Με δηλώσεις του ο "ώριμος" Αρχιεπίσκοπος έδωσε "πάσα" στον Υπουργείο -κατά Γαβρόγλου- για την πραγματοποίηση της θεματικής εβδομάδας!!! --Οι Νεοταξίτες προωθούν "αδελφωμένοι" τα σχέδιά τους!

 Ο Υπουργός παιδείας ομιλεί για τα Θρησκευτικά και τις "έμφυλες ταυτότητες" της Θεματικής Εβδομάδας

Ηρακλής Ρεράκης, Οι τρεις Ιεράρχες και το μάθημα των Θρησκευτικών

Οι τρεις Ιεράρχες και το μάθημα των Θρησκευτικών

    

Ηρακλής Ρεράκης

Καθηγητής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

   Είναι αδύνατο να κατανοηθεί, με πληρότητα και ακρίβεια, η στάση των Τριών Ιεραρχών απέναντι στη γνώση, στην παιδεία, στην ανθρώπινη σοφία, ακόμη και στη λεγόμενη θρησκευτική αγωγή, αν δεν ληφθεί υπόψη ότι η Χριστιανική πίστη, γι αυτούς, αποτελεί θεραπεία της ανθρώπινης ύπαρξης, με μοναδικό στόχο την πνευματική τελείωση και τον αγιασμό του ανθρώπου. Είναι σαφές ότι η ανθρώπινη σοφία κρίνεται από αυτούς ως αδύναμη για να συμβάλει, από μόνη της, στη χαρισματική μεταμόρφωση του ανθρώπου.

    Μόνον διά της θεανθρώπινης διδασκαλίας, πίστεως και ζωής μπορεί, κατά τους Αγίους Πατέρες, να βρει ο άνθρωπος τον δρόμο που οδηγεί στην τελείωση. Γι αυτό ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, συμβουλεύει να υποτάσσουμε την κοσμική γνώση στη θεϊκή, διότι αυτή κατάγεται από τον ουρανό. Η γήινη παιδεία πρέπει να υπηρετεί τη θεία. Οι άγιοι Πατέρες, γνώρισαν τη φιλοσοφία, αλλά δεν θέλησαν να γίνουν φιλόσοφοι, ούτε υποδουλώθηκαν στην

ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ Ι. ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΥ

Εν Αγίω Όρει  19 Ιαν/1 Φεβ 2017

                   

 Αγίου Μάρκου Εφέσου του Ομολογητού και Αγίων Μακαρίων.

ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

ΤΗΣ Ι. ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

ΤΗΣ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ.

         

    Ἡ ἐπιτροπὴ τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος γράφει: “Συναισθανόμενοι τὴν εὐθύνη τῆς ἁγιορειτικῆς ὁμολογιακῆς παραδόσεως, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρίαν ἑνός ἑκάστου μέλους τῆς στρατευομένης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, λαμβάνοντας ὑπ᾽ὄψιν ὅσα σχετικὰ ἔχουν εἰπεῖ καὶ γράψει νεώτεροι καὶ παλαιότεροι Ἅγιοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἡ μοναδικὴ ἐγγύησις τῆς ἐν ἁγίῳ Πνεύματι πορείας τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἱερὰ Κοινότης πρὸ τῆς Συνόδου, ἐζήτησεν τὰς τροποποιήσεις εἰς τὰ προσυνοδικὰ κείμενα: 1^ον νὰ μὴ ἀναγνωρισθοῦν οἱ ἑτερόδοξοι ὡς Ἐκκλησίαι, 2^ον νὰ τονισθῆ ὅτι οἱ διάλογοι μὲ τοὺς ἑτεροδόξους σκοπεύουν μόνο εἰς τὴν ἐπιστροφήν των εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν, 3^ον νὰ λάβῃ ἡ Σύνοδος ὑπ᾽ὄψιν τὰς ἀντιρρήσεις της διὰ τὴν συμμετοχὴν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὸ Π.Σ.Ε. καθὼς καὶ τὴν σαφῆ ἀντίθεσίν της εἰς τὰς καταδικαζομένας ὑπὸ τῶν Ἱ. Κανόνων συμπροσευχὰς καὶ 4^ον τὸ θεμελιῶδες αἴτημα νὰ διατυπωθῇ ὅτι ἔσχατος κριτὴς ἐπὶ θεμάτων πίστεως εἶναι ἡ συνείδησις τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας” ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν εἴδαμε καθόλου νὰ λαμβάνονται αὐτὰ ὑπ᾽ὄψιν, στὴν Σύνοδο.

