Μας "δουλεύει" κι από πάνω!

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΣΤΟ ΜΠΑΡΙ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ

ΣΤΙΣ 7 ΙΟΥΛΙΟΥ

   Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Πάπας Φραγκίσκος θα συναντηθούν το Σάββατο 7 Ιουλίου 2018 στο Μπάρι της Ιταλίας, με αφορμή μια προσευχή Καθολικών και Ορθοδόξων που θα πραγματοποιηθεί εκεί, για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. 

   Θα συμμετάσχουν εκπρόσωποι Ορθοδόξων Εκκλησιών καθώς και εκπρόσωποι των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής. 

  Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Πάπας στο συγχαρητήριο μήνυμα που απέστειλε στον Οικουμενικό Πατριάρχη για τα ονομαστήριά Του, αναφέρθηκε στη συνάντηση αυτή ως εξής: 

   "...ἀναμένω μετά χαρᾶς νά συναντήσω ἐκ νέου τήν Ὑμετέραν Παναγιότητα συντόμως ἐν Μπάρι, ἐπί τῷ τέλει ὅπως ἀνασκοπήσωμεν τήν ἐν Μέσῃ Ἀνατολῇ δραματικήν κατάστασιν, εἰς ἥν εὑρίσκονται πλεῖστοι ὅσοι ἀδελφοί καί ἀδελφαί ἡμῶν ἐν τῇ πίστει, καί ὅπως προσευχηθῶμεν πρός τόν Θεόν, ὁμοῦ μετά τῶν λοιπῶν Προκαθημένων τῶν Ἐκκλησιῶν, ὑπέρ τῆς εἰρήνης καί τῆς εὐσταθείας εἰς τήν περιοχήν".

Σύμφωνα με σχετικό ιταλικό δημοσίευμα:

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

«Ο άγιος επίσκοπος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ο οποίος ήταν στην κεφαλή της επισκοπής, τον επισκεπτόταν συχνά και έλεγε:  "Είναι άγγελος του Θεού με όψη ανθρώπου"».

    Γεννημένος 19 Ιουνίου το 1896 στο χωριό Αδάμοβκα της επαρχίας Χάρκωφ, ο μακάριος ιεράρχης Ιωάννης ανήκε στην ευγενή οικογένεια των Μαξίμοβιτς. Βαπτίσθηκε με το όνομα Μιχαήλ, ολοκλήρωσε τη μέση εκπαίδευση στη στρατιωτική σχολή της Πολτάβας και εν συνεχεία σπούδασε Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο του Χάρκωφ. Η επανάσταση και η κατάρρευση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας που ακολούθησε, τον έπεισε για το πρόσκαιρο των επίγειων πραγμάτων, και το ανίσχυρο των ανθρώπινων δυνάμεων, οπότε και έλαβε την απόφαση να απαρνηθεί τη ματαιότητα του κόσμου για να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του Θεού.

     Κατά τον εμφύλιο πόλεμο (1921), η οικογένειά του κατέφυγε στο Βελιγράδι, όπου ολοκλήρωσε τις θεολογικές σπουδές του. Εισήλθε στη Μονή του Μίλκοβο, όπου έζησε σε μια κοινότητα είκοσι Ρώσων και Σέρβων μοναχών, που τηρούσαν στην εντέλεια τις αρχές της μοναχικής πολιτείας. Το 1926 εκάρη μοναχός από τον

Μετά τον Βαρθολομαίο ο Πάπας στο Π.Σ.Ε. --Οι αιρετικοί κάνουν ένα ακόμα βήμα Οικουμενιστικής ενότητας, οι ημέτεροι αμετανόητα επιμένουν να τους σιγοντάρουν, κοινωνώντας μαζί τους!

 Με ανοιχτές αγκάλες περιμένει το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών τον Πάπα

-Μηνύματα με νόημα

Του Μανώλη Κείου

      «Η επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στη Γενεύη, σε ένα κέντρο του προτεσταντισμού, εκφράζει τη χριστιανική ενότητα», δήλωσε ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Συμβουλίου των Εκκλησιών εμμένοντας στο μήνυμα του Ποντίφικα για την αγάπη και την συμπερίληψη μιλώντας σε όλα τα δόγματα.

