Οι αντιφάσεις των αντι-Οικουμενιστών (που συνεχίζονται και μετά την Πανορθόδοξη) και οι συνέπειες της διδαχής τους για τη σωτηρία των πιστών

 

Τοῦ Σημάτη Παναγιώτη

  Ἡ Οἰκουμενιστικὴ παναίρεση εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ἐπεκτείνεται καὶ προκαλεῖ βάναυσα τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα μὲ ἀποτέλεσμα οἱ ἀντιδράσεις ἐναντίον τῶν κακοδόξων Οἰκουμενιστῶν νὰ αὐξάνονται καὶ οἱ πιστοὶ νὰ ἀποφασίζουν νὰ μὴν ὑπακούουν στὶς συμβουλὲς τῶν «ἀντι-Οἰκουμενιστῶν», ποὺ ἀποδείχτηκαν δίγλωσσοι καὶ εἶναι συνυπεύθυνοι γιὰ τὴν ἐπέκταση τῆς αἱρέσεως.

  Δυστυχῶς τόσα χρόνια μὲ δαιμονιώδη ἐπιμονὴ διαστρέφουν οἱ «ἀντι-Οἰκουμενιστὲς» τὴν Ἁγιοπατερική μας Παράδοση ὡς πρὸς τὴν στάση τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, χρησιμοποιώντας  –γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τοὺς πιστοὺς νὰ μιμηθοῦν τοὺς Ἁγίους μας–  ἐκβιαστικὰ καὶ ἀντορθόδοξα ὀρθολογιστικὰ διλήμματα.

   Τὸ φοβερότερο ὅλων (γιὰ τὸ ὁποῖον ἡ εὐθύνη τους ἐνώπιον τοῦ Κυρίου εἶναι μεγάλη) ἔγκειται στὸ ὅτι διδάσκουν πὼς ἡ ἐπικοινωνία μετὰ τῶν αἱρετικῶν δὲν σχετίζεται μὲ τὴν σωτηρία μας! Εἴτε κοινωνεῖ κανεὶς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς εἴτε ὄχι, εἴτε λαμβάνει ἀπ’ αὐτοὺς τὰ μυστήρια εἴτε ὄχι, εἴτε ἔχει ὡς συμβούλους καὶ πνευματικοὺς Οἰκουμενιστὲς Ποιμένες εἴτε ὄχι, αὐτὸ εἶναι ἀδιάφορο, ἀρκεῖ ὁ ἴδιος νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος καί, ἐὰν μπορεῖ, νὰ διαμαρτύρεται! Διαγράφουν κυριολεκτικὰ τὰ ἑκατοντάδες Ἁγιογραφικὰ καὶ Πατερικὰ κείμενα, τὰ ὁποῖα ἐπισημαίνουν τὴν μόλυνση ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν σχέση μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τὰ ὁποῖα διδάσκουν τὴν ἄμεση ἀπομάκρυνση ἀπ’ αὐτούς!

  Δυστυχῶς οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς Ποιμένες προσποιοῦνται ὅτι δὲν ἀντιλαμβάνονται τὴν μεγάλη ἀντίφαση καὶ ἀποφεύγουν νὰ κάνουν τὴν ἁπλὴ σκέψη:

   Δὲν ἀντιφάσκω, ὅταν π.χ., κηρύττω τόσα χρόνια τὴν ἀπομάκρυνση τῶν πιστῶν ἀπὸ τοὺς Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, τὶς διάφορες «φωτισμένες» ἢ ἀπὸ ἑκατοντάδες ἄλλες νεοφανεῖς αἱρέσεις (ποὺ προέρχονται ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν χῶρο τῶν Προτεσταντῶν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν χῶρο τῶν Ὀρθοδόξων), καὶ τώρα διδάσκω τοὺς πιστούς τὰ ἀντίθετα; Τοὺς διδάσκω, δηλαδή, καὶ τοὺς συμβουλεύω πειθαναγκαστικά: μὴν ἀπομακρύνεσθε ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, παρότι εἶναι πολὺ χειρότεροι τῶν ἄλλων μικρῶν αἱρέσεων καὶ κακοδοξιῶν, ὥσπου νὰ καταδικάσουν οἱ ἴδιοι οἱ Οἰκουμενιστὲς τὸν ἑαυτό τους σὲ Σύνοδο!

    Μὰ καὶ οἱ ἄλλες αἱρέσεις δὲν ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπὸ Πανορθόδοξο ἢ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (ἂν ἀποδεχτοῦμε τὶς θέσεις τους) κι ὅμως οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς θεωροῦν ὅτι εἶναι ὑποχρεωτικὴ γιὰ ἕναν ὀρθόδοξο (κι ὄχι δυνητική) ἡ ἀπομάκρυνση ἀπ’αὐτόν!

