότερο καὶ νὰ διαγράφει τὴν δοκιμασμένη Ἁγιογραφικὴ διδασκαλία καὶ τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοῦ κάθε θέματος.

    Οἱ Ἅγιοι, π. Νικόλαε, δίδασκαν νὰ προτιμοῦν οἱ πιστοὶ νὰ στεροῦνται τὸν ἐκκλησιασμό, καὶ τὴν Θ. Κοινωνία, καὶ τὸν ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα, παρὰ νὰ τὴν λαμβάνουν ἀπὸ αἱρετικοὺς ἢ αἱρετίζοντες, για νὰ μὴν κοινωνοῦν μὲ αὐτοὺς ποὺ κοινωνοῦν μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές. Αὐτὴ ἡ διδασκαλία δὲν εἶναι ἐφεύρεση τῶν νῦν ἀποτειχισμένων, ἀλλὰ διδασκαλία τῶν Ἁγίων, στὴν μνήμη τῶν ὁποίων ἐσὺ ἀσεβεῖς, ἀποβαίνοντας δυναμικὸς ὀπαδὸς τοῦ Τελεβάντου καὶ μάλιστα «βασιλικότερος» αὐτοῦ καὶ δογματίζων ὅτι αὐτὰ εἶναι …ἀδύνατα σήμερα!!! Καὶ δὲν φτάνεις μόνο μέχρι ἐκεῖ, ἀλλὰ φτάνεις νὰ χαρακτηρίζεις «ἰδιαζόντως ρατσιστικὴ» τὴ στάση ὅσων συνιστοῦν τὸν δρόμο τῆς Ἀκριβείας! Ὥστε καὶ ρατσιστές, πάτερ; Μᾶς εἶπες δαιμονισμένους, τώρα ρατσιστές! Νὰ δοῦμε ποιόν ἄλλο χαρακτηρισμὸ κρύβουν τὰ κατάστιχά σου.      Πάντως σ’ αὐτὸ τὸν κατήφορο δὲν θὰ σὲ ἀκολουθήσουμε.

"Π.Π."

 Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης

Προτείνουμε και την κανονική οικονομία για να αποφύγουμε τους παραλογισμούς

    Το κείμενο της αρχικής συμφωνίας με τους αγιορείτες πατέρες (πριν κάνουν τη γνωστή κωλοτούμπα) που παραθέτω στη συνέχεια, τα λέει όλα... Αυτήν είναι η θέση μας, για να αποφύγουμε την άτοπη “λύση” - ουτοπία, να πούμε στους 20.000 πιστούς που έχουμε στο πετραχείλι μας ή μας ακολουθούν και είναι ακροατές των Ομιλιών μας (του π. Θεοδώρου Ζήση, του π. Φωτίου Βεζύνια και του γράφοντος, που έχουμε διακόψει το μνημόσυνο), να εκκλησιάζονται σε σπίτια και αγρούς. Να λέμε δηλαδή να κάνουν Ανάσταση, το “δεύτε λάβετε Φως” στο κελί τους, μόνοι τους! (Αυτό ακούστηκε στους διαδρόμους κατά την ημερίδα, από ρασοφόρους “εμπνεόμενους αγιοπνευματικά” συμβουλεύοντας διάφορους· τους παρότρυναν επίσης ως πιο ευλογημένη λύση να μην κοινωνήσουν το Πάσχα αν δεν βρουν Εκκλησίες στις οποίες δεν μνημονεύονται οι επίσκοποι!!!).

   Είναι αδύνατον σε αυτήν την συγκυρία να εφαρμοστεί η ακρίβεια του κανόνα από όλους τους πιστούς. Οι αγιορείτες αλλά και αρκετοί λαϊκοί, μπορούν εύκολα να τηρήσουν την ακρίβεια και να κάνουν αυτό που είναι το άριστο και επαινούμενο και που ενδεχομένως πράττω κι εγώ. Για τον περισσότερο λαό, είναι αδύνατον. Γιατί αν προσθέσουμε τα πνευματικά παιδιά και άλλων ιερέων που προέβησαν σε διακοπή μνημοσύνου αλλά και πλήθος άλλου πιστού λαού... θα έχουμε ένα τεράστιο αριθμό. Θα τους απαγορέψουμε να εκκλησιάζονται; Θα τους προτείνουμε την ακοινωνησία; Έλεος με τους παραλογισμούς...

    Η ιεροκανονική πρόταση της οικονομίας, σε αυτήν την φάση, θα βοηθήσει πάρα πολύ στο να αδειάσουν οι Ναοί των οικουμενιστών ιερέων και επισκόπων από πιστούς και να πλημμυρίσουν από εκκλησίασμα οι Ναοί των παραδοσιακών ιερέων. Αυτό θα βοηθήσει τους ιερείς αυτούς που θα εισπράξουν την προτίμηση του λαού ως ανταμοιβή για την παραδοσιακή τους γραμμή, να επιλέξουν τη διακοπή μνημοσύνου γρηγορότερα. Η αναγκαστική επιβολή του δρόμου της ακρίβειας στην σημερινή συγκυρία, επαναλαμβάνω, οδηγεί σε ατραπούς επικίνδυνους. Πιστεύω πως ξεκινά από μια θεώρηση εγωιστική, φανατική και ιδιαζόντως ρατσιστική. Με τα αφτιά μου άκουσα ρασοφόρο, δεν τον ονομάζω, υποτίθεται παραδοσιακό και αποτειχισμένο, να λέει πως πρέπει να φροντίσουμε τους ζηλωτές πιστούς γιατί όλοι οι άλλοι έχουν χαμένο το παιχνίδι!!! Είναι απόδειξη της έλλειψης ποιμαντικής μέριμνας γιατί ο συγκεκριμένος πατήρ δεν έχει ποίμνιο. 

   Διαβάστε και απαντήστε, αν έχετε τις γνώσεις, πού είναι το αντικανονικό λάθος! Σημειωτέον ότι σε αυτήν την λύση συμφωνούν και ο γέροντας Γαβριήλ και πολύ άλλοι κελιώτες αγιορείτες μοναχοί. Είναι η θέση επίσης και των Ορθοδόξων πιστών της Μολδαβίας και της Ρουμανίας. Σε αυτό συμφώνησαν και οι αγιορείτες πατέρες που διοργάνωσαν την Ημερίδα, πριν κάνουν την κωλοτούμπα.

