Αλήθεια! Πώς κατήντησε ο Ναυπάκτου; Ή πάντα έτσι ήταν και εκρύβετο πίσω από τις λόγιες αγιοπατερικές μελέτες του;

Σχόλιον εἰς τὴν εἰσήγησιν

τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου

Τοῦ Ἱερομονάχου

Δαμασκηνοῦ,

  Ἁγιορείτου

Μὲ ἄλλα λόγια «βάλαμε τὸ λύκο
νὰ φυλάει τὰ πρόβατα» καὶ αὐτὸ
μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Τσοπάνη.

Ἱερομ. Δαμασκηνὸς  Ἁγιορείτης:

Σᾶς ἀποστέλλω τὸ σχόλιον ἀναφορικῶς μὲ τὴν πρότασιν τοῦ Ἁγίου  Ναυπάκτου, τὴν ὁποίαν υἱοθέτησε ἡ διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος ἀναφορικῶς μὲ τὴν διδασκαλίαν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς τὰ Σχολεῖα Στοιχειώδους καὶ Μέσης Ἐκπαιδεύσεως.

Τὸ σχόλιον διετυπώθη ἀφοῦ ἤκουσα ἀπόψεις ἀνωτάτων δικαστικῶν λειτουργῶν καὶ προσώπων τῆς Ἑλληνικῆς Κοινωνίας, ποὺ παρακολουθοῦν τὴν Νέαν Τάξιν  πρα­γμάτων, τὰ ὁποῖα σέβονται τὸν διαχρονικὸν πολιτισμὸν τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν της.

Σημεῖα Ἐνδιαφέροντος τῆς Πρότασης -Εἰσήγησης.

α. Λαμβάνοντας ὑπόψη τὶς πιέσεις ποὺ ἀσκοῦνται (ἐντὸς/ἐκτὸς Ἐκκλησίας), ἀλλὰ καὶ τὴ διαφαινόμενη πρόθεση σὲ ἐπίπεδο Ὑπουργείου Παιδείας, γιὰ ὑποβάθμιση σὲ γνωστικό καὶ πρακτικὸ ἐπίπεδο τοῦ μαθήματος, μέσῳ θρησκειολογικοῦ χαρακτήρα πολυπολιτισμικῆς ἄμβλυνσης τῆς διδακτέας ὕλης, ἡ εἰσήγηση φαντάζει ἀπὸ πρώτης ἄποψης ὡς λογική, πλὴν ὅμως αὐτὸ δὲν ἰσχύει. Τὸ ἀντίθετο μάλιστα, ἀπὸ τὴ μία δημιουργεῖ τὶς ἀπαραίτητες συνθῆκες, πλήρους ἀλλαγῆς τῶν βασικῶν στοιχείων καὶ δομῶν τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, ἤτοι τῆς διδακτέας ὕλης καὶ τοῦ τρόπου διδασκαλίας καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη λειτουργεῖ ἀποτρεπτικὰ καὶ κατευναστικὰ πρὸς τὶς ὅποιες φωνὲς διαμαρτυρίας ἐντὸς κλήρου καὶ λαοῦ, περιορίζοντας τὶς ὅποιες ἀντιδράσεις.

β. Ἡ εἰσήγηση θὰ ἀποτελοῦσε συγκερασμὸ ἀπόψεων καὶ σύνθεση ἀντίθετων τάσεων, μόνο στὴν περίπτωση ποὺ ἀφοροῦσε στὴν ἀρχικὴ δημιουργία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν. Ὡς ἐκ τούτου, ἀποτελεῖ παραχώρηση πρὸς τὴ μία καὶ μόνο πλευρὰ καὶ συγκεκριμένα αὐτῆς τῶν θρησκειολόγων τῆς ΚΑΙΡΟΣ (Σημ: ἀναφέρονται ἀπὸ τὸν εἰσηγητὴ καὶ ὡς “προτείνοντες»), ἐνῷ θὰ

Θεός, πρόσωπο, φύση και η νέα Ζηζιούλεια Εκκλησιολογία.

Θεός, πρόσωπο, φύση και μια νέα Εκκλησιολογία

(Ιερομόναχος Χρυσόστομος Κουτλουμουσιανός)

Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου The One and the Three: Nature, Person and Triadic Monarchy in the Greek andIrish Patristic Tradition, του ιερομονάχου Χρυσοστόμου Κουτλουμουσιανού, δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα http://www.johnsanidopoulos.com συνέντευξη του συγγραφέα, απόσπασμα της οποίας μεταφράσαμε και παραθέτουμε.