  Ἀλλὰ οὔτε καὶ μετὰ τὴν Πανορθόδοξη ―παρότι ἀπεδείχθη μὲ τὴν διεξαγωγή της, πὼς οἱ Οἰκουμενιστὲς κάνουν ὅ,τι θέλουν: συνεδριάζουν μὲ «διορισμένους»-δικούς τους ἀνθρώπους, διευθύνουν, νομοθετοῦν, καταργοῦν Ἱεροὺς Κανόνες καὶ Εὐαγγελικὲς Ἐντολές, ἀποφασίζουν γιὰ τὴν «ἐκκλησιαστικότητα» τῶν αἱρετικῶν κ.λπ.―  οὔτε μετά, λοιπόν, ἀλλάζουν «νοῦν» (μετανοοῦν), ἀλλὰ ἐπιμένουν στὴν κακόδοξη τακτική τους!

   Διαγράφουν, πλέον, ὁλοφάνερα καὶ σκανδαλωδῶς τὴν διδασκαλία τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων ὅλων τῶν ἐποχῶν, οἱ ὁποῖοι διδάσκουν ἀπὸ κοινοῦ ὅτι ὁ συμπνευματισμὸς καὶ ἡ κοινωνία μὲ αἱρετικοὺς καὶ κακοὺς ἀνθρώπους φθείρει, δηλητηριάζει, μολύνει τὶς ψυχές! Καὶ τοῦτο, παρότι δεκάδες ἄρθρα, ἀναρτήσεις καὶ βιβλία ἔχουν δημοσιευθεῖ τὰ τελευταῖα χρόνια, ποὺ παρουσιάζουν τὶς θέσεις αὐτὲς τῶν Ἁγίων! Οἱ «ἀντι-Οἰκουμενιστὲς» (Ἐπίσκοποι, Πατέρες καὶ ἱστολόγοι) τὶς πετοῦν στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων!

    Ἀποσυνδέουν δηλαδὴ τὴν σημασία ποὺ ἔχει ἡ κοινωνία τοῦ πιστοῦ μετὰ τῶν αἱρετικῶν στὸ κεφαλαιῶδες καὶ πρώτιστο θέμα τῆς σωτηρίας του! Καὶ τὸ ἀκόμα χειρότερο· ὅλα αὐτά –τουλάχιστον οἱ ἡγέτες τοῦ «ἀντι-Οἰκουμενιστικοῦ» ἀγῶνος καὶ οἱ ὁμόχνωτοι ἱστολόγοι– δὲν τὰ ἀγνοοῦν· γνώριζαν, προέβαλαν καὶ δίδαξαν τὴν ὀφειλόμενη στάση τῶν πιστῶν ἔναντι τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀλλ’ ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νὰ τὰ ἐφαρμόσουν, ὀπισθοχώρησαν καὶ ἔκτοτε –καὶ κάθε φορὰ ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς προωθεῖται καὶ ἐπεκτείνεται– ἐπινοοῦν νέους τρόπους καὶ συλλογιστικὲς γιὰ νὰ μὴν τὰ ἐφαρμόζουν!

  Νὰ ἐπιμείνουμε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐπιχειρήματά τους: Ὅταν συγκληθεῖ Σύνοδος, ἔλεγαν, καὶ ἀποφασίσει τὴν καταδίκη τους, τότε θὰ θὰ διακόψουμε τὸ Μνημόσυνο!

   Βέβαια, γνώριζαν πολὺ καλά, (ὅταν ἔλεγαν αὐτό) ὅτι κορόϊδευαν καὶ ἐνέπαιζαν τοὺς πιστούς, διότι ὅταν κάποια Σύνοδος καταδικάσει τοὺς αἱρετικούς, τότε δὲν μιλᾶμε γιὰ Διακοπὴ Μνημοσύνου, γιατὶ οἱ αἱρετικοὶ τότε, βρίσκονται ἐπίσημα ἐκτὸς Ἐκκλησίας! Ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου γίνεται, ὅταν οἱ αἱρετικοὶ εἶναι ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας· ὅταν κυρίως κατέχουν ἡγετικὲς θέσεις ἐντὸς αὐτῆς.

   Καὶ ἐπειδὴ γνώριζαν, ἐλέγχονται ὡς Ποιμένες, γιὰ ἀδιαφορία! Ἀδιαφορία γιὰ τὶς ψυχὲς ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός· καὶ στρουθοκαμηλισμό· διότι παρέβλεψαν τὸ βασανιστικὸ ἐρώτημα: καὶ ἕως τότε, ποιός εὐθύνεται γιὰ τὶς ψυχὲς ποὺ ἀποδέχονται αἱρετικὲς ἰδέες καὶ πρακτικές; Ποιός

Αυτόν τον Πανθρησκειαστή Πάπα αναβάθμισαν σε "εκκλησία" οι Οικουμενιστές!

