Ποιά είναι η αλήθεια γιά τήν ιερή περιουσία και τους μισθούς του κλήρου

Ὁ καθηγητὴς στὸ Τμῆμα Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ π. Βασίλειος Καλλιακμάνης ἐξηγεῖ ἀναλυτικὰ τί ἰσχύει καὶ τί ὄχι σὲ σχέση μὲ τὸ ἐπίμαχο αὐτὸ θέμα, ποὺ ἀπασχολεῖ καὶ πάλι τὴν ἐπικαιρότητα

Ἀπὸ τὸν

Γιάννη Ζάννη

ἐφημ. «Δημοκρατία», 26. 11.18

.             Τὸ ζήτημα τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας καὶ τῆς μισθοδοσίας τοῦ κλήρου βρίσκεται ξανὰ στὴν ἐπικαιρότητα. Ἡ «Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια» προσπαθεῖ νὰ ἐνημερώσει γιὰ τὸ θέμα αὐτό, ζητώντας τὴν πολύτιμη βοήθεια τοῦ π. Βασιλείου Καλλιακμάνη, καθηγητῆ τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ.

.             «Τό ζήτημα τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας δέν ἀπασχόλησε τήν ἀκαδημαϊκή θεολογική σκέψη γενικότερα οὔτε ἦταν καί ἐντός των δικῶν μου ἐρευνητικῶν ἐνδιαφερόντων. Ἤθελα νά βλέπω τήν Ἐκκλησία πέρα καί πάνω ἀπό τά ὅρια μιᾶς μή κυβερνητικῆς ὀργάνωσης ἤ μιᾶς ἐπιχείρησης. Ἐξ ἄλλου οἱ κληρικοί, σύμφωνα μέ τούς ἱερούς κανόνες, δέν ἐπιτρέπεται νά ἀσχολοῦνται μέ τό ἐμπόριο. Πράγματι, ἐάν ἡ Ἐκκλησία χάσει τόν ἐσχατολογικό προσανατολισμό της, κινδυνεύει ἀπό χῶρος φανερώσεως χάριτος καί ἁγιασμοῦ τῶν ἀνθρώπων νά μεταβληθεῖ μόνο σέ χῶρο ἐξυπηρέτησης θρησκευτικῶν ἀλλά καί πάσης φύσεως ἀνθρώπινων ἀναγκῶν. Ἀπό εἰκόνα καί σημάδι τοῦ Παραδείσου καί χῶρος δράσεως τοῦ Παρακλήτου, ποὺ συγκροτεῖ τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας, νά μετατραπεῖ σέ συμβατική δημόσια ὑπηρεσία» σημειώνει ο π. Βασίλειος.

Για όσους ρομαντικούς πίστευαν ότι οι παπάδες ενδιαφέρονται και για την Πίστη!

Δελτίο Τύπου Ι.Σ.Κ.Ε. 28/11/2018

      "Π.Π.":  Εὐχαριστοῦν τὸ "σεπτὸ Πατριαρχεῖο" γιὰ τὶς ἀμετακίνητες θέσεις ὑπὲρ τοῦ ἐφημεριακοῦ Κλήρου, ἀλλ' οὐδεμία διαμαρτυρία γιὰ τὶς μετακινούμενες ὡς ἡ ἄμμος προδοτικὲς κινήσεις του στὰ θέματα τῆς Πίστεως!

    Εξ αφορμής των δηλώσεων του Υπουργού Παιδείας κ. Κ. Γαβρόγλου για συνάντηση με τους συνδέσμους των ιερέων στα πλαίσια του διαλόγου με την Εκκλησία, ο Ιερός Σύνδεσμος Κληρικών Ελλάδος δηλώνει, ότι αναμένει με ενδιαφέρον την πραγματοποίηση της εξαγγελθείσης προσκλήσεως, στην οποία, όταν του απευθυνθεί, θα ανταποκριθεί θετικά.