Ποια ήταν η αιτία και αφορμή που σας ώθησαν να ασχοληθείτε με αυτό το θέμα;

Συμμετείχα σε ένα πολυάνθρωπο συλλείτουργο σε μια μεγάλη χώρα. Πλήθος επισκόπων, ιερέων, τεράστιο εκκλησίασμα και ένα εντυπωσιακό, όμορφο τελετουργικό έδιναν την αίσθηση του ουρανού επί γης. Αλλά την ίδια στιγμή είχα μια παράξενη εντύπωση. Αντί της συνάντησης Εκκλησίας, ως λαού του Θεού, και του ίδιου του Θεού, φαινόταν σαν να υπήρχαν τρεις τάξεις ή, αν θέλετε, «κόσμοι» σε μια κατιούσα ιεράρχηση: ο Θεός, ο κλήρος, και ο λαός.
Ο πρώτος των λειτουργών φανέρωνε την υψηλή του θέση με κάθε δυνατό τρόπο. «Είναι σωστά αυτά;» αναρωτήθηκα. Και ο λογισμός αυτός ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο βλέποντας ότι το ίδιο σχήμα υπήρχε και έξω από το μυστήριο. Ήταν ένα είδος παιχνιδιού;
Μελετώντας σύγχρονα θεολογικά κείμενα, συνειδητοποίησα ότι αυτό το παιχνίδι όδευε ολοταχώς να καθιερωθεί ως υπερβατική αλήθεια, ως αντανάκλαση μιας ουράνιας δομής, του Θεού του ίδιου. Το κλειδί ήταν μια συγκεκριμένη ερμηνεία της Αγίας Τριάδος.
Έτσι σκέφθηκα να ερευνήσω την πατερική Τριαδική διδασκαλία, και να αντιπαραθέσω σε μια μοντέρνα σχολή θεολογικής σκέψης (που παρουσιάζεται ως πατερική) την θεολογία και ανθρωπολογία των αγίων Πατέρων. Αυτό με βοήθησε να κατανοήσω βαθύτερα και τον μοναχισμό, ως την υψηλότερη έκφραση της πατερικής Τριαδικής θεολογίας και ανθρωπολογίας.

Γιατί είναι τόσο σημαντικό να είμαστε θεολογικά ακριβείς ως προς τις έννοιες «φύση» και «πρόσωπο»;

Διότι αυτοί οι όροι αφορούν στο μυστήριο του ανθρώπινου όντος αλλά και του Θεού, με τρόπο βέβαια ριζικά διαφορετικό αλλά και ανάλογο. Ασφαλώς δεν πρέπει να λεπτολογούμε την καθημερινή χρήση των λέξεων, όταν όμως εντοπίζεται μια διαστρέβλωση που επηρεάζει την ανθρώπινη ύπαρξη και κοινωνία, τότε τα πράγματα αλλάζουν.

Πώς μπορεί η κατανόηση της φύσεως και του προσώπου να επηρεάσει θετικά ή αρνητικά την προσέγγιση του Τριαδικού δόγματος;

Νομίζω ότι πρωτεύον λάθος μας είναι η εφαρμογή κατηγοριών του κτιστού κόσμου στο άκτιστο, πράγμα που παράγει λανθασμένες εικόνες για την Τριάδα. Επιπλέον, οι σύγχρονες ερμηνείες της φύσεως και του προσώπου βοηθούν στη σχετική ολίσθηση. Έχει λησμονηθεί η πατερική θέση ότι το πρόσωπο είναι φύση με ιδιότητες. Αντίθετα, αποσπάσαμε το πρόσωπο από τη φύση.
Η φιλοσοφική υπερέξαρση του προσώπου σε ένα υπερβατικό πεδίο και η καχυποψία έναντι αυτού που θεωρούμε ως φύση έχουν επηρεάσει το πώς αντιλαμβανόμεθα την Τριάδα.
Ορθόδοξοι θεολόγοι έφθασαν να θεωρούν την Θεότητα ως αποτέλεσμα προσωπικού αιτίου και όχι ως Θεότητα από τη φύση της. Ανακάλυψαν μέσα στην Τριάδα ένα πρόσωπο που βρίσκεται υπεράνω όλων και υπαγορεύει τα πάντα, τον Πατέρα, ο οποίος έχει «προτεραιότητα», ως πρόσωπο, έναντι της ίδιας της θείας φύσης του. Όμως, ο Θεός είναι φύσει Θεός, και η Θεία φύση είναι ο «πλούτος» στον οποίον «ενθεωρούνται» τα Πρόσωπα. Για τους αρχαίους Πατέρες πρόσωπο, ετερότητα, ισότητα, ενότητα, ποικιλία, αναδεικνύονται και στηρίζονται στην κοινή φύση. Εάν η τελευταία παραθεωρείται ή υποτιμάται, όλα χάνουν το ουσιώδες περιεχόμενό τους.

