Η ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ἐτήσιον Μνημόσυνον τοῦ ἀείμνηστου, ὁμολογητοῦ Θεολόγου, Νικολάου Σωτηροπούλου

   Φέρεται εἰς γνῶσιν τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος, ὅτι τὴν Κυριακή, 30 Αὐγούστου τ.ἔ., στὴν Ἱ. Μονὴ Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Μυρτιᾶς Τριχωνίδος θὰ τελεσθῇ τὸ ἐτήσιο μνημόσυνο καθὼς καὶ τρισάγιο στὸν τάφο τοῦ ἀειμνήστου θεολόγου Νικολάου Σωτηροπούλου.

     Παρακαλοῦνται ὅσοι πιστοὶ ἐκτιμοῦσαν τὸν ὁμολογητὴ θεολόγο, τοὺς ἀγῶνες καὶ τὸ ἔργο του νὰ προσέλθουν καὶ νὰ τιμήσουν τὴν μνήμη του, δεόμενοι στὸν Κύριο νὰ ἀναπαύσῃ τὴν μακαρία ψυχή του καὶ νὰ ἀναδείξῃ νέους ἀγωνιστὰς τῆς Πίστεως, μιμητὰς τοῦ Νικολάου Σωτηροπούλου, πρὸς δόξαν τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας, ἀφύπνισι τοῦ λαοῦ μας καὶ ἀνόρθωσι τῆς δεινῶς δοκιμαζομένης Πατρίδος μας.

Οἱ συγγενεῖς

Οἱ πνευματικοὶ ἀδελφοὶ καὶ συνεργάτες

Ἔφυγε για την Αιωνια πατριδα ξημερωματα της 28^ης Αυγουστου 2014.

Η ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ ΣΤΑΣΗ

ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

Πρὶν καταλήξει στὴν παραπάνω ἀπόφαση ὁ ἀείμνηστος Νικόλαος Σωτηρόπουλος, πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ἐπηρεασμένος κι αὐτὸς ἀπὸ τὶς ἰδέες ποὺ ἐπικρατοῦσαν στὸν καιρό του, εἶχε ἀποστείλει ἐπιστολὴ πρὸς  ἱερωμένο μὲ ἡμερομηνία 2.12.1997  (ποὺ ἔχει δημοσιευθεῖ), καὶ σ' αὐτὴ μεταξὺ ἄλλων ἔγραφε:

«Θὰ μείνωμεν ἐντὸς τῶν τειχῶν, καὶ θὰ διαμαρτυρώμεθα διὰ τὰς προδοσίας τῶν Οἰκουμενιστῶν, μέχρι νὰ κάνουν τὴν ψευδοένωσιν ἐπισήμως. Μέχρι τότε δὲν μολυνόμεθα ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστάς, διότι δὲν συμφωνοῦμε μὲ τὶς κακοδοξίες τους, ἀλλὰ καὶ διαμαρτυρόμεθα ἐναντίον τους».

Αὐτὲς οἱ θέσεις, ὡς γνωστόν, ξεκίνησαν ἀπὸ τὸν π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο· τὶς εἶχε διατυπώσει στὴν προσπάθειά του νὰ ἀποτρέψει τὴν προσχώρηση πιστῶν στὶς παρατάξεις τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, ἀλλὰ δυστυχῶς υἱοθετήθηκαν καὶ διαιωνίζονται ἀπὸ τοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστές.

