Ἰδεολογία καὶ Ὀρθοδοξία. Ἐρωτήματα στὸν π. Γεώργιο Μεταλληνό

Διαβάσαμε  ἕνα ἄρθρο  τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ  στὸ τελευταῖο φύλλο τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου» (φ. 1976, σελ. 1η καὶ 6η, 24/5/2013) μὲ τίτλο:  «Καὶ ὅμως!  Ἡ Ρωμανία ζεῖ». Κάποιες διατυπώσεις αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου προβλημάτισαν, γιατὶ δίνουν τὴν ἐντύπωση ὅτι ἰδεολογικοποιεῖται ἡ Ὀρθοδοξία, ἔστω καὶ ὑπὸ τὴν αἴγλη τοῦ Βυζαντίου. Καὶ γνωρίζουμε ὅτι  ὁ π. Γεώργιος σὲ ἄλλες περιπτώσεις ἐπανειλημμένως καταδικάζει τὴν ἰδεολογικοποίηση τῆς Πίστεως.
Μήπως αὐτὴ ἡ ἰδεολογικοποίηση συγχωρεῖται –ἂν καταλάβαμε καλὰ τὰ γραφόμενά του– ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ τὴν χιλιόχρονη Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία; Καὶ ποιός τὴν ἀντιπροσωπεύει σήμερα; Μήπως τὸ ἐσβεσμένο Φανάρι καὶ ὁ Οἰκουμενιστὴς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος μὲ τὸν ἰσχυρό «δεξιόν» του βραχίονα, τὸν μητροπολίτη Περγάμου κ. Ζηζιούλα καὶ τὸν π. Γεώργιο Τσέτση;

Θὰ παραθέσω τὰ συγκεκριμένα σημεῖα τοῦ ἄρθρου τοῦ π. Γεωργίου καὶ θὰ κάνω ἐλάχιστα σχόλια-ἐρωτήσεις.

1. «(Διὰ τοῦ Μ. Κωνσταντίνου) ἡ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία μεταστοιχειώνεται σὲ “ἐπώνυμον τοῦ Χριστοῦ Πολιτείαν”. Διαμορφώνεται συνάμα μία νέα συνείδηση καὶ νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία. Εἶναι ἡ νέα αὐτοκρατορικὴ ἰδέα γιὰ τὴν προοδευτικὴ ἐνσωμάτωση ὅλων τῶν Λαῶν τῆς Οἰκουμένης στὴν χριστιανικὴ Πίστη. Τὰ στηρίγματα τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης εἶναι: ἡ ρωμαϊκὴ Οἰκουμένη καὶ νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία, ὁ Χριστιανισμὸς ὡς πατερικὴ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Ἑλληνικότητα (γλῶσσα, πολιτισμός, παιδεία). Αὐτὸ ἐκφράζει τὸ γνωστὸ τροπάριο τῆς Ἁγίας Κασσιανῆς: “Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον αἱ πόλεις γεγένηνται, καὶ εἰς μίαν δεσποτείαν θεότητος τὰ ἔθνη ἐπίστευσαν”. Ἡ χριστιανικὴ πίστη εἶναι τὸ συνδετικὸ στοιχεῖο ὅλης τῆς αὐτοκρατορίας καὶ αὐτὸ ἀλλοιώνει ἡ αἵρεση, ποὺ δὲν εἶχε μόνο θεολογικό, ἀλλὰ καὶ πολιτικὸ χαρακτήρα».

Στὸ ἀπόσπασμα αὐτὸ τοῦ ἄρθρου, ἔχουμε νὰ κάνουμε τὶς ἑξῆς παρατήρησεις:

Διαπιστώνει ὁ συγγραφέας ὅτι «διαμορφώνεται μία νέα συνείδηση καὶ νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία». Καὶ παρακάτω: «Τὰ στηρίγματα τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης εἶναι: ἡ ρωμαϊκὴ Οἰκουμένη καὶ νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία, ὁ Χριστιανισμὸς ὡς πατερικὴ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Ἑλληνικότητα (γλῶσσα, πολιτισμός, παιδεία)».

Ἂς μᾶς ἐξηγήσει ὁ π. Γεώργιος. Ἀποδέχεται τὸν Χριστιανισμὸ κάτω ἀπὸ μία “πολιτειακὴ ἰδεολογία (τῆς αὐτοκρατορίας)... κύριο στοιχεῖο (τῆς ὁποίας) εἶναι ἡ ὑπερεθνικότητα"; Ἦταν στήριγμα τῆς αὐτοκρατορικῆς ἰδεολογίας «ὁ Χριστιανισμὸς ὡς Πατερικὴ Ὀρθοδοξία»; Ὑποστήριξαν, δηλαδή, οἱ Πατέρες, ὅπως ὁ Ἀθανάσιος, Βασίλειος, Χρυσόστομος, Μάξιμος, Μᾶρκος Εὐγενικός, Γρηγόριος Παλαμᾶς τὴν «πολιτειακὴ ἰδεολογία» τῆς αὐτοκρατορίας ἢ ἐμπόδισαν νὰ καταλήξει ἡ διπλὴ ἐξουσία σὲ μιὰ πολιτειακὴ ἰδεολογία μόνο;

Πρὸς ἐπίρρωσιν τῶν λόγων του ὁ π. Γεώργιος, προσφεύγει στὸ τροπάριο τῆς Κασσιανῆς. Ἀπὸ ποῦ κι ὣς ποῦ, ὅμως, αὐτὸ τὸ τροπάριο ἐκφράζει τὴ “νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία”; Τὸ τροπάριο κάνει μιὰ διαπίστωση: «Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον αἱ πόλεις γεγένηνται», ἀσφαλῶς ὅμως διὰ τῶν ὅπλων καὶ τῆς βίας. Καὶ συνεχίζει ἡ Κασσιανή, χρησιμοποιώντας αὐτὸ τὸ ἱστορικὸ γεγονός, γιὰ νὰ μᾶς μεταφέρει σὲ μιὰ πνευματικὴ πραγματικότητα: «καὶ εἰς μίαν δεσποτείαν θεότητος τὰ ἔθνη ἐπίστευσαν». Δηλαδή, ἡ ὑμνογράφος διαπιστώνει ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ἐκηρύχθη καὶ ἐπιστεύθη ἀπὸ κάποιους ἀνθρώπους, ποὺ ἀνῆκαν σὲ ὅλα τὰ ἔθνη, ἐπεκτάθηκε σὲ ὅλο τὸν κόσμο, κι ὄχι ἀσφαλῶς ὅτι ὅλα τὰ ἔθνη πίστεψαν στὸ Χριστό. Καὶ ὅσοι ἀπὸ τὰ κατακτημένα ἔθνη πίστεψαν, τὸ ἔκαναν ἐλεύθερα καὶ ὄχι διὰ τῆς αὐτοκρατορικῆς βίας.

Στὴν συνέχεια γράφει: «Κύριο στοιχεῖο τῆς αὐτοκρατορίας εἶναι ἡ ἁρμονικὴ ἱεράρχηση τῆς ἐθνικότητας (συνείδηση τῆς καταγωγῆς) στὴν ὑπερεθνικότητα. Τὸ φυλετικὸ στοιχεῖο δὲν ἔθιγε τὴν ἑνότητα στὸ ἕνα ἐκκλησιαστικὸ σῶμα».