Το «Θηρίο» ανάμεσα μας!

Έρχεται η Παγκόσμια Θρησκεία και τα ανοιχτά σύνορα!

Στο βίντεο εμφανίζονται διάφοροι πιστοί θρησκειών του κόσμου, αρχικά δηλώνοντας την ξεχωριστή δική τους «πίστη».
«Πιστεύω στον Βούδα», λέει μια γυναίκα.
«Πιστεύω στον Θεό», λέει ένας ραβίνος.

«Πιστεύω στον Ιησού Χριστό», λέει ένας ιερέας.
«Πιστεύω στον Αλλάχ», λέει ένας μουσουλμάνος.
Ο Πάπας κλείνει το βίντεο με μια έκκληση προς τους ανθρώπους από κάθε θρησκεία να μιλήσουν ο ένας με τον άλλον και να συνεργαστούν μεταξύ τους, ενώ λίγο μετά, ισχυρίζεται ότι όλοι, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, είναι «παιδιά του Θεού», ενώ το κλου του παπικού βίντεο είναι όταν οι θρησκευτικοί ηγέτες δηλώνουν την κοινή τους πίστη στην «αγάπη» (προφανώς αυτή η «αγάπη» είναι ανώτερη από κάθε θεό, ή είναι η ίδια «θεός»).

πηγή

«Ρήμα σατανικόν ...τροφοδοτούν οι πνευματικοί»!

TIMOYME TON KAΛΟ EΠΙΣΚΟΠΟ, ΤΟΝ ΥΠΑΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ,

ΑΛΛΑ  ΔΕΝ  ΤΙΜΟΥΜΕ  ΚΑΙ  ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ  ΤΟΝ  ΑΛΛΟΤΡΙΟ,  ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΑΤΕΙ  ΤΟΥΣ  ΙΕΡΟΥΣ  ΚΑΝΟΝΑΣ ΚΑΙ  ΔΕΝ  ΟΡΘΟΤΟΜΕΙ  ΤΟΝ  ΛΟΓΩ  ΤΗΣ  ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου τοῦ 1965

1) TON KAΛΟ ΠΟΙΜΕΝΑ ΘΑ ΤΟΝ ΥΠΑΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΤΡΙΟ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΚΟΥΕΙ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ἡ ὑπακοή σὲ κακούς ἐπισκόπους εἶναι ρήμα σατανικόν καὶ ὄχι θεόπνευστο, που τροφοδοτοῦν ἐσφαλμένως οἱ πνευματικοί. 

2) Η ΟΔΟΣ ΦΙΛΟΘΕΗ, ΠΟΥ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΜΑΡΤΩΛΟΤΕΡΑ ΟΔΟΣ…

ΨΗΦΩ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΛΑΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΩΣΤΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

Σχόλιο:  Ἂν αὐτὰ ἔλεγε τότε ὁ Καντιώτης, τί νὰ ποῦμε σήμερα ἐν μέσῳ κληρικῶν ἀλλοιωμένων ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Κι ὅμως οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ἀπαιτοῦν ὑπακοὴ σὲ τέτοιους Ἐπισκόπους! Καὶ ὅλοι τοὺς ἀκολουθοῦν, ἀκόμα κι ἐκεῖνοι ποὺ καυχῶνται ὅτι εἶναι ...πνευματικὰ τέκνα τοῦ Καντιώτη!!!

Πως οι τελευταίοι Πάπαι προωθούν την σύγκλισιν με το Ισλάμ;

     Προσφάτως αντικρύσαμεν τον Πάπαν να διάκειται ευνοϊκά προς το Ισλάμ όχι μόνον περιθάλπων αποκλειστικά μουσουλμάνους, αλλά και κατά την επίσκεψίν του εις Λέσβον να χαιρετά μίαν σημαίαν του Ισλαμικού Κράτους! Μετά από ολίγας ημέρας προσεκάλεσε και εδέχθη ενθέρμως τον ιμάμην του Καΐρου εις το Βατικανόν. Η πολιτική του Βατικανού όμως δεν προέκυψε τώρα, αλλά είναι σταθερά κατά τουλάχιστον τους τελευταίους τρεις πάπαι, ο οποίοι απέφευγαν αρχικώς να καταφερθούν εναντίον του

Αιρετικὸ παραλήρημα!

«Εξηρεύξατο η καρδία μου λόγον αγαθόν», 3^ο.

ΟΝΤΩΣ  ΑΓΙΑ  ΚΑΙ  ΜΕΓΑΛΗ  Η  ΣΥΝΟΔΟΣ  ΤΗΣ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

Α.