Ο 81χρονος εξ Αργεντινής Πάπας θα επισκεφθεί την Γενεύη την Πέμπτη μετά από πρόσκληση αυτής της παγκόσμιας διακρατικής οργάνωσης, η οποία αντιπροσωπεύει περίπου 350 προτεσταντικές, ορθόδοξες και αγγλικανικές εκκλησίες με περίπου 500 εκατομμύρια πιστούς ανάμεσά τους.

«Είναι μια πολύ σημαντική απόφαση που έλαβε όταν δέχτηκε την πρόσκληση. Αυτό σημαίνει ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχει την ίδια ατζέντα με αυτές τις άλλες εκκλησίες», δήλωσε ο επικεφαλής του ΠΣΕ Olav Fykse Tveit, Νορβηγός λουθηρανός πάστορας.

Σημαντική εισήγηση που πρέπει να διαβαστεί (Μόνο μην ακολουθήσετε το "ομολογιακό" φρόνημα του συγγραφέα της)

Ἐπὶ τῇ συμπληρώσει διετίας…

Τὸ φρόνημα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων σὲ ἀντιδιαστολὴ πρὸς τὸ φρόνημα τῆς «Συνόδου τῆς Κρήτης»

Πάτρα 15.6.2018

π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

agotsopo@gmail.com

   Ὁ Συνοδικὸς θεσμὸς ἀποτελεῖ τὸν θεοπαράδοτο καὶ ἁγιοπνευματικὸ τρόπο διοικήσεως ὅλων τῶν ὑποθέσεων τῆς Ἐκκλησίας μας. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἀκόμα καὶ στὴν ἀποστολικὴ περίοδο, κατὰ τὴν ὁποία ὑπῆρχε ἡ ὕψιστη αὐθεντία μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἡ Ἀποστολικὴ αὐθεντία, ὁ συνοδικὸς θεσμὸς λειτουργοῦσε παράλληλα μὲ αὐτή.

    Κορύφωση τῆς συνοδικῆς λειτουργίας τῆς πρώτης Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος (Πράξ. 15, 2-29). Ὅμως ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος δὲν εἶναι ἡ μοναδικὴ συνοδικὴ λειτουργία στὴν πρώτη Ἐκκλησία: Ἡ ἴδια ἡ Πεντηκοστὴ ἐξεικονίζεται ὡς Σύνοδος, ἐνῶ ἀμέσως μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ ἡ ἐκλογὴ τοῦ Ματθία, λίγο ἀργότερα τῶν ἑπτὰ Διακόνων καὶ ὅλες οἱ ἱεραποστολικὲς ἐξορμήσεις γίνονταν πάντοτε μὲ συνοδικὴ ἀπόφαση τῆς πρώτης Ἐκκλησίας καὶ ὄχι μὲ ἀπόφαση ἑνὸς Ἀποστόλου ἢ μόνο τῶν Ἀποστόλων.

   Μελετώντας τὸν θεοπαράδοτο καὶ ἁγιοπνευματικὸ συνοδικὸ θεσμὸ στὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καθίσταται σαφὲς ὅτι αὐτὸς δὲν ἀφορᾶ ἁπλῶς στὴ διοίκηση -μὲ τὴ στενὴ ἔννοια τοῦ ὅρου- τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ ἀγγίζει τὸν πυρήνα τῆς ἴδιας της τῆς ὑπάρξεως. Καὶ αὐτὸ ἐπειδὴ πρώτιστο ἔργο καὶ ἀποστολὴ του εἶναι ἡ ἐν Ἀληθείᾳ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ καὶ ἡ τυχὸν περιφρόνηση ἢ κακοποίηση τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ σὲ μία τοπικὴ Ἐκκλησία, πολὺ σύντομα ὁδηγεῖ καὶ σὲ ἀλλοίωση τῆς πίστεως καὶ ὁριστικὴ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ περίπτωση τοῦ Πατριαρχείου τῆς περιωνύμου παλαιᾶς Ρώμης ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀλήθεια τοῦ ἰσχυρισμοῦ μας. Αὐτὴ ἡ τραγικὴ ἱστορικὴ πραγματικότητα μᾶς ἀναγκάζει νὰ ἀσχολούμαστε σοβαρὰ στὸ μέτρο τῶν μικρῶν δυνατοτήτων μας μὲ τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης, δύο χρόνια τώρα μετὰ τὴ σύγκλισή της.