Ὅταν λέγει, «ἡ ἱεράρχηση τῆς ἐθνικότητας στὴν ὑπερεθνικότητα», ποιό νόημα δίδει στὴν ἱεράρχιση; Μήπως τῆς «ὑπαγωγῆς» τῶν ἐθνῶν στὸ ἰδεολόγημα τῆς ὑπερεθνικότητας; Ὡς Χριστιανοί, ἔχουμε τὴν ἔννοια τῆς «Οἰκουμενικότητας» τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἔννοια ὑπερεθνικότητα ἔχει μιὰ ἐντελῶς κοσμικὴ διάσταση, ἐκφράζει ἕνα κοσμικὸ φρόνημα. Γιατί ταυτίζει “οἰκουμενικότητα” καὶ “ὑπερεθνικότητα”; Καί, ἂν ὁ π. Γεώργιος ταυτίζει τὸ “ἐθνικὸ (συνείδηση τῆς καταγωγῆς)” μὲ τὸ “φυλετικό”, τότε ποιό πρόβλημα ὑπάρχει, ποιός λόγος νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὸ ἰδεολόγημα τῆς «ὑπερεθνικότητας», ἀφοῦ ὁ ἴδιος στὴ συνέχεια ἀποδέχεται ὅτι «τὸ φυλετικὸ στοιχεῖο δὲν ἔθιγε τὴν ἑνότητα στὸ ἕνα ἐκκλησιαστικὸ σῶμα»; Δὲν ὑπάρχει ἐδῶ ἀντίφαση;

Δὲν καταλαβαίνουμε γιατί ἐπιμένει ὁ π. Γεώργιος στὸ ὑπερεθνικό, καὶ δείχνει νὰ ἀντιτίθεται στὸ ἐθνικό· δὲν ἔχουν ἀπὸ τὸ Θεὸ καθορισθεῖ οἱ ὁροθεσίες τῶν ἐθνῶν; Δὲν ἔχουν τὰ ἔθνη ἄγγελο φύλακα; Ἔχουν καταργηθεῖ αὐτὰ ἢ θὰ καταργηθοῦν στὸν "μέλλοντα" αἰῶνα; Κατὰ ποίαν ἔννοιαν, λοιπόν, οἱ ὁροθεσίες τῶν ἐθνῶν θίγουν τὴν πανανθρώπινη ἑνότητα; Νὰ καταργήσουμε, μήπως, ἀπὸ τώρα καὶ τὴν οἰκογένεια γιὰ μιὰ ὑπερ-οικογένεια;

Ὅταν πηγαίνουμε σὲ ἕνα Ναό, μήπως πηγαίνουμε ὡς Ἕλληνες ἢ Σέρβοι, ἢ Ἄγγλοι; Δὲν πηγαίνουμε ὡς Ὀρθόδοξοι, ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ; Αὐτὴ ἡ συνείδηση τοῦ ὅτι εἴμαστε μέλη Χριστοῦ, εἶναι ἄραγε ἐφεύρημα τοῦ Βυζαντίου καὶ τῆς «νέας πολιτειακῆς ἰδεολογίας» του ἢ ἀποτελεῖ ἀρχέγονη πίστη καὶ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας;

Ἐπίσης, γράφει: «ὅπου ἐπικρατεῖ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ἐκεῖ ὑπερισχύει ἕνας νοσηρὸς ἐθνικισμὸς (φυλετισμός)». Ἐρωτῶ: Καὶ γιατί νοσηρὸς ἐθνικισμός, κι ὄχι ὑγιὴς φιλοπατρία ἢ ἁγνὸς ἐθνισμός; Καὶ τί ἐμποδίζει νὰ ἀναπτυχθεῖ καὶ νὰ ὑπερισχύει καὶ μιὰ νοσηρὴ «ὑπερεθνικότητα», ὅταν κι ἐκεῖ κυριαρχεῖ κοσμικὸ πνεῦμα; Ἢ μήπως ἡ ὑπερεθνικότητα εἶναι μιὰ ἔννοια ἐξαγιασμένη; (Κι ἀπὸ ποιόν;).

 «Ἀληθινοὶ ἡγέτες, ἄλλωστε, (σ.σ. ἐννοεῖ σ’ αὐτὴ τὴν αὐτοκρατορικὴ «πολιτειακὴ ἰδεολογία») ἦσαν οἱ Ἅγιοι καὶ τὸ ὑπέρτατο ἰδανικὸ δὲν ἦταν ἡ πολιτικὴ δύναμη ἢ ἡ κοσμικὴ σοφία, ἀλλὰ ἡ ἁγιότητα, ὡς θέωση».

Ἀπὸ ποῦ κι ὣς ποῦ πάλι, ἡγέτες αὐτοῦ τοῦ ἰδεολογικοῦ «πολιτειακοῦ» μορφώματος ἦσαν οἱ Ἅγιοι; Καὶ ἀκόμα, «ὑπέρτατο ἰδανικό του ἡ ἁγιότητα καὶ ἡ θέωση»;(!) Ταυτίζονται οἱ αὐτοκράτορες μὲ τοὺς ἁγίους, καὶ τὰ ἰδανικὰ τῆς «πολιτειακῆς (βυζαντινῆς) ἰδεολογίας» μὲ τὴν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας; Μήπως πάλι συναντᾶμε ἐδῶ τὴν ἰδεολογικοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας;

Συνεχίζει: «Ἡ ὑπερεθνικὴ ἕνωση μέσα στὴν Ὀρθοδοξία ὁδηγεῖ στὸ οἰκουμενικὸ ἔθνος (“ἔθνος ἅγιον”, Α´ Πέτρ. 2,9)».

Ἄλλο ἕνα προβληματισμὸ μᾶς δημιουργεῖ αὐτὴ ἡ φράση. Ἐάν, δηλαδή, δὲν ὑπάρξει «ὑπερεθνικὴ ἕνωση», δὲν ὑπάρχει τὸ «ἔθνος ἅγιον» τοῦ ἀποστόλου Πέτρου; Ἡ βυζαντινὴ αὐτοκρατορικὴ ἰδεολογία θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸ «ἔθνος ἅγιο» ἢ ἡ βίωση τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Πατέρων; Καὶ σήμερα ποὺ δὲν συμβαίνει αὐτό («ὑπερεθνικὴ ἕνωση»), δὲν ὑπάρχει τὸ «ἔθνος ἅγιον», ὅπως τὸ ἐννοεῖ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος;

Τέλος: θὰ ὑπάρξει ποτὲ στὴ γῆ χριστιανικὴ «ὑπερεθνικὴ ἕνωση», ἑνότητα τῶν λαῶν; Ἢ θὰ ὑπάρξει μόνο ἡ ἑνότητα τῶν Μασώνων, τῶν Οἰκουμενιστῶν, τῆς Ν. Τάξεως, τῶν Σιωνιστῶν, τῶν Διεθνιστῶν, μὲ ἕνα ὄνομα: ἡ ἑνότητα τοῦ Ἀντιχρίστου;

Ἐρωτήματα μαθητῆ πρὸς τὸ δάσκαλο.

Σημάτης Παναγιώτης

Ὑποσημείωση: Ἕνα κείμενο ποὺ ἐνισχύει τὰ ἐρωτήματά μου, εἶναι τὸ παρακάτω. Τό ἔχει γράψει ὁ π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης στὸ περιοδικὸ «Παρακαταθήκη», τ. 88, ΙΑΝ.–ΦΕΒΡ. 2013, σελ. 11:

Απαιτείται Ε Ν Ο Τ Η Τ Α στη γραμμή των Αγίων Πατέρων, για την αντιμετώπιση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού

1. «Σκοπός, λοιπόν, της αντιοικουμενιστικής σας προσπάθειας είναι η καθησύχαση των πιστών για την συνεχή ισχυροποίηση της οικουμενιστικής λαίλαπας».