         Τὸ κείμενο συνεχίζει στὸ Β´ κεφάλαιο: “ἡ ΑκΜΣ συνεκλήθη τελικῶς ὑπὸ τὰς γνωστὰς συνθήκας”. Ἂς ἀναφέρωμεν ὁρισμένας ἐνδεικτικῶς· 1^ον τῆς κατ᾽ἐπιλογὴν προσκλήσεως ὁρισμένων μόνο ἐπισκόπων, 2^ον τῆς ψηφοφορίας μόνον ὑπὸ τῶν Προκαθημένων, 3^ον τῆς ὑποχρεωτικῆς ὑπογραφῆς ὑπὸ τῶν μελῶν χάριν ὁμοφωνίας, 4^ον τῆς ἀποχῆς τεσσάρων Πατριαρχῶν, 5^ον τῆς ἀθετήσεως τῆς ἐντολῆς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Ἑλλάδος ὑπὸ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, 6^ον τῆς ἀσκήσεως βίας ἐπὶ τῶν μελῶν ποὺ διαφωνοῦσαν κατὰ τὴν ὁμολογία τοῦ Ἀναστασίου Ἀλβανίας καὶ τοῦ Ἱεροθέου Ναυπάκτου, 7^ον τῆς παρουσίας αἱρετικῶν τοποτηρητῶν, 8^ον τῆς ἐνεργοῦ συμμετοχῆς γυναικὸς πράκτορος τῆς CIA, 9^ον τῆς αὐτοεπικυρώσεως τῶν ἀποφάσεων, 10^ον τῆς ὑποχρωτικῆς ἀποδοχῆς αὐτῶν ἐκ μέρους τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος, 11^ον τῆς ἀπειλῆς τιμωρίας εἰς ὅσους δὲν τὶς ἀποδεχθοῦν κ.α.π. πρωτοφανῆ γιὰ Ὀρθόδοξο Σύνοδο.

         Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε στὸ Β´ κεφάλαιο εἶναι ὅτι ἀναφέρονται τὰ δῆθεν θετικὰ σημεῖα τῆς Συνόδου, ἀλλὰ ἀποσιωποῦνται πολλὰ ἀρνητικά. Τὰ μόνα θετικὰ σημεῖα τῆς Συνόδου ἦταν οἱ ἀγῶνες τῶν καλῶν Ἐπισκόπων κατὰ τῆς «Οἰκουμενικῆς Κίνησης» τοῦ Οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου.

         Πολὺ σωστὰ τὸ κείμενο τῆς Ἱ. Κοινότητος στὸ Γ´ κεφάλαιο ἐπισημαίνει σημεῖα στὴν Σύνοδο, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀπαράδεκτα ὅπως· 1^ον ἡ διατύπωσις “ἑτερόδοξοι χριστιανικαὶ Ἐκκλησίαι” ποὺ σημαίνει ὅτι ἀντιλαμβάνεται τὴν ἑτεροδοξίαν ὡς διαφορετικὴν διατύπωσιν τῆς ἴδιας ἀποστολικῆς πίστεως, 2^ον λείπουν ἐσκεμένως διατάξεις οἱ ὁποῖες ἀπαγορεύουν ἀναγνώριση βαπτίσματος, ἱερωσύνης καὶ σώζουσας χάριτος στοὺς αἱρετικούς, ἐνῶ πουθενὰ δὲν ὑπάρχει ὁ ὅρος αἱρετικοὶ γιὰ τοὺς ἑτερόδοξους, οὔτε κἄν ὑπῆρχε ὁ ὅρος ἑτερόδοξοι, ἀλλὰ προσετέθη κατόπιν λαμπρῶν θεολογικῶν προσπαθειῶν ὁρισμένων Ἐπισκόπων.

         Ἐπιπλέον στὴν Σύνοδο ἐγκρίνεται ἡ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων εἰς τὸ Π.Σ.Ε. ἐνῶ δὲν ἀπαγορεύθηκαν οἱ συμπροσευχὲς καὶ δὲν καταδικάστηκαν οἱ ἀπόψεις τοῦ Π.Σ.Ε. περὶ Ἐκκλησίας καὶ Βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν, 3^ον ἡ Σύνοδος ἀποφάσισε οἱ διάλογοι νὰ μὴ διακόπτωνται κι᾽ἂς μὴ ἐπιτυγχάνουν συμφωνίαν (ἐνῶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει πρὸς Τίτον διὰ τοὺς αἱρετικοὺς· “αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος” διότι οἱ ἄκαρποι διάλογοι ἀμβλύνουν τὴν δογματικὴ εὐαισθησία τῶν θεολόγων καὶ τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος.

