Μ. Βασιλείου, ἐπιστολὴ 258:
“Πρὸς τὸν Ἐπίσκοπον Ἐπιφάνιον”.
Α΄ μέρος
Στὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ ὁ Μ. Βασίλειος ὑπενθυμίζει τὸν
λόγον ἐκεῖνον ποὺ εἶπε ὁ Κύριος, ὅτι θὰ ψυχρανθεῖ ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν ἐκ τοῦ
λόγου ὅτι θὰ πληθυνθεῖ σὲ ὑπερβολικὸ βαθμὸ ἡ ἀνομία. Καὶ ὅταν τοῦτο πραγματοποιεῖται, τότε «ὅλοι συμπεριφέρονται πρὸς ὅλους μὲ ὑποψίαν» (“πάντων πρὸς πάντας ὑπόπτως
διακειμένων”). Καὶ τότε «οὐδαμοῦ ὑπάρχει εὐσπλαχνία, οὐδαμοῦ συμπάθεια,
οὐδαμοῦ δάκρυον ἀδελφικὸν δι’ ἀδελφὸν ὁ ὁποῖος πάσχει»*. Τότε καμιὰ δυστυχία δὲν
συγκινεῖ τοὺς ἀδελφούς, ἀντίθετα κυριολεκτικὰ “πατᾶμε ἐπὶ πτωμάτων”, ἀναξαίνουμε
τὶς πληγές, καὶ συμβαίνει τὸ ἑξῆς τραγικό· ὅσοι εἶναι ὁμόφρονες νὰ φέρονται μὲ τέτοιο τρόπο πρὸς τοὺς ἀδελφούς
τους, ὥστε νὰ ἐπιτείνουν τὴν ἕνεκα
τῶν αἱρετικῶν προκαλουμένη σύγχυση
καὶ φθοροποιὸ ἐπίδραση.
Ἔτσι ἡ ὁμοφροσύνη ἐξοβελίζεται σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε
καὶ ἐκεῖνοι ποὺ συμφωνοῦν εἰς τὰ
σπουδαιότατα σημεῖα τῆς Πίστεως, νὰ διαφέρουν
μεταξύ τους, ἔστω καὶ σὲ ἕνα μικρὸ σημεῖο, ἀποδεικνύοντας ἔτσι τὴν μεταξὺ ὁμοπίστων διάσταση καὶ ψυχικὴ ἀπόσταση.
Καὶ ἐνῶ αὐτὰ τὰ φαινόμενα παρατηροῦνται μεταξὺ ἀδελφῶν
(καὶ ἔτσι φέρονται οἱ περισσότεροι, καθὼς ψύχεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν), πῶς νὰ μὴ
θαυμάσουμε ἐκεῖνον (ἐννοεῖ τὸν παραλήπτη τῆς ἐπιστολῆς του ἅγιο Ἐπιφάνιο
Κύπρου), ὁ ὁποῖος ἐν μέσῳ τοιούτων περιστάσεων δείχνει καθαρὴ καὶ ἄδολη ἀγάπη
πρὸς τὸν πλησίον καὶ χαρίζει στὶς ψυχές μας τὴν κατὰ τὸ δυνατὸν ἐπιμέλεια καὶ
φροντίδα, ἂν καὶ μᾶς χωρίζει σωματικῶς μὲ αὐτὸν μεγάλη χιλιομετρικὴ ἀπόσταση;
Καὶ ἐπὶ πλέον (πῶς νὰ μὴ τὸν θαυμάσουμε), καθώς, ἐνῶ
εἶναι μακριά μας, λυπᾶται γιὰ τὴν μεταξὺ ἀδελφῶν διάσταση καὶ προσπαθεῖ νὰ συμβιβάσει τὰ ἐκ παρεξηγήσεων
διεστῶτα; Κι ἀκόμα, συνεχίζει ὁ Μ. Βασίλειος, τὸν θαυμάζουμε, γιατὶ ἀπὸ
τόσο μακριά, ἀντιλαμβάνεται τὶς διατυπωθεῖσες κακοδοξίες, ἐκείνων ποὺ
προκάλεσαν ταραχὲς μεταξὺ τῶν ἀδελφῶν, καὶ παρεμβαίνει πρὸς ἐξομάλυνση τῆς
καταστάσεως.