Υπάρχουν θεολογικές και ανθρωπολογικές συνέπειες από μια λανθασμένη κατανόηση της σχέσης φύσεως και προσώπου;

Κάθε λανθασμένη αντίληψη έχει συνέπειες στη ζωή μας. Η σύνδεση φύσεως και ανάγκης —στην οποία συνηγορούσε ο Αρειανισμός όσο και η μοντέρνα φιλοσοφία— και η ταύτιση της φύσεως με την πτωτική κατάσταση της δημιουργίας, υποκίνησαν μια μακρά διαλεκτική σύγκρουση ανάμεσα στη φύση και το πρόσωπο, και τελικώς υπερύψωσαν το πρόσωπο, όχι απλά ως ύψιστη αξία αλλά ως οντολογική κατηγορία. Η κτιστή φύση θεωρήθηκε ως πηγή της αμαρτίας και της φθοράς. Αντίθετα, η αγάπη και η θέληση αποδόθηκαν στο πρόσωπο ως υπεράνω της φύσεώς του.
Αν λοιπόν δούμε την αγάπη και τη θέληση ως προσόντα-ιδιότητες του προσώπου, καλλιεργούμε εγωκεντρικά θελήματα και αλαζονικές γνώμες (αφού αγάπη και θέληση γίνονται ίδιον κτήμα). Από την άλλη μεριά, η αποδοχή του προσώπου ως υπέρτατης οντολογικής κατηγορίας περικλείει τη έννοια της δομής και της υποταγής. Σκεφθείτε την ιδέα ότι το πρόσωπο ταυτίζεται με το είναι σας, και αυτό το είναι δεν είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης σας, αλλά είναι δώρο που χαρίζεται από τον άλλον (άνθρωπο), του οποίου η ‘προσωπική’ αγάπη δίνει σε σας την ταυτότητά σας. Δεν μπορεί να υπάρξει πιο εκλεπτυσμένη και υπόγεια ανατροπή των ιδεών της αμοιβαιότητας, της ελευθερίας, της ευθύνης, ακόμη και της δημοκρατίας.
Πιο ενδιαφέρον γίνεται το θέμα αν η παραπάνω ερμηνεία εφαρμοσθεί στην εκκλησιολογία. Δίνοντας τόσο μεγάλη έμφαση στον ρόλο του ‘πρώτου’ στην ιεραρχία —του προσώπου, δηλαδή, που προβάλλεται στην θέση του Θεού-Πατρός— δημιουργούμε απολυταρχικά μοντέλα Εκκλησίας και κοινωνίας, όπου ο θεσμός —εν προκειμένω, ο θεσμός του πρωτείου— καταντά το μέσον που ενώνει τους ανθρώπους με τον Θεό.

Το βιβλίο χαρακτηρίσθηκε ως «πολιτισμένη αλλά πολυεπίπεδη κριτική» στις θέσεις του μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα.

Ὁ μητρ. Περγάμου κ. Ἰω. Ζηζιούλας χαίρεται με την συνύπαρξη των "Πρώτων"!

Ο Σεβασμιώτατος έχει καθιερωθεί ως ο θερμότερος υποστηρικτής αυτής της περσοναλιστικής θέσης. Ο τριαδικός περσοναλισμός του έχει οδηγήσει σε ένα είδος επισκοπομονισμού και μια νέα εκτίμηση της ιδέας του πρωτείου. Δεν είναι βέβαια ούτε ο μόνος ούτε ο πρώτος θεολόγος που υιοθέτησε μια περσοναλιστική ερμηνεία της Τριάδος. Η αιτία που εστιάζω στο έργο του είναι το ότι σε αυτόν οφείλεται η ανάμειξη της Ελληνικής πατερικής παράδοσης στη σύγχρονη συζήτηση για το πρόσωπο. Ταυτόχρονα επιμένω ότι σε μια εποχή παθιασμένων αψιμαχιών, θερμών αντιδράσεων και επιθετικών συμπεριφορών οφείλουμε να παραμείνουμε πολιτισμένοι και ευγενείς.