   Ἂν ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος θεωρεῖται ἡ γενέθλια Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἀπαρχὴ κάθε Ὀρθοδόξου Συνόδου, κορύφωση τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ ἔχουμε στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι ἀποτελοῦν τὶς κατ’ ἐξοχὴν ἔκτακτες δωρεὲς τοῦ Ἁγ. Πνεύματος στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὶς ὁποῖες ἔχει προσφέρει ὁ Θεὸς γιὰ νὰ βοηθήσει τὴν Ἐκκλησία Του νὰ βγεῖ ἀπὸ ἐξαιρετικὰ δύσκολες καταστάσεις. Ἔτσι, οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι ἔχουν καταγραφεῖ στὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση καὶ παράδοση ὡς ἡ τελειότερη καὶ ὑψηλότερη ἔκφραση καὶ φανέρωση τοῦ συνοδικοῦ πολιτεύματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ καὶ κάθε Σύνοδος ποὺ θέλει νὰ ἀναγνωριστεῖ ὡς «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὀφείλει νὰ ἔχει ὡς πρότυπο, στὸ ὁποῖο νὰ κατατείνει, τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους.

   Βέβαια, σήμερα μία κατὰ γράμμα ἀντιγραφὴ τῆς πρακτικῆς τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων δὲν εἶναι δυνατή, διότι οἱ συνθῆκες εἶναι ριζικὰ διαφοροποιημένες ἀπὸ τὴν πρώτη χιλιετία κατὰ τὴν ὁποία συγκροτήθηκαν ὅλες οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι (πλὴν τῆς Θ΄ τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ). Νὰ σημειώσουμε μόνο δύο καίριας σημασίας διαφοροποιήσεις: 1. Δὲν ὑπάρχει πλέον ἡ ἑνιαία πολιτικὴ διοίκηση ὑπὸ ἕνα Χριστιανὸ Αὐτοκράτορα, ὅπως τότε, μὲ τὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία τοῦ Ἀνατολικοῦ Κράτους. Ἡ Ἐκκλησία εἶχε τότε νὰ ἀντιμετωπίσει μία ἐκκλησιαστικὴ πολιτικὴ τῆς ἑνιαίας κρατικῆς-αὐτοκρατορικῆς διοίκησης, ἐνῶ, ἀντίθετα, σήμερα οἱ ἀνὰ τὸν κόσμο Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἐγκαταστημένες σὲ πολλὲς κρατικὲς ὀντότητες μὲ ἀλληλοσυγκρουόμενα γεωπολιτικὰ συμφέροντα δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ δέχονται σοβαροὺς ἑτερόκλητους ἐπηρεασμούς, καὶ 2. Τότε ὑπῆρχε μία κοινωνία χριστιανικὴ μὲ μεγάλο μέρος τοῦ λαοῦ νὰ παρακολουθεῖ μὲ ζωηρὸ ἐνδιαφέρον τὰ θεολογικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦσαν θεμελιῶδες στοιχεῖο τῆς κοινωνικῆς ζωῆς, ἐνῶ σήμερα ἡ κοινωνία πορεύεται σὲ μεταχριστιανικὲς ἀτραπούς, ἔτσι ὥστε τὰ πνευματικὰ-θεολογικὰ ζητήματα οὔτε τὰ γνωρίζει, οὔτε κἂν ἐνδιαφέρεται.