Όντως! Και Αγία και Μεγάλη η Σύνοδος της Ορθοδοξίας -Ιούνιος, 2016- στην Αποστολική μας μεγαλόνησο, την Κρήτη. Σημαδεμένη με την εναρκτήρια Λειτουργία της γιορτής των Γενεθλίων της Εκκλησίας, της Πεντηκοστής, από την πυρφόρο χάρη του Αγίου Πνεύματος που, «θεραπεύει τα ασθενή και αναπληρώνει τα ελλείποντα»! [σ.σ.: Θεραπεύει καὶ τοὺς θεληματικὰ αἱρετίζοντας καὶ ἀντιστεκομένους στὴ Θ. Χάρη;].

      Αγία, γιατί η Ορθοδοξία ως η απαρέγκλιτη συνέχεια της ενωμένης Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας ευλογήθηκε να εκπέμψει σήμα μαρτυρίας ζώντος Θεού σε καίρια σύγχρονα προβλήματα! Μεγάλη, γιατί αντιμετώπισε με διακριτική οικονομία και ευδιάκριτη αδελφική αλληλοπεριχώρηση το θέμα «αιχμής», τις σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με το θρυμματισμένο, λόγω του μη επαρκώς «ουρανωθέντος γεώδους φυράματος» όλων, υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο! [σ.σ.: Ἡ ἀναγνώριση τῶν αἱρετικῶν ὡς Ἐκκλησιῶν, εἶναι -γιὰ ὅλους ὅσους συνεργάζονται, ἐπαινοῦν καὶ σχολιάζουν στὸ ἐν λόγῳ ἱστολόγιο- διάκριση, οἰκονομία καὶ ἀδελφικὴ ἀλληλοπεριχώρηση!].

      Η εμμονή των τεσσάρων στην απουσία, παρά τις αδελφικές εκκλήσεις ως τη δωδεκάτη, ουδόλως την έβλαψε. Γιατί, ο εθνοφυλετισμός δεν έχει πέραση στην Ορθοδοξία, όσο μεγάλο αριθμητικά πάτρωνα κι αν διαθέτει! [σ.σ.: Ἐνῶ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει!].Το θέμα της Αλήθειας της Εκκλησίας ήταν πάντα και είναι ποιοτικό, όχι ποσοτικό! Ένας Μέγας Αθανάσιος άρκεσε να το σηκώσει στους ώμους του! [σ.σ.: Κι ἕνας Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Νεστόριος, τὸ καταπόντησε· τὸ ἴδιο κάνει σήμερα ὁ ὁμόλογος του Βαρθολομαῖος καὶ σηκώνει στοὺς ὤμους του, ἀντὶ γιὰ τὴν Ἀλήθεια, τὴν πλάνη τῆς οἰκουμενιστικῆς παναιρέσεως!]. Και η εν Ελλάδι Επισκοπική «Τετρακτύς», με την πανεπιστημιακή υποστηρικτική τριανδρία της συντονισμένη στο γνωστό της κυμβαλισμό, «ώδινεν όρος και έτεκε μυν», ή πιο θεολογικά, «συ τηρήσεις αυτής -της Εκκλησίας- την πτέρναν»!  [σ.σ.: !!!].

******

      Αμφότερα, «όντως Αγία και Μεγάλη», κοινωνούνται ειρηνικά από όσους χριστιανούς συντονίζονται με την παρθενική ταπείνωση -«Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»- Λκ.1,38- και τη συνακόλουθη υπακοή στη Συνοδική-δημοκρατική-έκφραση της Εκκλησίας -«Πείθεσθε τοις ηγουμένοις και υπείκετε, αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών ημών ως λόγον αποδώσοντες»-Εβρ.13,17. [σ.σ.: Βλάσφημος λόγος κατὰ τῆς Παναγίας μας μέσα στὸν Δεκαπενταύγουστο! Τί σχέση, βλάσφημε ἄνθρωπε, ἔχουν οἱ αἱρετικὰ ἀποφασίσαντες μὲ τὴν παρθενικὴ ταπείνωση τῆς Παναγίας; Καὶ ὁ ἱερέας ποὺ στὸ τέλος σχολιάζει (π. Νικόλαος Μεσσαλάς), καμία νύξη γι' αὐτὸ καὶ πολλὰ ἄλλα θέματα!]. Δηλαδή, από τους ορθόδοξους ουσίας, που μπορούν να ιχνηλατήσουν στα διασκευασμένα κατάλληλα αποσπάσματα που ακολουθούν, από γραπτό υψηλής πνευματικότητας, αυτό του παραπάνω από λίαν αγαπητού μου Αγιορείτη Προηγούμενου της Μονής Ιβήρων, Αρχιμανδρίτη Βασιλείου- του Μιχάλη Γοντικάκη των φοιτητικών χρόνων, συνεργάτη σε δυο μηχανές στο τμήμα Διεκπεραίωσης του φύλλου της «Ζωής». Φυσικά, όχι από τους «ορθόδοξους» τύπου οπαδού ποδοσφαιρικού σωματείου! Που, και δεν παρέλειψαν να του εξαπολύσουν τους απαραίτητους μύδρους! [σ.σ.: Τὸ κατανοήσαμε· οἱ οἰκουμενιστές -ἂν μάλιστα προέρχονται ἀπὸ Ἂδελφότητες, ἰδιαιτέρως τὴν "Ζωἠ"- εἶναι θεολόγοι οὐσίας!].