Γιατί πιστεύετε ότι η μοναστική θεολογική μαρτυρία είναι σημαντική για την κατανόηση της σχέσης φύσης και προσώπου;

Ο πυρήνας της θεολογικής μαρτυρίας του μοναχισμού είναι η θέα του Θεού ή, με άλλη ορολογία, η μετοχή στις άκτιστες ενέργειές Του. Αυτή είναι μια κατάσταση που απαιτεί ασκητικό αγώνα. Ο αγώνας αυτός στοχεύει στην καθαρότητα της καρδίας, δηλαδή, την ταύτιση του προσωπικού θελήματος (που είναι καρπός της φιλαυτίας) με το φυσικό θέλημα, που ακολουθεί τον Θεό και το αγαθό.
Διά του ασκητικού αγώνα, εν χάριτι Θεού, ο άνθρωπος βρίσκει την ενότητά του με την ανθρωπότητα και βλέπει όλη την ανθρωπότητα ως τον ένα Αδάμ. Συνάμα, ο μοναχισμός επιβεβαιώνει τον προσωπικό χαρακτήρα των πνευματικών χαρισμάτων, και μαρτυρεί για το αξίωμα κάθε προσώπου και για την αμεσότητα της σχέσης του με τον Θεό. Η ωραία μουσική παράγεται από διαφορετικές νότες. Στον μοναστικό βίο πρόσωπο και φύση δεν θεωρούνται σε αντιπαράθεση. Η φύση δηλώνει ισότητα, αξιοπρέπεια, και επίσης δυνατότητα ενώσεως με τον Θεό, αφού μάλιστα ο Θεός την προσέλαβε και την θέωσε.

 Από την άλλη, ανθρωπότητα δεν νοείται παρεκτός μέσα σε συγκεκριμένα πρόσωπα, και κάθε μοναχός, ως πρόσωπο, καλείται να φθάσει σε αυτή την ενότητα με την ανθρωπότητα. Αγωνιζόμενος για την απλότητα με μια ιερή σύμπτυξη-ενοποίηση όλων των διαιρέσεων σε θεοειδή μονάδα (κατά τον άγιο Διονύσιο), ξανασμίγει τους δύο αυτούς «κόσμους», το συγκεκριμένο πρόσωπο με τη φύση, το όλον. Αυτά δεν είναι «πνευματικότητα» για μια ελίτ, αλλά η καρδιά του Χριστιανισμού.

http://koutloumous.com

Πηγή

Η Αγία Απογοήτευση

Του π. Διονύσιο Ταμπάκη - Ναύπλιον

Συγκινήθηκα πολύ, όταν χθές μιλώντας με μία νέα κοπέλα που είπε:
-Πάτερ, κάθε χρόνο που περνά, μετράω και όλο λιγότερους φίλους.

-Μπήκες στην στράτα του Θεού. Της απαντώ.
-Και ποια είναι αυτή;
Η Αγία απογοήτευση!
Σε εγκαταλείπουν τα πάντα, οι αγάπες, τα όνειρα, οι πατρίδες, οι φίλοι, οι χαρές σου, τα χρήματα, η υγεία, οι ελπίδες, όλες οι ανθρώπινες σιγουριές και βεβαιότητες, η ίδια η ζωή, το παρελθόν και το μέλλον σου…

-Και μετά;
-Μετά σε περιμένει η αγκαλιά Του Χριστού, η γλυκιά Του Αγάπη.
Άμα δεν σε απογοητεύσουν οι άνθρωποι δεν γίνεται να σε γοητεύσει ο Χριστός.
Είσαι σε καλό δρόμο!