    Ο Ι.Σ.Κ.Ε. με ιδιαίτερη ικανοποίηση πληροφορείται για τις σταθερές και αμετακίνητες θέσεις της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του σεπτού μας Οικουμενικού Πατριαρχείου υπέρ του εφημεριακού ιερού Κλήρου καθώς και για τα υπό αναθεώρηση άρθρα του

Συγκλονιστικά στοιχεία από τον βίο του αγ. Στεφάνου του Νέου (εορτάζει σήμερα, 28 Νοεμβρίου)

Ἐ π α ν ά λ η ψ η

 ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΣΕ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ (ΙΒ΄)

Ο Εἰσαγωγικὰ  στὴ  σημερινὴ  ἀνάρτηση  (31 Μαρτίου 2013):

      Στὴ σημερινὴ συνέχεια τῶν ἀπαντήσεων τοῦ π. Εὐθύμιου στὴν Ἱ. Μ. Πειραιῶς, παρατίθενται συγκλονιστικὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὸν βίο ἑνὸς ἀγνώστου στοὺς πολλοὺς Ἁγίου, τοῦ ἁγ. Στεφάνου τοῦ Νέου, ποὺ συγκινοῦν κάθε πιστὸ καὶ τὸν κάνουν νὰ συνειδητοποιήσει πόσο μακριὰ βρισκόμαστε ἐμεῖς σήμερα ἀπὸ τοὺς ὁμολογητὲς-ἀγωνιστές Ἁγίους τῆς ἐποχῆς τῆς Εἰκονομαχίας· τότε, ὁ ἅγιος Στέφανος καὶ χιλιάδες ἄλλοι πιστοὶ ἀντιτάχθησαν, ΠΡΙΝ τὸ ἁρμόδιο ἐκκλησιαστικὸ ὄργανο –ἡ Σύνοδος– καταδικάσει τοὺς Εἰκονομάχους καὶ ἀπομακρύνθηκαν (ἀποτειχίστηκαν) ἀπὸ τοὺς αἱρετίζοντες Ἐπισκόπους, τοὺς ἀντίστοιχους τοῦ πατρ. Βαρθολομαίου καὶ Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα.

Καθὼς στοιχειοθετούσαμε τὴν πλήρη ἁγιοπατερικῶν νοημάτων ιβ΄ συνέχεια τοῦ π. Εὐθυμίου, καί, συγχρόνως, τὰ ἀντίστοιχα λογικοκρατούμενα, φτηνὰ καὶ ἱστορικῶς ἀστήρικτα (κοινῶς ψευδῆ) ἐπιχειρήματα τοῦ Ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς, κατέκλυσε θλίψη τὴν καρδιά μας γιὰ τὴν ἐμμονή τους νὰ ἀποδείξουν τὰ ἀναπόδεικτα.

Ἡ ἁγιομαχικὴ μανία ποὺ ἔχει καταλάβει ἀπὸ πέρυσι τὸν π. Παῦλο κυρίως, καὶ τὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς εἶναι ἀνεξήγητη. Χθὲς ξαναθυμήσαμε τὴν ἐπιστολὴ τοῦ Μητροπολίτη Πειραιῶς πρὸς τὸν Ἱερομόναχο Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ (12/2/2012), διὰ τῆς ὁποίας τὸν ἐπαινοῦσε, γιὰ τὸ ἴδιο βιβλίο, γιὰ τὸ ὁποῖο φέτος τὸν κατηγορεῖ! Πέρυσι ἔβρισκε «ἐξαίρετον καὶ ἐκπληκτικὸν ἐξ ὀρθοδόξου ἐπόψεως» τὸ βιβλίο του καὶ ἀναγκαῖον διὰ τὴν «ὑπεράσπισιν  τῆς κανονικῆς ἀληθείας».(Δὲς http://katanixis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_30.html).

Καὶ πρὶν στεγνώσει τὸ μελάνι τῶν ἐπαίνων πρὸς τὸν Ἱερομόναχο, ἔδωσε ἐντολή-εὐλογία στὸ Ἀντιαιρετικὸ Γραφεῖο τῆς Μητροπόλεως νὰ γράψουν βιβλίο ἐναντίον τοῦ π. Εὐθυμίου! (Νὰ ἔλαβε, ἄραγε, ἄνωθεν ἐντολές;). Καὶ διὰ τοῦ βιβλίου αὐτοῦ –πονηρὰ καὶ ἀνεπαίσθητα– ἐπιχειροῦν νὰ ἀναιρέσουν οἱ πατέρες τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς, ἀκόμα καὶ τὴν δυνητικὴ ἑρμηνεία τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος, ἐνέργεια ποὺ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος θεωροῦσε κατὰ πάντα ὀρθόδοξη!!!