Εἶναι, λοιπόν, προφανὲς ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπαναληφθοῦν ἐπακριβῶς τὰ ἐπὶ μέρους στοιχεῖα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ὀφείλουμε ὅμως νὰ στοιχούμεθα καὶ νὰ ἀκολουθοῦμε τὸ φρόνημά τους, τὸ ὁποῖο βρίσκεται πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὶς μεταβαλλόμενες πολιτικές, κοινωνικές, ἀκόμα καὶ ἐκκλησιαστικὲς ἱστορικὲς συνθῆκες. Τὸ φρόνημα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἀποτελεῖ τὴν πολύτιμη καὶ ἀξεπέραστη παρακαταθήκη τους στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ταυτόχρονα παραμένει ὁ ἐσώτατος πυρήνας κάθε σοβαρῆς συνοδικῆς πράξης τῆς Ἐκκλησίας μας.

Κάθε Σύνοδος ποὺ διεκδικεῖ τὴν ὀνομασία «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» καὶ ἀπαιτεῖ νὰ ἀναγνωριστεῖ ὡς τέτοια ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση, προφανῶς θὰ προσαρμοστεῖ ὡς πρὸς τὰ ἐξωτερικά της στοιχεῖα στὴ σύγχρονη ἐκκλησιαστικὴ καὶ εὐρύτερη πολιτικὴ πραγματικότητα, ἀλλὰ στὴν οὐσία της δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀκολουθεῖ ἐπακριβῶς τὸ φρόνημα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. [σ.σ.: Τί  ἀκριβῶς ἐννοεῖται ἐδῶ; Ἔπρεπε νὰ διευκρινισθεῖ ποιά εἶναι αὐτὰ τὰ «ἐξωτερικά της στοιχεῖα». Πάντως ὁ συγγραφέας δὲν ἐννοεῖ τὸν ἀποκλεισμὸ τοῦ μεγαλύτερου μέρους τῶν ἐπισκόπων καὶ τὴν δυνατότητα ψήφου ἐκ μόνο τῶν 10…]. Σὲ ἀντίθετη περίπτωση ἡ κατάληξή της εἶναι δεδομένη: τέλεια ἀπαξίωσή της ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅσες προσπάθειες καὶ ἂν καταβάλλουν οἱ τά πρῶτα φέροντες. Τὰ παραδείγματα τῶν ληστρικῶν καὶ ἄλλων ψευτοσυνόδων (Ἐφέσου 449, Ἱερείας 754, Λυῶνος 1274, Φλωρεντίας 1439), παρὰ τὴν ἰσχυρὴ ἐκκλησιαστικὴ καὶ πολιτικὴ ὑποστήριξη μὲ τὴν ὁποία ἔγινε προσπάθεια νὰ ἐπιβληθοῦν, ἀπαξιώθηκαν τελείως ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση μαζὶ μὲ τοὺς ἐμπνευστὲς καὶ πρωτεργάτες τους…

   Ἂς προσπαθήσουμε νὰ “μετρήσουμε” τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης χρησιμοποιώντας ὡς κανόνα τὸ φρόνημα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἡ ἀναγκαιότητα χρησιμοποιήσεως τοῦ φρονήματος τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ὡς θεμελιώδους κριτηρίου γιὰ τὴν ἀξιολόγηση τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου ἀναγνωρίζεται ἀκόμα καὶ ἀπὸ τοὺς ὑπερασπιστὲς τῆς Κρήτης[1]. Ἔχουν, λοιπόν, τὸ ἴδιο φρόνημα ἢ μήπως εἶναι διαμετρικὰ ἀντίθετο; Θὰ περιοριστοῦμε στὴν ἐξέταση μόνο πέντε καίριων σημείων:

A. Ἡ συνοδικὴ αὐτοσυνειδησία  

Ὅλες οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι εἶχαν τὴν αὐτοσυνειδησία –δηλ. πίστευαν γιὰ τὸν ἑαυτό τους– ὅτι ἦσαν ὄντως «Ἁγίες καὶ Μεγάλες», δηλαδὴ Οἰκουμενικές. Ἀκριβέστερα: οἱ Πατέρες ποὺ συγκροτοῦσαν τὶς Συνόδους, αὐτοὶ εἶχαν τὴ συνείδηση ὅτι συμμετεῖχαν σὲ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ἐνεργοῦσαν καὶ ἀποφάσιζαν βάσει αὐτῆς τῆς αὐτοσυνειδησίας τους[2].

Τί συμβαίνει ὅμως μὲ τὴν Κρήτη; Ἐγείρεται σοβαρότατο πρόβλημα μὲ τὴν αὐτοσυνειδησία της! Ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ στὸν Κανονισμὸ Λειτουργίας καὶ στὴν «Ἐγκύκλιό» της διακηρύσσει ὅτι εἶναι «Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας», ἐν τούτοις ἐν τοῖς πράγμασι τίθεται ὑπὸ ἀμφισβήτηση ἡ διακήρυξη αὐτή. Δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολικὸ νὰ λέγαμε ὅτι παρὰ τὶς μεγαλόστομες διακηρύξεις, ἀκόμα καὶ πολλὰ ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ μέλη τῆς Συνόδου δὲν φαίνεται νὰ πίστευαν ὅτι συνῆλθαν σὲ Σύνοδο καὶ μάλιστα ἁγιοπνευματική, «Ἁγία καὶ Μεγάλη»! Μᾶλλον αὐτοσυνειδησία διορθοδόξου συνεδρίου ἢ συνάντησης γνωριμίας καὶ ἀνταλλαγῆς ἀπόψεων ὑπῆρχε στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης. [σ.σ.: Ἀπόδειξη τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ἀποτελεῖ ἡ ὁμιλία τοῦ Μεσσηνίας Χρυσοστόμου στὴν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, «...ὁ σκοπὸς τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καὶ Με­γάλης Συνόδου, προσδιορίζει καὶ τὸν χαρακτῆρα Αὐτῆς τῆς Συνόδου οὐχὶ ὡς Οἰκουμενικῆς, ἀλλ᾽ ὡς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας». Ἡ ἴδια “αὐτοσυνειδησία”  φαίνεται καὶ ἀπὸ τὶς δηλώσεις τοῦ κ. Βαρθολομαίου: «διευκρίνησις περὶ τῆς φύσεως τῆς συγκαλουμένης Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου. Κατὰ τὴν ἐπιλογὴν τῆς ὀνομασίας τῆς Συνόδου ταύτης ὑπὸ τῆς Α´ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως ἀπεφεύχθη συνειδητῶς ὁ χαρακτηρισμὸς αὐτῆς ὡς Οἰκουμενικῆς Συνόδου». Γιὰ τοὺς λόγους ἐδῶ].

Ας γίνει αυτή η Σημαία η ματωμένη ελληνική σημαία του δικού μας «πολυτεχνείου»

Η αριστερά είναι ειδική στο να δημιουργεί «μάρτυρες» ή να εκμεταλλεύεται θύματα και καταστάσεις, φορώντας πάντα το προσωπείο του «θύματος της βίας», πλάθοντας μια ψεύτικη εικόνα και κερδίζοντας έτσι την συμπάθεια του λαού. 

Βαρέθηκα να ακούω το «είναι αυτοί αριστεροί»; «Μα κάνουν τέτοια πράγματα οι αριστεροί»; Λες και οι αριστεροί είναι οι μητέρες τερέζες και οι αδελφές του ελέους. 

Είναι ώρα να σταματήσει αυτό το παραμύθι και οι εικόνες με την κρατική και παρακρατική βία κατά των Ελλήνων που σε πείσμα των καιρών ακόμα αντιστέκονται, να παραμείνουν ζωντανές. Είναι στο χέρι του καθενός, είτε οργανωμένα είτε μόνος του, να περάσει στην αντεπίθεση και να μην αφήσει πλέον χώρο στο ψέμα, στην παραπληροφόρηση ή στην θλιβερή «επιστροφή στην καθημερινότητα». 

