(Από τον κανόνα του Μ. Σαββάτου)
Ανοικτή επιστολή προς π. Ανδρέα Κονάνο
Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Πριν αναφερθώ, π. Ανδρέα, στη Χριστουγεννιάτικη
ανάρτησή σας με τίτλο: «ΧΩΡΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ ΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ;», να
ευχηθώ η Χάρις του Χριστού να αλλοιώσει τις ψυχές όλου του κόσμου.
Ο τίτλος του κειμένου σας έχει σχέση αναφοράς με
ένα σημαντικό (θεολογικά) τροπάριο του Όρθρου του Μ. Σαββάτου: «Νεοποιείς τους
γηγενείς, ο Πλαστουργός, χοϊκός χρηματίσας, και σινδών και τάφος υπεμφαίνουσι
το συνόν σοι, Λόγε μυστήριον…» (Ωδή 5η) δηλ.
«Ξανανιώνεις τους ανθρώπους που έπλασες από χώμα, με το να γίνεις εσύ ο
Δημιουργός χοϊκός άνθρωπος. Το σεντόνι που σε τύλιξε, και ο τάφος υποδηλώνουν
αυτό το μυστήριο που συνυπάρχει σ’ εσένα, Λόγε του Θεού». Ας γίνω πιο σαφής. Ο
«υποθετικός Γιάννης» του κειμένου σας είναι δημιούργημα της υλιστικής
Αστοχριστιανικής κοινωνίας.
Εν είδει ορίου, κατατάσσετε τις περιστάσεις της
ζωής του Γιάννη σε μια κλίμακα ιεράρχησης και θεωρείτε ως απειροελάχιστο τμήμα της,
την ερωτική ζωή του, υπό το πρίσμα της ανθρώπινης αδυναμίας.