Πίσω ἀπὸ τὴν τρομοκρατία στο Παρίσι: Νέα μέτρα κατὰ των τρομοκρατών, Διαθρησκειακή ενότητα, '''ένωση'' των Εκκλησιών!

Ἡ ''ἕνωση'' των Εκκλησιών στο Παρίσι (ΒΙΝΤΕΟ)

Πηγή: "Romfea.gr"

ROMFEA.GR | Στο πλευρό της Γαλλίας βρέθηκαν σήμερα και οι εκπρόσωποι των τεσσάρων θρησκειών της Αλβανίας, παρουσία του και του Πρωθυπουργού της χώρας Έντι Ράμα.

Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων Romfea.gr δημοσιεύει βίντεο στο οποίο ο Επίσκοπος Κρούγιας κ. Αντώνιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, διασχίζει το κέντρο του Παρισιού πιασμένος εγκαζέ με τους εκπρόσωπους των άλλων θρησκειών ης Αλβανίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι εκπρόσωποι τον θρησκειών της Αλβανίας καταχειροκροτήθηκαν από εκατοντάδες Γάλλους, την ώρα που περπατούσαν μαζί και εκδήλωναν με τον τρόπο αυτό την συμπαράστασή τους στη Γαλλία.

Δείτε το σχετικό βίντεο:

 Πηγή: "Τρελογιάννης"

Διαθρησκειακή ενότητα η απάντηση στην ισλαμική βία;

H φωτογραφία από τη σημερινή μεγαλειώδη «Πορεία ενότητας» των ευρωπαίων ηγετών και πλήθους κόσμου στο Παρίσι. Οι Ευρωπαίοι, με πρώτους ίσως τους Γάλλους, αδυνατούν ακόμη να δούνε τους καρπούς που γέννησε ο πολυπολιτισμός τους, το περίφημο «άνοιγμα» στις θρησκείες, ο πανθρησκειακός συγκρητισμός και οικουμενισμός, ακόμη δε χειρότερα η αθεΐα την οποία μεθοδικά καλλιέργησαν τόσα χρόνια αποστασιοποιούμενοι από τον κακόδοξο παπισμό και προτεσταντισμό. Ακόμη πιστεύουν ότι η λύτρωση από το φόβο που τώρα τους συνέχει θα έρθει μέσα από οικουμενιστικού τύπου πανθρησκειακές συμφωνίες και όχι από την προσήλωση στη μία Αλήθεια του Τριαδικού Θεού.
πηγή

Ετεροχρονισμενα συμπεράσματα Οικουμενιστών

Ὁ γνωστὸς μετα-πατερικὸς θεολόγος καὶ ὀπαδὸς τῶν Οἰκουμενιστῶν, κ. Ἰωάννης Μπουγάς, ξαναχτύπησε.

Ἡ γνωριμία μαζί του ἔχει τὴν ἀρχή της στὸ 2008, ὅταν ὑποστήριξε τὴν ἐνέργεια τοῦ Μητροπ. Μεσσηνίας Χρυσόστομου Σαββάτου, νὰ δώσει ὀρθόδοξο Ναὸ σὲ Παπικούς τῆς Καλαμάτας! Τότε, στὶς διαμαρτυρίες τοῦ λαοῦ, εἶχε γνωματεύσει βαρύγδουπα ὁ κ. Μπουγάς: «Σαφῶς καὶ οἱ ἀδελφοί μας Ρωμαιοκαθολικοὶ Χριστιανοὶ δὲν εἶναι αἱρετικοί. Ἡ τοπικὴ ἐν Μεσσηνίᾳ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστικὴ Σύναξη, παραχωρώντας τόπο λατρείας στοὺς ἀδελφούς μας Ρωμαιοκαθολικοὺς ἀκολουθεῖ Ἐκεῖνον, τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς  Πατέρες, τοὺς Ἀσκητές»!!! (Ἐφημ.  Φωνὴ “Καλαμάτας”,  9/10/2008).

Ἀναγκαστήκαμε τότε νὰ τοῦ ἀπαντήσουμε, ἔχοντας τὴν ἐμπειρία ἀπὸ τὴν ἀνάλογη προσπάθεια τοῦ Μητροπολίτη Καλαβρύτων στὸ Αἴγιο. Τὸ ἴδιο θὰ γίνει καὶ τώρα, ὄχι τόσο γιὰ νὰ ὑπερασπίσουμε τὸν μακαριστὸ π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλο, ὅσο γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦν οἱ καλοπροαίρετοι, καὶ ὅσοι ἐκμεταλλεύτηκαν τὸ γεγονός, τὴν πηγὴ τῆς πληροφορίας, τὸ χρόνο κατὰ τὸν ὁποῖο διοχετεύτηκε αὐτὴ ἡ πληροφορία καὶ ποιές σκοπιμότητες ὑποκρύπτει! Ἂν καὶ ἡ ὁμολογία τοῦ Διδάκτορος κ. Μπουγά (ποὺ κατακλείει τὴν πληροφορία) τὰ λέει ὅλα.

Ἂς «προσευχηθούμε να στεφανώσει ο Κύριος τις προσπάθειες του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου για την ενότητα των Χριστιανικών Εκκλησιών»!!!

Ἡ δημοσίευση εἶναι ἡ ἑξῆς:

Σάββατο, 10 Ιανουαρίου 2015

Ο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος υπέρμαχος των Διαχριστιανικών διαλόγων

Ανέκδοτος επιστολή του προς τον Πατριάρχη Αθηναγόρα 

του Ιωάννου Π. Μπουγά, Θεολόγου, 

Διδάκτορος Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας

Αφού οι όποιες ιδεοληπτικές αντιδράσεις για την συνάντηση του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και του Πάπα Φραγκίσκου ατονούν, καιρός εστί με νηφαλιότητα να ακουστεί και η άποψη του γνωστού τοις πάσιν στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, του πατρός Ιωήλ Γιαννακοπούλου, ο οποίος με την θεολογική γνώση αλλά και την ασκητική εμπειρία που τον διέκρινε, τονίζει την αναγκαιότητα του διαλόγου μεταξύ όλων των Χριστιανικών Εκκλησιών και βεβαίως μεταξύ των αδελφών Εκκλησιών Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως.