         Τέλος τὸ κείμενο ἐπισημαίνει καὶ τοὺς προφανεῖς συμβιβασμοὺς εἰς ζητήματα πίστεως μὲ τὶς μικτὲς ἐπιτροπὲς τῶν Ἀντιχαλκηδονίων καὶ τῶν (κακῶς ἀναφερομένων) Ρωμαιοκαθολικῶν, καθ᾽ἡμᾶς παπικῶν.

         Στὸ Δ´ κεφάλαιο τὸ κείμενο γράφει γιὰ τὴν διατήρηση τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας τὴν ὁποία κλονίζει ἡ ἀσάφεια τῶν συνοδικῶν κειμένων ποὺ μπορεῖ νὰ δημιουργήσει οἰκουμενιστικὴ ἑρμηνεία.

         Ὅμως ἡ Σύνοδος δὲν ἄφησε ἀσάφεια, ἀλλὰ φανερὰ νομιμοποίησε τὸν Οἰκουμενισμὸ μὲ  ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις του, δηλαδὴ τὸ Π.Σ.Ε. μὲ ὅλες τὶς ἀποφάσεις ποὺ ἔχουν ληφθεῖ ἐκεῖ, ὅπως ἀναγνώριση μυστηρίων, ἱερωσύνης καὶ ἐκκλησιαστικότητας τῶν αἱρετικῶν, τοὺς Διαλόγους μὲ τὶς κοινὲς συμβιβαστικὲς ἀποφάσεις, τὴν μετάλλαξη Ὀρθοδόξου συνοδικότητος πρὸς τὸ παπικὸ πρότυπον μὲ προεδρικὸ πρωτεῖο καὶ ὑποχρεωτικὴ ὁμοφωνία ὅλου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ἐνῶ δὲν καταδίκασε αὐτὰ ποὺ ὤφειλε, ὅπως· 1^ον τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου ὑπὸ τοῦ Μεταξάκη ποὺ ἔσχισε τὴν Ἐκκλησία, 2^ον τὴν ἄρση ἀναθεμάτων καὶ ἀναγνώριση τῶν αἱρετικῶν μυστηρίων ὑπὸ τοῦ Ἀθηναγόρα, 3^ον τὶς θεωρίες περὶ δύο πνευμόνων καὶ ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν, 4^ον τὴν θεωρία τῶν κλάδων, 5^ον τὶς συμπροσευχὲς στὶς θρονικὲς ἑορτὲς καὶ ἀλλοῦ ὅπως στὴν Ἀσίζη, 6^ον τοὺς λειτουργικοὺς ἀσπασμοὺς καὶ τὶς συμπροσευχὲς μὲ ὅλα τὰ θρησκεύματα, 7^ον ἐπισκέψεις σὲ ἑβραϊκὲς συναγωγές, 8^ον τιμητικὲς ἐνέργειες γιὰ τὸ κοράνιο, 9^ον λειτουργικὲς αἰτήσεις τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα ὡς Ἀρχιεπισκόπου Ρώμης ὑπὸ τοῦ Βαρθολομαίου, ὅπως ἐπίσης καὶ πολλὲς βλάσφημες δηλώσεις του, ὅπως · “ὅλες οἱ θρησκεῖες σώζουν, οἱ πατέρες ἡμῶν ἔπεσαν θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως, οἱ Ἱεροὶ Κανόνες εἶναι τείχη τοῦ αἴσχους” καὶ ἄλλα πολλά, καὶ τέλος τὴν καταδίκη ὅσων ἐκαινοτόμησαν.

         Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ πῶς δὲν εἶναι δικαιολογημένη ἡ διακοπὴ μνημοσύνου τοῦ κ. Βαρθολομαίου ἂν καὶ δὲν ὑπεγράφη “ἑνωτικὸς ὅρος” οὔτε κάποιος Ἐπίσκοπος προσεχώρησεν εἰς αἵρεσιν, οὔτε ἐκήρυξεν “γυμνὴ τῇ κεφαλῇ” αἱρετικὰς διδασκαλίας, ἀλλ᾽ὅμως ἡ Οἰκουμενιστικὴ Κίνηση ποὺ κατοχυρώθηκε συνοδικὰ εἶναι, ὄχι μόνον αἵρεση ἀλλὰ κατὰ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς εἶναι παναίρεση, δηλαδὴ ἕνωση ὅλων τῶν αἱρέσεων καὶ τὸ ν᾽ἀκολουθῇς ἕναν τοιοῦτον Πατριάρχην γίνεται αἰτία σχίσματος καὶ χαροποίησης τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας.

         Τὴν διακοπὴ μνημοσύνου αἱρετίζοντος Ἐπισκόπου ἐπαινεῖ ὁ 15^ος Κανόνας τής Α κ Β συνόδου καὶ τὴν ὑπέδειξαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας μὲ τὸ παράδειγμά τους παλαιὰ ἐπὶ Βέκκου καὶ πρόσφατα ἐπὶ Ἀθηναγόρα.

         Μέχρι τώρα ἡ Ἱ. Κοινότης ἔστελνε φιλόφρονα γράμματα μετὰ πολλοῦ σεβασμοῦ στὸν Πατριάρχη ἐκφράζοντας καὶ ὀλίγη ἀνησυχία γιὰ τὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα καὶ ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε καθησυχαστικά. Τὸ ἴδιο κάνει καὶ τώρα χωρὶς ὅμως ἀποτέλεσμα.

         Ὁρισμένοι Πατέρες ἀποφάσισαν, ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι, δραστικὴ ἀντιμετώπιση τῆς Παναιρετικῆς πτώσεως τοῦ Πατριάρχου, δηλαδὴ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου ποὺ ἐπιβάλλεται ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας.

         Γι᾽αὐτὸ παρακαλοῦμε τὰ Μοναστήρια μας νὰ μὴ μᾶς διώκουν γιὰ τὴν εὐαισθησία μας στὰ  θέματα τῆς πίστεως, διότι γι᾽αὐτὸ ἀπαρνηθήκαμε τὰ ἐγκόσμια, τὴν οἰκογένεια, τὰ πάντα καὶ ἀφιερωθήκαμε στὸν Χριστὸ καὶ ἀλλοίμονο ἂν χάσουμε τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὴν μόνη σώζουσα.

         Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ φώτισε τοὺς ὑπευθύνους τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ μὴ βυθίσουν τὸ σκάφος της μέσα στὰ κύματα τῆς Νέας Ἐποχῆς, τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ γνήσιου τέκνου τους τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

         Ὑπεραγία Θεοτόκε βοήθησε τοὺς ὑπευθύνους τοῦ Περιβολιοῦ σου νὰ σταθοῦν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων καὶ νὰ κρατήσουν τὴν παράδοση τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὡς θεματοφύλακος τῆς Ὀρθοδοξίας.

Μοναχὸς Παΐσιος Ἁγιορείτης.

«Ακατάληπτον Εστί»

Η Υπαπαντή του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού

Ὑπαπαντή

   «Νοιῶσε μεγάλη χαρά, θυγατέρα Σιών, διαλάλησε τὴ χαρά σου, θυγατέρα Ἱερουσαλήμ». Χόρευε, λαὲ τῆς πόλεως τοῦ Θεοῦ. Σκιρτᾶτε οἱ πύλες καὶ τὰ τείχη τῆς Σιών καὶ ὁλόκληρη ἡ γῆ. Φωνάξτε σεῖς τὰ ὄρη καὶ τὰ βουνὰ σκιρτήσατε πολύ. Τὰ ποτάμια, χειροκροτεῖστε καὶ τὰ πλήθη περικυκλῶστε τήν Σιών, βλέποντας τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα σ’ αὐτήν.

  Ἂς ὁμονοήσουν σήμερα τὰ οὐράνια μὲ τὰ ἐπίγεια καὶ ἂς ἀναπέμπει ὕμνους ἡ ἄνω μαζὶ μὲ τὴν κάτω Ἱερουσαλήμ, γιὰ τὸν Χριστὸ πού βρίσκεται σʼ αὐτήν, τὸν οὐράνιο καὶ τὸν ἐπίγειο. Γύρω ἀπὸ τὸν οὐράνιο χορέψτε οἱ νοερὲς δυνάμεις, καὶ τὸν ἐπίγειο ἀνυμνεῖστε τον οἱ ἄνθρωποι μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους.