Πηγή

Η νέα εκκλησία είναι εδώ! ΑΠΟΔΕΙΞΗ για τους άπιστους Θωμάδες, ή τους Επισκόπους, η παρακάτω Επιστολή που μας εστάλη:

Αδαμάντιος Τσακίρογλου:

 Κραυγή απόγνωσης από έναν ορθόδοξο πιστό της Γερμανίας

    ...Ο λόγος που σας γράφω αυτήν την επιστολή είναι η κατάσταση απόγνωσης, στην οποία έχουμε φθάσει, όσοι ορθόδοξοι πιστοί της Γερμανίας θέλουν να κρατήσουν παρά τις αμαρτίες τους τις παρακαταθήκες του Χριστού, των αποστόλων, των πατέρων και των αγίων ανόθευτες και ακέραιες, ως μαρτυρία και απόδειξη Ορθοδοξίας σε έναν όλο και πιο έντονα χειμαζόμενο κόσμο. Η κατάσταση στην Γερμανία έχει καταντήσει πια τραγική για κάποιον που αναζητάει το βίωμα της Ορθοδοξίας..

Ποιός θα δώσει εις τα βλεφαρά μου πηγήν δακρύων, δια να κλαύσω επί πολλάς ημέρας τον λαόν, ο οποίος μαζί με αυτάς τας πονηράς διδασκαλίας σπρώχνεται εις την καταστροφή (Μέγας Βασίλειος).

               Πατέρες και αδελφοί, ιερείς και λαϊκοί, εν Χριστώ στην Ελλάδα,

      Το ονομά μου είναι Αδαμάντιος Τσακίρογλου. Είμαι 46 χρονών, κάτοικος Γερμανίας εδώ και 22 χρόνια, σύζυγος και πατέρας πέντε παιδιών και καθηγητής, Oberstudienrat, στο γερμανικό Gymnasium ως προς το επάγγελμα. Ο λόγος που σας γράφω αυτήν την επιστολή είναι η κατάσταση απόγνωσης, στην οποία έχουμε φθάσει, όσοι ορθόδοξοι πιστοί της Γερμανίας θέλουν να κρατήσουν παρά τις αμαρτίες τους τις παρακαταθήκες του Χριστού, των αποστόλων, των πατέρων και των αγίων ανόθευτες και ακέραιες, ως μαρτυρία και απόδειξη Ορθοδοξίας σε έναν όλο και πιο έντονα χειμαζόμενο κόσμο.

Η κατάσταση στην Γερμανία έχει καταντήσει πια τραγική για κάποιον που αναζητάει το βίωμα της Ορθοδοξίας. Αυτά που διαβάζω τόσο καιρό στην Ελλάδα από λίγους πιστούς αγωνιστές, για τις αντικανονικές, αντιπατερικές, αντιορθόδοξες ενέργειες επισκόπων και ιερέων, τω ονόματι μεν ορθοδόξων, ταις πράξεσιν δε λύκων προβατοσχήμων (ο χαρακτηρισμός είναι των πατέρων και όχι δικός μου) που γίνονται ή πρόκειται να γίνουν, λαμβάνουν μέρος στην Γερμανία εδώ και δεκαετίες. Αυτή η κατάσταση δεν δικαιολογείται από το επιχείρημα, ότι τάχα οι καταστάσεις το επιβάλουν, διότι είμαστε στην διασπορά. Άλλο συμβιώνω ειρηνικά και με σεβασμό στην πίστη και την ζωή του καθενός και άλλο αναγνωρίζω την πίστη και την ζωή του καθενός ως θεάρεστη, αληθινή και ως προϋπόθεση σωτηρίας. Το ποίμνιο έχει χωρισθεί μέσω αυτών των αλλοπρόσαλλων και τρομερών σε επίδραση και επικαιρότητα μηνυμάτων και πράξεων σε εν γνώσει και εν αγνοία υποστηρικτές των, σε αδιάφορους και σε λίγους εναντίους αυτών και των εκπροσωπών τους. Άλλοι θαυμάζουν αυτήν την αγαπολογία και δεν ντρέπονται κιόλας να παρακολουθούν αλλόδοξες λειτουργίες με το επιχείρημα, ότι και αυτοί Χριστιανοί είναι, άλλοι δεν βλέπουν πια καμία διαστροφή, γιατί και η εκκλησία μας, όπως λένε, δεν την καταδίκασε, άλλοι νομίζουν, ότι δεν χρειάζεται να μιλήσουν, γιατί έτσι και αλλιώς δεν σωζόμαστε με τίποτα. Οι πιο πολλoί ιερείς και λαικοί συναγωνίζονται στον φιλελευθερισμό για να αδράξουν τους κλάδους της κοσμικής δόξας και αναγνώρισης αδιαφορώντας για την αναγνώριση από τον Θεό. Το πνεύμα του Οικουμενισμού, του θρησκευτικού συγκρητισμού, της εκκοσμίκευσης, της ασέβειας και της επιφανειακής ευσέβειας τουτέστιν του φαρισαισμού έχει φθάσει σε τέτοια σημεία, που αμφιβάλω αν έχει μείνει έστω και λίγο ορθόδοξο φρόνημα. Η κάθε μορφής ασέλγεια νομιμοποιείται και η επίσημη εκκλησία σιωπά και με την σιωπή της συνηγορεί στην εξάπλωση της αμαρτίας και στην διάβρωση του φρονήματος των πιστών.