Ο Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Γιαννακόπουλος είναι μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του περασμένου αιώνα στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ζει στα μέσα του περασμένου αιώνα στην Καλαμάτα όπου μεταμορφώνει την πνευματική ζωή της πόλης με κατεύθυνση προς την χριστιανική πίστη. Πολυγραφότατος συγγραφεύς πολλών απολογητικών μελετών αλλά και πρώτος μεταφραστής και σχολιαστής της Παλαιάς Διαθήκης στην Ελλάδα, έργο για το οποίο τιμήθηκε και από την Ακαδημία Αθηνών. Υπήρξε ο πνευματικός καθοδηγητής πολλών αγίων μορφών της Εκκλησίας όπως του μακαριστού Μητροπολίτου Μελετίου Καλαμαρά, του Αρχιμανδρίτου Επιφανίου Θεοδωροπούλου και πολλών άλλων. Ίδρυσε το Ησυχαστήριο του Προφήτου Ιωήλ στην Καλαμάτα όπου σήμερα πολλές μοναχές, πνευματικά του παιδιά, συνεχίζουν να τηρούν τις παρακαταθήκες του διάγοντας τον αγγελικό βίο.

Τα κείμενα που ακολουθούν είναι από ανέκδοτα έγγραφα, τα οποία υπάρχουν στην Ιερά Μονή του Προφήτου Ιωήλ Καλαμάτας και για την πρώτη τους δημοσίευση οφείλονται ευχαριστίες στην Ηγουμένη Γερόντισσα Χριστονύμφη και σε όλες τις μοναχές.

Όταν τον Δεκέμβριο του 1965 ο π. Ιωήλ βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το έργο της ερμηνείας και σχολιασμού της Παλαιάς Διαθήκης ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας αποστέλλει προς αυτόν στις 23-2-1966 συγχαρητήρια επιστολή γράφοντας μεταξύ άλλων: «…Και επί πάσιν ησθανόμεθα υμάς ως πολύτιμον συνεργάτην εις την από ετών προσπάθειαν προσεγγίσεως των αδελφών Εκκλησιών. Διο και καθιστώμεν την ημετέραν αγαπητή Οσιολογιότητα επί ταύτη τη ευκαιρία μέτοχον και της καταπεμφθείσης παρά Θεού χαράς και ευλογίας τη 7η Δεκεμβρίου λήξαντος έτους 1965, κατά την οποίαν εν ιδιαιτέροις επισήμοις και ταυτοσήμοις εν τω καθ’ ημάς Π. Πατριαρχικώ Ναώ του Αγίου Γεωργίου εν Φαναρίω και εν τω Ι. Ναώ του Αγίου Αποστόλου Πέτρου εν Ρώμη Ιεροτελεστίαις ήρθη από της μνήμης και του μέσου της Εκκλησίας και εις λήθη παρεδόθη το θλιβερόν εκείνο γεγονός του 1054 και νέα περίοδος ενεγκαινιάσθη εις τας σχέσεις Ανατολής και Δύσεως, υπό την θέρμην και τον φωτισμόν της επελθούσης αγάπης του Χριστού. Νυν πρόκειται ενώπιον ημών επί το πλέον ο Θεολογικός μετά της Αγγλικανικής Εκκλησίας, της Παλαιοκαθολικής και των Ανατολικών Εκκλησιών, ήτοι Αρμενικής, Κοπτικής, Αιθιοπικής, Ασσυριανής και του Μαλαμπάρ των Ινδιών Διάλογος, εις τον οποίον κατερχόμεθα Πανορθοδόξως. Και τώρα πάντες, Εκκλησία, Ιερός Κλήρος και ευσεβής Λαός ημών ας εργασθώμεν ομού, όπως επαναφέρωμεν τον Κύριον και Σωτήρα ημών Ιησούν Χριστόν εν μέσω ημών, οπόθεν απουσιάζει και εξ αιτίας αυτής της τρομεράς συμφοράς το μίσος κυριαρχεί μεταξύ των πλασμάτων του Θεού.

 Και επί τούτοις βέβαιοι, ότι και εν τοις εφεξής θα έχωμεν υμάς συνεργάτην προσφιλή και εκάστοτε θα μανθάνωμεν εξ υμών απονέμομεν υμίν και τοις αγαπητοίς οικείοις υμών την Πατριαρχικήν υμών ευχήν…».

Ο πατήρ Ιωήλ απαντά στον Πατριάρχη Αθηναγόρα ως εξής:

« Εν Καλάμαις τη 7η Ιουνίου 1966

Παναγιώτατε,

Υποβάλλω τα σέβη μου και εξαιτούμαι τας ευχάς και ευλογίας Σας.

  Έλαβον την υμετέραν ευχαριστήριον και συγχαρητήριον και πλήρη ευλογιών επιστολήν επί τη βραβεύσει της ερμηνείας μου της Παλ. Διαθήκης υπό της Ακαδημίας Αθηνών και ευχαριστώ θερμώς την αυθόρμητον ταύτην χαράν Σας.

  Και εγώ, Παναγιώτατε, παρακολουθώ μετά θερμού ενδιαφέροντος τα μεγάλα βήματα της αγάπης Σας προς τας άλλας Εκκλησίας Ανατολής και Δύσεως και ευλογώ τον Κύριον.

  Είναι γεγονός, ότι η ένωσις των Εκκλησιών δια την οποίαν πάντοτε ευχόμεθα εις τα Ειρηνικά της λειτουργίας και υπέρ ης και ο ίδιος ο Κύριος προσευχήθη εις την Αρχιερατικήν του προσευχήν (Ιωάν. 17,11) την προτεραίαν του θανάτου του, λόγω των δογματικών μας διαφορών είναι πολύ μακράν. Εν τούτοις η αγάπη μας μετά των άλλων Εκκλησιών πρέπει δια λόγους σκοπιμότητος και ουσίας να καλλιεργείται μέσω διαλόγων και συναντήσεων εντατικώς.

