Πρὶν κάποια χρόνια, ὁ κ. Γεώργιος Ζερβὸς παρουσίασε μιὰ
συζήτηση ποὺ ἔκανε μὲ τὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ. Στὴν συζήτηση ἐκείνη παρουσιάστηκε
ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους,
δηλ. ὑπὲρ τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου καὶ τῆς Ἀποτειχίσεως! Τότε βέβαια, τὸ ἴδιο δίδασκαν
καὶ οἱ αὐτο-ἀναγορευόμενοι σὲ ἡγέτες τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν, ποὺ πλαισιώνουν τὸν
«Ὀρθόδοξο Τύπο».
Σήμερα, ὅλα αὐτὰ τὰ ξέχασαν, χωρὶς καμιὰ δημόσια, ἐπαρκῆ ἐξήγηση,
ποὺ νὰ ἀποδεικνύει ὅτι τότε, δὲν εἶχαν καταλάβει ...σωστὰ τοὺς Πατέρες, ποὺ δίδασκαν
περὶ Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου καὶ ἀκοινωνησία πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ὅσους
κοινωνοῦν μὲ αὐτούς. Χωρὶς καμιὰ ἀναφορὰ καὶ ἐξήγηση ἀπὸ ποῦ πῆραν αὐτὸ τὸ «νέο
φῶς», ποὺ τοὺς βοήθησε νὰ «καταλάβουν» καλύτερα! Εἶναι δὲ τόση ἡ «συνέπειά»
τους, ὥστε τὰ ἔχουν βάλλει μὲ ὅσους συνεχίζουν τὶς ...διδασκαλίες τους!
π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς: Σήμερα ὁ Οἰκουμενισμὸς διδάσκει τὴ συνύπαρξη.
Ἐγὼ θὰ ἀναγνωρίσω τὸν αἱρετικό, καὶ ὁ αἱρετικὸς ἐμένα. Ἀλλὰ ὁ καθένας θὰ πιστεύει
αὐτὰ ποὺ πιστεύει. Αὐτὴ ἡ Ἕνωση εἶναι δαιμονική, γιατὶ δὲν ὁδηγεῖ στὴν Ἀλήθεια,
χάνουμε κι ἐμεῖς τὴν Ἀλήθεια μας. Γιατί, ἐφ’ ὅσον ἐπικοινωνοῦμε ἐκκλησιαστικὰ
μὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν τὸ ψέμα, ἑνωνόμαστε, εἴμαστε ὅλοι ἕνα σῶμα. Καὶ γι’ αὐτὸ δὲν
θέλουνε νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τοὺς Ἐπισκόπους. Αὐτὸ εἶναι τὸ θέμα τῆς Μνημονεύσεως πλέον·
ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος φρονεῖ αἱρετικά, πρέπει νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπ’ αὐτὸν γιατὶ πάλι
χάνουμε κι ἐμεῖς τὴν Ὀρθοδοξία μας καὶ γινόμαστε
ἕνα σῶμα μ’ αὐτὸν.
κ. Γεώργιος Ζερβός:
Ναί, ἀλλὰ βλέπουμε ὅτι ὑπάρχει ἄρνηση, ἐνῶ βλέπουμε
συμπροσευχές, συλλείτουργα, ὑπάρχει ἄρνηση γιὰ
Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου.
π. Εὐθύμιος: Ξέρετε τί συμβαίνει; Ὑπάρχει μιὰ προπαγάνδα σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Ἐνῶ οἱ Πατέρες...
κ. Ζερβός: Ἐγὼ εἶμαι ὑπὲρ τῆς
Διακοπῆς, παρὰ τὸ γεγονός...
π. Εὐθύμιος: Τὸ εἶδα, τὸ γράφατε καὶ τὸ χάρηκα.
Κ. Ζερβός: ...ὅτι εἶμαι λαϊκός, καὶ τόγραψα
εὐθαρσῶς, ἔτσι, καὶ βρίσκομαι, μπορεῖ διάφορες πλευρὲς νὰ μὲ χτυπᾶνε, δὲν μὲ ἐνδιαφέρει.
π. Εὐθύμιος: Πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν Πατερικὴ ὁδό, ὅταν ὑπάρχει αἵρεσις.
Δηλαδή, ἐφ’ ὅσον ἡ αἵρεση πλέον ἔχει μεταφερθεῖ
ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ πῆγε στοὺς Ἐπισκόπους μας, πρέπει νὰ προστατευθοῦμε
ἀπὸ τὴν αἵρεση. Ἕνας μόνο εἶναι ὁ δρόμος γιὰ νὰ προστατευτοῦμε. Δὲν ὑπάρχουν. Ἐμεῖς
μποροῦμε νὰ βροῦμε δικούς μας δρόμους, ἀλλὰ τὸ νὰ βροῦμε ἐμεῖς δικούς μας δρόμους
καὶ νὰ μὴν ἀκολουθήσουμε τὸ δρόμο τῶν Ἁγίων Πατέρων. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἶπαν
μακρυὰ ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο. Καὶ οἱ Ἀποστολικὲς Διαταγὲς τὸ λένε αὐτό.