Κάτι απ΄ αυτά που ...έρχονται!

Αρχιεπισκοπή πάσης Μακεδονίας είναι το όνομα που ζήτησε η Σκοπιανή Εκκλησία!

Σε μια νέα και ανησυχητική εξέλιξη στην εκκλησιαστική διάσταση του σκοπιανού αναφέρθηκε χθες από την εκπομπή Άλλη Διάσταση της ΕΡΤ1 ο βουλευτής Χίου της Νέας Δημοκρατίας, Νότης Μηταράκης.

Ο πρώην υπουργός έκανε λόγο για πληροφορία, ότι από την εκκλησία των Σκοπίων, που μόλις πρόσφατα αιτήθηκε την επιστροφή της στην αγκαλιά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, “έχουν ζητήσει το όνομα Αρχιεπισκοπή Αχρίδος και Πάσης Μακεδονίας”.

Η λεγόμενη “Εκκλησία της Μακεδονίας” έχει αποσχιστεί από το Πατριαρχείο Σερβίας εδώ και πάνω από μισό αιώνα.

Εσχάτως, γίνονται κινήσεις για την θεραπεία αυτού του σχίσματος και σε αυτά τα πλαίσια έγινε με ελληνική ικανοποίηση δεκτή η πληροφορία, ότι η σκοπιανή εκκλησία αιτήθηκε προ εβδομάδων την επιστροφή της υπό τον οικουμενικό θρόνο ως “Αρχιεπισκοπή Αχρίδος”, όπως αναφέρει το meaculpa.gr.

Εντούτοις, ο κος Μηταράκης αποκαλύπτει τώρα ενδεχόμενο θέμα περίληψης στον τίτλο της γειτονικής εκκλησίας και του προσδιορισμού “Πάσης Μακεδονίας”.

Σημείωσε, πάντως, ότι πρόκειται για κάτι “που δεν έχει επιβεβαιωθεί, ούτε έχει γραφτεί”, όπως και ότι “ακούγεται από σοβαρούς εκκλησιαστικούς κύκλους”, ενώ ζήτησε εμμέσως επίσημη ενημέρωση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Εφόσον κάτι τέτοιο ισχύει, θα πρόκειται για ακόμα μια αρνητική εξέλιξη στο ήδη βεβαρημένο μακεδονικό ζήτημα, που η κυβέρνηση διατείνεται πως επιλύει – προβαίνοντας σε βαριές ιστορικές υποχωρήσεις και έχοντας απέναντί της το λαϊκό αίσθημα.

ΠΗΓΗ

Το βάρος του ποτηριού!

  Ένας γέροντας μιλούσε σε κάτι νεαρά παιδιά…

   Κάποια στιγμή σήκωσε ένα ποτήρι νερό, και όλοι υπέθεσαν ότι θα τους απευθύνει την κλασική ερώτηση «είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο».

    Αντί αυτού, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, ρώτησε:

   «Πόσο βαρύ είναι αυτό το ποτήρι νερό;».

    Οι απαντήσεις που ακούστηκαν κυμαίνονταν από 250 σε 600 γραμμάρια.

    Εκείνος όμως απάντησε: «Το απόλυτο βάρος δεν έχει σημασία… Εξαρτάται από το πόσο διάστημα το κρατάω.

     Εάν το κρατήσω για ένα λεπτό, δεν είναι ένα πρόβλημα.

Εάν το κρατήσω για μια ώρα, θα έχω έναν πόνο στον βραχίονά μου.

Αν το κρατήσω για μία μέρα, το χέρι μου θα μουδιάσει και θα αρχίσει να παραλύει.

    Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του γυαλιού δεν αλλάζει, αλλά όσο πιο πολύ το κρατάω, τόσο πιο βαρύ γίνεται».