  Αυτό που παραθέτω στη συνέχεια, ήταν η τελευταία παράγραφος του συμφωνηθέντος ψηφίσματος της Ημερίδος. Αλλά ο πειρασμός έκανε τη δουλειά του...

   "Συνιστάται στους πιστούς να αποφεύγουν να εκκλησιάζονται όπου λειτουργούν ή μνημονεύονται φανεροί αιρετικοί οικουμενιστές επίσκοποι και ιερείς. Να προτιμούν να πηγαίνουν εκεί που λειτουργούν ορθόδοξοι στο φρόνιμα επίσκοποι και ιερείς, έστω και αν για κάποιους λόγους δεν έχουν κόψει το μνημόσυνο των αιρετιζόντων, και αυτό κατ' οικονομίαν.

Το άριστο και επαινούμενο κατά την κανονική ακρίβεια είναι να εκκλησιάζονται εκεί που δεν μνημονεύονται οι αιρετίζοντες, εκεί δηλαδή που οι ιερείς έχουν προχωρήσει σε διακοπή μνημοσύνου".

Πηγή

Διευκρινήσεις στην συνάντησή μας με τον π. Θεόδωρο Ζήση και τους συν αυτώ.

Τοῦ Ἀρχιμ. Παΐσιου Παπαδόπουλου

   Στὶς κηδεῖες ποὺ ψάλλεται ἡ νεκρώσιμος ἀκολουθία στὸν ἱερὸ ναό, στιχολογοῦνται ἀπὸ τὸν «Ἄμωμο», τὸν γνωστὸ 118^ο Ψαλμό, κάποιοι στίχοι, ἕνας ἐκ τῶν ὁποίων λέγει:

   «Ἀθυμία κατέσχε με ἀπὸ ἁμαρτωλῶν τῶν ἐγκαταλιμπανόντων τὸν νόμον Σου» καὶ εὐθὺς ἀκολουθεῖ τὸ ἐφύμνιο «Ἀλληλούϊα», τὸ ὁποῖο θὰ πεῖ· αἰνεῖτε τὸ Θεό. Ἀλλὰ γιὰ τὸν πολὺ κόσμο, ποὺ δὲν γνωρίζει τὰ πνευματικά, μεταφορικά σημαίνει τὸ τέλος τοῦ βιολογικοῦ ἀνθρώπου.

    Ἂν ὁ προφήτης, μολονότι ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ὑπόκειτο στὸ κράτος τῆς ἀθυμίας, ἐπειδὴ ἦταν καὶ αὐτὸς ἄνθρωπος, κι ἐμεῖς διακατεχόμεθα ἀπ’ αὐτὴ τὴν λύπη, γιατὶ σύμφωνα μὲ τὸν μέγα τῆς Καισαρείας διδάσκαλο, τὸν ἅγιο Βασίλειο, «ὑπολογίζεται περισσότερο ἡ προσωπικὴ βλάβη ἀπὸ τὸν κοινὸ καὶ γενικὸ πόλεμο. “Τοῦ γὰρ κοινοῦ καὶ δημοσίου πολέμου πλεῖόν ἐστι τὸ ἴδιον δυσμενές”, ἡ ἐπικράτησις ἐπὶ τῶν ἀντιπάλων εἶναι ὁ στόχος κι ὄχι τὸ κοινὸ καλό. Καὶ προτιμᾶται ἡ ἄμεσος ἱκανοποίησις τοῦ ἐγωϊσμοῦ, “τὸ παραυτίκα τῆς φιλοτιμίας τερπνόν” ἀπὸ ”τῶν εἰς ὕστερον ἀποκειμένων μισθῶν”»1.

     Μὴ τυχὸν καὶ χάσουμε, λοιπόν, τὸ προσωπικόν μας κύρος, φτάνει μόνο νὰ ἀνατρέψουμε τὴν γνώμη τοῦ κόσμου γιὰ τὸ τί θὰ πεῖ γιὰ ἐμᾶς. Καὶ εἶναι νὰ κλαῖς, ὅπως σὲ κηδεία γιὰ τὸν πνευματικὸ θάνατο ποὺ ἔχουν ὑποστεῖ οἱ ψυχὲς αὐτῶν ποὺ θεωροῦν ἔτσι τὰ πράγματα. Σκεφτόμαστε ὅμως κι ἐνεργοῦμε ἔτσι, γιατὶ δὲν εἴμαστε μέτοχοι τῶν φοβουμένων καὶ τῶν φυλασσόντων τὰς Ἐντολὰς τοῦ Κυρίου. Διότι, ἂν εἴχαμε, ἔστω καὶ λίγο φόβο Θεοῦ θὰ κρίναμε πνευματικῶς τὰ πράγματα καὶ θὰ ἀψηφούσαμε τὸ κύρος τοῦ ἑαυτοῦ μας ποὺ ὡς γκουρού θέλουν κάποιοι νὰ τοὺς ἀκολουθοῦμε, χωρὶς νὰ σκεπτόμαστε στοιχειωδῶς.

   Ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ, «χτυπημένος ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τῆς πολυμάθειας, ὁ σοφὸς τοῦ κόσμου τούτου, τὰ ἔχει ὑποτάξει ὅλα στὸ λογικό του καὶ ἔχει εἰδωλοποιήσει τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό, στὸν ὁποῖο  πραγματοποίησε τὰ λόγια τοῦ σατανᾶ, “θὰ γίνετε σὰν θεοί…”.  Ἡ αὐτοαποκαλούμενη σοφία εἶναι αὐταπάτη, εἶναι δαιμονικὴ πλάνη, εἶναι γνώση ψευδώνυμη καὶ δημιουργεῖ σφαλερὴ σχέση τοῦ δῆθεν σοφοῦ πρὸς τὸν ἑαυτό του καὶ μὲ τὸν κόσμο ποὺ τὸν περιβάλλει».