   Διότι σήμερα ἐμφανίστηκε ὁ Θεὸς τῶν θεῶν στὴ Σιών. Σήμερα εἰπώθηκαν λόγια δόξης γιὰ σένα, πόλη τοῦ Θεοῦ Ἱερουσαλήμ, πόλη τοῦ μεγάλου βασιλιᾶ. Ἄνοιξε τὶς πύλες πρὸς τιμὴν αὐτοῦ πού ἄνοιξε σὲ ὅλους τὶς πύλες τοῦ παραδείσου, καὶ ἐπίσης ἄνοιξε τὶς πύλες τῶν τάφων πάνω ἀπὸ τὸν Σταυρό, συνέτριψε τὶς πύλες τοῦ ἅδη πού ἦταν γιὰ αἰῶνες κλειστές, καὶ ἔκλεισε κατὰ τρόπο παράδοξο τὶς πύλες τῆς παρθενίας.

   Σήμερα, ἐκεῖνος ποὺ τὰ παλιὰ χρόνια μίλησε μὲ τὸν Μωυςῆ πάνω στὺ ὄρος Σινᾶ κατὰ τρόπον θεοπρεπῆ, ἐκπληρώνει τὸν νόμο, ὑποτασσόμενος στὸν νόμο σὰν δοῦλος. Σήμερα ἔρχεται ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴ θαιμάν στὴ Σιών. Σήμερα ὁ οὐράνιος Νυμφίος, μαζὶ μὲ τὴ Θεομήτορα παστάδα, ἔρχεται στὸν ναό. Θυγατέρες τῆς Ἱερουσαλήμ, βγεῖτε πρὸς προϋπάντησή του. Ἀνᾶψτε γεμάτες χαρὰ τὶς λαμπάδες στὸ ἀληθινὸ φῶς. Περιποιηθεῖτε τοὺς χιτῶνες τῶν ψυχῶν σας γιὰ χάρη τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ.

   Μαζὶ μὲ τὴ Σιών καὶ οἱ λαοὶ τῶν ἐθνῶν, κρατώντας λαμπάδες, ἂς τὸν προϋπαντήσουμε. Ἂς μποῦμε στὸν ναὸ μαζὶ μὲ τὸν ναὸ καὶ Θεὸ καὶ Χριστό. Μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους ἂς ψάλουμε δυνατὰ τὸν ὕμνο τῶν ἀγγέλων, «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος ὁ Κύριος Σαβαώθ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ εἶναι γεμάτα ἀπὸ τὴ δόξα του». Εἶναι γεμάτα τὰ πέρατα τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν καλωσύνη του. Εἶναι γεμάτη ὅλη ἡ κτίση ἀπὸ τὴ δοξολογία του. Εἶναι γεμάτη ἡ ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴ συγκατάβασή του. Τὰ οὐράνια, τὰ ἐπίγεια καὶ τὰ καταχθόνια εἶναι γεμάτα ἀπὸ τὴν εὐσπλαγχνία του, γεμάτα ἀπὸ τὰ ἐλέη του, γεμάτα ἀπὸ τὶς δωρεές του, γεμάτα ἀπὸ τὶς εὐεργεσίες του.

   «Ὅλα λοιπὸν τὰ ἔθνη χειροκροτεῖστε»· ὅλα τὰ πέρατα τῆς γῆς, «ἐλᾶτε καὶ δές τε τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ»· καθετί πού ἀναπνέει ἂς αἰνέσει τὸν Κύριο»· «ὅλη ἡ γῆ ἂς προσκυνήσει»· κάθε γλώσσα ἂς τραγουδήσει· κάθε γλώσσα ἂς ψάλλει· κάθε γλώσσα ἂς δοξολογήσει παιδί-Θεόν, σαράντα ἡμερῶν καὶ προαιώνιο· παιδὶ μικρὸ καὶ ἡλικιωμένο· παιδὶ πού θηλάζει, καὶ δημιουργὸ τῶν ὅλων.