  Είναι κρίμα και στίγμα δια τον Χριστιανισμόν να μην δύνανται οι Αρχηγοί των διαφόρων Εκκλησιών να συναντώνται και να συζητούν, καθ’ ην στιγμήν Αρχηγοί Κρατών, οίτινες διίστανται οξύτατα μεταξύ των, να μπορούν να παρακάθηνται εις κοινάς τραπέζας προς επίλυσιν των Διαφορών των. Ο κόσμος δεν θα σκανδαλισθή αν μάθη ότι έχομεν και ημείς ωρισμένας διαφοράς αντιλήψεων μεταξύ μας. Θα σκανδαλισθή, εάν δεν έχωμεν μεταξύ μας την αγάπην, ώστε να συναντώμεθα και να συνομιλώμεν. Η ανάγκη λοιπόν των Διαλόγων μεταξύ των Εκκλησιών υποκρύπτει ύψιστην σκοπιμότητα: Ευπροσωπούμεν ενώπιον των άλλων ανθρώπων, οι οποίοι δεν διάκεινται ευμενώς προς τον Χριστιανισμόν .

  Εκτός όμως της εξωτερικής ταύτης σκοπιμότητος των Διαλόγων υπάρχει και ουσία δι’ ημάς τους ιδίους, όταν δια των Διαλόγων αυτών καλλιεργείται μεταξύ μας η αγάπη, η εξής: Γνωρίζομεν, ότι όταν ο Κύριος εσταυρώθη οι μαθηταί και Απόστολοι του έχασαν την πίστιν των προς Αυτόν. Έμεινεν όμως η αγάπη των προς τον Διδάσκαλον των και μεταξύ των, διότι ήσαν συγκεντρωμένοι εις τον αυτόν χώρον. Ο Κύριος αμείβων την αγάπην, την οποίαν είχον μεταξύ των, τους έδωσε και την πίστιν εμφανισθείς προς αυτούς.

  Διατί λοιπόν να αποκλείσωμεν νέαν ανάστασιν και εμφάνισιν του Κυρίου εις ημάς που έχομεν χάσει μεταξύ μας την πίστιν, όταν μας ενώσει η Αγάπη του Ιησού και συναντώμεθα εις κοινούς χώρους;

Εύχομαι εις τον Πανάγαθον Κύριον να στεφανώση τας προσπαθείας Σας ταύτας υπό επιτυχίαν προς δόξαν του Αγίου Ονόματός Του.

Ευπειθέστατον της υμετέρας Παναγιότητος τέκνον

Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος»

  Οι ξεκάθαροι λόγοι του πατρός Ιωήλ δεν χρήζουν σχολιασμού αλλά μαζί του ας προσευχηθούμε να στεφανώσει ο Κύριος τις προσπάθειες του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου για την ενότητα των Χριστιανικών Εκκλησιών και να πάψουμε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε όλους εκείνους που συμβάλλουν στην εδραίωση των Διαλόγων, εξυπηρετούντες με τον τρόπο αυτό τις σκοπιμότητες και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις φανατικών κύκλων και παρεκκλησιαστικών ομάδων.

Πηγή: "anastasiosk.blogspot.gr"

Σχόλιο:

1. Ὁ π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος ἔζησε σὲ ἐποχὴ ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἦταν στὰ σπάργανα, ὑπῆρχε δὲ ἔντονο τὸ πρόβλημα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν. Ἀκόμα καὶ οἱ Παλαιοημερολογῖτες τότε, ὅπως ὁμολόγησαν πρόσφατα, ἀγνοοῦσαν τὴν Ἐγκύκλιο τοῦ 1920, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ βάση τῆς ἀντιδράσεώς τους ἦταν τὸ πρῶτο βῆμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (ὅπως τουλάχιστον ἰσχυρίζονται), δηλ. ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου.

Χειροφίλημα

Βέβαια ὑπῆρχαν ἔντονες ἀντιδράσεις, π.χ. γιὰ τὴν Ἄρση τῶν Ἀναθεμάτων καὶ τὴν συνάντηση Πάπα καὶ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ἀλλὰ τὰ πράγματα δὲν εἶχαν φτάσει στὸ σημεῖο ποὺ εἶναι σήμερα· σήμερα ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει ἀποκαλυφθεῖ πεντακάθαρα στὰ μάτια μας, μὲ φωτογραφίες, Βίντεο, μέσα ἀπὸ τὴν Τηλεόραση καὶ τὸ Ἴντερνετ· ἔχουν παρουσιαστεῖ λεπτομερῶς καὶ ἐγχρώμως ὅλες οἱ βλάσφημες καὶ βρωμερὲς  Οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειες τῶν Οἰκουμενιστῶν ἐνώπιόν μας «γυμνὲς καὶ τετραχηλισμένες»!

Νὰ θυμήσουμε, ἐπίσης, ὅτι τότε ἀκόμα δὲν εἶχαν ἐκδοθεῖ τὰ βιβλία τοῦ π. Ἰουστίνου Πόποβιτς περὶ Οἰκουμενισμοῦ.

Δὲν εἶχαν, ἐπίσης, ἐκδοθεῖ τὰ δύο βασικὰ ἔργα τοῦ π. Σπυρίδωνος Μπιλάλη ποὺ ἀποκάλυπταν τὴν προσπάθεια τῶν Οἰκουμενιστῶν γιὰ Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν ὑπὸ τὸν Πάπα, οὔτε ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἄρθρα τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, οὔτε εἶχε προχωρήσει τὸ Ἅγιον Ὄρος στὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχη. Ὡς γνωστὸν ὁ π. Ἰωήλ ἐκοιμήθη τὸ 1966. Δὲν ἦσαν δὲ λίγοι ἐκεῖνο τὸν καιρό, ποὺ ἔτρεφαν φροῦδες ἐλπίδες καὶ εὐελπιστοῦσαν ὅτι οἱ Διάλογοι ἦταν δυνατὸν νὰ ὁδηγήσουν σὲ κάποιο θετικὸ ἀποτέλεσμα.