Αυτά φυσικά δεν είναι νέα για τον Ορθόδοξο. Ο μέγας Βασίλειος έγραφε στην επιστολή του «Πρός τούς δυτικούς επισκόπους»: «Τής ευσεβείας τα δόγματα έχουν ανατραπεί, της Εκκλησίας οι θεσμοί έχουν συγχηθεί. Οι φιλοδοξίες των μη φοβουμένων τον Κύριο εισπήδησαν στα υψηλά αξιώματα και το επισκοπικό αξίωμα προβάλλεται ως έπαθλο δυσσεβείας τόσο, ώστε εκείνος που βλασφημεί με τον χειρότερο τρόπο να είναι προτιμότερος στη διαποίμανση του λαού... έχει αμαυρωθεί η ακρίβεια των κανόνων...οι λαοί μένουν ανουθέτητοι, εκκλησιαστικοί ηγέτες δεν έχουν το θάρρος να εκφραστούν, γιατί αφού απέκτησαν την εξουσία μέσω ανθρώπων, είναι δούλοι αυτών, που τους έκαναν την χάρη». Έτσι είναι πάντα επίκαιροι οι Άγιοι.

Τα γράφω αυτά γιατί εδώ και δεκαετίες στην Γερμανία:

* γίνονται συμπροσευχές με τους αιρετικούς, όπως την λεγόμενη «εβδομάδα προσευχής υπέρ της ενότητος των χριστιανών» που λαμβάνουν χώρα και σε ορθόδοξες εκκλησίες,

* αναγνωρίζεται η κακοδοξία, κατά την οποία η Ορθοδοξία αποτελεῖ µόνο ἕνα µέρος της Εκκλησίας,

* αποδέχονται ὡς βάση της ενώσεως των ορθοδόξων µε τις αιρέσεις µία µινιµαλιστική πίστη, δηλ. µόνο τήν πίστη στήν Ἁγία Τριάδα και στον Ιησοῦ Χριστό ως Σεσαρκωµένο Θεό καί Σωτήρα, παραβλέποντας όλα τά ὑπόλοιπα δόγµατα της Εκκλησίας, συµπεριλαµβανοµένης της µυστηριακής ιερωσύνης, των ιερων εικόνων, της ακτίστου Χάριτος, της τιµητικῆς προσκυνήσεως των Αγίων κλπ,

* αναγνωρίζουν ή ανέχονται την αίρεση, κατά την οποία αρκεί να πιστεύει κανείς στην Ἁγία Τριάδα και στον Κύριο Ιησού, ως Θεό και Σωτήρα, για να ανήκει στην Εκκλησία. Δηλ. η Εκκλησία θεωρειται ως σύναξη όλων των χριστιανικών «οµολογιών», 

* αναγνωρίζουν και προωθούν συστηματικά την αἵρεση, σύµφωνα µε την οποία η Ορθόδοξη Εκκλησία και η αίρεση του Παπισµού είναι «αδελφές εκκλησίες» και «οι δύο πνεύµονες», µε τους οποίους αναπνέει η Μία Εκκλησία,

* αναγνωρίζουν και στηρίζουν τις ανορθόδοξες συµφωνίες, τις οποίες υπέγραψαν οι εκπρόσωποι των Ορθοδόξων Εκκλησιών στο πλαίσιο του διαχριστιανικού διαλόγου, ο οποίος δεν διεξάγεται µε ορθόδοξες βάσεις και δεν έχει ως σκοπό την ἐπιστροφή των αιρετικών στην Ορθόδοξη Εκκλησία δια της κατηχήσεως, της αποκηρύξεως των αιρέσεών τους και των ιερῶν µυστηρίων του Βαπτίσµατος, του Χρίσµατος και της Θείας Ευχαριστίας,

* υποστηρίζουν, ότι υπάρχει σωτήρια Χάρις και εκτός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και ότι ὑπάρχει έγκυρο βάπτισµα καί ενεργούσα Χάρις της ιερωσύνης και εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας,

* μετατρέπουν την Θεία οικονομία σε κανόνα και περιφρονούν τις παρακαταθήκες των Αποστόλων και Αγίων Πατέρων,

* αναγνωρίζουν και τις άλλες θρησκείες, ως οδούς σωτηρίας και κάνουν και άλλα πολλά.