   Οἱ ἄνθρωποι λοιπόν ποὺ μᾶς περιβάλλουν, ὁρισμένες φορές, καθίστανται οἱ πιὸ ἐπικίνδυνοι, διότι κολακεύουν τὸν ἐγωϊσμό μας. Τί μᾶς συνιστᾶ, ὅμως, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός; «Ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ραββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε». Ἐσεῖς, λέγει ὁ Κύριος, νὰ μὴν κληθεῖτε,  νὰ μὴ δεχθεῖτε δηλαδή, νὰ σᾶς ὀνομάσουν διδασκάλους, διότι ἕνας καὶ μόνον εἶναι ὁ διδάσκαλός σας, ὁ Χριστός· ἐνῶ ὅλοι ἐσεῖς εἶστε ἀδελφοί.

   Πόσο ἀγνοοῦμε αὐτό, τὸ «πάντες δὲ ἡμεῖς ἀδελφοί ἐστέ»; Γι’ αὐτό, κι ὅταν βρεθοῦμε σὲ συζήτηση, ὅπως ἐν προκειμένῳ μὲ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ, καθὼς καὶ τοὺς Ἁγιορεῖτες, θὰ ἔπρεπε νὰ γίνει αὐτὸ ποὺ θέλει ὁ καθηγητής. Μάλιστα! Κι ἂν ὁ καθηγητὴς ἀπὸ ἀνθρωπαρέσκεια, ἡ ὁποία λειτουργεῖ ἀσυνείδητα, κάνει λάθος, παρερμηνεύοντας Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, διότι εἶναι Πατρολόγος κι ὄχι Κανονολόγος, τότε ὅλοι οἱ ἄλλοι μαζὶ σύρονται πίσω ἀπὸ τὴν πλάνη, ἀφοῦ γκουρουϊστικῷ τῷ τρόπῳ, παραδίδονται στὰ θελήματά του χωρὶς νὰ συλλογίζονται καὶ νὰ ἐξετάζουν τὸ δέον σύμφωνα μὲ τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν Ἁγιοπατερικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.

   Ἔτσι λοιπόν ἔγινε στὴ Σύναξη ποὺ βρεθήκαμε σχεδὸν μία βδομάδα νωρίτερα, νὰ συζητήσουμε τὰ σχετικὰ μὲ τὴν ἐπιστημονικὴ Ἡμερίδα στὸ Ὡραιόκαστρο, «ντὲ καὶ καλὰ» ἔπρεπε νὰ βαπτίσουμε δυνητικὸ τὸν 15^ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καὶ νὰ ποῦμε ὅτι ἔχουν καὶ θράσος οἱ Ἁγιορεῖτες, διότι πολὺ ἁπλὰ δὲν συμφωνοῦσαν μαζί του. Δίκαιο εἶχαν καὶ δὲν δέχτηκαν ὅσα προηγήθηκαν στὴ Σύναξη· διότι ἐκεῖ, ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς Οἰκονομίας νὰ δεχθοῦμε σὲ κοινωνία ἀκόμη καὶ ὅσους μνημονεύουν τὸν αἱρετικὸ Πατριάρχη, ἔγινε μὲν συνεννόηση νὰ δεχθοῦμε τὴν πρόταση νὰ κοινωνοῦμε μὲ αὐτούς, ποὺ ἀκόμη δὲν διέκοψαν τὴν ἐκκλησιαστική τους κοινωνία μὲ τὸν Πατριάρχη, μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι διαφορετικὰ δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ συνεργαστοῦμε μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Βουλγαρίας, ἡ ὁποία -ὡς γνωστόν- δὲν ἀποδέχτηκε τὴν Κολυμπάρια Σύνοδο.

    Αὐτό, φαινομενικὰ καθίστατο εὔλογο· στὴν πραγματικότητα ὅμως ἔθετε σὲ κίνδυνο ὅλον μας τὸν ἀγώνα, καθὼς θὰ τὸν τορπίλιζε μιὰ διφορούμενη ἀντιμετώπιση· ἀπὸ τὴν μιὰ κόψαμε τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς μητροπολίτες μας, ποὺ μνημονεύουν τὸν πατριάρχη, ἐνῶ ἀπὸ τὴν ἄλλη θὰ μνημονεύαμε ἄλλους, οἱ ὁποῖοι ἐπίσης μνημονεύουν τὸν Πατριάρχη.

   Προσωπικὰ διετύπωσα στὸ τραπέζι τὶς ἐπιφυλάξεις μου, καὶ ἐπεσήμανα στὴ Σύναξη νὰ τὶς ἐξετάσουν, πρῶτον γιὰ νὰ μὴ γυρίσει μπούμερανγκ ἡ ἐνέργειά μας, δεύτερον γιὰ νὰ μὴ χάσουμε τὸ συνειδητοποιημένο χριστεπώνυμο πλήρωμα καὶ τρίτον ὑπῆρχε κίνδυνος ἀπὸ τὴν ἀπογοήτευση ποὺ θὰ ἔνιωθαν οἱ πιστοί νὰ τραποῦν σὲ παράξενες ἀτραπούς.

   Βέβαια, κάτω ἀπὸ τὸ κράτος τοῦ ἐπιχειρήματος ποὺ μᾶς αἰφνιδίασε,  δὲν ὑπῆρχε χρόνος νᾶ σκεφτοῦμε  καλύτερα τὴν πρόταση, μιᾶς καὶ ὁ π. Θεόδωρος εἶχε μία ἐπιμονή, στὴν ὁποία οἱ ἀντιρρήσεις μας θὰ δημιουργοῦσαν φιλονικία, ἀφοῦ τὸ κλίμα ἦταν ἤδη βεβαρημένο, διότι ὑπῆρξε ἔνταση τὶς προηγούμενες ἡμέρες μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες.

    Αὐτὸ ποὺ δὲν γνωρίζουν, ὅσοι δὲν ἦσαν παρόντες στὴν Σύναξη, εἶναι ὅτι προηγήθηκε τῆς Συνάξεως ἐκείνης ἄλλη σύναξη μὲ ἱερεῖς ὁμογνώμονες τοῦ π. Θεοδώρου (ἀποτειχισμένους καὶ μὴ ἀποτειχισμένους) καὶ πάσῃ θυσίᾳ ὁ π. Θεόδωρος και οἱ σύν αὐτῷ πάσχιζαν νά περάσουν τὴν θέση τους, ἀφοῦ ἔγινε προσυνεννόηση -πρὶν τὴν συνάντηση μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες- γιὰ τὸ πῶς θὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουν. Νὰ τεθεῖ ἐκ νέου αὐτὸ τὸ ἐπιχείρημα μὲ τὸ ψευτοδίλημμα νὰ χάσουμε τὴν συνεργασία μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Βουλγαρίας.