2. Προσωπικά, καὶ βέβαια κρίνοντας ἐκ τῶν ὑστέρων, δὲν ἀποκλείω τὸ γεγονὸς νὰ ἔγραψε τὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ πρὸς τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ἐπηρεασμένος καὶ ἀπὸ τὴν βράβευσή του καὶ τὸν ἔπαινο τοῦ Πατριάρχη, και νὰ ἀπάντησε μέσα στὰ πλαίσια τῆς εὐγενείας, καθόσον μάλιστα τότε τὰ πράγματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν Διαλόγων δὲν εἶχαν λάβει τὶς σημερινὲς προεκτάσεις.

Παρόλα αὐτά, δὲν δείχνουν οἱ Ἐπιστολὲς ὅτι ὁ π. Ἰωὴλ ἐνέκρινε τὴν Οἰκουμενιστικὴ Πολιτική, ὅπως ἔχει καταντήσει σήμερα, ἐφ’ ὅσον (ὅπως ἀνεφέρθη) δὲν εἶχε ἀποκαλυφθεῖ ἡ ἀπάτη τῶν Διαλόγων καὶ δὲν εἶχε καταγγελθεῖ ἀκόμα καὶ ἀπὸ πρώην θιασῶτες των, ὅπως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας Στυλιανοῦ.
Ἄρα, ὁ τίτλος τῆς ἀναρτήσεως τοῦ κ. Μπουγά, ὡς ἑτεροχρονισμένος, εἶναι παραπλανητικὸς καὶ σκόπιμος: Νὰ παρουσιάσει τὸν π. Ἰωὴλ σύμμαχο τοῦ κ. Βαρθολομαίου στὴν πορεία του πρὸς τὴν Πανθρησκεία καὶ τὸν Ἀντίχριστο!

3. Ὅποιο συμπέρασμα, ὅμως, κι ἂν βγαίνει ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ αὐτή, μία εἶναι ἡ ἀλήθεια.

Ἡ Ἐκκλησία δὲν πορεύεται στηριζoμένη στὴν γνώμη κάποιου σεβαστοῦ Γέροντος ἢ καὶ κάποιου Ἁγίου (ὅπως π.χ. τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου, τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου, τοῦ Γέροντος Ἐπιφανίου, τοῦ Γέροντος Παϊσίου, τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ, «κἂν ἀξιόπιστος ᾖ, κἂν νηστεύῃ, κἂν παρθενεύῃ, κἂν σημεῖα ποιῇ, κἂν προφητεύει,»), ἂν ἡ γνώμη του διαφέρει τῶν ἄλλων Ἁγίων, ἀλλὰ στηρίζεται στὴν Συμφωνία τῶν Πατέρων (consensus Ρatrum) καὶ στὶς γνῶμες τῶν συγχρόνων Ἁγίων καὶ Γερόντων ποὺ συμφωνοῦν μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες.

Καὶ οἱ Απόστολοι, καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες χωρὶς νὰ ἀποκλείουν τὴν συνάντηση καὶ τὴ συζήτηση μὲ τοὺς αἱρετικοὺς πρὸς πληροφόρησή τους καὶ "πρὸς νουθεσίαν" τους, θέτουν ὅμως καὶ ὅρους: Συζήτηση ναί, ἀλλὰ ὅταν ὑπάρχου καλοπροαίρετοι ὁμιλητές, κι ὄχι ὅταν «μυρίζει ἀπὸ μακριὰ» ἡ δολιότητα καὶ ἡ ἐπὶ τὰ χείρω πορεία τῶν συνομιλητῶν.

Τὰ σχετικὰ κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι πολλά. Ἀναφέρω δύο. Τὸ ἕνα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ Δευτέρα νουθεσία παραιτοῦ» (Ἐλπίζω νὰ μὴ ὑποστηρίξει ὁ κ. Μπουγὰς ὅτι ὁ Πατριάρχης -ἢ καὶ ὁ ἴδιος- εἶναι ἀνώτεροι ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο, ἢ ὅτι σήμερα δὲν ἰσχύει ἡ Ἐντολή του).

Θὰ ἀρκεστῶ καὶ σὲ ἄλλο ἕνα παράδειγμα, ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ Πατερικὴ Στάση στοὺς Θεολογικοὺς Δαλόγους»:

...Διηγεῖται ὁ Μ. Ἀθανάσιος: σ’ ἕνα Διάλογο μεταξὺ αἱρετιζόντων Ἐπισκόπων καὶ Ὀρθοδόξων, ἐνῶ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι διελέγοντο μὲ βάση τὴν Γραφή, οἱ αἱρετίζοντες παρουσίασαν ἕνα Ἔγγραφο ποὺ περιεῖχε τὴν Ὁμολογία τῆς ἀληθοφανοῦς Πίστεώς τους καὶ προσπαθοῦσαν νὰ ἐπιβάλλουν τὶς ἀπόψεις τους, ζητώντας, ὅσα τὸ Ἔγγραφο περιελάμβανε, νὰ ἀποτελέσουν τὴν βάση Πίστεως γιὰ ὅλους· μάλιστα, ἀπαιτοῦσαν νὰ μὴ ζητηθεῖ τίποτε παραπάνω ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, τοὺς ὁποίους ὑποστήριζαν, οὔτε νὰ ἐξετάζουν οἱ Πατέρες, ὅσες καμουφλαρισμένες αἱρετικὲς δοξασίες εἶχαν διατυπωθεῖ στὸ Ἔγγραφο. (Δὲν μοιάζουν πολὺ αὐτὰ μὲ τὶς σύγχρονες καταστάσεις;).