         Πιο συγκεκριμένα:        

1. Το πρώτο απόσπασμα αναδείχνει περίλαμπρα «όντως Αγία» τη Σύνοδο της Ορθοδοξίας σε όσους μπορούν να το διαβάσουν απροκατάληπτα ως εξής: Οι Συνοδικοί Ιεράρχες, Λειτουργοί του Κυρίου, πιστοί «στο χρέος το μεγάλο και άγιο των Ορθοδόξων, δεν έκαναν απλώς κάτι, αλλά φανέρωσαν τον πλούτο της χάριτος που λειτουργικά ζούμε στην Εκκλησία. Αυτό που μένει αμετάθετο, έστω κι αν ταράσσεται η οικουμένη και μετατίθενται όρη εις καρδίαν θαλασσών. Έχοντας συνείδηση της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, όχι ως ισχυρισμό, αλλά, ως ευλογία προερχόμενη από το Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού, και τη μαρτυρία των Αγίων του, διατράνωσαν ότι είναι «η μικρά ζύμη», η οποία «ουρανώνει το γεώδες ημών φύραμα»,  σε τούτη τη χαοτική εποχή,  στο μέτρο της χάρης που δέχονται από το Χριστό!  [σ.σ.:Ἀσφαλῶς δὲν ἀξίζει σχολιασμὸ τὸ συγκεκριμένο σημεῖο τραγικῆς τυφλότητος -ὅπως καὶ ὅλο τὸ ἄρθρο- ποὺ  βαπτίζει «πιστοὺς "στο χρέος το μεγάλο και άγιο των Ορθοδόξων» τοὺς  Οἰκουμενιστές, παρὰ μόνο γιὰ τὴν συνειδητοποίηση τῆς ἀλλοτριώσεως (μεγάλης-τεράστιας) μερίδος τῶν ὀρθοδόξων].

         Αυτό είναι λίαν ευανάγνωστο στο Τριαδικής δοξολογίας και ευχαριστίας μήνυμά της, όπου επισημαίνεται ότι: «Η Εκκλησία δε ζει  για τον εαυτό της. Προσφέρεται για ολόκληρη την ανθρωπότητα, για την ανύψωση και ανακαίνιση του κόσμου…»! Και, αναλύεται στα εξής έξι κεφάλαια. 1. «Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού και η εικόνα της Αγίας Τριάδος», και,  2. «Η αποστολή της στον κόσμο», όπου υπογραμμίζεται το θείο και ανθρώπινο της φύσης της, η αυτοσυνειδησίας της, συνακόλουθα και η αποστολή της. Να συντελέσει, ως θα λέγαμε χωρίς τις γνωστές θεολογικές μεγαλοστομίες, απλά και ταπεινά με το στίχο του Σεφέρη, «λίγο ακόμα να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα» σε καίρια θέματα, όπως: 3. Η οικογένεια …. 4. Η χριστιανική παιδεία. 5. Οι σύγχρονες προκλήσεις, και, 6. Η παγκοσμιοποίηση, τα ακραία φαινόμενα βίας και η μετανάστευση. Μεγάλα θέματα ή προβλήματα της σύγχρονης ζωής, που η Ορθοδοξία επιζητεί να διαποτίσει με «νουν Χριστού», ήγουν, με τη δυναμική της χωρίς όρους και όρια αγάπης Του, της κορυφαίας αγάπης -«μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει»- Ιω.15,13! Να τα ανεβάσει όσο είναι ανθρώπινα εφικτό σε άλλο επίπεδο, «ουρανώνοντας» «με τα όπλα του φωτός» -Ρωμ.13,12- «το γεώδες φύραμα» των μελών της, από τούτο, της ευρύτερης κοινωνίας. [σ.σ.: Σὲ λίγα κείμενα συναντᾶ κανεὶς τόσο "μεγάλα" καὶ κούφια λόγια].