  Καὶ γι’ αὐτό, ἐνῶ κανεὶς ἀπὸ τοὺς Ἁγιορεῖτες –κι ἐγὼ προσωπικῶς– δὲν ἀναπαυόταν μὲ ὅσα ἔλεγε ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, δεχτήκαμε πρὸς στιγμήν –λάθος μας– ἐκφράζοντας τονίζω, τὶς ἐπιφυλάξεις μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴν δημιουργηθεῖ ἔνταση. Ἤδη προηγήθηκε ἡ προηγούμενη μεταξὺ π. Θεοδώρου καὶ Ἁγιορειτῶν ἔνταση, ἡ ὁποία δὲν θέλαμε νὰ πάρει ἔκταση. Γι’ αὐτὸ οἱ Πατέρες φέρθηκαν ταπεινὰ καὶ μὲ πολὺ συστολὴ ἀπέναντι στὸν π. Θεόδωρο, ὁ ὁποῖος ἔρριχνε μπηχτές –δύο-τρεῖς φορές– μιλώντας γιὰ ζηλωτισμό, ἀκρότητες, ἀπειρία κ.λπ., κάτι τὸ ὁποῖο ὡς παρὼν καταθέτω.

   Δυστυχῶς, ἤμουν παρών, γιατὶ μὲ παρεκάλεσαν οἱ Ἁγιορεῖτες νὰ παρευρεθῶ στὴ Σύναξη, μολονότι δὲν μὲ εἶχε προσκαλέσει ὁ π. Θεόδωρος. Εἶχε, ὅμως, προσκαλέσει ἄλλους ποὺ διέκοψαν μνημόσυνο, ὄχι ὅμως καὶ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση. Κάλεσε, ἐν τούτοις, ταυτόχρονα κι ἄλλους ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν διακόψει οὔτε τὸ Μνημόσυνο!

   Μέσα λοιπόν στὸ σπίτι τοῦ π. Θεοδώρου, καὶ σὲ ἕνα κλίμα, ποὺ δὲν θέλαμε νὰ δημιουργήσουμε ἐντάσεις, ἐκμεταλλεύτηκε τὴν ταπείνωση τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων καὶ τὴν ὑπακοή τους ἀπέναντι στὸ Γέροντα Γαβριήλ -ποὺ τοὺς συμβούλευσε να συνεργαστοῦν μαζί του- καὶ ἔτσι ἀποδέχτηκαν κάτι τὸ ὁποῖο καθόλου δὲν τοὺς ἀνέπαυε, οὔτε προσωπικὰ καὶ ἐμένα ποὺ βρέθηκα ἐκεῖ (διότι ἐπέμεναν οἱ Ἁγιορεῖτες, ἐνῶ δὲν μὲ εἶχε προσκαλέσει ὁ π. Θεόδωρος, ἔχοντας ὅμως προσκαλέσει τοὺς ἄλλους ποὺ διέκοψαν μνημόσυνο, ἀλλὰ καὶ πρόσωπα ποὺ δὲν διέκοψαν τὸ μνημόσυνο, προερχόμενα ἀπὸ τὸ κύκλο τῆς Γατζέας).

    Φαίνεται ὅμως ὅτι ὁ π. Θεόδωρος θέλει νὰ πατρονάρει τὸν ὅλο ἀγώνα σὲ νεοπατερικὸ πρότυπο καὶ ὄχι σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία μας Παράδοση. Λησμονεῖ ὅτι ἐκεῖ, εἶπε τότε,  πώς: «“ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω” δὲν ἰσχύει γιὰ τὴν σχέση τῶν Ἐπισκόπων καὶ τοῦ Πατριάρχη, ἀλλὰ γιὰ τὴ σχέση τοῦ Πατριάρχη μὲ τὸν Πάπα μόνο». Ἂν ὅμως ἔτσι συμβαίνει, πατέρα Θεόδωρε, γιατί ἐκκόψαμε τὸ μνημόσυνο ἀπὸ τοὺς μητροπολίτες μας; Δὲν κοινωνοῦν μὲ τὴν αἵρεση, καθ’ ἣν στιγμὴ μνημονεύουν τὸν Ἀρχιαιρετικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο;

   Λυποῦμαι πολὺ γι’ αὐτὰ ποὺ ἄκουσα καὶ τότε, καὶ ἔπειτα στὴ συνέντευξή σας. Δυστυχῶς διαλέξατε νὰ μήν συμπορευθεῖτε στὸν ἀγώνα αὐτὸν μαζί μας. Φάνηκε ἀπὸ τὴν ἀρχή. Δὲν εἴχατε οὔτε διάθεση, οὔτε φρόνημα νὰ ἀγωνιστεῖτε ἐν τῇ πράξει. Προσωπικά, ἂν καὶ πολὺ βοηθήθηκα κοντά σας, δὲν θὰ ἐνστερνισθῶ καὶ τὰ λάθη σας, καθὼς καὶ ἐκείνων ποὺ θέλουν νὰ λέγονται παιδιὰ τοῦ π. Αὐγουστίνου, ἀλλ΄ ὅμως δὲν τὸν ἀκολουθοῦν κατὰ πνεῦμα. Γιατὶ δὲν κατάλαβαν καθόλου τὸν π. Αὐγουστῖνο. Ἂν τὸν καταλάβαιναν θὰ ἐφάρμοζαν τὸ πνεῦμα του κι ὄχι τὸ γράμμα του. Δηλαδή, σχετικὰ μὲ τὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου θὰ ἔπαιρναν αὐτό, καὶ δὲν  θὰ κολλοῦσαν στὸ ὅτι ὁ π. Αὐγουστῖνος, ἐνῶ ἔκοψε τὸ μνημόσυνο  τοῦ Πατριάρχη, δὲν ἔκοψε καὶ τὸ μνημόσυνο αὐτῶν ποὺ μνημόνευαν τὸν Πατριάρχη. Τὰ δεδομένα τότε, καὶ τὰ τωρινά, μετὰ τὴν Κολυμπάρια Σύνοδο, δὲν εἶναι τὰ ἴδια.