Στὴν ἀπάντησή του, ὁ παραλήπτης τῆς ἐπιστολῆς, τοῦ ἔγραφε ὅτι τὴν θέσιν του αὐτὴ «δὲν τὴν τεκμηριώνει Γραφικῶς ἢ Πατερικῶς» καὶ ἄρα εἶναι ὑποκειμενικὴ θέση καὶ «καρπὸς τοῦ ἀφ’ ἑαυτοῦ λαλεῖν»! Τοῦ  παρουσίαζε δηλαδή, αὐτὸ ποὺ ἀντιλαμβάνεται σήμερα καὶ ὁ ἁπλός, ἀλλὰ μὲ ὀρθόδοξο αἰσθητήριο πιστός: ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες δὲν ὑπέπεσαν στὴν μωρία νὰ περιμένουν …ὑπομονετικά(!) μία αἵρεση ποὺ πρωτοεμφανιζόταν νὰ ἀποκτήσει ρίζες, νὰ τὶς ἁπλώσει βαθιὰ στὸ σῶμα τῆς Ὀρθοδοξης Ἐκκλησίας, νὰ αὐξηθεῖ καὶ νὰ ἐπεκταθεῖ, νὰ μεταφυτευθεῖ μάλιστα καὶ σὲ ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες καὶ …μετὰ νὰ τὴν πολεμήσουν, ὅταν πλέον θὰ ἔχει ἐπικρατήσει. Τότε τὸ ἀποτελεσματικὸ κατὰ τὴν ἔναρξη τῆς αἱρέσεως ὅπλο τῆς Διακοπῆς μνημοσύνου ἔχει χάσει τὴν δύμανή του!

Ἡ περιφρονούμενη ἀπὸ τοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστὲς Πατερικὴ Παράδοση, διδάσκει τὸ ἀντίθετο: πὼς παρευθὺς μὲ τὴν ἐμφάνιση τῆς αἱρέσεως (καὶ ἀφοῦ ἡ καταγγελία της καὶ ὁ δημόσιος ἔλεγχος δὲν φέρνει ἀποτέλεσμα) χρησιμοποιοῦμε τὸ ἀποτελεσματικότερο ὅπλο, ποὺ εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς διδασκάλους τῆς αἱρέσεως. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἐμποδίζεται ἡ ἐξάπλωση τῆς Παναιρέσεως, ἀλλὰ προφυλάσσονται οἱ πιστοὶ ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῆς αἱρέσεως· καὶ ἡ μόλυνση συμβαίνει ὅταν ἐπικοινωνοῦμε ἀνέτως καὶ «συνεκκλησιαζόμεθα μετὰ τῶν φανερῶς προδιδόντων τὴν Ὀρθοδοξίαν».

Καὶ παρέθετε (στὴν ἀπάντηση πρὸς τὸν ἀείμνηστο Σωτηρόπουλο ὁ ἐπιστολογράφος) σχετικὰ χωρία, ὅπως τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ποὺ ἔγραφε πὼς «ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος δὲν ὀνόμασε μόνον τοὺς αἱρετικοὺς ἀλλὰ καὶ ἐκείνους ποὺ κοινωνοῦν μαζί τους»· καὶ τοῦ Μ. Βασιλείου ποὺ δίδασκε: «Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν»».

Ἀρχικὰ ὁ ἀείμνηστος Σωτηρόπουλος δὲν ἐπείσθη. Εἶχε ζυμωθεῖ μὲ αὐτὴν τὴν θέση τοῦ π. Ἐπιφάνιου. Στὴν πορεία, ὅμως, καθὼς οἱ προκλήσεις τῶν Οἰκουμενιστῶν μεγάλωναν, καθὼς ἡ Σύναξη τῶν Ἱερομονάχων, πρωτοπρεσβυτέρων καὶ μοναχῶν (μετὰ καὶ τὴν ἔλευση τοῦ Πάπα στὴν Ἀθήνα) ἄρχισαν νὰ ὁμιλοῦν γιὰ Διακοπὴ Μνημοσύνου τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχη, μετέβαλε προοδευτικὰ θέση. Ἀντίθετα ―δυστυχῶς― οἱ «Συναξιακοὶ» ἐγκατέλειψαν τὴν θέση τους περὶ Διακοπῆς Μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀποτειχίσεως, χωρὶς νὰ δικαιολογήσουν μὲ θεολογικά-Πατερικὰ ἐπιχειρήματα τὴν ἀλλαγὴ αὐτή.