2.   Το δεύτερο απόσπασμα αναδείχνει περίλαμπρα «όντως Μεγάλη» τη Σύνοδο της Ορθοδοξίας σε όσους μπορούν να το διαβάσουν απροκατάληπτα ως εξής: Οι Συνοδικοί Ιεράρχες, με όση χάρη τους δώρισε ο Χριστός ως Λειτουργούς Του, υπακούοντας στη «σαφή προτροπή του Κυρίου … Σας έδωσα παράδειγμα. Όποιος θέλει ας έλθει μαζί μου. Σηκώστε το σταυρό σας και ακολουθείστε με, χωρίς να έχετε παράπονο προς ουδένα. Αλλά, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς…»- Λκ.6,27. Και, έχοντας υπόψη ότι: «Η Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος …γι αυτό, το θέμα μας δεν είναι πώς θα δώσουμε λύσεις σε προβλήματα -«καθώς ο κόσμος δίδωσι»- Ιω.14,27-αλλά να αφήσουμε να φανεί πώς λύνει τα προβλήματα ο εν ημίν ζων Κύριος … Που, δεν προκαλεί κανέναν, αλλά ο Ίδιος «πάντα υπομένει» για να σώσει όλους …Φίλους του θεωρεί … εκείνους που αυτός αγαπά. Και τους αγαπά όλους, και αυτούς που τον αρνούνται, τον μισούν, και τον σταυρώνουν. Αυτή είναι η επανάσταση της αγάπης, «το μόνον καινόν υπό τον ήλιον». [σ.σ.: Παραλήρημα οἰκουμενιστικῆς πνευματικότητος!].

      Διό, στο έβδομο κεφάλαιο. «Η Εκκλησία εν διαλόγω», η Ορθοδοξία, ως η απαρέγκλιτη συνέχεια της ενωμένης Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, σηκώνει το Σταυρό του διαλόγου για όσο χρόνο χρειαστεί με τη θρυμματισμένη–διχοτομημένη από το 1054, και τριχοτομημένη από το 1517 -λόγω μη επαρκούς «ουρανώσεως του γεώδους φυράματος»  ό λ ω ν,  Εκκλησία του Χριστού, στηριζόμενη στη μόνη Κεφαλή της, τον Κύριο, που κάνει «τα αδύνατα, δυνατά» ! Γιατί, η Ορθοδοξία: «Έχει την ευρυχωρία του Πνεύματος, που αγκαλιάζει την οικουμένη. Αυτός είναι ο τρόπος και ο σκοπός της ζωής της. Και, αυτούς που ήλθαν … να την κτυπήσουν, να την αλλοιώσουν και να επιβληθούν, τους βλέπει ως θύματα πλάνης. Τους βλέπει ως αδελφούς αδύνατους που έχουν ανάγκη τη βοήθειά της. Έμαθε μόνο να αγαπά ! Εδώ κρίνεται η γνησιότητα και η δύναμη της πίστεώς μας, γιατί ούτε την αλήθεια σώζουμε καταρώμενοι τους πεπλανημένους, ούτε προσφέρουμε αυτό που ζητά η ψυχή του ανθρώπου με ψεύτικες φιλοφροσύνες» !  [σ.σ.: Ἡ βοήθεια δίνεται,ἀλλὰ δὲν τὴν δέχονται. Ἀντίθετα θέλουν νὰ μᾶς τραβήξουν κι ἐμᾶς στὸν ἅδη τους. Καὶ κάποιους κατάφεραν καὶ τοὺς κέρδισαν].

    Κατά ταύτα, η Ορθόδοξη Εκκλησία, χωρίς να παύει «να γνωρίζει, πού είναι η Εκκλησία, και να αναγνωρίζει ότι, δεν έχει την εξουσία να εκφέρει κρίση και να πει, πού δεν είναι η Εκκλησία» -Π. Ευδοκίμωφ- γιατί, «το Άγιο Πνεύμα πνέει όπου θέλει»-Ιω,3,8- αυτονόητο, χωρίς να ζητήσει την άδειά μας. [σ.σ.: Ὥστε ἔτσι λέει ὁ Εὐδοκίμωφ; Καλά, γιατί δὲν κάνεις τὸν κόπο νὰ μᾶς πεῖς, τί λένε οἱ Ἅγιοί μας;]. Ακολουθώντας τη δημοκρατική αρχή, «η γνώμη των πλειόνων κρατείτω» -που εδώ άγγιξε την παμψηφία-αποφασίζει: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία αποδέχεται την ιστορική ονομασία άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών». Με άλλα λόγια και πολύ απλά, ξεκαθαρίζει μια για πάντα ότι, «τα μεν οπίσω επιλανθανομένη, τοις δε έμπροσθεν επεκτεινομένη κατά σκοπόν διώκει εις το βραβείον της άνω κλήσεως» -Φλπ.3,13. Τουτέστιν ότι, ευθυγραμμίζεται με το Χριστό που: «Φίλους του θεωρεί … εκείνους που αυτός αγαπά. Και τους αγαπά όλους, και αυτούς που τον αρνούνται, τον μισούν, και τον σταυρώνουν. Αυτή είναι η επανάσταση της αγάπης, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον»! [σ.σ.: Τρέλα!].

     Άρα, από δω κι εμπρός εκείνο που μετράει  για όλους είναι το λειτουργικό: «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου»! Ο Χριστός κρίνει την ταπείνωση, την υπακοή, την ειλικρίνεια όλων !

