«Ἀλλοτρίῳ δὲ
οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν,
ἀλλὰ φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ»
(Ἀπόσπασμα ἀπὸ ἄρθρο)
«…Ο Μ. Βασίλειος,
όταν παρενεβάλλετο παρεκτροπή εις την πίστιν, δεν
εδίσταζε να διάσπαση παλαιάς φιλίας» (σ.σ.: χωρὶς
τὴν καταδίκη τῶν αἱρετικῶν ἀπὸ Σύνοδο), ὅπως
συνέβη μὲ τὸν «Ευστάθιον Σεβαστείας…
Όταν επείσθη ότι πράγματι ο Ευστάθιος ηκολούθει αιρετικήν γραμμήν, δεν εδίστασε να διακόψη πάσαν επαφήν μαζί του». Κι ὅταν Ἐπίσκοποι «εξεπλάγησαν δια την στάσιν του»
ἔγραψε: «Τώρα όμως θα
μας συγχωρεθή να μη ακολουθούμεν αυτούς, αλλά και να αποφεύγωμεν τους έχοντας το ίδιον με αυτούς φρόνημα,
εφ' όσον δεν υπάρχει τίποτε το οποίον να θεωρούμεν προτιμότερον από την αλήθειαν και την σωτηρία
μας… Η κοινωνία είναι αγαθόν το οποίον προσφέρεται και λαμβάνεται κατά την
συμφωνίαν της ορθοδόξου πίστεως. Όθεν απομάκρυνσις
ενός επισκόπου από την ορθοδοξίαν συνεπάγεται διακοπήν της
κοινωνίας από τους άλλους και
αντιστρόφως δε επάνοδος ενός επισκόπου από την αίρεσιν εις την ορθοδοξίαν
συνεπάγεται απόδοσιν της κοινωνίας…
»Μία από τας οδυνηροτέρας πρωΐμους εμπειρίας του Βασιλείου ήτο η
περιπλοκή των σχέσεων του με τον επίσκοπον Καισαρείας, Διάνιον, ο οποίος τον
εβάπτισε και τον εχειροτόνησεν εις διάκονον. Γράφων προς τον Βοσπόριον,
ομολογεί ότι είχε διακόψει την κοινωνίαν
με τον Διάνιον, το έτος 361... Έπραξε δε τούτο δια τον λόγον ότι εκείνος είχεν
υπογράψει ομολογίαν πίστεως» διαφορετικὸν ἀπὸ τὸ τῆς Νικαίας! (Χρήστου
Παν., Καθ. Πατρολογίας, «Αἱ προσπάθειαι τοῦ Μ. Βασιλείου περὶ τῆς κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν», (περιοδ. “Κληρονομία” τ. 13). [σ.σ.:
Χωρὶς τὴν καταδίκη τοῦ Διανίου ἀπὸ Σύνοδο. Ἔτσι θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουν σήμερα ὅλοι
οἱ ὀρθοδοξοῦντες ἱερωμένοι, μάλιστα ἐφ’ ὅσον ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας ὑπέγραψε
καὶ ἀποδέχτηκε τὴν κακόδοξη Κολυμπάριο Σύνοδο!].
Καὶ ἀλλοῦ ὁ Μ. Βασίλειος:
«Ὅταν δέ τι ἐναντίον τῇ τοῦ Κυρίου ἐντολῇ,
παραφθεῖρον ἢ μολῦνον αὐτὴν ἐπιταχθῶμεν παρά τινος, καιρὸς εἰπεῖν τότε·
Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις· μνημονεύοντας τοῦ Κυρίου λέγοντος· Ἀλλοτρίῳ
δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν
ἀλλοτρίων τὴν φωνήν... Ἐξ ὧν παιδευόμεθα, ὅτι, κἂν πολὺ γνήσιός τις ᾖ,
κἂν ὑπερβαλλόντως ἔνδοξος ὁ κωλύων τὸ ὑπὸ τοῦ Κυρίου προστεταγμένον
(σ.σ.: ὅπως οἱ σύγχρονοι Οἰκουμενιστές), ἢ προτρέπων ποιεῖν τὸ ὑπ' αὐτοῦ
κεκωλυμένον, φευκτὸς ἢ καὶ βδελυκτὸς ὀφείλει εἶναι ἑκάστῳ τῶν
ἀγαπώντων τὸν Κύριον» (Μ. Βασιλείου, Κεφάλαια τῶν Ὅρων κατ’ Ἐπιτομήν, ἐρώτ. ριδ΄, ἐδῶ).