2. «Οι βαρείς λύκοι,  λοιπόν,  των αιρέσεων,  και, μάλιστα, της λοιμώδους νόσου της οικουμενιστικής παναιρέσεως, δεν εξορκίζονται με έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων -ανιαρό και ανίερο-, ο οποίος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεί το ποίμνιο, απλώς, τι είναι η αίρεσις και ποια καταστροφικά αποτελέσματα προκαλεί στην ζωή της Εκκλησίας!».

3. «Ο Οικουμενισμός προχωρεί στον χώρο της Εκκλησίας και συνεχώς ισχυροποιείται, επειδή ακριβώς δεν θίγονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, αφού δεν αποκαλύπτονται τα ονόματά τους».

4. «Αν ξαναζωντάνευσε η δραστηριότητα της Ομάδος κληρικών και μοναχών, με νέο χαρτοπόλεμο, αυτό οφείλεται σε λόγους τους οποίους πρέπει, προς το παρόν, να αποσιωπήσω!» (Τί ἄραγε, ὑποννοεῖ ὁ Καθηγητὴς Κορναράκης ἐδῶ; Γιατί τὸ ἄφησαν ἀναπάντητο οἱ τῆς «Συνάξεως» καὶ μάλιστα ὁ π. Θεόδωρος;).

5. «Αυτό, πάντως, το πνεύμα, που επικρατεί στο σύνολο των υπευθύνων της Ομάδος αυτής, αποκαλύπτεται στην ανουσιότητα της αντιοικουμενιστικής προσπάθειας. Στην κενότητα της μαρτυρίας της και στο ατελεσφόρητο, γενικά, του αγώνος της. Χαρτοπόλεμος και τίποτε άλλο!

Για το θεαθήναι μόνον!».

6. «Με το κείμενο αυτό (σ.σ. τῆς «Ὁμολογίας...»), περιγράφετε κατά λέξη τον ΙΕ΄ κανόνα της πρωτοδευτέρας, ο οποίος σας δίνει το δικαίωμα να διακόψετε το μνημόσυνο των πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων.

      Δεν το κάνετε όμως, και δεν θα το κάνετε ποτέ!

     Εν τούτοις, με την στάση σας αυτή, παραλογίζεσθε».

Προς τους σεβαστούς κληρικούς
της Συντακτικής Επιτροπής του κειμένου
ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ κατά του οικουμενισμού
Του ομότιμου Καθηγητού

της Θεολογικής Σχολής
κ. Ιωάννου ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ

προς Γέροντα Ιωσήφ, Αγίου Ορους, π. Γ. Μεταλληνό,

π. Θ. Ζήση, π. Μάρκον Μανώλη και π. Σαράντη Σαράντο.

 

    Έλαβα και ανέγνωσα με ιδιαίτερη προσοχή, τόσο το κείμενο τής παρακλήσεώς σας να συμμετάσχω στην αντιοικουμενιστική σας προσπάθεια, όσο και εκείνο της διακηρύξεώς σας.
   Στο κείμενο της παρακλήσεώς σας, απευθύνεσθε προσωπικώς και ονομαστικώς στον υποφαινόμενο, και σημειώνετε:
     «Σας παρακαλούμε θερμά, εφ' όσον συμφωνείτε με το περιεχόμενο της ομολογίας, να προσυπογράψετε το κείμενο, προκειμένου να χαροποιήσουμε έτσι και να καθησυχάσουμε τούς πιστούς, πού αγωνιούν για τα τεκταινόμενα και αναμένουν λόγους αληθείας».
  Σκοπός, λοιπόν, της αντιοικουμενιστικής σας προσπάθειας είναι η καθησύχαση των πιστών για την συνεχή ισχυροποίηση της οικουμενιστικής λαίλαπας στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και η καθησύχασίς τους ότι, εσείς εγγυάσθε την προστασία της Εκκλησίας από τις καταστροφικές, γι' αυτήν, συνέπειες της οικουμενιστικής δραστηριότητος των Ορθοδόξων ταγών της.
  Δυστυχώς, σας δηλώνω ότι, δεν μπορώ να προσυπογράψω το κείμενο, το οποίο εσείς χαρακτηρίζετε ως «Ομολογία Πίστεως», επειδή η ομολογία αυτή δεν γίνεται με τούς όρους και τις απαιτήσεις του Ταμείου των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, αλλά και της αγιοπνευματικής πατερικής παραδόσεως του μαρτυρίου αίματος και ψυχής, με το οποίο, και μόνον, οι θείοι Πατέρες, ως δούλοι γνησιώτατοι Χριστού, «όλην συλλεξάμενοι ποιμαντικήν επιστήμην και θυμόν ιερόν κινήσαντες, τους βαρείς εξεδίωξαν και λοιμώδεις λύκους των αιρέσεων, εκσφενδονήσαντες αυτούς, με την σφενδόνα του πνεύματος, έξω του της Εκκλησίας πληρώματος», κατά τον υμνογράφον της Εκκλησίας!
   Οι βαρείς λύκοι,  λοιπόν,  των αιρέσεων,  και, μάλιστα, της λοιμώδους νόσου της οικουμενιστικής παναιρέσεως, δεν εξορκίζονται με έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων -ανιαρό και ανίερο-, ο οποίος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεί το ποίμνιο, απλώς, τι είναι η αίρεσις και ποια καταστροφικά αποτελέσματα προκαλεί στην ζωή της Εκκλησίας!
     Μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει μεγάλος αριθμός τέτοιων κειμένων, από την ηγουμενική διοίκηση του Αγίου Όρους, από την δική σας ομάδα κληρικών και μοναχών, αλλά και από άλλες αντιοικουμενιστικές προσπάθειες.
    Έχει χυθεί πολύ μελάνι και έχει ξοδευθεί πολύ χαρτί, για τα ίδια θέματα, το ίδιο μοτίβο, το δήθεν «μαχητικό», χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα εις βάρος των εκκλησιαστικών οικουμενιστών.

  Ο Οικουμενισμός προχωρεί στον χώρο της Εκκλησίας και συνεχώς ισχυροποιείται, επειδή ακριβώς δεν θίγονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, αφού δεν αποκαλύπτονται τα ονόματά τους.