    Ἔπειτα, ἂς ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν μας, ὁ π. Αὐγουστῖνος, μολονότι ἦταν ἅγιος ἄνθρωπος, δὲν ἀσχολήθηκε μὲ τὸ θέμα τῆς διακοπῆς κοινωνίας ἐνδελεχῶς, ὅπως ὁρισμένοι Ἁγιορεῖτες, ποὺ τοὺς καταδικάζετε, ἐπειδὴ μελετοῦν πάρα πολὺ καὶ ψάχνουν τὰ θέματα ἐπισταμένως. Ἂν σήμερα ζοῦσε ὁ π. Αὐγουστῖνος, δὲν γνωρίζετε ἂν θὰ ἀντιδροῦσε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἢ σὲ συνεννόηση μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες θὰ ἔκοβε παντελῶς τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, ὅπως ὀρθὰ ἑρμηνεύεται ὁ Κανόνας, γιὰ νὰ μὴν κοινωνήσει μὲ τὴν σύγχρονη αὐτὴ αἵρεση, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Γιὰ νὰ μὴν συνεχίσουμε γιὰ τὸν πνευματικὸ αὐτὸ θάνατο τῶν ἀδελφῶν θὰ ποῦμε τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς».

      Τοὺς εὔχομαι, Καλὴ Ἀνάσταση.

Ἀρχιμανδρίτης Παΐσιος Παπαδόπουλος

______________________

(1) Μ. Βασιλείου, Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Πρὸς τὸν ἐν Ἁγίοις Ἀμφιλόχιον Ἐπίσκοπον Ἰκονίου.

Υπάρχει και κάτι χειρότερο από την αμαρτία. Είναι η αλαζονεία της αρετής

 (Ἱερὸς Αὐγουστῖνος)

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

«Ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἔξετε» μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός μας καὶ ὁ λόγος Του μένει εἰς τὸν αἰῶνα. Διότι τί ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ θλίψη προκάλεσε τὸ χθεσινὸ θέαμα ποὺ μᾶς προσέφεραν ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ. Ἐν καιρῷ διωγμοῦ ρασοφόρων καὶ λαϊκῶν, ἐν καιρῷ λύπης καὶ ἀγωνίας γιὰ τὰ τεκταινόμενα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἐν καιρῷ ἀνάγκης μετανοίας, ταπείνωσης καὶ ὀρθοδόξου, πατερικοῦ φρονήματος εἴδαμε ζωντανὰ ποιμένες, ποὺ θεωρούσαμε ὡς ἐλπίδα καὶ στήριγμα στὸν ἀγώνα ἐναντίον τῆς Παναιρέσεως, νὰ εὐθυμοῦν καὶ νὰ χαριτολογοῦν, νὰ ἐπαινεῖ καὶ νὰ εὐλογεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, νὰ διακατέχονται ἀπὸ αἰσθήματα ἐπιστημονικῆς οἴησης, αὐτοικανοποίησης, χαιρεκακίας, ναί, ἀκόμα καὶ εἰρωνείας· ξεχνώντας, ὅτι τὴν ἴδια στιγμὴ χιλιάδες μάτια στέκονται δακρυσμένα μπροστὰ στὶς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων παρακαλώντας γιὰ τὴν θεάρεστη καὶ σωτηριολογικὴ ἀντιμετώπιση τῆς χειρότερης αἱρέσεως στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας.

Χαριτολογώντας λοιπὸν καὶ διαφοροποιώντας τὴν θέση τους ἀπὸ ὅλους τοὺς πρὶν ἀπὸ αὐτοὺς ἀποτειχισθέντες ἱερεῖς, παρουσίασαν τὴν δική τους αὐθαίρετη ἄποψη ὡς πρὸς τὴν ἐρώτηση, πῶς πρέπει νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ἡ αἵρεση: Περαιτέρω οἰκονομία, κοινωνία μὲ τοὺς μνημονεύοντες κληρικοὺς καὶ προαναγγελία ἀκόμα μίας (πόσες ἀκόμα, Θεέ μου, ὁμολογίες πίστεως καὶ ἡμερίδες θὰ γίνουν;) ἡμερίδας ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἐπειδὴ βέβαια οἱ defendores dictae auctoritatis scientiae (ὑπερασπιστὲς τῆς λεγομένης πανεπιστημιακῆς αὐθεντίας) θὰ σπεύσουν νὰ ἐκφράσουν argumenta ad verecundiam (ἐπιχειρήματα ποὺ ὀφείλεις, εἶσαι ἀναγκασμένος λόγῳ τῆς «αὐθεντίας» νὰ σεβαστεῖς) σπεύδω καὶ ἐγὼ νὰ τοὺς προλάβω κάνοντας μίας μικρὴ παρένθεση: Ἡ ἐπίκληση μίας αὐθεντίας ἰδίως στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἀποτελεῖ λογικὸ ἐπιχείρημα, ἀντιθέτως εὔκολα μπορεῖ νὰ παρασύρει σὲ λογικὴ πλάνη, σὲ ἕνα εἶδος ὑποταγῆς τῶν πιστῶν χρησιμοποιώντας τὴν ἐκτίμηση ποὺ δείχνουμε σὲ κάποιο πρόσωπο καὶ ὄχι στὴν διδασκαλία του. Μοναδικὲς αὐθεντίες στὴν Ἐκκλησία εἶναι ἡ κεφαλή Της ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι Πατέρες Της.

Μίλησαν οἱ Πατέρες τῆς χθεσινῆς μικρῆς εὔθυμης σύναξης γιὰ οἰκονομία. Οἱ τρεῖς ἀπὸ αὐτούς (γιατὶ οἱ ἄλλοι δύο δὲν θεωροῦν κἂν τὴν ἀποτείχιση ὡς πατερικὴ ὁδό) δικαιολογοῦσαν τὴν στάση τους πρὶν ἀπὸ τὴν ἀποτείχισή τους μὲ τὸ ἐπιχείρημα τῆς οἰκονομίας. Τώρα, μετὰ τὴν ἀποτείχιση τους, χρησιμοποιοῦν τὸ ἴδιο ἐπιχείρημα θέτοντας ὡς βάση τὶς ἀνάγκες τοῦ ποιμνίου τους, λέγοντας, ὅτι ἔτσι φροντίζουν γιὰ τὶς λειτουργικές του ἀνάγκες. 