Ὁ ἀείμνηστος Σωτηρόπουλος, ὅμως, μπόρεσε νὰ ξεπεράσει ἕνα μέρος τῶν προκαταλήψεων τοῦ παρελθόντος καὶ νὰ κάνει ἕνα ταπεινὸ βῆμα παραπάνω, ποὺ ἐκεῖνοι δὲν θέλησαν ἕως τώρα νὰ κάνουν, ταυτιζόμενοι μὲ τὴν Τελεβάντια παρα-λογική! Ἔτσι, παρὰ τὶς πιέσεις ποὺ δέχτηκε, παρὰ τὶς ἐπιφυλάξεις γιὰ ὅσους ἀποτειχίζονται χωρὶς τὴν ὕπαρξη κληρικοῦ, στήριξε τοὺς ἀποτειχισμένους, καὶ παραβρέθηκε καὶ ὁμίλησε σὲ ἐκδήλωση ποὺ διοργάνωσαν, διατηροῦσε δὲ μαζί τους συχνὴ τηλεφωνικὴ ἐπικοινωνία.

Ἔγραψε μάλιστα τὶς ἀπόψεις του σὲ ἄρθρο, ποὺ δημοσίευσε ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» μὲ τίτλο «Σαθρὰ Ἐπιχειρήματα» (φ. 1680, 2007) στὸ ὁποῖο ἔλεγε ὅτι ἐνέργεια «ἰσχυρότερη ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες εἶνε τὸ νὰ παύσουν κληρικοὶ τὸ μνημόσυνο προϊσταμένων» καί, τέλος, δημοσίευσε στὸ ἐσώφυλλο τοῦ βιβλίου του "Τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννου" ἀφιέρωση στοὺς ἀποτειχισμένους καὶ εἰδικὰ στὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, ἡ ἀποτείχιση τοῦ ὁποίου θεωροῦσε πὼς πρέπει νὰ βρεῖ μιμητές.

Δημοσιεύουμε τὰ δύο αὐτὰ ντοκουμέντα, εὐχόμενοι νὰ βρεθοῦν Ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς ποὺ θὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὴν ἀντίθετη μὲ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας λογικὴ τοῦ π. Ἐπιφάνιου, ποὺ στὴν ἐποχή του εἶχε κάποια ἐλαφρυντικά· σήμερα, ὅμως, ἡ τερατώδης ἀνάπτυξη τοῦ οἰκουμενιστικοῦ καρκινώματος ―σὲ συνδυασμὸ μὲ ὅλες τὶς ἄλλες κινήσεις τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων― δὲν ἀφήνει περιθωρια γιὰ ἄλλη «ἄχρι καιροῦ» ἀναμονή.

«ΣΑΘΡΑ  ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ»

Τὸ κακὸ μὲ τοὺς οἰκουμενιστὲς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες παράγινε. Καὶ ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες τῶν εὐσεβῶν δὲν ἱδρώνουν τὰ αὐτιά τους. Ὅλο τὸν ἱδρῶτα τους ἔχυσαν κατὰ τὸν ἀγῶνα καὶ τὴν ἀγωνία τους ν΄ ἀναρριχηθοῦν στοὺς ὑψηλοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θρόνους. Καὶ γιὰ ἄλλη περίπτωση δὲν ἄφησαν οὔτε μιὰ σταγόνα ἱδρῶτος. Γι’ αὐτὸ οἱ εὐσεβεῖς ζητοῦν νὰ γίνη κατὰ τῶν οἰκουμενιστῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν κάτι ἰσχυρότερο ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες. Καὶ ἰσχυρότερο ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες εἶνε τὸ νὰ παύσουν κληρικοὶ τὸ μνημόσυνο προϊσταμένων, ἰδίως δὲ τοῦ ἀρχιοικουμενιστοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου. Ἡ παῦσι τοῦ μνημοσύνου θὰ στοιχίση στοὺς ἐνόχους. Καὶ ἴσως σκεφθοῦν τὶς εὐθῦνες καὶ τὴν ἐνοχή τους, καὶ ἀλλάξουν μυαλὸ καὶ τακτική.