    Γι' αυτό και δεν ανησυχούν και είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουν τους στόχους τους, χάρη στη δική σας ανημποριά να αγωνισθείτε θεοφιλώς με το πνεύμα της θυσιαστικής σταυρώσιμης μαρτυρίας.
Στην προς εμέ πρόσκλησή σας, γράφετε:
  «Υπέρ της Ορθοδοξίας αγωνίσθηκαν και ομολόγησαν, πολλά παθόντες, Αγιοι Μάρτυρες, Ιεράρχαι, Όσιοι και Ομολογηταί».
      Εσείς, τι πάθατε, μέχρι σήμερα;
  Η αντιοικουμενιστική σας προσπάθεια περιορίζεται στα όρια της ασφαλείας σας, ώστε να μείνετε ανέγγιχτοι από συνέπειες δυσάρεστες για σας.
    Παράδειγμα: στην σ. 17 του κειμένου σας, γράφετε: «Αυτήν την παναίρεση (του Οικουμενισμού) έχουν αποδεχθεί εκ των Ορθοδόξων  π ο λ λ ο ί πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί».
                  Π ο ι ο ι   ε ί ν α ι   α υ τ ο ί;
   Δεν τους κατονομάζετε, όπως οφείλατε να το κάνετε.
   Σύμφωνα, μάλιστα, με ειλημμένη απόφαση της συνάξεως των κληρικών και μοναχών.
Σας υπενθυμίζω τα γεγονότα:
     Μετά από κάποιο χρόνο από το ανοσιούργημα της παπικής εισβολλής στο Φανάρι, με τις ευλογίες και την σύμπραξη του Πατριάρχου, συνήλθε η Ομάδα, παρόντος του υποφαινομένου, στο Πήλιο, στο Μετόχι της αγιορείτικης Μονής της Λαύρας, για να μελετήσει τους νέους στόχους της.
    Στην όλη σύναξη, κυριάρχησε ομοφώνως η πρόταση να συνταχθεί ένα κείμενο, στο οποίο, επιτέλους, να αποκαλύπτονται όλα τα ονόματα των Οικουμενιστών Ορθοδόξων.
   Στην σύναξη αυτή, επιτρέψατε και σε πολλούς λαϊκούς να παραστούν, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι ενθουσιάσθηκαν με την πρόταση αυτή και την επικρότησαν, όλοι οι παρόντες.
    Απήλθαμε από τον χώρο της συνάξεως εκείνης, τελούντες εν αναμονή λήψεως του κειμένου αυτού, προκειμένου να το υπογράψουμε, για να κυκλοφορήσει το συντομώτερον.
    Όμως, ο καιρός περνούσε και καμμία κίνηση δεν εφαίνετο πουθενά, για την συνέχεια τής ζωής της Ομάδος κληρικών και μοναχών.
      Ούτε κάποιο κείμενο είχε αποσταλεί.
    Έτσι, η δραστηριότητα της Ομάδος περιήλθε στην αβεβαιότητα και στην ακινησίαν για μακρό χρονικό διάστημα.
    Το μάκρος αυτής της ακινησίας και της σιωπής, και ήδη, η ματαίωση της κυκλοφορίας του αναμενομένου κειμένου με τα ονόματα των οικουμενιστών ταγών της Εκκλησίας, έδειχνε πειστικώς ότι, ήδη έληγε πλέον η δραστηριότητα της Ομάδος!
      Τι μπορεί να συνέβη;
    Η απορία αυτή λύθηκε στον υποφαινόμενο, όταν, τον Σεπτέμβριο του περασμένου έτους (8.8.2008), δημοσιεύθηκε, στον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ, πρωτοσέλιδο άρθρο ενός εξ υμών, με θέμα «Ορθόδοξοι Αντιστάσεις».
     Στην πρώτη παράγραφο του άρθρου αυτού με τίτλο «1. Αποδυναμώθηκαν οι αγωνιστές», γράφει:
     «Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι οι ορθόδοξες αντιστάσεις στην συνεχιζόμενη λαίλαπα του συγκρητιστικού Οικουμενισμού έχουν μειωθεί" ελάχιστες φωνές ακούγονται πλέον. Δυναμικά και συγκροτημένα σύνολα, αποτελούμενα από παραδοσιακούς κληρικούς και μοναχούς, τα οποία αγωνίσθηκαν με σθένος, παρρησία και ομολογιακή διάθεση, και τα οποία με υπογραφές κειμένων, διοργάνωση συνεδρίων, ομιλίες και άλλες εκδηλώσεις, προσπάθησαν να κρατήσουν άγρυπνη την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία, δεν εμφανίζονται στο προσκήνιο" μοιάζει σαν να έχουν αποδυναμωθεί εσωτερικά, σαν να έχουν παραιτηθεί από τον αγώνα».
Ήταν φανερό για τι μιλούσε το άρθρο:
                    για την «κηδεία» της Ομάδος.
     Αποδίδοντας την ευθύνη για την σιωπή, στα μέλη της.
      Έπρεπε η Ομάδα να διαλυθεί, για να ησυχάσουν οι οικουμενιστές εκκλησιαστικοί ταγοί!
    Αν ξαναζωντάνευσε η δραστηριότητα της Ομάδος κληρικών και μοναχών, με νέο χαρτοπόλεμο, αυτό οφείλεται σε λόγους τους οποίους πρέπει, προς το παρόν, να αποσιωπήσω!
    Αυτό, πάντως, το πνεύμα, που επικρατεί στο σύνολο των υπευθύνων της Ομάδος αυτής, αποκαλύπτεται στην ανουσιότητα της αντιοικουμενιστικής προσπάθειας. Στην κενότητα της μαρτυρίας της και στο ατελεσφόρητο, γενικά, του αγώνος της. Χαρτοπόλεμος και τίποτε άλλο!
    Για το θεαθήναι μόνον!
   Το γεγονός επιβεβαιώνεται και από την σ. 17 της διακηρύξεως.
  Γράφετε, σεβαστοί πατέρες, ότι οι οικουμενιστές πατριάρχες και λοιποί, αυτήν την παναίρεση του οικουμενισμού:

  «την διδάσκουν "γυμνή τη κεφαλή", την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στήν πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως μέ τούς αιρετικούς, με συμπροσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων και ποιμαντικές συνεργασίες»!

     Με το κείμενο αυτό, περιγράφετε κατά λέξη τον ΙΕ΄ κανόνα της πρωτοδευτέρας, ο οποίος σας δίνει το δικαίωμα να διακόψετε το μνημόσυνο των πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων.

      Δεν το κάνετε όμως, και δεν θα το κάνετε ποτέ!

     Εν τούτοις, με την στάση σας αυτή, παραλογίζεσθε.
Διότι αποφαίνεσθε ότι, οι οικουμενιστές «θέτουν εαυτούς εκτός της Εκκλησίας», εφ' όσον παραβαίνουν κανόνες της Εκκλησίας.
   Αλλά, άραγε, είναι εντός της Εκκλησίας οι ιερείς εκείνοι, οι οποίοι καταγγέλλουν ανωνύμως, απλώς με χαρτοπόλεμο -ανιαρό και ανίερο-, πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους;
    Επιπλέον,  τους  αναγνωρίζουν,  τους  κάνουν, κάποτε, και δώρα, και δημοσίως τούς χαρακτηρίζουν ορθοδόξους θεολόγους;

    Την στιγμή πού δεν κάνουν οι ίδιοι χρήση του κανόνος που γνωρίζουν, αλλά συμπορεύονται με αυτούς, τους οποίους αναγνωρίζουν και καταγγέλλουν ως οικουμενιστές, πρέπει να μην είναι, και αυτοί, μέλη της Εκκλησίας.
   Θα ήσαν μέσα στην Εκκλησία, εφ' όσον θα διέκοπταν το μνημόσυνο των οικουμενιστών προϊσταμένων τους" και, τότε, σύμφωνα με τον κανόνα αυτόν, θα ήσαν «ορθόδοξοι μετά τιμής της πρεπούσης», επειδή:
    «ουχί σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτό, αλλά μάλλον ελευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδοεπισκόπων αυτών» (Πηδ. σ. 35).
Σεβαστοί Πατέρες!
    Το βασικό πρόβλημα της υπάρξέως μας είναι σε ποιο μέτρο αληθεύει η ζωή μας εν Χριστώ Ιησού.
    Ο Χριστός,  η  κατ' εξοχήν  ανυπέρβατη αλήθεια, μας υποχρεώνει, εφ' όσον θέλουμε «οπίσω αυτής περιπατείν», να αληθεύουμε εν παντί.
    Όταν δεν το κάνουμε, «παίζουμε εν ου παικτοίς», στο τραπέζι των ευαγγελικών αληθειών.
    Οι σκοτεινές μεθοδεύσεις, η κάλυψη της αληθείας με το καπέλο του ψεύδους, οι διπλωματίες και οι ποικίλες σκοπιμότητες αυτοπροστασίας, δεν εξαγιάζονται μ' έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων, μονόδρομο, στον αγώνα της Ομολογίας!