Καὶ ἐρωτοῦμε: Οἱ πιστοὶ τῶν παλαιῶν χρόνων, ἐπὶ Ἀρείου, ἐπὶ Νεστορίου, ἐπὶ Μονοθελητισμοῦ, ἐπὶ Εἰκονομαχίας, ποῦ ἐκπλήρωναν τὶς λειτουργικές τους ἀνάγκες; Ὁ εὐκτήριος οἶκος,

Με την στάση σας "μειώνετε το φρόνημα για αγώνα και τέλος αποκρύπτεται κάθε προσπάθεια διαμαρτυρίας"!

   

“Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου”.

 Σεβαστοί πατέρες  π. Θεόδωρε, π. Νικόλαε, π. Φώτιε,
μετά τον λόγο σας για την μη συμμετοχή σας στην ημερίδα περί καταδίκης του οικουμενισμού στο Ωραιόκαστρο, αισθανθήκαμε την ανάγκη να σας παρουσιάσουμε και την δική μας θέση.
Είμαστε μια ομάδα πιστών που έχουν κάνει αποτείχιση και δεν έχουν καμία εκκλησιαστική κοινωνία τόσο με αιρετίζοντες όσο και με ορθώς φρονούντας ιερείς οι οποίοι ακόμα δεν έχουν προβεί σε αποτείχιση.
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι αυτό μας δίδαξαν οι Άγιοι Πατέρες  και αυτό είναι το χρέος μας σε καιρό αιρέσεως.
''Δεν παρασυρόμεθα απ' τον φανατισμό και τον ζήλο μας'' αλλά προσπαθούμε να φανούμε συνεπείς σε όσα υπαγορεύει η Ιερά μας Παράδοση.
Καταλαβαίνετε το κόστος που έχει αυτό για μας. Παράλληλα με τον πόλεμο που είχαμε απ' όλους τους γύρω μας (ανθρώπους πιστούς, με ευλάβεια,τακτικό εκκλησιασμό), κληθήκαμε να επιβεβαιώσουμε

Ο αγιορείτης Γέροντας Σάββας δίνει απαραίτητες διευκρινήσεις

για την θέση της ακριβείας καθώς και αναίρεση συκοφαντιών.

Διεκδικεί το αλάθητο ο Οικουμενικός Πατριάρχης και επιτίθεται στους αντιδρώντες της Συνόδου της Κρήτης, παραμονές του Πάσχα.

Του Μανώλη Κείου

Ακόμη μια άκρως προκλητική παρέμβαση έρχεται στο φως λίγες μέρες πριν από την μεγάλη εορτή της Χριστιανοσύνης από τον εκτός ορίων πλέον Οικουμενικό Πατριάρχη που μοιάζει να διεκδικεί ξεκάθαρα το αλάθητο σαν άλλος “Πάπας της Ανατολής”!

Θορυβημένος προφανέστατα από το ποτάμι αντιδράσεων κατά των οικουμενιστικών εκτροπών και τις διακοπές μνημονεύσεων Επισκόπων μεταξύ άλλων και στην Κρήτη της οποίας η Εκκλησία υπάγεται στο Πατριαρχείο, δείχνει να έχει χάσει παντελώς την ψυχραιμία του και επιτίθεται με σφοδρότητα κατά όσων αντιδρούν στη Σύνοδο του Κολυμπαρίου.

Πιστός στην γραμμή, που έχει χαράξει από πέρυσι τον Ιούνιο το Φανάρι, ξιφουλκεί κατά όσων τολμούν να εκφέρουν άλλη άποψη και τους κατηγορεί πως είναι παραπλανημένοι και πως διχάζουν τους πιστούς.

Συγκεκριμένα με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου: «ΛΟΓΟΣ ΣΥΝΟΔΟΥ-ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ- Κρήτη 2016, Εισαγωγή: Αρχιμ. Ευάγγελος Υφαντίδης, Επιμέλεια: καθηγ. Κων/νος Δεληκωνσταντής, Εκδοτική Παραγωγή ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ Α.Β.Ε.Ε, ΑΘΗΝΑ 2017», ο κ. Βαρθολομαίος απέστειλε συγχαρητήρια επιστολή στην οποία περιλαμβάνεται και το ακόλουθο απόσπασμα:

«Η παρούσα έκδοσις καθιστά τα συνοδικά κείμενα ευκόλως προσβάσιμα εις κάθε ενδιαφερόμενον. Όσοι γνωρίζουν τα κείμενα αυτά δεν θα επηρεάζωνται ούτε θα παρασύρωνται από τας παραπλανητικάς απόψεις ενίων ορθοδόξων κληρικών, μοναχών και λαϊκών, οι οποίοι, κινούμενοι από ζήλον ου κατ’ επίγνωσιν, δυσφημίζουν την Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον της Ορθοδόξου Εκκλησίας και αμφισβητούν την κανονικότητα αυτής και την ορθοδοξίαν των συνοδικών κειμένων, διχάζοντες ούτω και σκανδαλίζοντες τον λαόν του Θεού».

Είναι σαφές πως ο κ. Βαρθολομαίος και το Φανάρι επιλέγει την ευθεία σύγκρουση με τους αντιδρώντες, αλλά αυτό που δεν είναι καθόλου σαφές είναι κατά πόσον είναι έτοιμος να υποστεί και τις συνέπειες μιας τέτοιας ευθείας αντιπαράθεσης…..