Ὅταν διαβάστηκε τὸ Ἔγγραφο, οἱ Πατέρες ἀμέσως διέκριναν τὰ αἱρετικά τους φρονήματα (τὰ ὁποῖα μὲ ἀπάτη προσπαθοῦσαν νὰ ἐπιβάλλουν) καὶ τοὺς ἐζήτησαν νὰ ἀναθεματίσουν τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου. Φυσικὰ αὐτοὶ τὸ ἀρνήθηκαν. Καὶ τότε οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι ἐθαύμασαν γιὰ τὸ μέγεθος τῆς δολιότητος καὶ πανουργίας τους καὶ εἶπαν:

Ἐμεῖς δὲν ἤρθαμε ἐδῶ γιὰ νὰ ἀνακαλύψουμε τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως, αὐτὴν τὴν ἔχουμε, ἀλλὰ ἤρθαμε γιὰ νὰ συνετίσουμε τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ ἀντιλέγουν στὴν παραδοθεῖσα ἀληθινὴ πίστη: «ἡμεῖς οὐ δεόμενοι πίστεως συνήλθομεν (ἔχομεν γὰρ ἐν ἑαυτοῖς ὑγιαίνουσαν τὴν πίστιν), ἀλλ' ἵνα τοὺς ἀντιλέγοντας τῇ ἀληθείᾳ καὶ καινοτομεῖν ἐπιχειροῦντας ἐντρέψωμεν». Ἂν τώρα ἐσεῖς, γράψατε αὐτὰ τὰ δυσσεβῆ, ποὺ φανερώνουν ὅτι δὲν ἔχετε ὀρθὴ πίστη, καὶ μοιάζετε σὰν κάποιους ποὺ μόλις ἄρχισαν νὰ πιστεύουν, δὲν μπορεῖτε νὰ λογίζεσθε ὡς ἱερεῖς, ἀλλ’ ἔχετε ἀνάγκη νὰ κατηχηθῆτε ἀπ’ τὴν ἀρχή: «εἰ μὲν οὖν ὑμεῖς ὡς νῦν ἀρχόμενοι πιστεύειν ἐγράψατε ταῦτα, οὔπω ἐστὲ κληρικοὶ ἀρχὴν ἔχοντες τοῦ κατηχεῖσθαι». Καὶ κατέληξαν: Μόνο ἂν ἀποδεχθῆτε τὴν παραδεδομένη πίστη ποὺ ἐμεῖς ἐδῶ πιστὰ ἐκφράζουμε, μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μεταξύ μας ὁμοφροσύνη. Ἐπειδὴ δὲ αὐτοί, ὡς ἀμαθεῖς καὶ δόλιοι, ἐπέμεναν στὶς θέσεις, οἱ Πατέρες τοὺς κατεδίκασαν «ὡς μὴ ὄντας ἀληθῶς Χριστιανούς» (Μ. Ἀθανασίου, Ἐπιστολὴ περὶ τῶν γενομένων ἐν τῇ Ἀριμίνῳ τῆς Ἰταλίας καὶ ἐν Σελευκείᾳ τῆς Ἰσαυρίας συνόδων).

Σημάτης Παναγιώτης

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ που ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΛΑΘΟΣ (σύμφωνα με το τελευταίο σχόλιο της ανάρτησης!)

  Πηγή: "Κατάνυξις"

Το άγνωστο παρασκήνιο της εκκλησιαστικής διπλωματίας, το λάθος του Οικουμενικού μας Πατριάρχη και η τιμωρία του Βατικανού.

Θέματα της ανάρτησης: Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην Κέρκυρα, η ασυγχώρητη παράλειψη, η τιμωρία.

H σημερινή μας ανάρτηση είναι μια σπουδή, ένα masterclass σεμινάριο στις δημόσιες σχέσεις και το marketing. Μια εισαγωγή στον μαγικό χώρο

Είναι ο παπισμός Εκκλησία, Ν. Πανταζή

Απαντώ απερίφραστα και μονολεκτικά:

ΟΧΙ!

Τα Απολυτίκια της Ορθοδόξου μας Υμνολογίας δεν είναι καθόλου τυχαία. Δεν γράφονται απλά για να ταιριαστούν οι λέξεις στη μελωδία, αλλ’ αποτελούν Κειμήλια Δογματικά, Διδάγματα Πατερικά και Επιφωνήματα Επουράνια, Ομολογιακά που περιέχουν Ανεκτίμητο Θησαυρό και Πλουτισμό Ορθοδόξου Θεολογίας.

Στο Απολυτίκιο της Εορτής των Θεοφανείων, βλέπουμε, ολοκάθαρα, τρανότατα και Επιφανέστατα το Κεντρικό νόημα της Εορτής: «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε, η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις!».

Όπου λοιπόν δεν υπάρχει αληθινή προσκύνηση της Αγίας Τριάδος αλλά διεφθαρμένο δόγμα, τότε η Αγία Τριάς ο Θεός ημών, δεν καταδέχεται «δοξασθήναι υπό χειλέων ακαθάρτων τω δόγματι» (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος).

Ο Παπισμός ΔΕΝ είναι «Εκκλησία» αλλά ΑΙΡΕΣΗ. Στον Παπισμό ΔΕΝ υπάρχει αληθινή προσκύνηση της Αγίας Τριάδος, όθεν δεν υπάρχει πλέον Αποστολική Διαδοχή, δεν υπάρχουν Μυστήρια.

Ο Παπισμός, διά της φρικτής αιρέσεως του Φιλιόκβε, (ότι δηλαδή το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται «και εκ του Υιού» και έτσι έχουμε πλήρη σύγχυση και ανατροπή των σχέσεων των Τριών Προσώπων) έχει χάσει κάθε σχέση αγιαστική με το Πανάγιον Πνεύμα, έχει απωλέσει παντοτινά κάθε Αποστολική Διαδοχή και κατέστη κοινότητα κατά τον τύπο «Χριστιανική», στην πράξη και λατρεία Παποκεντρική και στην ουσία Εωσορική.