Βλέπω βρέφος, καὶ ἀναγνωρίζω τὸν Θεό μου· βρέφος πού θηλάζει καὶ διατρέφει τὸν κόσμο· βρέφος πού κλαίει, καὶ χαρίζει στὸν κόσμο ζωὴ καὶ χαρὰ· βρέφος πού σπαργανώνεται, καὶ μὲ λυτρώνει ἀπὸ τὰ σπάργανα τῆς ἁμαρτίας· βρέφος στὴν ἀγκαλιά τῆς μητέρας, μὲ σάρκα πραγματικὰ μέ συνεχή παρουσία πάνω στὴ γῆ, καὶ ταυτόχρονα ὁ ἴδιος καὶ στοὺς κόλπους τοῦ Πατέρα, πραγματικὰ καὶ συνεχῶς στοὺς οὐρανούς.

    Βλέπω βρέφος πού ἀπὸ τὴ Βηθλεὲμ μπαίνει στὴν Ἱερουσαλήμ, χωρὶς ὅμως νʼ ἀποχωρίζεται καθόλου ἀπὸ τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ.

Οι «νέοι ποιμένες» της ...«νέας Ἐκκλησίας»!!!

Πηγή

    Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὶς Α΄ και Β΄ ἐπιστολές του πρὸς Τιμόθεον καὶ στὴν ἐπιστολή του πρὸς Τίτον ὑποδεικνύει τὰ ἀδιάλειπτα καὶ ἀδιαπραγμάτευτα καθήκοντα τῶν ποιμένων:

     Ὁ ποιμένας πρέπει νὰ ἔχει καθαρὴ πίστη καὶ νὰ εἶναι ἀκλόνητος τύπος τῆς ἀρετῆς. Να γνωρίζει καὶ νὰ διδάσκει μὲ ἀκρίβεια τὸν νόμο, τὸν λόγο καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τηρώντας, πρῶτος αὐτός, αὐτὰ ποὺ διδάσκει. Νὰ νουθετεῖ, νὰ στηρίζει τοὺς ἀδύναμους, νὰ σηκώνει αὐτούς, ποὺ ἔχουν πέσει, νὰ δείχνει τὸν δρόμο σὲ αὐτοὺς ποὺ τὸν ἔχασαν. Νὰ εἶναι μαχητὴς καὶ φρουρὸς ἀκοίμητος τοῦ ποιμνίου του, γιατί ἂν δὲν εἶναι ἀντὶ νὰ ὠφελοῦνται οἱ Χριστιανοί θὰ σκανδαλίζονται ὰπὸ αὐτόν καὶ θὰ βλάπτονται πνευματικὰ ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση τὸ μικρὸ ποίμνιο δὲν θὰ ἀκολουθήσει καὶ θὰ ἀποκηρύξει αὐτὸν τὸν ποιμένα ὡς μισθωτὸ καὶ ληστή.

   Γιὰ τὸν Ἐπίσκοπο μάλιστα ἀπαιτεῖται, μὴ λογαριάζοντας τὸ κόστος καὶ τὴν κούραση, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐκτέλεση τῶν ἄλλων ἱερῶν του καθηκόντων, νὰ ἐπαγρυπνεῖ καὶ νὰ καταβάλλει πάντοτε κάθε δυνατὴ προσπάθεια, ὥστε νὰ μὴν εἰσέλθει στὴν Ἐκκλησία ξένος αἱρετικός, Διάκονος ἢ Ἱερέας καὶ πολὺ περισσότερο, Ἀρχιερέας, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ ἔχει ὀρθὴ πίστη, χριστιανικὴ διαγωγὴ καὶ βίο, ποὺ θὰ σκανδαλίζει, ἀλλὰ καὶ θὰ αἱρετίζει καὶ θὰ διαστρέφει μὲ ψεύδη καὶ μὲ πλάνες τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.

     Μετὰ ἀπὸ αὐτὲς τὶς διαπιστώσεις γίνεται φανερό, ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ λυπηρὰ ἀλλὰ καὶ πιὸ φανερὰ συμπεράσματα τῆς ψευδῆς καὶ καταπτύστης ἀνακοίνωσης τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὴν ψευτοσύνοδο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ ποιμνίου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς ποιμένες του. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἀποποιοῦνται τοῦ ρόλου τους καὶ τῶν εὐθυνῶν τους καὶ ἀφήνουν, νίπτοντες τὰς χείρας τους, τὸ ποίμνιο βορὰ τῶν αἱρετικῶν οἰκουμενιστῶν. Μιλοῦν στὸ ποίμνιο λὲς καὶ μιλοῦν σὲ ἄβουλους καὶ ἀδαεῖς