    Αυτόν το μονόδρομο αδυνατώ να προσυπογράψω στην προχωρημένη ώρα της ζωής μου, που με πλησιάζει στην κρίση του Θεού.

 Κορναράκης Ἰωάννης

Το αντίδοτο της κρίσης.

Ἀπὸ ἐκεῖ μπῆκαν οἱ ἐχθροί: ἀπὸ τὴν κερκόπορτα τῆς ὑπεροψίας μας, πού στὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας ἔβαλε τὶς στοές, πού ἀντικατέστησε τὸν γάμο μὲ συμβολαιογραφικὴ πράξη, τὴ μάνα μὲ τὴν τηλεόραση, τὰ παιδιὰ μὲ τὰ σκυλιά...

Πηγή:  Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ἀπόσπασμα ἀπὸ  τὸ βιβλίο "Ἐν μέσω κρίσης"

τῆς Μαρίας Μουρζά τῶν Ἐκδόσεων "Ἄθως" 

 
Διατελοῦμεν ἐν μέσω κρίσης! Ἐκεί πού πρὸς στιγμὴν μένουμε ἐνεοὶ καὶ ἀποσβολωμένοι. Ἐκεί πού κόβουμε ταχύτητα, χαμηλώνουμε τοὺς τόνους καὶ ρωτᾶμε: Γιατί; Πῶς ἔγινε καὶ φτάσαμε στοῦ γκρεμοῦ τὸ χεῖλος; Ποιὸς εὐθύνεται γιὰ τὴ στραβοτημονιά; Ποιὸς θὰ χρεωθεῖ τὸ ἀτύχημα; Ποιὸς θὰ χρεωθεῖ τὴν ἐθνικὴ συμφορά;  Κοιτᾶς καὶ λές: Ποῦ εἶναι ἡ Ἑλλάδα μας; Ποῦ εἶναι οἱ Ἕλληνες; Ποῦ μᾶς πούλησαν; Ποιοὶ μᾶς ἀγόρασαν; Ποιοὶ θὰ δώσουν

Ὁ ἅγ. Γρηγόριος παραβάτης Ἱ. Κανόνων, ἢ γενναῖος Ὁμολογητής τῆς Πίστεως θέτων ἐν κινδύνῳ καὶ αὐτὴ τὴν ζωήν του;

 

 Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀναφερόμενος στὴν ἐναντίον του κατηγορία, ὅτι ἄφησε τὴν περιφέρειά του καὶ εἰσῆλθε σὲ ξένη ἐκκλησιαστικὴ περιφέρεια, καταφεύγει στὴν ἕως τότε ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, καὶ μάλιστα στὴν Ἁγία Γραφή, καὶ ἀναφέρει ὅτι τὸ ἴδιο ἔκαναν οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Εὐαγγελιστές, ὅταν αὐτὸ ἀπαιτοῦσαν τότε οἱ ἀνάγκες τῆς πρώτης Ἐκκλησίας.

(Γρ. Θεολόγου, Ὁμιλία ΛΓ΄, Πρὸς Ἀρειανοὺς καὶ πρὸς ἑαυτόν,

Ἔργα 2, Πατερ. Ἐκδ., "Γρ. ὁ Παλαμᾶς", σελ. 108-111).

 
Καὶ βέβαια ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν Συνόδων της καθόρισε κάποιους Κανόνες, οἱ ὁποῖοι ἰσχύουν σὲ καιροὺς ὁμαλότητας καὶ εἰρήνης.

Κι ἐδῶ προκύπτει τὸ ἐρώτημα: Αὐτοὶ οἱ Κανόνες εἶναι δυνατὸν νὰ παρακάμπτονται σὲ καιροὺς ἀναστατώσεων καὶ αἱρέσεων; Ἤδη τὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Ἀθανασίου, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου παρεκάμφθησαν κατ’ οἰκονομίαν, παραδίδοντάς μας καὶ ἄλλους τρόπους στάσεως καὶ δράσεως σὲ περιόδους αἱρέσεων.

Τὸ πρόβλημα γιὰ μᾶς σήμερα, ἐποχὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἐσχάτης αἱρέσεως τῆς ἱστορίας (κατὰ τὸν ἀείμνηστο π. Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο), εἶναι: μποροῦμε νὰ μένουμε στὰ σχήματα τῆς ἐν καιρῷ εἰρήνης ἐκκλησιαστικῆς τάξεως, τὴν ὁποία ἐπικαλοῦνται καὶ εἰς τὴν ὁποίαν ὁρκίζονται ὑπακοή, ὄχι μόνο οἱ Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι καὶ ποιμένες;

Ψεύδονται Υπουργεία και γιατροί, αλλά να ψεύδωνται οι Επίσκοποι και η "Ιερά" Σύνοδος;

 

ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ, YΠΟΥΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑΤΡΟΙ, ΘΑ ΨΕΥΔΩΝΤΑΙ, για τον "ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ" ΘΑΝΑΤΟ

Πηγή: "Τρελογιάννης"

Μητέρα κλινικά νεκρή 

φέρνει στον κόσμο το μωρό της 

και επανέρχεται στη ζωή

 Μιζούρι
 

Ένα απίστευτο περιστατικό σημειώθηκε στο Μιζούρι των Ηνωμένων Πολιτειών. 

Μία γυναίκα, η οποία βρισκόταν στον 9ο μήνα της εγκυμοσύνης της, υπέστη ανακοπή καρδιάς και θεωρήθηκε κλινικά νεκρή. 

Οι γιατροί προχώρησαν σε καισαρική για να σώσουν το μωρό της και λίγη ώρα μετά η νεαρή μαμά επέστρεψε στη ζωή...

Όλα συνέβησαν τον περασμένο Φεβρουάριο. 

Η γυναίκα, καθηγήτρια σε γυμνάσιο, ένιωσε αδιαθεσία και λιποθύμησε μέσα στο σχολείο. 

Άμεσα κλήθηκε ασθενοφόρο, αλλά μέχρι να μεταφερθεί στο νοσοκομείο οι διασώστες διαπίστωσαν ότι η καρδιά της είχε σταματήσει να λειτουργεί.

Σύμφωνα με το CNN, οι γιατροί που την παρέλαβαν προχώρησαν σε καισαρική για να σώσουν το μωρό. 

Ένα υγιέστατο κοριτσάκι ήρθε στη ζωή, αλλά για την οικογένεια της μητέρας το θαύμα της ζωής είχε και συνέχεια: 

Λίγη ώρα μετά, η καρδιά της γυναίκας άρχισε και πάλι να χτυπά!

Οι γιατροί διέγνωσαν υπερτροφική καρδιομυοπάθεια και κράτησαν τη γυναίκα σε καταστολή για πέντε ημέρες, ενώ το μωρό χρειάστηκε να παραμείνει στη μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών για δύο εβδομάδες.

Τώρα, τρεις μήνες μετά την περιπέτειά τους είναι και οι δύο βρίσκονται σπίτι τους. 

«Αισθανόμαστε υπέροχα. Η γυναίκα μου επέστρεψε 100%» δήλωσε στο CNN ο σύζυγος της γυναίκας. 

Η ίδια είπε ότι θυμάται τις στιγμές που βρισκόταν στο ασθενοφόρο, αλλά και τους γιατρούς να της λένε ότι έφερε στον κόσμο το μωρό της.

in.gr
 
 Σας θυμίζουμε να καταθέσετε να εκτυπώσετε

και να μοιράσετε και σε άλλους την

υπεύθυνη δήλωση

για άρνηση δωρεάς οργάνων εδώ

Τα βάσανα στη ζωή μας, η υπομονή, η αποδοχή, η θεραπεία του ελέους του Θεού

Κυριακή του Παραλύτου 

 (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς) 

  «Ὅλα τὰ βάσανα ποὺ ὑποφέρουν ἄνθρωποι καὶ λαοὶ δὲν εἶναι τίποτ’ ἄλλο, παρὰ ἡ πλούσια θεραπεία ποὺ παρέχει σὲ ἀνθρώπους καὶ ἔθνη τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ τοὺς σώσει ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο».