Οι Μνημονεύοντες τον Αιρεσιάρχη και Τρισκατάρατο Πάπα, επισήμως από Άμβωνος γυμνή τη κεφαλή, εν πλήρη μάλιστα καταστολή, Αυτοκαταριώνται! Καταδικάζουν εις κόλασιν τον εαυτό τους και γίνονται Αυτοκατάκριτοι! (Τιτ. 3, 11). Έτσι, αποδεχόμενοι άνευ ορίων την αίρεση αυτή, δέχονται αξίως την κατάρα του Θεού διότι συνευδοκούν με τη Βλασφημία του Φιλιόκβε, κοινωνούν με τους εφευρέτες της αιρέσεως χωρίς ποτέ να έχει αυτή (και τόσες αναρίθμητες άλλες) αναιρεθεί, απαρνηθεί και αρθεί!

ΨΕΥΔΕΤΑΙ ασύστολα και δια-βολικά ο Οικουμενικός Παν-δαιμόνιος Πατριάρχης όταν ΠΑΡΑΠΛΑΝΑ και ΕΞΑΠΑΤΕΙ τον Πιστό Λαό του Θεού λέγοντας δημοσίως από τηλεοράσεως σε δημοσιογράφο, πως «με τον Διάλογο της αγάπης έχουν όλα πια τα εμπόδια ξεπεραστεί!»

Οχι, Πιστοί, Ορθόδοξοι Χριστιανοί!  ΤΙΠΟΤΕ δεν έχει ποτέ ξεπεραστεί, ΚΑΝΕΝΑ εμπόδιο δεν καταργήθηκε! Το χειρότερο εμπόδιο είναι η αίρεση. Καμία αίρεση, ο Πάπας δεν έχει απαρνηθεί, ιδίως τα καταραμένα δύο: το «Αλάθητο» και το «Πρωτείο».

Η Κοινωνία με την Παναίρεση συνεπάγεται και κοινή αποδοχή της κατάρας. Όσοι έψαλλαν το Θεοκρατικό, Δογματικό και Χριστοκεντρικό «Ευλογημένος ο ερχόμενος» προς τον κατηραμένο Πάπα, όχι μόνο ενώθηκαν με το βδέλυγμα της ερημώσεως αλλά κατέστησαν τους εαυτούς τους σιχαμένους, βδελυρούς και μετόχους της κατάρας αυτής. Δεν είναι αποδέκτες πλέον του «δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός Μου», αλλά «απέλθετε απ’ Εμού οι κατηραμένοι και επευλογούντες τον Πάπα» εις το πυρ το εξώτερον!»

Εμείς δεν αναγνωρίζουμε Μυστήρια σε Κατηραμένους Αιρετικούς και δεν κοινωνούμε με αυτούς οι οποίοι τους αναγνωρίζουν ως διηρημένο "σώμα Χριστού". Η Αλήθεια δεν συνυπάρχει με το ψεύδος και δεν επιδέχεται καθαρμό από αυτό. «Ο πάσης επέκεινα καθαρότητος» αρνείται να «καθαρισθεί» από δυσώδεις και λοιμώδεις αιρετικούς.

Οι Επίσκοποι που μνημονεύουν αιρετικούς, γίνονται αυτομάτως ακοινώνητοι. Δεν πίνουν πλέον από το "Ύδωρ το Ζων" και δεν παρέχουν ύδωρ Αληθείας «ψυχών καθάρσιον» αλλά μεμολυσμένην πίστιν εκ της παναιρέσως του Οικουμενισμού.

Το Πανάγιον Πνεύμα δεν κατοικεί σε αρχιερείς που προσκυνούν το Πάπα ως «ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟ!» Το Πανάγιον Πνεύμα δεν συγκαταβαίνει στον «Παναγιώτατο» Πάπα και σε αυτούς τους «Παναγιωτάτους» και «Σεβασμιωτάτους» που τον ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΝ.

Η αίρεση δεν αγιάζει, κολάζει. Οι αιρετικοί δεν έχουν χάρι ούτε μυστήρια και όσοι ενώνονται και κοινωνούν μαζί τους, ΧΑΝΟΥΝ αυτή τη χάρι. Το Πανάγιον Πνεύμα δεν συγκατοικεί με αυτούς που συν-κοινωνούν με ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΥΣ! Δεν πορεύεται με όσους ΣΥΜ-πορεύονται και συμβιβάζονται με την Παναίρεση και τους φορείς της!

Δεν έχουμε λοιπόν επιφοίτηση του Παναγίου Πνεύματος αλλά ξεφύτευση, ξερίζωση και πλήρη εξευτελισμό! Δεν διενεργείται Θεού Γεώργιον αλλά Διαβόλου Οικοδομή στις Διαθρησκειακές Περιπτύξεις και ήξεις αφίξεις του αρχεκάκου όφεος. Δεν έχουμε σπορά της Αληθείας αλλά διασπορά και παραφθορά της χάριτος. Έχουμε εμφύτευση του χαράγματος του Αντιχρίστου.

Δεν έχουμε διάλογο της Αγάπης αλλά παράλογο της υποκρισίας και αντίλογο της πλάνης. Διαλέχθηκε ο Χριστός με την Σαμαρείτιδα αλλά αυτή αμέσως ζήτησε ενθέρμως και ενθέως: "Δος μοι Κυριε, αδιψίας και αθανασίας ύδωρ!"

Τούτοι οι μεμολυσμένοι και βεβαρημένοι του βεβήλου εβδελύγματος που λέγεται: "Π.Σ."ε" δεν ζητούν τίποτε από την Ορθοδοξία, την Αλήθεια του Θεού, αλλά επιχειρούν να μας ποτίσουν ψευδενώσεως ύδωρ, διαβασμένο από αδιάβαστους Αγιοπατερικά και ξεβαφτισμένους θνητούς δύο φορές.