Στὴ συνέχεια ὁ Μ. Βασίλειος γράφει –στὸν ἅγιο ἐπίσκοπο
Ἐπιφάνιο– μὲ θαυμαστὴ
ταπείνωση, σημειώνοντας ὅτι δὲν εἶναι
κατάλληλος ὁ ἴδιος, καὶ οἱ περὶ αὐτὸν πιστοί, νὰ λύσουν καὶ νὰ διορθώσουν τὰ
τόσο μεγάλα θέματα ποὺ ἔχουν δημιουργηθεῖ μεταξὺ τῶν πιστῶν, διότι οὔτε ὁδηγοῦνται
ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐξ αἰτίας τοῦ ὅτι ζοῦν ἐν ἁμαρτίαις, ἀλλὰ οὔτε ἔχουν (ὅπως ὁ
ἅγιος Ἐπιφάνιος) κάποια δύναμη στὸ λόγο (“οὔτε χάριτι Θεοῦ ἀγομένοις
διὰ τὸ ἁμαρτίαις συζῆν, οὔτε τινὰ κεκτημένοις περὶ τοὺς λόγους δύναμιν”). Καὶ
δὲν εἴμαστε ἄξιοι νὰ διευθετήσουμε τὰ πράγματα, διότι ναὶ μέν, ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ
τὴν ματαία σοφία τοῦ κόσμου, ἀλλ’ ὅμως δὲν ἀποκτήσαμε ἀκόμη τὸν ἀναγκαῖο
καταρτισμὸ στὰ δόγματα τῆς ἀληθείας.
Ἀκολούθως ὁ Μ. βασίλειος ἀναφέρει στὸν ἅγιο Ἐπιφάνιο
(καὶ τὸν πληροφορεῖ) ὅτι ἔγραψε σὲ κάποιους ἀδελφοὺς γιὰ τὰ θέματα τῆς Πίστεως
καὶ τοὺς παρέθεσε τὴν ὀρθόδοξη στάση· τοὺς δήλωσε δηλαδή, ὅτι δὲν μποροῦμε
τίποτε νὰ προσθέσουμε ἢ νὰ ἀφαιρέσουμε ἀπὸ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. [Τέτοιες προσθαφαιρέσεις εἶχαν
κάνει τότε οἱ μὴ καταδικασμένοι ἀπὸ
Σύνοδο αἱρετικοί, ὅπως κάνουν καὶ σήμερα οἱ μὴ καταδικασμένοι ἀπὸ Σύνοδο Οἰκουμενιστές,
οἱ ὁποῖοι ἐπιμένουν στὴν ἀλλοίωση τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, καταργοῦντες τὸ 9ο
καὶ 10ο ἄρθρο του, περὶ ΜΙΑΣ
Ἐκκλησίας καὶ περὶ ΕΝΟΣ βαπτίσματος,
ἀφοῦ προσθέτουν θεωρητικὰ καὶ πρακτικὰ τὴν κακόδοξη θέση περὶ πολλῶν Ἐκκλησιῶν
καὶ πολλῶν βαπτισμάτων. Καὶ τὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι τοῦτο συμβαίνει, ἐνῶ ἑτοιμάζονται
νὰ συνέλθουν (αὐτοὶ οἱ κακόδοξοι) σὲ Σύνοδο Πανορθόδοξο τὸν Ἰούνιο τοῦ 2016, ἡ ὁποία
-ὡς ἐκ τούτων- στὸ ὄνομα μόνο θὰ εἶναι Πανορθόδοξη, ἀφοῦ συγκαλεῖται ἀπὸ ἀποδεδειγμένα
Οἰκουμενιστὲς ψευδεπισκόπους, ποὺ ἀκολουθοῦν καὶ διδάσκουν ὅπου βρεθοῦν, τὴν
Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ].