Ὁ π. Ἐπιφάνιος δηλαδὴ δίδασκε, πὼς ἐὰν διαπιστωθεῖ ἡ αἱρετικὴ διδασκαλία Ἐπισκόπου, ἐπιτρέπεται ἡ διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου καὶ ἡ Ἀποτείχιση ἀπὸ τὸν αἱρετίζοντα Ἐπίσκοπο, ΠΡΙΝ νὰ καταδικαστοῦν οἱ Ἐπίσκοποι αὐτοὶ ἀπὸ Σύνοδο, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησιας καὶ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα. Ὁ “ἁγιομάχος” Μητροπολίτης Πειραιῶς καὶ τὸ ἐπιτελεῖο του, ἀμφισβητοῦν πλέον κι αὐτὴ τὴ θέση! (Κατὰ τὰ ἄλλα ...σέβονται(!) τὸν π. Ἐπιφάνιο καὶ χρησιμοποιοῦν τὸ κῦρος του, ὅπου τοὺς συμφέρει).

Τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ εἶναι εὔγλωττο καὶ καταδεικνύει ποῦ εὑρίσκεται ἡ ἀλήθεια.

Θά ἀναφερθῶ ἐν συνεχείᾳ στό κεφάλαιο τῆς μελέτης σας «Ἡ ἀποτείχισις στά χρόνια τῆς εἰκονομαχίας». Ἐδῶ πατέρες, εἶναι ὁλοφάνερη ἡ πρόθεσί σας, ὅπως γίνεται καί σέ ὅλη τήν κριτική μελέτη σας, νά μᾶς παρουσιάσετε τά γεγονότα τῆς ἱστορίας κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε νά φανῆ ὅτι ἡ ἀποτείχισις τῶν ἁγίων, κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἔγινε μετά ἀπό τήν συνοδική καταδίκη τῆς αἱρέσεως τῆς εἰκονομαχίας καί, ὡς ἐκ τούτου, ἡ σημερινή ἀναμονή τῆς καταδίκης τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία γίνεται ἀπό τούς ἀντιοικουμενιστές μέ βάσι τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος, εἶναι νόμιμη καί κατά πάντα σύμφωνη μέ τήν διαχρονική Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας.

Δέν ἀντιλαμβάνεσθε, ἴσως, οὐδόλως ὅτι κατ’ αὐτόν τόν τρόπο παίζετε κι ἐσεῖς τόν ρόλο σας καί μάλιστα κατά τρόπον ἄψογο, στήν ὀργανωμένη καί καλά μελετημένη πορεία τῆς αἱρέσεως, ὥστε ἐσεῖς, ὡς ἀντιοικουμενιστές καί πολέμιοι τῆς αἱρέσεως, νά γίνετε οἱ ὁδηγοί τῶν Ὀρθοδόξων στήν ἀδράνεια καί τόν ἐφησυχασμό. Νά τούς ὁδηγήσετε σὲ τέτοιου εἴδους ἀντιδράσεις, οἱ ὁποῖες δέν πλήττουν τήν αἵρεσι καί τούς αἱρετικούς, ἀλλά ἁπλῶς καθησυχάζουν τίς συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων, (π.χ. ὁμολογίες πίστεως καί χαρτοπόλεμος). Κυρίως ὅμως, νά προκαλέσετε τήν ἐκ τῶν ἔσω διάσπασι τοῦ ὀρθοδόξου ἀγῶνος, ἐφ’ ὅσον, οὔτε ἐσεῖς ἐξέρχεσθε ἀπό τήν αἱρετική παράταξι καί τό στρατόπεδο τῆς Ν. Ἐποχῆς, οὔτε καί ἀφήνετε νά ἐξέλθουν διά τῆς ἀποτειχίσεως οἱ βουλόμενοι καί θέλοντες νά ἀγωνισθοῦν ὀρθοδόξως.

Ἐσεῖς πατέρες, ὅπως φαίνεται, ἔχετε πρωταρχικό ρόλο στήν ὅλη πορεία τῆς αἱρέσεως, μεγαλύτερο ἴσως καί ὁπωσδήποτε σημαντικώτερο ἀπό τούς πρωτεργάτες τῆς αἱρέσεως (Βαρθολομαῖο, Ζηζιούλα κλπ.), διότι ἡ ἐπιτυχής πορεία καί ἔκβασις μιᾶς καλά μελετημένης καί σωστά προγραμματισμένης ἐκστρατείας ἐναντίον τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, στηρίζεται πρωτίστως στήν ἐπιτυχή διάσπασι, στήν ἐκ τῶν ἔσω ἐξουδετέρωσι καί στόν ἔνδοθεν ἀποπροσανατολισμό τοῦ ὀρθοδόξου μετώπου. Πιστεύω ὅτι, ὅταν αὐτά κατορθώσετε νά τά στηρίξετε καί στούς Ἁγίους, τότε ἡ ἐπιτυχία σας θά εἶναι πλήρης.

Ἐπειδή, ὅπως ἀνέφερα καί σέ ἄλλο σημεῖο, (εἶναι ὅμως πολύ σημαντικό καί πρέπει νά τονισθῆ) δέν ἔχετε οὔτε ἕνα ἁγιογραφικό καί πατερικό κείμενο νά παρουσιάσετε, πού νά συνηγορῆ ἤ ἔστω νά ὑπαινίσσεται τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος, προσπαθεῖτε μονίμως στήν μελέτη σας, νά στηριχθῆτε σέ ἱστορικά γεγονότα, τά ὁποῖα ἀγωνίζεσθε νά προσαρμόσετε στήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος, βοηθούμενοι ἀπό τήν ἔλλειψι ἐπαρκῶν ἱστορικῶν στοιχείων καί, βεβαίως, ἀπό τήν χρονική ἀπόστασι κατά τήν ὁποία αὐτά ἱστορικά ἐξελίχθηκαν.

Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, παρουσιάζετε τήν ἁγία Γραφή καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων νά ἔρχωνται σέ πλήρη ἀντίθεσι μέ τά ἱστορικά αὐτά γεγονότα, ἐνῶ ἡ ὀρθόδοξος μέθοδος εἶναι  νά ἀνακαλύψωμε σ’ αὐτά ὅλα τήν ἐσωτερική ἑνότητα καί ἁρμονία πού ὑπάρχει, ἀκόμα καί ὅταν ἐξωτερικά κάπου φαίνεται ὅτι δέν ἐναρμονίζονται. Δηλαδή τά ἐναρμονισμένα κατά τό πνεῦμα τῶν Πατέρων, ἐσεῖς τά φέρετε σέ ἀντίθεσι, ἐνῶ θά ἔπρεπε τά ἐξωτερικῶς διεστῶτα νά τά φέρετε σέ συμφωνία.  Θεωρῶ τελικά, πατέρες, ὅτι ἡ ἐπιτυχία ὡς πρός τήν ἐπικράτησι τῆς αἱρέσεως, στηρίζεται κυρίως σέ ἐσᾶς (ἐννοῶ ὅσους ἔχουν τέτοια φρονήματα) καί λιγότερο στούς καθαρόαιμους  πρωτεργάτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἐρχόμενος, μετά τά ἀνωτέρω, εἰς λεπτομερέστερη ἀνάλυσι αὐτοῦ τοῦ κεφαλαίου τῆς μελέτης σας ἔχω νά ἀναφέρω τά ἑξῆς. Γράφετε εἰς τό κεφάλαιο αὐτό στήν σελ. 34 τῆς κριτικῆς μελέτης σας: «Κατά περίεργο τρόπο ὅμως ἀγνοεῖ (σκόπιμα ἄραγε;) τόν Μεγάλο Πατέρα καί διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας μας Ὅσιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό. Ὁ Μέγας αὐτός Πατήρ ὑπῆρξε ὁ πνευματικός ἡγέτης τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος κατά τῶν Εἰκονομάχων, ὄχι μόνον διότι μέ τίς τρεῖς περίφημες πραγματεῖες του “Περί τῶν ἱερῶν εἰκόνων”, κονιορτοποίησε κυριολεκτικά τά θεολογικά ἐπιχειρήματα τῶν εἰκονομάχων, ἀλλά καί διότι πρωτοστάτησε στήν σύγκληση Τοπικῆς Συνόδου στή Συρία τό 726 (δηλαδή μέ τήν ἔναρξη τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος), ἡ ὁποία καταδίκασε τήν αἵρεση. Μέ τήν Σύνοδο αὐτή ἔχουμε τήν πρώτη καταδίκη τῆς αἱρέσεως καί, ἑπομένως, ἡ αἵρεση ἦταν ἤδη κατεγνωσμένη Συνοδικά ἀπό τό 726».

Μέ αὐτά πού ἀναφέρετε, πατέρες, θέλετε νά παρουσιάσετε, ἄν σᾶς ἑρμηνεύω σωστά, ὅτι οἱ Ἅγιοι τῆς πρώτης περιόδου τῆς εἰκονομαχίας ἀποτειχίστηκαν ἀπό μία κατεγνωσμένη συνοδικά αἵρεσι, ἔχοντες ὡς ὁδηγό (πέρα ἀπό τή συνοδική καταδίκη τῆς αἱρέσεως) καί τίς θεολογικές πραγματεῖες τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ. Αὐτό ἄλλωστε τό ἀναφέρετε καί κατωτέρω ὅπως θά ἰδοῦμε. Γιατί ὅμως, προκειμένου νά στηρίξετε αὐτό πού ἰσχυρίζεσθε, δέν ἀναφέρετε καί κάποιον ἅγιο τῆς περιόδου αὐτῆς, πού νά ἀνέφερε κάτι, ἔστω ὡς ὑπαινιγμό, μέ τό ὁποῖο νά φαίνεται ὅτι ἀποτειχίσθηκε ἀπό τόν εἰκονομάχο Πατριάρχη του, ἐπειδή στηρίχθηκε στή Σύνοδο αὐτή τῆς Συρίας ἤ στόν Ἅγ. Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό;

Εἶναι χαρακτηριστικό, πατέρες, ὅτι ὅλες οἱ ἀναφορές καί οἱ συζητήσεις τῶν Ἁγίων τῆς περιόδου αὐτῆς, ἀναφέρουν τήν περί εἰκόνων Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας καί  μνημονεύουν (ἀλλὰ καί στηρίζονται) στήν διδασκαλία τῶν παλαιῶν ἀναγνωρισμένων Ἁγίων καί ὄχι τῶν συγχρόνων των κληρικῶν καί θεολόγων, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν ἀκόμα ἀναγνωρισθεῖ ὡς Ἅγιοι. Καί εἶναι λογικό αὐτό, οἱ Ἅγιοι δηλαδή τῆς περιόδου αὐτῆς, νά μήν στηρίζωνται οὔτε σέ πρόσφατες καί μή ἀναγνωρισμένες Συνόδους, οὔτε σέ προσφάτους καί μή ἀναγνωρισμένους Ἁγίους, διότι ἁπλούστατα, ἄν ἐστηρίζοντο εἰς αὐτά, θά ἠδύναντο ἄριστα οἱ εἰκονομάχοι νά ἀντιπαρατάξουν πρόσφατες εἰκονομαχικές Συνόδους καί δικούς τους συγχρόνους εἰκονομάχους πατέρες, οἱ ὁποῖοι ὑπερμάχησαν καί θεολογικά ὑπεστήριξαν τήν αἵρεσι.

Θά προσπαθήσω, πατέρες, νά σᾶς ἀποδείξω τό πόσο τά ἐπιχειρήματά σας εἶναι ὄχι μόνον ἄστοχα, ἀλλά δυστυχέστατα δὲν εἶναι ὀρθόδοξα, ἀντίθετα εἶναι ἐπιχειρήματα ποὺ βοηθοῦν καὶ στηρίζουν τὴν ἀνεμπόδιστη ἐξάπλωσι τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὴν ἀπόδειξι αὐτή μᾶς τήν προσφέρει ὁ βίος τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Στεφάνου τοῦ νέου, ὁ ὁποῖος ἔζησε καί ἐμαρτύρησε κατά τήν πρώτη περίοδο τῆς εἰκονομαχίας καί μάλιστα πολύ πρίν τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ὁ βίος του καί ἡ ὁμολογία του εἶναι συγκλονιστική καί ὠφελιμώτατη ὄχι μόνο γιά μᾶς, ἀλλά καί γιά ὅσους μελετήσουν τίς σκέψεις καί ἀπόψεις μας, ἀναιρεῖ δέ ὅλα τά ἐπιχειρήματά σας καί τά διαλύει ὡς ἱστόν ἀράχνης.