Ο Ιορδάνης πλέον εστρέφεται εις τα οπίσω, όχι από Θεία Συστολή, Θεόν ορώμενος και Θεόν δεχόμενος, αλλά από πλήρη απέχθεια και αποστροφή προς αυτούς τους καταφρονητές του Θεού, που συναναμιγνύονται πόρνοις οικουμενισταίς και μοιχοίς αιρεσιάρχαις, δεχόμενοι τον Πάπα.

Για αυτό και το Πανάγιον Πνεύμα, μέσω του ΙΕ΄ Κανόνος της Αγίας Πρωτοδευτέρας Αποστολικής Συνόδου τους ΚΑΤ’ονομάζει «ΨΕΥΔΟεπισκόπους και ΛΥΚΟποιμένας!» Πως λοιπόν εμείς, να πάμε κόντρα στο Πνεύμα το Άγιο και να τους ονομάσουμε "ποιμένες" και "ηγουμένους ημών" που αγρυπνούν για τις ψυχές μας; Αφού είναι ΛΥΚΟΙ με ένδυμα προβάτου!

Πόσα χαρακτηριστικά το τονίζει και το πόσο τέλεια το ζωγραφίζει ο Μέγας Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Δεν μας έστειλε μόνο προς τους λύκους, αλλ’ εν μέσω λύκων, λέγει, ώστε να ζούν αυτοί ανάμεσά μας». Εξ’ αιτίας λοιπόν του Οικουμενισμού, η οικουμένη γέμισε από λύκους! Γεμίσαμε από ΛΥΚΟΥΣ ΒΑΡΕΙΣ, «της οικουμένης των λύκων εμπεπλησμένης!» (Εις το Κατά Ματθαίον Ομιλία 33, Παρ. Β, Σελ. 427).

Ο Χριστός που θυσιάστηκε για την Εκκλησία Του και έχυσε το Αίμα Του για Αυτήν, δεν επιτρέπει να συγκροτούν αυτόν τον Θεϊκό Θεσμό της Εκκλησίας,  Λύκοι Παναιρετικοί. Δεν είναι ο «Ποιμήν των Λύκων» αλλ’ ο Ποιμήν των προβάτων! «Ου γαρ λύκους, αλλά πρόβατα ποιμένει, και καταλιμπάνει σε και αναχωρεί! (Εις το Κατά Ματθαίον Ομιλία 33, Παρ. Β, Σελ. 427).

Αναχωρεί, ο Αχώρητος παντί, και σε «καταλιμπάνει» που σημαίνει σε εγκαταλείπει οριστικά, σε παρατάει για παντοτινά, Παπόφιλε Οικουμενικέ Πατριάρχα! Και σεις πάντες ομού, Οικουμενιστές και Σιγονταρο-Οικουμενιστές Αρχιερείς που τον Μνημονεύετε, "Έχετέ Μοι παρητημένον από του κατηραμένου τούτου θεατρινισμού. Δεν δέχομαι να επευλογούμαι και να «αγιάζομαι» από Παναγιωτάτους που Παναγιάζουν τον Παμμίαρον Πάπα!"

Κατά την τελετή των Θεοφανείων, μετά από την Ευχή καθαγιασμού του Αγίου Σωφρονίου, Πατριάρχου Ιεροσολύμων: «Τριάς υπερούσιε, υπεράγαθε και υπέρθεε…» ακολουθεί η Επίκεντρη Ευχή, όπου εις τύπον και προσκύνησιν της Αγίας Τριάδος, επαναλαμβάνεται τρεις φορές το: «Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου, και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων σου!»

Στο τέλος αυτής της Ευχής, γίνεται η βαρυτάτη και ουσιαστικοτάτη, Δογματική, Λειτουργική και Ενωτική Μνημόνευση του Ιεράρχου (όπως και στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας): «Μνήσθητι, Κύριε, του Αρχιεπισκόπου ημών………

Αυτό δεν γίνεται τυχαία. Για αυτό και στο τέλος της Μνημονεύσεως, υπάρχει ένα άκρως περίεργο αιτιολογικό και επεξηγηματικό «ίνα» (ώστε δι’ αυτής της Μνημονεύσεως) «ίνα και διά στοιχείων, και διά Αγγέλων, και διά ανθρώπων, και διά ορωμένων, και διά αοράτων, δοξάζηταί Σου το Πανάγιον Όνομα, συν τω Πατρί, και τω Αγίω Πνεύματι…

Ιδού πάλι η προσκύνησις της Αγίας Τριάδος. «Ίνα δοξάζηται». Όμως ΔΕΝ δοξάζεται το Όνομα του Θεού διά της Μνημονεύσεως Αιρετικού και μάλιστα… όχι οποιουδήποτε αλλά του Αντιχρίστου Πάπα! ΔΕΝ φανερώνεται σε Αντίχριστο η της Αγίας Τριάδος προσκύνησις!

Ο κάθε λοιπόν ιερέας που Μνημονεύει όνομα Ιεράρχου ο οποίος ΔΕΝ διέκοψε την κοινωνία με την αιρετίζουσα και παναιρετική του Κεφαλή, μαγαρίζεται και μαγαρίζει φανερά, μολύνεται και μολύνει τα νερά: "ότι μολυσμόν έχουσι τα μυστήρια!" αποφαίνονται οι Πατέρες.

Εσείς, Μεταπατέρες, τι Επιφάνεια επιτελείτε; Τί κοινωνίαν τελείτε μετά ακοινωνήτων; Διατί ου γρηγορείτε, μη διακόπτοντες την Μνημόνευσιν; Ενώ υποχρεούσθε για λόγους Πίστεως και συνειδήσεως να το κάνετε!