Ἀλλ' ἐκτὸς τῆς Ἱ. Μονῆς Ἐσφιγμένου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ καὶ ἑνὸς ἢ δύο ἀκόμη κληρικῶν, θὰ εὑρεθοῦν ἄλλοι ἥρωες κληρικοί, γιὰ νὰ παύσουν καὶ αὐτοὶ τὸ μνημόσυνο ἐνόχων στὸ ὕψιστο ζήτημα τῆς Πίστεως; Ἡ παῦσι τοῦ μνημοσύνου δὲν στοιχίζει μόνο στοὺς ἐνόχους· στοιχίζει καὶ σ’ αὐτοὺς ποὺ παύουν τὸ μνημόσυνο, στοιχίζει ἀπηνεῖς διωγμούς.

Γι’ αὐτὸ καὶ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι προηγουμένως ἦταν ὑπὲρ τῆς παύσεως τοῦ μνημοσύνου, τώρα, κατόπιν, ὅπως φαίνεται, καταθλιπτικῶν πιέσεων, καὶ ὑπολογισμοῦ συνεπειῶν, κόστους δηλαδὴ σ’ αὐτούς, λέγουν, ὅτι δὲν πρέπει νὰ παυθῆ τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου καὶ ἄλλων. Καὶ γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν παλινῳδία τους φέρουν δύο ἐπιχειρήματα.

Δὲν πρέπει, λέγουν, νὰ γίνη παῦσι τοῦ μνημοσύνου χάριν τῆς ἑνότητος τῆς ἐκκλησίας, καὶ γιὰ νὰ μὴ καθαιρεθοῦν οἱ παύοντες τὸ μνημόσυνο καὶ βρεθοῦν ἐκτὸς Ἐκκλησίας.

Σαθρὰ τὰ ἐπιχειρήματα καὶ ἀντίθετα πρὸς τοὺς Ι. Κανόνες, τὸν ΛΑ΄ Ἀποστολικὸ καὶ τὸν ΙΕ' τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ἐπὶ τῇ βάσει τῶν ὁποίων δύναται κληρικὸς νὰ παύση τὸ μνημόσυνο προϊσταμένου γιὰ θέμα πίστεως καὶ δικαιοσύνης.

Κατὰ τὸν ΙΕ' Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου οἱ παύοντες τὸ μνημόσυνο δὲν προσβάλλουν τὴν Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ' ἐνεργοῦν ὑπὲρ τῆς ἑνότητας· δὲν δημιουργοῦν σχίσμα, ἀλλ' ἐνεργοῦν κατὰ τοῦ σχίσματος. Ἐπὶ λεξει ὁ Κανὼν λέγει: «Οὐκ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμαν, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι».

Ἐπίσης ὁ Κανὼν γι' αὐτοὺς τοὺς κληρικοὺς λέγει, ὅτι, ὄχι μόνο δὲν ὑπόκεινται σὲ ἐπιτίμιο, ἄλλα καὶ εἶνε ἄξιοι τιμῆς. Καὶ συνεπῶς, ἂν ἀδίκως καθαιρεθοῦν, δὲν εἶνε ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀλλ' ἀξιώτερα μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Καθαιρέθηκαν ἀδίκως καὶ μεγάλοι Πατέρες καὶ εἶνε οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι τῆς ἐκκλησίας

Ἂς παυθῆ λοιτὸν τὸ μνημόσυνο τῶν προδοτῶν τῆς Πίστεως, μήπως μετανοήσουν καὶ σωθοῦν. Αὐτὸ ἐπιβάλλει ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ καὶ πρὸς αὐτούς.