Κατ’ ἀρχάς εἶναι συγκλονιστικό τό γεγονός πού περιγράφεται στόν βίο του, ὅτι δηλαδή οἱ εἰκονομάχοι καί ἐν προκειμένῳ ὁ ἔξαρχος καί ἐκπρόσωπος αὐτῶν, ὁ αὐτοκράτωρ Κων/νος ὁ Κοπρώνυμος, δέν ὑπελόγισε, οὔτε ἔδειξε τό παραμικρό ἐνδιαφέρον, οὔτε γιά τίς ὀρθόδοξες Συνόδους ὑπέρ τῶν εἰκόνων πού ἀναφέρετε, οὔτε γιά τίς θεολογικές πραγματεῖες τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, οὔτε γιά τά ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα, τά ὁποῖα τόν ἐστηλίτευαν, ἀλλά μόνον γιά τούς ἀποτειχισμένους τῆς περιοχῆς τῆς Κων/πόλεως, τούς ὁποίους περιφρονητικά ἀποκαλοῦσαν «ἀμνημονεύτους», ὡς ἀποκομμένους δηλαδή ἀπό τήν ἰδική τους ἐκκλησιαστική κοινωνία.

Τό ἀκόμη φοβερώτερο εἶναι ὅτι οὔτε ἡ Σύνοδος τῆς Ἱέρειας τῶν τριακοσίων πενῆντα (350) περίπου εἰκονομάχων Ἐπισκόπων εἶχε γιά τόν αὐτοκράτορα καί τούς εἰκονομάχους τόση ἰσχύ καί ἀξία, ὅση θά ἔπαιρνε ἄν κατώρθωναν νά πείσουν νά ὑπογράψη τίς ἀποφάσεις της ὁ ἔξαρχος καί πνευματικός ἀρχηγός τῶν ἀποτειχισμένων, δηλαδή ὁ ἅγιος Στέφανος ὁ νέος, ὁ ἡγούμενος τοῦ ὄρους τοῦ Αὐξεντίου. Κατάλαβαν καλά, δηλαδή, οἱ εἰκονομάχοι, ὅτι μόνο τότε μποροῦσαν νά ἐπιβάλλουν τήν αἵρεσι, ἄν προσεταιρίζοντο ἤ ἐξουδετέρωναν τόν ἅγιο Στέφανο. Τότε θά καταξιώνετο ἡ αἵρεσις καί θά ἀποκτοῦσε καθολική ἰσχύ.

Ὑπ’ ὄψιν ὅτι γιὰ ἐμᾶς σήμερα, οἱ εἰκονομάχοι Ἐπίσκοποι, εἶναι ἀναμφισβήτητα αἱρετικοί, γιατί γνωρίζουμε τήν τελεσίδικη καταδίκη τους μετὰ τὴν ἐπικράτησι τῆς Ὀρθοδοξίας. Γιά τούς Χριστιανούς ὅμως ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἦσαν οἱ κανονικοί καί νόμιμοι Ἐπίσκοποι! Ἡ διδασκαλία τους μάλιστα εἶχε ἐπικυρωθῆ ἀπό Σύνοδο Ἐπισκόπων οἰκουμενικῆς ἐμβέλειας, τή Σύνοδο τῆς Ἱέρειας. Οἱ ἴδιοι οἱ εἰκονομάχοι Ἐπίσκοποι (καί ὅσοι τούς ἀκολουθοῦσαν), μποροῦσαν νά ἔχουν ἔτσι, ἥσυχη τή συνείδησί τους μὲ τήν δικαιολογία ὅτι ἀκολουθοῦν τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου τῆς Ἱέρειας, ἡ ὁποία ὑπερτεροῦσε, φυσικά, κάθε ἄλλης τοπικῆς Συνόδου πού τυχόν εἶχε γίνει σὲ ἄλλο τμῆμα τῆς αὐτοκρατορίας. Ἀντίθετα οἱ Ὀρθόδοξοι (καί μέσα σ’ αὐτούς ὁ ἅγιος Στέφανος), δέν λογάριασαν, οὔτε ἔλαβαν ὑπ’ ὄψιν τους τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου τῆς Ἱέρειας, ἁπλούστατα γιατὶ ἡ ἀπόφασι τῆς Συνόδου δέν συμφωνοῦσε (ὅπως εἴπαμε) μέ τήν Ἁγία Γραφή καί τήν διδασκαλία τῶν προγενεστέρων Ἁγίων.