*******

Β. Επίμετρα.
α.    Η ανωτέρω επικυρωθείσα σχεδόν παμψηφεί από τους Αγίους Συνοδικούς για το σημείο «αιχμής», τις «Σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο», τελική διατύπωση: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία αποδέχεται την ιστορική ονομασία άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών», αντί

εκείνης της αρμόδιας Επιτροπής: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορική ύπαρξη άλλων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών, που δεν είναι σε πνευματική κοινωνία μαζί της», από την οποία η Εκκλησία της Ελλάδος ζητούσε να διαγραφεί ο όρος «Εκκλησιών», αποτελεί ευλογία και δωρεά της Αγάπης του Χριστού! Και, καταγράφεται στην Παύλεια υπομονή, επιμονή, και ευρύτητα πνεύματος με την οποία οι, Παναγιότατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος και Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ανέλαβαν την πρωτοβουλία και ευθύνη να αποτολμήσουν να προτείνουν αυτή την ιερή υπέρβαση! 

   Που είναι, και Αγιογραφικά άψογη, και πατάει γερά στο αγαπητικό πνεύμα των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας! Και πρόκειται για μια ειλικρινή αδελφική υπέρβαση της αδυναμίας του «υπόλοιπου χριστιανικού κόσμου», έστω με καθυστέρηση όχι λίγων αιώνων, που χωρίς περιστροφές λέει: «Ως η Ορθόδοξη Εκκλησία βλέπουμε ότι κάπου κάπως ξεστρατίσατε! Ωστόσο, αποδεχόμαστε αυτό που υπεύθυνα μας λέτε ότι ήσαστε, Εκκλησία ή Ομολογία. Αποτολμούμε αυτό το βήμα σεβόμενοι τη Γραφή που λέει ότι, «το Άγιο Πνεύμα πνέει όπου θέλει» -Ιω.3,8. Μας επισημαίνει, δηλαδή,  ότι:  «Η Αγία  Τριαδική Αγάπη στέλνει τη χάρη της, όπου κρίνει Αυτή, ασφαλώς χωρίς να ζητάει την άδειά μας  ! Πράγμα κάθε άλλο παρά άγνωστο, αφού παμπάλαια ο Θεός μέσω του προφήτη μας το κάνει γνωστό λέγοντας: «Ευρέθην τοις προς εμέ μη ζητούσιν, εμφανής εγενόμην τοις εμέ μη επερωτώσιν»-65,1. Και, ο τιμώμενος σε Ανατολή και Δύση Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, ο Θεολόγος επισημαίνει: «Πολλοί της Εκκλησίας εντός, είναι ουσιαστικά εκτός αυτής, και όχι λίγοι τυπικά της Εκκλησίας εκτός, είναι ουσιαστικά εντός αυτής» ! Στο Όνομα, λοιπόν, του Χριστού, και σε ευθεία γραμμή με τους Μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας,  αποδεχόμαστε αυτό που με ευθύνη σας λέτε ότι ήσαστε, και συζητάμε ως ισότιμοι αδελφοί μαζί σας τα πάντα, αφήνοντας το ατυχές παρελθόν στην κρίση της αγάπης του Θεού! [σ.σ.: Κορύφωση τοῦ αἱρετικοῦ παραληρήματος!].  

   Είναι που λέει ο όχι μικρής ασκητικής εμπειρίας και θεολογικής εμβρίθειας

Η ιστορία των παρακλήσεων στην Υπεραγία Θεοτόκο

   Η αγάπη, ο σεβασμός και η τιμή των πιστών για το πρόσωπο της Θεοτόκου Μαρίας εκδηλώθηκαν από πολύ νωρίς, από την αρχή της σωτηρίου οικονομίας, όπως λέγουν οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, και είναι τόσο μεγάλη, ώστε αδυνατεί ο ανθρώπινος λόγος να περιγράψει τα αισθήματα αυτά επαρκώς.
    Από αυτήν την αγάπη, την τιμή και την ελπίδα στην μεσιτεία της προς τον μέγα και Μόνο Μεσίτη Χριστό και Υιό της, κατά το ανθρώπινον η Εκκλησία καθιέρωσε να τελείτε κατά την περίοδο της νηστείας του Δεκαπενταυγούστου, η ι. Ακολουθία του Μικρού και του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος εναλλάξ, εκτός των εορτών της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
    Έτσι επ' ευκαιρίας του γεγονότος αυτού καλόν είναι να δούμε και να γνωρίσουμε μερικά πράγματα για το τι είναι κανόνας, και

ΤΟ ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΕΥΡΩΠΗΣ! (Νίκος Χειλαδάκης)

"Π.Π.": Ὑπ' ὄψιν ὅτι μὲ ὅλους αὐτοὺς "κοινωνοῦν" οἱ "ἀντι-Οἰκουμενιστές", π.χ. ὅσοι συμμετεῖχαν στὸ Κολυμπάρι Κρήτης ἢ ἐπισκέπτονται τὸ Φανάρι, ἢ …!