Πηγή

Απομαγνητοφωνημένη η ομιλία του π. Θεοδώρου με ένα πρώτο σχολιασμό

π. Θεόδωρος Ζήσης

Ο Λόγος που δεν συμμετείχαμε στην Διορθόδοξη Επιστημονική Ημερίδα [ΒΙΝΤΕΟ 2017]

    Μερικὲς γνῶμες ἔχουν δίκιο γιὰ τὸ ποιός ἦταν ὁ λόγος ποὺ δὲν πήραμε μέρος στὴν Ἡμερίδα. Θὰ σᾶς ποῦμε ἐδῶ μὲ πολὺ ἁπλὰ λόγια ὅτι ἡ αἰτία μας δὲν εἶναι οὐσιαστική· δὲν σχετίζεται μὲ τὸ θέμα τῆς διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου. Οἱ Ἁγιορεῖτες ἔχουν προχωρήσει σὲ Διακοπὴ Μνημοσύνου κι ἐμεῖς ἐδῶ, οἱ τρεῖς πατέρες [σ.σ.: ὁ ἴδιος καὶ οἱ π. Νικόλαος Μανώλης καὶ π. Φώτιος Βιζύνιας]  ἔχουμε προχωρήσει ἐπίσης σὲ Διακοπὴ Μνημοσύνου καὶ περιμένουμε καὶ τοὺς δύο πατέρες [σ.σ.: τὸν π. Ἄγγελο καὶ τὸν π. Ματθαῖο] κατὰ συνείδησιν καὶ ἐλεύθερα νὰ πράξουν καὶ αὐτοὶ ὅ,τι κρίνουν ὡς σωστό. Ἀλλὰ ὅπως χαριτωμένα ἐλέχθη προηγουμένως, τὸ γεγονὸς πὼς ἐμεῖς οἱ διακόψαντες τὸ Μνημόσυνο περιβαλλόμενοι ἀπὸ δύο ἀδελφοὺς [σ.σ.: τὸν π. Ἄγγελο καὶ τὸν π. Ματθαῖο] ποὺ δὲν διέκοψαν τὸ Μνημόσυνο, αὐτὸ δείχνει ὅτι ἔχουμε κοινωνία μεταξύ μας, δὲν ἔχουμε ἀποκλεισμούς. Κι αὐτὸ ἔχει σχέση μὲ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο ἔγινε αὐτὴ ἡ ρήξη.

  Ἡ ὑπόθεση, λοιπόν, πολὺ ἁπλὰ ἔχει ὡς ἑξῆς. Κατὰ τὴν προετοιμασία αὐτῆς τῆς διορθοδόξου ἐπιστημονικῆς συναντηθήκαμε πολλὲς φορὲς μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, εἰς τρόπον ὥστε νὰ καταλήξουμε εἰς μίαν κοινὴ γραμμή, καὶ σὲ θέματα τὰ ὁποῖα θὰ θέταμε ἐμεῖς μὲ τὶς εἰσηγήσεις μας, ἀλλὰ ἐπίσης καὶ σὲ θέματα τὰ ὁποῖα θὰ μᾶς ἔθετε τὸ ἀκροατήριο μὲ διάφορα ἐρωτήματα. Καὶ γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξουν ἀνάμεσά μας -ἐνώπιον τοῦ πλήθους- ἔριδες καὶ διαφωνίες καὶ δώσουμε κακὴ εἰκόνα…, εἴπαμε νὰ καταλήξουμε σὲ κάποιες συμφωνίες πρὶν ἀπὸ τὴν Ἡμερίδα. Καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ καὶ ἀπάντηση σὲ κάποιους, οἱ ὁποῖοι λένε στὰ ἱστολόγια· καλά, γιατί δὲν ἦρθαν ἐκεῖ νὰ ποῦν τὶς ἀπόψεις τους. Δὲν εἶχαν τὸ θάρρος παληκαρήσια νὰ ’ρθοῦν ἐκεῖ καὶ νὰ ποῦν τὶς ἀπόψεις τους;

    Τὸ κάναμε αὐτὸ συνειδητά, γιὰ νὰ μὴ δώσουμε εἰκόνα κακὴ στὸ πλήρωμα της Ἐκκλησίας… Καὶ ὑπάρχει ἕνα σημαντικὸ θέμα σημαντικὸ ἀπὸ πλευρᾶς ποιμαντικῆς, ὄχι ἀπὸ πλευρᾶς οὐσιαστικῆς, στὸ ὁποῖο τελικῶς καταλήξαμε σὲ διαφωνία. Συναντηθήκαμε, λοιπόν, πολλὲς φορὲς μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, οἱ ὁποῖοι στὸ θέμα τῆς Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου καὶ τῆς Ποιμαντικῆς διευθετήσεως τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τοὺς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν διακοπὴ Μνημοσύνου, ἔχουν μία θεση, θὰ ἔλεγα, αὐστηρή, δὲν τὴν χαρακτηρίζω μὲ ἄσχημο τρόπο. Μπορεῖ ἡ θέση αὐτὴ ἡ αὐστηρή, νὰ εἶναι στὰ ὅρια τῆς ἀκριβείας, ἀλλὰ ὅπως πολλοὶ Ἅγιοι Πατέρες λένε, καὶ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὅτι στὴν Ἐκκλησία μας ὑπάρχουν δύο εἴδη κυβερνήσεως-διοικήσεως, ὑπάρχει ἡ Ἀκρίβεια καὶ ἡ Οἰκονομία. Καὶ πολλὲς φορές, ὅταν οἱ συνθῆκες τὸ ἐπιβάλλουν, δὲν ἐφαρμόζουμε τὴν ἀκρίβεια, γιατὶ θὰ κάνει κακὸ ἡ ἐφαρμογή της, ἐφαρμόζουμε τὴν Οἰκονομία.

   Οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες, λοιπόν, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν ποίμνιο καὶ ἔχουν τὰ κελιά τους, [σ.σ.: ἂν οἱ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες χωρὶς ποίμνιο μοναχοί, π. Θεόδωρε, δὲν ἐπέμεναν γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς Ἀκρίβειας, δὲν θὰ ὑπῆρχε σήμερα Ὀρθοδοξία] θέλουν νὰ ἐφαρμόσουν τὴν Ἀκρίβεια. Δηλ. λένε ὅτι θὰ πρέπει νὰ πηγαίνουν καὶ νὰ ἐκκλησιάζονται οἱ πιστοὶ μόνον σὲ ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν διακόψει τὸ Μνημόσυνο καὶ νὰ μὴν πηγαίνουν πουθενὰ ἀλλοῦ νὰ ἐκκλησιάζονται [σ.σ.:  Κι αὐτὴ τὴν στάση, ποὺ εἶναι ἡ ἁγιοπατερικὴ στάση, ὅσων κάνουν διακοπὴ μνημοσύνου σὲ καιρὸ αἱρέσεως, τὴ βρίσκετε παρόλογη ἀπαίτηση, πάτερ μου! Αὐτὸ δὲν ἔκαναν πάντα τὰ πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας. Συγγνώμη, μὴ μὲ ἐγκαλέσετε ὡς καθηγητὴς Πατρολογίας ποὺ τὰ ξέρει ὅλα, ἀλλὰ αὐτὸ καταλάβατε ὅτι εἶναι ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου καὶ ἡ ἀποτείχιση; Ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου δὲν ἔχει σωτηριολογικὸ χαρακτήρα; Δὲν γίνεται γιὰ νὰ ἀποφύγει ὁ πιστὸς τὸν μολυσμὸ τῆς αἱρέσεως; Δὲν ἔχει δευτερευόντως τὸν χαρακτήρα τῆς διαμαρτυρίας;].