Συνέβη δηλαδή τότε, αὐτό ἀκριβῶς πού ἐπαναλαμβάνεται σήμερα ἀπό τούς ἀντιοικουμενιστές· δέν σπεύδουν νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (ἄν καί ὁμολογοῦν  ὅτι ἀποτελεῖ αἵρεσι καί τήν ἀναθεματίζουν), ἀλλά περιμένουν τήν ἔγκρισι Συνόδου γιά νά πραγματοποιήσουν τὴν ἀπομάκρυνσι αὐτή.

Ἄς δοῦμε τώρα, τή συνέχεια. Ἀφοῦ ἐπέλεξε ὁ αὐτοκράτωρ ἕναν κατάλληλο ἀξιωματοῦχο εἰκονομάχο, τόν ἀπέστειλε πρός τόν ὅσιο Στέφανο λέγοντάς του: «Τόν τοῦ Αὐξεντίου βουνόν καταλαβών, τόν ἐκεῖσε ἐμφωλεύοντα Στέφανον τοὔνομα, καί τοῦτον ἀμνημονεύτων ἐσμοῦ ὁμόσχημον, τοῦτον ὑπογράψαι ἐν τῇ συνόδῳ πεῖσον, εἰπών∙ Τῇ πρός σέ φιλίᾳ διά τό εὐσεβές σου τοῦ βίου κινούμενοι οἱ εὐσεβεῖς καί ὀρθόδοξοι ἡμῶν βασιλεῖς Κωνσταντῖνος καί Λέων κελεύουσι ὑπογράψαι σε πρός τόν τῆς ὀρθοδόξου ἡμῶν συνόδου ὅρον∙ δούς αὐτῷ φοίνικας καί ἰσχάδας, καί ἄλλα τινά ἅπερ εἰσίν ἐπιτήδεια εἰς τροφήν ἀσκητοῦ. Ἤδει γάρ καί αὐτός ὁ τύραννος τήν ἐγκρατῆ καί Θεῷ ἐγγίζουσαν τοῦ ὁσίου διαγωγήν. Ὁ δέ παρευθύ τό ὄρος καταλαβών, καί πρός τήν κορυφήν τοῦ βουνοῦ προσταθείς, τῷ ἁγίῳ Πατρί, τό διά γλώσσης γραμματεῖον ἐκόμισεν, συμβουλεύων ὁ κάκιστος καί ὑπογράψαι καί ἐπαινέσαι τῶν βασιλέων τόν ὅρον. Ὁ δέ τίμιος οὗτος Στέφανος, ὁ τοῦ προτέρου ἐφάμιλλος, ὡς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ ἀεί τόν Θεόν προορώμενος, καί μή σαλευόμενος ἐν οἱᾳδηποτοῦν αἱρετικῇ ὑπονοίᾳ πρός τόν πατρίκιον ἔφη∙ Πρόσχες κυριοπατρίκιος∙ αἱρετικῆς ὑπολήψεως ἐν τῷ ὅρῳ τῆς ψευδοσυλλόγου ταύτης συνόδου προτεθειμένης, Στέφανος οὔτε ὑπογράφω, οὔτε τό πικρόν γλυκύ ἀποκαλῶ∙ ἵνα μή τό τοῦ προφήτου οὐαί ἐπισπάσωμαι∙ πρός δέ καί τήν τῶν ἱερῶν εἰκόνων προσκύνησιν, εὐχερῶς μέλλω ἀποθνήσκειν, μηδένα λόγον ποιούμενος τοῦ ταύτας ἀπωθεῖσθαι τολμῶντος αἱρεσιάρχου βασιλέως» (P.G. 100,1124A).