πηγή: Ελληνικά και Ορθόδοξα

 

Μακάριος είναι ο άνθρωπος που υπομένει όλα τα λυπηρά αυτής της ζωής με καρτερία κι ελπίδα στο Θεό. Γι’ αυτόν η κάθε μέρα θα είναι μήνας στον ουρανό, ενώ στον άπιστο θα μοιάζει με χρόνο ολόκληρο. Γιατί ο άπιστος χαίρεται μόνο όταν δεν υποφέρει· κι όταν υποφέρει, το κάνει χωρίς υπομονή κι ελπίδα στο Θεό και δυσανασχετεί.
Μακάριος είναι ο άνθρωπος που δε γογγύζει όταν υποφέρει, αλλ’ εξετάζει τις αιτίες με υπομονή κι ελπίδα στο Θεό. Πού θα βρει τις αιτίες που τον κάνουν να υποφέρει αυτός που πάσχει;

Θα τις βρει είτε μέσα του είτε στους γονείς του και στους γείτονές του. Ο βασιλιάς Δαβίδ υπόφερε για τις δικές του αμαρτίες. Ο Ροβοάμ για τις αμαρτίες τού πατέρα του, του βασιλιά Σολομώντα. Οι προφήτες υπόφεραν για τις αμαρτίες των συμπατριωτών τους.

Αν αυτός που πάσχει έψαχνε διεξοδικότερα και βαθύτερα τις αιτίες των βασάνων του, πού θα τις έβρισκε; Σίγουρα θα τις συναντούσε στηνολιγοπιστία του προς το Θεό ή σε κάποιο σκοτεινό και κακό πνεύμα, σ’ ένα μαύρο σκοτάδι χωρίς φως ή στη στοργική και θεραπευτική πρόνοια του Θεού. Εδώ θα βρει τις αιτίες που τον κάνουν να υποφέρει εκείνος που ψάχνει διεξοδικότερα και βαθύτερα. Ο Αδάμ κι η Εύα υπόφεραν από την ολιγοπιστία τους στο Θεό· ό δίκαιος Ιώβ από το σκοτεινό και κακό πνεύμα τής πονηρίας· ο τυφλός νέος άνθρωπος, που ο Χριστός άνοιξε τα μάτια του,για τη δόξα τού Θεού και για τη δική του αιώνια ανταπόδοση.

Ο συνειδητός άνθρωπος είναι λογικό ν’ αναζητήσει τις αιτίες που τον βασανίζουν

Προς τον π. Παύλο Δημητρακόπουλο

 

Διαβάσαμε τὴν «Ἀπάντηση σέ σχόλιο τοῦ κ. Παναγιώτη Σημάτη» τοῦ Ἀρχ/του Παύλου Δημητρακοπούλου προϊσταμένου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ «Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης» Πειραιῶς. Μέ ἀφορμή αὐτὴν τὴν ἀπάντηση παρακινηθήκαμε νά προβοῦμε εἰς τίς ἑξῆς ἐπισημάνσεις πρός τόν προαναφερόμενο ἀγαπητό Ἀρχιμανδρίτη.

   Ἀγαπητέ μας π. Παῦλε, προτοῦ προβοῦμε στόν σχολιασμό τῆς ἀπαντήσεώς σας πρός τόν κ. Παναγιώτη Σημάτη, θεωροῦμε πώς πρωτίστως ἐνδείκνυται ὁ σχολιασμός τοῦ ἄρθρου σας τοῦ δημοσιευθέντος ὑπό τόν τίτλον: «Δέν συγκλονίζεται λοιπόν ἡ Ἱεραρχία μας»; Στίς πρῶτες τρεῖς παραγράφους, π. Παῦλε, ἄνευ πάσης ἀμφιβολίας, διαφαίνεται καθαρά πώς εἴσθε πεπεισμένος γιά δύο ἀναμφισβήτητες ἀλήθειες:

α) Πώς ἀπό πολλῶν ἐτῶν ἡ Ἐκκλησίας μας χειμάζεται ἀπό τήν «φοβερώτερη ἐκκλησιολογική αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν», τήν παναίρεση (καί πλέον πανθρησκεία) τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

β) Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας συμπορεύεται ἐνσυνείδητα μέ τόν Οἰκουμενισμό, υἱοθετήσασα ἔργῳ καί λόγῳ ὡς ἐπίσημη γραμμή πλεύσεώς της τήν φοβερή αὐτή παναίρεση– πανθρησκεία, παρά τά ὅσα ψεύδη καί ἐφησυχαστικές ἀναφορές –πρός τούς ἀνησυχούντας πιστούς– ἐπιστρατεύονται γιά τήν συγκάλυψη τῆς διολισθήσεως τῆς Ἐκκλησίας (διά τῶν συγχρόνων ἐκπροσώπων της) στήν «φοβερή αὐτή  θύελλα», ὅπως ὀρθῶς τήν χαρακτηρίζετε.

  Στίς ἑπόμενες

Ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ κατὰ του αιρετικού ΕΥΝΟΜΙΟΥ

«(Εὐνόμιος). Σᾶς παρακαλῶ νὰ μὴ ἀφήσετε νὰ σκοτισθῇ ἡ διάνοιά σας μὲ τὸ νὰ δίδετε σημασίαν εἰς ἀξιώματα ἢ νὰ ἀναγνωρίζετε εἰς τὴν τάξιν τῶν προγενεστέρων “κάτι τὸ περισσότερον, καὶ νὰ βουλώνετε τὰ αὐτιά σας εἰς τοὺς μεταγενεστέρους σας”.

(Βασίλειος). Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ λέγεις; Νὰ μὴ ἀναγνωρίζουμε κάτι περισσότερον εἰς τοὺς προγενεστέρους μας; Νὰ μὴ σεβώμεθα τὸ πλῆθος ὅλων ἐκείνων ποὺ εἶναι σήμερα Χριστιανοί, καὶ ἔγιναν Χριστιανοί, ἀφ’ ὅτου ἄρχισε νὰ κηρύσσετε τὸ Εὐαγγέλιο; Νὰ μὴ ὑπολογίζωμεν τὸ μέγα ἀξίωμα ἐκείνων ποὺ διέλαμψαν μὲ τὰ ποικίλα πνευματικὰ χαρίσματά των; Ἐναντίον αὐτῶν ὅλων ὅμως ἔστρεψας ἐχθρικὴν καὶ πολεμίαν τὴν νεωτεριστικὴν αὐτὴν πονηρὰν ὁδὸν τῆς αἱρέσεώς σου! Τί θέλεις νὰ κάμωμεν; Νὰ κλείσωμεν “μιὰ γιὰ πάντα” τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας, καί, ἀφοῦ κατὰ τὴν διάνοιάν μας ἀπομακρύνωμεν τὴν μνήμην κάθε ἁγίου, νὰ φέρωμεν ὁ καθένας μας τὴν καρδίαν του καὶ νὰ τὴν ὑποτάξωμεν εἰς τὰ σοφιστικὰ συμπεράσματά σου;». (Μ. Βασιλείου, Ἀνατρεπτικὸς τοῦ ἀπολογητικοῦ τοῦ δυσσεβοῦς Εὐνομίου, Ἔκδ. «Ὠφελίμου Βιλίου», μτφρ. ἀρχιμ. Μελετίου Καλαμαρᾶ [μετέπειτα Μητροπ. Πρεβέζης], σελ. 21-22. Τὸ κείμενο τοῦ Μ. Βασιλείου παρατίθεται στὸ τέλος).