ΔΕΝ το κάνετε όμως. ΦΟΒΕΙΣΘΕ τις συνέπειες. Να μη χωρίσετε από τον Χρυσό. Και χωρίζεσθε από τον Χριστό. Ο Απόστολος Παύλος δεν φοβήθηκε τίποτε και δεν θα μπορέσει τίποτε, είπε, να μας χωρήσει από της αγάπης του Χριστού! Ούτε διωγμός, ούτε κίνδυνος σωστός.

Εσείς, άσωστοι και άσωτοι, κινδυνεύει μονάχα η θεσούλα σας. Τρίζει η αυτοκρατορική, δεσποτοκρατική σας καρέκλα. «Καρεκλάδες» του Οικουμενισμού! Μια απλή μόνο απειλητική επιστολή του Βαρθολομαίου, στάθηκε ικανή και εφιμώθη οριστικά και τραγικά η λεόντιος γλώσσα του Πειραιώς προς σύγχρονη κατ' ιδίαν άρση των Αναθεμάτων.

Και έχουμε αιώνιο πρότυπο και αλάνθαστα ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ τους Πατέρες. Και μας σφαλιαρίζει κατακούτελα με κροταφιαίο βρόντο στο «δόξα Πατρί» ο υιός και πατέρας της Βροντής Χρυσόστομος: «Τίνος ουν αν είημεν άξιοι, τοσαύτα έχοντες ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ (τους Αγίους και Πατέρες) και εν ειρήνη μαλακιζόμενοι (ομόνοια με αιρετικούς που χωρίζει από το Θεό) και καταπίπτοντες;» (Εις το Κατά Ματθαίον Ομιλία 33, Παρ. E, Σελ. 434).

Και τώρα εμείς, που κατ’ εντολήν των Πατέρων αλλά και Κυρίου Παντοκράτορος, χωριζόμαστε από εσάς, μας αποκαλείτε «σχισματικούς και εκτός της Κιβωτού!» Προσέξετε καλά όμως, μήπως είσαστε σε λάθος κιβωτό; Μήπως εμείς ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ στην Διαχρονική και Αβύθιστη Κιβωτό του Χριστού και σεις βυθίζεστε και καταποντίζεσθε στον Μέγα και άπατο Βυθό του Οικουμενισμού;

Εχετε τέτοια εξασθένιση Πίστεως που διαστρέφετε επί τούτου την Πατερική Οδό και αντί να απομακρύνεστε από τους Αιρεσιάρχες-Λύκους, τους αποδέχεστε ως κανονικούς Ποιμένες, και ενώ είναι όντως ΛΥΚΟΙ, τελείτε καταραμένη κοινωνία μαζί τους, αποκαλούντες αυτούς «Παναγιωτάτους». Και γίνεσθε πάντων αθλιότεροι και των Ιερών Προγόνων ανάξιοι.

- Και ποιος είσαι συ, που θα μας πεις εμάς αναξίους; Απαντά πάλιν ο Χρυσόστομος: «Εί δε και ανάξιοι, από του φιλείν, άξιοι εσόμεθα» (Εις το Κατά Ματθαίον Ομιλία 32, Παρ. C, Σελ. 424).

- Ναι, είμαστε ανάξιοι και αμαρτωλοί. Αλλά από την αγάπη μας αυτή για την Ορθοδοξία, που δεν θέλουμε να την εξευτελίσουμε και να την ξεπουλήσουμε στους αιρετικούς, παραδίδοντες «τα άγια τοις κυσί» (Ματθ. 7, 6), γινόμαστε άξιοι χάριτι Εκείνου τον Οποίον σεις βλασφημείτε!

Και αφού μας προκαλείτε, θα σας πω ευθέως γιατί δεν κόβετε τη Μνημόνευση του Πατριάρχου: ΔΙΑ ΤΗΝ ΦΙΛΤΑΤΗΝ ΥΜΩΝ ΑΓΑΠΗΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΑΜΩΝΑΝ! Είστε ΔΕΙΛΟΙ και ΝΟΣΗΡΟΙ. Νοσείτε ϕιλοχρηματίας.

«Την γαρ οικουμένην κατέλαβεν άπασαν τουτί το νόσημα, και τας πάντων κατέχει ψυχάς, και πολλή του μαμωνά η τυρρανίς. Υπό Χριστού ελυτρώθημεν και τω χρυσίω δουλεύομεν. Ετέρου την δεσποτείαν ανακηρύττομεν, και ετέρω πειθόμεθα. Και όπερ αν επιτάξη, μετά προθυμίας υπακούομεν, και γένος, και φιλίαν, και φύσιν, και νόμους, και πάντα ηγνοήσαμεν δι' εκείνον (τον μαμωνάν). Ουδείς αναβλέπει εις τον ουρανόν, ουδείς εννοεί τα μέλλοντα (Εις τους Μακαρισμούς, Ομιλία ΟΕ', D 11).

Εξ’ αιτίας αυτού του Μαμωνά με Μυστήριο ουδέποτε επαναλαμβανόμενο, αναβαπτίζετε τον Χριστό και ξαναρίχνετε το Σταυρό, και την Κυριακή, να σας πέσει «η καλή συγκομιδή». Η δήλωσή μας ειν’ αυτή. ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ και ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ ΔΙΑΚΟΠΗ! Μόνον ΑΥΤΗ "διαθλάττει τας προσκυνημένας κεφαλάς των εμφωλευόντων δρακόντων" Οικουμενιστών απάντων.

Ο Δράκος του Βοσπόρου ξαναχτύπησε, και σεις δράκοι, δρακόντια θέσατε μέτρα ασφαλείας, όχι της Πίστεως αλλά της θεσούλας σας. Η καρδιά σας ειν' αυτή. Κι' ο θησαυρός σας εκεί. Το οικουμενιστικό σας καρδιοχτύπι Θεομηνίες αντιλαλεί, τιμωρίες και κατάρες. Σας αξίζει να σας παρατήσουν ανά την οικουμένην άπαντες οι πιστοί. Να ερημωθούν εκκοφαντικά και απελπιστικά όλοι σας οι Ναοί.

«Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος…» (Ματθ. 23, 39).