Πράγματι φωτογραφίες που σοκάρουν και που δείχνουν πως εμφανίζονται οι εκπρόσωποι του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης στην Ευρώπη και υποτίθεται οι εκπρόσωποι της Ορθοδοξίας. Οι εμφανίσεις τους δεν έχουν

Οι «διατεταγμένοι» διωγμοί Αγιορειτών Πατέρων συνεχίζονται!

Ο Άγιος Ευσίγνιος ο Μάρτυρας

Γεννήθηκε στὴν Ἀντιόχεια καὶ ἦταν στρατιωτικὸς γιὰ ἑξήντα ὁλόκληρα χρόνια. Στρατεύθηκε ὅταν βασίλευε ὁ Κώνστας ὁ Χλωρός, πατέρας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ἔζησε πολλὰ χρόνια καὶ πρόφθασε μέχρι καὶ τὴ βασιλεία τοῦ Ἰουλιανοῦ του Παραβάτη.     Ὅταν κάποτε ὁ βασιλιὰς αὐτὸς ἔφθασε στὴν Ἀντιόχεια, ζήτησε νὰ τὸν δεῖ κάποιος γέροντας στρατιώτης 110 χρονῶν! Ὁ Ἰουλιανὸς ἀπὸ περιέργεια τὸν δέχθηκε, καὶ ἔμεινε ἔκπληκτος ὅταν εἶδε τὸ γέροντα στρατιώτη τόσων χρονῶν νὰ διατηρεῖ ἀλύγιστο τὸ σῶμα του. Διέταξε καὶ τὸν περιποιήθηκαν ὅσο τὸ δυνατὸν καλύτερα. Ἀλλὰ ὁ Εὐσίγνιος δὲν ἱκανοποιήθηκε ἀπ' αὐτὲς τὶς περιποιήσεις τοῦ Ἰουλιανοῦ καὶ τοῦ δήλωσε ὅτι εἶναι χριστιανὸς καὶ ὅτι μάταια προσπαθεῖ νὰ ζωντανέψει ἕνα πτῶμα, ὅπως εἶναι ἡ εἰδωλολατρία. Καὶ ἐπὶ τέλους, νὰ πάψει νὰ διώκει τὸν Χριστό.    Ὅταν ἄκουσε αὐτὰ ὁ Ἰουλιανός, ἐξαγριώθηκε καὶ διέταξε ἀμέσως νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν. Τότε ὁ Εὐσίγνιος, γεμάτος ἀπὸ χαρά, εἶπε: «Εὐχαριστῶ, βασιλιά. Ὁ θάνατος μὲ σεβάστηκε στὸ πεδίο τῶν μαχῶν, γιὰ νὰ μὲ εὕρει τώρα καὶ νὰ μοῦ δώσει τὸ κτύπημα χάριν τοῦ Χριστοῦ. Τέτοιο τέλος εἶναι ἄξιο χριστιανοῦ στρατιώτη, καὶ δοξολογῶ τὸν Ὕψιστο ποὺ εὐδόκησε νὰ μὲ ἐπιφυλάξει γιὰ τέτοιο τέλος».    Ἔτσι ὁ Εὐσίγνιος ἔλαβε τὸν τίμιο θάνατο τοῦ μαρτυρίου μὲ ἀποκεφαλισμό. Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Ὡς ἔμπλεως πίστεως, τῆς πρὸς Χριστὸν εὐσεβῶς, νεάζον τὸ φρόνημα, ἔσχες ἐν γήρᾳ καλῶς, Εὐσίγνιε ἔνδοξε· ὅθεν ὁμολογήσας, τὸν Ὑπέρθεον Λόγον, ἤλεγξας θαρσαλέως, Παραβάτου τὸ θράσος· ἐντεῦθεν μετὰ Μαρτύρων, ὡς Μάρτυς δεδόξασαι. Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως. Ὡς πολιὸς τῷ σώματι, σύνεσιν θείαν ἤνεγκας, δι’ ἧς ἀμβλύνας ἀσυνέτων τὴν ἔπαρσιν, νεανικῶς ἠρίστευσας, καὶ τιμηθεὶς τὸν αὐχένα, τῶν αἱμάτων τοῖς ῥείθροις ἐνθέως ἤρδευσας, Εὐσίγνιε τρισμάκαρ, τοὺς μέλποντας τὴν σὴν ἄθλησιν. Μεγαλυνάριον. Πίστει ἀναθάλλων τῇ πρὸς Χριστόν, ἐν γήρατι χαίρων, ἠγωνίσω νεανικῶς, καὶ τοῦ Παραβάτου, τὴν ἄνοιαν αἰσχύνας, μαρτυρικῆς ἐπέβης, δόξης Εὐσίγνιε. Πηγή