Ἐδῶ ὑποσημειώνει ὁ μεταφραστής:

Εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ ὁ Εὐνόμιος εἶναι τὸ τυπικὸν παράδειγμα τῆς μανίας τῶν αἱρετικῶν κατὰ τῆς παραδόσεως! Δὲν θέλει νὰ ἀναγνωρίζωμεν εἰς τοὺς προγενεστέρους “κάτι περισσότερον”! Ἐρωτῶμεν: Ἐκεῖνοι ποὺ παρέλαβον ἀπὸ τὸν Κύριον καὶ παραδίδουν τὴν θείαν Του ἀποκάλυψιν εἰς ἡμᾶς δὲν ἔχουν “κάτι τὸ περισσότερον”; Τὸ ὀρθόδοξον φρόνημα εἶναι “ἀντικειμενικὴ κατανόησις” τῆς ἀλήθειας. Ὁ Εὐνόμιος εἶχεν ἐντελῶς ἀποστῆ τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος. Εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ ἦτο τέλειος προτεστάντης. Ἔτεινεν ὡς καὶ αὐτοὶ εἰς μίαν ἐντελῶς ὑποκειμενικὴν κατανόησιν τῆς θείας ἀληθείας. Ἐξετίμα τὴν “βίωσιν” καὶ τὴν “νέαν κατανόησιν”!...».

ΣΧΟΛΙΟ:

Ἡ μετα-πατερικὴ Ἀκαδημία Βόλου, κατηγορούμενη ἐπισήμως γιὰ τὶς αἱρετικὲς μεταπατερικὲς ἀποκλίσεις της (ἰδίως στὴν Ἡμερίδα τοῦ Πειραιῶς) ἀπὸ Ἐπισκόπους, Καθηγουμένους, καθηγητὲς Πανεπιστημίου καὶ τοὺς ὑπὲρ χίλιους θεολόγους, κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς ποὺ κατέκλυσαν τὸ σταδιο Εἰρήνης καὶ Φιλίας, ἐπιχειρεῖ τελευταίως νὰ συσκοτίσει τὴν ἀλήθεια.

Πρὸς τοῦτο ὁ ἴδιος ὁ Μητροπολίτης ἔδωσε τὴν γνωστὴ ἀστήρικτη καὶ ἀθεολόγητη ἑρμηνεία στὸν ὅρο «μετα-πατερικὴ» θεολογία· εἶπε (θεωρώντας πὼς οἱ ἀκροατές του εἶναι νήπια): «Αὐτό, ποὺ καλοῦμε “μετα-πατερική”, δὲν εἶναι “ἀντιπατερικὴ” θεολογία, ἀλλὰ θεολογία “μετά”,  δηλαδή,  μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες»!!!

Καὶ γιὰ ν’ ἀποδείξει πόσο «μαζὶ» μὲ τοὺς Πατέρες εἶναι, ἄρχισε νὰ διοργανώνει Ἡμερίδες ἀφιερωμένες καὶ σὲ ἐκείνους τοὺς Ἁγίους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ...ἀποκαλύπτουν τὴν αἵρεση τῆς μετα-πατερικῆς θεολογίας! Ξεκίνησε μὲ ἕνα ἀφιέρωμα στὸν ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, στὴν ὁποία προλογικὰ ὁ Δημητριάδος εἶπε:

«πρέπει νὰ ἀναβαπτιζόμαστε διαρκῶς στὸ πνεῦμα τῶν Πατέρων, νὰ τοὺς γνωρίζουμε οὐσιαστικά, γιὰ νὰ γινόμαστε ἐκφραστές τους στὴν ἐποχή μας».

Ἀνακοινώθηκε δὲ καὶ ἄλλη παρόμοια Ἡμερίδα.

Δι’ αὐτῶν, εἶναι φανερό, ὅτι προσπαθεῖ ὁ κ. Ἰγνάτιος καὶ οἱ ὑπόλοιποι «μεταπατερικοὶ» νὰ διασκεδάσουν τὰ πράγματα καὶ νὰ παρουσιάσουν πρόσωπο θεολόγων ποὺ προωθοῦν μὲν τὴν μετα-πατερικὴ αἱρετικὴ θεολογία, ἀλλὰ σέβονται καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση!

Ὅμως δὲν καταφέρνουν νὰ κρύψουν κάτω ἀπὸ τὴν προβιὰ τῆς εὐσέβειας τὴν συνειδητὴ μανία διαστροφῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων. Μόνο ἀναβαπτισμὸς στοὺς Πατέρες δὲν ἀποτελοῦν οἱ Ἡμερίδες αὐτές, ἀντίθετα βάπτισμα στὶς ποικίλες Οἰκουμενιστικὲς αἱρέσεις. Ὁ ὁρισμὸς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι: ἀνοχή, σύγχυση, διαστροφή, ἀνάμειξη τῶν πάντων, «φωτὸς καὶ σκότους, Χριστοῦ καὶ Βελίαρ»!

Ἔτσι στὴν Ἡμερίδα γιὰ τὸν ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, ὁ κ. Τσίγκος Βασίλειος ὑπὸ τὰ μειδιάματα τοῦ κ. Ἰγνάτιου Γεωργακόπουλου, ἐκφώνησε μιὰ ὁμιλία, ποὺ καὶ νὰ τὴν εἶχε «παραγγείλει» ὁ Δημητριάδος, δὲν θὰ γινόταν καλύτερη! Διότι ὁ κ. Τσίγκος –ἐπιστημονικῇ ἀδείᾳ!– διέστρεψε φρικτὰ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Θεοδώρου, προσαρμόζοντάς την στὶς προδιαγραφὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος λειτουργεῖ στὶς προδιαγραφὲς τοῦ Μασωνισμοῦ. Τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι αὐτὸ τὸ ἔκανε συνειδητά, ἀφοῦ εἶναι γνώστης καὶ ἐπὶ χρόνια μελετητὴς τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου.

Τὸ ἀκόμα χειρότερο εἶναι ὅτι δέχτηκε νὰ «χρησιμοποιηθεῖ» ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Ἰγνάτιο Γεωργακόπουλο, ἐναντίον τοῦ Συλλόγου μας καὶ ἐναντίον τῆς ἐπιλογῆς μας νὰ ἐφαρμόσουμε τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας περὶ ἀποτειχίσεως, τὸ νόημα καὶ τὶς προϋποθέσεις τῆς ὁποίας κατακρεούργησε ὁ κ. Τσίγκος!

Θὰ πάρει ὅμως σύντομα τὴν δέουσα ἀπάντηση, ὄχι ἀπὸ μᾶς. ἀλλὰ ἀπὸ τὰ κείμενα τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου ποὺ διέστρεψε ἢ ...παρέλειψε νὰ παρουσιάσει!

Στὰ ἴδια πλαίσια κινοῦνται ὅλοι οἱ μετα-πατερικοὶ θεολόγοι, ὅπως ἀντιλαμβάνεται κανείς, διαβάζοντας τὴν παρακάτω ἀνάρτηση στὸν "Ἀμέθυστο" 

Αρχές της Ιεραποστολής των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου και η πρόσληψή τους από τη σύγχρονη Οικουμενική Κίνηση

Στὸ τέλος τῆς ἀνάρτησης ὑπάρχει τὸ ἑξῆς ἐπιτυχημένο σχόλιο.