Ἐμεῖς, λοιπόν –συνεχίζει ὁ Μ. Β.– τὰ καινοφανῆ
δόγματα καὶ θεωρίες, καὶ προσθῆκες (τοῦ Ἀπολιναρίου τότε, τῶν Οἰκουμενιστῶν σήμερα)
οὔτε τὶς παραδεχόμαστε,
ἀλλ’ οὔτε κἂν τὶς μελετήσαμε
ἐπισταμένως, γιατὶ τὸ “βάθος” τους τὸ μυαλό μας δὲν τὶς ἀντιλαμβάνεται!
Καὶ ἐπεξηγεῖ τοῦτο ὁ Μ. Βασίλειος γράφων: Καὶ τοῦτο
διότι γνωρίζουμε ὅτι, ὅταν μιὰ μόνο φορὰ παρασαλεύσουμε τὴν ἁπλότητα τῆς πίστεως,
ἀφ’ ἐνὸς μὲν δὲν πρόκειται νὰ βροῦμε κάποιο τέλος στὶς συζητήσεις, ἐπειδὴ ἡ ἀντιλογία μᾶς ὁδηγεῖ πάντοτε πρὸς τὰ ἐμπρός,
δηλαδή, ὅλο καὶ σὲ περισσότερα ἀντεπιχειρήματα, καὶ ἀφ’ ἑτέρου θὰ σκανδαλίσουμε
τὶς ψυχὲς τῶν ἀθωοτέρων μὲ τὴν εἰσαγωγὴ (νέων) στοιχείων τὰ ὁποῖα παραξενεύουν.
[Εὐγενικὰ ὁ Μ. Β. ἐδῶ, φαίνεται ὅτι χαρακτηρίζει τὶς
θεωρίες αὐτὲς ἀκαταλαβίστικες, κοινῶς ἀνόητες ἀμπελοφιλοσοφίες, μὲ τὶς ὁποῖες δὲν
ἀξίζει κανεὶς νὰ χάνει τὸν καιρό του. Τὸ κείμενο: “Τὰ δὲ προσυφαινόμενα τῇ πίστει ἐκείνῃ δόγματα…, ὡς βαθύτερα τῆς ἡμετέρας
καταλήψεως οὔτε ἐβασανίσαμεν οὔτε παρεδεξάμεθα, εἰδότες ὅτι, ἐπειδὰν τὴν ἁπλότητα
τῆς πίστεως ἅπαξ παρακινήσωμεν, οὔτε τι πέρας τῶν λόγων εὑρήσομεν ἀεὶ τῆς ἀντιλογίας
εἰς τὸ πλεῖον ἡμᾶς προαγούσης, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν ἀκεραιοτέρων παραταράξομεν τῇ
παρεισαγωγῇ τῶν ξενιζόντων”.
Τί θὰ ἔλεγε σήμερα,
ἄραγε, ὁ Μ. Βασίλειος μὲ ὅσους ἐπιμένουν νὰ συζητοῦν μὲ καταδικασμένους αἱρετικούς
(Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες), οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦν φανερὰ στὴν πανθρησκεία καὶ τὸν Ἀντίχριστο,
ἢ συνυπάρχουν καὶ κοινωνοῦν μὲ Οἰκουμενιστὲς ποὺ πεισμόνως διδάσκουν καὶ
πράττουν κακοδοξίες καὶ δολίως δηλώνουν Ὀρθόδοξοι πρὸς ἐξαπάτηση τοῦ ἀποίμαντου
καὶ ἀγνοοῦντος λαοῦ;
Σημάτης Παναγιώτης
__________________
(*) Ἡ
μετάφραση τοῦ κειμένου στηρίζεται ἀποκλειστικὰ στὴν ἀντίστοιχη τοῦ ἀειμνήστου
μοναχοῦ Νικοδήμου Μπιλάλη.
Ὁλόκληρο τὸ κείμενο τῆς
ἐπιστολῆς, ἀποσπάσματα τῆς ὁποίας παρουσιάσαμε.
258. ΕΠΙΦΑΝΙΩ ΕΠΙΣΚΟΠΩ
1. Τὸ πάλαι
προσδοκηθὲν ἐκ τῆς τοῦ Κυρίου προρρή σεως, νῦν δὲ λοιπὸν τῇ πείρᾳ τῶν πραγμάτων
βεβαιούμενον, ὅτι «Διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν