Απάντηση προς τὸν κ. Βασ. Κερμενιώτη, του π. Ευθ. Τρικαμηνά, Β΄ μέρος

                                            Πρὸς

«Πατερικὴ Παράδοση»

AΠΑΝΤΗΣΙΣ ΣΕ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ Κ. Β. ΚΕΡΜΕΝΙΩΤΗ

ΑΠΟ ΤΟΝ π. ΕΥΘΥΜΙΟ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ

Κοινοποίηση: Ἱ. Μητρ. Πειραιῶς, aktines.blogspot.com, apotixisi.blogspot.gr

Τήν 18 Δεκεμβρίου ἀναρτήθηκε κατά πρῶτον στό ἱστολόγιο aktines καί στή συνέχεια καί σέ ἄλλα ἱστολόγια, ἄρθρο τοῦ κ. Βασίλειου Κερμενιώτη μέ τίτλο: «Συνετή και επιβεβλημένη η αναδίπλωση του Πειραιώς για την Ημερίδα περί Αποτειχίσεως». Τό ἄρθρο ἀναφερόταν διά πολλῶν καί στόν ἱερομόναχο π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, ὁ ὁποῖος, ἐλλείψει χρόνου λόγῳ τῶν αὐξημένων ποιμαντικῶν ὑποχρεώσεων κατὰ τίς ἡμέρες τῶν ἑορτῶν, δέν μπόρεσε τότε νά ἀπαντήσει.  Αὐτές τίς ἡμέρες μᾶς ἔδωσε τήν ἀπάντηση, τὴν δακτυλογραφήσαμε καί σᾶς τήν ἀποστέλλουμε πρός δημοσίευση, ὥστε νά ἀκουστεῖ καὶ ὁ λόγος τῆς ἄλλης πλευρᾶς, ὅπως ἡ δημοσιογραφική (πολλῷ μᾶλλον ἡ χριστιανική) δεοντολογία ἀπαιτεῖ.

  

Ὀρθόδοξος Χριστιανικός Ἀγωνιστικός Σύλλογος

«Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης»

(Β΄ μέρος τῆς ἐπιστολῆς) 

Ἀγαπητέ ἀδελφέ Βασίλειε, 

Ἐν συνεχείᾳ θά ἀσχοληθῶ μέ δύο–τρία ἄλλα θεολογικά καί ἐκκλησιολογικά θέματα, τά ὁποῖα θίγεις στήν ἐπιστολή σου καί τά ὁποῖα νομίζω παραποιεῖς καί δέν τούς δίδεις τίς κανονικές ἐκκλησιαστικές διαστάσεις.

Τό πρῶτο εἶναι τό θέμα τοῦ σχίσματος. Γράφεις τά ἑξῆς μεταξύ τῶν ἄλλων, ἀπό τά ὁποῖα δράττομαι νά σοῦ ἀναφέρω μερικά πράγματα.

«Πληροφορήθηκα ότι ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς στις λειτουργίες που επιτελεί δεν κοινωνεί τους μη αποτειχισμένους, γεγονός που σημαίνει ότι στην ουσία έχουμε τη δημιουργία σχίσματος! Σημειωτέον, ότι ξεπέρασε ακόμη και τους παλαιοημερολογίτες οι οποίοι ―με εξαίρεση την φανατική και αδιάλλακτη παράταξη του Ματθαίου― επιτρέπουν στους νεοημερολογίτες να κοινωνούν».

Ἐδῶ στό θέμα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν εἶσαι, ἀδελφέ Βασίλειε, ἀνενημέρωτος κι ἄν θέλης νά ἐνημερωθῆς πήγαινε π.χ. στήν Ἱ. Μονή Ἐσφιγμένου, ἡ ὁποία πρόσκειται στήν μεγαλύτερη καί πολυπληθέστερη παράταξι, γιά νά διαπιστώσης, ἄν θά σέ κοινωνήσουν ἤ ὄχι. Τό θέμα ὅμως δέν εἶναι αὐτό καί οὔτε κἄν θά τό ἔθιγα σάν ὑποδεέστερο, ὅπως τόσα καί τόσα πού ἀναφέρεις στήν ἐπιστολή σου, μέ τά ὁποῖα φυσικά οὐδόλως συμφωνῶ.

Στό σημεῖο αὐτό δείχνεις ἐμφανῆ ἄγνοια γιά τό τί σημαίνει σχίσμα καί τό ποῦ καί πότε αὐτό ἐπιτελεῖται. Ὅταν λοιπόν ἔχομε αἵρεσι, ἡ ὁποία μάλιστα κηρύσσεται δημοσίως καί συνοδικῶς, δέν ἔχομε δικαίωμα τήν κάθε ἀπόσχισι καί ἀπομάκρυνσι ἀπό αὐτήν νά τήν ὀνομάζωμε σχίσμα, ἀλλά ἀποτείχισι. Τό σχίσμα γίνεται, ὅταν δέν ὑπάρχει αἵρεσις μαινομένη καί καλπάζουσα καί, ὡς ἐκ τούτου, ἀποσχιζόμεθα ἀπό τόν Ἐπίσκοπο γιά διαφόρους ἄλλους λόγους π.χ. διοικητικούς, οἰκονομικούς, προσωπικούς κλπ., ἐνῶ φυσικά ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι Ὀρθόδοξος. Αὐτά τά ἑρμηνεύει ἄριστα ὁ Μ. Βασίλειος στόν πρῶτο του Κανόνα στό Πηδάλιο καί μπορεῖς ν’ ἀνατρέξης ἐκεῖ καί νά ἐνημερωθῆς.

Θά μποροῦσες στήν προκειμένη περίπτωσι νά ὁμιλήσης γιά σχίσμα, μόνο καί ἐφ’ ὅσον ἀποκαθίστατο ἡ Ὀρθόδοξος πίστις, κατεδικάζετο ἡ αἵρεσις, καθαιροῦντο ἤ ἔστω ἐμετανοοῦσαν οἱ Οἰκουμενιστές κι ἐγώ, ἤ κάποιοι ἄλλοι, δέν ἑνωνόμουν μέ αὐτήν τήν Ὀρθόδοξο Σύνοδο καί τόν Ὀρθόδοξο τοπικό Ἐπίσκοπο, στόν ὁποῖο διοικητικά ἀνήκω, ἀλλά ἐσυνέχιζα νά εἶμαι ἐκκλησιαστικά ἀποτειχισμένος. Τότε μόνο ἡ ἀποτείχισις θεωρεῖται σχίσμα. Ἐσύ ὅμως ἀντιθέτως σ’ αὐτά τά ὁποῖα διδάσκουν οἱ Ἅγιοι ὁμιλεῖς γιά σχίσμα, ὑπαρχούσης τῆς αἱρέσεως, ἡ ὁποία κηρύσσεται δημοσίως καί συνοδικῶς (γυμνῇ τῇ κεφαλῇ) καί σύμφωνα μέ τίς ἐκτιμήσεις ὅλων τῶν σοβαρῶν ἀντιοικουμενιστῶν εἶναι ἡ χειροτέρα ὅλων τῶν αἱρέσεων καί εὑρίσκεται σέ ἐξέλιξι προαγομένη ἐπί τά χείρω.

Τό χειρότερο ὅμως, ἀδελφέ μου, εἶναι ὅτι ὄχι μόνο συγχέεις καί μπερδεύεις τό σχίσμα μέ τήν ἀποτείχισι, ἀλλά ἀποδέχεσαι τήν θεωρία ὅτι, γιά νά μήν δημιουργήσωμε σχίσμα, εἶναι καλύτερα νά συνοδοιποροῦμε καί νά συνταυτιζώμεθα μέ τήν αἵρεσι. Δέν γνωρίζω ποῦ τά ἐδιδάχθηκες αὐτά, δεδομένου τοῦ ὅτι καί ἐσύ στήν ἐπιστολή σου δέν ἀναφέρεις οὐδεμία ἁγιογραφική ἤ πατερική διδασκαλία, ὥστε νά στηρίξης αὐτά τά ὁποῖα ἰσχυρίζεσαι.

Θά σοῦ ἀναφέρω πρός κατανόησι καί στήριξη τῶν λεγομένων τήν θαυμάσια διδασκαλία τοῦ ὁσ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου γιά νά διαπιστώσης πότε γίνεται

Απάντηση προς τὸν κ. Βασ. Κερμενιώτη, του π. Ευθ. Τρικαμηνά, Α΄ μέρος

                                           Πρὸς

«Πατερικὴ Παράδοση»

AΠΑΝΤΗΣΙΣ ΣΕ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ Κ. Β. ΚΕΡΜΕΝΙΩΤΗ

ΑΠΟ ΤΟΝ π. ΕΥΘΥΜΙΟ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ

Κοινοποίηση: Ἱ. Μητρ. Πειραιῶς, aktines.blogspot.com, apotixisi.blogspot.gr

Τήν 18 Δεκεμβρίου ἀναρτήθηκε κατά πρῶτον στό ἱστολόγιο aktines καί στή συνέχεια καί σέ ἄλλα ἱστολόγια, ἄρθρο τοῦ κ. Βασίλειου Κερμενιώτη μέ τίτλο: «Συνετή και επιβεβλημένη η αναδίπλωση του Πειραιώς για την Ημερίδα περί Αποτειχίσεως». Τό ἄρθρο ἀναφερόταν διά πολλῶν καί στόν ἱερομόναχο π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, ὁ ὁποῖος, ἐλλείψει χρόνου λόγῳ τῶν αὐξημένων ποιμαντικῶν ὑποχρεώσεων κατὰ τίς ἡμέρες τῶν ἑορτῶν, δέν μπόρεσε τότε νά ἀπαντήσει.  Αὐτές τίς ἡμέρες μᾶς ἔδωσε τήν ἀπάντηση, τὴν δακτυλογραφήσαμε καί σᾶς τήν ἀποστέλλουμε πρός δημοσίευση, ὥστε νά ἀκουστεῖ καὶ ὁ λόγος τῆς ἄλλης πλευρᾶς, ὅπως ἡ δημοσιογραφική (πολλῷ μᾶλλον ἡ χριστιανική) δεοντολογία ἀπαιτεῖ.

  

Ὀρθόδοξος Χριστιανικός Ἀγωνιστικός Σύλλογος

«Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης»

(Α΄ μέρος τῆς ἐπιστολῆς)

Ἀγαπητέ ἀδελφέ Βασίλειε, χαῖρε ἐν Κυρίῳ.
 

Χαίρομαι πού ἐπικοινωνῶ μαζί σου ὕστερα ἀπό τήν κοινοποίησι πρός ἐμένα τοῦ κειμένου σου μέ τίτλο «Συνετή καί Ἐπιβεβλημένη ἡ “ἀναδίπλωση” τῆς μητροπόλεως Πειραιᾶ ὡς πρός τήν διοργάνωση Ἡμερίδας μέ θέμα τήν Ἀπoτειχίση». Εἶμαι ὑποχρεωμένος ὕστερα ἀπό τίς ἑορτές νά ἀπαντήσω, διότι θίγεις σοβαρά ἐκκλησιολογικά θέματα καί μάλιστα ἔχοντα σχέσι μέ τήν αἵρεσι τῆς ἐποχῆς μας καί τήν στάσι τῶν Ὀρθοδόξων ἀπέναντι σ’ αὐτήν. Πρίν τίς ἑορτές, ἦτο ἀδύνατον νά ἀσχοληθῶ μέ τέτοια θέματα, ἐξ αἰτίας τοῦ ἐπιφορτισμένου μου προγράμματος (κυρίως ἐξομολογήσεως).

Εἶναι ἀδύνατον, ξεκινώντας τήν ἀπαντητική ἐπιστολή μου, νά μήν ἐνθυμηθῶ τό ἐπεισοδιακό γεγονός τῆς πρώτης μας συναντήσεως. Σέ εἶδα γιά πρώτη φορά στό ναό τῶν Νεομαρτύρων τῆς Πτολεμαΐδος σέ μία ὁμιλία πού ὠργάνωσε ἡ Μητρόπολις Φλωρίνης περί τῆς ἁγιότητος τοῦ Ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης. Ἦταν προσκεκλημένος ὁ Ἁγιορείτης μοναχός π. Μάξιμος Ἠβηρίτης.

Ἐγώ εἶχα ἔλθει γιά νά ἀκούσω, μήπως ὁ ὁμιλητής εἶχε νά καταθέση κάτι ἀξιόλογο ὑπέρ τῆς ἁγιότητος τοῦ Σμύρνης, γιά τό ὁποῖο ἔπρεπε νά ἐνημερωθῶ, ἐξ αἰτίας τοῦ ὅτι εἶχα ἀσχοληθῆ εἰδικά μέ τόν ἐν λόγῳ Ἐθνομάρτυρα. Ἐσύ λοιπόν, στό τέλος τῆς ὁμιλίας, ἄν ἐνθυμοῦμαι καλά, ἔκανες παρέμβασι καί ἔνστασι στόν ὁμιλητή καί ὁ Δεσπότης τότε ἆρον-ἆρον μέ τό «δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν...» ἔκλεισε βιαστικά το θέμα. Μετά εἰσῆλθες στό ἱερό καί συνέχισες νά μάχεσαι ὡς λέων ἐναντίον ὅλου τοῦ ἱερατείου καί τοῦ Ἐπισκόπου, ὁμολογώντας εὐθαρσῶς τά πιστεύω σου γιά τήν ἐν λόγῳ ἁγιοποίησι. Ἐγώ τότε δέν σέ βοήθησα, διότι δέν ἤθελα νά φανῶ ὅτι μεροληπτῶ ὡς συγγραφέας τοῦ βιβλίου, τό ὁποῖο ἐκρατοῦσες καί ἐπεδείκνυες στό ἱερατεῖο. Χαιρόμουν ὅμως τήν ὁμολογία σου ἐνώπιον ὅλων καί, ὅταν ἐπέστρεψα, ἐνθυμοῦμαι ὅτι συνεχῶς τήν ἐκθείαζα στούς ἀδελφούς δημοσίως καί ἰδιωτικῶς.

Μέ αὐτήν λοιπόν τήν πρώτη ἀρίστη ἐντύπωσι ἤμουν καί ἐξακολουθῶ νά εἶμαι γιά σένα, ἔστω καί ἄν φανῆ στήν τωρινή μας ἀντιπαράθεσι ὅτι διαφωνοῦμε σέ κάποια ἐκκλησιολογικά ζητήματα. Ἄλλωστε καί ἀπό τήν διαφωνία καί ἀπό τόν ἔλεγχο καί ἀπό τήν ἀντιπαράθεσι μπορεῖ νά βγῆ μεγάλο καλό, ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει καί ἀπό τίς δύο πλευρές ἀγαθή προαίρεσις. Αὐτή τήν ἀγαθή προαίρεσι τήν θεωρῶ δεδομένη καί ἀπό τίς δύο πλευρές καί ἔτσι ξεκινῶ μετά, ἀπό αὐτήν τήν εἰσαγωγή, τήν ἀναφορά μου στά θέματα τά ὁποῖα ἔθιξες.

Κατ’ ἀρχάς δέν θά ἀσχοληθῶ μέ διάφορες ἐκφράσεις τίς ὁποῖες θεωρεῖς ὅτι εἶναι ὑβριστικές ἤ ὑποτιμητικές ἐναντίον τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς ἤ τῶν ἀντιοικουμενιστῶν πατέρων. Καί δέν θά ἀσχοληθῶ μέ ὅλα αὐτά, διότι

...Απελαύνει τα ψυχικά ημών πάθη, και νόσους του σώματος.

22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

 Μνημη του αγιου αποστολου Τιμοθεου και του αγιου οσιομαρτυρος αναστασιου του Περσου

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ ΗΧΟΣ Α΄.

Χορὸς ἀγγελικὸς

Τὸν θεῖον Μαθητήν, καὶ συνέκδημον Παύλου, Τιμόθεον πιστοί, ἀνυμνήσωμεν πάντες, σὺν τούτῳ γεραίροντες, τὸν σοφὸν Ἀναστάσιον, τὸν ἐκλάμψαντα, ἐκ τῆς Περσίδος ὡς ἄστρον, καὶ ἐλαύνοντα, τὰ ψυχικὰ ἡμῶν πάθη, καὶ νόσους τοῦ σώματος.

Ο ΟΙΚΟΣ

Ὡς ἁλιεὺς ἐμπειρότατος, τὰ τῆς χάριτος ἥπλωσε δίκτυα Παῦλος ὁ μέγας Ἀπόστολος, καὶ τὸν θεηγόρον, ὥσπερ θήραμα ἅγιον, εἵλκυσε πρὶν Τιμόθεον· καὶ σὺν τούτῳ τὰ πέρατα περιερχόμενος, ἐκ τοῦ φάρυγγος εἵλκυσε τοῦ διαβόλου τοὺς δεξαμένους τῆς Πίστεως τὸν λόγον, ἐν οἷς ἦν καὶ ὁ γενναῖος Ἀναστάσιος· πιστεύσας γάρ, τῶν Περσῶν τὴν πλάνην κατέλιπε πᾶσαν, καὶ τοῦ Χριστοῦ τὸ ὄνομα ἐπ’ ὤμων ἐβάστασεν· ὅθεν χάριτι θείᾳ ἀπελαύνει τὰ ψυχικὰ ἡμῶν πάθη, καὶ νόσους τοῦ σώματος.