Για να μην φανεί, ότι υπερβάλλω ή ότι εμφανίζω τον εαυτό μου ως υπερζηλωτή της πίστεως, παραθέτω τα λίγα μέσα από έναν συρφετό γεγονότα ως αποδείξεις των λεγομένων μου (όταν αναφέρω τους όρους εκκλησίες, Χριστιανοί, οικουμενικός αντί για οικουμενιστικός, που είναι το σωστό, κλπ για τα άλλα δόγματα, είναι χάριν της μετάφρασης και όχι χάριν αληθείας) Τα παρατιθέμενα γερμανικά κείμενα υπηρετούν την εξυπηρέτηση της αλήθειας:

Από το καταστατικό της εργασιακής ομάδας χριστιανικών εκκλησιών Γερμανίας http://www.oekumene-ack.de/:

«Στην εργασιακή ομάδα χριστιανικών εκκλησιών της Γερμανίας συμμετέχουν οι εκκλησίες και οι εκκλησιαστικές κοινότητες, οι οποίες αναγνωρίζουν τον Χριστό με κριτήριο την Αγία Γραφή ως Θεό και σωτήρα και επιθυμούν μαζί, να εκπληρώσουν την αποστολή τους προς τιμήν του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Κέντρο βάρους της εργασίας τους είναι η κοινή προσευχή (οικουμενική πνευματικότητα), η θεολογική ανάκλαση και ο θεολογικός συλλογισμός , η πρακτική της πίστης (η κινητοποίηση για την δικαιοσύνη, την ειρήνη και την προστασία του περιβάλλοντος), όπως και η επαφή με άλλες οικουμενικές οργανώσεις.

»Το διοικητικό συμβούλιο αποτελούν ... ένας ρωμαιοκαθολικός επίσκοπος, ένας ορθόδοξος Πρωτοπρεσβύτερος, δύο ευαγγελιστές επίσκοποι και για να μην χαλάσουμε το μήνυμα ισότητας και μία ευαγγελική επίσκοπος την οποία το ορθόδοξο μέλος σίγουρα λόγω καταστατικού αναγνωρίζει ως κληρικό. Στα μέλη αυτής της οργάνωσης ανήκουν

Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Ιερομάρτυρος Ιγνατίου του Θεοφόρου

Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος και Ιερομάρτυρας

Εορτάζει στις 29 Ιανουαρίου εκάστου έτους.

Χαρις λέουσιν Ιγνάτιε παμβόροις,

Σου σώματος λιπούσι και πιστοίς μέρος.

Τη ενάτη επάνοδος Ιγνατίω εικάδι τύχθη.

«Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα, κἂν ἀξιόπιστος ᾖ, κἂν νηστεύῃ, κἂν παρθενεύῃ, κἂν  σημεῖα ποιῆ, κἂν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω, ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθορὰν  κατεργαζόμενος... Πᾶς ἄνθρωπος ὁ τὸ διακρίνειν παρὰ Θεοῦ εἰληφώς, κολασθήσεται, ἀπείρῳ ποιμένι  ἐξακολουθήσας καὶ ψευδῆ δόξαν ὡς ἀληθῆ δεξάμενος». 

(Ἅγιος  Ἰγνάτιος  ὁ  Θεοφόρος)

Βιογραφία
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ιγνάτιος (τιμάται 20 Δεκεμβρίου) ήταν διάδοχος των Αποστόλων και χρημάτισε δεύτερος Επίσκοπος Αντιοχείας. Υπήρξε, μαζί με τον Επίσκοπο της Εκκλησίας της Σμύρνης Πολύκαρπο, μαθητής του Ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου. Μαρτύρησε επί αυτοκράτορα Τραϊανού (98 – 117 μ.Χ.) στη Ρώμη, κατασπαραχθείς από τα θηρία.
Μετά το φρικτό μαρτύριο του Αγίου, κάποιοι Χριστιανοί μάζεψαν από τον ιππόδρομο τα εναπομείναντα άγια λείψανά του και τα μετέφεραν στην Αντιόχεια. Η Σύναξη αυτού ετελείτο στην Μεγάλη Εκκλησία.

Απολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ήχος δ'. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως θησαυρόν πλουτοποιών δωρημάτων, την των λειψάνων σου μυρίπνοον θήκην, τη ποίμνη σου μετήγαγον εκ Ρώμης ευσεβώς, ήσπερ την επάνοδον, εορτάζοντες ποθώ, χάριν αρυόμεθα, πολλαπλών ιαμάτων, τους σους αγώνας μέλποντες αεί, Ιερομάρτυς Ιγνάτιε ένδοξε.
Ήχος δ΄.
Και τρόπων μέτοχος, και θρόνων διάδοχος, των Αποστόλων γενόμενος, την πράξιν εύρες θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν· δια τούτο τον λόγον της αληθείας ορθοτομών, και τη πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, Ιερομάρτυς Ιγνάτιε· Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Κοντάκιον
Ήχος δ΄. Επεφάνης σήμερον.
Εξ εώας σήμερον εξανατείλας, και την κτίσιν άπασαν, καταλαμπρύνας διδαχαίς, τω Μαρτυρίω κεκόσμηται, ο Θεοφόρος και θείος Ιγνάτιος.
 Ο Οίκος
Ιερεμίαν ο Θεός εκ μήτρας αγιάσας, και προ του γεννηθήναι γινώσκων ως προγνώστης, δοχείον έσεσθαι αυτόν Πνεύματος Αγίου, εμπιπλά τούτον ευθύς, εκ νεαράς βιώσεως, και Προφήτην τούτον, και κήρυκα πάσιν αποστέλλει, προαγγέλλειν την αγίαν επί της γης αυτού παρουσίαν. Τεχθείς ουν ο αυτός Θεός εκ Παρθένου, προς το κήρυγμα ελθών, εύρεν εκ βρέφους, άξιον αυτού της χάριτος υποφήτην, τον θεοφόρον και θείον Ιγνάτιον.

Ο άρτος που έγινε πέτρα!

Φωτο: allaksogolies.gr

Στην εποχή του ιερού Χρυσοστόμου (4ος αι.) ζούσε κάποιος πλούσιος, πού ανήκε μαζί με τη γυναίκα του, στην αίρεση του Μακεδονίου.

Κάποτε, ακούγοντας τη διδαχή του αγίου, μετανόησε και επέστρεψε στην αλήθεια της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας. Η γυναίκα του όμως, ενώ με το στόμα ομολογούσε την πίστη της στο ορθόδοξο δόγμα, με την καρδιά της ακολουθούσε την αίρεση.
Σε μία μεγάλη γιορτή λοιπόν της Εκκλησίας, πού συνήθιζαν να κοινωνούν πολλοί χριστιανοί, συνέβη το εξής περιστατικό: Η γυναίκα του πλουσίου πήγε κρυφά στους ιερείς των αιρετικών για να κοινωνήσει.
Δεν κοινώνησε όμως, αλλ’ αφού πήρε στα χέρι της τον άρτο τον έδωσε κρυφά στη δούλη της να τον φυλάξει χωρίς κανείς άλλος ν’ αντιληφθεί κανείς αυτό που έκανε.
Όταν αργότερα γινόταν η Θεία Λειτουργία των Ορθοδόξων, η γυναίκα πήγε φανερά με τον άνδρα της στην εκκλησία για να κοινωνήσει.
Σαν ήρθε η σειρά της, πήρε τον άγιο Άρτο από το χέρι του ιερού Χρυσοστόμου, αλλά δεν τον έβαλε στο στόμα της μετάλαβε κρυφά τον άρτο των αιρετικών.
Αμέσως όμως συγκλονίστηκε από ένα θαύμα: Ο άρτος των αιρετικών μετατράπηκε σε πέτρα μέσα στο στόμα της!
Η γυναίκα φοβήθηκε. με δυνατή φωνή διηγήθηκε σ’ όλους το περιστατικό και πίστεψε ολόψυχα στην ορθόδοξη εκκλησία.
Ο άγιος Ιωάννης τοποθέτησε την πέτρα εκείνη στο σκευοφυλάκιο, για να θυμίζει το θαύμα.

«Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία»
Ιεράς Μονής Παρακλήτου Αττικής
Πηγή:  xristianos.gr