    Εἰρωνεύτηκαν, μάλιστα, κάποιες φορὲς ἐμᾶς, ἀπὸ τὸ ἀκροατήριο, οἱ ὁποῖοι εἴπαμε ὅτι θὰ πᾶμε νὰ ἐκκλησιαστοῦμε σὲ κάποια ἐκκλησία, ἔστω κι ἂν ἐκεῖ δὲν ἔχουν διακόψει τὸ Μνημόσυνο. Δηλ. ἡ διαφορά μας εἶναι ὅτι ἡ διακοπὴ Μνημοσύνου σημαίνει καὶ διακοπὴ κοινωνίας μὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία; [σ.σ.: Γιατί διαστρέφετε, πάτερ, τὶς θέσεις τῶν Ἁγιορειτῶν; Τὰ ἀντίθετα εἶπαν στὴν Ἡμερίδα ἀπ’ ὅσα τοὺς καταλογίζετε. Θὰ τὰ ἀπομαγνητοφωνήσουμε κι αὐτὰ ποὺ ἐκεῖ εἰπώθηκαν, ἀλλὰ -ἀλήθεια- κάνατε αὐτὴ τὴν ὁμιλία, χωρὶς νὰ ἔχετε ἀκούσει τί εἶπαν στὴν Ἡμερίδα οἱ Ἁγιορεῖτες; Ἀσφαλῶς ὄχι, γιατὶ στὴν ὁμιλία σας δείχνετε νὰ γνωρίζετε τί εἶπαν. Τότε; Γιατὶ διαστρέφετε τὰ λόγια τους;].  Διότι, ἂν κάνει κανεὶς μία προέκταση αὐτῆς τῆς στάσεως κι ἂν ἐφαρμόσουμε τὸ «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔστω», τὸ ὁποῖο ἐπανειλημμένως τὸ τονίζουν αὐτοὶ οἱ Πατέρες, [σ.σ.: Εἶναι ἐφεύρημα τῶν Πατέρων αὐτῶν, ἢ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας; Αὐτὸ δὲν ὑποστηρίζατε κι ἐσεῖς λίγα χρόνια πρίν; Τὸ ἔχουν παρουσιάσει τόσες φορὲς τὰ ἱστολόγια!]. Θὰ φτάσουμε σὲ μία κατάσταση, ἡ ὁποία οὐσιαστικῶς δὲν θὰ ἐπιτρέπει νὰ πηγαίνει κανεὶς πουθενά. Π.χ., καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Βουλγαρίας, καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Γεωργίας, καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας, ποὺ δὲν πῆγαν στὴν Σύνοδο καὶ ἀπέρριψαν τὴν Σύνοδο, οἱ Προκαθήμενοί τους Μνημονεύουν τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη! Ὁ Πατριάρχης Βουλγαρίας μνημονεύει τὸν Βαρθολομαῖο. Ὁ Πατριάρχης Γεωργίας μνημονεύει τὸν Βαρθολομαῖο. Καὶ οἱ ἄλλοι. Ἑπομένως καὶ αὐτοί, ἐπειδὴ μνημονεύουν τὸν Βαρθολομαῖο, τὸν ἀρχιοικουμενιστή, καὶ αὐτοὶ ἔχουν μολυνθεῖ στὴν πίστη καὶ τὰ μυστήριά τους εἶναι ἄκυρα και ἀνυπόστατα καὶ δὲν μποροῦν οἱ πιστοὶ νὰ πηγαίνουν; [σ.σ.: Φοβερὸ ἐπιχείρημα! Μὰ ἀκριβῶς αὐτὸ σημαίνει, κ. ἀκαδημαϊκὲ διδάσκαλε, ἀποτείχιση: φεύγω ἀπὸ τὴ μόλυνση τῆς αἱρέσεως. Ἐσεῖς λοιπόν, δὲν μνημονεύετε γιὰ νὰ μὴ μολυνθεῖτε, ἀλλὰ τοὺς πιστοὺς τοὺς στέλνετε νὰ μολύνονται ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς; Τὰ μυστήρια βέβαια, ἰσχύουν μέχρι καθαιρέσεως τῶν αἱρετικῶν, ἀλλὰ ἡ μόλυνση ἐπέρχεται σὲ ὅσους κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς, καὶ δὲν περιμένει πρῶτα νὰ καθαιρεθοῦν κι ὕστερα νὰ τοὺς μολύνει! Γιατί ἀποπροσανατολίζετε, ὅμως, τοὺς πιστούς, μεταφέροντας τὴν συζήτηση; Ἐμεῖς ἔχουμε νὰ κάνουμε πρωτίστως καὶ πρακτικῶς, μὲ τοὺς Ἕλληνες Ἐπισκόπους  καὶ τοὺς πιστοὺς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Σ’ αὐτοὺς τί λέτε; Ὅσοι γνωρίζουν τὰ πράγματα καὶ κοινωνοῦν μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο, τὸν Πειραιῶς, τὸν Φλωρίνης κ.λπ. ποὺ εἴτε ψήφισαν τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου, εἴτε τὶς ἀποδέχτηκαν Συνοδικά, παίρνουν διὰ τῶν μυστηρίων ποὺ αὐτοὶ τελοῦν Θ. Χάρη ἢ παίρνουν μολυσμό;].

    Ἐπειδή, λοιπόν, κάναμε αὐτὲς τὶς συζητήσεις ἐπανειλημμένως