ΣΧΟΛΙΟ: Όπου αναφέρεται χριστιανισμός εννοείται η καθολική εκκλησία. Άς προσέξουμε πόσο πολύτιμο είναι αυτό τό κείμενο.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΡΟΣΛΗΨΕΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΛΗΦΘΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΙΔΙΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ.

Τό σύστημα αυτό αποδίδεται μέ μία μόνον έννοια : ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ.  Σημαίνει ότι αφαιρώ ένα τμήμα πού μέ ενδιαφέρει από ένα σύνολο στό οποίο υπηρετεί καί λόγω τού οποίου δημιουργήθηκε καί τό χρησιμοποιώ γιά νά δώσω ζωή στό δικό μου νεκρό σύστημα.

 Άς τό δούμε καλύτερα: αφαιρώ ένα ζωτικό όργανο από έναν ζωντανό οργανισμό γιά νά συνεχίσει νά ζεί ο δικός μου ετοιμοθάνατος.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ ΟΡΓΑΝΩΝ. Οταν ο δότης υφίσταται εγκεφαλικό θάνατο. όπως συμβαίνει σήμερα στήν ορθοδοξία.

Δέν θά τής κλέψουν τούς νεαρούς απογόνους, όπως κάνουν οι θεολογικές σχολές, μεταμορφώνοντάς τους σέ γεννίτσαρους κατά τής ορθοδοξίας πού τούς γέννησε, αλλά θά τής κλέψουν καί όλα τά ζωτικά όργανα, ελπίζοντας στήν νεκρανάσταση τού οικουμενισμού.

ΜΑΤΑΙΩΣ. ΔΙΟΤΙ ΤΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ , ΚΑΙ Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΔΕΝ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΕΤΑΙ .

ΦΕΛΛΟΙ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ.

Αμέθυστος 

Στὴ συνέχεια παραθέτουμε τὸ κείμενο τοῦ Μ. Βασιλείου, τοῦ ὁποίου τὴν μετάφραση δημοσιεύσαμε στὴν ἀρχή:

«ΕΥΝ. Αἰτοῦμαι δὲ πρὸ πάντων ὑμᾶς, ...μήτε μὴν ἀξιώμασι προσέχοντας ἀμαυροῦσθαι τὴν διάνοιαν, ἢ τῇ τάξει τῶν προλαβόντων τὸ πλέον νέμοντας, ἀποφράττειν τὰς ἀκοὰς τοῖς ὑστέροις.

ΒΑΣ. Τί λέγεις; Μὴ νείμωμεν τὸ πλέον τοῖς προλαβοῦσι; μὴ αἰδεσθῶμεν τὸ πλῆθος τῶν τε νῦν ὄντων Χριστιανῶν, καὶ τῶν ὅσοι γεγόνασιν ἀφ' οὗ

κατηγγέλη τὸ Εὐαγγέλιον; μὴ λογισώμεθα τὸ ἀξίωμα τῶν ἐν παντοίοις χαρίσμασι διαφανέντων πνευματικοῖς, οἷς ἅπασιν ἐχθρὰν καὶ πολεμίαν τὴν πονηρὰν ὁδὸν ταύτην τῆς ἀσεβείας ἐκαινοτόμησας; ἀλλὰ μύσαντες ἁπαξαπλῶς τοὺς τῆς ψυχῆς ὀφθαλμοὺς, καὶ παντὸς ἁγίου μνήμην τῆς διανοίας ὑπερορίσαντες, σχολάζουσαν καὶ σεσαρωμένην τὴν ἑαυτοῦ καρδίαν ἕκαστος ταῖς παραγωγαῖς σου καὶ τοῖς σοφίσμασι φέροντες ὑποθῶμεν;».

(Μ. Βασιλείου Ἅπαντα, τόμ. 9ος, Ἐκδ. «Ὠφελίμου Βιβλίου, Ἀθῆναι 1974, σελ. 160-161).

Περί Αναστάσεως αγ. Συμεών Νέου Θεολόγου

Ἀδελφοί καί πατέρες... ἄς δοῦμε, ἐάν νομίζετε, καί ἄς ἐξετάσομε καλῶς, ποιό εἶναι τό μυστήριο τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ μας, τό ὁποῖο γίνεται μυστικῶς πάντοτε σέ ἐμᾶς πού θέλομε, καί πῶς μέσα μας ὁ Χριστός θάπτεται σάν σέ μνῆμα, καί πῶς ἀφοῦ ἑνωθεῖ μέ τίς ψυχές, πάλι ἀνασταίνεται, συνανασταίνοντας μαζί του καί ἐμᾶς. Αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός τοῦ λόγου.

Ὁ Χριστός καί Θεός μας, ἀφοῦ ὑψώθηκε στό σταυρό καί κάρφωσε (Κολ. 2, 14) σ᾿ αὐτόν τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου (Ἰω. 1, 25) καί γεύτηκε τό θάνατο (Ἐβρ. 2, 9), κατῆλθε στά κατώτατα μέρη τοῦ ᾅδη (Ἐφ. 4, 9, Ψαλ. 85, 13). Ὅπως λοιπόν ὅταν ἀνῆλθε πάλι ἀπό τόν ᾅδη εἰσῆλθε στό ἄχραντό Του σῶμα, ἀπό τό ὁποῖο ὅταν κατῆλθε ἐκεῖ δέν χωρίσθηκε καθόλου, καί ἀμέσως ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς καί μετά ἀπ᾿ αὐτό ἀνῆλθε στούς οὐρανούς μέ δόξα πολλή καί δύναμη (Ματθ. 24, 30, Λουκ. 21, 27), ἔτσι καί τώρα, ὅταν ἐξερχόμαστε ἐμεῖς ἀπό τόν κόσμο καί εἰσερχόμαστε μέ τήν ἐξομοίωση (Ρωμ. 6, 5, Β´ Κορ. 1, 5, Φιλ. 3, 10) τῶν παθημάτων τοῦ Κυρίου στό μνῆμα τῆς μετάνοιας καί ταπεινώσεως, αὐτός ὁ ἴδιος, κατερχόμενος ἀπό τούς οὐρανούς, εἰσέρχεται σάν σέ τάφο μέσα στό σῶμα μας καί, ἑνούμενος μέ τίς δικές μας ψυχές, τίς ἀνασταίνει, ἀφοῦ αὐτές ἦταν ὁμολογουμένως νεκρές, καί τότε δίνει τή δυνατότητα, σ᾿ αὐτόν πού ἀναστήθηκε ἔτσι μαζί μέ τόν Χριστό, νά βλέπει τή δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.

Ἀνάσταση λοιπόν τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ δική μας ἀνάσταση, πού βρισκόμαστε κάτω πεσμένοι. Διότι ἐκεῖνος, ἀφοῦ ποτέ δέν ἔπεσε στήν ἁμαρτία (Ἰω. 8, 46, Ἐβρ. 4, 15. 7, 26), ὅπως ἔχει γραφεῖ, οὔτε ἀλλοιώθηκε καθόλου ἡ δόξα του, πῶς θ᾿ ἀναστηθεῖ ποτέ ἤ θά δοξασθεῖ, αὐτός πού εἶναι πάντοτε ὑπερδοξασμένος καί πού διαμένει ἐπίσης πάνω ἀπό κάθε ἀρχή καί ἐξουσία (Ἐφ. 1, 21); Ἀνάσταση καί δόξα τοῦ Χριστοῦ εἶναι, ὅπως ἔχει λεχθεῖ, ἡ δική μας δόξα, πού γίνεται μέσα μας μέ τήν ἀνάστασή Του,